vraag of gele muren mooi zouden staan bij de rolgordijnen, die rose-met-grijze volants hadden, of dat zij en Hugo moesten besluiten tot sang-de-boeuf met bloemenrand. Een heel kwartier lang zei ze niets anders dan 'absoluut waar... nee, absoluut... absoluut,' en kwam toen tot de slotsom: 'Maar in zekere zin zou je precies dezelfde argumenten kunnen aanvoeren voor het rood.'

Ik had niet eens de neiging om dingen aan haar hoofd vast te nieten, maar zat alleen gelukzalig te glimlachen, en te bedenken dat zulke dingen voor mij binnenkort niets meer zouden betekenen, wanneer ik eenmaal voor zo'n klein menselijke wezentje zou zorgen. Vervolgens ontdekte ik een heel nieuw arsenaal aan fantasieën over Daniël: Daniël met de baby in een draagzak, Daniël die zich na zijn werk naar huis spoedt, verrukt om ons beidjes roze en warm in het bad aan te treffen, en Daniël die, na een aantal jaren, een ongelooflijke indruk maakt op ouderavonden.

Maar toen kwam Daniël binnen. Hij heeft er nog nooit zo verschrikkelijk uitgezien. Het kon niet anders of hij was doorgegaan met drinken nadat hij gisteren bij mij was vertrokken. Hij wierp een korte blik op mij, met het gezicht van de man met de bijl. Opeens werden de fantasieën vervangen door beelden uit de film Barfly, met dat stel dat elkaar de hele tijd stomdronken en krijsend met flessen te lijf gaat, of uit The Slobs van Harry Enfield, met Daniël die gilt: 'Bridge. Dat jong. Brult se longe uit se lijf.'

En dan ik: 'Daniël. Ik rauk net effe. 'n Segretje.'

WOENSDAG 3 MEI

58 kg* (Oei. Baby groeit afschuwelijk, onnatuurlijk snel), 0 eenheden alcohol, 0 sigaretten, 3100 calorieën (maar voorn, aardappelen, o god). * Moet nu weer op gewicht letten, vanwege baby.

Help. De hele maandag, en bijna de hele dinsdag, dacht ik wel dat ik zwanger was, maar ging er intussen van uit dat het niet echt zo was, net zoals wanneer je laat naar huis loopt en denkt dat je gevolgd wordt, maar wel weet dat je het je verbeeldt.

Maar dan grijpen ze je opeens bij je nek. En ik ben twee dagen over tijd. Daniël liet me de hele maandag links liggen, wachtte me toen om zes uur op en zei: 'Hoor eens, ik zit tot het einde van de week in Manchester. We zien elkaar zaterdagavond, oké?' Hij heeft niet gebeld. Ben alleenstaande moeder.

DONDERDAG 4 MEI

58,5 kg, 0 eenheden alcohol, 0 sigaretten, 12 aardappelen.

Naar drogist om stiekem zwangerschapstest te kopen. Net toen ik het meisje achter de kassa met gebogen hoofd het pakje toeschoof, en het betreurde dat ik mijn ring niet aan mijn trouwringvinger had geschoven, schreeuwde de drogist: 'Wilt u een zwangerschapstest?'

'Ssst!' siste ik, over mijn schouder kijkend.

'Wanneer had u ongesteld moeten worden?' bulderde hij. 'U kunt beter die blauwe nemen. Die laat zien of u zwanger bent, op de eerste dag dat u over tijd bent.'

Ik graaide de blauwe test uit zijn hand, betaalde (£8,95 godverdomme) en vluchtte naar buiten.

Vanochtend twee uur lang naar mijn handtas zitten staren alsof het een onontplofte bom was. Om halftwaalf kon ik het niet langer uithouden. Greep mijn tas, schoot de lift in en ging naar de wc's twee verdiepingen lager, om te voorkomen dat iemand die ik kende verdacht geritsel zou horen. Om de een of andere reden was ik plotseling razend op Daniël door dit hele gedoe. Het was ook zijn verantwoordelijkheid, en hij hoefde geen £8,95 uit te geven en zich te verstoppen in een toilet om op een stokje te plassen. Woedend maakte ik het pakje open, stopte het doosje en de hele mikmak in de vuilnisbak, en ging aan de slag. Erna legde ik het stokje ondersteboven op de achterrand van de wc, zonder te kijken. Drie minuten. Ik ging heus niet toekijken hoe mijn lot werd bezegeld door een traag opkomende blauwe streep. Op een of andere manier kwam ik door die honderdtachtig seconden heen, mijn laatste honderdtachtig seconden vrijheid, pakte het stokje op, en slaakte bijna een

gil. Daar, in het venstertje, stond een blauwe streep, zo duidelijk als wat. Kreun! Kreun!

Nadat ik drie kwartier wezenloos naar het computerscherm had zitten staren en telkens als Perpetua me vroeg wat er aan de hand was, net had gedaan of ze een vetplant was, ging ik ervandoor. Ik ging naar buiten en belde in een telefooncel Sharon op. Die misselijke Perpetua. Als Perpetua per ongeluk zwanger zou zijn dan zou ze zo gesteund worden door de gevestigde orde dat ze binnen tien minuten door het middenpad van de kerk zou wandelen in een trouwjurk van Amanda Wakeley. Door al het verkeerslawaai kon ik me niet verstaanbaar maken voor Sharon.

