Hoofdstuk 12

Het Begin

Zo, thuis, nu eerst mijn feestje uitwerken. Laat mijn moeder dit jaar in oktober nou zestig worden, dat betekent dat we samen honderd worden! Wat een mooi gegeven en wat gun ik mijn mama ook een feestje.

‘Mam, denk je ervan? Samen vieren? Waar word jij blij van?’

We besloten te beginnen met een etentje voor de broers en zussen van mama en aansluitend een knalfeest neer te zetten voor mij, met alle vrienden en familieleden die de laatste twee jaar belangrijk voor mij geweest zijn. Dat waren er nogal wat.

We reserveerden een prachtige, boerderijachtige locatie, die ook nog redelijk betaalbaar was. Ik had er enorm veel zin in en voelde aan alles dat de opwaartse spiraal doorzette.

Mijn nieuwe ritme kreeg vorm. Elke vrijdag logeerden de kinderen bij opa en oma en had ik de tijd om iets voor mezelf te doen, of niet. Marco’s ouders waren blij dat ze iets concreets voor me konden doen. De kinderen vonden het ook prima. Ik was trots dat ze me konden loslaten en ik hen (een beetje). Het idee dat ik de enige was waar ze zich veilig voelden, benauwde me. Ik wilde ze meegeven dat ik er altijd voor ze was, ook al was ik niet fysiek bij ze. De veiligheid moest in hun hart zitten.

In september werd Lucas’ nieuwe fiets thuisbezorgd, die ik via internet besteld had.

Wist ik veel dat die in een doos in duizend stukjes zou worden afgeleverd? Zuchtend en mezelf vervloekend voor mijn suffe actie – er bestaan gewoon fietsenwinkels die kant en klare fietsen verkopen – begon ik aan de fiets. Ik was even vergeten dat ik geen ‘mannendingen’ meer zou doen. Als het niet lukte, kon ik altijd pa nog inschakelen.

Ik had net alles uitgepakt en neergelegd in de tuin, zodat het een beetje op een fiets leek, toen Robin’s hartsvriendin Yara werd gebracht door haar vader. Laat hij nou vragen of hij me misschien kon helpen? Duidelijk, de zon scheen en had een man op mijn pad gestuurd. Ik hoefde hem alleen maar een biertje aan te bieden en ‘Ja graag’ te zeggen. Heerlijk.

Gênant momentje van de dag was dat Robin en Yara bedacht hadden dat het leuk zou zijn als we verliefd op elkaar zouden worden, dan werden ze stiefzusjes. Op een gegeven moment riepen ze ons naar boven. Wij moesten met de ruggen tegen elkaar aan gaan staan, waarop de meisjes, strooiend met rozenblaadjes (papiersnippers), keihard het liedje ‘Oh zo verliefd’ van K3 meezongen en om ons heen dansten.

Oké. Behoorlijk ongemakkelijk stonden we daar, we waren ontzettend blij toen het afgelopen was. Zonder oogcontact, maar met een diepe zucht gingen we naar beneden. ‘Ach, die meiden toch met hun romantische ideeën. Biertje?’ en daarna: ‘Blijven jullie eten?’ Hij ging verder met de fiets en ik ging eten halen. Zucht.

Na het eten kwam Luc’s beste vriendin Lisa met haar familie langs om de nieuwe fiets te bewonderen. Zij waren er altijd voor ons op belangrijke momenten. Voor Lucas was dit duidelijk een belangrijk moment, want hij had zelf gebeld of ze kwamen. Met zijn allen hielpen we Lucas op zijn nieuwe, iets te grote, fiets, onder luid geklap en gejoel.

Yara bleef gezellig logeren en de volgende dag, toen haar vader haar weer ophaalde, hadden we een huis vol. Kim en Noa brachten taart, om Kim ‘s verjaardag nog bij ons te vieren. Ook mama wipte langs.

‘Wat een leuke man, Bren,’ zei Kim toen hij weer weg was, ‘volgens mij vindt hij jou ook erg leuk.’ Mijn moeder knikte beamend.

