Heb ik niet gedaan, op aanraden van Tom, die me eraan herinnerde dat je mannen slecht moet behandelen als je succes bij ze wilt hebben. Dacht altijd dat het cynische onzin was maar ik ben volgens mij aardig tegen Daniël geweest en moet je nu eens zien.

O, god, de vogels beginnen. Moet over drieënhalf uur naar mijn werk. Ik kan het niet. Help, help. Opeens een lumineus idee: mam bellen.

10.00 Mam was gewoon fantastisch. 'Lieverd,' zei ze, 'natuurlijk maak je me niet wakker. Ik sta op het punt naar de studio te gaan. Ik kan het gewoon niet geloven, dat je er zo vreselijk aan toe bent, alleen maar om zo'n stomme vent. Het zijn allemaal volslagen egoïstische, seksueel incontinente schepsels waar mens noch dier iets aan heeft. Ja! Jij ook, Julio! Kom, toe nou, lieverd. Zet je schrap. Je gaat nu slapen, en je zorgt dat je er op je werk geweldig uitziet. Je moet iedereen - vooral Daniël - goed laten zien dat je hem de bons hebt gegeven, en opeens hebt ontdekt hoe geweldig het leven is zonder dat die opgeblazen, liederlijke ouwe lul de baas over je speelt, en dan ben je weer helemaal boven Jan.'

'Maar hoe is het nu met jou, mam?' vroeg ik, want ik dacht aan pap, die naar Una's feestje was gekomen met Penny Husbands -Bosworth, de asbestweduwe.

'Je bent een schat. Ik sta zo vreselijk onder druk.'

'Kan ik iets voor je doen?'

'Nou je het zegt, eigenlijk wel,' zei ze, wat opgewekter. 'Ken jij misschien iemand die weet waar ik Lisa Leeson kan bereiken? Je weet wel, de vrouw van Nick Leeson? Ik probeer al dagenlang wanhopig met haar in contact te komen. Ze zou perfect zijn voor mijn Plotseling Alleen.'

'Maar ik had het over pap, niet over Plotseling Alleen,' siste ik.

'Over pappie? Maar ik sta niet onder druk van pappie. Doe niet zo mal, lieverd.'

'Maar het feestje dan, en mevrouw Husbands-Bosworth.'

'O, ja, dat. Lachwekkend gewoon. Dat was alleen maar om mijn aandacht te trekken; hij zette zichzelf volslagen voor gek. Wat moest ze eigenlijk voorstellen? Een hamster? Hoe dan ook, ik moet nu echt weg, ik heb het ontzettend druk, maar denk je

nog even na over dat telefoonnummer van Lisa? Ik geef je mijn toestelnummer, lieverd. En nu niet meer van dat dwaze gejammer, hè.'

'Ja maar, mam, ik moet met Daniël samenwerken, en ik...'

'Lieverd, je zegt het verkeerd. Hij moet met jóu samenwerken. Je moet hem eens even een poepje laten ruiken!' (Grote god, met wat voor mensen gaat ze tegenwoordig om?) 'Ik heb trouwens eens nagedacht. Het is de hoogste tijd dat je uit dat baantje stapt dat toch uitzichtloos is en waar niemand je waardeert. Gooi het toch overboord, meid! Ja, lieverd... ik zal je een baan bezorgen bij de televisie!'

Ik ga nu naar mijn werk; lijk die vreselijke Ivana Trump wel, met een mantelpak aan en lippengloss op.

WOENSDAG 2 AUGUSTUS

56 kg, dijomvang 45 cm, 3 eenheden alcohol (maar z. puur soort wijn), 7 sigaretten (zonder inhaleren), 1500 calorieën (uitstekend), 0 koppen thee, 3 koppen koffie (maar v. echte koffiebonen dus minder slecht voor cellulitis), 4 eenheden cafeïne in totaal.

Alles onder controle. Ga weer terug naar 53,5 en alle cellulitis op dijen wegwerken. Dan komt vast alles weer goed. Ben begonnen aan intensief ontslakkingsprogramma dat inhoudt: geen thee en geen koffie en geen alcohol en geen witte bloem en geen melk en, wat was dat andere ook weer? O, nou ja. Geen vis, of zo. Je moet elke ochtend je huid droog scrubben, vijf minuten lang, dan een bad van een kwartier met etherische oliën tegen cellulitis, waarbij je je cellulitis moet kneden alsof het deeg is, en daarna moet je nog meer anticellulitisolie in je cellulitis masseren.

Dat laatste snap ik niet goed; trekt die anticellulitisolie door je huid heen in de cellulitis? Als dat zo is, betekent dat dan, dat als je zelfbruiningslotion opdoet, je van binnen bruine cellulitis krijgt? Of gebruind bloed? Of een gebruind lymfevatenstelsel? O, gatsie. Nou ja... (Sigaretten, dat was dat andere. Geen sigaretten. Ach. Het is nu te laat. Morgen.)

55,5 kg, dijomvang 45 cm (waar doe je het verdomme allemaal voor), 0 eenheden alcohol, 25 sigaretten (uitstekend, onder omstandigheden), ong. 445 negatieve gedachten per uur, postieve gedachten.

