30

In de week die volgde was ik voornamelijk bezig om alles met Tjibbe en Fokje door te nemen. Van leveranciers tot facturering, van veiligheid op de kinderdiscodansvloer tot de maandelijkse brandweeroefening.

Ik had een hele lijst met nummers van personen die ik in geval van nood kon bellen met op de eerste plaats de politie. Ergens in het midden stond het nummer van Graat Dammer, die ik altijd kon bellen als een zeiler iets wilde met zijn bootje. Ik had geen idee wat een zeiler in de winter wilde met zijn bootje, maar volgens Tjibbe en Fokje kon dat best wel eens het geval zijn.

Graat Dammer was een echte Fries van rond de vijfendertig. Een zeiler die zijn tijd bij voorkeur op zijn skûtsje doorbracht. Hij was pas gescheiden en zijn herwonnen vrijheid vierde hij door elke vrouw net iets te lang en te stevig beet te pakken. Graat sloeg meteen joviaal zijn arm om mijn schouders en verzekerde mij dat ik hem dag en nacht uit zijn bed mocht bellen. Even flitste het door me heen dat dat misschien wel een prima idee was, tenslotte had hij de goede leeftijd en het bijpassende figuur om ’s nachts te bellen, maar toen ik hem zo begerig naar mij zag kijken, besloot ik onmiddellijk om niet van zijn diensten gebruik te maken. Mijn gevoel zei me dat het wel eens op een teleurstelling kon uitlopen.

Met pijn in mijn hart had ik Sanne en Robert gebeld en hun uitgelegd dat ik de komende maanden elke avond in Het Vaantje aanwezig moest zijn. Ik wist nu al dat ik de Franse les en Sannes gezelschap op de dinsdagavond vreselijk zou missen. Dat ik op de donderdagavond niet meer kon paardrijden vond ik aanmerkelijk minder erg. Robert zou toch wel zijn biertje blijven halen in Het Vaantje en die paarden konden me eerlijk gezegd gestolen worden.

Na ruim drie maanden gehobbel, reed ik nog steeds als een krant en vroeg ik me regelmatig af waarom ik in hemelsnaam de moeite deed om iets te leren waar ik absoluut geen talent voor had. Met Spruit had ik binnen een paar dagen een band gekregen en als ik eraan dacht dat de rechtmatige eigenaar elk moment op de stoep zou kunnen staan, voelde ik een steek van ellende. Het gevoel dat ik voor Spruit had, kon ik voor het edele dier dat zich paard noemde niet opbrengen. Spruit had gewoon een lelijke kop en kromme poten, maar de vrolijke blik die hij in zijn ogen had, had ik bij een paard nooit gezien. Spruit genoot van zijn dagelijkse wandelingen maar elke keer als ik paard ging rijden, had ik het gevoel dat ik het beest geen plezier deed door hem zinloze rondjes in de bak te laten draven. Het was niet echt plezier voor twee.

Het laatste weekend voor hun vertrek naar Portugal had ik van Tjibbe en Fokje vrij gekregen zodat ik nog even kon genieten van mijn rust. Het leek mij een goede gelegenheid om Sanne en Robert uit te nodigen om bij mij thuis te komen eten, alhoewel ik geen idee had of die twee het met elkaar konden vinden. Eigenlijk vermoedde ik van niet. Robert, verlegen import, die heel geestig kon zijn maar niet als hij last had van zijn depressies, en Sanne met haar eeuwige opgewektheid en strenge moraal. Voor de zekerheid kocht ik de beste fles wodka die ik kon vinden en twee pakken melk.

Om vijf uur ging de bel en stond Sanne met een prachtige bos bloemen voor de deur. ‘Kind, wat woon je hier leuk.’ Ze kuste me op beide wangen en liep enthousiast de woonkamer binnen.

