De sfeer is anders dan de vorige keer, voelt Milo als hij door de zaal naar voren loopt. Veel spandoeken met de naam van Dave erop, maar ook met die van Daisy. Bijna allemaal gemaakt op school, tijdens de tekenles. Er zitten zelfs een paar leraren bij hun leerlingen op de tribune. Hij steekt zijn hand op. Er wordt uitbundig naar hem en Sandrine gezwaaid als ze zich omkeren voor ze op hun plaats gaan zitten.

‘Jullie zijn al bijna net zo populair als Daisy,’ grinnikt Jack.

Ook opa en oma zijn weer van de partij. Milo gaat naast Sandrine zitten. De stoel naast de zijne is leeg. Die moet voor Dennis zijn. Het rumoer zwelt aan als een grote groep meiden met een meterslang spandoek de zaal in stuift. Er is een grote foto van Jaison op geprint, met de tekst We love you all.

Van rechts komt een jongen aan lopen, zoekend naar zijn plek.

‘Daar heb je hem.’ Sandrine houdt haar ogen strak op de jongen gericht en steekt haar hand op als ze oogcontact met hem maakt. Dennis komt meteen op haar af lopen.

‘Sandrine, hè? Je lijkt een beetje op Daisy,’ zegt hij en geeft haar een hand. ‘Ik ben Dennis. En u bent vast Daisy’s moeder.’ Ook Laura krijgt een hand, daarna Jack en opa en oma.

Voor Dennis naast Milo gaat zitten, geeft hij hem een klap op zijn schouder. ‘Jij bent Daisy’s grote hulp op internet, heeft ze verteld. En jij natuurlijk ook.’ Hij kijkt langs Milo naar Sandrine. ‘Maar dat pakt niet altijd goed uit.’ Hij lacht ontwapenend.

Toch weet Sandrine even niet wat ze moet zeggen, merkt Milo.

‘Leuk dat we je hier leren kennen, Dennis,’ probeert Laura boven het aanzwellende rumoer uit te komen.

De zaallichten gaan uit en onder oorverdovend applaus verschijnt Mark op het podium. ‘Welkom dames en heren, jongens en meisjes. Het gaat een geweldige avond worden. Nog acht kandidaten en slechts vier gaan er door. Voor vier is het avontuur vandaag voorbij. Hier zijn ze. Geef ze zo’n donderend applaus, dat ze jullie in de whiteroom kunnen horen.’

Het grote scherm boven het podium toont beelden uit de whiteroom. Melissa komt in beeld, een microfoon in haar hand.

‘Kun je de zaal daar horen, Melissa?’ vraagt Mark.

‘Volgens mij kan het nog wel wat luider,’ antwoordt Melissa.

Op het scherm verschijnen lachende gezichten van de kandidaten als de zaal uitbarst in een explosie van lawaai.

‘Zo zijn jullie een beetje te horen,’ grijnst Melissa.

‘En? Hoe voel je je zo vlak voor je optreden?’ Ze houdt de microfoon onder de neus van Eva. De zaal wordt snel stiller.

‘Best wel goed. Ik heb alles gedaan om vanavond te vlammen.’

‘Heb je nog leuke dingen meegemaakt deze week?’

‘Ja. Ik heb een huwelijksaanzoek gekregen,’ grinnikt Eva.

Overal wordt gelachen.

‘En jij Jaison?’

Jaison doet zijn best om vrolijk te kijken, maar helemaal lukken wil het niet.

‘Een beetje grieperig,’ zegt hij met hese stem. ‘Maar ik ga gewoon zingen, hoor. The show must go on.’

Groot applaus in de zaal.

Daisy komt in beeld. Ze ziet er heel relaxed uit. Milo haalt opgelucht adem. Hij kijkt steels opzij naar Dennis, die alleen maar aandacht heeft voor het scherm.

‘En jij, Daisy? Voel je spanning?’

