2

 

 

'U brengt ons in een moeilijk parket, meneer,' zei Robert Morgan. Hij was duidelijk geïrriteerd.

Anthony Wyndham bloosde, maar hij hield voet bij stuk. 'Het ligt voor mij net zo moeilijk als voor u, meneer, maar ik volg slechts de orders op van Edmund, mijn oom.'

'Mijn dochter is een gevoelig meisje,' protesteerde Lord Morgan, 'en ze heeft de graaf zelfs nog nooit ontmoet! Dat ze uitgehuwelijkt is aan een vreemde was al moeilijk voor haar. Maar omdat ze wist dat ze haar verloofde hier te midden van haar eigen familie zou leren kennen vóór het huwelijk, had ze er vrede mee. En nu komt u me hier vertellen dat u bent gekomen om Blaze bij volmacht te trouwen voor uw oom en haar dan zult begeleiden naar RiversEdge. Het bevalt me helemaal niet, meneer!'

'Ik heb u al uitgelegd, meneer, waarom mijn oom mij met dit verzoek heeft gestuurd. U en uw gezin zijn uitgenodigd met mij mee te reizen naar RiversEdge voor de tweede ceremonie.'

Lord Morgan sloeg zijn vuist in de palm van zijn andere hand. 'Wij kunnen Ashby nu niet verlaten, meneer! Het is oogsttijd. Iedereen op dit landgoed, zelfs wij, moet de handen uit de mouwen steken als we de winter willen overleven.'

Anthony Wyndham liet nu zijn hooghartige houding varen. Hij kende de positie van Lord Morgan, want zijn oom was heel eerlijk tegen hem geweest. Er was maar vier jaar leeftijdsverschil tussen de twee mannen en omdat ze samen opgegroeid waren, leken ze meer broers dan oom en neef. 'De mensen van mijn oom moeten getuige zijn van de huwelijksceremonie. Het geeft hun nieuwe hoop. Dat begrijpt u toch zeker wel, mijn heer?'

'Rob.' Rosemary Morgan sprak zachtjes. 'Het is natuurlijk een grote teleurstelling dat we Blaze geen schitterend huwelijksfeest kunnen geven, maar ik weet zeker dat je het huwelijk niet uit ergernis in gevaar zult brengen.' Ze glimlachte haar echtgenoot bemoedigend toe.

Terwijl Anthony Wyndham naar haar stond te kijken, bedacht hij dat, als de dochter net zo mooi zou zijn als haar moeder, zijn oom een geluksvogel was. Lady Morgan was een stralende schoonheid.

'Ik weet dat Blaze je lievelingskind is,' ging ze rustig verder, 'maar met al onze dochters zullen er nog genoeg huwelijksfeesten te vieren zijn. Maar daar kan geen sprake van zijn als dit ene huwelijk niet doorgaat.' Het was een zachtmoedige waarschuwing, die zelfs Anthony Wyndham begreep.

Lord Morgan wist wanneer hij verslagen was en gromde: 'Je hebt gelijk, liefste.' Daarna keek hij de neef van de graaf doordringend aan en vroeg, niet bepaald vriendelijk: 'Wanneer?'

'Morgen, heer. Ik moet de bruid zo snel mogelijk naar RiversEdge brengen.'

'De uitzet van Blaze is helemaal klaar,' zei Lady Morgan, die alweer een nieuwe uitbarsting vreesde. 'Het huwelijk bij volmacht kan morgenvroeg plaatsvinden. Het is beter dat onze dochter er niet te lang over kan nadenken, hoewel ze zeker teleurgesteld zal zijn.'

Anthony Wyndham liet duidelijk blijken dat hij opgelucht was. 'Ik heb een vrouwelijke bediende van mijn oom meegebracht als chaperonne voor zijn verloofde. Ze heet Heartha. Ze heeft de bruidsjurk en andere kleding meegebracht voor juffrouw Blaze.'

'Ik ga mijn dochter halen,' zei Lady Morgan. 'Ik geloof dat u haar zelf van deze veranderingen op de hoogte moet brengen, master Anthony, want ik denk dat u dat beter kunt doen dan mijn man of ik.' Rosemary Morgan stond op en haastte zich de kamer uit.

Lord Morgan snoof. Toen grijnsde hij breed naar zijn gast. 'U begrijpt zeker wel dat mijn vrouw hoopt dat Blaze geen scène zal maken als u het haar zelf vertelt.'

'Is uw dochter zo temperamentvol?' De lichte ogen van Anthony Wyndham stonden nieuwsgierig.

'Bepaalt u dat zelf maar, meneer,' antwoordde Lord Morgan met een lachje. 'Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat mijn dochter zich haar goede manieren herinnert.' Toen lachte hij hardop.

Anthony Wyndham voelde zich ineens veel minder op zijn gemak. Hij had deze opdracht liever niet willen uitvoeren, maar Edmund had erop gestaan en zij waren nu eenmaal de beste vrienden.

'Ik kan RiversEdge nu niet verlaten,' had hij gezegd. 'Ik geloof wel dat het ergste voorbij is, maar als ik mijn mensen nu verlaat, zouden ze erg teleurgesteld zijn. Ga naar Ashby Hall en breng mijn bruid mee terug, Tony. Ik weet wel dat zij het niet leuk zal vinden dat onze trouwplannen zo plotseling veranderd zijn, maar we hebben Blaze nu hier op RiversEdge nodig!'

'Master Anthony, mag ik u mijn dochter Blaze voorstellen?' De stem van Robert Morgan bracht hem terug naar de werkelijkheid. En toen hij zijn ogen opsloeg, zag hij het volmaaktste schepsel dat hij ooit aanschouwd had. Twee viooltjesblauwe ogen in een perfect hartvormig gezichtje, omringd door goudbruin haar, keken nieuwsgierig in de zijne. Hij kon zich nauwelijks beheersen om niet naar haar toe te lopen en haar aan te raken. Amper slaagde hij erin een woord uit te brengen en zijn eigen stem klonk hem vreemd hol in de oren. 'Ik groet u uit naam van uw verloofde, juffrouw.'

'Ik heet u welkom op Ashby, master Anthony.' Haar stem was helder en welluidend.

'Master Anthony heeft opwindend nieuws voor je, Blaze,' zei Lady Morgan, hem zachtjes aanmoedigend. 'Ga even rustig zitten, want het duurt wel even. Je vader en ik zijn al op de hoogte en gaan nu weer verder met hetgeen waarmee we bezig waren.' Rosemary Morgan pakte haar verraste echtgenoot bij de hand en liep de kamer uit. Blaze ging in een gobelinstoeltje zitten en keek naar Anthony Wyndham, zich afvragend of haar toekomstige echtgenoot net zo knap zou zijn als de man tegenover haar. Zijn gitzwarte haar en heel lichtblauwe ogen met volle, zwarte wimpers vormden een groot contrast met zijn bleke huid. Nee, papa had gezegd dat de graaf bruine ogen had.

'Wat wilde u mij vertellen, meneer?' vroeg ze beleefd, 'is uw oom van gedachten veranderd wat betreft een nieuwe echtgenote?'

