12

 

 

Het nieuwe jaar, 1526, was begonnen. De sneeuw die in december gevallen was, bleef ook nog in januari liggen en het was erg koud. Nyssa had op de laatste dag van december haar derde verjaardag gevierd en hoewel haar driftbuien nog niet over waren, had ze Blaze weer helemaal als haar moeder geaccepteerd. Haar borduurwerkjes waren onder leiding van haar moeder enorm verbeterd en het kleine meisje was heel trots op de resultaten.

'Ik denk dat ze net zo mooi zal leren handwerken als Bliss en Blythe,' zei Blaze op een avond grinnikend tegen Tony, toen ze samen voorde haard in de huiskamer zaten. 'Het is heel pijnlijk als je door zó'n kind overtroffen wordt.'

Hij lachte naar haar en nam haar hand in de zijne. 'Ze imiteert jou, weet je,' zei hij. 'Ze let heel scherp op je en probeert dan net zo te doen als jij. Hoe je staat, bijvoorbeeld, als je de meisjes een opdracht geeft. Pas nog zag ik Nyssa precies hetzelfde doen en toen Polly een opdracht geven.'

'De kleine duvel!' zei Blaze, die niet wist of ze moest lachen of boos worden.

'Ze bewondert je enorm,' vervolgde Tony. 'Vanaf het moment dat je thuiskwam, haar over de knie legde en een pak slaag gaf. Destijds dacht ik dat je er verkeerd aan deed, maar het is gebleken dat je gelijk had, Blaze.'

'Kinderen hebben grenzen nodig, Tony. Zonder grenzen verwilderen ze en worden ze angstig. Als kinderen weten wat er van hen verlangd wordt, gedragen ze zich beter. Zo ben ik ook door mijn moeder opgevoed. Toen je Nyssa van Ashby weghaalde en haar mee naar huis nam, liet je haar haar eigen zin doordrijven, waardoor ze angstig werd. Het resultaat is haar vreselijke humeur. En het zal me nog veel tijd en werk kosten om dat te verbeteren. Maar ach, hoe kon jij dat weten? Jij bent een man.'

'Een man die tot 5 februari de dagen telt,' zei hij rustig en kuste haar hand.

Verwonderd keek Blaze hem aan, haar ogen wijd open van schrik. 'Anthony...' Haar stem haperde.

'Je haat me niet meer, Blaze. Dat weet ik zeker.'

'Maar ik houd niet van je, mijn heer.'

'Hield je van Hendrik Tudor?' vroeg hij haar.

'Ik was de hoer van de koning,' zei ze rustig, 'maar ik ben jouw vrouw. Zelfs jíj weet het verschil.'

'En toch ontzeg je me wat je de koning zo vrijelijk aanbood,' antwoordde hij.

Blaze zuchtte diep. Ze haatte Anthony niet meer, maar ze wist ook niet wat ze voor hem voelde. Ze was niet zo dwaas om boos te worden om zijn onuitgesproken beschuldigingen. Als ze gelukkig met hem wilde worden, moest ze hem de waarheid vertellen. 'Je vergist je, Tony. Ik heb de koning niets aangeboden. Hendrik Tudor neemt wat hij wil, of het nu een vrouw is of een landgoed. Mijn ingetogen gedrag wekte zijn belangstelling en dus besloot hij me te krijgen, zoals een jager zijn prooi uitkiest. Hij maakte heel duidelijk dat ik op 1 mei zijn maitresse zou worden en liet me de kleine kamer bij de Marwoods ruilen voor een groot appartement vlak boven de koninklijke vertrekken. Er was een geheime trap, verborgen voor het publiek, zodat hij zich ongezien van het ene naar het andere vertrek kon begeven. Ik wilde dat helemaal niet. De koning niet, zijn ruime vertrekken niet en ook niet de zogenaamde eer om de koninklijke maîtresse te zijn.'

'Waarom ben je dan niet gewoon vertrokken en naar huis gekomen?' vroeg Tony haar.

Blaze lachte. 'Het is zo eenvoudig voor een man, hè?' spotte ze vriendelijk. 'Dat wilde ik ook, maar hoe kon ik de koning iets weigeren? Ik was geen jong meisje dat haar maagdelijkheid kon gebruiken om te weigeren. Trouwens, hij dreigde Nyssa van me weg te halen en wilde het voogdijschap over haar en de zorg voor Riverside aan Thomas Seymour overdragen. Thomas had al eens vergeefs geprobeerd me te verleiden. Ik mág de Seymours niet, want ze zijn eerzuchtig en ik vreesde voor Nyssa en haar bezittingen. Ik had geen machtige bondgenoten om me te beschermen. Zolang ik deed wat de koning wilde, was Nyssa veilig en kon ze blijven waar ze thuishoort.'

Anthony was geschokt, want hij bewonderde de koning. Toch, als hij erover nadacht, was het niet zo heel vreemd. Hendrik Tudor kon soms heel meedogenloos zijn. 'Blaze, het spijt me zo!' zei hij. 'Je was alleen, en hulpeloos. Ik had daar moeten zijn als erfgenaam van Edmund, om je te beschermen!'

'Ik was jouw hulp juist ontvlucht,' zei ze eerlijk. 'Maar laat me uitspreken. Ik probeerde toch steeds, zo goed en zo kwaad als het ging, de koning te weigeren, in de hoop dat hij zijn interesse zou verliezen. Maar op die eerste meidag werd de koning ongeduldig. Vroeg in de middag sleepte hij me mee naar zijn privévertrekken; het hele hof heeft het gezien! Toen zei hij dat ik tegen een tafel moest gaan staan, tilde mijn rokken op en nam me ter plaatse. Daarna heb ik geen weerstand meer geboden. Wat voor zin zou dat ook gehad hebben? Zolang ik zijn lieve en aardige liefje was, was de koning tevreden en mijn kind veilig voor de Seymours. Vreemd genoeg begon ik Hal te mogen in de maanden dat hij me gebruikte voor zijn pleziertjes. Hij is een wrede man, maar kan toch heel zachtmoedig zijn, amusant en hij is heel geleerd. Ook heeft hij een enorm gevoel voor humor en is heel charmant. Op die eerste keer na is hij altijd aardig voor me geweest. Maar, Anthony, nóóit maar dan ook nóóit ben ik bewust uit geweest op de positie waarin ik mij opeens bevond.' Ze lachte zachtjes om haar eigen dubbelzinnige woorden. 'Ik denk dat je wel begrijpt wat ik probeer te zeggen, Tony. Ik wilde niet de maîtresse van de koning worden en als er een keus was geweest, zou ik voor de eer bedankt hebben.'