‘Vanavond is het extra spannend, omdat het publiek mag uitmaken wie er doorgaan. De vakjury heeft er niets meer over te zeggen, of bijna niets,’ laat ze er snel op volgen.

‘Daisy bedoelt dat een van de afvallers van vandaag door de vakjury kan worden aangewezen om toch naar de finale te gaan,’ licht Melissa toe. Ze houdt de microfoon bij Anne. ‘Heb je er zin in, Anne?’ ‘Ik kan niet wachten,’ zegt Anne, naar de camera zwaaiend.

‘Maar we beginnen vandaag met een prachtig duet. Ben je er klaar voor, Dave?’

‘Helemaal,’ zegt Dave. ‘Fantastisch om samen met Daisy de show te mogen openen.’

‘Zie je dat? Hij sterft van de zenuwen,’ fluistert Sandrine tegen Milo. ‘Heel anders dan vorige week.’

‘Goed. We gaan beginnen. Ik wens jullie allemaal heel veel succes,’ zegt Melissa. ‘Na jullie optreden spreek ik jullie weer. Terug naar jou, Mark.’

Op het scherm verschijnt het gezicht van de presentator. ‘Ik vraag een daverend applaus voor de coaches, die onze kandidaten zover hebben gebracht dat ze hier vandaag kunnen staan.’

Door een deur achter in de zaal komen Lois, Brett en Rodger binnen. De camera zwaait hun kant op en volgt ze naar hun zitplaatsen. Het applaus en gefluit is oorverdovend. Zodra ze zitten steekt Mark een hand op en vraagt om stilte. Het rumoer verstomt.

‘Lois. Jij hebt al je drie kandidaten nog in de race,’ zegt Mark. ‘Er mogen er maar vier doorgaan. Verwacht je dat daar opnieuw drie van jou bij zullen zijn?’

Lois lijkt niet helemaal gelukkig met de vraag. ‘Er staan daar acht jonge mensen, die stuk voor stuk heel erg goed zijn,’ antwoordt ze. ‘Dan gaan kleinigheden en details bepalen wie wel of wie niet wint. De vorm van de dag speelt ook een rol.’

‘Doel je daarmee op Jaison?’

‘Beslist. Ik heb erg met hem te doen. Vorige keer scoorde hij het hoogste van allemaal, nu is hij eigenlijk te ziek om op te treden. Vanmiddag had hij nog bijna 39 graden koorts. We hebben de laatste repetities maar overgeslagen om zijn stem te sparen. Maar hij weigerde om zich terug te trekken. Heel dapper van hem.’

De meiden met het spandoek met Jaisons hoofd erop juichen.

‘En jij, Brett. Jij hebt ook nog drie kandidaten in de race. Alle drie door naar de halve finale?’

‘Wat mij betreft wel. Ze zullen straks laten zien wie de besten zijn en het publiek zal dat zeker oppikken.’

‘En jij, Rodger. Nog twee kandidaten. Gaan ze door?’

‘Dat vind ik moeilijk te zeggen. Ik sluit me aan bij wat Lois net zei.

Daar staan acht geweldige zangers en zangeressen. Het liefst zie ik ze allemaal doorgaan.’

‘Helaas mag je vanavond wel commentaar geven op hun optreden, maar niet meer stemmen,’ zegt Mark.

‘Misschien dat ik het publiek daarmee op het goede spoor kan zetten,’ zegt Rodger, zich omkerend naar de zaal.

‘En dan is nu het grote moment aangebroken,’ kondigt Mark aan. ‘De show wordt geopend met een fantastisch duet van twee zeer talentvolle kandidaten. Geef ze een donderend applaus. Hier zijn Daisy en Dave met Everytime I think of you.’

Zodra Daisy opkomt en zacht zingt dat ze alleen maar aan hem hoeft te denken, en alles komt goed, verstomt het applaus op slag. Zoals ze daar staat. Milo kan nauwelijks geloven dat het zijn zus is, met wie hij af en toe een beetje ruziemaakt, met wie hij elke dag aan het ontbijt zit en daarna hard naar school fietst om niet te laat te komen.