'Nee, juffrouw! Hij ziet uw komst vol verlangen tegemoet en daarom ben ik ook gekomen. Er heeft deze zomer een ernstige kinderziekte op RiversEdge geheerst, waaraan verscheidene kinderen zijn gestorven. Deze tragedie werd bijna direct gevolgd door een vreselijke storm met hevig onweer. Het landgoed werd er compleet door verrast. Er was niet genoeg tijd om het vee naar binnen te halen. Een enorme bliksemschicht sloeg in een weiland, met zo'n enorme kracht dat de bomen in brand vlogen en een hele kudde schapen, die net in dat weiland liep te grazen, verloren ging. Die afschuwelijke, dodelijke klap was mijlen ver in de omtrek te horen. De mensen van RiversEdge zijn erg van streek door die beangstigende gebeurtenissen. De oude vroedvrouwen verspreiden het gerucht dat het boze oog ons getroffen heeft omdat mijn oom geen vrouw en kinderen heeft. Toen Edmund twee dagen geleden een tuinfeest gaf om de gemoederen te sussen en de mensen gerust te stellen, zag men kort na zonsondergang een bolbliksem door de lucht schieten, wat weer aanleiding gaf tot nog meer zwartgallige voorspellingen. Daarom heeft mijn oom besloten dat hij zijn landgoed nu niet kan verlaten. Toch wil hij de bruiloft niet uitstellen. Liever wil hij dit huwelijk als een goed voorteken gebruiken. Hij heeft mij gestuurd om als gevolmachtigde op te treden. Wij zullen direct trouwen en ik breng u dan meteen naar RiversEdge, waar Edmund wacht. En hij hoopt dat een groot bruiloftsfeest de mensen zal aanmoedigen en opvrolijken. En het zal de plicht van u, als de vrouw van mijn oom, zijn op zulke zaken toe te zien.'

Verrast door die plotselinge verandering in haar huwelijksplannen en woedend over zijn laatste opmerking stampte Blaze met haar voet op de grond. Ze stond op en zei boos: ik weet beter dan u wat de plichten van een vrouw zijn, meneer! Hoe durft u mij hierop te wijzen? Het spijt me dat RiversEdge zoveel ellende heeft moeten doormaken, maar ik vind deze verandering in de plannen ongepast. Ik zal me echter schikken naar de wensen van de graaf. Wanneer vindt het huwelijk bij volmacht plaats?'

Hij was stomverbaasd over haar woedeuitbarsting, maar nam aan dat deze een gevolg was van haar teleurstelling. 'Morgen,' antwoordde hij haar.

'Morgen?' bracht ze uit. Haar hoofd begon te bonzen.

'Mijn oom wil u graag voor het einde van de week op RiversEdge hebben, juffrouw.' Hij wist niet goed wat hij met dit woedende kindvrouwtje, dat zijn tante zou worden, aan moest. Als ze zijn eigen verloofde was, zou hij niet geweten hebben of hij haar moest kussen of een pak slaag geven.

Blaze ademde diep in, in een poging zich te beheersen. Ze kon zich niet herinneren ooit zo boos geweest te zijn. De graaf hield terdege rekening met zijn mensen en ook met zijn eigen wensen, maar hoe zat het met de hare?

'U zult van RiversEdge gaan houden,' zei Anthony om haar te kalmeren. 'Het is de juiste locatie voor zo'n mooie vrouw als u!'

'Ik geloof niet dat u het recht hebt zulke persoonlijke dingen tegen mij te zeggen,' zei ze stijfjes. 'Onthoud dat ik de toekomstige vrouw van uw oom ben en spreek me voortaan aan met het respect dat daarbij hoort.' Ze slaakte bijna een kreet van verbazing over haar eigen woorden. Waarom gedroeg ze zich in hemelsnaam zo vreemd?

'Het was niet onbeleefd bedoeld, mevrouw,' zei hij koeltjes. Hij bedacht dat ze wel mooi maar erg preuts was en benijdde zijn oom niet, want de zachtaardige Cathy was een warme, levendige vrouw geweest.

'Is er verder nog iets wat u mij te zeggen hebt, meneer?' vroeg Blaze.

Toen hij zijn hoofd schudde, maakte ze een buiging en zei, bij het verlaten van het vertrek: 'Dan wens ik u een goede dag, meneer.' Het kostte haar de grootste moeite om de kamer met opgeheven hoofd te verlaten. Haar hart hamerde in haar borst. Ze was boos en opgewonden en bang tegelijk. Ze wist zeker dat haar benen trilden, ook al was haar rug kaarsrecht. Nadat ze de deur achter zich had dichtgedaan, rende ze de trap op naar haar slaapkamer, zodat ze even tot rust kon komen voordat ze haar familie onder ogen kwam. Het mocht echter niet zo zijn. Al haar zusters, behalve de kleine Glenna, zaten in haar kamer op haar te wachten.

'En?' vroeg Bliss. 'Wie was dat? Hij heeft wel een dozijn mannen bij zich in de kleding van de Langfords en er is zelfs een vrouwelijke bediende bij, die nu bij de oude Ada is. Ze zijn bezig de schitterendste kleren uit te pakken die ik ooit heb gezien.'

'Mag ik niet even alleen zijn in mijn eigen kamer?' mopperde Blaze.

'Niet voordat je ons alles verteld hebt!' antwoordde Delight ondeugend.

'We stikken van nieuwsgierigheid,' zei Blythe met haar lieve, zachte stem.

'O, goed dan,' mompelde Blaze. 'Je kunt hier in dit huis toch niets verborgen houden. Jullie zullen het toch wel spoedig horen. Het is master Anthony Wyndham, de neef van de graaf.'

'Hij is geweldig!' merkte de dertienjarige Delight met een overdreven zucht op, wat voor haar jongere zusjes aanleiding was om te giechelen.

'Geen toekomst,' zei de praktische Bliss. 'Blaze kan wel een dozijn zonen krijgen als de graaf zijn best doet.'

'Maar dat hij niet zo vermogend is, verandert niets aan het feit dat hij er geweldig uitziet,' zei Blythe met een knipoog. 'Trouwens, zo arm kan hij niet zijn.'

'Tijd genoeg voor mooie mannen nadat wij allemaal met een rijke man getrouwd zijn,' merkte Bliss op en schoof Anthony Wyndham hiermee aan de kant. 'Waarom is hij hier? Je trouwt toch pas over veertien dagen?'

'Ik trouw morgen,' zei Blaze boos en liet zich op het grote bed vallen, waarna ze het hoe en waarom aan haar verbaasde zusters begon uit te leggen.

'Nou, dat is belachelijk!' sputterde Bliss, na de uitleg van haar oudere zus. 'Een vrouw trouwt dan misschien meer dan één keer als ze weduwe wordt, maar je trouwt maar één keer voor het eerst. Net zoals je maar één keer ontmaagd wordt! Het moet een bijzondere gebeurtenis zijn.'

'Het zou toch geen grootse bruiloft geworden zijn, Bliss,' bedacht Blaze logisch en probeerde zo haar eigen teleurstelling te verdoezelen. 'Het belangrijkste voor mij was dat mijn familie erbij zou zijn, en dat gebeurt toch wel.'

'Maar we hebben Lord Wyndham nog nooit ontmoet!' jammerde Blythe. 'Je gaat met een man trouwen die niemand van ons kent! Zelfs de gedachte alleen al maakt me bang.'