Hij knikte. 'Nu zie ik wat een dwaas ik geweest ben,' gaf hij toe. 'Ik dacht dat je, toen je eenmaal aan het hof was, geprobeerd had de aandacht van de koning te trekken en je heel tevreden was met je plaats aan het hof. Hoe kon ik zo blind zijn? Zoiets zou jij nooit gedaan hebben. En toch geloofde ik dat, zodra ik aan het hof gearriveerd was en hoorde welke plaats jij in het leven van de koning innam.'

'Dat verbaast me niets,' antwoordde ze. 'De moraal van degenen die aan het hof wonen is zo héél anders dan die van ons die op het platteland wonen. Wij leven veel eenvoudiger. Jij had aan het hof gewoond en kende de moraal daar. Je beoordeelde mij naar de waarden die aan het hof gelden. Bliss begreep ook nooit dat ik niet tevreden was met mijn plaats daar, want ze was ervan overtuigd dat ik moest genieten van mijn machtspositie. Ze snapte maar niet dat ik me ongelukkig voelde. Maar ik heb de positie die ik had - omdat ik me in de vluchtige aandacht van de koning mocht verheugen - nooit misbruikt om macht of geld voor mijn familie te verkrijgen. Velen hebben me daarom voor gek verklaard en noemden me de stille geliefde.' Ze glimlachte.

'Waarom heb je je positie nooit gebruikt om je familie er voordeel mee te laten doen, Blaze?' Hij was nieuwsgierig, want zulk gedrag was inderdaad heel ongewoon.

'Ik wilde niet de maîtresse van de koning zijn, Anthony. Maar om mijn lichaam als wapen te gebruiken alleen om rijkdom en macht voor mijn familie te verwerven, toen ik eenmaal zijn maîtresse was, leek me niet eerzaam, zelfs niet onder de gegeven omstandigheden,' legde Blaze hem uit.

'Ik ben een dwaas geweest,' antwoordde hij, en besefte toen pas ten volle hoe verkeerd hij haar had beoordeeld.

'Misschien zijn we allebei wel dwaas geweest,' zei zij.

'Denk je dat je me kunt vergeven, Blaze, omdat ik veronderstelde dat je gekozen had voor het leven dat je aan het hof leidde?'

'Er is niets te vergeven, Tony. Zoals ik al heb gezegd, je beoordeelde mij naar de waarden van het hof. Je kende me niet goed genoeg om iets anders te kunnen denken.'

'Maar je was de vrouw van Edmund,' protesteerde hij, overtuigd van zijn fout.

'Ik was de vrouw van Edmund, maar niet Edmund zelf. Edmund was als een broer voor jou en je kende hem net zo goed als jezelf. Mij heb je nooit echt gekend en er is niets te vergeven. We zullen het verleden laten rusten, Anthony. Het is niet belangrijk meer. Wat telt, is het hier en nu.'

'Opnieuw beginnen, Blaze? Is dat wat je wilt?' Hij keek heel ernstig.

'Ja, Tony. Opnieuw beginnen. Denk je dat het zal lukken?' Haar stem klonk weemoedig.

Zijn hart klopte wild. Opnieuw beginnen! Ze deed haar uiterste best om in vrede met hem te leven. Om écht alle boosheid en onbegrip tussen hen weg te nemen. Hij hield nu nog meer van haar dan ooit en verlangde ernaar haar dat te vertellen, maar toch durfde hij niet. Ze had maar ten dele gelijk als ze zei dat hij haar niet kende. Hij was verliefd op haar geworden toen hij haar lieve gezicht en mooie lichaam voor het eerst gezien had. Hij had haar heimelijk bespied toen ze Edmunds vrouw was en had haar toen al perfect gevonden. Wat had hij zijn oom toen benijd!

Toen Edmund gestorven was, had Anthony al geweten nooit te zullen toestaan dat Blaze met een ander trouwde. Hij was van plan geweest haar na de rouw het hof te maken en voor zich te winnen. Haar vlucht naar het hof, weg van alles wat ze liefhad en kende, had hem van zijn stuk gebracht. En toen hij hoorde wat haar plaats in het leven van de koning was, was alles vernietigd wat hij over haar had geloofd en was hij boos op zichzelf geweest, omdat hij vond dat hij zo stom was geweest haar niet te doorzien. Maar nu leerde hij de ware Blaze pas kennen. Ze was niet zo perfect als hij eerst had gedacht. Een perfecte vrouw was van marmer en ook had ze geen gevoel van warmte in zich. De perfecte vrouw bestond niet, net zomin als de perfecte man. Blaze was echt! Leefde, was warm en liefdevol. Haar hart was zó groot dat ze zelfs de grove handelwijze van de koning had kunnen vergeven en iets goeds had kunnen ontdekken in zijn koninklijke ziel. God, wat had hij haar verkeerd beoordeeld! En nu vroeg ze hem opnieuw te beginnen! *

'Ja, we kunnen opnieuw beginnen, mijn engel!' zei hij.

En toen nam Blaze tot zijn grote verbazing plotseling zijn gezicht in haar kleine handen en kuste hem. Zijn hoofd duizelde bij de aanraking van die zachte lippen op de zijne en hij wilde haar stevig in zijn armen nemen. Maar zou hij dat nu wel doen? Nóg niet. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij alleen maar met haar naar bed wilde, want dat was niet zo.

'Om onze afspraak te bezegelen,' zei ze, toen ze weer rechtop ging zitten, en haar ogen glimlachten.

'Laat me je nog eens kussen,' smeekte hij haar, al zijn goede voornemens vergetend.

Het was verleidelijk. Lieve hemel, zó verleidelijk. Hij was werkelijk een vriendelijke, aardige man, net zoals Edmund, maar toch weer anders. Ze wilde dat er weer een man echt van haar zou houden, maar ze geloofde niet dat hij van haar hield. Hij was gewoon een man, en mannen hadden een vrouwenlichaam nodig om gelukkig te zijn. Ze had hem dat genoegen nu twee maanden onthouden, maar ze zou zich aan de oorspronkelijke afspraak houden en schudde haar hoofd. 'We zijn te oud en te ervaren in de liefde om kinderspelletjes te spelen. Laten we elkaar eerst nog een beetje beter leren kennen voor we onze sensuele ontdekkingstocht beginnen.'

'Wat wil je van me weten, mevrouw?' vroeg hij. 'Ik wil dat je het snel te weten komt, want wat ik over jóu wil weten, ontzeg je me, omdat je me nog niet goed genoeg kent,' plaagde hij.