Wat haar betreft is het eeuwige liefde, zingt Daisy.

Sandrine draait haar hoofd naar Dennis, ziet Milo. Die zit ongelovig naar het podium te kijken.

Dan komt Dave op. Er klinkt een kort applaus. Zijn inzet is niet helemaal goed en hij heeft duidelijk moeite om erin te komen. Pas als ze samen zingen, pakt hij het op. Daisy lacht hem toe en slaat bij een korte gitaarsolo haar armen om hem heen. Bij zijn solo zakt zijn stem opnieuw even weg. Toch klinkt er een oorverdovend applaus als de laatste tonen zijn weggestorven.

Dennis draait zich naar Milo en Sandrine.

‘Zo heb ik haar nog niet gezien,’ zegt hij. Met de mouw van zijn overhemd veegt hij zweet van zijn gezicht. ‘Wat was dat mooi en spannend.’

‘Wacht maar tot straks. Dan gaat het er echt om,’ zegt Sandrine.

‘Ik weet niet of ik dat wel uithoud,’ zucht Dennis.

De coaches komen in beeld. ‘Lois. Jij hebt deze twee begeleid en dit duet ingestudeerd. Tevreden?’

‘Natuurlijk,’ zegt Lois lachend. ‘Een prachtig optreden. Heel professioneel. Ik ben erg trots.’

‘Vind je deze twee aan elkaar gewaagd?’

Lois blijft even stil. ‘Weet je,’ zegt ze dan. ‘Ik wil een kandidaat van mij niet vergelijken met een van Brett. Als ze hun solo optreden hebben gehad, geef ik daar uiteraard commentaar op, maar ik ga niet zeggen dat ik de een beter vind dan de ander. Begrijp je?’

‘Rodger. Jouw mening graag,’ vraagt Mark.

‘Het zijn mijn kandidaten niet, dus ik mag wel vergelijken. Dit duet was Daisy op het lijf geschreven, maar Dave niet. En dat was te merken. Dave heeft het nog enigszins gered omdat hij zich aan Daisy kon optrekken. Als ik …’

‘Ho even,’ valt Brett hem in de rede. ‘Wil je nou beweren dat Daisy zich heeft moeten inhouden om Dave te helpen? Wat is dat voor onzin?’ De camera zoomt in op zijn gezicht. Zijn ogen staan fel. ‘Als dat jouw manier is om het publiek te bespelen … En het zijn niet eens jouw kandidaten. Voor mij gaf Dave een prima performance.’

Luid applaus in de zaal vanuit de hoek waar veel spandoeken met Dave erop te zien zijn.

‘Het is wel een competitie, Brett. Daarin worden de deelnemers nu eenmaal met elkaar vergeleken. Dit was gewoon niet Dave zijn ding. Jij zou dit nummer nooit voor hem hebben uitgekozen, daar ben ik zeker van,’ werpt Rodger tegen.

‘Dat kun je wel zeggen,’ reageert Brett ontstemd.

‘En dan gaan we nu naar de solo-optredens,’ onderbreekt Mark hem. ‘Jullie hebben haar al eerder gehoord. Hier iiiiis … Anne.’

Anne zingt een nummer van Nikkie. Milo luistert ernaar zonder dat het goed tot hem doordringt, ook al staat Anne te schitteren.

Hij buigt zich naar Sandrine.

‘Hadden die coaches nou ruzie met elkaar?’ fluistert hij in haar oor.

‘Volgens mij wel. Daisy was gewoon te goed voor Dave. Brett wil niet dat zoiets hardop wordt gezegd, want dat gaat Dave stemmen kosten.’

Aan de andere kant stoot Dennis hem aan. ‘Daisy is veel beter, hè?’ zegt hij zacht.

‘Jij wilt natuurlijk alleen haar nog horen?’ antwoordt Milo grinnikend.