'Wat? Bridget? Ik kan je niet horen! Heb je problemen met de politie?'

'Nee,' snotterde ik. 'Het blauw van de zwangerschapstest.'

'Jezus! Ik zie je over een kwartier in Café Rouge.'

Het was pas kwart voor een, maar ik vond dat een wodka met sinaasappelsap geen kwaad zou kunnen; het was immers een serieus noodgeval, maar toen dacht ik eraan dat het baby'tje geen wodka mocht. Terwijl ik zat te wachten voelde ik me een raar soort hermafrodiet, en had de meest tegenstrijdige gevoelens over de baby, alsof ik tegelijkertijd een man en een vrouw was. Aan de ene kant had ik kneuterige en sentimentele gedachten over Daniël, was ik heel zelfvoldaan dat ik een echte vrouw was - zo vruchtbaar! - en stelde me dat aanbiddelijke wezentje voor met zijn poezelige velletje en die schattige kleertjes van Ralph Lauren. Maar aan de andere kant dacht ik: o, god, mijn leven is voorbij, Daniël is een gestoorde dronkelap, hij vermoordt me, hij laat me vallen als hij het te weten komt. Nooit meer uit met de meisjes, winkelen, flirten, seks, flessen wijn, sigaretten. Ik word een weerzinwekkende opgeblazen ballon annex melkkoe, voor niemand meer aantrekkelijk, en kan geen enkele broek meer aan, vooral niet mijn splinternieuwe gifgroene spijkerbroek van Agnès B. Een dergelijke verwarring is, neem ik aan, de prijs die ik moet betalen, omdat ik een moderne vrouw ben geworden in plaats van de loop der natuur te volgen en op mijn achttiende te trouwen met Abnor Rimmington van bij de bushalte.

Sharon kwam, en onder de tafel door stak ik haar somber de zwangerschapstest toe, met zijn veelzeggende blauwe streep. 'Is dit hem?' vroeg ze.

'Natuurlijk,' foeterde ik, 'wat dacht je dan dat het was? Een draagbare telefoon?'

'Bridge,' zei ze, 'onnozele trut die je bent. Heb je de gebruiksaanwijzing niet gelezen? Er moeten twee strepen verschijnen. Deze laat alleen maar zien dat de test werkt. Eén streep betekent dat je niét zwanger bent, sufferd.'

Thuis boodschap van mijn moeder op antwoordapparaat. 'Lieverd, bel me meteen. Ik ben op van de zenuwen.' Zij, op van de zenuwen!

VRIJDAG 5 MEI

57 kg (o, kut, me mijn hele leven gewogen, kan het niet meer laten, vooral niet na zwangerschapstrauma - moet een of andere therapie nemen), 6 eenheden alcohol (hoera!), 25 sigaretten, 1895 calorieën, 3 krasloten.

De hele ochtend lopen rondzwalken, rouwend om verloren baby, maar wat opgeklaard toen Tom belde met voorstel tussen de middag een bloody mary te gaan drinken om het weekeinde gezond te beginnen. Thuis kregelige boodschap van mijn moeder. Is naar gezondheidsboerderij en belt nog. Vraag me af wat er is. Waarschijnlijk bezweken onder een teveel aan chique cadeaus van minzieke aanbidders en aanbiedingen voor tv-baan- tjes van rivaliserende omroepen.

23.45 Daniël belde net uit Manchester.

'Goeie week gehad?' vroeg hij.

'Prima, dank je,' zei ik stralend. Prima! Dank je! Jawel. Ik heb ooit ergens gelezen dat rust het beste is wat een vrouw aan een man kan geven, en omdat we nog maar net echt wat met elkaar hebben kon ik hem dus beter niet bekennen dat ik me, zodra hij zijn hielen had gelicht, in een neurotische hysterie had gestort vanwege een spookzwangerschap.

O. Nou ja. Wat doet het ertoe. We zien elkaar morgenavond. Hoera! Tralala!

ZATERDAG 6 MEI, BEVRIJDINGSDAG

57,5 kg, 6 eenheden alcohol, 25 sigaretten, 3800 calorieën (maar vier herdenking van einde voedseltekorten), 0 juiste lotnummers (niet best).

Werd wakker op bevrijdingsdag in voortijdige hittegolf, probeer heftige gevoelens op te wekken i.v.m. einde oorlog, bevrijd Europa, geweldig, geweldig enz. enz. Maar om de waarheid te zeggen voel ik me er heel beroerd bij. 'Uit de boot gevallen', dat is geloof ik de uitdrukking die ik zoek. Ik heb geen opa's. Pappa is helemaal opgewonden vanwege een feest dat gehouden wordt in de tuin van de Alconbury's, en waar hij, om onduidelijke redenen, pannenkoeken gaat bakken. Mam gaat naar de straat waar ze is opgegroeid, in Cheltenham, voor een feestje met gefrituurde walvis, waarschijnlijk met Julio (godzijdank is ze niet met een Duitser weggelopen).

