‘En? Al een beetje gewend aan je nieuwe status?’ vraagt Lois als ze ruim een uur later met z’n tweeën zijn.

‘Gaat wel. Sommige mensen zijn opeens anders tegen me gaan doen.’

‘Toch niet je familie?’

‘Nee, op school, bedoel ik.’ Kort vertelt ze over Juliette en Sofie, over Amy, en over de leraren.

‘Reken er maar op dat dit pas het begin is,’ zegt Lois. ‘Op den duur wen je wel aan mensen die een beetje vreemd reageren.’

Dennis reageerde anders heel normaal, toen ze vertelde dat ze meedeed aan YoungStars. Hij leek in elk geval niet onder de indruk. Wat stom! Ze zit hier met een beroemde zangeres te praten, en dan denkt zij aan een jongen die ze net heeft ontmoet.

‘Je kunt het goed vinden hè, met de andere drie?’ vraagt Lois.

‘Ja hoor. Ze zijn aardig. Alleen …’

Moet ze dit nou zeggen? Waarom ook niet? Lois moet haar een beetje leren kennen, dat heeft ze zelf gezegd.

‘Alleen wat?’ Lois neemt haar met opgetrokken wenkbrauwen op.

‘Ik vind Eva af en toe een beetje overdreven doen. Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar zo ben ik dus helemaal niet.’

Lois moet er gelukkig om lachen. ‘Dat lijkt wel een bekentenis, Daisy. Wees gerust, dat begreep ik meteen toen ik je zag. Brett zei dat je er niet stond, of zoiets, maar hij bedoelde dat je er, in zijn ogen, niet opvallend genoeg uitzag. Daarom gaf hij je meteen rood. Ik viel op je stem, niet op je presentatie. Maar …’

‘Je kijkt me aan of jij nu een bekentenis gaat doen.’

Ze schieten allebei in de lach.

‘Een beetje dan. Wat Eva te veel heeft, heb jij te weinig. Daar moet wat aan gebeuren, bij jullie alle twee trouwens.’

‘Als ik mezelf maar kan blijven, anders zing ik niet lekker.’

‘Natuurlijk moet je gewoon Daisy blijven. Maar af en toe moet die Daisy een rol spelen. Doe je dat niet, dan red je het niet. Zorg dat je je niet in die rol verliest, dan is het oké. Dat heb ik ook moeten leren, daarom weet ik het zo goed. Wat denk je van de Lois met wie je nu praat: speel ik een rol of ben ik mezelf?’

‘Je bent jezelf,’ antwoordt Daisy zonder aarzelen.

‘Precies. Maar op het podium of tijden interviews zeg of doe ik soms dingen die je me hier niet hoort zeggen.’

‘Waarom dan?’

‘Omdat het publiek een bepaald beeld heeft van sterren, of van sterren in wording. Probeer aan dat beeld te voldoen, om je publiek tevreden te stellen. Maar blijf wel sterk in je schoenen staan. Er zijn genoeg voorbeelden van sterren die dat niet kunnen. Ze gaan eraan onderdoor, grijpen naar alcohol of drugs en mislukken, of erger zelfs. Je hebt een sterke persoonlijkheid, Daisy. Na dat rode lampje van Brett stond daar ineens een ander meisje, met een sterke wil. De anderen hadden dat te laat door. Ik gelukkig niet,’ besluit ze lachend.

‘Dankjewel.’ Daisy weet niet goed hoe ze moet kijken. ‘Welk nummer wil je dat ik over twee weken ga zingen? Een song van jou, zodat ik mezelf op de gitaar kan begeleiden?’

‘Straks wil ik je wel horen spelen hoor, maar wat je eerste optreden betreft, heb ik me bedacht. Sorry. Ik heb er deze week met nogal wat mensen over gepraat. De meeste raden zo’n optreden in dit stadium af.’

‘Jammer.’

‘Misschien wel in een volgende ronde. Ik zal het je uitleggen. De jury in de zaal komt uit de muziekwereld, de omroepwereld of het zijn popjournalisten. Ze zullen vooral letten op de mogelijkheden die jij hebt om je aan een groot publiek te verkopen, op je uitstraling dus, en je podiumgedrag. Dat je prachtig kunt zingen en gitaar kunt spelen is daaraan ondergeschikt, helaas.’

‘Daar moet ik dus de komende weken aan gaan werken.’

‘Yes! That’s my girl. We begrijpen elkaar. Als je door bent, zien we weer verder. Dan word je namelijk afhankelijk van stemmen van het publiek. Dan moet je in staat zijn om de jongens van Brett af te troeven. Heel anders, en heel spannend allemaal, heel erg leuk ook. O ja, dat vergeet ik bijna. Je hebt opgetreden in de musical Mermaids in love, vertelde je. Ik ken daar een paar mensen. Eén daarvan heeft nagekeken of je optredens geregistreerd staan. Daar zijn ze gelukkig nogal slordig mee geweest. Je stond er maar één keer op.’