‘Jij niet dan?’

Na Anne, die een matig applaus maar wel een lovend commentaar krijgt van de coaches, komt de eerste kandidaat van Brett op.

‘Die gaat zeker niet door,’ hoort hij Dennis naast zich zeggen als de jongen zijn nummer heeft afgewerkt.

‘Ben je al aan het afstrepen geslagen?’ fluistert Milo terug.

‘En nu de volgende kandidaat, met Boyfriend. Hier iiiis … Jaison.’ De meiden achter het Jaison-spandoek zetten een keel op, zo luid, dat de rap waarmee het nummer begint, deels verloren gaat in de herrie. Gelukkig voor Jaison, want hij is zo slecht bij stem dat de tekst niet te verstaan is. Hij struikelt over woorden en kan het tempo er nauwelijks in houden. Op zijn gezicht speelt een lachje; zijn ogen vertellen een ander verhaal. Op het eind begeeft zijn stem het vrijwel. Even lijkt hij naar adem te happen. Door de zaal gaat een zucht van medeleven. Toch ziet hij kans het nummer uit te zingen.

Als hij even later het commentaar van de jury aanhoort, is goed te zien dat hij op zijn benen staat te trillen. In zijn ogen staan tranen.

Lois krijgt als eerste het woord. ‘Vorige keer zei ik dat ik niets hoefde te zeggen, Jaison. Jouw optreden was zo goed dat woorden overbodig waren. Nu is dat opnieuw zo, niet omdat het zo goed was, maar omdat je een ongelooflijke doorzetter bent en omdat je hier koste wat kost wilde staan, hoe ziek je ook bent. Diep respect.

Een wereldprestatie.’

Luid applaus in de zaal, en niet alleen uit de Jaison hoek. Op zijn gezicht verschijnt toch weer een glimlach.

‘Tja Jaison,’ zegt Brett. ‘Dat jij het vandaag niet hebt gered is geen drama. Je bent nog jong genoeg. Jouw kans komt nog wel.’

‘Ik maak hier bezwaar tegen,’ reageert Rodger al voor Mark hem het woord geeft. ‘Je serveert iemand al af voor er gestemd is.’

In de zaal ontstaat enige commotie. Hier en daar wordt gefloten, de naam van Dave wordt geroepen.

‘Ik dank de coaches voor hun commentaar,’ neemt Mark het weer snel over. ‘De volgende kandidaat is … Aranka. Geef haar een klaterend applaus.’

Milo kijkt om zich heen als het meisje, een kandidaat van Rodger, haar nummer zingt. Overal wordt zacht gepraat. Het commentaar van de coaches is gelukkig voor haar nog redelijk.

Dan volgt er een pauze. Genoeg tijd om even heen en weer te vliegen naar de toiletten, maar te kort om wat te drinken te halen.

‘Ik loop met je mee, Milo,’ zegt Dennis, die meteen begrijpt waarom Milo opstaat. Samen worstelen ze zich door de drukte heen. Om hen heen wordt druk gespeculeerd over wat Rodger precies bedoelde, en over wie er uiteindelijk door zullen gaan.

‘Daisy gaat nu dat nummer met haar gitaar doen,’ zegt Milo als ze teruglopen naar hun plek.

‘Weet ik. Ik heb haar zien repeteren.’

‘O ja?’ Milo kijkt Dennis nieuwsgierig aan. ‘Hoelang hebben jij en Daisy eigenlijk al iets met elkaar? Ze heeft er nooit wat over gezegd.’

‘Dan is dat haar geheim,’ antwoordt Dennis geheimzinnig. ‘Je moet het dus maar aan haar vragen.’

‘Maar ook jouw geheim, en nu vraag ik het aan jou.’

‘Geheimen moet je zo lang mogelijk bewaren,’ grijnst Dennis.

‘Of ik mijn zus hoor.’