Niemand van mijn vrienden doet iets. Op een of andere manier zou dat verkeerd zijn, en al te geestdriftig, alsof we een positieve levensinstelling hebben, of stiekem proberen iets te annexeren wat ons eigenlijk niet aangaat. Ik bedoel, ik was nog niet eens een eitje toen de oorlog voorbij was. Terwijl iedereen aan het vechten en worteljam aan het maken was en wat al niet, was ik gewoon niets.

Een irritante gedachte. Ik overweeg mam te bellen om te vragen of zij al menstrueerde toen de oorlog voorbij was. Worden die eitjes één voor één geproduceerd, vraag ik me af, of liggen ze vanaf je geboorte in microgedaante opgeslagen totdat ze geactiveerd worden? Zou ik op een of andere manier als opgeslagen eitje het einde van de oorlog bespeurd kunnen hebben? Had ik maar een opa, dan kon ik tenminste de aardige kleindochter uithangen, en me erin verdiepen. O, val allemaal toch dood. Ik ga winkelen.

19.00 Ben twee keer zo dik geworden door de hitte, ik zweer het. Ik ga nooit meer in zo'n gemeenschappelijk paskamer. Bij Warehouse bleef er een jurk onder mijn oksels steken en ik wankelde rond met dat geval binnenstebuiten over mijn hoofd, eraan rukkend met mijn armen in de lucht, zodat de vetrollen op mijn buik en dijen uitgebreid bekeken konden worden door al die gniffelende vijftienjarigen. Toen ik het stomme ding naar beneden trok om eruit te stappen bleef het op mijn heupen steken.

Ik haat die gemeenschappelijke paskamers. Iedereen loert er stiekem naar eikaars lichaam, maar niemand kijkt elkaar ooit aan. Er zijn altijd van die meisjes die weten dat ze er in alles fantastisch uitzien, stralend rondspringen, met hun haar zwiepen, als een fotomodel voor de spiegel gaan staan en dan zeggen: 'Maakt dit me niet dik?' tegen hun onvermijdelijk zwaarlijvige vriendin, die er in alle kleren uitziet als een waterbuffel.

Het hele winkelen was hoe dan ook een ramp. Ik weet dat je gewoon een paar tijdloze dingen moet kopen van Nicole Farhi, Whistles en Joseph, maar die prijzen zijn zo schrikbarend dat ik dan maar weer naar Warehouse en Miss Selfridge vlucht, me daar in een stapel jurken van £34,99 stort die ik niet meer uitkrijg, vervolgens kleren koop bij Marks & Spencer omdat ik die niet hoef te passen en ik dan tenminste met iets thuiskom.

Ik heb nu vier dingen gekocht die ik niet kan dragen en die me niet staan. Het ene zal twee jaar lang in een Marks & Spencer-tas achter de stoel in de slaapkamer blijven staan. De andere drie zullen geruild worden voor tegoedbonnen bij Boules, Warehouse, enz., die ik vervolgens zal verliezen. Ik heb hiermee £n9 verkwist, waar ik iets echt goeds voor had kunnen kopen van Nicole Farhi, bijvoorbeeld zo'n heel klein T-shirtje.

Het is allemaal voor straf, besef ik, omdat ik in mijn materialistische oppervlakkigheid zo bezeten ben van winkelen, in plaats van de hele zomer hetzelfde kunstzijden jurkje te dragen en een naad te tekenen op de achterkant van mijn benen, en ook omdat ik niet meedoe aan de bevrijdingsfeesten. Misschien moet ik Tom bellen en een leuk feestje organiseren voor Bank Holiday. Kun je ook een namaak, ironisch bedoeld bevrijdings

feestje hebben, zoals bij het Koninklijk Huwelijk? Nee. Nee, want je kunt niet ironisch doen over dode mensen. En dan krijg je ook dat gedoe met vlaggen. Een heleboel van Toms vrienden waren altijd anti-nazi, en als er Britse vlaggen hingen zouden ze denken dat dat betekende dat we skinheads verwachtten. Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als onze generatie een oorlog had meegemaakt. Nou ja. Tijd voor een slokje van het een of ander. Daniël komt zo. Ga maar eens aan de slag.

23.59 Jezus Mina. Verstop me in de keuken met een sigaret. Daniël slaapt. Eigenlijk denk ik dat hij doet alsof. Volslagen stompzinnige avond. Heb beseft dat onze hele verhouding tot dusver gebaseerd was op de veronderstelling dat een van ons tweeën zich moet verzetten tegen seks. Samen een avond doorbrengen in de verwachting dat we op een gegeven moment met elkaar naar bed zouden gaan, was bepaald een bizarre ervaring. We zaten naar het bevrijdingsprogramma op de televisie te kijken en Daniël had zijn arm ongemakkelijk om mijn schouders gelegd, net twee veertienjarigen in de bioscoop. Zijn arm drukte pijnlijk tegen mijn nek maar ik durfde niet te vragen of hij hem weg wilde halen. Toen we het onderwerp bedtijd niet langer konden ontwijken gingen we heel vormelijk en Engels doen. In plaats van elkaar als beesten de kleren van het lijf te rukken stonden we daar keurig te zeggen: 'Ga jij maar eerst naar de badkamer.'