Blaze begon te lachen. 'Ik heb alvast één ding geleerd, meneer. Je hebt een scherpe geest.'

'En van jou wordt beweerd dat je een scherpe tong hebt, mevrouw,' zei hij gevat.

'Ik denk dat het hof in jou een waardevolle hoveling heeft verloren, Anthony Wyndham,' was haar antwoord.

'Ik bén geen hoveling, mijn engel. Ik ben het liefst hier op het platteland met jou, Nyssa en mijn moeder en verlang naar de tijd dat we een huis vol kinderen zullen hebben om van te houden en om op te voeden, net zoals jouw ouders. Ik wil geen roem, geen eer, Blaze Wyndham, alleen jouw hart en het geluk dat God ons misschien samen zal laten vinden. Kus me nu, mevrouw. Ik beloof me te zullen beheersen, maar alleen als je me nú kust!'

Ze leunde voorover en drukte haar lippen nogmaals op de zijne, maar deze keer hield hij haar in een tedere omhelzing en trok haar naar zich toe op de bank. Hij liet zijn tong zachtjes langs haar lippen glijden en ze opende haar mond. Omzichtig ontdekte hij de zoete holte van haar mond en ze trilde licht toen zijn tong de hare raakte. Als twee vurige minnaars dansten hun tongen om elkaar.

Ik moet hiermee ophouden. Die gedachte kwam langzaam bij haar op. Dat móet! Maar ze leek niet de wilskracht te kunnen opbrengen om hem te doen ophouden. Hij kuste ook zo geweldig, warm en teder, en vulde haar aderen met een zoet gevoel dat door haar hele lichaam leek te stromen.

Zijn vingers vonden de sluiting van haar lijfje en maakten dat snel en vakkundig open. Hij besteedde daarbij geen aandacht aan haar kreet van verontwaardiging. 'Nee, liefje, ik beheers me héus wel,' fluisterde hij. 'Laat me nou, alsjeblieft!'

Een hand gleed om een zachte borst en Blaze had het gevoel dat ze wilde huilen. Het was ook zó lang geleden dat iemand haar zo teder gestreeld had. Het was bijna ondraaglijk. Zachtjes streelde hij de geparfumeerde borst. Hij kon zijn ogen niet afwenden van het blanke vlees met de kleine, koraalkleurige punt, die onder zijn aanraking trilde. Hij merkte dat hij zijn zelfbeheersing verloor en toen zag hij de heldere tranen vanonder haar gesloten oogleden over haar wangen glijden.

'O, mijn engel,' zei hij, 'niet huilen! Je mag niet huilen!' Hij maakte haar jurk snel weer dicht en wiegde haar in zijn armen. 'O, Blaze, mijn aanbiddelijke vrouw, huil toch niet! Ik houd al op en zal je niet meer aanraken tot je er klaar voor bent.'

Ze stopte ineens met huilen, opende haar ogen, keek hem aan en zei: 'O, Tony, doe niet zo stom! Ik huil omdat je me zo'n heerlijk gevoel geeft en niet omdat je mijn gevoelens hebt gekwetst!'

'Wat? Zeg je dat ik je gelukkig heb gemaakt, mijn engel?'

'Ja, mijn heer, inderdaad. Toch maak ik me nu bezorgd over wat voor vrouw ik ben, omdat ik het prettig vind dat een vreemde mij bemint.'

'Verdorie, Blaze, ik bén geen vreemde! Ik ben je man! We kennen elkaar al sinds jij vijftien was en nu ben je twintig! Als je wilt weten wat voor vrouw je bent, zal ik je dat eens vertellen. Je bent een warme, liefhebbende vrouw. Weet je dat Edmund tegen mij opschepte over je hartstochtelijke natuur? Hij kon zijn geluk niet op, want hoewel zijn eerste vrouw erg lief was en zij van hem hield, was ze een koude vrouw in het huwelijksbed. Dat was jij niet en hij kon het niet laten mij dat te vertellen.'

'Ik dacht dat mannen alleen over zulke dingen spraken als het over andere vrouwen ging,' riep ze uit.

'Spreken vrouwen niet over de mannen met wie ze vrijen, mijn engel?' Hij lachte toen ze bloosde.

Er bloeide opeens een vriendschap tussen hen op, iets dat overduidelijk was voor degenen die hen nu samen zagen. Hoewel Blaze zich zorgen maakte over haar plezier in de meer lichamelijke kant van hun ontluikende relatie deed ze haar best om dat van zich af te zetten, want ze had het te druk met het ontdekken van de aangename kanten van de man die nu haar echtgenoot was.

Dorothy Wyndham bleef haar kaarsen branden in de familiekapel en dankte de Gezegende Moeder, die ze zo vaak had gesmeekt of Blaze en Anthony hun geschillen konden overwinnen, of Blaze van haar zoon zou kunnen gaan houden, of Tony eindelijk zo dapper mocht worden dat hij zijn vrouw zou vertellen dat hij altijd al van haar gehouden had en dat zijn verhaal over de belofte aan de stervende Edmund slechts een verzinsel was geweest. Haar gebeden leken in elk geval gedeeltelijk verhoord te zijn en misschien zouden ze te zijner tijd wel allemaal verhoord worden.

Het geluk dat tussen haar zuster en Anthony begon te groeien, knaagde als een gezwel aan Delight Morgan. Ze móest wel op RiversEdge blijven, omdat de wegen onbegaanbaar waren door de zware sneeuwval. Toen Anthony's moeder voorstelde dat ze het misschien leuk zou vinden om een poosje bij Blythe te gaan logeren, had Henriëtte gehuild en gesmeekt dat haar béste en énige vriendin niet weggestuurd zou worden. Blaze had toegegeven, want de twee meisjes waren meestal samen op hun kamer en zo had ze niet zoveel last van Delight. Bovendien wilde ze niet dat de bedroefde en verbitterde Delight de laatste maanden van de derde zwangerschap van de lieve Blythe zou bederven.

Op een dag in januari, toen de zon zich voor het eerst sinds weken liet zien en de lucht zacht was voor een winterse dag, liepen de twee meisjes arm in arm door de kale wintertuin. Henriëtte had ontdekt dat Delight nog maagd was, hoewel ze wel erg nieuwsgierig was. Delight had haar de verhalen verteld over de kleine Vanora die altijd op de hooizolder lag te gluren toen ze nog een klein meisje was. Uit de manier waarop Delight haar die verhalen vertelde, maakte Henriëtte op dat haar maagdelijkheid voor haar een frustratie was en het Franse meisje begreep dat ze die zwakte van Delight in haar eigen voordeel kon gebruiken.