Ze zitten nog maar net of Mark kondigt de volgende kandidaat al aan. Een jongen van Brett. Het publiek loopt er niet warm voor. Iedereen lijkt gespannen te wachten op de laatste twee optredens. Maar eerst moet Eva nog. Ze draagt haar nummer op aan Amy Whinehouse, die zo tragisch om het leven is gekomen. Eens hoopt ze net zo goed te kunnen zingen als zij. Ze krijgt de zaal er stil mee en ziet daarna kans haar publiek van de eerste tot de laatste seconde te blijven boeien. Het applaus is overweldigend.

‘Eva, je bent een groot talent,’ zegt Rodger onder de indruk. ‘Ik heb dat ook al over Daisy gezegd: Lois ziet altijd weer kans meiden zoals jij voor mijn neus weg te kapen.’

‘Een goed optreden, Eva, alleen iets te gelikt hier en daar,’ meent Brett.

Boegeroep klinkt in de zaal.

‘Gelikt?’ De verbijstering is van Lois’ gezicht te lezen. ‘Dit was prachtig, puur, eerlijk en absoluut niet gelikt.’

‘Dank jullie wel,’ breekt Mark meteen in. ‘Nog twee kandidaten, dan weten we wie er doorgaan naar de halve finale. Hier is, ook al met een nummer van Justin Bieber … Dave.’

Er ontstaat opschudding bij de stoelen van de coaches. Heel even zoemt de camera in op het verbaasde gezicht van Lois.

‘Ik dacht dat Daisy nu zou komen,’ merkt Sandrine op.

‘Ik ook.’ Milo kijkt naar zijn vader en moeder, die het ook niet lijken te begrijpen. Tijd om er iets over te zeggen krijgen ze niet.

Dave komt op, onder oorverdovende aanmoedigingen van zijn fans. I love you baby, zingt Dave. Als hij haar ook nog zijn hart aanbiedt, beginnen overal in de zaal meiden te gillen. Zodra hij het refrein inzet, gaan ze helemaal los, springen op en dansen luid zingend mee. Wanneer Dave belooft dat hij altijd de hare zal zijn, vallen ze nauwelijks meer te kalmeren. Het wordt pas stil als Brett in beeld komt voor zijn commentaar.

‘Ik heb niets te zeggen, Dave. De zaal heeft al genoeg laten horen.’ ‘Een mooi optreden, Dave,’ zegt Rodger. ‘Het enige wat ik me afvraag is of jij nou contact maakt met je publiek of dat je publiek vooral contact wil maken met jou.’

‘Tjonge jonge,’ reageert Brett.

‘Complimenten, Dave,’ zegt Lois. ‘Je hebt zojuist aan je coach laten zien dat het niet nodig was om de volgorde van opkomst te veranderen.’

‘Hoe bedoel je?’ vraagt Brett met een schijnheilig gezicht.

‘Dan is het nu tijd voor onze laatste kandidaat met Lost. Hier ii-isss … Daisy,’ roept Mark voor Lois kan reageren.

Daisy komt het podium op, haar gitaar in de hand. Ze werpt een onzekere blik richting Lois en loopt dan langzaam naar de microfoon. ‘Ik zou dolgraag voor jullie spelen en zingen,’ zegt ze. ‘Maar mijn kruk staat er niet en er is ook geen extra microfoon klaargezet voor mijn gitaar. Kan iemand dat alsjeblieft regelen?’

Ze doet een stap naar achteren en kijkt afwachtend om zich heen. Er ontstaat opschudding in de zaal. Geen applaus, wel geroezemoes. Hoe anders is dit in vergelijking met het flitsende optreden van Dave. De camera draait naar Lois, die is opgesprongen en naar het podium snelt. Vanuit de coulissen komt een man met een tweede microfoon en een lage standaard. Lois komt het podium op met de gevraagde kruk in haar hand.