‘Wel nee joh,’ lachte ik, ‘dat is de vader van Yara, doe normaal.

Trouwens, ik ben veel te blij dat ik me weer een beetje happy voel zonder man, dus laat mij even lekker met rust.’

Ik realiseerde me de maandag na dit weekend, bij het wakker worden, dat ik al drie dagen blij was opgestaan, waarop ik prompt begon te huilen.

Bijna twee jaar lang niet blij opstaan is lang, daar raak je aan gewend, tot het ineens een paar dagen anders is, zonder direct aanwijsbare reden.

Ik voelde me er schuldig over. Oh, wat gebeurt er nou? Is dit wel oké? Mag ik wel zo vrolijk zijn en zin krijgen om dingen te ondernemen en te ervaren dat de zon ook voor mij weer schijnt? Ik verdween snel weer een paar dagen in mijn putje. Maar het gevoel was te fijn en kwam terug en ik was weer in staat om lekker mijn plannen verder uit te voeren.

De uitnodiging voor mijn feest was verstuurd. Ik had tachtig mensen uitgenodigd, die allemaal zijn gekomen. Op één na: mijn vader. Heel verdrietig en hard. Hij ging naar Portugal op vakantie en ging naar mijn gevoel volledig aan mij voorbij. Hij wist hoe belangrijk dit feest was voor mij. Niet alleen dat ik veertig werd, maar vooral de manier waarop. Ik stond er nog!

Hij belde me met zijn gebruikelijke struisvogelstem, net iets te vrolijk als hij iets moeilijks te melden had. ‘Dearest, wij zijn er niet op je feest, we zitten dan in Portugal met de hele familie, maar maandag op je echte verjaardag kom ik wel hoor’.

Woede vlamde op vanuit mijn buik. ‘Nou pa, ik weet weer waar ik sta en hoe belangrijk ik voor je ben. Je kunt er ook voor kiezen om met de hele familie – waar ik duidelijk niet bij hoor – een andere keer te gaan, of ga een dag later.’ Stampvoetend liep ik van de keuken naar de kamer en weer terug. Ik was zo verschrikkelijk boos, verdrietig en teleurgesteld.

‘Bren, doe nou niet zo dramatisch, er komen hartstikke veel andere mensen, je feest wordt vast heel leuk. We kregen deze vakantie aangeboden van de ouders van Monique. Verzetten of later gaan is geen optie, dat begrijp je toch wel?’

Ik herinner me niet exact meer wat ik daarna tegen hem zei, maar was inmiddels op de bank gaan zitten. Terwijl de tranen over mijn wangen liepen, schreeuwde ik hem twintig jaar kak toe. Die avond kreeg hij de boosheid en teleurstelling van iedere afwijzing over zich heen. So be it.

‘Ik hoef je nooit meer te zien papa, ik heb alleen maar verdriet van jou en van jouw afwijzing, keer op keer weer.’ En ik hing op.

Mijn vader was het er niet mee eens en belde me direct terug, hij was in de war, maar wilde me niet kwijt. Ik was op dat moment niet in staat om te reageren, ik was geschrokken van mijn eigen boosheid.

‘Laat me maar even met rust pa, dat is voor nu echt beter.’ Jankend hing ik op en belde ik mijn broer. ‘Tim, hij flikt het weer, hij is er niet op het feest en ik ben er klaar mee, ik hoef hem niet meer te zien.’ Tim en ik hebben de wisselwerking op elkaar dat als een van ons over de zeik is de ander heel rustig blijft. De laatste jaren bleef vooral Tim heel rustig. Ook dit keer kreeg hij me rustig, maar de tranen bleven stromen, wat een ontlading en wat een verdriet.

De dag voor mijn echte verjaardag belde mijn vader me op. ‘Mag ik morgen alsjeblieft langskomen?’

‘Ja natuurlijk mag dat, maar die verwachtingen en die teleurstellingen wil ik niet meer, snap je dat? Ik ben er klaar mee om jou altijd maar te moeten begrijpen, ik kan niet meer bewegen.’ ‘Mop, ik snap het. Ik wil het ook anders. Laten we rustig beginnen, ik wil in iedere geval af en toe naar je toekomen en dan kunnen we praten, is dat goed?’