‘Is het zo belangrijk dan?’ reageert Daisy verbaasd.

Lois knikt nadrukkelijk van ja. ‘Iemand van vijftien mag van de Arbeidsinspectie maar vierentwintig keer per jaar optreden. Tijdens de liveshows van YoungStars is dat slechts drie keer, mits je de finale haalt natuurlijk. Maar helaas tellen de voorrondes ook mee, en de interviews die je geeft gelden ook als een optreden. Degene die YoungStars wint moet daarna wel ruimte hebben om te kunnen optreden, snap je.’

‘Ik had er geen idee van dat je met zulke dingen rekening moet houden.’

‘Wen er maar aan. Als je naam bekender wordt, vindt de Arbeidsinspectie je opeens ook interessant. Met wat pech krijg je ook te maken met de Leerplichtambtenaar. Die houdt in de gaten of je schoolwerk er niet onder lijdt. Mocht hij moeilijk gaan doen, dan kunnen we het zo organiseren dat je tussen de repetities door rustig je huiswerk kunt maken. Zonodig regelen we zelfs een leraar voor die uurtjes.’

‘Tjee,’ zucht Daisy. ‘Alsof ik een klein kind ben.’

‘Voor die mensen wel. Gewoon te vriend houden en tevreden stellen, dan heb je het minste last van ze. Heb je trouwens een bij-baantje?’

‘Ja. Ik help in de bakkerswinkel van mijn vader, altijd op zaterdag, soms op koopavond.’

‘Hoeveel uur in de week?’

‘Zaterdag meestal zes, donderdag twee.’

Lois kijkt bedenkelijk. ‘Zo’n acht uur per week dus. Dat mag op jouw leeftijd precies. Je houdt alleen geen uren meer over om te repeteren, of voor een cd-opname. Het spijt me, Daisy, je zult met dat werk moeten stoppen.’

‘Geen probleem, hoop ik. Mijn zus en mijn broer vinden het niet erg om een paar weken harder te moeten werken, en anders vraag ik Amy of ze tijdelijk wil invallen.’

‘Tijdelijk?’ Lois moet erom lachen. ‘Als het aan mij ligt, help je je vader de rest van het jaar niet meer. Zo, en laat me nu je gitaar eens zien en speel wat voor me.’

Het is al zes uur geweest uur als Daisy in de trein naar Zwolle zit. Ze is doodmoe van de podiumoefeningen, van het gedreun in haar hoofd omdat het oortje niet goed bleek afgesteld, en het geklets tussendoor met andere kandidaten.

Ze heeft er twee van Brett ontmoet, twee jongens, allebei van haar leeftijd. Pim is wel aardig. Hij is meer dan een kop groter dan zij. Als je met hem praat krijg je net geen stijve nek. Hij speelt al vanaf zijn vijfde saxofoon en is pas een jaar geleden gaan zingen, vertelde hij. Ondanks zijn lengte bewoog hij lenig over het podium. Toen hij een microfoon in zijn handen kreeg, zong hij spontaan Love you all en kreeg daarna van iedereen in het zaaltje applaus. Lisa was meteen weg van hem, zei ze, en dat liet ze merken ook.

De andere jongen, Dave, is nogal zelfverzekerd, op het arrogante af. Hij stond op het podium alsof hij nooit anders had gedaan, heel relaxed en heel aanwezig, volgens Jeanette. Dave is knap, bijzonder knap zelfs. Zwart halflang haar, donkerbruine ogen, licht getinte huid. Hij lijkt een beetje op een van de zangers van One Direction. Moest ze het tegen die jongen opnemen? Ze kreeg bijna de neiging om meteen naar huis te gaan. Tot hij het intro van een bekende song inzette. Hartstikke vals, verkeerd stemgebruik en ritmisch bagger. Zoiets viel niet in een paar weken te repareren, dacht ze opgelucht.

Thuis hebben ze met eten op haar gewacht. Tussen de happen door vertelt ze wat ze allemaal heeft meegemaakt. Alleen het incident in de trein verzwijgt ze, al weet ze niet goed waarom.

Verbeeldt ze het zich, of doet haar moeder een beetje geheimzinnig? Ook Milo en Sandrine wisselen blikken alsof ze iets voor haar verbergen. Intussen gunnen ze haar nauwelijks de tijd om te eten. ‘Zal ik hem pakken?’ vraagt Sandrine als ze uitgegeten zijn. Zonder op instemming te wachten loopt ze naar de kamer. Ze komt terug met een krant, die ze opengevouwen voor Daisy neerlegt. Haar gezicht is een en al lach. ‘Je staat in de krant, Dais. Je bent beroemd.’