‘Ook bij echte sterren gaat er weleens iets mis,’ zegt Daisy terwijl ze gaat zitten. Ze oogt opvallend kalm. ‘Iets hoger alsjeblieft, zo ja,’ zegt ze tegen de man die de microfoon opstelt voor haar gitaar. ‘En deze iets lager, zo’n stukje van mijn mond graag,’ wijst ze aan. Het geroezemoes is verstomd, de stilte afwachtend. Iedereen voelt aan dat op het podium een meisje zit dat kans ziet zich staande te houden, ook al lijkt het mis te gaan.

Daisy laat haar vingers over de snaren glijden en draait aan een stemknop. Dan kijkt ze de zaal in. ‘Het nummer dat ik voor jullie ga zingen is een van mijn favorieten,’ zegt ze dan. ‘Het is van Anouk en het heet Lost.’

Ze haalt een keer diep adem, concentreert zich.

Dan klinkt een gitaarintro door de zaal.

Milo zit als versteend op zijn stoel. Het zweet staat op zijn gezicht, loopt over zijn rug. Ze flikt het toch maar weer. Zo knap! Hij kan er niet bij. Dit gitaarintro heeft hij thuis vaak genoeg horen spelen. Maar wel door Daisy, zijn zus, die wat op haar gitaar aan het tokkelen was. Dit hier lijkt wel magie, waarmee ze haar publiek betovert. Hij hoort om zich heen zuchten als ze zingt dat ze niet begrijpt waarom haar hart niet is bestemd voor degene van wie ze echt houdt. Rozen zijn toch ook rood, en viooltjes blauw?

In de zaal bouwt zich spanning op, die pas een uitweg vindt als Daisy met een hoge uithaal vertelt dat ze zich gelukkig in haar songs kan verliezen.

Haar gezicht is groot in beeld. Ziet hij haar nou glimlachen, vraagt Milo zich af. Nee, ze is super geconcentreerd. De camera zoemt in op haar handen die de snaren lijken te strelen. Even is er een aarzeling, maar meteen herpakt ze zich. Wanneer ze zingt dat haar geliefde haar de adem beneemt, houdt het publiek ook de adem in. Maakte Daisy nou even oogcontact met Dennis? Milo zou het bijna zweren.

Al voordat de laatste tonen zijn weggeëbd, davert het applaus door de zaal. Overal gaan mensen staan om te klappen, Lois en Rodger ook, ziet Milo. Iedereen eigenlijk op de eerste rij.

Daisy kijkt de zaal in met een gezicht alsof ze het niet kan geloven. ‘Dank jullie wel,’ zegt ze. ‘Dank jullie wel.’ Ze maakt een lichte buiging.

‘Daisy, Daisy. Wat een optreden,’ roept Mark. ‘Snel naar je coach. Lois?’

Lois haalt snel haar hand langs haar ogen. ‘Daisy, lieve schat. Je begon net met te zeggen dat er ook bij echte sterren weleens iets misgaat. Je bent veel te bescheiden. Een ding staat voor mij wel vast; er stonden hier vanavond al een paar sterren, en één superster.’

Daverend applaus.

‘Heb ik het goed dat je opeens ging improviseren, Daisy?’ vraagt Rodger.

Daisy haalt de microfoon uit zijn standaard. ‘Ja, want in het tweede deel zou ik ondersteund worden door de drummer en het orkest. Dat gebeurde niet en daar schrok ik een beetje van.’

‘En toen heb je de rest van de begeleiding zelf maar gedaan.’

‘Ja, dat doe ik thuis ook. Met orkest is het iets mooier.’

‘Dat ben ik niet helemaal met je eens. Met dit optreden heb je me kippenvel bezorgd.’

‘Brett?’ vraagt Mark.

‘Tja … Ik heb zo het vermoeden dat er na jouw optreden nog maar drie plekken in de halve finale zijn te vergeven.’

‘We weten het over een uur,’ zegt Mark. ‘De lijnen om te bellen of te sms’en gaan nu open. Ondertussen kun je naar een korte samenvatting kijken van alle optredens.’