‘Ja papa, dat is goed.’ Zuchtend hing ik op. Moegestreden en met weinig hoop dat het veranderen zou.

Op mijn feest was hij er niet.

De dag na de ruzie stond een geheimzinnig uitje voor me op de planning. Al wekenlang werd ik geteisterd door vage mailtjes dat ik klaar moest staan op vrijdag 9 oktober om ontvoerd te worden. Ik had geen idee wie de afzender was en werd gek van nieuwsgierigheid. Ik houd niet van verrassingen, dat had ik ergens al genoemd toch? Controle freak nummer één.

Met dikke ogen na de slapeloze, verdrietige nacht, beetje jammer, wachtte ik vol spanning op de mysterieuze vriendinnen die dit bedacht hadden. Het bleken allemaal lieve moeders van school te zijn, waarvan een flink aantal vriendinnen waren geworden in de afgelopen twee jaar. Ze namen me mee naar een boerderij in de buurt en we hebben een heerlijke dag gehad. Boerengolf gespeeld en gewonnen, kaas gemaakt en tractor gereden. Het leek wel een kinderpartijtje.

Ik ben ontzettend verwend en stond de hele dag in het zonnetje, letterlijk en figuurlijk, wat een prachtig cadeau!

Het was een turbulente tijd, want ook mijn besluit om mezelf een paar nieuwe borsten cadeau te doen werd concreet. Snelle beslisser als ik kan zijn, was ik zo verstandig om twee kritische vriendinnen mee te nemen naar het borsten-passen-avontuur. Een beetje giechelig gingen we naar de kliniek in Amsterdam. Ik vond het prima, ik wist wat ik wilde en de arts was duidelijk in zijn advies. Ik wilde per se niet te groot, gewoon een mooie B-, kleine C-cup. Meer balans in mijn lichaam. Ik was snel klaar, maar mijn vriendinnen niet. Ze stelden belangrijke, kritische vragen. Ik was zo blij dat ik ze had meegevraagd, ik ken mezelf en snijd her en der nog wel eens een bochtje af om sneller bij mijn doel te zijn. Niks mis mee, maar dankzij hen nam ik deze bocht bewust en netjes. Alles weldoordacht besloten. 27 oktober ging het gebeuren, tien dagen na mijn feest.

Restte mij alleen nog de tattoos te plannen, ik kreeg ze van mijn schoonfamilie voor mijn verjaardag. Echt superlief. Ik was er helemaal uit: twee vlinders op mijn buik die staan voor mijn kinderen, en één op mijn arm voor mijzelf, om me te herinneren dat ik mag vliegen en leven op mijn eigen manier. Op weg naar mijn eigen geluk. Afspraak gemaakt voor 20 oktober, drie dagen na mijn feest.

Wat een adrenaline en leven gierden er in deze periode door mijn lijf. Niet normaal. Alsof op mijn veertigste alles zou veranderen. Had ik zelf besloten dat het tijd was om weer te gaan genieten, of was het echt zo? Hoe dan ook, alles voelde echt en intens. Keuze. Punt?

De dag van mijn feest brak aan. Ik was erg goed gelukt en droeg een prachtige, zwarte top, met een mooie, strakke broek en sky high heels! Mijn make-up was tot in de puntjes geregeld en ook mijn haar, dat meestal danst en doet waar het zin in heeft, zat prachtig.

Tim, Annabelle en Kim zouden blijven slapen. De kinderen (Noa ook) gingen tot negen uur mee naar het feest, daarna zou Tim ze naar huis brengen, een oppas was geregeld.