Hoofd weer z. slecht. Kan gedachte aan Daniël met iemand anders niet verdragen. Geest vol gruwelijke fantasieën dat ze van alles met elkaar doen. Plannen om af te vallen en persoonlijkheid te veranderen hebben me twee dagen overeind gehouden maar nu alles om mij heen ingestort. Was alleen maar ingewikkelde vorm van ontkenning, zie ik nu. Geloofde echt dat ik mezelf totaal kon herbouwen binnen enkele dagen, en negeerde effect van Daniels kwetsende, vernederende ontrouw, omdat dat me immers was overkomen in vroegere gedaante en mijn nieuwe, verbeterde ik nooit zou treffen. Helaas besef ik nu dat dat hele gedoe met die ongenaakbare, zwaar opgemaakte ijskoningin op anticellulitisdieet alleen maar bedoeld was om Daniël zijn vergissing te doen inzien. Tom had me daar al voor gewaarschuwd; hij zei dat in de plastische chirurgie negentig procent van de operaties vrouwen betrof van wie de man er met een jongere vrouw vandoor was gegaan. Ik zei dat de dakreuzin niet zozeer jonger was, als wel groter, maar Tom zei dat het daar niet om ging. Grrr.

Op het werk stuurde Daniël me de hele tijd e-mails, 'kunnen we even praten', enz., maar die negeerde ik angstvallig. Maar hoe meer boodschappen er kwamen, hoe meer ik me liet meeslepen, en me begon te verbeelden dat mijn vernieuwde ik indruk begon te maken, dat hij besefte dat hij een verschrikkelijke fout had gemaakt, dat hij nu pas werkelijk inzag dat hij echt en wezenlijk van mij hield, en dat de dakreuzin achter ons lag.

Vanavond kwam hij me achterna toen ik het gebouw uitliep. 'Schat, we moeten echt even praten.'

Ik liet me als een idioot door hem meenemen om wat te gaan drinken in de American Bar van het Savoy, waar hij mijn hart week maakte met champagne en 'ik vind het echt vreselijk en ik mis je zo en bla bla bla bla', maar zodra hij me zover had dat ik zei: 'O, Daniël, ik mis jou ook zo,' werd hij opeens heel

schoolmeesterig en zakelijk, en zei: 'De kwestie is namelijk dat Branca en ik...'

'Branca? Braka bedoel je zeker,' zei ik, in de veronderstelling dat hij ging zeggen: 'zijn broer en zus', 'neef en nicht', 'eikaars ergste vijand' of 'al eeuwen uit elkaar'. Maar dat deed hij niet. Hij keek kwaad.

'O, ik kan het echt niet uitleggen,' zei hij geërgerd, 'het is iets heel bijzonders.'

Ik keek hem aan, stomverbaasd over de doortraptheid van deze ommezwaai.

'Het spijt me, meid,' zei hij, terwijl hij zijn creditcard te voorschijn haalde en achteroverleunde om de aandacht van de kelner te trekken, 'maar we gaan trouwen.'

VRIJDAG 4 AUGUSTUS

Dijomvang 45 cm, 600 negatieve gedachten per minuut, 4 paniekaanvallen en 12 huilbuien (maar beide alleen maar op toilet en aan mascara gedacht), 7 krasloten.

Werk. Toiletten derde verdieping. Het is gewoon... gewoon onverdraaglijk. Hoe heb ik dat ooit kunnen doen, het aanleggen met mijn baas. Kan er niet meer tegen daar. Daniël heeft zijn verloving met de reuzin bekendgemaakt. Vertegenwoordigers, van wie ik altijd dacht dat ze niets van Daniël en mij af wisten, bellen me voortdurend op om me te feliciteren, en dan moet ik uitleggen dat hij eigenlijk met iemand anders is verloofd. Ik moet steeds denken aan hoe romantisch het was toen we begonnen, met allemaal geheime e-mails en rendez-vous in de lift. Ik hoorde Daniël aan de telefoon met Braka afspreken, en hij zei met zo'n Beatrix Potter-stemmetje: 'Dat valt wel mee... tot nu toe,' en ik wist dat hij het over mijn reactie had, alsof ik dat mens van Keays was of zo iemand. Denk serieus aan een facelift.

57 kg, 7 eenheden alcohol (ja ja), 29 sigaretten (zo zo), 5 miljoen calorieën, O negatieve gedachten, O andere gedachten.

Net Jude gebeld. Haar een en ander verteld over tragedie met Daniël en zij stond perplex, kondigde onmiddellijk noodtoestand af en zei dat ze Sharon zou bellen en een ontmoeting zou beleggen om negen uur. Ze kon niet eerder omdat ze met Ranzige Richard had afgesproken, die eindelijk heeft toegestemd met haar in relatietherapie te gaan.

2.00 Gozzie welevve lolghad vnavond. Oei. Omgevallen.

WOENSDAG 9 AUGUSTUS

58 kg (met goede reden), dijomvang 40 cm (wonder of vergissing door drankhoofd), 0 eenheden alcohol (lichaam drinkt nog steeds van gisteravond), 0 sigaretten (get).

