hem zelf vragen op het robijnen huwelijksfeest.'

'Ik kom echt niet helemaal naar Huntingdon om het robijnen huwelijksfeest te vieren van twee mensen die ik sinds mijn derde niet langer dan acht seconden heb gesproken, alleen maar om mezelf voor de voeten te gooien van een gescheiden rijkaard die mij als bizar beschrijft.'

'O, kind, doe niet zo gek.'

'Nou ja, maar ik moet nu ophangen,' zei ik, stom genoeg, want zoals gewoonlijk begon ze toen te kakelen of ik op de dodenlijst stond en dit ons laatste telefoongesprek was voor ik mijn dodelijke injectie kreeg.

'Hij verdiende duizenden ponden per uur. Er stond een klok op zijn bureau, tik-tak-tik-tak. Heb ik je al verteld dat ik Mavis Enderby heb gezien op het postkantoor?'

'Mam, ik ga voor het eerst naar mijn nieuwe werk vandaag, en ik ben echt zenuwachtig. Ik wil het niet over Mavis Enderby hebben.'

'O, Jezus Mina, lieverd. Wat doe je aan?'

'Mijn korte zwarte rokje en een T-shirt.'

'O, je gaat er toch niet weer als een voddenbaal bij lopen in van die sombere kleuren. Trek toch wat nets en fleurigs aan. Waarom niet dat enige kersenrode pakje dat je vroeger droeg? En, en trouwens, heb ik je al verteld dat Una de Nijl is afgezakt?'

Grrr! Had zo de pest in toen ze neerlegde dat ik achter elkaar vijf Silk Cuts heb opgerookt. Niet z.g. begin vandaag.

21.00 In bed, totaal uitgeput. Was helemaal vergeten hoe verschrikkelijk het is om in een nieuwe baan te beginnen waar niemand je kent, zodat een willekeurige opmerking of eigenaardige uitspraak meteen je hele reputatie vastlegt, en waar je niet eens je make-up kunt gaan bijwerken zonder eerst te vragen waar de toiletten zijn.

Ik was te laat, maar buiten mijn schuld. Ik kon de tv-studio's niet binnen omdat ik geen pasje had, en de deur bewaakt werd door van die veiligheidsmensen die denken dat ze het personeel buiten moeten sluiten. Toen ik eindelijk bij de receptie kwam, moest ik wachten tot iemand me kwam halen. Onderhand was het al vijf voor halftien en de bespreking begon om

half. Eindelijk verscheen Patchouli met twee enorme blaffende honden; de ene begon tegen me op te springen en in mijn gezicht te likken en de andere stak zijn kop onder mijn rok.

'Ze zijn van Richard. Best wel geniale beesten, hè,' zei ze. 'Ik breng ze even naar de auto.'

'Maar kom ik dan niet te laat voor de bespreking?' zei ik wanhopig, terwijl ik de kop van de hond tussen mijn knieën vandaan probeerde te duwen. Ze bekeek me van top tot teen alsof ze wilde zeggen: en wat dan nog? en verdween, de honden achter zich aan sleurend.

Dus tegen de tijd dat ik in de kantoorruimte aankwam, was de bespreking begonnen, en iedereen keek me aan, behalve Richard, wiens welgedane gestalte gehuld was in een eigenaardig groen wollen ketelpak.

'Kom, kom!' zei hij steeds, op en neer dansend en met beide handen het gezelschap naar zich toe wenkend. 'Dienst van negen uur! Gruizige geestelijken! Seks in de kerk! Waarom vallen vrouwen voor geestelijken? Kom, kom, jullie zitten hier om te werken. Kom met een idee.'

'Waarom interview je Joanna Trollope niet?' zei ik.

'Trollop, ofte wel slet?' zei hij met een nietszeggende blik. 'Welke slet?'

'Joanna Trollope bedoel ik. De schrijfster van De vrouw van de dominee. Dat was op de televisie. Zij zal het wel weten.'

Er verscheen een geile grijns op zijn gezicht. 'Geweldig idee,' zei hij tegen mijn borsten. 'Verdomd goed idee. Weet iemand waar ik Joanna Trollope kan bereiken?'