'Doe niet zo stom!' verweet Bliss haar tweelingzus. 'De enige die de graaf moet kennen, is Blaze, en dat gebeurt gauw genoeg. Misschien zou je bruiloft weliswaar geen groots feest geweest zijn, zusje, maar we zouden hem wél gevierd hebben. Nu moet je morgenvroeg al trouwen. En dan word je naar RiversEdge gebracht, zelfs zonder bruidstaart of een toost op je gezondheid. De trouwdag van een meisje is voor haar belangrijk, maar ik geloof niet dat de graaf daarbij heeft stilgestaan. Wat akelig van hem!'

'Ik was ook boos toen ik het voor het eerst hoorde,' gaf Blaze toe, 'maar nu ik langer over de woorden van master Anthony nadenk, is het eigenlijk wel vleiend dat de graaf denkt dat mijn aanwezigheid zijn mensen zal opvrolijken. Er is nog nooit eerder iemand geweest die vond dat ik ergens nuttig voor was.'

'Ik vind het heel romantisch dat de graaf geen dag langer zonder bruid kan,' zuchtte Delight. 'Ik zou het heerlijk vinden als een man zo over mij dacht.' Haar grote blauwe ogen stonden dromerig.

Bliss deed haar mond open om een vernietigend antwoord te geven, maar gilde in plaats daarvan: 'Au!', aangezien Blythe haar met ongekend venijn in haar arm geknepen had.

'Zien we je nog weleens, Blaze?' vroeg Vanora met een bezorgde uitdrukking op haar kinderlijke, ronde gezichtje.

Blaze boog zich naar voren en streek een lok van het zilverachtige haar van Vanora's voorhoofd. 'Natuurlijk zie je me nog weleens, Vana. Zodra ik ingeburgerd ben, mag je op RiversEdge komen logeren. Ik weet zeker dat mijn man dat zal goedvinden.'

Vanora zuchtte van opluchting.

'We zullen je missen,' riepen Lark en Linnette in koor. Ze spraken vaak tegelijk. En hoewel ze regelmatig berispt werden, schenen ze die gewoonte niet te kunnen afleren.

'Ik zal jullie ook missen,' antwoordde Blaze, 'maar RiversEdge is hemelsbreed slechts twaalf mijl van Ashby verwijderd.'

'Aangezien we niet kunnen vliegen,' zei Bliss scherp, 'zal het een halve dag rijden door de velden kosten of bijna een hele dag als we gewoon over de weg gaan.'

'Juffrouw Blaze,' klonk de beverige stem van oude Ada toen ze de kamer binnenkwam. 'Er is hier iemand van je verloofde die je wil ontmoeten.' Ze keek boos naar de andere meisjes. 'Scheer je weg, stelletje kakelende kippen!' schold ze. 'Ik kom hier voor de bruid. Er is hier geen plaats voor jullie! Eruit!'

Giechelend om de gespeelde woede van de oude vrouw drongen de zusjes Morgan de kamer uit, hun oudste zuster met Ada achterlatend. Achter het kindermeisje stond een kleine, plompe vrouw met een vrolijk gezicht; haar ogen schitterden toen de meisjes langs haar liepen.

'Dit is Heartha,' zei oude Ada. 'Zij komt voor je zorgen en heeft mooie dingen meegebracht.'

'Mijn heer heeft u een trouwjurk gestuurd die u morgen kunt dragen. En reiskleding voor daarna, juffrouw. Hij hoopt dat ze u zullen bevallen. Mag ik ze laten zien?' vroeg Heartha.

'Graag,' zei Blaze. 'Mijn zusjes vertelden al dat u Ada zulke mooie dingen had laten zien.'

'Ze waren weer iets te haastig,' mompelde de oude vrouw. Heartha glimlachte breed en toonde zo haar grote paardetanden. 'Die kledingstukken waren voor hen bestemd, juffrouw. De graaf wist dat zij er op hun best zouden willen uitzien, zelfs voor een huwelijk bij volmacht. Hij begreep dat de juiste kleding misschien nog niet klaar zou zijn door de plotselinge verandering in de plannen. 'Ada,' Heartha keerde zich naar de oude kindermeid - 'zou jij de meisjes hun jurken willen laten passen? Als er nog iets aan veranderd moet worden, kunnen ze er maar beter direct aan beginnen, zodat morgen alles klaar is.'

'Ja, ja, je hebt gelijk,' stemde Ada in en zonder verder nog iets tegen Blaze te zeggen, waggelde ze weg om de aan haar toevertrouwde schatjes te zoeken.

Heartha legde de kledingstukken op het bed van Blaze. Ze legde de dingen die bij elkaar hoorden snel neer, zodat haar meesteres alles kon overzien. 'Mijn meester dacht dat u dit misschien morgen kunt dragen, juffrouw.' Heartha wees naar een exclusieve rok en bijpassend lijfje van crèmekleurig fluweel met een bijpassende zijden onderrok. Zowel de onderrok als het lijfje was geborduurd met goudkleurige madeliefjes met lange, dunne stelen en varenachtige blaadjes. De wijd uitlopende mouwen waren onderaan teruggeslagen, zodat de zijden voering te zien was. Het was een eenvoudige, maar buitengewoon mooie jurk.

'Er horen kousen en fluwelen schoenen bij de jurk, juffrouw, en de graaf heeft voor u deze sieraden meegegeven om erbij te dragen.' Ze gaf Blaze een platte, zwartleren doos.

Nog diep onder de indruk van de mooiste jurk die ze ooit gezien had, opende Blaze de doos en keek naar wat erin zat. 'Lieve hemel!' steunde ze. 'Zijn die voor mij?' Op een bekleding van zwart fluweel lag een dubbele rij schitterende roze parels, met daaraan een hart dat gesneden was uit een stuk roze koraal en gezet in witgoud, dat bezaaid was met kleine diamantjes. De ketting was zo prachtig dat Blaze de dikke, ronde, roze parels aan diamanten knopjes voor haar oren bijna over het hoofd zag. Er sprongen tranen in haar viooltjesblauwe ogen. Ze had nog nooit zoiets moois bezeten als deze juwelen. Zelfs haar moeder had niet zulke mooie sieraden. Ze voelde zich bijna schuldig.

Bij het zien van haar tranen knikte Heartha. 'De graaf zal blij zijn dat hij u gelukkig gemaakt heeft, juffrouw Blaze,' zei ze.

Blaze keek op. 'Dit moeten wel de mooiste juwelen van de wereld zijn,' zei ze.

'Nee, juffrouw! Wacht maar tot u ziet wat een gravin van Langford toekomt. Er staan kisten vol glinsterende stenen en parels waarmee men een koninkrijk zou kunnen kopen. Ze zullen allemaal van u zijn!'

'Ik zou niet weten wat ik ermee zou moeten doen!' zei Blaze eerlijk.

Heartha grinnikte. 'Dat leert u snel genoeg, juffrouw. Daar zorgt de zuster van de graaf wel voor. Lady Dorothy is een trotse vrouw, maar ze heeft een goed hart.'

'Hebt u Lady Catherine gekend?' vroeg Blaze nieuwsgierig.

'Jawel. Ik ben de laatste vijf jaar van haar leven haar kleedster geweest, nadat haar oude kindermeisje overleden was. Ze was een lieve vrouw, maar geobsedeerd door haar wens de graaf een kind te bezorgen. Hij heeft haar evenwel nooit verweten dat haar dat niet gelukt is.'