'O, nee. Ga jij maar eerst.'

'Nee, nee, nee, jij eerst.'

'Nee. Jij, ik sta erop.'

'Nee, nee. Geen sprake van. Ik zal even een gastendoekje voor je pakken en een paar schelpvormige minizeepjes.'

En tot slot lagen we naast elkaar zonder elkaar aan te raken, net Morecambe en Wise, of John Noakes en Valerie Singleton in het Blue Peter House. Als God bestaat, dan zou ik Hem nederig willen verzoeken - innig dankbaar als ik Hem ben dat hij Daniël onbegrijpelijkerwijze plots tot iets regelmatigs heeft gemaakt na al die gevoelsarme zakkigheid - ervoor te zorgen dat hij niet meer in bed stapt met pyjama en leesbril, vervolgens 25 minuten naar een boek staart, dan het licht uitdoet en zich om

draait, en om hem weer te veranderen in dat naakte geile seks- beest dat ik vroeger kende en van wie ik hield. Ik dank U, Heef, voor Uw vriendelijke aandacht in deze.

ZATERDAG 13 MEI

57 kg, I pond en 3 ons, 7 sigaretten, 1145 calorieën, 5 krasloten (£2 gewonnen dus totale kosten krasloten maar £3, z.g.), echte loten £2, aantal correcte cijfers I (al beter).

Hoe kan ik nu maar 3 ons zijn aangekomen na die orgie van overconsumptie gisteravond?

Misschien werkt voedsel op je gewicht net zoals knoflook op je adem, als je een paar hele bollen eet, stink je helemaal niet, dus als je een gigantische hoeveelheid eet kom je niet aan. Een merkwaardig opbeurende theorie, maar z. slecht voor situatie hoofd. Wou dat ik het kon wegbrengen voor grondige opknapbeurt. Maar heb het er wel voor over. Had heerlijke avond vol dronken feministisch gebral met Sharon en Jude.

Onvoorstelbare hoeveelheden voedsel en wijn verslonden, daar die gulle wijven niet alleen ieder een fles wijn bij zich hadden, maar ook nog allerlei extraatjes van Marks & Spencer. Dus boven op het driegangenmaal (plus twee flessen wijn, één bubbels, één wit) dat ik al bij M&S gekocht had (ik bedoel, klaargemaakt, hele dag slovend boven gloeiend gasfornuis) aten we ook nog:

1 bakje kik kererwtenpuree + pak mini-pittabroodjes

12 gerookte zalm/roomkaas-cups

12 minipizza's

1 frambozenpavlova

tiramisu (reuzenverpakking)

plakken Zwitserse chocola

Sharon was helemaal in vorm. Al om 20.35 gilde ze: 'Klootzakken zijn het!' terwijl ze driekwart glas Kir Royale door haar keelgat goot. 'Stomme, zelfgenoegzame, arrogante, manipuleren

de, karakterloze klootzakken. Ze leven in een geïsoleerde wereld van mannenrechten. Geef me eens zo'n minipizza.'

Jude was een beetje down omdat Ranzige Richard, met wie het op het ogenblik uit is, haar steeds belt en allerlei verleidelijke dingetjes zegt waaruit zou blijken dat hij haar terug wil, zodat hij haar aan het lijntje kan houden, maar intussen zichzelf indekt door te zeggen dat hij alleen maar 'vrienden' wil blijven (ook zo'n bedrieglijke en vergiftigde formule). Maar gisteravond belde hij weer en vroeg haar op een ongelooflijk irritante, hooghartige toon of ze naar het feestje van een gemeenschappelijke kennis ging.

'O, nou, in dat geval kom ik maar niet,' zei hij. 'Nee. Dat zou echt niet eerlijk zijn tegenover jou. Ik zou namelijk een eh... soort vriendin meebrengen. Het betekent niets, hoor. Gewoon een meid die stom genoeg is om zich een week of wat door mij te laten neuken.'

'Wat?' barstte Sharon uit, terwijl het bloed haar naar de wangen steeg. 'Dat is wel het walgelijkste wat ooit heb horen zeggen over een vrouw. Wat een arrogante zak! Hoe durft hij te denken dat hij jou maar kan behandelen zoals het hem uitkomt, onder het mom van vriendschap, om dan de slimmerik te spelen en jou van streek te maken met die achterlijke nieuwe relatie. Als hij zich echt wat gelegen liet liggen aan jouw gevoelens dan hield hij zijn bek en kwam hij alleen naar dat feestje, in plaats van jou dat wijf onder je neus te douwen.'

'Wat je vrienden noemt! Bah. Vijanden zul je bedoelen!' schreeuwde ik opgetogen, terwijl ik nog een Silk Cut opstak en een paar zalmcupjes nam. 'Wat een klootzak!'

Rond halftwaalf was Sharon niet meer te stuiten.