Lange stilte. 'Eh... ik,' zei ik ten slotte, en ik voelde de haat van die artistieke jongens in golven op me af komen.

Toen de bespreking voorbij was, rende ik naar de wc om bij te komen, en daar stond Patchouli zich op te maken, naast haar vriendin, die in een jurkje zat geperst dat haar onderbroek én haar middenrif liet zien.

'Het is toch niet te dellerig, hè,' zei het meisje tegen Patchouli. 'Je had die taarten van dik in de dertig eens moeten zien kijken toen ik binnenkwam... o!'

Beide meisjes keken mij vol afgrijzen aan met de handen voor hun mond geslagen.

'We bedoelden jou niet, hoor,' zeiden ze. Ik weet niet of ik dit wel uithoud.

ZATERDAG 9 SEPTEMBER

56 kg (z.g., voordeel van nieuwe baan met bijbehorende zenuwen), 4 eenheden alcohol, 10 sigaretten, 1876 calorieën, 24 minuten in gedachten Daniël toegesproken (uitstekend), 94 minuten in gedachten gesprekken met moeder overnieuw gevoerd zodat ik win.

I 1.30 Waarom, waarom heb ik mijn moeder ooit een sleutel van mijn huis gegeven? Ik ging net - voor het eerst in vijf weken - een weekend beginnen zonder alleen maar naar de muur te willen staren en te huilen. Ik had een hele week werk overleefd. Ik begon net te denken dat alles misschien wel weer in orde zou komen, dat het misschien niet echt zeker was dat ik door een Duitse herder zou worden opgegeten, toen ze binnen kwam stormen met een naaimachine.

'Wat ben je nou toch weer aan het doen, gekkie?' jubelde ze. Ik stond honderd gram graanvlokken af te wegen voor mijn ontbijt, waarbij ik een reep chocola als gewicht gebruikte (want mijn weegschaal werkt met ounces, maar de calorieëntabel met grammen).

'Moet je horen, schat,' zei ze, en ze begon alle kastdeuren open en dicht te trekken.

'Wat?' zei ik, terwijl ik op mijn sokken bij de spiegel stond en de mascara onder mijn ogen vandaan probeerde te poetsen.

'Malcolm en Elaine vieren hun robijnen huwelijksfeest nu in Londen, op de drieëntwintigste, dus dan kun je toch komen om Mark gezelschap te houden.'

'Ik wil Mark geen gezelschap houden,' zei ik met mijn tanden op elkaar.

'O, maar hij is zo knap. Cambridge en alles. En kennelijk heeft hij tonnen verdiend in Amerika...'

'Ik ga niet.'

'Toe lieverd, nou niet weer van die onzin,' zei ze, of ik dertien was. 'Marks huis in Holland Park is namelijk klaar, en hij geeft

dat feest voor ze, op alle zes verdiepingen, met catering en alles... Wat trek je aan?'

'Ga jij met Julio of met pap?' vroeg ik, om haar de mond te snoeren.

'O, lieverd, dat weet ik nog niet. Waarschijnlijk neem ik ze allebei mee,' zei ze met dat speciale ruisende stemgeluid dat ze produceert wanneer ze doet of ze Diana Dors is.

'Dat kun je niet maken.'

'Maar pappie en ik zijn nog goede vrienden, lieverd. En Julio is ook alleen maar een vriend.'

Kreun. Kréünn! Ik kan er gewoon niet tegen als ze zo doet.

'Hoe het ook zij, zal ik dan maar tegen Elaine zeggen dat je graag komt?' zei ze, terwijl ze die onverklaarbare naaimachine weer oppakte en ermee naar de deur stoof. 'Ik moet rennen! Daaag!'

Ik laat me niet weer een avond voor Mark Darcy's gezicht houden als een hapje Olvarit voor een baby. Ik zal het land moeten verlaten, of iets dergelijks.

22.00 Naar etentje. Alle Voldaan Getrouwde Stellen nodigen me voortdurend op zaterdagavond uit voor etentjes, nu ik weer alleen ben, en zetten me dan tegenover vrijgezelle mannen die met de dag verschrikkelijker worden. Het is heel lief van ze, en ik waardeer het ook z. maar eigenlijk benadrukken die avonden alleen maar mijn mislukking en isolement op het emotionele vlak, hoewel Magda zegt dat ik niet moet vergeten dat alleen zijn beter is dan getrouwd zijn met een overspelige, seksueel incontinente man.