8.00 Gatver. Lichamelijk in kwalijke staat maar geestelijk z. opgevrolijkt door avond uit. Jude kwam aan als een helse furie want Ranzige Richard had haar laten zitten met die relatietherapie.

'Het was duidelijk dat de therapeute dacht dat hij een fantasievriendje was, en dat ze me erg zielig vond.'

'En wat deed jij toen?' vroeg ik meelevend, terwijl ik dacht: ze had gelijk, maar meteen deze trouweloze, boosaardige, door Satan gezonden gedachte verdrong.

'Ze zei dat ik moest praten over problemen die niets met Richard te maken hadden.'

'Maar je hebt helemaal geen problemen die niets met Richard te maken hebben,' zei Sharon.

'Dat weet ik ook wel. Dat zei ik, en toen zei ze dat ik een probleem had met afgrenzen en ik moest vijfenvijftig pond betalen.'

'Waarom kwam hij niet opdagen? Ik hoop wel dat dat sadistische ongedierte een goed excuus had,' zei Sharon.

'Hij zei dat hij niet van zijn werk weg kon,' zei Jude. 'Ik zei tegen hem: "Hoor eens, jij bent niet de enige met een bindingsprobleem. Als je het weten wilt, ik heb een bindingsprobleem. Als jij ooit je eigen bindingsprobleem wilt aanpakken dan zou het weieens kunnen dat je op mijn bindingsprobleem stuit en dan is het te laat."'

'Héb je dan een bindingsprobleem?' vroeg ik, hevig geïnteresseerd, en ik dacht onmiddellijk dat ik misschien ook een bindingsprobleem had.

'Natuurlijk heb ik een bindingsprobleem,' grauwde Jude. 'Alleen ziet niemand dat ooit omdat het helemaal overspoeld wordt door Richards bindingsprobleem, maar eigenlijk zit mijn bindingsprobleem veel dieper dan zijn bindingsprobleem.'

'Juist,' zei Sharon. 'Maar jij gaat niet met je bindingsprobleem te koop lopen zoals elke vent van over de twintig tegenwoordig doet.'

'Precies ja!' sputterde Jude, die nog een Silk Cut probeerde op te steken met een lege aansteker.

'De hele wereld heeft goddomme een bindingsprobleem,' gromde Sharon met een Clint Eastwood-achtige keelstem. 'Het is die snelkookcultuur. Het is een wereldwijde concentratiestoornis. Het is echt iets voor mannen om een wereldwijde trend voor zichzelf te annexeren en er een middel van te maken om vrouwen af te wijzen, zodat zij zich slim voelen, en wij ons stom. Het is gewoon gevoelsarme zakkigheid.'

'De klootzakken!' riep ik blij. 'Zullen we nog een fles wijn nemen?'

9.00 Jezus Mina. Mam belde net. 'Lieverd,' zei ze, 'moet je horen! Goedemiddag! zoekt onderzoekers. Actualiteiten, bijzonder goed. Ik heb met Richard Finch gesproken, de redacteur, en hem over jou verteld. Ik heb gezegd dat je politieke wetenschappen hebt gestudeerd, lieverd. Maar maak je geen zorgen, hij heeft het veel te druk om dat na te trekken. Hij wil dat je maandag een babbeltje komt maken.'

Maandag. O, god. Nog maar vijf dagen om iets te leren over actualiteiten.

58,5 kg (nog steeds met goede reden), 3 eenheden alcohol (z.g.), 32 sigaretten (z.z. slecht, want eigenlijk vandaag gestopt), 1800 calorieën (g.), 4 krasloten (gaat), I '/2 artikelen over actualiteiten gelezen, 22 x 1471 gebeld (best), 120 minuten lang me boze gesprekken met Daniël verbeeld (z.g.), 90 minuten lang me voorgesteld dat Daniël me smeekt terug te komen (uitstekend).

Goed. Vastbesloten z. positief tegenover alles te staan. Ga mijn leven veranderen: word goed geïnformeerd inz. actualiteiten, stop geheel met roken, ga stabiele relatie aan met volwassen man.

8.30 Nog steeds niet gerookt. Z.g.

8.35 De hele dag nog niet gerookt. Uitstekend.

8.40 Zou er iets leuks bij de post zitten?

8.45 Gatver. Akelige brief van sociale verzekeringen. Moet £1452 betalen. Wat? Hoe kan dat nou? Heb geen £1452. O, god, moet een sigaret om te kalmeren. Niet doen. Niet doen.

8.47 Sigaret gerookt. Maar een dag zonder roken begint eigenlijk pas nadat ik me heb aangekleed. Moet opeens denken aan vroegere vriendje Peter. Had zeven jaar lang een goede relatie met hem, totdat ik het uitmaakte, om diepe, pijnlijke redenen die ik niet meer weet. Van tijd tot tijd, meestal wanneer hij niemand heeft om mee op vakantie te gaan, probeert hij bij me terug te komen, en zegt dat hij met me wil trouwen. Laat me onverhoeds alweer meeslepen door idee dat Peter de oplossing is. Waarom ongelukkig en eenzaam blijven als Peter mij wil? Hol naar telefoon, bel Peter en laat boodschap achter op zijn antwoordapparaat, vraag hem alleen mij terug te bellen, leg niet meteen hele plan voor om rest leven samen door te brengen, enz.