'Heb jij ook weleens vanaf de hooizolder gekeken hoe de bedienden lagen te vrijen?' vroeg Henriëtte onschuldig.

'O, nee,' zei Delight en bloosde diep.

'Zou je weleens willen zien hoe een man en een vrouw dat doen?' daagde mejuffrouw Henriëtte haar vriendin uit. 'Datgene doen wat jij zo graag wilt dat Tony bij jou doet?'

'O, nee,' fluisterde Delight. 'ik zou bang zijn als ik het iemand zou zien doen. En wat als ik gesnapt word?'

'Je zult nooit te weten komen hoe heerlijk vrijen is als je het niet zelf doet!' zei Henriëtte uitdagend. 'En omdat ik weet dat je je maagdelijkheid alleen voor Anthony bewaart en voor niemand anders, blijft alleen de mogelijkheid open om naar iemand te kijken. Je zou niet gesnapt kunnen worden als je naar een vriendin kijkt, Delight. Als je naar mij kijkt, bijvoorbeeld!' Haar smalle Franse gezichtje stond heel ondeugend.

'Naar jou?' Delight wist niet goed of Henriëtte serieus was of de spot met haar dreef.

'Oui, chérie, moi! Helaas, ik ben aan het Franse hof grootgebracht en het valt niet mee voor een meisje om daar maagd te blijven nadat ze een jaar of twaalf is geworden. Ik heb ontdekt dat ik vrijen heel fijn vind, chérie.'

'Maar zal je bruidegom niet boos worden als je geen maagd meer bent?' riep de diep geschokte Delight uit.

'Hij zal het niet te weten komen,' lachte Henriëtte. 'Mannen hebben er niet veel verstand van. Alles wat je moet doen, is huilen en tegenstribbelen in je huwelijksnacht en als de bruidegom dan slaapt, smeer je een beetje bloed van een kip op de lakens en je dijen, wat de trotse en goedgelovige echtgenoot dan 's morgens ontdekt! Het is zó eenvoudig, kleine Delight. Dus zeg eens op, wil je mij zien vrijen?'

Delights ogen waren groot van verbazing. 'Met wie wil je dat dan gaan doen?' fluisterde ze.

Henriëtte giechelde. 'Kom op,' zei ze, 'doe maar net of je het zelf bent met je geliefde Tony, als je mij bezig ziet!' Ze pakte Delight bij de hand en trok haar mee naar de stallen.

Even aarzelde Delight, maar Henriëtte lachte weer en trok haar de schemerdonkere stal in, waar de paarden stonden. Ze moesten even aan de duisternis wennen, maar toen ze iets kon onderscheiden, zag Delight geen mens. Toch volgde ze Henriëtte, die hier kennelijk goed de weg wist. Ze gingen naar het andere einde van het gebouw en toen verscheen er plotseling een grote, jonge staljongen.

'Bonjour, Johnny,' mompelde Henriëtte. 'Ben je net zo opgewonden als de hengst van de graaf? Ik hoop van wel, chéri, want ik ben net een merrie die bronstig is.'

'Dan zal ik je niet teleurstellen, juffrouw,' antwoordde de staljongen. 'Wie is je vriendin?'

'Het zusje van de gravin. En ze wil ons zien vrijen, Johnny. Dat vind je toch niet erg, hè, chéri?'

De staljongen grijnsde breed, waarbij hij een uitzonderlijk regelmatig gebit liet zien. 'Nee, juffrouw, dat vind ik best, hoor. Misschien wil ze Johnny zelf ook wel even proberen?'

'Nee, chéri,' waarschuwde Henriëtte. 'Mijn vriendin is nog niet zover en kijkt alleen maar naar ons.' Ze waren bij de laatste box aangekomen, die met stro gevuld was. 'Jij kunt in de deuropening gaan staan om te kijken, Delight,' zei Henriëtte. 'Maar waarschuw ons wel als er iemand aankomt. We willen niet dat iemand ons geheimpje ontdekt, hè? Mevrouw Blaze zou je zeker direct wegsturen van je geliefde Tony als je gesnapt wordt en dan kan hij niet met jou doen wat Johnny nu met mij gaat doen.'

Delight knikte en huiverde van angst. Vaag bedacht ze dat Henriëtte een slecht meisje was en ze hier helemaal niet hoorden te zijn. Toen dacht ze aan Anthony Wyndham en ze keek naar het stel in de lege box. De staljongen had Henriëttes lijfje al losgemaakt en uitgetrokken en vervolgens haar hemd omlaaggetrokken, zodat haar grote borsten bloot waren. Nu zat hij op zijn knieën voor haar en kuste de boezem voor hem. Delight keek eerst boos naar hem, maar lachte toen samenzweerderig naar Henriëtte. Algauw verdwenen de handen van de staljongen onder haar rokken. Toen legde hij haar op haar rug in het stro en duwde haar rokken omhoog, zodat ze tot het middel naakt voor hem lag. Tot Delights verbazing had Henriëtte donkere krullen tussen haar benen. De staljongen knielde tussen haar benen, frommelde wat aan zijn broek en ineens zag Delight zijn lid; een groot, lang ding met een rode top.

Ze slaakte een kreet van afgrijzen, want ze had nooit gedacht dat het zo groot zou zijn. De staljongen hoorde haar verschrikte uitroep en grinnikte trots naar haar. Hij had er plezier in dat Delight bloosde, maar toen siste Henriëtte: 'Schiet op, ijdeltuit, schiet op!' Spijtig keerde Johnny zich weer om en drong het lichaam van Henriëtte binnen. Hij ging wild tekeer en Henriëtte begon weer te kreunen en hijgen. Delight kon haar ogen niet van het schouwspel afwenden. Ze begon te staren en zag niet langer de staljongen met Henriëtte, maar zichzelf met Anthony, liggend in het stro.

Delight voelde zich duizelig en moest zich aan de staldeur vasthouden om niet te vallen. Ze begon te hijgen en zachtjes te mompelen, maar alleen zijzelf kon horen wat ze mompelde.'Anthony, o, ja, liefste! Ja! Ja! Bemin me! Bemin me! Een kreet van verrukking van Henriëtte bracht Delight terug naar de werkelijkheid.

Het Franse meisje glimlachte. Haar minnaar rolde ze opzij en ze rekte zich behaaglijk uit vóór ze opstond en zich weer aankleedde. Toen ze zover was, stapte ze over haar minnaar heen en gaf Delight een arm. Ze trok haar mee de stal uit en zei op een normale toon: 'Nou, chérie, was dat niet opwindend? Deed je net alsof je het zelf was met je geweldige Tony?'

