55,5 kg, 7 eenheden alcohol, 2 sigaretten, 4587 calorieën (oei!).

O, jee. Zodra we aankwamen, zei Daniël dat het een plek was voor de nouveaux riches omdat er drie Rolls Royces geparkeerd stonden, waaronder een gele. Ik verzette me heftig tegen het deprimerende besef dat het ijskoud was terwijl ik kleren bij me had voor een hittegolf. Namelijk dit:

2 bakpakken ï bikini

1 lange witte flodderjurk 1 zonnejurk

1 paa r ordi schuimpjesroze slippers 1 theeroosroze suède mini-jurk zwartzijden teddy

bh's, broekjes, kousen, jarretels (diverse).

Er klonk een donderslag toen ik huiverend achter Daniël aan de hal inwankelde, die propvol bleek te staan met bruidsmeisjes en mannen in crèmekleurige pakken, en waar we tot de ontdekking kwamen dat we de enigen waren die niet bij de bruiloftsgasten hoorden.

Ik probeerde de problemen tot hun juiste proporties terug te brengen en begon als een gek te tateren. 'Tsss, is het niet verschrikkelijk, wat er in Srebrenica gebeurt? Om eerlijk te zijn heb ik nooit precies kunnen vatten wat er daar in Bosnië aan de hand is. Ik dacht altijd dat de Bosniërs de mensen in Sarajevo waren, en dat de Serviërs ze aanvielen, maar wie zijn dan de Bosnische Serviërs?'

'Tja, als je wat minder vakantiebrochures zou lezen, en wat meer kranten, zou je het misschien wel begrijpen,' grijnsde Daniël.

'Maar hoe zit het dan?'

'God, moet je de tieten van dat bruidsmeisje zien.'

'En wie zijn de Bosnische moslims?'

'En de enorme revers van die vent, niet te geloven.'

Ik had opeens duidelijk de indruk dat Daniël het liever over wat anders wilde hebben.

'Zijn de Bosnische Serviërs degenen die Sarajevo hebben aangevallen?' vroeg ik.

Stilte.

'In wie z'n gebied ligt Srebrenica dan?'

'Srebrenica is een veilige enclave,' zei Daniël op zijn ergste schoolmeestertoon.

'Hoe komt het dan dat de mensen uit de veilige enclave eerst in de aanval waren?'

'Hou je mond.'

'Je hoeft me alleen maar te vertellen of de Bosniërs in Srebrenica dezelfden zijn als die in Sarajevo.'

'Moslims,' zei Daniël triomfantelijk.

'Servisch of Bosnisch?'

'Hou je nou op, of hoe zit het?'

'Jij weet ook niet wat er aan de hand is in Bosnië.'

'Wel.'

'Niet.'

'Wel!'

'Niet!'

Op dat ogenblik boog de portier, die gekleed was in kniebroek, witte kousen, patentleren gespschoenen, een pandjesjas en een gepoederde pruik, zich naar ons toe en zei: 'De voormalige inwoners van Srebrenica en van Sarajevo zijn Bosnische moslims, meneer, met uw welnemen.' En hij voegde er veelbetekenend aan toe: 'Denkt u morgenochtend nog een krant te willen hebben, meneer?'

Ik dacht dat Daniël hem zou slaan. Ik betrapte me erop dat ik zijn arm stond te strelen en mompelde: 'Rustig, rustig maar,' als bij een renpaard dat geschrokken is van een vrachtwagen.

17.30 Brrr. In plaats van naast Daniël in de warme zon aan de oever van het meer te liggen met een lange flodderjurk aan, moest ik blauw van de kou in een roeibootje zitten met een handdoek van het hotel om me heen. Uiteindelijk gaven we het op, en trokken we ons terug op onze kamer om een warm bad te nemen en wat te drinken, en we ontdekten op weg er

heen dat we die avond de eetzaal voor niet-bruiloftsgasten zouden delen met een stel waarvan de vrouwelijke helft een meisje was dat Eileen heette, met wie Daniël twee keer naar bed was geweest waarbij hij haar per ongeluk gevaarlijk hard in haar borst had gebeten en die hij daarna nooit meer had gesproken.

Toen ik uit bad kwam, lag Daniël giechelend op bed. 'Ik heb een nieuw dieet voor je,' zei hij.

'Dus je vindt me wél dik!'

'Hier komt het. Het is heel simpel. Je eet gewoonweg niets waarvoor je zelf moet betalen. Dus in het begin ben je vet, en vraagt niemand je mee uit eten. Dan val je af, en je wordt zo'n spichtig geil ding zodat je weer mee uit gevraagd wordt. Dan kom je weer aan, de uitnodigingen nemen af, en je wordt weer slanker.'

