Voetje voor voetje schuifelt Milo mee met de rij, die zich traag als een slak in de richting van de ingang beweegt. Als hij gelijk met zijn familie mee was gegaan in plaats van buiten met Aisha te blijven kletsen, was hij allang binnen geweest. Aisha staat met haar vriendinnen een stukje achter hem. Vorige week wist hij zeker dat hij een kans bij haar maakte, maar deze week zag ze hem niet meer staan. Tot iedereen doorkreeg dat alles over Daisy en Dennis gelogen was en de finale gewoon doorging.
Beveiligingsmannen in uniform met oortjes in houden iedereen scherp in de gaten, alsof ze door de mensen heen willen kijken. Regelmatig wordt er vooraan iemand uit de rij geplukt om te worden gefouilleerd. Soms houdt een beveiliger ook nog een apparaatje langs diens lichaam. Een metaaldetector. Heel irritant allemaal. Dit is de finale van YoungStars, geen voetbalwedstrijd waar supporters van de clubs elkaar met ijzeren staven en messen te lijf gaan, en al voor de wedstrijd door de politie uit elkaar moeten worden gehaald. Hier staan de fans van de drie finalisten gewoon in dezelfde rij.
Voor Milo laat een groep meiden luidruchtig horen van wie ze fan zijn. Twee van hen rollen een spandoek uit met de tekst: And the winner is DAVE. ‘Stem safe, kies Dave,’ scanderen de meiden in koor.
‘Waarom Dave, waarom niet Jaison?’ vraagt een vrouw.
‘Omdat hij zo’n mooie, sexy stem heeft,’ zegt een van de meiden. ‘En zo’n lekker kontje,’ giechelt een ander. Ze trekt er zo’n speciaal gezicht bij dat de meiden het uitgieren.
Milo kijkt de andere kant maar op. Volgens Daisy raakt de mailbox van Dave dagelijks verstopt met lovemails. Al die hysterische meiden gaan na zijn optreden op hem stemmen, zelfs al zingt hij vaiser dan een krolse kater.
Toevallig is deze week de oma van Dave na een hartaanval in het ziekenhuis opgenomen. Dave heeft zijn liedje al opdragen aan zijn oma, die vurig hoopt dat ze nog mag meemaken dat hij Young-Stars wint. Nadat Dave dit op zijn site had gezet steeg hij in de peilingen meteen naar de eerste plaats. Met stip!
Milo voelt de ogen van de veiligheidsmensen over zijn lichaam glijden. De meiden voor hem mogen natuurlijk doorlopen. Hem zullen ze er wel uitpikken, net als de jongen voor hem in de rij. Nee, toch niet. Hij laat zijn kaartje zien en mag naar binnen.
‘Wat is je stoelnummer?’ vraagt een steward met een opvallend geel hesje over haar kleren.
‘Ik weet al waar ik heen moet,’ antwoordt Milo.
‘Mooi.’ Ze draait zich om naar een andere bezoeker.
Nog drie kwartier, ziet Milo op zijn horloge. Tussen duwende en trekkende fans van Jaison werkt hij zich naar voren. Jaison is terug van weggeweest. Ook overal spandoeken met zijn naam erop, gillende en schreeuwende meiden erachter. De fans van Daisy worden helemaal overstemd. Als dat maar geen slecht voorteken is!
De hele familie zit er al. Dennis heeft zijn plaats naast Sandrine ingepikt. De twee zijn druk met elkaar in gesprek, ziet Milo.
‘Hoi,’ zegt hij als hij gaat zitten.
‘Hi Milo. Sandrine en ik zijn er niet gerust op. Er zitten veel te weinig supporters van Daisy in de zaal.’
‘Dat is de schuld van die stomme directrice van onze school. Er stonden niet genoeg bussen klaar. Ik hoorde net van Aisha dat ze heeft moeten dringen om erin te komen en dat de bussen al wegreden terwijl er nog een heleboel mensen stonden te wachten.’
‘Stom wijf!’ reageert Sandrine verontwaardigd. ‘Ze had beloofd dat iedereen die naar de halve finale was geweest ook mee kon naar de finale.’
‘En toch waren er niet genoeg bussen.’
‘Dan moeten wij extra hard klappen en schreeuwen,’ zegt Dennis. ‘Trouwens, het gaat vooral om de mensen thuis. Het wordt bloedspannend deze keer.’ Met een zucht zakt hij onderuit in zijn stoel. ‘Ik heb het nu al niet meer.’
Mark komt het podium op, begeleid door tromgeroffel en lichtflitsen.
‘Het moment van de waarheid is aangebroken,’ kondigt hij met luide stem aan. ‘Wie wint de titel YoungStar 2013? Wie gaan dat na de pauze met elkaar uitvechten? En wie wordt al voor de pauze weggestemd? Wordt het Dave, die de finale maar net haalde?’