Delight bloosde. 'Ja,' gaf ze toe, 'inderdaad, Henriëtte.'

Het Franse meisje lachte zacht. 'In het echt is het zóveel fijner dan alleen maar doen alsof, Delight. Maar daar kom je nog wel achter.-'

'Wanneer, Henriëtte?' vroeg het opgewonden meisje. 'Wanneer?'

'Je moet geduld hebben, chérie,' antwoordde Henriëtte. 'In de lente gaan we een plan bedenken, dat beloof ik je, lieve Delight. Tot dan kun je iedere keer kijken naar Johnny en mij. Heb je je weleens laten aanraken door een man, Delight? Ik durf te wedden van niet, want je bent zó vreselijk kuis.'

'Nooit,' luidde het verwachte antwoord. 'Ik bewaar dat voor Anthony.'

'Als je nu de volgende keer naar Johnny en mij komt kijken, laat hem dan een beetje met je mooie borsten spelen, Delight. Dan ben je toch nog maagd, maar je zult het heel fijn vinden. Je zult je ogen dichtdoen en denken dat het Anthony is,' zei Henriëtte.

'Ik weet niet of dat wel goed is,' mompelde Delight.

'We hebben het er nog wel over,' antwoordde Henriëtte vriendelijk. 'Ik ben je beste vriendin en wil dat je gelukkig wordt, chérie.'

Het werd februari en Blaze besefte dat ze haar man niet langer uit haar bed kon weren. Ze begon Tony met de dag aardiger te vinden, maar toch voelde ze voor hem niet datgene wat ze voor Edmund gevoeld had. Hoe kon dat ook? Toch was het haar plicht als gravin van Langford om voor een erfgenaam voor de Wyndhams te zorgen. Ze zou met Tony slapen, al was het maar vanwege Edmund, die zo wanhopig zijn best had gedaan om een erfgenaam te krijgen. Als Tony en zij een zoon zouden krijgen, wilde ze hem naar haar eerste man noemen. Ze was ervan overtuigd dat Anthony daar geen bezwaar tegen had.

Op 5 februari liet ze Heartha 's ochtends haar honingkleurige haar wassen en parfumeren met de geur van viooltjes. Als hij zich de datum al herinnerde, zo liet hij niets blijken. Na het avondeten stond Blaze op en zei: 'Ik zal je nu alleen laten, mijn heer, want ik wil baden voor ik me terugtrek.'

'Ik kom over een uur bij je,' zei hij, zonder haar aan te kijken. Dus hij wist het nog! Ergens had ze gehoopt dat hij het vergeten zou zijn, maar aan de andere kant toch ook weer niet. Hij had haar de laatste weken vriendelijk het hof gemaakt en ze moest toegeven dat ze, hoewel ze zich daarover schuldig voelde, erg op zijn kussen gesteld was. Toen Blaze in haar kamer kwam, zag ze tot haar verbazing haar bad al klaarstaan, gevuld met warm, geparfumeerd water.

'Je bent verbazingwekkend!' prees ze Heartha.

'Hmmm,' luidde het kritische antwoord. 'Het is 5 februari, nietwaar?' Ze trok het lijfje van Blaze uit en hielp haar met haar rokken.

'Ja,' zei Blaze langzaam, terwijl ze haar petticoats uittrok. 'Wat heeft dat met mijn bad te maken?'

'Is het vandaag niet de dag dat u eindelijk uw man toelaat in uw bed?' vroeg Heartha.

Blaze lachte. Je kon ook niets voor Heartha verborgen houden; zij kende al haar geheimen. 'Ik moest zeker weten dat ik niet in verwachting was van de koning,' legde ze haar kleedster uit. 'Ik wil geen bastaard hier op Langford.' Ze rolde haar kousen naar beneden en Heartha trok ze van haar voeten.

'Dat begrijp ik,' zei Heartha. 'Stap nu maar in bad, mevrouw, voor u kou vat!'

Blaze ging in het bad en zuchtte toen ze na een drukke dag ontspannen in het water lag. 'Laat me maar een poosje,' zei ze.

'Vanavond niet, mevrouw,' luidde het gebelgde antwoord. 'U kunt hem nu écht niet nog langer laten wachten. Langford moet een erfgenaam hebben!'

Blaze schudde haar hoofd. Het was duidelijk dat de familie en de bedienden haar niet met rust zouden laten vóór ze een zoon voor de Wyndhams had gebaard. Ze zat heel stil terwijl Heartha haar huid zó hard schrobde dat die ervan gloeide. Toen moest ze van de kleedster uit de grote eikenhouten tobbe stappen. Nadat ze haar zorgvuldig had afgedroogd en bestrooid met zoet geurende poeder, liet Heartha de paarse zijden nachtjapon over het hoofd van haar meesteres glijden.

'Geen nachtmuts!' zei ze op gebiedende toon. Blaze durfde haar niet tegen te spreken. 'Hup, en nu het bed in, mevrouw! Nee, wacht!'

'Wat is er Heartha?' vroeg Blaze, die geïrriteerd raakte.

'Trek dat nachthemd uit, mevrouw.' En vóór Blaze kon protesteren, trok de kleedster het zijden hemd weer over haar hoofd. 'Het is zonde om deze prachtige nachtjapon te verspillen, mevrouw,' zei ze tegen haar stomverbaasde meesteres. 'Hij zou hem toch maar van uw lijf rukken, want meneer Tony houdt heel veel van u. Stap nu maar in bed!'

Hoofdschuddend ging Blaze in bed liggen en ze wist niet of ze moest lachen of schelden. Heartha drapeerde een kanten sjaal om de schouders van haar meesteres, boog voor haar en verdween vóór Blaze bedacht had wat ze zou doen. Ze hoorde de knechten in de andere kamer het bad weghalen en toen was het stil. Er brandde aan elke kant van het bed een kaars en het was heerlijk warm in de kamer, want de haard brandde fel. Ze was zenuwachtig, maar toch ook weer niet. Tenslotte was ze geen maagd meer, maar toch vroeg ze zich af of ze het samen fijn zouden hebben.

Meneer Tony houdt heel veel van u. Die lieve Heartha! Ze geloofde nog steeds in de sprookjes die ze eerst aan haar kinderen had verteld en nu aan haar kleinkinderen vertelde. Tony hield van RiversEdge en van het landgoed Langford, net zoals zij, en daarom zouden ze kinderen moeten krijgen. Tony was met haar getrouwd omdat hij dat aan Edmund had beloofd, maar hoe zou Heartha dat kunnen weten? Wat deed het ertoe? dacht ze. Dit was haar leven en ze was niet ongelukkig.