'Vindt u het vervelend dat u nu mijn bediende wordt?' vroeg Blaze zich af.

'Lieve hemel, nee kind!' zei Heartha, even haar plaats vergetend. 'Het leven is een voortdurende cyclus van leven en dood. Het een volgt gewoon op het ander. U bent niet verantwoordelijk voor de dood van Lady Catherine. Het volk van RiversEdge is gelukkig met het nieuwe huwelijk van de graaf en wacht in spanning op uw komst. En nu ik deze geweldige familie heb ontmoet, weet ik zeker dat u ons de erfgenaam zult bezorgen naar wie heel RiversEdge zo wanhopig verlangt.'

'Is master Anthony niet de erfgenaam van mijn echtgenoot?'

'Master Anthony weet dat de graaf eens een zoon zal krijgen en rekent er niet werkelijk op iets te erven. Hij zal alles erven wat van zijn eigen vader is. Riverside is zijn werkelijke thuis. Zijn landerijen zijn net zo vruchtbaar als die van de graaf, hoewel het landgoed veel kleiner is. Zijn oom maakt altijd grapjes over het huwelijk tussen de oudste dochter van master Anthony en zijn oudste zoon.'

"Is master Anthony dan getrouwd?'

'Welnee! Het valt niet mee voor een man zonder geld om een geschikte vrouw te vinden, als u het mij niet kwalijk neemt dat ik dat zeg, juffrouw. Master Anthony heeft een aardig huisje en een klein inkomen. Maar hij is lang niet zo'n goede partij als zijn oom en lijkt ook niet veel haast te hebben. Hij heeft tijd genoeg, vind ik.'

Blaze lachte. Ze vond de vrolijke, openhartige vrouw, die Lord Wyndham haar als bediende had gestuurd, heel aardig. Heartha's vlotte gebabbel mocht dan wel niet zo zijn als het hoorde, ze had haar nieuwe meesteres er wel mee op haar gemak gesteld. Blaze dacht: Ik vraag me af of de graaf dat van tevoren geweten heeft. Zou deze vreemdeling zich dan toch bewust zijn van hetgeen zij nodig had?

'De graaf heeft u ook rijkleren gestuurd, juffrouw,' zei Heartha.

'O,' riep ze en het was duidelijk dat ze opgetogen was. 'Blauw fluweel! Van zo'n rijkostuum heb ik nou altijd al gedroomd! Hoe kon hij dat weten?' Haar ogen gleden liefkozend over de fijne stof van de rok naar de vloer, waar een paar zwartleren laarzen stond. 'O,' zuchtte Blaze en ging toen meteen op de rand van het bed zitten om de laarzen te passen. Ze schopte een schoen uit en streelde het soepele leer, terwijl ze haar slanke voet in de laars liet glijden. Hij paste perfect, is de graaf helderziende?' vroeg ze Heartha. 'Hoe wist hij mijn maat?'

Heartha giechelde. Wat een lief en onschuldig ding was die bruid van de graaf toch! Maar Edmund Wyndham had altijd geluk. Het was echter een goed teken dat het meisje zo lief was. 'Denk even na, juffrouw,' antwoordde ze op Blazes vraag. 'Is uw voet niet opgemeten bij de voorbereidingen voor de bruiloft? Vast wel, want al uw maten zijn een paar weken geleden aan de graaf doorgegeven. De dorpsschoenmaker heeft zijn handen vol gehad aan al uw nieuwe schoenen en laarzen.'

Blaze begon plotseling te snikken. 'Het is niet eerlijk,' zei ze, 'dat ik alles krijg en mijn familie niets!'

Heartha sloeg troostend een arm om het meisje en zei: 'Och, lief kind, zo moet je dat niet zien. Nu je de vrouw van de graaf wordt, zul jij je familie kunnen helpen. De graaf is zo rijk, maar hij zou alles overhebben voor het bezit van je vader. Een zoon! Geef mijn meester een zoon en jij noch je familie zal ooit iets te kort komen, denk ik.' Ze knuffelde Blaze en zei: 'Laat me je in je nieuwe rijkostuum helpen, zodat je moeder en je zusjes zien wat een deftige dame je bent geworden.'

Toen Blaze even later sierlijk een rondje draaide voor haar moeder en zusjes, merkte Rosemary Morgan goedkeurend op dat haar oudste kind en de kleedster zo prettig met elkaar omgingen. Een trouwe bediende was heel belangrijk voor een jonge vrouw die het huis verliet.

De familie was een beetje stilletjes onder het avondmaal, want het onvermijdelijke vertrek van Blaze kwam ook opeens zo heel dichtbij. Ze waren allen ook een beetje uit hun gewone doen door de aanwezigheid van een vreemdeling in hun kringetje. Wat Anthony Wyndham betrof, hij was geboeid door en opgetogen over de familie waarmee zijn oom zich verbond. Lord en Lady Morgan leken hem zowel aantrekkelijk als intelligent. De dochters waren mooi en, dacht hij, in normale omstandigheden vast charmante meisjes, die wel voor een grapje te vinden waren.

Wat de erfgenaam van Ashby Hall betrof, de kleine Gavin Morgan was helemaal niet onder de indruk van de ongewone kalmte van zijn zusjes. Hij en zijn tweelingzusje Glenna mochten haast nooit mee-eten in de grote hal. Gavin was een stevige, kleine jongen met donkerbruin haar en hij leek op zijn vader. Hij babbelde er vrolijk op los met de gast. Hij vertelde Anthony over zijn hond, die sinds vorige week juist een nest met zes jongen had, schepte op over de paar woorden Latijn die hij kende en was tot opluchting van zijn ouders de vreugde van alle aanwezigen.

'Wat zou mijn oom blij zijn met zo'n fijne jongen als Gavin,' zei master Anthony zachtjes tegen Lady Morgan.

'Ik weet zeker dat mijn dochter aan die wens kan voldoen, meneer,' kwam het ondeugende antwoord. Lady Morgan kon een glimlach niet onderdrukken, maar die verdween snel bij het horen van de scherpe woorden van Blaze.

'Ik ben mij ervan bewust, meneer,' zei Blaze vinnig, 'dat de graaf alleen vanwege mijn veronderstelde vruchtbaarheid met me trouwt, maar het zou toch wel erg prettig zijn als ik, ook al is het maar even, mag geloven dat ik ook nog andere charmes bezit die hem kunnen bekoren.'

'Blaze!'

'Wat is er nou, mama? Moet ik mijn verontschuldingen aanbieden aan master Anthony omdat ik zo grof ben? Goed dan! Vergeef mij, meneer, dat ik mijn vruchtbaarheid zo openlijk ter sprake heb gebracht, maar iedereen schijnt dat hier heel gewoon te vinden.' Ze stond plotseling op en wandelde stijfjes de hal uit, zonder zelfs aan haar ouders te vragen of ze mocht gaan.

'Het zullen wel zenuwen voor de bruiloft zijn,' zei Lady Morgan zwakjes en staarde toen woest naar haar volgende drie dochters, die de brutaliteit hadden te giechelen. En de plotselinge hoestbui van haar echtgenoot deed de zaak ook niet veel goed. Het was beter om al haar kinderen de hal uit te sturen, bedacht ze, vóór master Anthony een verkeerde indruk zou krijgen, als hij die al niet gekregen had.

