Hoofdstuk 10

Boos

Nieuwjaar 2009 brak aan en ik besloot dat het tijd werd om te gaan genieten. Af en toe even weg, misschien een feestje, mensen, mannen ontmoeten ofzo?

Het plan was leuk, maar de werkelijkheid bleek anders.

Ik probeerde het her en der wel, maar ik kwam vaak erg vroeg en nuchterder dan ooit thuis. Aandacht genoeg, maar niemand kon me boeien. Seks miste ik ook niet. Ik geef mezelf ook niet zo snel, ben ik achter. Ik vind niet snel iemand echt de moeite waard. Het doel dat ik mezelf had gesteld werkte niet. Ik viel in een gat en was eigenlijk alleen maar boos, ontzettend boos.

Het had misschien ook te maken met het feit dat Claire en Mark door een hel gingen, een scheiding leek niet meer te voorkomen. Ik werd geconfronteerd met allerlei verstopte emoties.

‘Had ik nog maar een man die me kon bedriegen, tegen wie ik kon schreeuwen en die ik de deur uit kon schoppen … had ik maar een keuze gehad,’ vertelde ik ze huilend. Dat bracht hen in verwarring en maakte dat ze zich schuldig voelden tegenover mij. Neemt niet weg dat zij hun eigen ding moesten uitvechten. Ze moesten samen door deze crisis heen, wat de uitkomst ook zou zijn. Daar stond ik dan, met mijn oordeel over vreemdgaan en oneerlijkheid, gecreëerd door mijn verleden en door mijn eenzijdige ervaring. Het oordeel gold niet voor hen, omdat ik van allebei hield (en nog steeds hou) en ik voor beiden begrip had.

Het was een verwarrende tijd, waarin ik vooral boos was. Op alles en iedereen die me niet belde, die me niet hielp en die er niet voor me was als ik dat wilde en zoals ik het wilde. Ook Marco was de lul. Ik had geen grip op de situatie en het feit dat ik geen keuze had gehad. De oerknal was gebeurd en mij was niks gevraagd.

Dat neemt niet weg dat de aandacht van mijn omgeving veranderde, het was inmiddels al ruim een jaar geleden en iedereen ging weer verder met zijn eigen leven. Het maakte me enorm verdrietig. Voor mij voelde het anders, ik zat er nog middenin. Met name met mijn vader en Monique had ik moeite. Ik was veranderd, had de energie niet meer om alles met de mantel der liefde te bedekken, zoals ik de jaren na de scheiding van mijn ouders deed. Dat mijn vader twee kinderen uit een vorig huwelijk had, accepteerde Monique, maar ze zag en behandelde ons nooit als zijn kinderen. We waren meer vrienden. Ze hield van ons, dat wel, maar aan onze behoefte om af en toe zijn kind te mogen zijn, met her en der een terugblik naar onze jeugd, werd niet voldaan. Mijn vader was een struisvogel en wilde geen gezeur, hij wilde iedereen blij en gelukkig maken en pikte de signalen die iets anders aangaven niet op.

Direct na de oerknal gingen we echt en zuiver met elkaar om, inclusief Monique. Ik wilde niet meer terug naar de tijd daarvoor. Ik wilde echt contact en gezien en erkend worden voor wie ik ben. Geen concessies meer. Dat botste. Na een aantal flinke teleurstellingen was ik er klaar mee. De druppel was dat mijn vader en Monique me huilend achterlieten, omdat ze nog naar een verjaardag moesten. We hebben nog een etentje gehad waar ik mijn ziel en verdriet op tafel heb gelegd, maar de boodschap kwam voor mijn gevoel niet over. Daarna heb ik Monique eigenlijk nooit meer gezien. Mijn vader had er een probleem bij, want hoe moest hij hiermee omgaan? Deze keer heb ik het niet voor hem opgelost, het is van jou pap, deal er maar mee. Ik ben wie ik ben en ik doe niet meer mijn best om te voldoen aan de verwachtingen. Geen energie voor.

Het was een verdrietige, maar hele eerlijke beslissing die veel rust gaf. Ik was begonnen aan de weg die me naar mezelf terug moest brengen.

Mijn moeder zag mijn strijd en boosheid met lede ogen aan. Ze kon het ook benoemen: ‘Vrouwtje, waar is iedereen dan, je doet zoveel alleen, en je doet het zo goed. Maar maak het niet mooier dan het is, er zijn gewoon mensen die je hebben laten vallen. Waarschijnlijk niet persoonlijk bedoeld, maar die kunnen niks met jou en je verdriet en lopen ervoor weg, je mag die boosheid echt wel even voelen hoor.’

Oké mam, bedankt, je had ontzettend gelijk en ik heb geluisterd. Een beetje. Het is raar om te beseffen dat er inderdaad mensen gewoon verdwenen zijn. Ik hoor niks meer van ze, maar eerlijk gezegd heb ik ze ook niet gemist. Dus dan moest het zo zijn. Wie weet tot ooit of nooit. Om het even. Ik heb niet veel te geven gehad het laatste jaar en was zeer zeker niet attent.

Er volgde daarna wederom een wintersportvakantie met Claire en Mark, die misschien nog wel moeilijker was dan het jaar ervoor. Nu zaten zij in een crisis en was de mijne alweer iets minder. Ik was in ieder geval mijn telefoon niet kwijtgeraakt. We hebben heerlijk geskied, maar het spel dat ze met elkaar speelden, vooral ’s avonds als we aan de bar zaten, was voor mij niet om aan te zien. Ik dook vaak vroeg in bed met een lekker boek of om wat te schrijven. Lezen lukte me gelukkig langzaam weer.