Ze lag wat te dommelen, maar schrok op van het geluid van de tussendeur, die geopend werd. Lieve hemel! Hoe lang was het geleden dat ze dat geluid had gehoord? Ze deed haar ogen open en zag hem naar het bed toe lopen. Hij was helemaal naakt en zijn lichaam was schitterend!

'Blijf even in het licht van het vuur staan, mijn heer,' vroeg ze zachtjes. En toen hij aan haar verzoek voldeed, zei ze: 'Je bent zo mooi, Tony! Ik heb nog nooit zo'n mooi mannenlichaam gezien.' Zelfs in de slecht verlichte kamer kon ze zien dat hij bloosde en Blaze beet op haar lip om het niet uit te schateren.

'Mevrouw, u brengt me in verlegenheid,' zei hij zacht.

'Waarom? Omdat ik je lichaam bewonder?' Ze sloeg de deken terug, stapte uit bed en liep trots naar hem toe. 'Je mag het mijne ook bewonderen als je wilt.'

Ze stonden elkaar aan te staren, zij met een vage glimlach om haar lippen. Hij was zo kaarsrecht, dacht ze, met net zulke brede schouders als Edmund. Eerst kon hij zijn ogen niet van haar mooie, ronde borsten losmaken. Hoe vaak had hij ze de laatste weken geliefkoosd! En toch, nu hij ze zag, die perfecte versiering van haar prachtige lichaam , werd het hem bijna te veel en zijn maag trok samen. Ze voelde een golf van opwinding door haar buik trekken. Haar mooie, roze venusheuvel was keurig ontbloot, maar zijn kruis was bedekt met een massa donkere krulletjes. Zijn mannelijkheid werd hard, want haar aanblik was te veel voor hem.

'Je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien,' zei hij eenvoudig.

'Mag ik vragen hoevéél vrouwen je hebt gekend, mijn heer?' vroeg ze plagend.

'Nee, Blaze Wyndham, dat mag je níet. Het antwoord zou je alleen nog maar ijdeler maken.'

Ze lachte. Haar lach klonk heel verleidelijk en zijn hart begon sneller te kloppen, terwijl zijn bloed sneller ging stromen. Hij sloeg een arm om haar slanke taille en trok haar naar zich toe. Blaze keek naar hem op en was geschokt toen ze zijn liefde voor haar in zijn ogen las. Nee! Nee! dacht ze. Dat kán niet! Hij kán niet van me houden! Ik houd niet van hem! Écht niet! Door de plotselinge paniek kon ze niet meer helder denken en ze duwde hem met haar handpalmen van zich af.

Anthony zag meteen dat er iets aan de hand was. 'Wat is er, mijn engel?' vroeg hij vriendelijk.

'Houd je van me?' vroeg ze met een schorre stem.

'Ik heb altijd al van je gehouden, Blaze,' antwoordde hij eerlijk.

'Nee, nee, je kunt niet van me houden,' zei ze snikkend. 'O, Tony, het is niet juist dat jij van me houdt. Ik houd niet van jou en weet niet of dat ooit zal veranderen. Toen Edmund stierf, is mijn hart met hem begraven!' Ze huilde tegen zijn schouder.-

'Misschien is dat zo,' stemde hij toe, 'of misschien denk je dat alleen maar, Blaze. Maar dat neemt niet weg dat ik wel van jou houd. Ik kan er niets aan doen. Ik heb van je gehouden vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag, zelfs al wist ik toen dat je de vrouw van mijn oom zou worden. Waarom, denk je, kon ik aan het hof nooit een geschikte vrouw vinden? En waarom kon ik niet besluiten met je zusje Delight te trouwen? Er was nooit enige hoop dat je mijn vrouw zou worden. Maar ik wist dat ik met een andere vrouw nooit gelukkig kon worden. Ik zwoer dat ik nooit zou trouwen. Ik zou RiversEdge en al mijn bezittingen aan Nyssa nalaten, zodat ook zij een belangrijke erfgename zou zijn. Dat was de enige manier waarop ik mijn liefde kon laten blijken, zonder mijn oom of jou te beledigen. Maar toen stierf Edmund.'

'Hij moet geweten hebben wat jij voor mij voelde,' zei Blaze zacht. 'Het was echt iets voor hem om jou te vragen met mij te trouwen om mij en Nyssa te beschermen en jou tegelijkertijd gelukkig te maken. Hij heeft in dat laatste moment aan ons allemaal gedacht.'

Hij moest haar nu wel de waarheid vertellen, want hij wilde niet dat er nog leugens tussen hen bestonden. 'Edmund was op slag dood, Blaze. Hij had geen tijd me iets te vragen, laat staan om me iets te laten beloven.'

'Maar je hebt tegen de koning gezegd...' begon ze.

'Ik zou het zelfs voor God gezworen hebben, om jou als vrouw te krijgen!' zei Anthony. De harde werkelijkheid drong plotseling tot haar door en ze riep: 'O, bruut, schurk, dat je mij dit aandoet! Dat je zóveel van mij houdt, terwijl ik niet van jou kan houden. En dat je me dat ook nog vertelt! O, dat vergeef ik je nooit, Tony! Nooit!' en ze begon wanhopig te snikken.

'Huil niet zo, Blaze,' smeekte hij haar. 'Huil niet, lieve vrouw. Ik zal je leren van mij te houden! Dat zweer ik!' Hij hield haar stevig in zijn armen en liet haar uithuilen. Hij zou zijn leven hebben willen geven om haar welke pijn dan ook te besparen, maar die avond, nu ze eindelijk écht man en vrouw zouden worden, wilde hij dat ze de waarheid kende.

Blaze bleef maar huilen. Ze dacht dat ze de vreselijke pijn die ze voelde bij wat hij haar zojuist verteld had nooit zou kunnen dragen. Hij hield van haar! Hij hield van haar! Hij had zelfs tegen de koning gelogen om haar te kunnen krijgen! Als Hendrik niet toevallig genoeg van haar had gekregen en zijn belangstelling niet naar een andere vrouw was uitgegaan, zou Anthony het slachtoffer van de vreselijke woede van de koning geworden kunnen zijn. Hij zou zelfs zijn eigen leven in de waagschaal gesteld kunnen hebben! Dat had hij voor haar gedaan! Alleen voor haar! Maar toch hield zij niet van hem en ze wist niet of ze ooit meer voor hem zou kunnen voelen dan op dat moment. Maar wat vóelde ze nu eigenlijk voor hem? Ze wist het niet meer. Die verbazingwekkende ontdekking maakte haar totaal ontredderd. Ze zou blij moeten zijn dat hij van haar hield, maar ze voelde zich schuldig omdat zij niets voor hem voelde.