Misschien kon haar man in een rustig gesprek tussen volwassenen, met een goed glas wijn erbij, de eventuele schade herstellen die de scherpe woorden van Blaze veroorzaakt hadden. Ze gaf de oude Ada onopvallend een seintje en deze kwam naar voren om de meisjes naar hun eigen kamers te begeleiden.

Terwijl het kindermeisje bezig was met de jongste kinderen, kropen de oudste zes bij elkaar in de kamer die Blaze deelde met de oudste tweeling. Ze zagen hun oudste zus, die alleen haar onderjurk droeg, op het bed liggen staren naar de balken in het plafond.

'Ga weg,' mopperde ze. 'Ik moet slapen.'

'Nee,' zei Blythe. 'Dit is de laatste keer dat we allemaal bij elkaar zijn als maagd. Morgenavond word jij een vrouw. Dan zal het nooit meer hetzelfde zijn. Jij bent de eerste, Blaze. Na jou zullen wij allemaal trouwen en Ashby verlaten. Ergens betekent dit het afscheid van onze kindertijd, voor ons allemaal. Laten we nog even bij elkaar blijven zitten praten zoals we al zo vaak gedaan hebben.'

'O, ja, alsjeblieft!' zeiden Lark en Linnette. Blaze ging rechtop zitten en keek naar de naar haar opgeheven gezichten. Haar hart smolt en ze voelde tranen in haar ogen prikken. Ze hield van haar zusjes, van allemaal! Ze zou hen vreselijk missen. O ja, ze zou hen heus nog weleens zien, maar het zou anders zijn dan nu. Blythe had gelijk. Het was het einde van hun kindertijd. Blaze glimlachte. 'Ga lekker zitten,' zei ze en lachte toen ze zich allemaal tegelijk op het bed lieten neerploffen. 'Waar zullen we het over hebben?' vroeg ze hun.

'Laten we praten over hoe het is om vrouw te worden,' zei Delight en ze huiverde bij de gedachte. 'Tenslotte is morgen de bruiloft, Blaze, en morgennacht is het jouw huwelijksnacht.'

'Hoe moet ik daar nou iets van weten, dwaas,' antwoordde de toekomstige bruid.

'Je hebt toch wel enig idee?' antwoordde Delight vinnig, beledigd omdat Blaze haar dwaas vond. 'We hebben toch allemaal de dieren in de weilanden gezien als het mannetje het vrouwtje beklimt?'

'Ik geloof niet dat mensen zich zo gedragen,' zei Blaze.

'Wat doen ze dan wel? Heeft moeder je helemaal niets verteld?'

De oudste zus schudde ontkennend het hoofd.

Bliss lachte hardop: 'Natuurlijk heeft mama ons nooit iets verteld. Ze heeft het zo druk met het huishouden en met haar zorgen om papa en zijn problemen met Ashby dat het waarschijnlijk nog nooit in haar brein is opgekomen. Ze was vast van plan om met Blaze te praten vóór haar huwelijk, maar nu de plannen zo plotseling gewijzigd zijn, denk ik dat ze het vergeten is.'

'Ik weet wat mannen met vrouwen doen.'

De zusjes keken naar de zevenjarige Vanora, die met stralende ogen in het midden zat.

'Wat weet jij daar nou van?' zei Blaze spottend. 'Als je gaat jokken, Vanora, krijg je een klap.'

'Ik kijk altijd van de hooizolder naar de bedienden als ze met de dienstmeisjes samen zijn. Ik heb zelfs papa weleens gezien, niet zo vaak hoor, met een van de melkmeisjes,' zei Vanora zelfvoldaan. 'Wil je weten wat ze doen, of niet? En als je me slaat, Blaze, zeg ik het lekker niet!'

Het werd heel stil in de slaapkamer en zes paar ogen keken Vanora nieuwsgierig aan.

'Nou?' zei Bliss en ze kneep haar saffierblauwe ogen gevaarlijk dicht. 'Zeg je het of niet?' Haar handen jeukten om het zelfgenoegzame glimlachje van het gezicht van haar jongste zusje te vegen. Vanora genoot van het moment dat ze zich boven haar oudere zussen verheven voelde, maar zelfs nu wist ze hoever ze kon gaan, vooral bij de venijnige Bliss. Ze haalde diep adem. 'Mannen,' begon ze, 'hebben lange dingen tussen hun benen, net zoals dieren. Natuurlijk niet zo groot als die van hengsten, maar groter dan die van de jachthonden van papa. Véél groter,' zei ze, overdreven nadrukkelijk.

'O,' fluisterden Lark en Linnette, stomverbaasd over die onthulling.

'Zijn ze lang en rood, net zoals bij de dieren?' informeerde Delight. Ze was werkelijk geïnteresseerd, want ook zij zou, net als haar zusjes, dat fenomeen eens mogen aanschouwen. Ze wist dat kennis van hetgeen je te wachten stond de angst ervoor kon wegnemen.

'Ik kan niet zoveel zien vanaf de hooizolder in de stallen en de schuren,' gaf Vanora toe, 'maar ik geloof dat alleen het topje ervan paarsrood is.'

'Vertel verder,' siste Bliss.

'Ja,' zei Blaze. 'Ik wil graag weten hoe het moet, als ik het morgen moet doen. O, waarom heeft mama mij dit niet uitgelegd? De graaf zal wel denken dat ik simpel ben, hoewel ik niet geloof dat maagden hiervan veel horen te weten.'

'Maar we moeten toch weten wat er gebeurt!' zei Blythe. 'Een meisje moet eigenlijk leren wat ze van deze dingen moet weten. Vertel verder, Vana. Hoewel Bliss het vast niet wil toegeven, branden we van nieuwsgierigheid.'

'Soms kussen en knuffelen de mannen de vrouwen. Ze vinden het geloof ik fijn om hun borsten te betasten en stoppen een hand tussen de benen van de vrouw. De vrouwen vinden dat geloof ik wel leuk, want zij zuchten en giechelen en moedigen de mannen aan. Ik heb sommige vrouwen de man zien strelen,' ging Vanora verder. 'Na een poosje houden ze daarmee op. Er staat geen bepaalde tijd voor. Bij sommigen duurt het lang en bij anderen kort. Uiteindelijk legt de man de vrouw op haar rug, klimt boven op haar, pakt zijn ding uit zijn broek en stopt het tussen haar benen in haar buik.'

'Dat geloof ik niet!' zei Blaze woedend. 'Dat heb je allemaal verzonnen om aandacht te krijgen!'

'Het kan me niks schelen of jij het gelooft of niet,' bitste Vanora vinnig terug, 'het is toch waar! Ze noemen het "vrijen". De bedienden doen het altijd in de schuur. Verstop je maar op de hooizolder en je zult zien dat ik gelijk heb!'

'Je beweert dat je papa met een melkmeisje hebt gezien!' zei Bliss. 'Wanneer was dat?'

'Ik heb papa maar twee keer gezien en allebei de keren was het toen mama ziek was,' luidde het antwoord.

'Vinden de vrouwen het fijn, Vana?' vroeg Blaze.

'Ja hoor. Alleen begrijp ik echt niet waarom. Ik vind het een vreemde manier om plezier te maken. De mannen bonken op de vrouwen op en neer en zij bonken terug. Ze kreunen, grommen, kussen en likken elkaar. Het is niet iets dat ik graag zou doen,' besloot Vanora.