'Daniël!' barstte ik los. 'Dat is wel de meest seksistische, cynische, dikte-discriminerende uitspraak die ik ooit heb gehoord.'

'O, kom op, Bridge,' zei hij, 'het is alleen maar een logische uitwerking van wat jij eigenlijk denkt. Ik zeg toch al de hele tijd tegen je dat niemand een vrouw wil met benen als wandelende takken. Mannen willen een kont waar je een fiets in kunt parkeren, en een glas bier op neer kunt zetten.'

Ik had een lomp visioen van mezelf, met een fiets tussen mijn billen, en een glas bier erbovenop, en was razend op Daniël om zijn grove, provocerende seksisme, maar tegelijkertijd vroeg ik me af of hij misschien gelijk had, dat ik inderdaad een verkeerd beeld van mijn lichaam had met betrekking tot mannen, en, zo ja, of ik dan onmiddellijk iets verrukkelijks zou kunnen gaan eten, en zo ja, wat.

'Ik zet even de tv aan,' zei Daniël, die van mijn tijdelijke sprakeloosheid gebruikmaakte en op het knopje van de afstandsbediening drukte. Hij liep naar de gordijnen, van die dikke hotelgordijnen met verduisteringsvoering, en een paar seconden later was de kamer aardedonker, op het geflikker van de cricketwedstrijd na. Daniël had een sigaret opgestoken en bestelde via de telefoon zes blikjes bier.

'Wil jij misschien ook wat, Bridge?' zei hij grijnzend. 'Thee met taartjes? Ik betaal.'

ZONDAG 2 JULI

55 kg (gaat nog steeds goed), 0 eenheden alcohol, 0 sigaretten, 955 calorieën, 0 krasloten (prima).

7.45 Mam belde net. 'O, hallo schat, moet je horen!'

'Ik neem de telefoon mee naar de andere kamer. Wacht even hoor,' zei ik en met een zenuwachtige blik op Daniël trok ik de stekker eruit, sloop naar de woonkamer, stak hem er daar weer in, en merkte toen dat mijn moeder niet had gemerkt dat ik er tweeënhalve minuut lang niet was geweest, en gewoon had doorgepraat.

'... wat vind jij, lieverd?'

'Eh... ik weet niet. Ik liep net met de telefoon naar de andere kamer, dat had ik gezegd,' zei ik.

'O, dus je hebt me helemaal niet gehoord?'

'Nee.'

Ze zweeg even. Toen: 'O, hallo schat, moet je horen!' Soms denk ik dat mijn moeder meedoet in de moderne wereld, en soms lijkt ze lichtjaren ver weg, bijvoorbeeld als ze een boodschap achterlaat op mijn antwoordapparaat, en ze alleen maar zegt, heel hard en heel duidelijk: 'De moeder van Bridget Jones.'

'Hallo? O, hallo schat, moet je horen,' zei ze opnieuw.

'Wat?' zei ik berustend.

'Una en Geoffrey geven een Hoeren- en Priesterstuinfeest, op 29 juli. Vind je dat nou niet leuk? Stel je eens even voor, hoeren en priesters!'

Ik deed mijn uiterste best het me niet voor te stellen, en een visioen van Una Alconbury in lieslaarzen, netkousen en kanten bh te verdringen. Het kwam me onnatuurlijk en heel verkeerd voor dat mensen van vijfenzestig zulke dingen organiseerden.

'Maar wat ik zeggen wilde, wij zouden het enig vinden als jij en' - kokette, veelzeggende stilte - 'Daniël ook kwamen. We willen hem allemaal dolgraag ontmoeten.'

Alle moed zonk me in de schoenen bij de gedachte dat mijn relatie met Daniël tot op de laatste vezel geanalyseerd zou worden op de Lifeboat-lunches van Northamptonshire.

'Ik denk niet dat het iets voor Daniël...' en op dat moment viel de stoel, waarop ik me om de een of andere reden geknield in evenwicht had gehouden terwijl ik over de tafel heen hing, met een klap om.

Toen ik de telefoon weer te pakken had, was mijn moeder nog steeds aan het praten. 'O, ja, geweldig. Mark Darcy komt waarschijnlijk ook met iemand, dus...'

'Wat is er aan de hand?' Daniël stond spiernaakt in de deuropening. 'Wie is dat?'

'Mijn moeder,' siste ik wanhopig.