13.15 Peter heeft niet teruggebeld. Ben nu voor alle mannen afstotelijk, zelfs voor Peter.

16.45 Antirookcampagne aan flarden. Eindelijk Peter aan de lijn. 'Hoi, Bijtje.' (We noemden elkaar altijd Bijtje en Wespje.) 'Ik zou je toch al gebeld hebben. Ik heb goed nieuws: ik ga trouwen.'

Gatver. Z. beroerd gevoel omgeving pancreas. Exen moeten het nooit, maar dan ook nooit met een ander aanleggen of met ze trouwen, maar tot in lengte van dagen vrijgezel blijven om te zorgen dat je altijd iets hebt om geestelijk op terug te vallen.

'Bijtje?' vroeg Wespje. 'Bzzzzz?'

'O, sorry hoor,' zei ik, en ik leunde duizelend tegen de muur, 'ik... eh... ik zag net een ongeluk gebeuren, buiten op straat.'

Maar ik had geen enkele rol in het gesprek, want Wespje taterde vijfentwintig minuten lang over de kosten van een feesttent en zei toen: 'Moet ophangen. We eten vanavond worstjes van hertenvlees, van Delia Smith, met jeneverbessen, en we gaan tv kijken.'

Gatver. Heb net heel pakje Silk Cut opgerookt uit zelfvernietigende existentiële wanhoop. Ik hoop dat ze allebei moddervet worden en door een kraan het raam uit moeten worden gehesen.

17.45 Probeer uit alle macht de namen van het schaduwkabinet uit mijn hoofd te leren om uit die spiraal van onzekerheid te komen. Heb Wespjes aanstaande natuurlijk nooit ontmoet, maar stel me zo'n grote, slanke, blonde dakreuzin voor die elke dag om vijf uur opstaat, oefeningen doet, zichzelf met zout afwrijft en dan de hele dag een internationale handelsbank leidt zonder dat haar mascara uitloopt.

Diep vernederd nu ik inzie dat ik al die jaren met zo'n zelfvoldaan gevoel aan Peter heb gedacht omdat ik hem aan de kant had gezet, maar nu zet hij mij rigoureus aan de kant door met reuzin-met-Walkure-achterste te trouwen. Laat me meesleuren door cynische overpeinzing dat een romantisch gebroken hart veel minder met verlies te maken heeft dan met gewond ego en

gekrenkte trots, met als terzijde de gedachte dat de reden voor die krankzinnige overmaat aan zelfvertrouwen van Fergy misschien is dat Andrew haar terug wil (totdat hij met een ander trouwt, ha ha).

18.45 Wou net naar het journaal van zes uur gaan kijken, met schrift in de aanslag, toen mam binnen kwam stormen met een lading plastic tassen.

'Kijk, schat,' riep ze terwijl ze voorbij zeilde, de keuken in, 'ik heb lekkere soep voor je meegebracht, en wat mooie kleren van mezelf voor maandag!' Ze had een limoenkleurig pakje aan, een zwarte panty en hooggehakte pumps. Ze was net Cilla Black van Blind Date.

'Waar zijn je soeplepels toch?' riep ze, smijtend met de kastdeur. 'Wat is het hier een bende! Nou, kijk jij eens even in die tassen, dan maak ik de soep warm.'

Ik besloot over het hoofd te zien dat het a) augustus was en b) smoorheet en c) pas kwart over zes en d) ik geen zin had in soep. Ik gluurde voorzichtig in de eerste tas, waar iets in zat van synthetische plissé, felgeel met een terracotta bladmotief. 'Eh... mam,' begon ik, maar toen begon haar handtas te rinkelen.

'Ha, dat zal Julio zijn. Ja! Ja!' Ze zat nu met haar draagbare telefoon onder haar kin geklemd iets op te schrijven. 'Ja! Ja! Trek het nou aan, schat,' siste ze. 'Ja! Ja! Ja!'

Nu is ze vertrokken naar een kaas- en wijnfeestje, en ik heb het nieuws gemist en zit hier als een soort Teresa Gorman in een felblauw mantelpak met een groene glibberbloes eronder en blauwe oogschaduw tot aan mijn wenkbrauwen.

'Doe nou niet zo dom, schat,' waren haar laatste opbeurende woorden, 'je móét iets aan je uiterlijk doen, anders krijg je nooit een andere baan, laat staan een andere vriend!'

24.00 Toen ze weg was Tom gebeld, die me, om me af te leiden, meenam naar een feest in de Saatchi Gallery dat gegeven werd door een academie-vriendje van hem.

'Bridget,' prevelde hij zenuwachtig toen we de witte ruimte binnenliepen in een zee van artistieke jongens, 'je weet dat je het niet kunt maken te lachen om Installaties, hè?'

'Oké, oké,' zei ik humeurig, 'ik ga heus geen misselijke grapjes maken.'

Iemand die Gav heette zei 'hoi'; hij was een jaar of tweeëntwintig en sexy, in een gekrompen T-shirt dat zijn broodplankachtige middenrif bloot liet.