Gegil en gefluit in de zaal. ‘Stem Dave, kies Dave,’ wordt er gescandeerd.
‘Wordt het Jaison, de comeback kid?’
Opnieuw lawaai in de zaal. ‘We love Jaison, we love Jaison,’ wordt er in koor geschreeuwd.
‘Of wordt het Daisy, die de halve finale won?’
Op het scherm achter Mark komt een groepje Daisy-fans in beeld.
Ze schreeuwen uit alle macht haar naam, maar komen niet boven het lawaai uit.
‘De avond opent met een spetterend optreden van de drie kandidaten samen. Geef ze een geweldig applaus. Hier zijn Daisy, Dave en Jaison met Take care.’
Mark verdwijnt al applaudisserend, het zaallicht wordt gedimd, het podium wordt pikdonker. Terwijl de eerste klanken van de muziek klinken, springt een spotlight aan.
Milo houdt zijn adem in. Daar staat Daisy, op hoge hakken en in een witte mini-jurk, die strak om haar lijf zit, haar donkere haar golft over haar schouders. Een tweede spot wordt op Dave gericht. Hij heeft een kort zwart jasje aan boven een witte broek. Daisy loopt al zingend naar hem toe. Het is een populair nummer. Bijna iedereen in de zaal kent de tekst, maar opeens krijgt die een bijzondere lading. Daisy en Dave zingen elkaar om en om toe, heel anders dan in de versie van Rihanna en Drake. Ze weten allebei dat iemand de ander pijn heeft gedaan, zingen daarna dat ze daarom voor elkaar zullen zorgen. De stilte in de zaal wordt bijna tastbaar als er een derde spot aan floept. Jaison komt op, in een kort wit jasje met daaronder een zwarte broek. Hij vertelt de zaal, half zingend, half rappend, dat leugens helen, en dat iedereen weleens een misstap maakt. Dan pikt Daisy het weer op. Ze vraagt om ruimte, zodat ze beter voor elkaar kunnen zorgen. Wanneer ze, met z’n drieën tegelijk, zingen dat ze er altijd voor elkaar zullen zijn, barst het applaus al los voordat het nummer uit is. Het houdt nog aan nadat ze alle drie van het podium weg zijn.
‘Wauw!’ Dennis veegt over zijn voorhoofd. ‘Wat een begin.’
‘Wat waren ze alle drie goed,’ verzucht Sandrine. ‘Zoals ze dat nummer hebben aangepast en de tekst hebben omgegooid, zo knap. Niet echt lekker voor Dave dat hij meteen solo moet.’
‘Maar juist goed voor Daisy,’ reageert Milo meteen. ‘Of ben jij opeens voor Dave gevallen?’
Sandrine steekt haar tong naar hem uit.
Mark verschijnt weer. ‘Mensen, mensen. Wat een prachtig begin van de avond. Ik sta nog helemaal te shaken. Poeh.’ Hij veegt zogenaamd zweet van zijn gezicht en pauzeert even. ‘Wordt dit zijn laatste kunststukje of mag hij na de pauze nog een keer iets laten horen? Hij zingt: Find your love. Hier iiis … Dave.’
Dave heeft razend snel een andere broek aangetrokken. Terwijl hij opkomt trekt hij het zwarte jasje uit en gooit het in de zaal. Het jasje komt tussen zijn fans terecht, die er even om vechten. Al het lawaai en gefluit komt uit de Dave-hoek. De rest van de zaal wacht af.
Dave swingt het podium over. Zijn gezicht komt groot op het scherm als hij zingt dat hij een bijzondere opdracht heeft. Hij is op zoek naar liefde.
In de zaal wordt gegild. Door meisjes achter het spandoek met zijn naam erop, ziet Milo als hij omkijkt. Even later brullen ze het refrein mee, lijken zelfs te geloven dat Dave hun zijn hart zal geven en dat ze nooit meer van hem gescheiden zullen worden.
De rest van het publiek raakt er minder opgewonden van. De vorige keer dat Dave zong zaten door de hele zaal heen meiden te gillen. Nu niet, ziet Milo als hij om zich heen kijkt.
Achter de Jaison-spandoeken blijft het ook opvallend rustig. Het applaus dat Dave krijgt valt in het niet bij het applaus na het openingsnummer.
Dave staat naast Mark, zijn gezicht weer groot in beeld.
‘En … Dave. Tevreden?’ vraagt Mark.
‘Best wel.’
Zijn gezicht vertelt een ander verhaal. Hij heeft natuurlijk ook gehoord dat er minder enthousiast werd geapplaudisseerd, denkt Milo.
‘Lois, wat vond jij ervan?’ wil Mark weten.
‘Een uitstekende performance. Past helemaal bij het nummer en bij jou Dave,’ zegt Lois. Ze zit aan de linkerkant van Joep Endstra, die de plaats van Brett heeft ingenomen.
