wel:

Stoppen met roken.

Niet meer dan veertien eenheden alcohol per week drinken.

Met anticellulitisdieet omvang dijen met zeven centimeter verminderen (d.w.z. 3,5 cm per dij).

Huis van alle overbodige troep ontdoen.

Alle kleren die ik twee jaar of langer niet heb gedragen aan daklozen geven.

Baan met perspectieven zoeken, aan carrière werken.

Geld sparen, spaarrekening. Eventueel al iets aan pensioen doen.

Meer zelfvertrouwen hebben.

Meer van me afbijten.

Tijd beter indelen.

Niet elke avond uitgaan maar thuisblijven, lezen, naar klassieke muziek luisteren.

Percentage van inkomen naar liefdadigheid. Aardiger zijn, mensen helpen. Meer peulvruchten eten. 's Ochtends meteen mijn bed uit.

Drie keer per week naar de sportschool, niet alleen maar om een broodje te kopen.

Foto's inplakken.

Verzamelcassette maken voor alle voorkomende stemmingen zodat ik mijn romantische/dans-/opzwepende/feministische enz. muziek meteen bij de hand heb en niet als een soort aangeschoten dj bandjes om me heen hoef te smijten.

Een stabiele relatie aanknopen met een verantwoordelijk, volwassen persoon.

Uitvissen hoe je de video programmeert.

Januari een bijzonder slecht begin.

ZONDAG I JANUARI

58,5 kg (maar na kerst), 14 eenheden alcohol (maar eigenlijk over 2 dagen, want de laatste 4 uur van het feestje was het al nieuwjaarsdag), 22 sigaretten, 5424 calorieën.

Vandaag gegeten:

2 pakjes gesneden Emmenthaler

14 koude nieuwe aardappelen

2 bloody mary's (tellen als eten, want Worcestersaus en tomaten)

3 ciabatta met brie

2 pakje korianderblaadjes

bonbons (al het kerstsnoep beter in één keer opmaken en morgen opnieuw beginnen)

stokjes met kaas en ananas

Portie Una Alconbury's gekruide kalkoen met erwten en bananen

Portie Una Alconbury's frambozenverrassing van lange vingers, frambozen uit blik en liters slagroom, versierd met geconfijte kersen en engelwortel

12.00 Londen.Thuis. Gatver. Moet naar het Nieuwjaars- buffet-van-Kalkoengerechten bij Una en Geoffrey Alcon- bury in Grafton Underwood. Dat is wel het laatste waar ik me fysiek, emotioneel of mentaal toe in staat voel. Geoffrey en Una Alconbury zijn de beste vrienden van mijn ouders en ze kennen me al vanaf de tijd dat ik in mijn blootje over het gras holde, waar oom Geoffrey me dan ook voortdurend aan herinnert. Op Bank Holiday in augustus belde mijn moeder me om halfnegen 's ochtends op om me over te halen naar dat buffet te gaan. Ze deed dat via een sluwe omweg.

'Hallo, lieverd. Ik bel je even om te vragen wat je voor een kerstcadeau wilt.'

'Kérstcadeau?'

'Of wil je liever een verrassing?'

'Nee!' brulde ik. 'Sorry, ik bedoel...'

'Zou je niet zo'n wagentje willen hebben voor je koffer?'

'Ik heb geen koffer.'

'Als ik nou eens een kleine koffer voor je kocht, waar de wielen al aan vast zitten, je weet wel, zoals stewardessen hebben.'

'Ik heb al een reistas.'

'Maar lieverd, je kunt toch niet rond blijven lopen met dat gehavende groene canvas ding. Daarmee lijk je een soort Mary Poppins die slecht terechtgekomen is. Gewoon een kleine, stevige koffer met zo'n uittrekbare handgreep. Je kunt er verbazend veel in kwijt. Wil je hem in rood met marineblauw, of marineblauw met rood?'

'Mam, het is pas halfnegen. Het is zomer. Het is heet. Ik wil geen stewardessenkoffer.'

'Julie Enderby heeft er een. Zij zegt dat ze nooit iets anders meeneemt.'

'Wie is Julie Enderby?'

'Dat weet je toch wel! Julie! De dochter van Mavis Enderby. Julie! Dat meisje met die geweldige baan bij Arthur Anderson...'