'Tien jaar geleden werden de mensen die om het milieu gaven uitgelachen; dat waren geitenharen-sokkentypes, en moet je nou eens kijken hoeveel macht de groene consument heeft,' schreeuwde ze, terwijl ze met haar vingers de tiramisu zo uit de bak at. 'In de komende jaren zal hetzelfde gebeuren met het feminisme. Mannen zullen niet langer hun gezinnen en hun menopauzelende vrouwen in de steek laten voor jonge minnaressen, of proberen vrouwen op te vrijen met stoere verhalen over alle andere vrouwen die zich aan hun voeten werpen, of pro

beren een vrouw in bed te krijgen zonder het minste gevoel of verantwoordelijkheid, omdat de jonge minnaressen en vrouwen ze gewoon zullen vertellen dat ze op kunnen sodemieteren, zodat de mannen het zonder seks en zonder vrouwen zullen moeten doen tenzij ze leren zich behoorlijk te gedragen in plaats van de bedding van de vrouwenzee te vervuilen met de wrakken van hun WALGELIJKE, ZELFGENOEGZAME, KARAKTERLOZE GEDRAG.'

'Klootzakken,' gilde Jude, slurpend van haar Pinot Grigio.

'Klootzakken,' gilde ik met mijn mond vol frambozenpavlova vermengd met tiramisu.

'Verdomde klootzakken,' schreeuwde Jude, die een volgende Silk Cut opstak met het peukje van de vorige.

En toen ging de bel.

'Dat is vast Daniël, die verdomde klootzak,' zei ik. 'Ja? Wat moet je?' gilde ik door de intercom.

'O, hallo schat,' zei Daniël, met zijn vriendelijkste, beleefdste stem. 'Het spijt me echt dat ik je stoor. Ik heb eerst gebeld en een boodschap achtergelaten op je antwoordapparaat. Ik heb de hele avond vastgezeten in de vervelendste vergadering die je je voor kunt stellen, en ik wilde je zo graag zien. Ik geef je even een kusje, en dan ga ik weer, als je dat liever hebt. Kan ik boven komen?

'Pff. Nou, goed dan,' mopperde ik. Ik drukte op de zoemer en wankelde weer terug naar de tafel. 'Verdomde klootzak.'

'Mannenrechten,' gromde Sharon. 'Lekkere maaltijden, een toevluchtsoord, de lichamen van mooie jonge meisjes als ze zelf oud en dik zijn. Denken dat vrouwen er zijn om hun te geven waar ze goddomme recht op hebben... Hé, is er geen wijn meer?'

Toen verscheen Daniël boven aan de trap met een liefhebbende glimlach op zijn gezicht. Hij zag er moe uit, maar met een fris, gladgeschoren gezicht, en erg keurig in het pak. Hij had drie dozen bonbons in zijn hand.

'Ik heb er voor jullie allemaal een gekocht,' zei hij, met één wenkbrauw sexy opgetrokken, 'voor bij de koffie. Trek je vooral niets van mij aan. Ik heb boodschappen gedaan voor het weekeinde.'

Hij droeg acht plastic tassen van Cullens de keuken binnen en begon alles in de kastjes te zetten.

Op dat moment ging de telefoon. Het was het minitaxibedrijf dat de meiden een halfuur tevoren gebeld hadden. Ze zeiden dat er een verschrikkelijke kettingbotsing had plaatsgehad op Ladbroke Grove, en dat al hun auto's onverwacht geëxplodeerd waren en dat ze pas over drie uur bij mij konden zijn.

'Waar moeten jullie naar toe?' zei Daniël. 'Ik breng jullie wel thuis. Je kunt niet zo laat buiten rondhangen op zoek naar een taxi.'

De meiden holden zenuwachtig rond om hun tas te zoeken, en met een domme grijns naar Daniël begon ik alle bonbons met noot-, praline-, toffee- en caramelvulling uit mijn doos op te eten, met een verbijsterend mengsel van zelfgenoegzaamheid en trots vanwege mijn volmaakte nieuwe liefde, die de meiden duidelijk wel een smakelijk hapje vonden, en woede om de gewoonlijk weerzinwekkende seksistische dronkaard die ons feministische geraaskal had verstoord door als een idioot de volmaakte man te komen uithangen. Pfff. We zullen weieens zien hoe lang dat duurt, dacht ik toen ik zat te wachten tot hij ze had weggebracht.

Toen hij terugkwam, rende hij de trap op, nam me in zijn armen en droeg me de slaapkamer in.

'Je krijgt een extra chocolaatje omdat je zo mooi bent, zelfs als je aangeschoten bent,' zei hij, en hij haalde een in folie gewikkeld chocoladehart uit zijn zak. En toen... Mmmmmmm.

ZONDAG 14 MEI

19.00 Haat zondagavond. Lijkt wel huiswerkavond. Moet voor Perpetua kopij schrijven voor prospectus. Moet morgen af zijn. Ik denk dat ik eerst Jude even bel.

19.05 Geen gehoor. Grrr. Hoe dan ook, aan de slag.

19.10 Denk dat ik Sharon even bel.

19.45 Sharon was kwaad omdat ik belde. Ze kwam net binnen en stond op het punt om 1471 te bellen om erachter te komen of die knul met wie ze uit was geweest nog had opgebeld toen zij er niet was, en nu wordt mijn nummer opgeslagen in plaats van het zijne.