‘Joep. Jouw mening graag.’
‘Dave, ik heb je nu een paar keer zien optreden en het viel me op dat je de zaal telkens mee weet te krijgen. Dit is overduidelijk een finale. In de zaal zitten veel fans van de andere kandidaten, die zich expres niet door jou wilden laten meeslepen. Dat doet echter niets af aan je optreden. Ik vond het erg goed.’
Daves fans juichen, overal wordt geklapt. Dave kijkt nog steeds niet helemaal happy.
‘Vind je hem nu zielig?’ vraagt Milo aan zijn zus.
‘Een beetje wel, ja.’
‘En dan nu,’ begint Mark zijn aankondiging, ‘onze enige vrouwelijke finalist. Ze heeft lef, want ze gaat iets doen wat in de geschiedenis van YoungStars nog nooit is vertoond. Hier is, met een zelf geschreven song: Dai…. syyy … Geef haar een oorverdovend applaus.
Terwijl Mark de aankondiging deed, heeft iemand van de crew een kruk neergezet en twee microfoons opgesteld. De lichten worden gedoofd, een spot schiet over het toneel en vangt Daisy, nog steeds in haar witte jurk, met een gitaar in haar hand. Terwijl ze gaat zitten wordt het afwachtend stil. Iedereen verwacht een intro van het orkest, of akkoorden van Daisy’s gitaar. Niet dus. Daisy neemt de tijd om beide microfoons op de juiste hoogte te zetten en kijkt dan de zaal in.
‘Voor ik ga zingen, wil ik iets met jullie delen,’ zegt ze.
In de zaal wordt verbaasd gereageerd. Er klinkt geroezemoes.
‘Een paar weken geleden zat in een winkelcentrum een donkere jongen uit een ver land te zingen en gitaar te spelen,’ vertelt Daisy. ‘Iedereen liep langs hem heen en het geldbakje voor hem bleef leeg. Alleen ik gooide er iets in. Hij lachte naar me en zei dat hij speciaal voor mij een liefdesliedje zou zingen. Zijn stem was prachtig, zijn gitaarspel onwijs goed. Opeens sprong hij echter op en zette het op een lopen. Het muntenbakje vergat hij. In de verte kwamen twee agenten aanlopen.’
Daisy wacht heel even, om te laten doordringen waarom die jongen wegrende.
‘Op dat moment besefte ik hoe bevoorrecht ik ben dat ik hier mag optreden, terwijl die jongen ergens rondzwerft. Die avond heb ik Scared away love geschreven.’
Ze laat haar vingers even over de snaren van haar gitaar glijden en draait aan een stemknop.
Hoe kan ze dit toch, denk Milo bewonderend. Ze heeft een bomvolle zaal muisstil gekregen met een verhaal. Iedereen voelde aan dat ze meende wat ze zei, en dat het niet gespeeld was om punten mee te scoren. En dan het lef om in een finale een zelfgeschreven song te gaan zingen … Hij wist al dat hij een bijzondere tweelingzus had, maar dit slaat weer alles.
De stilte wordt dieper wanneer Daisy begint te spelen, geen akkoorden, maar een getokkeld intro, met op de hoge snaren een prachtige melodie. Daisy’s stem pakt die op, vertelt zacht hoe ze werd geraakt, schreeuwt daarna in hoge, krachtige tonen haar verontwaardiging uit over zoveel onrecht. De melodie uit het intro wordt herhaald in een betoverend mooi refrein, vol emoties.
His song was so nice
but there was fear in his eyes
for something I didn’t see
why, why, why couldn’t he
sing his song twice just for me.
Wanneer ze het refrein voor de derde keer zingt, wordt overal in de zaal meegezongen. Nog een keer tokkelt Daisy de melodie en sluit dan af met een akkoord dat onder intense stilte heel lang nagalmt. Dan barst de zaal los in een ongekend applaus. Mensen blijven niet op hun stoel zitten. Zelfs de coaches en Joep applaudisseren staande. Dennis slaat zijn handen stuk, Sandrine staat te juichen en te schreeuwen, Laura, Jack en zelfs opa en oma zijn uit hun stoel gekomen.
‘Ongelooflijk, Daisy, wat jij met een zaal kunt doen,’ zegt Mark terwijl hij naast haar gaat staan. ‘Rodger, wat vond jij ervan?’
‘Wat een risico heb jij genomen door in een finale een zelfgeschreven song te brengen. En dan pakt het zo uit. Geloof me, ik kreeg het er ijskoud van. En begrijp ik nou werkelijk dat je ook de muziek zelf hebt geschreven?’
‘Niet opgeschreven hoor. Ik had de melodie van die jongen nog een beetje in mijn hoofd. Toen heb ik mijn gitaar gepakt en kwam dit er bijna vanzelf uit. Het refrein lijkt een beetje op wat hij speelde. Dat was zo mooi.’