'Mam...'

'Ze neemt hem op al haar reizen mee...'

'Ik wil geen koffertje op wieltjes.'

'Weet je wat, als Jamie, pappie en ik nu eens samen deden. Dan krijg je een echte mooie grote koffer, én wielen!'

Uitgeput hield ik de hoorn een stukje van mijn oor, en ik vroeg me af waar die drang om mij voor kerst met koffers op te zadelen eigenlijk vandaan kwam. Toen ik weer luisterde, zei ze net: '... je kunt ze trouwens krijgen met een apart vakje voor flessen, voor je badschuim en zo. Ik heb ook nog gedacht aan een boodschappenkarretje voor je.'

'Is er iets wat jij graag wilt voor Kerstmis?' vroeg ik wanhopig, knipperend met mijn ogen in de felle augustuszon.

'O, nee hoor,' zei ze luchtig. 'Ik heb helemaal niets nodig. O, schat,' siste ze opeens, 'je gaat dit jaar toch wel naar het

Nieuwjaarsbuffet-van-Kalkoengerechten bij Geoffrey en Una, hè?'

'O, nou, eigenlijk...' stamelde ik in paniek. Wat voor smoes kon ik verzinnen? "... ik geloof dat ik op nieuwjaarsdag moet werken.'

'Dat geeft niets. Je kunt er na je werk heen rijden. En nog iets, heb ik je dat al verteld? Malcolm en Elaine Darcy komen ook en ze nemen Mark mee. Herinner je je die nog? Zo'n zeer geslaagde advocaat. Steenrijk. Gescheiden. Het begint pas om acht uur.'

O, god. Niet weer zo'n vreemdsoortig geklede operafanaat met een woeste bos haar met zijscheiding. 'Mam, ik heb het je al zo vaak gezegd, je hoeft me niet te koppelen...'

'Je komt toch wel, hè, schat. Una en Geoffrey houden hun nieuwjaarsbuffet al sinds jij in je blootje over het gras rende! Dus je komt. En dan kun je meteen je nieuwe koffer gebruiken.'

23.45 Gatver. Eerste dag van nieuwe jaar is weerzinwekkend. Gewoon niet te geloven dat ik al weer een jaar begin in een eenpersoonsbed bij mijn ouders thuis. Op mijn leeftijd is dat zo vernederend. Zouden ze het ruiken als ik even een sigaretje rook met mijn kop uit het raam? Heb me de hele dag thuis schuilgehouden, in de hoop dat de kater over zou gaan, maar uiteindelijk heb ik het opgegeven en ik ben, veel te laat, naar dat kalkoenengedoe vertrokken. Toen ik bij de Alconbury's aankwam, en op de knop van het klokkenspel drukte dat ze er als deurbel op na houden, verkeerde ik nog altijd in mijn eigen, vreemde wereld van misselijkheid, koppijn en verzuring. Ook voelde ik nog wat woede, omdat ik per ongeluk op de m6 terecht was gekomen in plaats van op de Mi, en pas halverwege de weg naar Birmingham weer een afslag tegenkwam. Ik was zo kwaad dat ik de hele tijd plankgas reed om mijn woede te koelen, wat erg gevaarlijk is. Gelaten zag ik de gestalte van Una Alconbury op mij af komen, vreemd vervormd door de bobbelige glazen deur en in een fuchsiaroze pakje gestoken.

'Bridget! We dachten al dat je niet meer zou komen! Gelukkig nieuwjaar! We wilden net zonder jou beginnen.'

Ze slaagde erin me te kussen, me mijn jas uit te trekken, die over het traphek te hangen, haar lippenstift van mijn wang te vegen en me een ongelooflijk schuldgevoel te bezorgen, en dat alles in één enkele beweging, terwijl ik steun zocht tegen een plank vol snuisterijen.

'Sorry. Ik ben verkeerd gereden.'

'Verkeerd gereden! Gut! Wat moeten we toch met jou beginnen? Kom erin.'

Ze nam me mee door de matglazen deuren de salon binnen, en riep: 'Hé, jongens! Ze was verdwaald!'

'Bridget! Gelukkig nieuwjaar!' zei Geoffrey Alconbury, die een gele, diagonaal geruite trui aanhad. Hij deed een komisch Bruce Forsyth-pasje en gaf me toen zo'n knuffel die door Boots gelijk naar het politiebureau zou zijn doorgestuurd.