Het etentje voor mijn moeder met haar familie was een groot succes, heel warm en gezellig. Mijn feest was voor mij nog meer dan dat. Ik gaf een kleine speech en zag, waar ik ook keek, alleen maar lieve mensen, die stuk voor stuk belangrijk voor me waren. Trillend van de zenuwen en spanning bedankte ik iedereen voor hun steun en liefde, met name tijdens de laatste twee jaar. Ik sloot af met een diepe buiging voor mijn gasten. Tranen all over natuurlijk, van geluk en een klein beetje verdriet, maar die hoorden er bij. Natuurlijk heb ik Marco geeerd en genoemd. De toon was gezet en we gingen volledig los. Gedanst, gezongen en gedronken tot het einde.

Toen alles en iedereen naar huis was en alleen mijn harde kern – Tim, Annabelle, Kim, Mark en Claire – overbleef, was ook de vader van Yara er nog. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, bracht hij me thuis (tijdens de autorit heb ik heel charmant mijn hakken van mijn voeten afgepeld) en kwam hij mee naar binnen voor de afterparty aan de keukentafel. Hij deed gezellig mee met cadeaus bekijken, geld tellen en mengde zich zelfs in en rare discussie die ik met mijn broertje had.

Het voelde heel vertrouwd en eigen, terwijl we elkaar eigenlijk amper kenden. Vanwege het ‘fietsweekend’ had ik hem uitgenodigd, hij hoorde tenslotte bij mijn eerste weekend blij-zijn. Ik had hem bij wijze van spreken ook niet kunnen uitnodigen. Maar goed, soms lopen dingen zoals ze lopen. Die avond hield ik me daar niet mee bezig. De adrenalineroes van mijn feestje voerde de boventoon, samen met een klein beetje alcohol.

Ondanks de suggestieve opmerkingen die mijn harde kern over ons maakte, had ik het helemaal niet door. Keuze. Punt? Tot ik de volgende ochtend een sms’je kreeg: ‘Wat een leuk feestje was dat en wat ben jij leuk. Ik zou je graag beter willen leren kennen, zullen we wat afspreken?’

Toen pas viel het kwartje Er fladderde iets in mijn buik. Hij is best wel leuk, hij is eigenlijk wel heel erg leuk, oh ja, ik wil graag afspreken.

Ik weet niet waarom ik het toen pas voelde, had ik het moeten zien aankomen?

We hadden een officiële date op woensdag 21 oktober en tot die tijd flirtend sms-contact. Zo kwamen we erachter dat we allebei op maandag met de kinderen naar Ajax zouden gaan, vanuit de voetbalclub waar onze jongens voetbalden.

‘Zullen we samengaan?’ stelde hij voor.

‘Goed plan,’ antwoordde ik, ‘en joh, als jij de hele dag moet werken, is het misschien handig als jullie eerst hier een hapje eten?’

We aten de meest vieze spaghetti die ik ooit heb gemaakt en vertrokken naar Ajax, als in een roes. Ik leek wel een bakvis. Er gebeurde niet zoveel, maar het feit dat we na afloop allebei niet meer wisten waar we de auto geparkeerd hadden, zegt wel iets. Ik weet niet eens meer wie er gewonnen heeft, Ajax of…?

De dag voor onze date, stond nog het projectje tattoos gepland. Lekker was anders, maar wat zijn ze mooi geworden! In totaal drie prachtige vlinders, twee op mijn buik en één op mij rechteronderarm. Ik was zo blij, ze voelden meteen echt van mij, ik hoefde er niet eens aan te wennen. Vooraf had ik de plekken bepaald, maar de symboliek ervan werd achteraf pas duidelijk: Als ik mijn arm laat hangen, rust mijn vlinder op mijn kinderen, als ik mijn arm naar links buig rust mijn vlinder op mijn hart. Niet bewust bedacht, maar onbewust wellicht wel?

Ik had de kinderen niet verteld van mijn afspraakje met Yara’s vader. Als het op niks zou uitlopen, hoefde ik ze ook niet in verwarring te brengen.

Ik was helemaal klaar voor mijn date, al was ik enorm zenuwachtig. Doordat mijn tattoos nog nat en bloederig waren, had ik een kledingprobleem. Ik besloot om mijn tattoos die avond te negeren en gewoon aan te doen wat mooi stond. Niet praktisch, met als gevolg een ontstoken tattoo op mijn arm, maar dat was ondergeschikt.