Gek genoeg wist ik me niet goed een houding te geven. Al die tijd was ik kind aan huis geweest bij Sanne, maar dit was de eerste keer dat ze bij mij op bezoek kwam en op de een of andere manier voelde het toch een beetje alsof we vreemden voor elkaar waren.

Veel tijd om me daar ongemakkelijk onder te voelen kreeg ik niet, want op dat moment ging de voordeurbel en stond Robert op de stoep.

Hij keek wat somber uit zijn ogen en glimlachte verlegen toen hij mij een enorme bos bloemen overhandigde.

‘Kom verder,’ zei ik en vroeg me benauwd af waar ik deze grote bos in moest zetten aangezien ik maar één vaas had.

Ik loodste hem de woonkamer in waar Sanne op de bank zat en daar, in die kleine woonkamer aan de Snakke 35a te Kolderwolde, was ik getuige van een gevalletje van liefde op het eerste gezicht.

Met een kop als een boei stond Robert met zijn bek vol tanden en uitgestoken hand stokstijf voor Sanne, die ook niet meer wist wat ze moest zeggen en maar hulpeloos naar hem bleef staren.

De rest van de avond bracht ik door met twee mensen die elkaar in volledige bewondering opnamen en slechts mondjesmaat iets zeiden, bang als ze waren om een foute opmerking te maken. Ik ratelde en ratelde maar door en sloeg de meest bizarre onzin uit om het gesprek een beetje gaande te houden. Zelden was ik zo opgelucht als die avond toen ze alle twee het pand verlieten.

Sanne was nog niet de hoek om of ze belde me op. ‘Christel, niet te geloven maar ik ben verliefd!’

Robert belde een minuutje later. Hij kon nog steeds geen woord uitbrengen. Als een professionele koppelaarster besloot ik ze uit te nodigen op mijn eerste avond als beheerster van Het Vaantje, zogenaamd om me gezelschap te houden. Enthousiast lieten ze me allebei weten dat ze zeker die maandagavond zouden komen, en dinsdagavond ook…

Een gek gevoel van melancholie maakte zich van mij meester. Ik was niet jaloers, maar op de een of andere manier kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik de rest van mijn leven de plank op het gebied van de liefde zou misslaan. Alsof ik een neus had voor foute mannen of het domweg niet in me had om een man het hoofd op hol te brengen. Op een normale manier dan. Het absoluut gestoorde, obsessieve gedrag van Joris wilde ik liever niet meetellen.

Veel verder dan onenightstands was ik in mijn leven niet gekomen. Op een aantal kortdurende relaties na. Lag dat aan mij? Wat was er mis met mij? Was ik te veel gericht op mijn carrière? Nee, hier in Kolderwolde had ik geen carrière en ik kon niet bepaald zeggen dat hier de mannen in rijen van drie voor mijn deur lagen. Nee, het moest wel aan mij liggen. Dat kon niet anders. Zelfs Sanne, toch niet de meest aantrekkelijke vrouw, kon een man halsoverkop verliefd op haar laten worden. Er moest wel iets mis met mij zijn. Al mijn vriendinnen hadden relaties. Relaties die langer duurden dan een week. Waarom ik dan niet?

Rusteloos ijsbeerde ik door mijn woonkamer, die hiervoor veel te klein was, en besloot Pim te mailen.

Van: Christel@hetnet.nl

Datum: zaterdag 1 oktober 2007 23.09

Aan: Pim1013@hotmail.com

Onderwerp: voor eeuwig

Beste Pim,

Ik weet dat je geen mail kunt ontvangen omdat je op bergschoenen de een of andere pas over moet, maar ik moet je even mailen. Het is niet belangrijk, maar ik heb wel een dringende vraag. Wat maakt een vrouw aantrekkelijk? Of beter: wanneer wil je met haar een relatie beginnen? Een langdurige. Niet één nacht, maar gewoon een heel jaar. Helemaal mooi zou het natuurlijk zijn als er na dat jaar de eeuwige belofte volgt. Hoe zit dat?