'Geef maar hier,' zei hij, en hij pakte de hoorn. Ik vind het prettig als hij autoritair doet zonder kwaad te zijn.

'Mevrouw Jones,' zei hij, met zijn innemendste stem. 'Met Daniël.'

Ik hoorde bijna hoe ze zenuwachtig begon te blozen.

'Het is wel een erg stralend vroege zondagmorgen om al op te bellen. O, ja, het is zeker een prachtige dag. Wat kunnen we voor u doen?'

Hij keek naar mij terwijl zij een paar seconden kwebbelde, en bracht toen de hoorn weer naar zijn oor.

'Erg leuk. Ik zal het in mijn agenda zetten bij de negenentwintigste, en mijn witte boordje vast opzoeken. En nu gaan we onze verloren slaap maar even inhalen. Het beste met u, hoor. Tot ziens dan maar!' zei hij kordaat, en hij hing op.

'Zie je,' zei hij zelfvoldaan, 'gewoon een beetje stevig aanpakken, dat is alles.'

ZATERDAG 22 JULI

55,5 kg (hmm, er moet een pond af), 2 eenheden alcohol, 1 sigaretten, 1562 calorieën.

Ik ben eigenlijk vreselijk opgewonden omdat Daniël a.s. zaterdag met mij naar het Hoeren- en Priestersfeestje gaat. Heerlijk om daar nou eens niet in mijn eentje heen te hoeven rijden, en in mijn eentje te hoeven aankomen en een spervuur van vragen te trotseren omdat ik geen vriendje heb. Het wordt een verrukkelijke warme dag. Misschien kunnen we er zelfs een weekenduitstapje van maken en in een plattelandscafé logeren (of ergens anders waar ze geen televisie op de kamers hebben). Ik verheug me er echt op dat Daniël mijn vader zal leren kennen. Ik hoop dat hij hem aardig vindt.

2.00 Wakker geworden, badend in tranen, na afschuwelijke droom die ik de hele tijd heb, waarin ik eindexamen Frans moet doen, en als ik mijn blaadje omdraai, besef ik dat ik helemaal niets geleerd heb en dat ik alleen maar mijn schort voor huishoudkunde aanheb, dat ik wanhopig om mij heen probeer te trekken zodat juffrouw Chignall niet kan zien dat ik geen onderbroek aanheb. Ik verwachtte dat Daniël in elk geval een beetje met me mee zou leven. Ik weet best dat het allemaal komt door de zorgen die ik over mijn carrière heb, maar hij stak alleen maar een sigaret op en vroeg me of ik nog eens over het schortje wilde vertellen.

'Ja, jij hebt verdomme makkelijk praten, met je cum laude in Cambridge,' snotterde ik. 'Ik zal nooit vergeten dat ik op het mededelingenbord keek en een 4 zag staan bij mijn Frans, en toen wist dat ik niet in Manchester kon gaan studeren. Dat heeft mijn hele levensloop veranderd.'

Daniël lag op zijn rug en blies rookwolken naar het plafond. 'Wees jij nou maar blij, Bridge,' zei hij, 'want dan zou je waarschijnlijk met een verschrikkelijk Geoffrey Boycott-type zijn getrouwd en de rest van je leven hondenhokken hebben moeten schoonmaken. Hoe dan ook...' en hij begon te lachen,'... er is toch niets mis mee om in...' (hij lachte nu zo hard dat hij nauwelijks uit zijn woorden kon komen)'... in Bangor gestudeerd te hebben.'

'Je wordt bedankt! Ik ga op de bank slapen!' gilde ik en ik sprong het bed uit.

'Hè, toe nou, Bridge,' zei hij, en hij trok me weer terug. 'Je

weet best dat ik je een... een superintellectueel vind. Je hoeft alleen nog maar te leren hoe je dromen uitlegt.'

'Nou, wat betekent deze droom dan?' vroeg ik knorrig. 'Dat ik me intellectueel niet voldoende ontplooid heb?'

'Nou, nee.'

'Wat dan?'

'Nou, dat schortje, zonder onderbroek, is natuurlijk wel een erg duidelijk symbool, vind je niet?'

'Hoezo dan?'

'Het betekent gewoon dat het vergeefse streven naar een intellectueel leven je werkelijke bestemming in de weg staat.'

'En dat is?'

'Nou, eten koken voor mij, natuurlijk, schat,' zei hij, alweer schaterend om zijn eigen lolligheid, 'en in mijn huis rondlopen zonder onderbroek aan.'