24.00 O, god. Iedereen probeerde de losse man (zevenendertig, pas verlaten door vrouw, zegt dingen als: 'Nou, ik vind toch heus dat Michael Howard wat onterecht belasterd wordt.') op te vrolijken.

'Waar klaag je toch over,' oreerde Jeremy tegen hem, 'mannen worden alleen maar aantrekkelijker als ze ouder worden, en vrouwen worden minder aantrekkelijk, dus al die meisjes van tweeëntwintig die je niet zagen staan toen je vijfentwintig was, komen nu om je heen zwermen.'

Ik zat met gebogen hoofd en trillend van woede vanwege hun toespelingen op de Uiterste Verkoopdatum voor vrouwen en hun opvatting dat het leven een stoelendans was waar de meisjes die zonder stoel (= man) zijn zodra de muziek stopt (= als ze ouder zijn dan dertig) 'af zijn. Pff. Dat zullen we nog weieens zien.

'O, ja, ik ben het er helemaal mee eens dat je je beter op jongere partners kunt richten,' riep ik luchtig. 'Mannen van in de dertig zijn zo ontzettend vervelend met hun obsessies en hun angst dat alle vrouwen ze het huwelijk in proberen te slepen. Tegenwoordig interesseer ik me eigenlijk alleen nog maar voor mannen van begin twintig. Die kunnen zoveel beter... nou ja, je weet wel...'

'Is het echt waar?' riep Magda, veel te enthousiast. 'Hoe...?'

'Ja, jullie zijn wel geïnteresseerd, hè,' kwam Jeremy tussenbeide met een nijdige blik op Magda, 'maar het probleem is dat zij helemaal niet in jullie geïnteresseerd zijn.'

'Eh... dat zeg je nou wel,' zei ik liefjes, 'maar mijn tegenwoordige vriendje is drieëntwintig.'

Verbijsterde stilte.

'Nou, in dat geval,' zei Alex met een grijns, 'kun je hem meebrengen als je volgende week zaterdag bij ons komt eten, nietwaar?'

Verdomme. Waar haal ik zo gauw een drieëntwintigjarige vandaan die met mij naar een Voldaan Getrouwd etentje wil op zaterdagavond, in plaats van zich vol te stoppen met vervuilde ecstasypillen?

VRIJDAG 15 SEPTEMBER

57 kg, 0 eenheden alcohol, 4 sigaretten (z.g.), 3222 calorieën (die stationsbroodjes zijn doordrenkt van vet), 210 minuten lang bedacht wat ik ga zeggen als ik ontslag neem van nieuwe baan.

Gatver. Afschuwelijke bespreking met autoritaire Richard Finch. 'Oké! Toiletten bij Harrods! Eén pond per plas! Ik stel me voor: fantasietoiletten. Studio: Frank Skinner en Sir Richard Rogers

op pluchen wc-brillen, armleuningen met tv-schermen, gewatteerd closetpapier! Bridget, jij doet de uitkeringskorting voor jongeren. Noorden. Werkloze jongeren, rondhangend, rechtstreeks in de uitzending.'

'Maar... maar...' stamelde ik.

'Patchouli!' schreeuwde hij, zodat de honden onder zijn bureau wakker werden en blaffend begonnen rond te rennen.

'Watte?' riep Patchouli boven het tumult uit. Ze droeg een gehaakte midi-jurk met een slappe strohoed en een oranje nylon bloes met stiksels. Alsof ze de spot wilde drijven met de kleren die ik in mijn tienerjaren droeg.

'Waar zit de buitenploeg voor de Werkloze Jongeren?'

'Liverpool.'

'Oké. Liverpool. De cameraploeg vóór Boots in het winkelcentrum, rechtstreeks om halfzes. Zes werkloze jongeren.'

Later, toen ik vertrok om naar de trein te gaan, schreeuwde Patchouli me zorgeloos achterna: 'O, trouwens, Bridget, het is niet Liverpool, maar Manchester geloof ik, heb je dat?'

