7 Een nieuwe opdracht

Er kwamen heel weinig bezoekers in het kantoor van Milton Sands. Hij wilde geen reclame maken en had nog geen naam gemaakt met succesvolle opdrachten.

'Ze moesten eens weten hoe we onze tijd doorbrengen,' zei hij tegen Janet terwijl hij een pak kaarten uit zijn schrijftafel pakte. Maar deze keer zou hun spel niet uitgespeeld worden, want nauwelijks waren ze begonnen of er werd zachtjes op de deur geklopt. Milton stopte de kaarten haastig weg en Janet vloog naar haar bureau en zat met razende snelheid te tikken toen mr. Soltykoff binnenkwam.

'Monsieur Sands?' vroeg hij.

'Dat ben ik,' zei Milton, 'Gaat u zitten, mr. Soltykoff'.

'U kent mijn naam, heeft u me dan al eerder gezien?' glimlachte de Rus vergenoegd.

'Als detective,' zei Milton ernstig, 'moet ik wel veel mensen kennen. In elk geval ken ik u mr. Soltykoff,' zei hij strak, 'van de publicaties over uw aandeel bij wapenleveranties aan een opstandige organisatie op de Filippijnen, doordat u financier was achter een contra-revolutionaire beweging in China en omdat algemeen verondersteld wordt dat u iets te maken heeft met de diefstal van de Kroonjuwelen.'

De Rus lachte, niet in het minst beledigd. 'Geruchten zijn niet altijd waar,' zei hij. 'De waarheid is dat zodra je rijk bent je de afgunst van anderen opwekt, en daar het eenvoudiger is een verhaal te verzinnen dan achter de ware feiten aan te gaan, komen die slechte berichten in de pers.'

Hij nam de stoel die hem werd aangeboden.

'Ik zag uw advertentie in de Matin - iets meer dan drie weken geleden,' zei Milton, 'daarom heb ik mij met u in verbinding gesteld. Ik moet eerlijk bekennen mr. Soltykoff, dat ik mijn tegenwoordige beroep nog maar kort uitoefen, maar ik ben nogal goed op de hoogte met bijvoorbeeld oplichters die op de Rivièra-expres werken.'

'Die verdenk ik niet,' ging de ander vlot op die hint in, 'tenminste, ik denk dat ik de dief ken.'

Milton keek de man scherp aan.

'Dat denk ik ook,' zei hij rustig. 'Vertelt u me eens wie u precies verdenkt.'

Soltykoff aarzelde.

'Dat zal er van afhangen of ik u de opdracht geef,' zei hij voorzichtig.

Milton lachte een beetje minachtend. 'U moet natuurlijk doen wat u het beste lijkt,' zei hij kortaf. 'Ik zal u echt niet smeken om mij de opdracht te geven - maar ik kan u wel vertellen dat niemand in Engeland u beter kan helpen dan ik!'

Het zelfvertrouwen waarmee hij dit zei, maakte dat de man danig onder de indruk kwam.

'Nu goed,' zei hij na een ogenblik. 'Probeert u het dan maar.'

'Vertelt u me dan eerst maar eens precies hoe alles is gegaan en waarom uw verdenking op iemand in het bijzonder valt. Allereerst,' en hij trok een blocnote en een pen naar zich toe, 'een beschrijving van de portefeuille.'

'Het was er een van zwart juchtleer,' zei de ander, 'van ongeveer vijftig bij vijfentwintig centimeter, met vier vakken en mijn initialen stonden er in Russische letters op.' Milton maakte snel notities.

'Er zat bijna een miljoen francs in - maar het geld, daar gaat het niet om. Behalve geld zaten er aantekeningen in en daar stond op "De Formule". Oorspronkelijk zaten ze in een envelop, maar op het ogenblik van de treinbotsing liet ik de portefeuille vallen en de brief viel eruit en deze werd opgeraapt door een jonge vrouw.' Hij sprak langzaam en met nadruk. 'Deze vrouw nu verdenk ik - waarom, dat kan ik u helaas niet vertellen. Ze gaf me de envelop terug en weer in mijn coupé gekomen besefte ik dat de envelop -nu die gezien was - te gevaarlijk was. Ik nam de papieren eruit en stopte de aantekeningen over de formule in mijn portefeuille.'

'Kunt u me vertellen wat er op de envelop stond?' vroeg Milton.

De man schudde zijn hoofd. Hij had het noodzakelijk gevonden om zelfs het kleinste bewijsje van de vroegere eigenaar te vernietigen. Het zou zijn moeilijkheden alleen maar vergroten als hij de naam van John President bekend maakte, vooral nu hij wist dat John President werkelijk bestond en mogelijk zelf de diefstal had laten plegen.

'Ik kan u alleen de naam van de dame vertellen,' zei hij. 'Zij heet Mary President en ik heb alle reden om te geloven dat het pakje nu in haar bezit is.'

Een ogenblik bleef Milton Sands stil en zei toen: 'Ik geloof dat u zich vergist. Maar als u de zaak aan mij overlaat, zal ik zien wat ik kan doen. Ik veronderstel dat u wilt dat de dief gepakt wordt?'

Soltykoff glimlachte.

'Natuurlijk, als de dief zelf de papieren terugbrengt -,' hij maakte de zin niet af, maar zijn schouderophalen was welsprekend.

'Hij heeft bijzonder weinig kans om de beloning te krijgen, hè?' zei Milton. 'Gemerkt geld en verborgen detectives om zijn misselijke bekentenis aan te horen.'

'Mr. Sands,' zei de Rus bewonderend, 'u bent een man van grote intelligentie.'

Milton Sands tikte nadenkend met zijn pen op zijn schrijftafel.

'Voor zover ik het kan bekijken, ik ben namelijk eigener beweging al een beetje aan het speuren geweest,' zei hij, 'waren er in de trein behalve miss President, de volgende verdachte personen - Bud Kitson, sir George Frodmere, de heren Toady Wilton, Tom Sench, een notoir bankrover uit Australië - Black Boyd, een zwendelaar uit New York. 'Hoe bent u daar achter gekomen?' vroeg de verbaasde Soltykoff.

Milton glimlachte veelbetekenend, maar gaf geen uitleg. Hij had hen zelf gezien, maar het leek hem niet verstandig te vertellen dat hij ook in de ramptrein had gezeten. Soltykoff stond op om weg te gaan.

'Uw gezicht komt me toch zo bekend voor,' zei hij onverwacht.

'O ja?' zei de ander lijzig. 'Dat zou ook niet zo gek zijn. Tien jaar geleden namelijk was er een jonge Australiër in Nice. Hij was buitengewoon rijk, want hij had goed geboerd in West-Australië, en hij had veel geld op zak - zo'n veertigduizend pond. Hij speelde de hele nacht tegen een vriendelijke Russische edelman en zijn even vriendelijke medeplichtigen, en tenslotte verliet hij de club met zowat tien cent.'

Soltykoff keek vol verbazing naar de jongeman en barstte toen in lachen uit.

'Dat zoiets gebeurt, amice,' grinnikte hij. 'Ik herinner het me nu. U was ontzaglijk arrogant en het was zonder twijfel eerlijk spel.'

'Natuurlijk,' stemde Milton toe, terwijl hij zijn bezoeker uitliet. 'Natuurlijk,' herhaalde hij peinzend, toen hij het geluid hoorde van de lift, die de man naar beneden voerde. Schertsend schudde hij zijn vuist achter de Rus die zich van niets bewust was.

'Pas op, Soltykoff,' zei hij vrolijk, 'want als ik uw kostbare formule niet vind, zult u tenminste mijn kostbare rekening vinden.'