Lark en Linnette knikten allebei en ze waren het helemaal eens met hun jongste zusje.

'Soms denk ik er weleens aan hoe het zal zijn als een man de liefde met mij bedrijft,' gaf Delight toe. 'Pfff,' deed Bliss spottend.

'En jij, Blaze?' zei Blythe. 'Jij gaat tenslotte morgen trouwen. Heb jij er weleens over nagedacht?'

'Tot mijn verloving heb ik nog nooit op die manier aan een man gedacht,' zei Blaze eerlijk. 'Waarom zou ik? Ik wist niet eens of ik ooit zou trouwen. En wie kwam er ons hier op Ashby het hof maken? Sinds mijn verloving heb ik geprobeerd te bedenken hoe mijn leven als vrouw van Edmund Wyndham zal verlopen. Helaas weet ik niet hoe hij eruitziet! Ik probeer van hem te dromen, want ik vind dat dit zo hoort, maar het valt niet mee als je de man niet kent. Ik ben bang dat ik me hem anders voorstel dan hij werkelijk is, en dan is het misschien zo'n teleurstelling.'

'Denk je dat hij net zo knap is als zijn neef?' vroeg Blythe zich af. 'Zou er een familiegelijkenis zijn?'

'Ik hoop het niet! Ik vind master Anthony verwaand en onmogelijk,' zei Blaze woedend.

'Hoezo dan?' vroeg Bliss gretig.

'Nou, zomaar,' antwoordde Blaze. 'Ik vind master Anthony gewoon niet aardig.'

'Waarom niet?' vroeg Bliss. 'Je kent de beste man niet lang genoeg om een oordeel over hem te hebben.'

Blaze dacht er even over na. 'Ik weet niet waarom,' antwoordde ze uiteindelijk. 'Hij irriteert me mateloos. Ik hoop maar dat zijn oom niet op hem lijkt en dat hij niet al te vaak een bezoek aan RiversEdge brengt.'

'Dat zou weleens niet het geval kunnen zijn,' waarschuwde Blythe. 'Die Heartha heeft de oude Ada verteld dat de beide mannen slechts vier jaar in leeftijd schelen. Ze zijn samen opgevoed door de halfzuster van je echtgenoot, de moeder van master Anthony. Het zijn net broers; ze hebben een heel hechte band met elkaar. Ik zou mijn afkeer maar niet laten blijken, zusje. Je echtgenoot en zijn neef zijn niet alleen familieleden, maar ook heel goede vrienden.'

'Ik kan mijn gevoelens wel verbergen, Blythe. En later, als er kinderen komen, zal master Anthony niet meer zo belangrijk zijn voor mijn echtgenoot. Mijn heer zal dan zelf een gezin hebben en zijn neef doet er dan niet zoveel meer toe.'

'Wat gebeurt er hier en wat doen jullie?' Het grijze hoofd van oude Ada keek om de hoek van de deur. 'Waarom liggen jullie niet in bed, schatjes? Morgen moeten we een bruiloft vieren en jullie moeten er dan op je best uitzien. En dat lukt vast niet als je nu niet gaat slapen. Hup, allemaal onder de wol!' mopperde ze vriendelijk terwijl ze De-light, Vanora en de tweede tweeling de kamer uitjoeg.

Het was door de kille nachtlucht koud geworden in de kamer. Bliss en Blythe kleedden zich snel uit en Blaze sloeg de dekens terug. De drie zusjes gingen hun bed in en kropen dicht tegen elkaar aan om warm te worden.

'Het zal morgen wel raar zijn zonder jou, Blaze,' zei Blythe.

'Vraag of Delight bij jullie komt slapen,' klonk het antwoord. 'Ze past wat leeftijd betreft beter bij jullie dan bij Vanora en de andere tweeling. Moeder zal Gavin en Glenna wel uit elkaar willen halen nu ze er de ruimte voor heeft. Als enige jongen hoort hij echt een eigen kamer te hebben. Als Glenna ook nog bij Vanora, Lark en Linnette gaat liggen, is er geen plaats meer voor Delight. Zij zou het geweldig vinden als je vroeg of ze bij jullie kwam slapen, Bliss!' Blaze wist wel dat Blythe veel goedhartiger was dan Bliss en dat ze het leuk zou vinden dat Delight hun kamer zou delen nu ze zich van het probleem bewust was.

'O, laat die kleine er maar bij komen,' zei Bliss met tegenzin. 'Aangezien ik altijd in het midden slaap, vries ik vast dood als er aan een kant niemand naast me ligt.' Ze keerde Blaze haar rug toe. 'Ik zeg het morgen wel tegen haar!' besloot ze en viel toen, zoals gewoonlijk, als een blok in slaap.

'Ze zal je meer missen dan ze wil toegeven, Blaze,' zei Bliss zachtjes in het donker.

'Dat weet ik wel. En ik zal haar ook missen.'

Het werd heel stil in de kamer. Blaze hoorde algauw aan de rustige ademhaling van Blythe dat ook zij in slaap gevallen was. Het was allemaal zo vertrouwd en veilig, maar morgen zou ze worden losgerukt uit haar veilige omgeving, waar zij altijd had gewoond. Ze zou een nieuw leven beginnen, met een vreemdeling en in een onbekend oord. Blaze dacht diep na. Ze was niet echt bang, want ze wist wel dat haar ouders nooit in dat huwelijk zouden hebben toegestemd als ze er niet van overtuigd waren dat Lord Wyndham een goede en fatsoenlijke man was. Ze begreep ook de noodzaak van de plotselinge wijziging in de plannen, het huwelijk bij volmacht en dan zo snel mogelijk naar RiversEdge. Verstandelijke argumenten gingen altijd voor. Toch brandde er diep in haar een vlammetje van boos verzet. Ze wist dat ze wel op het oordeel van de graaf van Langford moest vertrouwen: hij wist wat het beste voor zijn mensen was. Maar had hij RiversEdge nu niet voor één dagje kunnen verlaten? Was één dag écht te veel gevraagd? Blaze draaide zich op haar zij. Morgen zou de mooiste dag van haar leven moeten zijn. Het was haar trouwdag, maar die was nu bedorven! In plaats van een dag vol vreugde en festiviteiten zou het een haastige toestand worden. Ze zou bijna direct na de plechtigheid vertrekken. Haar moeder had haar even apart genomen toen ze de prachtige kleding, die de graaf had gestuurd, had laten zien.

'Jullie nemen de lange weg naar RiversEdge, want dan kom je door verscheidene dorpen die bij het graafschap Langford horen en de dorpsbewoners moeten je even gezien hebben,' had Rosemary Morgan tegen haar oudste kind gezegd. 'Daarom hebben we geen tijd voor een feestje na de plechtigheid. We zullen een toost uitbrengen op jullie gezondheid en dan ga jij je verkleden voor het vertrek.' Ze sloeg moederlijk een arm om haar dochter. 'Och, liefje, het spijt me zo! Want hoewel wij arm zijn, had ik van deze speciale dag in jouw leven iets heel feestelijks willen maken. Ergens is het niet eerlijk. Maar als ik denk aan de goede partij die je krijgt, besef ik dat ik mijn eigen wensen daaraan ondergeschikt moet laten zijn.'