'Het is echt, écht geweldig,' zei Gav. 'Het is een soort van bezoedeld Utopia met die echt, écht goeie echo's van een soort van verloren nationale eigenheid.'

Opgewonden ging hij ons voor door de grote witte ruimte naar een rol toiletpapier: binnenstebuiten, met de kartonnen huls om het papier heen.

Ze keken me vol verwachting aan. Opeens wist ik dat ik zou gaan huilen. Tom stond nu te kwijlen boven een reusachtig stuk zeep waar de afdruk van een penis in stond. Gav staarde me aan. 'Wauw. Dat is nou een echt, écht...' fluisterde hij vol eerbied terwijl ik mijn tranen probeerde te bedwingen, 'een soort van heftige reactie.'

'Even naar de wc,' steunde ik en ik holde weg, langs iets dat van wegwerpzakjes voor maandverband was gemaakt. Er stond een rij voor een toiletcabine, waar ik me bevend bij aansloot. Opeens, net toen het bijna mijn beurt was, legde iemand een hand op mijn arm. Het was Daniël.

'Bridge, wat doe jij hier?'

'Wat dénk je,' snauwde ik. 'Neem me niet kwalijk, ik heb haast.' Ik stortte me het hokje in en stond net op het punt om aan de slag te gaan toen ik ontdekte dat het toilet alleen maar een afgietsel was van de binnenkant van een toiletpot, vacuüm verpakt in plastic. Toen stak Daniël zijn hoofd om de deur.

'Bridge, geen plasje doen op de Installatie, hè?' zei hij, en hij trok de deur weer dicht.

Toen ik naar buiten kwam, was hij weg. Ik zag noch Gav, noch Tom, noch iemand anders die ik kende. Uiteindelijk vond ik de echte toiletten. Ik ging zitten, barstte in tranen uit en vond dat ik niet geschikt meer was voor gezelschap, en me maar moest verbergen tot ik me weer beter voelde.

Tom stond buiten op me te wachten.

'Kom mee naar Gav,' zei hij. 'Hij valt op je, een soort van.' Toen zag hij mijn gezicht en zei: 'O, shit. Ik breng je naar huis.'

Niets helpt. Als iemand je laat zitten dan mis je hem, dan stort het kleine wereldje dat je samen hebt geschapen in elkaar, en dan doet alles wat je ziet of meemaakt je aan hem denken, maar het allerergste is nog dat je het idee hebt dat hij je getest heeft, en dat je op het laatst op al je onderdelen het stempel afgekeurd hebt gekregen van de man van wie je houdt. Natuurlijk heb je dan na afloop het zelfvertrouwen van een drie dagen oud stationsbroodje.

'Gav valt op je,' zei Tom.

'Gav is tien. En trouwens, hij vindt me alleen maar aardig omdat hij dacht dat ik om die rol toiletpapier stond te grienen.'

'Nou, ja, dat was toch ook zo, in zekere zin,' zei Tom. 'Wat een lui, die Daniël. Het zou me niets verbazen als die vent in zijn eentje verantwoordelijk zou blijken te zijn voor de hele oorlog in Bosnië.'

ZONDAG 13 AUGUSTUS

Z. slechte nacht. Ik probeerde mezelf in slaap te lezen met laatste nummer van de Tatler, maar tot overmaat van ramp stuitte ik opeens op het smoelwerk van Mark Darcy, bij een artikel over de vijftig meest gewilde vrijgezellen van Londen, waarin stond hoe rijk en fantastisch hij wel niet was. Gatverdamme. Er bodemloos depressief van geworden. Maar ja. Ik hou op met al dat zelfmedelijden, en ga deze ochtend kranten uit mijn hoofd leren.

12.00 Rebecca belde, om te vragen 'of alles oké was'. Ik dacht dat ze bedoelde, met Daniël, dus ik zei: 'Tja, nou, het is allemaal erg deprimerend.'

'O, arm kind. Zie je, ik zag Peter gisteravond...' (Waar? Bij wie? Waarom was ik niet uitgenodigd?)'... en hij vertelde iedereen dat jij zo van streek was vanwege zijn huwelijk. Zoals hij ook al zei, is het inderdaad moeilijk, en vrouwen alleen hebben de neiging te gaan wanhopen als ze ouder worden...'

Tegen lunchtijd bracht ik het niet meer op om te doen of alles oké was; kon de zondag niet langer verdragen. Jude opge-

beid, haar verteld over Wespje, Rebecca, sollicitatie, mam, Daniël en algehele ellende en om twee uur afgesproken bij Jimmy Beez voor bloody mary.

18.00 Jude had net een geweldig boek gelezen, In elke vrouw schuilt een godin, dus dat kwam heel goed uit. In bepaalde perioden van je leven, volgens dat boek, gaat alles verkeerd zodat je je geen raad meer weet en je het gevoel hebt dat overal om je heen roestvrijstalen deuren in het slot vallen, net als in Star Trek. Wat je dan moet doen, is een heldin zijn, dapper doorgaan, zonder je te verlagen tot drank en zelfmedelijden, en dan komt alles weer goed. En dat alle Griekse mythen en veel geslaagde films gaan over mensen die zwaar op de proef worden gesteld, en die niet gaan zitten jammeren maar het hoofd koel houden en erbovenop komen.