16.15 MANCHESTER

44 werkloze jongeren benaderd, 0 gestrikt voor interview.

Trein Manchester-Londen 19.00 Gatver. Om kwart voor vijf rende ik hysterisch heen en weer tussen de betonnen bloembakken, al kakelend: 'Sorry, ben u werkloos? O, niet? Geeft niks, bedankt.'

'Wat doen we hier eigenlijk?' vroeg de cameraman, zonder een poging enige belangstelling te veinzen. 'Werkloze jongeren,' zei ik vrolijk. 'Zo terug!' Ik stoof de hoek om en sloeg mezelf op mijn voorhoofd. Ik hoorde Richard in mijn oortelefoontje razen: 'Bridget, waar blijf je godverdomme... met die werkloze jongeren.' Toen viel mijn oog op een geldautomaat in de muur.

Tegen tien voor halfzes stonden er zes jongeren die zeiden dat ze werkloos waren netjes in een rij voor de camera, met in elke zak een krakend briefje van £20 terwijl ik rondfladderde en omslachtig probeerde niet al te burgerlijk over te komen. Om

halfzes hoorde ik onze tune, dreunend en krakend, en toen Richard, die gilde: 'Sorry, Manchester, we laten jullie zitten.'

'Uuh...' begon ik tegen de verwachtingsvolle gezichten. Die jongens dachten duidelijk dat ik een psychische stoornis had waarbij patiënten doen of ze bij de tv werken. En wat nog erger was, doordat ik de hele week als een gek had gewerkt en naar Manchester moest, had ik nog niets kunnen doen aan mijn dreigende partnerloosheid voor de volgende dag. Toen ik een blik wierp op de goddelijke jonge broekjes daar voor me, met de geldautomaat op de achtergrond, ontstond in mijn geest plotseling de kiem van een moreel uiterst verdacht plannetje.

Hmmm. Geloof dat ik er goed aan heb gedaan toch maar niet werkloze jongere mee te lokken naar Cosmo's etentje. Uitbui- terij, en helemaal verkeerd. Maar weet nu nog steeds niet wat ik moet doen. Denk dat ik maar een sigaretje ga paffen in de rookcoupé.

19.30 Rookcoupé bleek weerzinwekkende stal, waar rokers opstandig en diep ellendig bij elkaar hokten. Besef nu dat roker niet meer in waardigheid kan leven, maar moet wegkwijnen in slijmerige onderbuik van het bestaan. Had me niet in het minst verbaasd wanneer het rijtuig op mysterieuze wijze zou zijn afgekoppeld om nooit meer ergens te worden gezien. Misschien dat geprivatiseerde spoorwegmaatschappijen rook- treinen zullen gaan exploiteren; dorpelingen zullen ze met dreigende vuisten en een regen van stenen begroeten, en hun kinderen bang maken met griezelverhalen over die vuurspuwende monsters die erin zitten. Nou ja. Tom opgebeld met draagbare telefoon vanuit de trein (Een wonder! Hoe werkt dat toch? Hoe? Geen draden. Vreemd hoor. Misschien wel via elektrisch contact tussen de wielen en de rails?) om te klagen over de noodtoestand, nu ik niet met een drieëntwintigjarige op de proppen kan komen.

'Wat zou je zeggen van Gav?' zei hij.

'Gav?'

'Je weet wel, die jongen die je in de Saatchi Gallery hebt ontmoet.'

'Zou hij het niet erg vinden?'

'Nee. Hij zag echt wat in je.' 'Niet waar. Schei toch uit, joh.'

'Echt! Nou, geen getob meer. Laat het maar aan mij over.' Zonder Tom, denk ik weieens, zou ik spoorloos in het niets verdwijnen.

DINSDAG 19 SEPTEMBER

56 kg (z.g.), 3 eenheden alcohol (z.g.), 0 sigaretten (durf niet in aanwezigheid van gezonde jonge broekjes).