'Hrrrumm!' zei hij. Hij kreeg een rood hoofd en trok zijn broek op. 'Welke afslag heb je genomen?'

'Negentien, maar er was een omleiding.'

'Negentien! Una, ze heeft de negentien genomen! Dat kostte je al een uur extra reistijd voor je vertrokken was. Kom, ik zal je wat inschenken. En hoe staat het met je liefdesleven?'

O, gód! Waarom snappen getrouwde mensen niet dat je dit soort vragen niet meer kunt stellen? Wij stormen toch ook niet op hen af om te vragen: 'En? Hoe is het met jullie huwelijk? Doen jullie het nog met elkaar?' Iedereen weet toch dat je boven de dertig niet meer van die onbekommerde, vrijheid-blijheid-relaties hebt als op je tweeëntwintigste, en dat een eerlijk antwoord eerder zoiets zou zijn als: 'Nu je het toch vraagt, mijn getrouwde minnaar kwam vannacht opeens te voorschijn met jarretels aan en een schattig angora navelvrij truitje, en vertelde me dat hij een homo/een seksmaniak/een drugsverslaafde/ een slachtoffer van bindingsangst was en hij sloeg me in elkaar met een vibrator,' dan: 'Geweldig, dank je.'

Ik ben van nature niet goed in liegen, en dus mompelde ik alleen maar beschaamd: 'Best hoor,' waarop hij bulderde: 'Dus je hebt nog steeds geen vent!'

'Bridget! Wat moeten we toch met jou beginnen!' zei Una. 'Die carrièrevrouwen ook. Ik weet het niet hoor, je kunt het toch niet voor eeuwig uitstellen. Tik-tak-tik-tak!'

'Ja, hoe is het mogelijk dat een vrouw van jouw leeftijd nog altijd niet getrouwd is?' brulde Brian Enderby (getrouwd met Mavis, vroeger president van de Rotaryclub in Kettering), zwaaiend met zijn glas sherry. Gelukkig kwam mijn vader me te hulp.

'Fijn om je te zien, Bridget,' zei hij, en hij pakte mijn arm. 'Je moeder heeft de hele politiemacht van Northamptonshire opgetrommeld om het landschap met de netenkam te lijf te gaan, op zoek naar jouw verspreide lichaamsdelen. Laat eens merken dat je er bent, dan wordt het hier voor mij tenminste ook leuk. Hoe bevalt je koffer-op-wieltjes?'

'Onmetelijk groot. En hoe bevalt jouw oorhaarknippertje?'

'O, geweldig. Je weet wel, echt knipperig.'

Het was niet echt vreselijk, en ik zou het mezelf kwalijk hebben genomen als ik niet was gekomen, maar Mark Darcy... je- zus. Wekenlang, elke keer als mijn moeder opbelde, was het van: 'Natuurlijk ken je de Darcy's nog, lieverd. Ze zijn bij ons geweest toen we in Buckingham woonden, en jij en Mark hebben samen in het kikkerbadje gespeeld!' of: 'O, heb ik je al gezegd dat Malcolm en Elaine Mark meenemen naar het Nieuw- jaarsbuffet-van-Kalkoengerechten? Het schijnt dat hij net terug is uit Amerika. Gescheiden. Hij zoekt een huis in Holland Park. Ze zeggen dat hij vreselijke toestanden achter de rug heeft met zijn vrouw. Een Japanse. Een wreed ras.'

En dan de volgende keer, uit het niets: 'Ken je Mark Darcy nog, lieverd? De zoon van Malcolm en Elaine? Hij is zo'n fantastische, supergeslaagde advocaat. Gescheiden. Elaine zegt dat hij niets anders doet dan werken, en dat hij vreselijk eenzaam is. Ik denk trouwens dat hij misschien wel naar Una's Nieuwjaarsbuffet-van-Kalkoengerechten komt.'

Ik snap niet waarom ze er niet voor uitkwam, waarom ze niet gewoon zei: 'Schat, je moet die Mark Darcy grijpen tijdens het eten van de kalkoen, want hij is ontzettend rijk.'

