Hoofdstuk 5

Voelen, wat is dat?

Ik had geen zin in rouwgroepen, therapie of lotgenotensessies, dat was nog steeds niet mijn ding. Ik ben vrij eigenwijs geloof ik. Het zal me niets verbazen als mijn meisjesnaam, Beukering, eigenwijs betekent.

Vrienden en familie werken ook zeer therapeutisch. Ik hield het liever dicht bij huis, alhoewel…

Op aanraden van een vriendin, bezocht ik in april een medium. Mijn vriendin smeekte me bijna om te gaan, want Marco wilde me spreken. Hoe ze dat wist, laat ik in het midden, maar dat er meer is tussen hemel en aarde werd wederom duidelijk.

Ik accepteerde het als feit en liet me leiden door mijn intuïtie. Mijn vriendin regelde een afspraak. Ik wist niet wat ik ervan kon verwachten en liet het maar gebeuren. Bijzonder, ik maakte werkelijk contact met Marco en met mijn opa. Hij was het die me de laatste vier maanden aan het vooruit duwen was. Marco was oké, trots op mij, maar ook bezorgd.

‘Bren, ga op die bank liggen en voel! Laat je verdriet komen en ga ermee aan de slag! Alsjeblieft.’

De boodschap was duidelijk en de eerste opening was gemaakt. Het medium gaf me ook mee dat ik verder moest gaan met schrijven en dat de toekomst er prachtig uit zou zien. Vanaf mijn veertigste verjaardag zou de zon weer gaan schijnen en een nieuwe liefde zou dan niet lang op zich laten wachten.

Dat was het laatste waar ik mee bezig was, ik voelde me nog hartstikke getrouwd en mijn veertigste verjaardag… ik kon amper over morgen nadenken. De voorspellende boodschappen stopte ik daarom heel diep weg. Maar het contact met Marco deed me goed, en hem ook.

Het was bizar om te ontdekken dat ik sinds januari ‘gewoon’ mijn gevoel had uitgeschakeld, vier maanden lang. Wel ging ik zo nu en dan naar de huisarts, om vinger aan de pols te houden. Ik had opnieuw een afspraak en hoor mezelf nog tegen collega en vriendin Jo zeggen: ‘Ik heb eigenlijk geen zin, het gaat toch prima met me?’

‘Ga maar wel,’ zei Jo, ‘als het goed gaat, ben je zo weer weg.’ En ze keek me alleszeggend aan. Dat kan ze heel goed.

Dus ik ging naar de dokter.

‘Hoe gaat het?’

Best goed eigenlijk!’ zei ik, klaar om weer op te staan en gedag te zeggen.

‘Oké, maar hoe voel je je?’

Stilte.

‘Eh ja dat weet ik niet hoor.’

‘Nou, voel maar eens, hoe voel je je?’

Licht zwetend en zenuwachtig zat ik te draaien op die stoel. Ik wilde zo graag hard wegrennen, maar toch ook weer niet. Ik bleef zitten en ging voelen.

Hij bleef rustig op me in praten en bracht me dichter en dieper bij mijn gevoel.

‘Dit kan je niet van me vragen. Weet je wel hoe zwart het allerdiepste gevoel is? Daar kom ik echt nooit meer uit.’

Tegelijkertijd wist ik dat ik een keer de poel van verdriet in moest. Ik kon er omheen gaan, maar dan bleef de poel zo zwart. Dus ik dook en vond van alles. Tranen, afwijzing, schuld en woede, heel veel woede. Ik was ontzettend boos op Marco. ‘Hoe kan je nou dood gaan en mij achterlaten met onze kinderen? Waren we niet goed genoeg ofzo?’ Alle emoties kwam ik tegen tijdens mijn duik. Maar ik kwam er weer uit!

Twee uur later, met hulp van de huisarts, heb ik mijn tranen gedroogd en ging ik volledig gesloopt naar huis. Weg was de muur en terug kwam de sigaret. En heel veel verdriet.

De timing van mijn emotionele breakdown was fantastisch, maar niet heus. De verjaardagen van beide kinderen in mei lagen in het vooruitzicht, net als en onze trouwdag in juni, o ja en Vaderdag, dat wordt ook een leuke.

Dan maar actie in de taxi, schop onder mijn kont en doen. Partijtjes regelen, verjaardag doen we lekker in de combi, twee feestjes in drie weken is te veel van het goede. Dus een knalfeest op moederdag. Hoe symbolisch!

Het is gelukt met heel veel hulp van mijn moeder, broer en vrienden en vriendinnen. Het was wel veel. En leuk was het niet. Al heeft niemand dat gemerkt.

Na het huisarts- en mediumbezoek, was een liedje van Marco Borsato voor mij en mijn kinderen met recht een geschenk uit de hemel. Nu pas begreep ik de betekenis van het gezegde: doe wat je altijd deed. En voelde ik het. Het hielp. We luisterden het een hele week bijna non-stop.

~ Dagboek ~

2 mei 2008

En dan, zijn we vier maanden verder, niet meer geschreven, niet of nauwelijks meer gehuild, gestopt met roken, tuurlijk, ik kan alles, ik ben toch heel stoer?