Jezus Christus, moet me haasten. Heb afspraakje met Cola Light-achtig jong broekje. Gav bleek absoluut goddelijk te zijn, en hij gedroeg zich voorbeeldig op Alex' etentje zaterdag. Flirtte met alle vrouwen, vertroetelde mij, en ontweek hun strikvragen over onze 'relatie' met alle handigheid van zijn superieur intellect. Helaas werd ik op weg naar huis in de taxi zo overspoeld met dankbaarheid (blusten) dat ik niet bij machte was zijn toenadering te weerstaan (-» ik legde mijn hand op zijn knie). Maar ik wist mezelf in de hand te houden (-» raakte in paniek) en ging niet in op zijn uitnodiging koffie te komen drinken. Maar daarna voelde ik me zo schuldig dat ik hem halverwege had laten zitten (-» dacht de hele tijd: verdomme, verdomme, verdomme!) dat ik, toen Gav belde of ik vanavond bij hem kwam eten, zijn uitnodiging beleefd aannam (-» kon mijn opwinding nauwelijks de baas).

24.00 Voel me net Vrouw Holle. Had al zo lang geen afspraakje meer gehad dat ik aan niets anders kon denken, en zelfs tegen de taxichauffeur opschepte over 'mijn vriendje' dat voor me zou koken.

Maar toen we bij Malden Road 4 aankwamen, bleek dat een groentewinkel te zijn.

'Moet je mijn telefoon soms effe?' vroeg de taxichauffeur vermoeid.

Maar natuurlijk wist ik Gavs nummer niet, dus moest ik eerst doen of ik Gav belde en hij in gesprek was, en daarna Tom bel

len en hem om Gavs adres vragen op zo'n manier dat de chauffeur niet zou gaan denken dat ik gelogen had over mijn vriend. Bleek Malden Villas 44 te zijn; had niet opgelet toen ik het opschreef. De taxichauffeur en ik hadden niet veel meer tegen elkaar te zeggen toen we naar het nieuwe adres reden. Hij dacht vast dat ik een prostituee was of zoiets.

Toen ik aankwam, voelde ik me niet bepaald zeker van mezelf. In het begin ging het er allemaal heel lief en verlegen aan toe, net als vroeger op de lagere school wanneer je bij een Eventuele Beste Vriendin thuis op de thee was gevraagd. Gav had spaghetti-met-prut. Het werd moeilijker toen het gedaan was met het koken en opeten, en er een gesprek op gang moest komen. Om een of andere reden kwamen we op prinses Diana.

'Het leek zo'n sprookje toen. Ik herinner me dat ik bij de bruiloft op die muur zat buiten de Sint-Paulskathedraal,' zei ik. 'Was jij er ook bij?'

Gav keek wat gegeneerd. 'Ik was toen pas zes.'

Uiteindelijk lieten we de conversatie maar zitten, en vol geweldige opwinding (dit is het mooie van tweeëntwintigjarigen, herinner ik me) begon Gav me te kussen en tegelijkertijd naar openingen in mijn kleren te zoeken. Uiteindelijk wist zijn hand mijn buik te vinden, en toen zei hij - o, wat een vernedering - 'Mmm, wat een lekker puddinkje.'

Toen kon ik niet verder. God, het heeft geen enkele zin. Ik ben te oud, ik moet het opgeven, godsdienstlessen gaan geven op een meisjeskostschool en gaan samenwonen met de hockey- juf.

ZATERDAG 23 SEPTEMBER

57 kg, 0 eenheden alcohol, 0 sigaretten (z.z.g.), 14 kladjes voor antwoord op Mark Darcy's uitnodiging (maar tenminste geen gefantaseerde gesprekken met Daniël meer).

10.00 Goed. Ga Mark Darcy's uitnodiging beantwoorden en zeg hem ronduit dat ik niet kan komen. Waarom zou ik

gaan? Ik ben geen goede vriendin en ook geen familie en ik zou zowel Blind Date als Eerste Hulp missen.

Maar o, god. Het is zo'n idiote uitnodiging in de derde persoon, alsof iedereen zo deftig is dat wanneer je zou schrijven 'ik geef een feest heb je zin om te komen' dat hetzelfde effect zou hebben als wanneer je het damestoilet met het woord 'plee' aanduidt. Ik meen me uit mijn kinderjaren te herinneren dat je zoiets in dezelfde indirecte stijl moet beantwoorden, alsof ik een denkbeeldig iemand ben in dienst van mezelf om uitnodigingen te beantwoorden van denkbeeldige anderen die voor vrienden uitnodigingen versturen. Wat zal ik nou schrijven?