Ik vind 1471, waarmee je meteen weet wie je als laatste heeft opgebeld, een geweldige uitvinding. Het was eigenlijk een ironische situatie, want toen wij drieën voor het eerst over 1471 hoorden zei Sharon dat ze er faliekant op tegen was. Ze vond dat de telefoonmaatschappij de menselijke neiging tot verslaving en de epidemie van verbroken relaties onder de Britse bevolking uitbuitte. Sommige mensen draaien dat nummer kennelijk wel twintig keer per dag. Jude is daarentegen sterk vóór 1471, maar geeft toe dat het, als je het net hebt uitgemaakt met iemand of net bent begonnen met iemand naar bed te gaan, je ellende verveelvoudigt wanneer je thuiskomt: boven op ellende a) geen boodschap op antwoordapparaat, komt nog eens ellende b) opgeslagen nummer blijkt van moeder te zijn, of ellende c) helemaal geen nummer opgeslagen.

In Amerika krijgt je op het equivalent van 1471 blijkbaar alle nummers van degenen die je hebben opgebeld sinds de laatste keer dat je het gecontroleerd hebt, en ook hoeveel keer. Ik krijg de rillingen bij de gedachte dat mijn eigen bezeten draaien van Daniels nummer, in het begin, op die manier aan het licht zou komen. Het prettige hier is dat je, als je 141 draait voor het abonneenummer, jouw nummer niet wordt opgeslagen door de telefoon van de ontvanger. Jude zegt dat je toch voorzichtig moet zijn, want als je een bezeten passie hebt voor iemand die je per ongeluk opbelt wanneer hij thuis is, en dan neerlegt zonder dat er een nummer wordt opgeslagen, hij dan zou kunnen raden dat jij het bent geweest. Moet ervoor zorgen dat dit alles voor Daniël verborgen blijft.

21.30 Ben even sigaretten wezen halen om de hoek. Op weg naar boven hoorde ik de telefoon. Ik besefte opeens dat ik het antwoordapparaat niet had ingeschakeld nadat Tom had gebeld, vloog naar boven, kiepte tas leeg op vloer om sleutel te zoeken en stormde de kamer door naar de telefoon die toen

ophield met rinkelen. Zat net op de wc toen telefoon opnieuw ging. Hield op toen ik er aankwam. Begon weer te rinkelen toen ik wegliep. Eindelijk opgenomen.

'O, hallo, lieverd, moet je horen!' Mam.

'Wat?' zei ik teleurgesteld.

'Je gaat met mij mee om je kleuren te laten vaststellen! En zeg toch niet steeds "wat", lieverd. Kleuren Maken Mooi. Ik kan het absoluut niet meer aanzien zoals jij erbij loopt in die grauwe vodden van je. Je lijkt wel iemand uit de tijd van Mao.'

'Mam, ik heb geen tijd om te praten. Ik verwacht...'

'Kom, Bridget. Niet dat idiote gedoe,' zei ze, met die stem van Djengiz Khan op zijn ergst. 'Mavis Enderby voelde zich altijd doodongelukkig in geelbruin en mosgroen. Nu heeft ze haar kleuren laten bepalen en is ze gehuld in fantastische nuances knalroze en flessengroen. Ze ziet er twintig jaar jonger uit.'

'Maar ik wil niet gehuld worden in nuances knalroze en flessengroen,' zei ik met op elkaar geklemde tanden.

'Mavis is namelijk een Wintervrouw, begrijp je, schat. En ik ben ook een Wintervrouw, maar jij bent misschien een Zomer- vrouw, zoals Una, en dan krijg je pastelkleuren. Dat kun je pas zien als ze de handdoek om je hoofd hebben gewikkeld.'

'Mam, ik ga niet naar Kleuren Maken Mooi,' siste ik wanhopig-

'Bridget, ik luister niet meer naar die onzin van je. Tante Una zei het laatst ook nog tegen me: als jij op het kalkoenenbuffet iets opvallenders en vrolijkers had gedragen dan had Mark Darcy vast wat meer interesse getoond. Geen enkele man wil een vriendin die erbij loopt alsof ze net uit Auschwitz komt, lieverd.' Dacht erover tegen haar op te scheppen dat ik, hoewel van top tot teen in grauwe lorren, een vriendje had, maar weerhouden door vooruitzicht dat mam dan over niets anders meer zou praten dan over Daniël en mij en meedogenloze vloed volkswijsheden over me uit zou storten. Slaagde er ten slotte in haar de mond te snoeren over Kleuren Maken Mooi door te zeggen dat ik erover zou denken.

58 kg (hoera!), 7 sigaretten (z.g.), 6 eenheden alcohol (z.g. hoor, z. zuiver).

Daniël nog steeds adembenemend. Hoe kan iedereen zich nou zo in hem vergist hebben? Heb hoofd vol dromerige fantasieën over samenwonen en langs het strand rennen met kleintjes, net reclame van Calvin Klein, modieus Voldaan Getrouwd i.p.v. zo'n onnozele Vrije Meid. Heb nu afspraak met Magda.