Volgens dat boek is het in zo'n moeilijke periode alsof je in een smal toelopende, schelpvormige spiraal zit en bij elke bocht moet je iets pijnlijks en moeilijks overwinnen. Dat is jouw speciale probleem of gewonde plek. Als je in het smalle, spitse gedeelte van de spiraal zit, kom je heel vaak in die situatie omdat de omwentelingen zo kort zijn. Naarmate je verder komt, gebeurt het minder vaak, maar toch kom je het nog steeds tegen, dus als dat gebeurt, moet je niet denken dat je weer terug bent bij af.

Moeilijkheid is dat ik nu weer nuchter ben en niet meer voor honderd procent zeker weet waar ze het over had.

Mam belde en ik probeerde haar uit te leggen hoe moeilijk het is om een vrouw te zijn, en, anders dan een man, een Uiterste Verkoopdatum te hebben wat voortplanting betreft, maar zij zei alleen maar: 'O, kind, wat een onzin. Jullie meisjes zijn tegenwoordig zo kieskeurig en romantisch, jullie hebben gewoon te veel keus. Ik bedoel niet dat ik niet van pap hield, maar zie je, wij hadden altijd geleerd "weinig te verwachten, veel te vergeven", en wij wachtten niet af tot we halsoverkop verliefd werden. En als ik eerlijk mag zijn, lieverd, kinderen krijgen is ook niet alles. Ik wil je natuurlijk niet kwetsen, ik bedoel het niet persoonlijk, maar als ik nog eens voor de keus zou staan, dan weet ik niet of ik nog wel...'

O, god. Zelfs mijn eigen moeder wenst dat ik nooit geboren was.

MAANDAG 14 AUGUSTUS

59,5 kg (leuk hoor, ben in spekberg veranderd voor sollicitatiegesprek, heb ook puist), 0 eenheden alcohol, veel sigaretten, 1575 calorieën (maar overgegeven, dus eig. maar ong. 400).

O, god. Doodsbenauwd vanwege sollicitatie. Heb Perpetua gezegd dat ik naar de gynaecoloog moest; had natuurlijk tandarts moeten zeggen maar kon die gelegenheid om nieuwsgierigste vrouw ter wereld te kwellen niet voorbij laten gaan. Bijna klaar, moet alleen nog laatste hand aan make-up leggen en intussen mijn mening repeteren over het leiderschap van Tony Blair. O, god, wie is ook weer de staatssecretaris van Defensie in het schaduwkabinet? O, godverdegodver! Iemand met een baard? O, shit, telefoon. Het is niet te geloven: een stuitende tiener aan de lijn met betuttelend zangerig Zuid-Londens: 'Hal-loo Bridget! Met het kantoor van Richard Finch. Richard is vanmorgen in Blackpool dus de afspraak kan niet doorgaan.' Nieuwe afspraak voor woensdag. Moet dus doen alsof ik voortdurend naar de gynaecoloog moet. Kan trouwens maar beter de hele ochtend vrij nemen.

WOENSDAG 16 AUGUSTUS

Afschuwelijke nacht. Werd telkens wakker, badend in mijn zweet, me in doodsangst afvragend wat het verschil was tussen de Ulster Unionisten en de sdlp en waarbij Ian Paisley nou hoorde.

Ze brachten me niet meteen het kantoor binnen om de grote Richard Finch te ontmoeten, maar lieten me veertig minuten lang zitten zweten bij de receptie, waar ik me steeds in wanhoop afvroeg wie de staatssecretaris van Gezondheid was, voordat ik werd opgehaald door de zangerige assistente Patchouli,

getooid met fietsbroek en neussteentje, die verschrikte blikken wierp op mijn Jigsaw-pakje, alsof ik in een afschuwelijk misplaatste poging er netjes uit te zien in een voetlange, changeantzijden baljurk van Laura Ashley ten tonele was verschenen.

'Richard zegt dat je naar de bespreking moet komen. Heb je dat?' prevelde ze en ze stoof weg, een gang door, met mij achter haar aan ijlend. Ze smeet een roze deur open en we kwamen in een gigantische, open werkruimte, vol stapels scripts, monitors aan het plafond, overal aan de wanden grafieken, en mountainbikes die tegen bureaus geparkeerd stonden. Achter in de ruimte stond een grote langwerpige tafel waaraan de bespreking plaatsvond. Iedereen draaide zich om en keek naar ons toen wij er aankwamen.

Een gezette man van middelbare leeftijd met blond krulhaar, een spijkerhemd en een rode Christopher Biggins-bril zat aan het ene uiteinde van de tafel op en neer te springen.

'Kom! Kom!' riep hij telkens, zijn vuisten in de lucht als een bokser. 'Hugh Grant! Elizabeth Hurley! Na twee maanden nog altijd bij elkaar! Hoe zit dat! Hoe kan hij zich dat permitteren? Hoe kan een vent met een vriendin die eruitziet als Elizabeth Hurley zich laten pijpen door een prostituee op de openbare weg, zonder gevolgen? Wat is er mis met die vrouw?'