'Kom, dan kun je Mark begroeten,' zong Una Alconbury voor ik ook maar de tijd had mijn glas leeg te drinken. Een man in je maag gesplitst krijgen is al erg genoeg, maar letterlijk naar hem toe gesleept worden door Una Alconbury terwijl je probeert te herstellen van een zure kater, bekeken door een kamer vol vrienden van je ouders, dat is wel even iets anders.

De rijke, door een wrede vrouw verlaten Mark, vrij lang van stuk, stond met zijn rug naar de kamer de inhoud van de boekenkast van de Alconbury's te bestuderen, die voornamelijk uit in leer gebonden series over het Derde Rijk bestond, die Geoffrey bestelt bij Reader's Digest. Ik vond het plotseling nogal belachelijk om 'Mr Darcy' te heten en in je eentje verwaand te staan wezen op een feestje. Het is net of je 'Heathcliff heet en de hele avond per se in de tuin wilt staan om 'Cathy!' te schreeuwen en met je hoofd tegen een boom te beuken.

'Mark,' zei Una, alsof ze rechtstreeks van de kerstman kwam, 'kijk eens wie hier is.'

Hij draaide zich om, en wat aan de achterkant een onschuldige blauwe trui had geleken, bleek in werkelijkheid een v-hals-pull- over met diagonaal ruitpatroon te zijn, in geel en blauw, het soort trui dat oudere sportverslaggevers meestal dragen. Zoals mijn goede vriend Tom vaak zegt, kun je je verbazend veel tijd en geld in de vrijerij besparen door goed op details te letten. Hier een witte sok, daar een paar rode bretels, een grijze instapschoen, een hakenkruis, meer heb je gewoonlijk niet nodig om vast te stellen dat het geen zin heeft telefoonnummers op te schrijven en te dokken voor dure lunches, omdat het toch nooit wat wordt.

'Mark, dit is Bridget, de dochter van Colin en Pam,' zei Una, blozend en zenuwachtig. 'Bridget werkt bij een uitgeverij, is het niet, Bridget?'

'Inderdaad, dat klopt,' zei ik om de een of andere reden, alsof ik meedeed aan een radioshow en op het punt stond Una te vragen of ik 'dag mocht zeggen' tegen mijn vriendinnen Jude en Sharon, mijn vriend Tom, mijn broer Jamie, iedereen op kantoor, mammie en pappie en ten slotte nog tegen alle mensen op het Kalkoenenbuffet.

'Nou, ik laat jullie, jongelui, maar alleen,' zei Una. 'Goh! Jullie zullen je buik wel vol hebben van al die bemoeizuchtige ouwe pietlutten.'

'Helemaal niet,' zei Mark Darcy opgelaten, met een mislukte glimlach, waarop Una met haar ogen rolde, een hand op haar boezem legde, een vrolijk, zilverig lachje ten beste gaf en ons ten slotte, met een rukje van haar hoofd, achterliet in een ijzingwekkende stilte.

'Ik... eh... lees je op het moment... eh, heb je de laatste tijd nog een goed boek gelezen?' vroeg hij.

O, in godsnaam!

Ik pijnigde mijn hersens en vroeg me af wanneer ik voor het laatst een behoorlijk boek had gelezen. Het vervelende van werken bij een uitgeverij is dat lezen in je vrije tijd net zoiets is als 's avonds in de afvalcontainer snuffelen als je vuilnisman bent. Ik ben halverwege Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus dat Jude me geleend heeft, maar ik dacht niet dat Mark Darcy, al zijn eigenaardigheid ten spijt, al helemaal bereid zou zijn zichzelf als marsmannetje te zien. Toen kreeg ik een ingeving.

'Backlash, om precies te zijn, van Susan Faludi,' zei ik trots. Ha! Ik heb het niet echt gelezen, maar zo lijkt het wel, doordat Sharon er de hele tijd over heeft lopen zeuren. Maar ik zat in elk geval safe want zo'n sulletje in een geruite trui had heus geen vijfhonderd pagina's dikke feministische verhandeling gelezen.

'O, ja?' zei hij. 'Dat heb ik meteen gelezen toen het uitkwam. Vond je het niet wat te vergezocht allemaal?'