23.00 Hmm. Aan het denken gezet door etentje met Magda, die z. depri is vanwege Jeremy. Die avond van het autoalarm en gillende ruzie bij mij in de straat was het resultaat van een opmerking van Woney Tuttemans, die beweerde dat zij Jeremy in de Harbour Club had gezien met een meisje, dat verdacht veel leek op die heks met wie ik hem weken geleden zag. Daarna vroeg Magda me doodleuk of ik iets had gehoord of gezien dus vertelde ik haar over die heks in het pakje van Whistles.

Bleek dat Jeremy had toegegeven dat hij iets had gehad met een meisje, tot wie hij zich erg aangetrokken had gevoeld. Hij beweerde dat hij niet met haar naar bed was geweest. Maar het zat Magda tot hiér.

'Zolang je ongetrouwd bent, moet je eruit halen wat erin zit, Bridge,' zei ze. 'Als je eenmaal kinderen hebt, en je baan hebt opgegeven, dan ben je zo vreselijk kwetsbaar. Ik weet wel dat Jeremy vindt dat mijn leven één grote vakantie is, maar eigenlijk is het keihard werken, de hele dag voor een peuter en een baby zorgen, en het houdt nooit op. Als Jeremy uit zijn werk komt, wil hij uitpuffen en vertroeteld worden, en, zoals ik me nu steeds voorstel, fantaseren over meisjes in balletpakjes in de Harbour Club.

Ik had een goeie baan. Ik weet nu zeker dat het veel leuker is om naar je werk te gaan, je lekker op te tutten, te flirten met collega's en gezellig uit lunchen te gaan, dan naar die ellendige supermarkt te moeten en Harry op te halen van de peuterzaal. Maar Jeremy heeft altijd zo'n gekwetste houding alsof ik niets

anders doe dan dure kleren kopen en lunchen, terwijl hij al het geld verdient.'

Magda is zo mooi. Ik zat naar haar te kijken terwijl ze vertwijfeld met haar champagneglas zat te spelen, en vroeg me af hoe het eigenlijk moet met ons, meiden. En dan zeggen ze nog dat een ander altijd alles beter heeft. Hoe vaak ben ik niet depressief in elkaar gestort omdat ik vind dat ik zo nutteloos ben en elke zaterdagavond stomdronken word en maar klaag tegen Jude en Shazzer of Tom dat ik geen vriendje heb. Ik worstel om de eindjes aan elkaar te knopen en word belachelijk gemaakt als een ongetrouwde rariteit, terwijl Magda in een groot huis woont met acht verschillende soorten pasta in glazen potten, en de hele dag kan winkelen. Maar daar zit ze dan, zo verslagen en ellendig en onzeker, en ze vindt dat ik bof...

'O, trouwens,' zei ze, wat opgewekter, 'over dure kleren gesproken, ik heb een fantastische hemdjurk gekocht van Joseph, rood, met twee knopen opzij aan de hals, heel mooi van snit, £280. God, ik wou dat ik net zo kon leven als jij, Bridge, en gewoon een verhouding kon beginnen. Of op zondag twee uur lang in een schuimbad liggen. Of de hele nacht wegblijven zonder dat iemand ergens naar vraagt. Je hebt zeker geen zin om morgenochtend met me te gaan winkelen, hè?'

'Eh... nou, ik moet naar mijn werk,' zei ik.

'O,' zei Magda, eventjes verbaasd. 'Weet je,' zei ze toen, spelend met haar glas champagne, 'als je eenmaal het idee hebt dat er een vrouw is op wie je man meer valt dan op jou, dan hou je het thuis niet goed meer uit. Dan stel je je de hele tijd van dat soort vrouwen voor die hij daarbuiten nog eens tegen het lijf zou kunnen lopen. Je voelt je dan nogal machteloos.'

Ik dacht aan mijn moeder. 'Je moet de macht grijpen,' zei ik, 'met een staatsgreep zonder bloedvergieten. Ga weer werken. Neem een minnaar. Laat Jeremy maar eens versteld staan.'

'Niet met twee kinderen onder de drie,' zei ze berustend. 'Ik heb dit gekozen, dus moet ik me er ook bij neerleggen.'

O, god. Zoals Tom eeuwig en altijd tegen me zegt, met zo'n grafstem, een hand op mijn arm en een angstaanjagende blik in zijn ogen: 'Het is de Vrouw die Bloedt.'

VRIJDAG 19 MEI

56 kg en 2'l2 ons (17'/2 ons kwijtgeraakt in één nacht, moet iets gegeten hebben dat meer calorieën verteert dan het oplevert, bv. z. harde sla), 4 eenheden alcohol (redelijk), 21 sigaretten (slecht), 4 krasloten (niet z.g.).

16.30 Net toen Perpetua mij achter de vodden zat omdat ze op tijd weg wilde voor haar weekeinde bij de Trehearnes in Gloucestershire, ging de telefoon.

'Hallo, lieverd!' Mijn moeder. 'Moet je horen, je krijgt de kans van je leven!'

'Voor wat?' mompelde ik humeurig.

'Je komt op tv!' juichte ze en ik liet mijn hoofd met een klap op het bureau vallen.

'Morgen om tien uur kom ik met de cameraploeg bij je langs. O, lieverd, is het niet énig!'