Ik kon mijn oren niet geloven. En het schaduwkabinet dan? En het vredesproces? Het was duidelijk dat hij erachter wilde komen hoe hij het het beste zelf met een prostituee moest aanleggen, zonder consequenties. Opeens keek hij me recht aan.

'Weet jij het soms?' Al die artistiek uitgedoste jongens staarden naar me. 'Jij daar. Jij bent zeker Bridget!' schreeuwde hij ongeduldig. 'Hoe bestaat het dat een man met een beeldschone vriendin het met een prostituee doet en betrapt wordt, zonder dat hij aan de kant wordt gezet?'

Ik kreeg het Spaans benauwd. Ik stond met mijn mond vol tanden.

'Nou?' zei hij. 'Nou? Kom op, zeg eens wat!'

'Nou, misschien,' zei ik, want iets anders kwam niet in me op, 'kwam het doordat iemand zich in het bewijs had verslikt.'

Er viel een dodelijke stilte, en toen begon Richard Finch te

lachen. Het was de weerzinwekkendste lach die ik ooit van mijn leven heb gehoord. En toen begonnen al die artistieke jongens ook te lachen.

'Bridget Jones,' zei Richard Finch ten slotte, en hij droogde zijn ogen. 'Welkom bij Goedemiddag! Ga zitten, schat,' en toen knipoogde hij.

DINSDAG 22 AUGUSTUS

58 kg, 4 eenheden alcohol, 25 sigaretten, 5 krasloten.

Nog steeds niets gehoord van het sollicitatiegesprek. Weet niet wat ik op Bank Holiday zal doen en vind het verschrikkelijk in mijn eentje in Londen te blijven. Shazzer gaat naar het festival van Edinburgh, net als Tom, en waarschijnlijk een hoop lui van mijn werk. Zou graag gaan maar weet niet zeker of ik het me kan veroorloven en vrees dat Daniël er ook is. En iedereen zal bovendien meer succes en plezier hebben dan ik.

WOENSDAG 23 AUGUSTUS

Ga in elk geval naar Edinburgh. Daniël blijft in Londen om te werken dus geen gevaar dat ik hem tegenkom op de Royal Mile. Goed voor me eruit te zijn, en even niet te tobben en te wachten op brief van Goedemiddag!

DONDERDAG 24 AUGUSTUS

Blijf in Londen. Ik denk altijd dat ik zal genieten in Edinburgh maar dan kan ik alleen nog maar kaartjes krijgen voor het mimetheater. En als je je zomers kleedt, is het er ijskoud en moet je kilometers ver over steile, met kinderhoofdjes geplaveide hellingen lopen bibberen terwijl je zeker weet dat alle andere mensen aan het feesten zijn.

19.00 Ik ga toch naar Edinburgh. Vandaag zei Perpetua: 'Bridget, het is wel belachelijk kort dag, maar ik heb een flat gehuurd in Edinburgh, en ik zou het enig vinden als jij meekwam.' Wat is ze toch gul en gastvrij.

22.00 Net Perpetua gebeld dat ik niet meega. Ontzettend vervelend allemaal. Kan het niet betalen.

ZATERDAG 26 AUGUSTUS

8.30 Oké. Ik ga dus lekker rustig een paar dagen thuisblijven. Heerlijk. Ik kan The Famished Road weieens uitlezen.

9.00 God, wat ben ik depri. Iedereen is naar Edinburgh behalve ik.

9.15 Zou Perpetua al weg zijn?

24.00 Edinburgh. O, god. Moet morgen iets gaan zien. Perpetua denkt dat ik gek ben. Ze heeft de hele treinreis met de draagbare telefoon aan haar oor gezeten, bulderend tegen ons. 'Hamlet van Arthur Smit is totaal uitverkocht, dus we zouden in plaats daarvan naar de gebroeders Coen kunnen gaan om vijf uur maar dat betekent dat we te laat komen bij Richard Herring. Dus zullen we dan niet naar Jenny Éclair gaan - tsss, ik snap eerlijk gezegd niet waarom ze die moeite nog doet! - maar naar Lanark, dan proberen kaartjes te krijgen voor Harry Hill of Bondages en Julian Clary? Wacht even. Ik probeer de Gilded Balloon. Nee, Harry Hill is uitverkocht, dus zullen we die gebroeders Coen dan maar laten zitten?'

Ik zei dat ik om zes uur naar de Plaisance zou komen, omdat ik naar het George Hotel wilde om een boodschap voor Tom achter te laten, en toen liep ik Tina tegen het lijf in de bar. Ik had niet beseft dat het zo ver was naar de Plaisance en toen ik aankwam, was het al begonnen en waren er geen plaatsen

meer. Heimelijk opgelucht liep ik, of liever gezegd daalde ik af naar de flat, kocht onderweg een verrukkelijke gepofte aardappel met gekruide kip en keek naar Eerste Hulp. Ik had om negen uur met Perpetua afgesproken in de Assembly Rooms. Toen ik eindelijk klaar was, was het al kwart voor negen, maar ik wist niet dat je niet naar buiten kon bellen en dus kon ik geen taxi bestellen en toen ik daar aankwam, was het te laat. Ik ging terug naar de bar van het George Hotel om te zien of Tina er was, en erachter te komen waar Shazzer uithing. Ik had net een bloody mary voor me staan en probeerde te doen alsof het me niet kon schelen daar helemaal alleen te zitten, toen ik opeens in een hoek flikkerende lampen zag, en allerlei gedoe met camera's. Ik gaf bijna een gil. Het was mijn moeder, opgetut als Marianne Faithful, op het punt Alan Yentob te interviewen.