Thank God was mijn moeder er. Zij hield me rustig en raadde me zelfs aan om condooms te kopen. Nou moe?

Het was niet niks, mijn eerste date na eenentwintig jaar. En dan de mogelijkheid tot seks met iemand anders dan mijn man. Ik denk dat ik daar zo nerveus over was en door mijn onervarenheid met dates in het algemeen. Ik was blij toen het eindelijk tijd was en hij me ophaalde.

Tijdens de rit naar het restaurant was de spanning al voelbaar. Wat een raar gevoel, de vader van Yara transformeerde ineens in Rob. Omdat onze meiden al vanaf groep één bij elkaar in de klas zaten, had Rob alles meegekregen van het overlijden van Marco. Hij was zelfs op de begrafenis geweest, samen met Yara’s moeder. Ze zaten achter ons, omdat Robin Yara dichtbij wilde hebben. De avond van onze date hebben we het niet over Marco gehad, we zijn begonnen met ons.

We hadden net onze jassen ophangen in het restaurant, toen hij mij naar zich toetrok. Ineens stonden we te zoenen. Enigszins verward gingen we daarna aan tafel en bestelden Proseco. ‘Voel jij het ook?’ vroeg ik. Hij knikte en pakte mijn hand. Het was heel intens en we hebben een beetje gekletst en gepraat over God mag weten wat. Wat we hebben gegeten, weet ik niet meer en ook niet of er meer mensen in het restaurant zaten. Tijdens de kleine rookpauzes stonden we als bakvissen te zoenen en te genieten. Na het etentje voerden we de spanning op door een afzakkertje te halen, een heerlijk drankje bij de openhaard in het naastgelegen hotel. Niet te lang, want er hing zoveel in de lucht dat we naar huis wilden.

Bij mij thuisgekomen explodeerde de aantrekkingskracht. Volledige overgave, lust en passie. Niet erg handig voor mijn net gezette tattoos, maar goed. Geslapen hebben we die nacht nauwelijks,. We begrepen alle twee niet zo goed wat ons overkwam. Er was zoveel herkenning en het voelde zo vertrouwd. Heel bijzonder. Ik heb geen moment aan Marco gedacht, voelde me niet schuldig, integendeel het voelde gewoon goed.

Het was een date die een one night stand had kunnen worden, alhoewel dat nooit mijn ding was.

De volgende dag hadden de meiden schoolhockey. Rob haalde Yara op bij haar moeder. Onze date had voor hem ook zoveel teweeg gebracht, dat hij vond dat hij Yara’s moeder moest inlichten.

Dat viel niet helemaal goed, zij reageerde nogal emotioneel, alhoewel zij op dat moment al zeven jaar uit elkaar waren. Belangrijk detail was dat Yara’s moeder en ik ook met elkaar omgingen, we kenden elkaar redelijk goed. Dat verklaarde waarschijnlijk haar reactie. Ik kwam van dichtbij.

Op mijn feest had ik een gesprek opgevangen waarin Yara’s moeder lachend vertelde dat Rob nog wel bij haar terug zou willen, maar dat zij dat niet meer wilde. Op dat moment was ik me er niet van bewust dat ik dat opgevangen had, bijzonder toch hoe je geest dingen registreert die later pas naar boven komen. De woorden spookten nog door mijn hoofd.

Tijdens onze date, voordat ik me helemaal overgaf aan wat ik voelde, vroeg ik Rob ernaar. Hij beantwoorde mijn vraag heel eerlijk en zei dat er niks meer tussen hen was. Als zijn antwoord niet oprecht gevoeld had, dan had ik het zeker bij het etentje gelaten. Geen zin in gedoe.

Op het hockeyveld draaiden we om elkaar heen en deden we alsof alles normaal was. Er stonden allerlei bekenden om ons heen. Spannend.