'O, eh, nou, dat viel wel mee...' riep ik maar en ik zocht wanhopig naar een manier om van onderwerp te veranderen. 'Heb je oudejaarsavond bij je ouders gevierd?'

'Ja,' antwoordde hij meteen, 'jij ook?'

'Ja. Nee. Ik was vannacht op een feest in Londen. Ik heb een beetje een kater, moet ik bekennen.' Zenuwachtig begon ik een eind weg te kletsen, zodat Una en mam niet zouden denken dat ik zo slecht met mannen om kon springen dat ik niet eens met Mark Darcy kon praten. 'Maar ik vind dat je goede voornemens niet echt al op nieuwjaarsdag in kunnen gaan, vind je wel? Want tenslotte is dat een soort voortzetting van oudejaarsavond, en rokers hebben dan al zoveel gerookt dat je niet kunt verwachten dat ze klokslag twaalf acuut stoppen, met al die nicotine in hun lijf. En lijnen op nieuwjaarsdag is ook geen goed idee, want dan kun je niet verstandig eten. Je moet dan de hele dag alles kunnen eten wat je nodig hebt, om over je kater heen te komen. Volgens mij zou het veel beter zijn als de voornemens pas op 2 januari ingingen.'

'Misschien moet je wat eten,' zei hij, en hij smeerde hem plotseling naar het buffet, zodat ik in mijn eentje bij de boekenkast achterbleef en iedereen me aanstaarde en dacht: dus daarom is Bridget niet getrouwd. Ze stoot mannen af.

Het ergste was nog dat Una Alconbury en mam niet van ophouden wisten. Ze lieten me voortdurend rondgaan met schalen augurken en glazen cream sherry, in de hoop dat ik Mark Darcy's pad weer zou kruisen. Op het laatst raakten ze zo gefrustreerd dat Una, op het moment dat ik hem tot op anderhalve meter met mijn augurken was genaderd, als Will Carling door de kamer stoof en zei: 'Mark, je moet Bridgets telefoonnummer opschrijven voor je weggaat, dan kun je haar eens bellen als je in Londen bent.'

Ik werd knalrood, ik kon er niets aan doen. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Nu zou Mark denken dat ze dat op mijn verzoek deed.

'Bridget heeft in Londen vast meer dan genoeg om handen, mevrouw Alconbury,' zei hij. Ahum. Niet dat ik wilde dat hij mijn telefoonnummer zou opschrijven of wat dan ook, maar ik vond het ook weer niet nodig dat hij zo overduidelijk aan iedereen liet blijken dat ik hem niet interesseerde. Toen ik naar beneden keek, zag ik dat hij witte sokken met gele hommels erop droeg.

'Kan ik je niet tot een augurk verleiden?' zei ik, om te laten zien dat ik een echte reden had om naar hem toe te komen, een reden die eerder in de augurkensfeer lag dan op het vlak van te- lefoonnumers.

'Nee, dank je,' zei hij, en hij keek me wat huiverig aan.

'Weet je het zeker? Een gevulde olijf dan?' drong ik aan.

'Nee, echt niet.'

'Zilveruitje,' zei ik bemoedigend, 'blokje rode biet?'

'Dank je,' zei hij ten einde raad, en hij nam een olijf.

'Ik hoop dat het je zal smaken,' zegevierde ik.

Tegen het einde van het feest zag ik hoe zijn moeder en Una op hem in stonden te praten, waarna ze hem naar mij toe sleepten en vlak achter hem bleven staan terwijl hij stijfjes vroeg: 'Moet je een lift naar Londen? Ik blijf hier, maar mijn auto kan je brengen.'

'O? In zijn eentje?' zei ik. Hij keek me met knipperende ogen aan. 'Gut! Mark heeft een auto met chauffeur van de zaak, dommerd,' zei Una.

'Dank je. Erg aardig van je,' zei ik, 'maar ik neem morgenochtend wel een trein.'

2.00 O, waarom ben ik zo onaantrekkelijk? Waarom? Zelfs een man met hommelsokken vindt me nog weerzinwekkend. Haat het nieuwe jaar. Haat iedereen. Behalve Daniël Cleaver. Hoe dan ook, heb op de toilettafel nog een reusachtige plak melkchocola van kerst, ook grappig miniflesje gin-tonic. Ga ze allebei opmaken, en een sigaret roken.