'Absolute stilte, jongens!' juichte ze met een Una Alconbury- achtige bloemschikstem.

'Eèèèèn... actie!!! Vertel me nu eens, Alan,' zei ze, met een gewonde uitdrukking op haar gezicht, 'heb je weieens... aan zelfmoord gedacht?'

Er waren vanavond best wel leuke dingen op tv.

ZONDAG 27 AUGUSTUS, EDINBURGH Aantal bezochte voorstellingen: 0

2.00 Kan niet slapen. Ze zijn natuurlijk allemaal naar een leuk feest.

3.00 Hoorde net Perpetua binnenkomen en haar oordeel geven over de alternatieve acteurs: 'Pueriel... ontzettend kinderachtig... mallotig.' Ik denk dat ze toch ergens iets gemist moet hebben.

5.00 Er is een man in huis. Ik voel het gewoon.

6.00 Hij is in de kamer van Debby van Marketing. Verdomme.

9.30 Wakker gemaakt door gebulder van Perpetua: 'Gaat er nog iemand mee naar de poëzie-ochtend?' Toen werd alles weer stil en hoorde ik Debby en de man samen fluisteren, en hem naar de keuken gaan. Toen loeide Perpetua's stem: 'Wat doe jij hier? geen logés, had ik gezegd!'

14.00 O, god, ik heb me verslapen.

19.00 Trein naar Kings's Cross. O, jee. Met Jude afgesproken in het George Hotel om drie uur. We zouden naar een Vraag- en Antwoordspel maar we hadden al een paar bloody mary's gedronken en herinnerden ons toen dat een Vraag- en Antwoordspel altijd een slechte uitwerking op ons had. Je gooit je helemaal in de zenuwen om een vraag te bedenken, en zit maar met je arm in de lucht. Nadat je dan eindelijk je vraag hebt gesteld, half overeind en met een rare piepstem, ga je verstijfd van gêne weer zitten om dan, knikkend als zo'n wiebelhond achter in een auto, te luisteren naar een twintig minuten durend antwoord dat speciaal op jou gericht is en dat je sowieso niets interesseert. Hoe het ook zij, voor we het wisten was het halfzes. Toen verscheen Perpetua met een hele groep lui van het werk.

'Ha, Bridget,' galmde ze. 'Waar ben jij allemaal geweest?' Diepe stilte.

'Ja, eigenlijk ging ik net...' begon ik vol vertrouwen,'... naar de trein.'

'Je hebt helemaal niets gezien, hè?' loeide ze. 'En ik krijg trouwens nog vijfenzeventig pond van je voor de kamer.'

'Wat?' stamelde ik.

'Ja!' gilde ze. 'Normaal zou het vijftig pond zijn, maar voor twee mensen is het vijftig procent extra.'

'Maar... maar er was...'

'O, kom nou toch, Bridget, we weten allemaal dat je een man bij je had,' brulde ze. 'Maak je geen zorgen. Het is geen liefde, het is alleen maar Edinburgh. Ik zal ervoor zorgen dat Daniël het te weten komt, dat zal een lesje voor hem zijn.'

60 kg (vol bier en gepofte aardappelen), 6 eenheden alcohol, 20 sigaretten, 2846 calorieën.

Thuis boodschap van mam op antwoordapparaat: wat zou ik vinden van een elektrische handmixer voor Kerstmis, en dacht ik er wel aan dat eerste kerstdag dit jaar op een maandag viel, dus kwam ik dan vrijdag thuis, of zaterdag?

Aanzienlijk minder ergerlijk was een brief van Richard Finch, de redacteur van Goedemiddag!, die me, denk ik, een baan aanbiedt. Er staat niet meer dan dit: 'Oké, schat, je hebt het.'

DINSDAG 29 AUGUSTUS

58 kg, 0 eenheden alcohol (z.g.), 3 sigaretten (g.), 1456 calorieën wil gezond nieuwe baan in).

Net Richard Finch' assistente Patchouli gebeld. Krijg die baan maar moet over een week al beginnen. Ik weet niets van televisie maar wat kan het mij verdommen. Ik zit hier muurvast, en het is gewoon te vernederend om nog met Daniël te werken. Ik ga het hem maar vertellen.

11.15 Gewoon niet te geloven. Daniël staarde mij doodsbleek aan. 'Dat kun je niet doen,' zei hij, 'besef je wel hoe moeilijk ik het de laatste weken heb gehad?' En toen stormde Perpetua binnen, ze moet wel buiten de deur hebben staan luisteren.

'Daniël!' barstte ze uit. 'Zelfzuchtige, slappe, manipulerende, emotionele chanteur die je bent. Jij hebt haar verdomme aan de kant gezet! Dus dan moet je het maar hebben ook.'

Heb opeens het gevoel dat ik veel van Perpetua houd, hoewel niet in lesbische zin.