We hadden afgesproken dat we het de kinderen nog niet zouden vertellen, eerst kijken hoe alles ging lopen. Omdat de meiden hartsvriendinnen waren, wilde we zeker weten dat het zo goed bleef voelen. Rob had dit ook tegen Yara’s moeder gezegd, zij was het daarmee eens. Ik was dan ook verbaasd toen ze belde met de mededeling dat zij het diezelfde middag nog tegen haar kinderen had gezegd. Dat betekende dat ik het ook aan mijn kinderen moest zeggen, anders zou Robin het misschien van Yara horen en dat voelde niet goed.

Maar ook, en dat vond ik veel moeilijker, moest ik het mijn schoonouders vertellen. Ik kon niet verwachten dat Robin en Lucas dit geheim zouden bewaren. Twee dagen na ‘de date’ zat ik huilend op de bank bij mijn schoonouders en vertelde ik dat ik verliefd was. Hun reactie was superlief, ze waren blij voor mij, maar ook erg verdrietig. Keiharde realiteit: de wereld draait ook zonder hun zoon door.

Blij en opgelucht door hun zegen had ik alle ruimte om verliefd te zijn. Rob en ik waren onafscheidelijk, zover de tijd en de kinderen het toelieten. De kinderen reageerden alle vier heel positief en we deden, mede gedwongen en geholpen omdat ze het toch al wisten, al snel veel samen. We konden niet anders. Misschien liepen we te hard van stapel, maar voor ons allebei gold: als iets goed voelt, voelt het goed. We waren te oud en hadden te veel bagage om moeilijk en voorzichtig te doen. De basis van een dikke L van Liefde maakte alles goed.

Mijn familie en vriendenkring ontvingen Rob als de redder van Prinses Brenda. De man die haar weer liet stralen en die croissantjes bracht, terwijl ze herstelde van haar goed gelukte borstoperatie. Mijn moeder, die mij en de kinderen liefdevol verzorgde na mijn operatie, liep met hem weg.

Wie niet?

En ik? Ik kon het leven weer met twee handen pakken.

~ Dagboek ~

22 oktober 2009 (na de eerste avond/nacht met Rob):

Twee jaar geleden het grote verlies,

Nu het grote geluk?

Zo voelt het wel, wat ik nu voel is waanzinnig.

Eén avond, één nacht en alles is goed.

Eén snaar geraakt en het is gebeurd.

Ik val als een blok en ik geef me over.

Geen keuze, is het chemie, het lot of toverkracht?

Ik ken je al zo goed, ook al ken ik je niet.

Ik vind je geweldig.

14 november 2009

Leven op zijn kop, spagaat!

Ik voel zo veel en ontdek kanten van mezelf waarvan ik het bestaan niet wist. Rust en onrust tegelijk. Het leven draaide heel lang om de kinderen, een verplaatst anker. Controle, regelmaat en discipline tot het vanzelf weer beter werd.

Het is niet alleen de liefde die ik voel. Het is meer dan dat. Inspiratie, ideeen, zoveel zin om dingen te doen en te ondernemen en te ontdekken. Liefde zonder verwachtingen, elk moment pakken wat je pakken kan, genieten.

Ik moet het allemaal nog wel een plekje geven, want ik ben nu een verliefde vrouw, maar nog steeds in de rouw. Dat is een bijzondere combinatie. Balans tussen de kinderen en mijn liefde voor Rob vinden, valt niet mee. Maar het lukt aardig. Godzijdank logeerden zij toch al één keer per week bij pa en ma, zodat zij nooit het gevoel hebben gehad dat ze weg moesten omdat Rob er was. Jezus wat ben ik verliefd! Op het leven, op Rob en op ons!

Moet er weer van huilen.

28 december 2009

Acht weken verliefd. Verliefd op de prachtige man met ook een rugzak met bagage. Het voelt als een kans om mijn leven een nieuwe richting te geven. Weer samen met iemand die me laat stralen en voelen. Samen is echt mijn ding en ik grijp deze kans met beide handen aan. We zien wel waar het schip strandt en wat de mix van de rugzakjes ons brengt. Ik hoop, heel voorzichtig, en uit voorzorg zonder verwachtingen, op een rijk gevulde koffer van ons samen. Misschien wordt het wel een heuse kofferset.

Laten we beginnen.