Ben op, doodmoe, pijn overal.

Godver lief, wat mis ik je toch verschrikkelijk. Het voelt als een gat in mijn lijf. Zo’n pijn, zo’n pijn, zo’n pijn.

Dankjewel dat je me naar het medium stuurde. Het was overduidelijk dat jij dat deed. Zo goed en zo verschrikkelijk nodig ook. Bevestiging van wat ik al wist, ergens diep van binnen. Maar waar ik, tot gisteren, heel hard voor wegliep. Fijn dat je erbij was. Ben vooral heel blij dat je goed over bent, rust hebt. En natuurlijk super om te horen dat je trots op me bent en dat ik het goed doe.

Maar goed, je boodschap was duidelijk: Ga zitten en voel! Neem je rust. Dus ik moet er aan, de pijn, het donker, want anders gaat het mis, dat voel ik zelf ook wel. Ik weet het maar… ik wil het niet! Weet je wel hoe donker het daar is? Enig idee? Pik-, pik-, pikzwart.

3 mei 2008

Heb alweer de behoefte om te schrijven, het medium gaf ook al aan dat ik moest gaan schrijven, want dat kan ik volgens haar. Het schrijven maakt veel los, beelden schieten de hele dag al door mijn hoofd. Ik zag je in huis bezig met de dagelijkse dingen. De gewone dingen, ik haal ze zo weer terug,

Als ik de motor van de buren hoor tussen zes en zeven uur, is er altijd een seconde die zegt: ‘Hé daar is hij.’ Niet dus… Gek eigenlijk, je zou zo ons leven weer binnen kunnen stappen, daar waar we gestopt zijn. Hoe ga ik het doen schat, leven zonder jou na negentien jaar. Ik voel veel vrijheid en ruimte voor dingen van mezelf en daar geniet ik echt van. In een relatie geef je altijd een stukje van jezelf en ga je voegen. Ik heb me naar mijn gevoel wel veel gevoegd. Wees eerlijk: echt makkelijk en flexibel was je niet.

Flash: waar komt het woord weduwe vandaan? Ik vind het zo’n treurig, naar, rot woord. Ga een nieuw woord verzinnen voor de vrouw die haar man heeft verloren… een vROUW?

10 mei 2008

Wat een dag, de verjaardag van onze kanjers. Ben je net zo trots op ze als ik? Volgens mij is het helemaal gelukt. God, wat zie ik veel van jou in hen. Luc’s humor, Robin’s serieuze kant, beetje negatief ook soms. Vandaag is het ook Moederdag. Ben zo blij met mijn mama, ze was hier om zeven uur om mij, samen met de kinderen, te verrassen. TOP. Cadeautjes, tekeningen, gedichten, te veel om op te noemen. Daarna lekker ontbeten en de verjaardag voorbereid. Tim was er ook vroeg en het was heerlijk om dit te delen. Heel warm.

Zo’n dag blijft dubbel, ik mis je vreselijk en tegelijkertijd geniet ik van de bakken vol liefde die ik mag ontvangen. Geen tranen vandaag, wel buikpijn.

Dan maar zo, dat ziet niemand. Ik verwerk mijn verdriet toch het liefste alleen.

25 mei 2008

Twee weken later, meisje acht, wat een kanjer en al zo zelfstandig. Partijtje was geslaagd, naar Artis met de tram. Mama was mee. Weer een ‘ding’ voorbij.

Ik ben eindelijk voor vijftig procent de ziektewet ingegaan. Sinds januari heb ik keurig mijn twintig uurtjes gewerkt, maar ik kon niet meer, volledig in duigen op mijn werk. Helemaal op. Naar huis gestuurd door Jo en vier uur non-stop geslapen.

Het voelt raar, ik ben toch niet ziek? Maar het is nodig. Ik werk nu alleen de ochtenden. De avonden alleen zijn niet toereikend om alles te verwerken. Heb nu meer tijd om bij te komen, en om, heel voorzichtig, na te denken over de rest van mijn leven.

Brrrrrrr.

Ook als ik over ons nadenk en de relatie zoals we die hadden, komen er beelden bij me op. We waren soms best ‘zwaar’. Zware en moeilijke gesprekken, waardoor we niet vooruit gingen zoals we graag zouden willen.

Nu gaat het sneller, korte lijnen: plan – uitvoeren – klaar.

Soms bedenk ik achteraf: was dit slim? Misschien niet, maar wel leuk, gezellig of handig.

Daar moet ik aan wennen, maar ik vind het ook fijn. Ik word steeds meer mijn eigen beste vriendje. Kan prima alleen zijn. Dit weekend waren de kinderen met je neef en z’n vriendin mee naar de camping, helemaal leuk.

Deze periode stond een prachtig liedje van Marco Borsato centraal, ‘Doe wat je altijd deed’, aangereikt door een bijzondere vrouw op mijn werk. Heel verdrietig is dat ze, voordat dit boek uitkwam, is gestorven, geveld door de kanker. Ik hoop dat haar nabestaanden er ook troost uit kunnen putten.