VRIJDAG 28 JULI

56 kg (moet vóór morgen op dieet) I eenheid alcohol (z.g.), 8 sigaretten, 345 calorieën.

Mmmm. Daniël was vanavond erg lief en heeft me urenlang geholpen mijn kostuum voor het Hoeren- en Priestersfeest uit te zoeken. Ik moest steeds weer nieuwe ensembles voor hem passen, zodat hij ze kon beoordelen. Hij viel nogal voor een wit boordje en een zwart T-shirt met een wijd zwart broekje met kant, als een soort kruising tussen hoer en priester, maar tot slot, nadat ik er een hele tijd in had rondgelopen, besloot hij dat ik het beste mijn zwarte kanten body van Marks & Spencer aan kon trekken, met kousen en jarretels, een Frans dienstmeidenschortje dat we gemaakt hadden van twee zakdoeken en een stuk lint, een vlinderdas, en een konijnenstaart van watten. Ik vond het erg lief dat hij er zo veel tijd aan besteedde. Soms denk ik dat hij best zorgzaam is. Hij was vanavond bijzonder in de stemming voor seks.

O, ik verheug me zo op morgen.

55,5 kg (z.g.), 7 eenheden alcohol, 8 sigaretten, 6245 calorieën (Una Alconbury, Mark Darcy, Daniël, mam en de rest kunnen allemaal doodvallen).

14.00 Niet te geloven. Om één uur was Daniël nog steeds niet wakker en ik begon me zorgen te maken want het feest begint om halfdrie. Maakte hem ten slotte wakker met een kop koffie en ik zei: 'Ik dacht dat ik je maar moest wekken want we moeten daar om halfdrie zijn.'

'Waar?' zei hij.

'Hoeren en priesters.'

'O, god. Luister, schat, ik bedenk me net dat ik dit weekeinde ontzettend veel werk te doen heb. Ik moet echt thuisblijven en aan de slag gaan.'

Ik kon het gewoon niet geloven. Hij had het belóófd. Als je met elkaar gaat, moet je elkaar steunen bij zulke weerzinwekkende familieaangelegenheden, dat weet iedereen, en hij schijnt te denken dat hij alleen maar het woord 'werk' hoeft uit te spreken om zich overal aan te kunnen onttrekken. Nu zal het hele gezelschap bij de Alconbury's continu aan me vragen of ik nog altijd geen vriendje heb, en niemand zal me geloven.

22.00 Ik kan gewoon niet geloven wat me is gebeurd. Ik had twee uur in de auto gezeten, parkeerde voor het huis van de Alconbury's, en, in de hoop dat mijn Bunny-kostuum oké was, liep ik achterom naar de tuin waar ik vrolijke stemmen hoorde. Toen ik over het grasveld aan kwam lopen zweeg iedereen, en ik zag tot mijn afgrijzen dat er geen hoeren en priesters waren, maar dat de dames tuttig in kuitlange gebloemde ensembles waren gestoken, en de heren in grijze broek en V-halstrui. Ik bleef als aan de grond genageld staan, als een gebiologeerd konijn. Terwijl iedereen me aanstaarde, kwam Una Alconbury het gazon over fladderen in fuchsiaroze plissé en ze stak me een plastic beker toe vol stukjes appel en blaadjes.

'Bridget! Wat enig dat je er bent. Neem een Pimms,' zei ze.

'Maar het zou toch een Hoeren- en Priestersfeest zijn!' kraste ik.

'O, nee toch, heeft Geoff je dan niet gebeld?' zei ze. Ik kon het niet geloven. Ik bedoel, dacht zij soms dat ik er altijd zo bijliep of zoiets? 'Geoff,' zei ze, 'heb jij Bridget niet gebeld? We verheugden ons er allemaal op je nieuwe vriend te leren kennen,' zei ze, en ze keek om zich heen. 'Waar is hij?'

'Hij moest werken,' prevelde ik.

'En hoe gaat het dan met mijn kleine Bridget?' zei oom Geoffrey, die stomdronken op zijn benen stond te zwaaien.

'Geoffrey,' zei Una kil.

'Jawel, jawel! Alles in orde! Opdracht uitgevoerd, luitenant,' zei hij saluerend, waarna hij giechelend zijn hoofd op haar schouder liet zakken. 'Maar ik kreeg zo'n vervelende antwoordmachine.'