‘Mooier dan wat jij net deed kan bijna niet meer. Je bent een onwaarschijnlijk talent, Daisy.’
‘Joep?’
‘Jouw optreden heeft me sprakeloos gemaakt, Daisy. De manier van vertellen alleen al, de timing. Woorden schieten tekort om aan zo’n optreden recht te doen. Het enige wat ik nog kwijt wil is dat ik zeker weet dat jij een wereldster in wording bent en een heel grote toekomst tegemoet gaat’.
‘Dank u wel,’ zegt Daisy verlegen. De spot blijft haar volgen terwijl ze over het podium naar de coulissen loopt. Vlak voor ze verdwijnt zwaait ze nog een keer.
‘In de whiteroom staat nog een talent te trappelen om te laten horen dat Daisy nog lang niet heeft gewonnen,’ roept Mark.
Op het scherm is te zien hoe Jaison de whiteroom uit loopt. Als hij Daisy passeert wenst ze hem succes.
‘En hier is met Crazy love … Jaisooon,’ roept Mark.
Jaison heeft zijn witte jasje aangehouden en net als Dave de zwarte broek vervangen door een spijkerbroek. Overdreven naar alle kanten de zaal inkijkend komt hij op. De camera zoomt in op zijn gezicht.
‘Ik hoor een hart slaan,’ rapt hij. Zijn ogen zoeken nadrukkelijk een groep meiden achter een van zijn spandoeken. ‘Als jij lacht gaat de hemel voor me open,’ zingt hij. Hij rent het podium over, blijft dan weer staan en richt zich tot dezelfde groep. ‘Ik wil naar je toe komen rennen, sneller dan de wind.’ De camera zoomt in op zijn gezicht. ‘Want ik heb je zo nodig, dag en nacht.’
De groep meiden gaat compleet uit hun dak. Op Jaisons gezicht speelt een brede lach. Zijn stem laat hij opzettelijk hees klinken. Tijdens een kort gitaarintro blijft hij zwoel naar de meisjes kijken. Dan schreeuwt hij uit dat hij niet zonder ze kan, ze allemaal wil omhelzen en kussen.
Eén meisje houdt het niet meer en rent het podium op. Voordat de stewards haar kunnen tegenhouden, snelt ze op Jaison af. Die schrikt even, maar herstelt zich meteen.
‘Ik heb je zo nodig,’ zingt hij. Hij strekt zijn vrije arm naar het meisje uit, dat zich tegen hem aan laat vallen. ‘Altijd heb ik mijn arm al om je heen willen slaan,’ zingt Jaison gewoon door. Terwijl de laatste gitaarklanken wegebben, kust hij het meisje.
De zaal explodeert. Het dak gaat er nog net niet af. Iedereen lijkt vergeten dat dit een wedstrijd is waarin ze hun eigen kandidaat het liefst zien winnen.
‘Wacht even, alstublieft,’ zegt Jaison tegen een steward die het podium op komt om het meisje weg te halen. ‘Hoe heet je?’ vraagt hij.
‘Allison.’
Haar gezicht en dat van Jaison zijn schermgroot in beeld. Allison kijkt smoorverliefd naar hem op.
‘Zullen we een afspraakje maken?’ vraagt Jaison.
De zaal ontploft opnieuw.
‘Echt waar?’ vraagt Allison.
‘Echt. Beloofd.’
‘Oppassen, Jaison,’ lacht Mark die naast de twee is komen staan. ‘Bij je volgende optreden word je door hordes meisjes bestormd. Rodger, wat vond je ervan?’
‘Wat moet ik hier nu nog van zeggen? Je bent een artiest pur sang, Jaison. Zoals jij het publiek bespeelt en de manier waarop je Allison opving. Gewoon doorzingen en haar opnemen in je performance. En je hebt nog een prachtige, zuivere stem ook. Grote klasse.’
‘Joep?’
‘Ik dacht even dat het een ingestudeerde act was, Jaison. Tot Lois me influisterde dat dit niet op het programma stond. Knap zoals je de tekst hebt aangepast. Als ik me goed herinner staat in de origínele song niet you maar her. “Ik wil jou omhelzen” is veel sterker dan “Ik wil haar omhelzen”. We hebben het allemaal kunnen zien. Chapeau! Weergaloos. Heel terecht dat de vakjury jou alsnog naar de finale liet gaan en eeuwig jammer dat we een optreden van je hebben gemist.’
‘Dat komt er misschien nog,’ zegt Mark. ‘Alle lijnen zijn open. Pak je kans en stem op je favoriete kandidaat. Na de pauze zullen we weten van wie we meteen afscheid moeten nemen en wie nog een keer mag vlammen. Tot straks allemaal.’