'Mam, als jij met een cameraploeg naar mijn huis komt dan ben ik er niet.'

'O, maar je moet er zijn,' zei ze kil.

'Nee,' zei ik. Maar toen begon mijn ijdelheid de overhand te krijgen. 'Waarom eigenlijk? Wat is dat voor iets?'

'O, lieverd,' kirde ze, 'ze willen dat ik een wat jónger iemand interview voor die serie Plotseling Alleen, iemand die voor de menopauze zit en plotseling alleen is en wat kan zeggen over, nou ja, schat, je weet wel, de druk van de naderende kinderloosheid en dat soort dingen.'

'Moeder, ik zit niet voor de menopauze!' barstte ik los. 'En ik ben ook niet plotseling alleen. Ik ben plotseling de helft van een stel.'

'O, lieverd, doe niet zo mal,' siste ze. Ik hoorde kantoorgeluiden op de achtergrond.

'Ik heb een vriendje.'

'Wie is het?'

'Gaat je niets aan,' zei ik. Ik keek vlug over mijn schouder naar Perpetua, die vals zat te grijnzen.

'O, lieverd, alsjeblieft. Ik heb al gezegd dat ik iemand had gevonden.'

'Nee.'

'O, toe! Alsjeblïéft! Ik heb nog nooit van mijn leven carrière gemaakt en nu ben ik in de herfst van mijn leven en ik heb iets voor mezelf nodig,' ratelde ze alsof ze het oplas van een spiekbriefje.

'Maar als er nou iemand kijkt die ik ken? En trouwens, ze merken toch dat ik jouw dochter ben?'

Er viel een stilte. Ik hoorde haar met iemand op de achtergrond praten. Toen kwam ze terug en zei: 'We kunnen je gezicht uitvlakken.'

'Wat? Een zak over mijn hoofd? Bedankt.'

'In silhouet, lieverd. O, Bridget, alsjeblieft. Bedenk dat ik je het leven heb gegeven. Waar zou je zonder mij zijn? Nergens. Niets. Een dood eitje. Een luchtbel, lieverd.'

Het punt is dat ik altijd stiekem op tv heb willen komen.

ZATERDAG 20 MEI

58,5 kg (waarom? waarom? waar komt het vandaan?), 7 eenheden alcohol (maar zaterdag), 17 sigaretten (niet veel, gez. omstandig.), 0 juiste lotcijfers (maar afgeleid door filmen).

Voor ze een halve minuut binnen waren, hadden de cameramannen al een paar wijnglazen in het tapijt getrapt, maar dat zijn dingen waar ik me niet zo druk om maak. Pas toen een van hen naar binnen kwam wankelen, 'pas op je rug' schreeuwend, met een gigantische lamp met flappen in zijn armen, toen brulde: 'Trevor, waar moet ik dit monster zetten?' vervolgens zijn evenwicht verloor, de lamp door de glazen deur van de keukenkast sloeg en een open fles olijfolie 'extra vergine' omstootte over mijn River Café-kookboek, besefte ik waar ik aan begonnen was.

Na drie uur waren ze nog altijd niet begonnen met filmen en ze liepen nog steeds rond te banjeren en te zeggen: 'Als je nou nog een pietsie deze kant op schoof, meid?' Toen we dan eindelijk begonnen, en moeder en ik in het halfduister tegenover elkaar zaten, was het bijna halftwee.

'Vertel me eens,' zei ze, met een zorgzame, begripvolle stem die ik nog nooit van haar had gehoord, 'toen je man je in de steek liet, had je toen' - ze fluisterde nu haast - 'zelfmoordneigingen?'

Ik staarde haar ongelovig aan.

'Ik begrijp dat dit pijnlijk voor je is. Als je denkt dat je het niet aankunt, dan stoppen we wel even,' zei ze hoopvol.

Ik was zo woest dat ik geen woord uit kon brengen. Welke man?

'Ik bedoel, het moet toch vreselijk zijn, geen zicht op een partner, en die biologische klok die maar door blijft tikken,' zei ze, en ze gaf me onder de tafel een schop. Ik schopte terug en ze slaakte een kreetje van schrik.

'Wil je geen kind?' vroeg ze, terwijl ze me een tissue gaf.

Toen klonk er een luide proestlach aan de andere kant van de kamer. Ik had gedacht dat ik Daniël wel in bed kon achterlaten omdat hij op zaterdag nooit voor lunchtijd wakker wordt, en ik had zijn sigaretten op het kussen naast hem gelegd.

'Als Bridget een kind had, zou ze het ergens laten liggen,' schaterde hij. 'Leuk dat u er bent, mevrouw Jones. Bridget, waarom tut jij je op zaterdag nooit op, net als je moeder?'

ZONDAG 21 MEI

Mijn moeder praat niet meer tegen ons omdat we haar vernederd hebben, en haar hebben ontmaskerd voor haar cameraploeg. Maar misschien laat ze ons dan tenminste met rust. Ik verheug me trouwens ontzettend op de zomer. Heerlijk om een vriendje te hebben als het warm is. We kunnen allerlei kleine romantische uitstapjes maken. Z. gelukkig.