'Geoffrey,' siste Una. 'Ga. De. Barbecue. In. De. Gaten. Houden! Sorry schat, zie je, we hadden bedacht dat het, na al die schandalen die we hier met onze geestelijken gehad hebben, een beetje zinloos was om een Hoeren- en Priestersfeest te houden want...' ze begon te lachen,'... iedereen dacht dat een hoer en een priester hetzelfde was. O, mijn god,' zei ze, en ze droogde haar ogen. 'Maar hoe het ook zij, vertel nu eens, wat is die nieuwe vrijer voor iemand? En waarom moet hij op zaterdag werken? Gut, ik vind dat niet zo'n goed excuus hoor. Hoe krijgen we jou op deze manier nou ooit aan de man?'

'Op deze manier eindig ik als prostituee,' foeterde ik, terwijl ik de staart van mijn billen los probeerde te spelden.

Ik voelde dat er iemand naar me keek en zag Mark Darcy's ogen strak op mijn konijnenstaartje gericht. Naast hem stond de lange, slanke, aantrekkelijke, belangrijke advocate, gekleed in een zedig lila pakje a la Jackie O. met een zonnebril op haar hoofd.

De zelfvoldane heks keek Mark meesmuilend aan en bestudeerde me onbeschaamd van top tot teen, op een vreselijk onbeleefde manier. 'Kom je van een ander feest?' vroeg ze met een venijnige stem.

'Nee, ik ben net op weg naar mijn werk,' zei ik, waarop Mark Darcy flauwtjes glimlachte en zijn gezicht afwendde.

'Hallo, lieverd. Heb geen tijd. Ben aan het filmen,' jubelde mijn moeder, die in een fel turquoise geplisseerde overhemd

jurk op ons af stoof met een klapbord in haar handen. 'Wat heb je toch in vredesnaam aan, lieverd? Je ziet eruit als een straathoer. Absolute stilte alstublieft, iedereen, èèèèèn,' gilde ze in de richting van Julio, die met een videocamera zwaaide, 'actie!'

In paniek keek ik om me heen op zoek naar pap maar ik zag hem nergens. Ik zag wel dat Mark Darcy met Una stond te praten, en gebaarde in mijn richting, waarna Una zich met een kordaat gezicht op mij af haastte.

'Bridget, het spijt me echt vréselijk van die verwarring over de kostuums,' zei ze, 'Mark zei net tegen me dat je je wel erg opgelaten moet voelen met al die oudere kerels hier. Wil je iets lenen om aan te trekken?'

De rest van het feest droeg ik, over mijn jarretels heen, een Laura Ashley-bruidsmeisjesjurk van Janine, met bloemetjes en pofmouwen. Die Natasha van Mark Darcy bekeek me meesmuilend en mijn moeder rende af en toe voorbij om te roepen 'Wat een leuke jurk, lieverd. Cut\'

'Die vriendin, daar vind ik niet veel aan, jij?' zei Una luid met een knikje naar Natasha, zodra ze met mij alleen was. 'Een echt tutje. Elaine denkt dat ze wanhopig probeert iemand aan de haak te slaan. O, hallo, Mark. Nog een glas Pimms? Jammer, hè, dat Bridgets vriend niet kon komen. Hij boft maar met haar, vind je niet?' Dit alles op een uitgesproken agressieve toon, alsof het Una persoonlijk kwetste dat Mark een vriendin had uitgekozen die a) niet ik was en b) niet door Una aan hem was voorgesteld op haar kalkoenenbuffet. 'Hoe heet hij, Bridget? Daniël, nietwaar? Pam zegt dat hij zo'n geweldige jonge uitgever is.'

'Daniël Cleaver?' zei Mark Darcy.

'Ja, inderdaad,' zei ik, met mijn kin in de lucht.

'Is dat een vriend van jou, Mark?' vroeg Una.

'Nee. Helemaal niet,' zei hij kortaf.

'Oei. Ik hoop wel dat hij dan goed genoeg is voor onze kleine Bridget,' ging Una onverdroten verder, en ze gaf me een knipoog alsof het allemaal ontzettend komisch was en niet gruwelijk.

'Ik denk dat ik ook daarop in alle vertrouwen kan antwoorden: helemaal niet,' zei Mark.

'O, wacht even hoor, daar komt Audrey. Audrey!' zei Una, die niet meer luisterde en godzijdank weghuppelde.

'Je vindt dat zeker een erg leuke opmerking, hè?' zei ik woedend toen ze weg was.

'Wat?' vroeg Mark verbaasd.

'Zeg geen "wat" tegen mij, Mark Darcy,' foeterde ik.

'Je lijkt mijn moeder wel,' zei hij.