'Verdorie, Tony!' bracht ze snikkend uit. 'Verdorie!' En ze begon woest op zijn borst te stompen.

Hij snapte niet waarom ze zo boos op hem was. Had hij niet zoëven gezegd dat hij van haar hield? Had hij niet bekend wat voor gevaarlijke leugen hij had verteld om haar tot zijn vrouw te maken? Hij had gedacht dat zijn bekentenis alles zou veranderen, dat ze misschien zelfs wel zou toegeven dat ze van hem hield. Wat een dwaas was hij toch! Haar vriendelijkheid was alleen maar schijn geweest. Hij had het altijd al geweten. Ze huilde waarschijnlijk omdat hij haar had verwijderd van het hof en haar prettige leventje daar. Leugens! Leugens! Al haar lieve verklaringen waren niets dan leugens geweest!

Hij greep haar bij de schouder en keek haar aan, maar zag de troosteloze blik in haar ogen niet. Of wilde die niet zien. 'Als dit de een of andere list is, mevrouw, om je weer aan je plichten als vrouw te onttrekken, dan is je dat deze keer niet gelukt. Vanavond zul je je verantwoordelijkheid voor het graafschap Langford accepteren!' Zijn stem klonk ijskoud, zonder een enkel spoor van vriendelijkheid.

Ze sloeg haar hand voor haar mond, maar liet hem toen weer zakken en zei: 'Zou je me dwingen, net zoals de koning?' Ze keek wanhopig.

'Een man dwingt zijn vrouw niet,' antwoordde hij. 'Een vrouw is het bezit van haar man. Ze moet doen wat hij wil, Blaze. Heeft mijn oom je dat nooit geleerd?'

'Hoe durf je de naam van Edmund te gebruiken op het moment dat je zegt dat je me gaat verkráchten!'

'Verkrachten?' Zijn stem klonk verontwaardigd. 'Een man kan zijn echtgenote niet verkrachten. Ze is zijn bezit, geestelijk én lichamelijk.'

Blaze zei niets, maar ze draaide zich om, liep naar het bed, ging liggen en spreidde haar benen. 'Als ik je zou willen tegenhouden, verlies ik het tóch,' zei ze emotieloos. 'Ga je gang, mijn heer, maar je zult er geen plezier aan beleven.'

Alle lust verging hem plotseling. Hij keek naar zijn mannelijkheid, nu klein en verschrompeld. Toen keek hij naar haar, maar ze lag koud en afstandelijk op het bed. Eerst wilde hij haar een teef noemen en weglopen, maar zijn gezonde verstand overwon. Doordat hij zo teleurgesteld was door haar reactie op zijn liefdesverklaring had hij haar weer verkeerd begrepen. Ze had niet tegen hem gelogen. Ze had hem de waarheid verteld, en instinctief had hij dat geweten. Als hij haar nu alleen zou laten en niet zou proberen de schade tussen hen te herstellen, zou hij haar voor eeuwig verliezen. Hij zou geduldig zijn, ook al was hij nóg zo boos en teleurgesteld. Een stemmetje in zijn binnenste zei hem wat hij moest doen.

Hij liep naar het bed en zei: 'Trek de deken over je heen, mijn engel.' Ze deed wat hij gezegd had en hij ging naast haar zitten. 'Blaze, luister naar me; ik smeek je. Toen je met Edmund trouwde, kende je hem niet en hij jou ook niet. Toch gingen jullie van elkaar houden. Ben je dat vergeten? Zo'n liefde is een zegen. In veel huwelijken is er geen liefde, helemaal niets, soms zelfs geen respect of vriendschap om het paar te binden. Toch heb ik altijd gevonden dat er liefde in een huwelijk hoort te zijn. Mijn moeder vond dat altijd heel grappig. Ik heb mijn liefde voor jou toegegeven, zoals jij jouw leven aan het hof hebt toegegeven. We hebben ervoor gekozen dat er geen leugens tussen ons in staan, maar nu wil jij weer een dam opwerpen, net nu we de andere muren allemaal hebben neergehaald. Doe ons dat niet aan, mijn engel. Ik houd van je, maar jij zegt dat je niet van mij houdt. Maar haten doe je me ook niet. Ik dacht dat je me zelfs een beetje begon te mogen. Op die smalle maar sterke basis moeten wij bouwen. Ik kan dat. Jij ook?'

Er rolde een traan over haar bleke wangen. 'Jij biedt me zóveel, Anthony, want ik weet hoe waardevol de liefde is. Ik schaam me dat ik je maar zo weinig kan teruggeven in ruil voor je liefde. Als je me nog steeds wilt, ook al weet je dit, dan ben ik de jouwe.' Haar stem klonk zó bedroefd dat hij bijna zelf moest huilen. Maar in plaats daarvan sloeg hij de deken en de geparfumeerde lakens terug en ging naast haar liggen. 'Ik krijg het koud,' zei hij zacht en trok haar in zijn armen. 'Kom me opwarmen, mijn engel.'

Ze lag stil in zijn omhelzing en dacht dat haar lichaam misschien zelfs kouder was dan het zijne. Hij hield haar losjes vast, zó los dat ze zich niet gevangen voelde maar meer beschermd en geliefd. Hij deed geen enkele poging om haar verder aan te raken en langzaam ontspanden hun lichamen zich door de warmte en vielen ze in slaap. Ze sliepen een paar uur, maar werden wakker toen een groot blok hout in de haard met een klap omviel.

Met tegenzin stapte Anthony uit bed. Hij liep de kamer door, gooide nog een groot houtblok in het vuur en stootte daarbij hard zijn teen. 'Lieve hemel!' riep hij boos.

'Wat gebeurt er, mijn heer?'

'Ik heb mijn teen gestoten,' mopperde hij.

'Wil je dat ik er een kusje op geef om hem beter te maken?' hoorde hij haar plagend zeggen. De slaap had haar duidelijk goedgedaan.

'Zou je dat doen?' vroeg hij. 'Misschien heb ik nog wel andere interessante plekjes die graag door jou gekust worden.'

Blaze lachte zachtjes. 'Mijn heer!' riep ze uit, zogenaamd geschokt. De slaap had ook haar gezonde verstand geactiveerd. Hij was haar echtgenoot, en of ze nu wel of niet van hem hield, ze hadden een plicht ten opzichte van het graafschap Langford. Ze had geluk dat hij van haar hield. Hij zou een aangename minnaar zijn, want hij zou haar een genoegen willen doen.