Tot haar spijt zal Bridget Jones niet in staat zijn...

Mej. Bridget Jones zal tot haar innige verdriet...

Diep verslagen deelt mej. Bridget Jones u mede...

Met grote droefheid delen wij u mede dat mej. Bridget Jones zo diep ontzet was niet op de vriendelijke uitnodiging van de heer Mark Darcy te kunnen ingaan dat zij de hand aan zichzelf heeft geslagen en nu dus met meer zekerheid dan ooit tevoren niet zal kunnen ingaan op de vriendelijke uitnodiging van de heer Mark Darcy...

Oei, de telefoon.

Het was pap: 'Bridget, kind, jij komt toch naar dat weerzinwekkende gedoe van aanstaande zaterdag, hè?' 'Bedoel je het robijnen huwelijksfeest van de Darcy's?' 'Ja, natuurlijk. Dat is nog het enige wat je moeder kan afleiden van de kwestie wie het mahoniehouten snuisterijenkastje krijgt en de bijzettafeltjes, sinds ze begin augustus dat interview heeft gehad met Lisa Leeson.' 'Ik had eigenlijk gehoopt dat ik eronderuit zou kunnen.' Het werd merkwaardig stil aan de andere kant. Er klonk een gesmoorde snik. Pap huilde. Ik geloof dat hij een zenuwinzinking krijgt. Ik zou trouwens ook een zenuwinzinking krijgen als ik negenendertig jaar met mam getrouwd ge

weest was, ook als ze er niet met een Portugese reisorganisator vandoor was gegaan.

'Wat is er, pap?'

'O, het is alleen... het spijt me. Het is alleen maar... ik had er ook wel onderuit gewild.'

'Nou, dan doe je dat toch! Dan gaan we samen lekker naar de bioscoop.'

'Maar...' Hij stokte weer. 'Als ik eraan denk dat ze er met die vettige, geparfumeerde, opgeblazen knoflookvreter naar toe gaat, en dat al die mensen, die veertig jaar lang mijn vrienden en collega's zijn geweest, dat stel zullen toedrinken, en mij afschrijven als een fossiel...'

'Maar dat doen ze heus niet...'

'O, ja, dat doen ze wel. Ik ga, Bridget. Ik ga me in mijn nette kloffie hijsen met opgeheven hoofd en... maar...' Weer gesnik.

'Wat?'

'Ik heb steun nodig.' 11.30

Tot haar grote genoegen zal mej. Bridget Jones...

Mei. Bridget Jones dankt de heer Mark Darcy voor zijn...

Met het grootste genoegen aanvaardt mej. Bridget Jones... O, bah!

Beste Mark,

Dank je voor je uitnodiging voor het feest dat je geeft voor het

robijnen huwelijk van Malcolm en Elaine. Ik kom graag.

Groeten,

Bridget Jones Hmmmm.

Groeten,

Bridget Of alleen maar: Bridget Bridget (Jones)

Zo. Ga het netjes overtikken en de spelfouten eruit halen en opsturen.

DINSDAG 26 SEPTEMBER

56,5 kg, 0 eenheden alcohol, 0 sigaretten, 1256 calorieën, 0 krasloten, 0 tobberige gedachten over Daniël, 0 negatieve gedachten. Ben volmaakt, op het heilige af.

Geweldig wanneer je over je loopbaan gaat nadenken in plaats van je zorgen te maken over onnozele dingen als mannen en relaties. Het gaat echt goed bij Goedemiddag! Ik geloof dat ik wel talent heb voor populaire tv. Het opwindendste nieuwtje is: ik krijg een testopname voor de camera.

Richard Finch kwam eind vorige week met het idee dat hij een speciale uitzending wilde maken met live reportages, waarvoor verslaggevers zouden meerijden met hulpdiensten door heel Londen. Het begon niet erg goed. Iedereen in de studio zei dat alle brandweer- en politiekorpsen en ambulancediensten in de wijde omtrek zijn verzoek hadden afgewezen. Maar toen ik vanochtend aankwam, greep hij me bij mijn schouders en gilde: 'Bridget! We hebben het! Brand! Ik wil je in beeld! Minirok! Brandweerhelm! Spuiten!'