Ik ben bang dat de oerknal ook op Mark een enorme impact heeft gehad. Net als ik heeft hij Marco letterlijk onder zijn handen dood zien gaan. Dat heeft hem enorm veranderd. Werk werd nog belangrijker voor hem en hij ging als een dwaas sporten. Hij was wanhopig op zoek naar ‘meer’. Uiteindelijk maakte Mark keuzes waardoor hij en Claire in deze crisis belandden. Was het een wake-upcall voor hem, of was het een vlucht die hem zijn huwelijk heeft gekost? Of was het uiteindelijk toch wel zo gelopen? Met hem erover praten was geen optie, hij was het zich waarschijnlijk niet eens bewust. Maar ik heb hem en zijn leven zien veranderen en weet nog steeds niet zeker of dat de bedoeling was.

Ik kwam rustiger terug van wintersport en wist dat ik de volgende stap moest zetten. Marco echt gaan loslaten en mezelf als alleenstaande gaan zien. De trouwring was een ding aan het worden, hij zat me in de weg, maar wilde nog niet af.

~ Dagboek ~

6 januari 2009

Ben zo boos, zo verschrikkelijk boos. Godverdomme, hebben ze wel een idee waar ik doorheen ga, hoe erg ik je nog steeds mis, hoe godvergeten kut het is om alles alleen te moeten beslissen en te moeten regelen?

Weten ze wel hoe moeilijk het is om je bed uit te komen en je ding te doen zonder dat je weet waarom? En dan gewoon afbellen terwijl ze zouden oppassen, zodat ik niet kan trainen? Ga nog oplossingen aandragen ook: ‘Dan train je toch een uurtje later.’ Alsof zij dat bepalen. Het is mijn leven en ik wil trainen wanneer ik dat wil. Ze weten helemaal niets van mijn fucking leven, helemaal niks. Het interesseert ze ook niet, maakt alles veel te ingewikkeld en ja, wie heeft daar nu zin in? Mijn leven is niet leuk, en waarschijnlijk ben ik ook niet leuk. Ik vind hen ook niet leuk. Vind alles stom. Uiteindelijk ben je toch alleen op deze kutaarde. God wat voel ik me kut zeg, alleen, verlaten en bang.

En jij dan, Marc, had je niet even kunnen zeggen dat je van plan was dood te gaan? Godverdomme dit was echt de bedoeling niet. De afspraak was dat we samen oud zouden worden, heel oud ja! En gewoon een heerlijk onbezorgd leven zouden hebben. Maar nee hoor, jij gaat gewoon dood en laat mij achter met al mijn verdriet en onze kinderen. Wat een verantwoordelijkheid. Het is gewoon niet eerlijk, klootzak. En ik mag het allemaal weer oplossen. Alles, alles, van een fucking nieuwe lamp tot het verbouwen van ONS huis, tot het vinden van mezelf in dat diepe gat van ellende. Weet je wel hoe kut dat is? Terwijl jij lekker op je wolkje toekijkt en nog af en toe lekker loopt te kutten met onze elektriciteit. Wat ik vervolgens weer mag oplossen! Fuck you en val maar lekker van je wolkje af, was het hier niet goed genoeg? Godverdomme, ik mis je!

13 januari 2009

Ben nog steeds boos, op iedereen die me nu niet belt, Tim, papa, wie dan ook. Iedereen is lekker bezig met zijn eigen ding en ik mag het uitzoeken. Huil tranen met tuiten en tuiten en tuiten. Wat zijn eigenlijk tuiten? Klinkt wel lekker.

2284. Tranen met tuiten huilen (schreien of lachen),

d.w.z. groote, dikke tranen schreien (mnl. vloetoogen) of lachen; vooral van kinderen gezegd, die om eene kleinigheid zich zeer aanstellen. Tranen met tuiten zijn eig. groote, dikke tranen, die boven in een tuit, een punt, uitloopen (vgl. De Bo, 1195)

Bron: F.A. Stoett, Nederlandsche spreekwoorden, spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden. W.J. Thieme & Cie, Zutphen 1923-1925 (vierde druk).

O ja en morgen is je verjaardag, gezellig.

8 februari 2009

Oeps, januari was dus dramatisch. Voel me gelukkig niet meer zo boos, maar het is waar, je staat er uiteindelijk alleen voor. En dat is hoe ik me voel. Alleen.

Het gekke is dat ik dat niet altijd heel erg meer vind, ben best goede vriendjes met mezelf. Sinds ik de band die me met jou verbindt losser maak, voel ik me steeds meer alleen. Minder getrouwd, maar nog zeker niet beschikbaar. Ook niet voor een leuke avond…

Denk dat de grote uitdaging is om mijn eigen leven te leiden, alleen en niet meer ons leven samen.

Gek is dat hoor, leven op mijn gevoel en dingen doen die IK belangrijk vind, in plaats van dit samen te bepalen. Ik kan niemand anders meer de schuld geven, alleen mezelf. Dat is ook even wennen. Ik word er wel beter in, merk ik. Weinig keuze ook.

Ben soms echt intens verdrietig over de moeizame band die ik met mijn vader heb. Het is maar een zo’n dun draadje en hij lijkt zo in de war. Heb zelf niet de energie om het tij te keren en er iets tastbaars mee te doen. Ben te vaak op mijn ziel getrapt denk ik.

En mijn ego zit in de weg om het te doorbreken. Ben er niet trots op, maar kan er niks anders van maken. Mijn dagelijkse leven kost teveel energie om dit soort dingen erbij te hebben. Ook gaat veel van mijn energie naar Claire en Mark, kies er zelf voor en leer er veel van. Niet oordelen en niks vinden. Wat zou ik hier graag met je over praten, net als vroeger, onze visies uitwisselen en samen tot onze visie komen. Ach, ik heb een beetje de blues en ik heb het vermoeden dat het nog wel even aanhoudt.

Ik ga slapen.