'Jij vindt zeker dat dat wel kan, hè, iemands vriend afkraken tegenover vrienden van haar ouders achter zijn rug om als hij er zelf niet bij is zonder enige reden en alleen maar omdat je jaloers bent,' schuimbekte ik.

Hij staarde me aan, alsof zijn aandacht door iets anders werd afgeleid.

'Neem me niet kwalijk,' zei hij, 'ik probeer te begrijpen wat je bedoelt. Heb ik...? Wil je zeggen dat ik jaloers ben op Daniël Cleaver? Om jou?'

'Nee! Niet om mij!' snauwde ik woedend, omdat ik besefte dat het wel zo klonk. 'Ik ging er alleen maar van uit dat je een of andere reden moest hebben om zo afschuwelijk over mijn vriend te praten, behalve pure kwaadaardigheid.'

'Mark, schat,' kirde Natasha, die sierlijk over het grasveld op ons af kwam getrippeld. Ze was zo lang en zo slank dat ze het niet nodig had gevonden hoge hakken te dragen, en ze liep dus moeiteloos over het gazon zonder erin weg te zakken, alsof ze ervoor geschapen was, als een kameel voor de woestijn. 'Kom even mee om je moeder te vertellen over dat eetkamermeublement dat we in Conran hebben gezien.'

'Pas jij maar goed op jezelf, dat is alles,' zei hij kalm, 'en je moet maar tegen je moeder zeggen dat zij ook een beetje uitkijkt,' zei hij, met een veelbetekenende knik naar Julio terwijl hij door Natasha werd afgevoerd.

Na nog drie kwartier vol gruwelen vond ik dat ik met goed fatsoen kon vertrekken, en ik zei tegen Una dat ik nog moest werken.

'O, die carrièremeisjes! Je kunt het niet eeuwig uitstellen, hoor, tik-tak-tik-tak,' zei ze.

Ik moest eerst vijf minuten in de auto zitten met een sigaret voor ik kalm genoeg was om te vertrekken. Net toen ik bij de

hoofdweg aankwam, zag ik de auto van mijn vader langskomen. Naast hem zat Penny Husbands-Bosworth op de voorbank, met een afzakkend roodkanten plastron aan en konijnenoren op haar hoofd.

Tegen de tijd dat ik in Londen was aangekomen, en de snelweg had verlaten, voelde ik me nogal aangeslagen; bovendien was ik veel eerder terug dan ik verwacht had dus ik besloot om niet rechtstreeks naar huis te gaan, maar nog even bij Daniël langs te wippen om getroost te worden.

Ik parkeerde neus aan neus met Daniels auto. Toen ik aanbelde gebeurde er niets, dus ik wachtte even en belde opnieuw voor het geval hij net midden in een goede wicket zat of iets dergelijks. Nog steeds geen reactie. Ik wist dat hij er was want zijn auto stond er en hij had gezegd dat hij ging werken en cricket kijken. Ik keek omhoog naar zijn raam en daar stond hij. Ik glimlachte en wuifde en wees naar de deur. Hij verdween, naar ik aannam om open te doen, dus belde ik opnieuw. Het duurde even voor hij door de intercom zei: 'Ha die Bridge. Ik zit net te bellen met Amerika. Over tien minuten in het café?'

'Oké,' riep ik vrolijk zonder erbij na te denken, en ik begon naar de hoek te lopen. Maar toen ik omkeek, zag ik hem weer. Hij was niet aan de telefoon maar stond me na te kijken door het raam.

Sluw als ik ben, deed ik net of ik hem niet zag, en ik liep gewoon door, maar ik was perplex. Waarom stond hij daar te kijken? Waarom had hij niet meteen opengedaan? Waarom drukte hij niet gewoon op de knop om me binnen te laten? En opeens, alsof ik door de bliksem werd getroffen, wist ik het. Hij had een vrouw bij zich.

Met bonkend hart sloeg ik de volgende straat in, ik drukte me plat tegen de muur en loerde om de hoek naar zijn huis om te zien of hij nog bij het raam stond. Hij was nergens te bekennen. Ik holde terug en hurkte in het portiek van het buurhuis neer om tussen de pilaren door zijn deur in de gaten te houden, voor het geval er een vrouw naar buiten zou komen. Maar toen dacht ik: als er nu een vrouw naar buiten komt, hoe weet ik dan dat ze uit Daniels appartement komt, en niet uit een van de andere? En wat zou ik dan doen? Haar uitdagen? Haar aanhouden? En

trouwens, waarom zou hij die vrouw niet thuis achterlaten met de opdracht daar te blijven totdat hij goed en wel in het café zit?