Anthony stapte weer in bed en begon haar volle borsten te strelen. 'God,' gromde hij, 'dit zijn de zoetste vruchten die ooit geschapen zijn, mijn engel!' en hij kuste haar uitvoerig.

Of ze nu wel of niet van hem hield, ze moest toegeven dat ze het prettig vond zijn handen op haar lichaam te voelen en ze zou zich misschien schuldig hebben gevoeld als ze zich niet de woorden van de koning herinnerd had. Een vrouwenlichaam was als een fijn instrument en ze geloofde dat Anthony net zo bedreven was in het bespelen van dat instrument als Hendrik Tudor. Hij leek geen haast te hebben en ze zuchtte en strekte zich uit terwijl hij haar liefkoosde.

Haar zachte vlees werd gespannen en stevig onder zijn strelende handen. Zijn vingers draaiden rondom elke borst, gleden toen langzaam over haar tepels, bewogen langs de zijkant en de onderkant en gingen vervolgens weer omhoog. Het was een spelletje waarvan hij niet snel genoeg kreeg, maar uiteindelijk begon hij met haar tepels te spelen. Met zijn duim en wijsvinger pakte hij de roze knoppen en kneep er zachtjes in. Daarna boog hij zijn hoofd en zijn mond sloot zich over een tepel. Zijn tong gleed sensueel over de gevoelige punt en Blaze mompelde van genoegen, waardoor hij heel opgewonden werd.

Terwijl hij haar borsten beminde, kon ze niet laten hem te strelen. Haar gevoelige vingers gleden over zijn hoofd en door zijn inktzwarte haar. Ze genoot van de zijdeachtige zachtheid van zijn haar. Toen streelde ze zijn nek en haar handen gleden langs zijn brede, gespierde schouders en ze zette haar nagels in zijn stevige vlees.

Haar aanraking wond hem nog meer op en hij hoorde zichzelf mompelen: 'Fijn, fijn,' toen hij zijn aandacht op haar andere tepel richtte. Onder hem zuchtte zijn vrouw tevreden. Hij beminde haar zonder haast en was verbaasd over zijn eigen zelfbeheersing, omdat hij haar al zó lang wilde. Maar hij wilde dat ze zich altijd zou herinneren hoe het de eerste keer tussen hen geweest was. Hij liet de tepel los, bewoog zijn hoofd langzaam over het zachte vlees van haar buik en kon haar bloed voelen kloppen onder zijn wang. Hij drukte overal kusjes op het zachte, geparfumeerde vlees.

Diep verborgen kon Blaze de spanning voelen, hoewel ze niet wist of hij het merkte. Zou hij dat durven? Zou hij haar zó durven beminnen, de eerste keer dat ze samen waren? Ze bedacht dat een man die tegen een machtige koning durfde te liegen alles zou durven. Zijn hoofd gleed zachtjes lager en hij kuste haar dij, net zoals hij haar buik gekust had. Zijn lippen duwden haar benen uiteen en zijn vingers openden haar voorzichtig, alsof ze een tere schelp was. Blaze kon nauwelijks ademen door het gevoel dat door haar lichaam stroomde. Zijn tong raakte haar aan en vond onmiddellijk en heel precies de parel van haar vrouwelijkheid. Blaze schreeuwde het uit van genot toen hij haar beminde tot ze zodanig bevredigd was dat ze huilde toen hij ophield. Ze voelde zich beroofd en alleen.

Maar ze was niet alleen. Zijn lichaam bedekte het hare en hij drong langzaam en voorzichtig in haar, waarop ze weer een kreet slaakte. Hij vulde haar met zijn kloppende wapen, diep begraven in haar zoete warmte. Blaze duwde haar lichaam tegen het zijne, waarbij haar borsten hard tegen zijn borst werden gedrukt. Hij nam haar gezicht in zijn handen en kuste haar tot ze buiten adem was en haar lippen pijn deden. Ook zij kuste hem vurig. Ineens begon hij te bewegen en drong hartstochtelijk in haar.

Blaze schreeuwde het uit. Ze gilde van genot, maar huilde bijna van wanhoop omdat ze haar hoogtepunt voelde naderen. Maar toen het zover was, was het goed. Ze vloog als een van de jachtvogels van de valkenjacht zo de blauwe hemel in, tot ze dacht niet hoger te kunnen vliegen, om daarna te ontdekken dat achter het blauw een nieuwe hemel lag die vurig goud was. Het kon haar niets meer schelen, al vloog ze zo haar noodlot tegemoet, want het was té mooi om waar te zijn. Het genot was voor haar als zoete wijn en op hetzelfde moment hoorde ze hem een kreet van genot slaken toen ook hij zijn hoogtepunt bereikte.

Ze lagen hijgend en rillend tussen het verwarde beddegoed en huiverden. Toen nam Anthony haar hand in de zijne en kuste die teder. Er waren nu geen woorden nodig. Hij sliep binnen een paar minuten, op zijn zij en zacht zuchtend. Blaze glimlachte stilletjes, maar toen verstarde haar glimlach. Hij had haar zoveel genot gegeven en hield van haar. Hoe kon zij niet van hem houden? Maar toch was dat het geval. Het was droevig en eens zou hij haar erom gaan haten. Wat was zij voor een vrouw? Ze dacht dat ze altijd beter in geven was, maar nu ontdekte ze ineens dat ze meer nam dan gaf en dat verwarde haar.

Ze trok de dekens over hem heen en bewonderde zijn achterste. Hij was echt heel knap en ze zouden samen mooie kinderen krijgen. Nee, dacht ze toen. Baby's ontstaan uit liefde en zonder dat krijgen we vast geen kinderen. O, Edmund! Help me toch! Moet ik jou loslaten om van Tony te kunnen houden? Dat kan ik niet! Dat kan ik écht niet! Maar het móet. Ik moet je loslaten, maar weet niet hoe. Ze zuchtte diep, en tot haar stomme verbazing draaide hij zich ineens om en nam haar in zijn armen.

'Je denkt veel te veel voor een vrouw,' zei hij rustig, maar hij zei het een beetje lachend. 'Ga toch slapen, Blaze! Ga lekker slapen en weet dat ik van je houd. En of je me nu gelooft of niet, ik beloof dat je ook eens van mij zult houden.'

Zou ze dat écht? vroeg ze zich af en ging dankbaar dicht tegen hem aan liggen. Zou ze echt van hem gaan houden? Even voelde ze een sprankje hoop.