Vanaf dat moment is alles één grote bende; het dagelijkse nieuws wordt totaal vergeten en iedereen hangt voortdurend aan de telefoon over verbindingen en zendmasten en cameraploegen. Hoe dan ook, morgen gaat het allemaal gebeuren en ik

moet me om elf uur melden bij de brandweerkazerne van Le- wisham. Ik ga vanavond iedereen bellen dat ze moeten kijken. Wat zal mam wel niet zeggen!

WOENSDAG 27 SEPTEMBER

55,5 kg (gekrompen van schaamte), 3 eenheden alcohol, 0 sigaretten (mag niet roken in brandweerkazerne), daarna 12 binnen één uur, 1584 calorieën (z.g.).

21.00 Mijn hele leven nog nooit zo vernederd. De hele dag geoefend en alles op een rijtje gezet. De bedoeling was dat, als ze naar Lewisham overschakelden, ik langs de glij stang naar beneden het beeld in zou zoeven om vervolgens een brandweerman te interviewen. Toen we om vijf uur met de uitzending begonnen zat ik boven in de stang, klaar om op een teken naar beneden te glijden. Toen hoorde ik in mijn koptelefoon- tje Richard opeens schreeuwen: 'Ja, ja, ja, nu!' en dus liet ik de stang los en begon naar beneden te glijden. Toen ging hij verder: 'Ja ja, ja, nu jullie eruit, Newcastle! Bridget, klaarstaan in Lewisham. Nog dertig seconden.'

Ik dacht erover me helemaal naar beneden te laten vallen en dan weer de trap op te rennen maar ik was nog maar een meter of zo gezakt en dus begon ik mezelf weer op te trekken. Toen hoorde ik opeens een luid gebulder in mijn oor.

'Bridget! Je bent in beeld! Wat doe je in jezusnaam? Je moet naar beneden glijden, niet naar boven klimmen! Ja, ja, ja, nu!'

Ik grijnsde hysterisch naar de camera en liet me vallen. Ik landde, zoals bedoeld, voor de voeten van de brandweerman die ik moest interviewen.

'Lewisham, we zijn te laat. Afsluiten, afsluiten, Bridget,' gilde Richard in mijn oor.

'En dan nu terug naar de studio,' zei ik, en dat was het dan.

DONDERDAG 28 SEPTEMBER

56 kg, 2 eenheden alcohol (z.g.), 11 sigaretten (g.), 1850 calorieën,

betrekkingen aangeboden gekregen bij brandweer of concurrerende omroepen (misschien niet echt verwonderlijk).

1.00 In ongenade gevallen; ben de risee van de studio. Richard Finch heeft me vernederd waar iedereen bij was, en me naar hartelust woorden als 'stoethaspel', 'minkukel', 'godvergeten idioot' naar mijn hoofd gesmeten.

'En nu terug naar de studio' schijnt een gevleugelde uitdrukking te zijn geworden op de werkvloer. Als iemand een vraag niet goed kan beantwoorden zegt hij: 'Eh... en nu terug naar de studio!' en begint dan hard te lachen. Het typische is wel dat de artistieke jongens nu veel aardiger tegen me zijn. En zelfs Patchouli (!) kwam naar me toe en zei: 'Zeg, je kunt die Richard best wel negeren, hoor. Hij wil altijd soort van de grote baas uithangen en zo. Heb je dat? Dat met die glijstang dat was echt best wel subversief en prima, ja? Nou ja... nu terug naar de studio, hè?'

Richard Finch negeert me nu totaal of schudt telkens ongelovig zijn hoofd, waar hij me ook ziet, en hij heeft me de hele dag niets te doen gegeven.

O, god, ik ben zo depri. Ik dacht dat ik nou eindelijk iets gevonden had waar ik goed in was, en nu ligt het allemaal weer in puin, en tot overmaat van ramp heb ik zaterdag dat verschrikkelijke robijnen huwelijksfeest en niets om aan te trekken. Ik ben ook nergens goed in. Niet in mannen. Niet in sociale vaardigheden. Niet in werk. Nergens in.