Ik keek op mijn horloge. Halfzeven. Ha! Het café was nog niet open, een volmaakt excuus. Met nieuwe moed holde ik naar zijn deur en belde.

'Bridget, ben jij dat weer?' snauwde hij.

'Het café is nog dicht.'

Stilte. Hoorde ik geen stem op de achtergrond? Ik hield mezelf voor dat hij alleen maar geld aan het witwassen of een drugsdeal aan het afsluiten was. Vermoedelijk was hij bezig plastic zakken vol cocaïne onder de vloerplanken te verbergen, geholpen door gladde Zuid-Amerikanen met hun haar in een staart.

'Doe eens open,' zei ik.

'Ik zei toch dat ik aan het telefoneren was.'

'Doe open!'

'Wat?' Hij was alleen maar tijd aan het rekken, dat voelde ik.

'Daniël, druk op die knop,' zei ik.

Grappig eigenlijk, dat je iemands aanwezigheid kunt voelen, zonder dat je haar ziet of hoort of op een andere manier iets van haar bespeurt. O, natuurlijk had ik onderweg naar boven in alle kasten gekeken, maar in geen ervan zat iemand. Maar ik wist gewoon dat er in Daniels huis een vrouw was. Een lichte geur misschien... iets in de manier waarop Daniël zich gedroeg, wat het ook was, ik wist het.

We stonden elkaar argwanend aan te kijken, ieder aan een kant van de zitkamer. Ik had de wanhopige aandrang om door het huis te rennen en net als mijn moeder alle kasten open en dicht te doen en 1471 te bellen om erachter te komen of er een Amerikaans nummer op stond.

'Wat heb je toch aan?' vroeg hij. In mijn zenuwen had ik niet meer aan de jurk van Janine gedacht.

'Een bruidsmeisjesjurk,' zei ik uit de hoogte.

'Wil je iets drinken?' vroeg Daniël. Ik dacht snel na. Hij moest de keuken in, dan kon ik alle kasten doorzoeken.

'Een kopje thee graag.'

'Gaat het wel goed met je?' vroeg hij.

'Ja hoor. Prima!' jubelde ik. 'Geweldig leuk feest. Was de eni

ge die als hoer gekleed was en moest dus een bruidsmeisjesjurk aantrekken. Mark Darcy was er ook met Natasha, wat heb je een leuk overhemd aan, zeg...' Ik stokte, buiten adem. Ik besefte dat ik veranderd was (niet eens 'aan het veranderen was') in mijn moeder.

Hij keek me even aan en vertrok toen naar de keuken, waarop ik de kamer door vloog om achter de divan en de gordijnen te kijken.

'Wat doe je?'

Daniël stond in de deuropening.

'O, niets. Ik dacht alleen maar dat ik een rok achter de divan had laten liggen,' zei ik terwijl ik woest de kussens begon op te schudden als in een Franse klucht.

Met een wantrouwig gezicht liep hij weer naar de keuken.

Ik besloot dat ik geen tijd had om 1471 te bellen, keek gauw in de kast waar hij het dekbed voor de divan in bewaart - niet bewoond - liep hem toen achterna naar de keuken en trok onderweg de deur van de gangkast open, waarop de strijkplank eruit viel, gevolgd door een kartonnen doos vol oude 45-toerenplaat- jes die over de hele vloer gleden.

'Wat doe je toch?' vroeg Daniël opnieuw vriendelijk toen hij uit de keuken te voorschijn kwam.

'Het spijt me, ik bleef aan de deur haken met mijn mouw,' zei ik. 'Ik ging net naar de wc.'

Daniël keek me aan of ik gek was en dus kon ik de slaapkamer niet gaan inspecteren. In plaats daarvan sloot ik me op in de wc en begon als een bezetene rond te speuren naar aanwijzingen. Ik wist niet precies wat ik zocht, maar lange blonde haren, tissues met lippenstift erop en onbekende haarborstels zouden allemaal tekens zijn geweest. Niets. Vervolgens draaide ik stilletjes de deur van het slot, keek links en rechts, gleed de gang in, duwde de deur van Daniels slaapkamer open en kreeg de schrik van mijn leven. Er was iemand.

'Bridge.' Het was Daniël, die afwerend een spijkerbroek tegen zich aan hield. 'Wat kom je doen?'