Nou, dacht Blaze slaperig, hoe ik er ook over denk, de teerling is geworpen en ik kan het niet meer veranderen. Morgen trouw ik bij volmacht, of ik het leuk vind of niet, en ga ik op reis om mijn echtgenoot te ontmoeten. Haar echtgenoot! Hoe zag hij eruit? Zou hij aardig zijn voor haar? Zou hij ooit van haar gaan houden? Zou zij leren van hem te houden? Zou het zo gaan als de kleine Vana verteld had? De graaf zou vanwege haar maagdelijkheid vast wel voorzichtig met haar zijn. Ze wilde dat ze zich kon voorstellen hoe het zou zijn als hij haar beminde, maar in haar onschuld kon ze zich er geen voorstelling van maken. Vana had natuurlijk een tipje van de sluier opgelicht, maar je wist maar nooit of de edellieden het net zo deden als de lagere klassen. Ik kom er gauw genoeg achter, bedacht ze, en probeerde aan iets anders te denken om zo in slaap te kunnen vallen.

Het leek alsof ze helemaal niet geslapen had, toen ze plotseling wakker geschud werd door haar zusjes. Zelfs de kleine, roodharige Glenna was erbij. Met geknuffel en gelach werd ze uit dromenland gehaald en de zusjes bedolven haar onder bloemblaadjes van asters, goudsbloemen en paars-witte asters.

'Wakker worden, slaapkop!' riepen ze in koor. 'Het is je trouwdag!'

Blaze moest een beetje huilen toen ze besefte dat het de laatste keer was dat ze allemaal bij elkaar waren. Tot haar verbazing begonnen haar zusjes ook te huilen, zelfs Bliss, die geërgerd mompelde: 'Ons hele leven dromen wij al van onze trouwdag. En nu het zover is dat de eerste gaat trouwen, staan we te snotteren als een stel baby's. Ik snap er niks van!'

Lady Morgan en oude Ada kwamen binnen met verscheidene bedienden, die een tobbe droegen en emmers en kruiken heet water.

Het bed van de meisjes werd in de hoek van de kleine kamer geschoven, zodat de tobbe er kon staan.

'Heartha zal je helpen met baden en aankleden,' zei Rosemary Morgan tegen haar oudste, toen de anderen de kamer uitgedirigeerd waren en ze alleen waren. 'Er is echter iets dat ik eerst nog met je wil bespreken. Het gaat over hetgeen een man van zijn vrouw verwacht. Het is niet nodig en ook niet wenselijk dat je daar al te veel vanaf weet, maar je moet wél weten wat je te wachten staat, Blaze. Verder zal de graaf je zelf wel vertellen wat hij wil, en zo hoort het ook. Begrijp je dat?'

'Ja, mama,' zei Blaze plichtsgetrouw en ze hoopte dat haar moeders uitleg de onbeantwoorde vragen die zij had sinds Vana's verklaring van de vorige dag zou ophelderen. Maar Lady Morgan leek niet van plan al te veel details prijs te geven over de relatie tussen man en vrouw. Eén ding werd Blaze echter wél duidelijk, namelijk dat alle paren, ongeacht hun afkomst, het ongeveer op dezelfde manier deden.

'Je hoeft niet bang te zijn,' zei Lady Morgan, 'hoewel het in het begin misschien een beetje stroef en vreemd gaat. O ja, ik moet niet vergeten te vertellen dat het de eerste keer dat je man bij je binnengaat pijnlijk is. Dat is alleen de eerste keer zo, omdat hij dan je maagdenvlies zal scheuren. Je bent dan geen maagd meer. Nu laat ik je over aan de goede zorgen van Heartha, kind. Je bent een goede dochter, Blaze, ook al ben je weleens een beetje té overmoedig. Ik weet zeker dat we trots op je kunnen zijn als nieuwe gravin van Langford.' Toen gaf ze haar oudste een kus op de wang, omarmde haar en verliet de kamer.

Heartha kwam en was zo verstandig niet al te veel te babbelen, omdat ze aanvoelde dat de bruid daaraan geen behoefte had. Ze hielp het meisje zich uit te kleden en in de tobbe te stappen, waarna ze haar haren waste. Terwijl ze haar afdroogde met linnen doeken, merkte ze op hoe goed gevormd het meisje was, met brede heupen en kleine, ronde borsten, zo héél anders dan de arme Lady Catherine. Haar lichaam leek veel geschikter voor het baren van kinderen dan dat van de vorige gravin. Ze wikkelde Blaze in een grote handdoek en haalde voorzichtig alle klitten uit haar lange, natte haar. Daarna borstelde ze het net zolang tot al het overtollige water eruit was.

'Nu, juffrouw,' zei ze, 'zet ik u lekker bij het raam. Als ik uw haar over de vensterbank uitspreid, zal het snel droog zijn in dat heerlijke septemberzonnetje.'

Terwijl Blaze stil zat te dromen met haar prachtige goudbruine haar drogend in de vroege morgenwind, was Heartha druk bezig in de kamer. Ze legde de zijden kousen en het ondergoed dat de bruid moest dragen vast klaar. De deur werd geopend door een dienstmeisje dat de bruidsjurk droeg.

Alles wat daarna gebeurde, was als een droom voor Blaze. Het was alsof ze vanuit de verte toekeek bij wat er met haar lichaam gebeurde. Ze kon haar zusjes opgewonden horen kletsen onder het aankleden. Er waren slechts een paar kleine veranderingen nodig geweest aan de prachtige fluwelen jurken die Edmund Wyndham zo attent had gestuurd voor zijn toekomstige schoonzusjes. Hemelsblauw voor Bliss en Blythe, scharlakenrood voor Delight, lichtroze voor Lark en Linnette en perzikkleurig voor Vanora, die helemaal lyrisch was over de eerste echte jurk die ze nieuw gekregen had. Voor de vijfjarige Glenna met haar kastanjebruine haar was er een donkergroene jurk. En ook Gavin was niet vergeten. Hij wandelde trots rond in zijn zwartfluwelen pak met zijn eerste lange broek.

'O, juffrouw, u bent de mooiste bruid die ik ooit gezien heb!' riep Heartha uit. 'Ik wilde alleen dat hier een spiegel was, zodat u het zelf ook kon zien. Maar het doet er niet toe. Er hangt een prachtige spiegel in uw kamer op RiversEdge. Morgen draagt u deze jurk weer voor onze mensen en dan kunt u het zelf zien.'

Lady Morgan kwam binnen. 'Mooi, liefje, je bent zover. Je zusjes hebben deze krans van herfstasters gemaakt voor in je haar.' Ze zette de wit-met-gele krans op Blazes haar, dat los hing als blijk van haar maagdelijkheid.

Samen leidden Lord en Lady Morgan hun oudste kind de familiekapel in. Het was er bomvol met al haar familieleden, de bedienden en de belangrijkste pachters van Ashby. Net onder de bewerkte eiken kansel met het mooie, geborduurde witte kleed stond de geestelijke, een kalende man van middelbare leeftijd met zandkleurig haar en lichtblauwe ogen, die bijziend in het licht van de kaarsen staarden. Naast de priester stond Anthony Wyndham, die als gevolmachtigde voor zijn oom, de graaf, zou optreden. De bruidegom bij volmacht was gekleed in zwart fluweel.