BAKKERSDOCHTER VERDER MET YOUNGSTARS.

Eronder staat een foto van hun bakkerij.

Daisy de Wit, leerlinge van het Alpha-college, is doorgedrongen tot de laatste zestien kandidaten van YoungStars.

Dan volgt een verhaal over haar auditie en haar optreden in de eerste ronde.

‘Hoe kan dat nou?’ vraagt Daisy stomverbaasd. ‘Ik heb geen interview gegeven, en jij hebt toch ook niets gezegd, mam? Of hebben ze je later nog een keer gebeld?’

‘Kijk daar eens,’ zegt haar zus, op een fotootje wijzend.

‘Hé, dat is Amy.’ Daisy is met stomheid geslagen.

Amy Reijsen, Daisy’s beste vriendin, zal ons verder op de hoogte houden. Daisy en haar familie worden namelijk door de organisatoren van YoungStars afgeschermd voor de pers. Toch hoopt onze verslaggever Daisy zelf een paar vragen te kunnen stellen wanneer ze een ronde verder komt. Want dat gaat haar lukken, volgens Amy: ‘Als Daisy begint te zingen, raak je meteen onder de indruk en staat de tijd even stil.’ En Amy kan het weten. Ze zit naast Daisy in de klas, ziet haar elke dag en heeft haar vaak horen zingen. Wij moeten daar helaas nog even op wachten. De eerste live-uitzending is pas over twee weken. We wensen Daisy heel veel succes.

‘Amy heeft me maar één keer horen zingen,’ reageert Daisy verongelijkt. ‘Ze vond het wel goed, zei ze, maar schakelde meteen over op iets anders. Ik heb mijn gitaar toen maar weggezet. En nou zing ik opeens gevoelig en is ze mijn beste vriendin. Hoe krijgt ze het uit haar mond?’

‘De journalist heeft het natuurlijk wat aangedikt,’ zegt Jack. ‘En wat maakt het uit. Wat daar staat is goed voor jou, voor ons allemaal eigenlijk.’

‘Voor ons allemaal? Hoezo?’

‘Het was vanmiddag gigadruk in de winkel,’ glundert Sandrine. ‘Om half één was het meeste brood al uitverkocht. Daarna kwamen de mensen gebak, koekjes en puddingbroodjes halen. Om vier uur waren we zo goed als leeg.’

‘Ik heb tig keer moeten vertellen dat je in Almere aan het repeteren was met Lois, wanneer je op tv komt, dat soort dingen,’ vult Milo aan. ‘Iedereen is hartstikke nieuwsgierig naar je. Ze waren best wel teleurgesteld dat jij er niet was. Hier, lees maar.’

‘Daisy helpt op zaterdag altijd in de winkel van haar vader,’ leest ze hardop. ‘Stomme Amy. Ze wist dat ik vandaag moest repeteren. Waarom zegt ze dat nou?’

‘Zo maakt ze wel reclame voor ons. Dat merk ik meteen aan de omzet.’ Jack lacht net zo breed als Dennis vanmiddag, toen die enge kerel ervandoor ging. Waarom denkt ze toch voortdurend aan Dennis? Ze kent hem nauwelijks.

‘Dat kan nog wat worden als je in de kwartfinale komt, Daisy,’ zegt Laura vrolijk. ‘Dan gaan we speciale YoungStars gebakjes maken, of koeken of iets dergelijks, om je overwinning te vieren.’

‘Net als bij de voetbalkampioenschappen,’ grijnst Milo.

Vóór het EK had Jack zoveel vertrouwen in de talentvolste generatie voetballers sinds jaren, dat hij liters pudding had gemaakt, en kilo’s bladerdeeg. Omdat het Nederlandse elftal er al in de eerste ronde werd uitgeknikkerd, zijn ze met ladingen oranje gekleurde tompoezen blijven zitten. Daarna schold Jack de spelers uit voor verwende en opgeblazen voetbalsofties.

‘Niet doen hoor,’ zegt Daisy. ‘Als je ermee blijft zitten heb ik het gedaan.’

‘Wedden dat je in de kwartfinale komt?’ zegt Sandrine.

‘Ik heb er ook een goed gevoel over, Daisy.’ Laura kijkt trots. ‘Mijn dochter schittert straks ook op honderdduizenden tv-schermen.’ ‘Ho, ho, ónze dochter.’ Jack lacht. ‘En het zijn er veel meer. Een paar miljoen, volgens mij.’

‘Om er een gezellige tv-avond van te maken, slaan ze allerlei lekkers in,’ fantaseert Milo. ‘In de winkel van de ouders, die zo’n fantastische dochter op de wereld hebben gezet, naast uiteraard een fantastische tweelingbroer.’

Ze schieten allemaal in de lach.