'Ik hoorde je hierheen gaan dus... ik dacht... een geheim ren dez-vous,' zei ik en ik liep op hem toe in een houding die zonder die bloemetjesjurk erg sexy geweest zou zijn. Ik legde mijn

hoofd tegen zijn borst en sloeg mijn armen om hem heen, om zijn overhemd op parfumsporen te onderzoeken en het bed te bestuderen, dat zoals gewoonlijk onopgemaakt was.

'Mmmm, je hebt je Bunny-pakje nog hieronder aan, hè?' zei hij. Hij begon de rits van de bruidsmeisjesjurk open te maken en drukte zich tegen me aan op een manier die geen twijfel liet bestaan over zijn bedoelingen. Ik bedacht opeens dat het een trucje kon zijn, en dat hij me ging verleiden zodat die vrouw ongezien weg kon glippen.

'O jee, het water moet onderhand koken,' zei Daniël opeens. Hij ritste mijn jurk weer dicht en gaf me een geruststellend klopje, wat absoluut niets voor hem was. Meestal, als hij eenmaal begonnen is, gaat hij door tot het bittere einde, aardbevingen, vloedgolven of naaktbeelden van Virginia Bottomley op de tv ten spijt.

'O, ja. Je zou thee zetten,' zei ik, want ik dacht dat ik dan de kans zou krijgen de slaapkamer grondig te bekijken en de studeerkamer te verkennen.

'Gaat u voor,' zei Daniël. Hij duwde me de slaapkamer uit en deed de deur achter me dicht, zodat ik voor hem uit naar de keuken moest lopen. Onderweg viel mijn blik op de deur die naar het dakterras leidde.

'Zullen we gaan zitten?' vroeg Daniël.

Daar was dat wijf natuurlijk. Ze zat op het dak.

'Wat heb je toch?' zei hij toen ik wantrouwig naar de deur keek.

'O, niets hoor,' zong ik vrolijk en ik sleepte me de zitkamer binnen. 'Gewoon een beetje moe van het feest.'

Ik wierp mezelf nonchalant op de divan en vroeg me af of ik nu als een speer de studeerkamer binnen zou stuiven, om te zien of ze daar zat, of als een gek het dak op zou stormen. Als ze niet op het dak zat, bedacht ik me, dan moest ze in de studeerkamer zijn of in de kast in de slaapkamer of onder het bed. Als we dan het dak opgingen zou ze kunnen ontsnappen. Maar als dat het geval was dan had Daniël toch wel eerder voorgesteld om het dak op te gaan.

Hij bracht me een kop thee en ging achter zijn laptop zitten, die aanstond. Pas toen begon ik te denken dat er misschien he

lemaal geen vrouw was. Op het scherm stond een tekst, misschien had hij echt wel zitten werken en bellen met Amerika. En ik zette mezelf volledig voor gek door me als een imbeciel aan te stellen.

'Is alles echt wel goed met je, Bridge?'

'Ja hoor. Hoezo dan?'

'Nou ja, je komt hier onaangekondigd, gekleed als een konijn dat zich als bruidsmeisje heeft vermomd en je loopt nogal eigenaardig rond te neuzen in alle kamers. Ik wil niet nieuwsgierig zijn hoor, maar ik vroeg me gewoon af of er een verklaring voor was.'

Ik voelde me een complete idioot. Het kwam door die rottige Mark Darcy, die geprobeerd had mijn relatie kapot te maken door mijn wantrouwen te wekken. Die arme Daniël, wat gemeen om zo aan hem te twijfelen, alleen maar om wat die arrogante, slechtgehumeurde, supergeslaagde mensenrechtenadvocaat tegen me had gezegd. En toen hoorde ik een schrapend geluid op het dak boven ons.

'Ik heb het gewoon een beetje warm,' zei ik, terwijl ik Daniël nauwlettend in de gaten hield. 'Ik geloof dat ik maar even op het dak ga zitten.'

'Blijf nou eens in godsnaam een paar minuten stilzitten!' schreeuwde hij. Hij stond op om mij de weg te versperren maar ik was hem te vlug af. Ik dook langs hem heen, deed de deur open, rende de trap op en opende het luik naar buiten.

Daar, op een stretcher, lag een gebruinde, langbenige, blonde, spiernaakte vrouw languit. Ik stond als aan de grond genageld, en voelde me een reusachtige pudding in die bruidsmeisjesjurk. De vrouw tilde haar hoofd op, schoof haar zonnebril omhoog, en keek naar me met één oog dichtgeknepen. Ik hoorde Daniël achter me aan de trap op komen.

'Lieverd,' zei de vrouw met een Amerikaans accent, terwijl ze hem over mijn hoofd heen aankeek, 'je zei toch dat ze slank was?'