Blaze was zo versuft door de laatste vierentwintig uur dat de huwelijksplechtigheid als in een droom aan haar voorbijging. Blindelings zei ze wat ze moest zeggen als haar iets gevraagd werd en ze keek bijna verbijsterd naar de zware ring van Iers rood goud, versierd met harten en bloemen, die master Anthony aan haar hand schoof. Op de een of andere manier kwam ze de dienst die daarna volgde door. De hostie op haar tong smolt als een suikerklontje en daarna had ze ineens een droge mond. Het was heel anders dan ze zich had voorgesteld.

Eindelijk was alles voorbij en leidde master Anthony haar de kapel uit. Voor het eerst sinds een uur kon Blaze weer diep ademhalen en haar hoofd werd bijna direct weer helder. In de kapel had ze het benauwd gehad door de walmende kaarsen van bijenwas en de zware, exotische geur van de wierook.

'Je ziet zo bleek!' zei hij zachtjes. 'Voel je je wel goed?' Blaze knikte. 'Een bruiloft, ook al is het een haastige toestand bij volmacht, is altijd aangrijpend voor de bruid. Ik kreeg geen lucht, maar nu gaat het wel weer.'

Hij leidde haar de grote hal in. Haar familie en de anderen kwamen erachteraan. Binnen hief haar vader zijn wijnglas en alle anderen volgden zijn voorbeeld. 'Een heildronk op mijn dochter Blaze,' zei Lord Morgan. 'Lang zal ze leven! Veel geluk en veel zonen voor mijn geliefde oudste kind, de gravin van Langford!'

'Een lang leven! Veel geluk! Veel kinderen! En God zegene haar, de gravin van Langford!' luidde het antwoord van de gasten in de hal.

Er werd gedronken op haar gezondheid en op die van haar afwezige echtgenoot. Toen werd Blaze snel weggeleid naar haar kamer. Daar hielp Heartha haar uit de prachtige bruidsjurk en kleedde haar in het donkerblauwe rijkostuum met het borduursel van gouddraad en pareltjes. Haar nieuwe laarzen zaten heerlijk aan haar voeten. Er was genoeg ruimte voor haar grote teen, die een beetje te lang was. Heartha zette een klein, plat hoedje met een sierlijke witte veer op haar hoofd en gaf haar een paar witleren rijhandschoenen, die geborduurd waren met gouddraad en pareltjes, net zoals het lijfje van haar jurk.

'Er gaat ook een rijtuig mee voor het geval u moe wordt, juffrouw,' zei Heartha. 'U hoeft echt niet oververmoeid op RiversEdge aan te komen.'

Beneden stond de familie haar al op te wachten om afscheid te nemen en ze omhelsde Glenna en Gavin. 'Pas goed op je jurk,' waarschuwde ze Vanora. 'Vergeet niet dat Glenna hem nog kan dragen als jij er uitgegroeid bent. Dan zorg ik wel dat jij een nieuwe krijgt. Dat beloof ik.'

'Dan wil ik er een in dezelfde kleur als jouw rijkostuum,' zei Vanora brutaal. 'Donkerblauw staat me vast heel goed.'

'We zullen je missen, lieve Blaze,' zeiden Lark en Linnette in koor. 'Kom zo vaak mogelijk bij ons op visite.'

'Dat doe ik,' beloofde ze en kuste hen op hun rode wangen.

Delight wierp zich in Blazes armen en knuffelde haar uitgebreid. 'Wie moet mij nu tegen Bliss beschermen?' vroeg ze hardop. 'Weet je dat ze gevraagd hebben of ik bij hen op de kamer wil komen slapen? Ik verhuis vanavond al.'

'O, Blythe neemt het wel voor je op, hoewel je haar eigenlijk niet nodig hebt. Je kunt nog steeds harder lopen dan Bliss, als ze kwaad op je is,' lachte Blaze. 'En ja, ik wist het al, want Bliss heeft het verzonnen.'

'Echt waar?' Delight was stomverbaasd. 'Misschien denk ik wel te slecht over haar.'

'Heb geduld met haar,' waarschuwde Blaze en omhelsde haar nog een keer. 'Zorg dat je scherpe tong niet de baas wordt over je verstand.'

Bliss en Blythe stonden voor haar. Ze zagen er echt geweldig uit in hun hemelsblauwe jurken, die afgezet waren met stofpareltjes. Ze verdienden echt een betere partij dan ze hadden kunnen krijgen vóór haar eigen huwelijk met Edmund Wyndham. 'Jullie zijn zo mooi,' zei ze. 'Ik beloof dat ik de beste echtgenoten voor jullie zal zoeken, maar elke man die jullie vandaag heeft gezien, zou zijn hele bezit opgeven om met één van jullie te mogen trouwen.'

'Veel geluk,' zei Blythe en kuste haar oudste zus op haar wang. 'Ik weet dat je je best voor ons zult doen.'

'Leuk gezegd,' bromde Bliss. 'Leuk gezegd, maar ik moet het eerst nog zien. De tijd zal leren of je gelijk hebt of niet.' Toen schoten haar saffierblauwe ogen vol tranen, die tot grote ergernis van Bliss over haar wangen stroomden.

'Verdorie!' zei ze zachtjes, maar haar geschokte moeder sloeg vertwijfeld haar ogen op.

'O, Bliss,' zei Blaze, die probeerde niet in de lach te schieten. 'Jij hebt me het leukste afscheid bezorgd. Ik zal jullie allemaal zo missen!'

'Neemt u me niet kwalijk, juffrouw,' kwam Anthony Wyndham tussenbeide. 'We moeten nu écht gaan.'

Blaze wierp een onvriendelijke blik in zijn richting. 'Ik moet nog afscheid nemen van mijn ouders, meneer. En u zult moeten wachten, of u het leuk vindt of niet.' Ze keerde zich om naar haar moeder. Toen omhelsden ze elkaar en op dat moment besefte Blaze hoeveel ze eigenlijk van haar moeder hield.

'Probeer alles te onthouden wat ik je geleerd heb, kind,' begon Lady Rosemary.

'Dat doet ze heus wel! Schiet nu maar op,' zei Lord Morgan, die begreep dat Anthony wilde vertrekken. Hij pakte zijn oudste kind bij de schouders en draaide haar om. Toen gaf hij haar een klapzoen op haar wang en duwde haar vervolgens zacht maar beslist door de deur van de hal naar buiten, waar de paarden al stonden te wachten. Voordat ze besefte wat er gebeurde, werd Blaze in het zadel van haar paard geholpen.

'Maar papa!' protesteerde ze.

'Je bent nu een getrouwde vrouw, Blaze. We houden van je. We wensen je Gods zegen toe, maar als je hier nu nog één minuut blijft, beginnen je moeder en zusjes te klagen en te jammeren. Trouwens, we moeten terug naar de velden, want master Garth zegt dat het binnen twee dagen gaat regenen. En je weet dat je nat graan niet kunt oogsten en bewaren. Ga naar huis, naar je man, dochterlief.'

Ze begreep haar vader beter dan hij zelf besefte, en er verscheen een glimlachje op haar gezicht. 'Vaarwel, papa,' zei ze zachtjes. 'Ik houd van je.'

Toen gaf ze haar paard de sporen en reed weg van haar familie, weg van Ashby, weg van alles wat ze kende, op weg naar een nieuwe identiteit én een nieuw leven.