Waarom komt de ene vrouw niet verder dan een halfslachtige nacht (ja, ik heb het over mezelf!) en is de andere vrouw in staat om een man aan haar voeten te krijgen, een huis voor haar te laten bouwen en haar voor de rest van haar leven op handen te laten dragen? Zou ik lelijk zijn? Of stinken? Heb je enig idee? Jij bent tenslotte een man. xxxx Christel

Doodop rolde ik mijn bed in waar ik droomde van Graat, Joris, Robert en zelfs van Rintje. We deden het in de meest bizarre standjes, maar na afloop lieten ze me allemaal weten dat ik leuk en lenig was maar niet bepaald geschikt huwelijksmateriaal. Ik werd pas echt gillend wakker toen ik in mijn volgende koortsige droom werd verkozen tot ereburger van Kolderwolde omdat ik het naaktgymen voor bejaarden op de kaart had weten te zetten met mijzelf als lerares in de hoofdrol. Toen ik op mijn klokje keek was het pas drie uur ’s nachts. Ik kon niet meer slapen en besloot met een kopje thee voor de televisie te gaan zitten. Spruit was blij verrast dat ik hem gezelschap kwam houden en kroop met zijn warme lijf dicht tegen me aan.

Ik zapte wat en bleef hangen bij een hoogblonde dame met enorme borsten die druk bezig was om een neushaartrimmer aan de man te brengen. Met wilde gebaren probeerde ze de nachtelijke televisiekijker te overtuigen van het feit dat je leven echt hopeloze vormen ging aannemen als je niet onmiddellijk dit ding bestelde. Een bodybuilder van nog geen dertig jaar nam plaats in een stoel en de hoogblonde ging onmiddellijk en uiterst vakkundig zijn neushaar snoeien. De jongeman bleef er vrolijk bij lachen. Totaal gebiologeerd keek ik naar het stel, dat volgens mij na deze opname vrolijk doorging naar een andere set voor een uiterst smerige scène in een Oostenrijkse pornofilm.

Ongeïnteresseerd zapte ik naar een andere zender waar de zus van de hoogblonde dame een belspelletje presenteerde. Er stonden al elf letters in het woord van twaalf letters en je moest wel een behoorlijke randdebiel zijn wilde je niet in de gaten hebben dat het te raden woord ‘belspelletje’ moest zijn. Maar volgens de presentatrice was er nog hélémáál niet gebeld. Er viel maar liefst duizend euro te winnen. Ik vroeg mij af hoeveel Nederlanders er nu in pyjama voor de buis gekluisterd zouden zitten met hun mobieltje in de hand in de hoop dat deze doorwaakte nacht in ieder geval nog de aanbetaling voor een nieuwe badkamer zou opleveren.

Weer zapte ik en kwam terecht in een doorlopende herhaling van Pauw & Witteman. Jeroen keek zoals gewoonlijk met zijn slaapkamerogen de camera in. Ik was er nog niet achter of hij zich nou dood verveelde met zijn gasten of gewoon bekaf was. Ze voerden een gesprek met twee onappetijtelijke dames die het plan hadden opgevat om de cosmetische industrie de nek om te draaien. Volgens de twee was er sprake van een nieuwe vorm van onderdrukking van de vrouw. Ik ging er eens goed voor zitten.

‘Maar vrouwen moeten toch zelf weten wat ze doen? Ze zijn toch prima in staat om zelf te bepalen wat ze in hun rimpels laten spuiten?’ vroeg Jeroen en keek opmerkelijk zelfvoldaan om zijn eigen opmerking in de camera.

‘Nee, dat zie je helemaal verkeerd! Er wordt een vrouwbeeld gecreëerd door de cosmetica-industrie waar vrouwen met geen mogelijkheid aan kunnen voldoen. We moeten slank en jong zijn en met dat beeld worden we overal en continu geconfronteerd.’

‘Ja, maar…’ probeerde Jeroen.

‘Niks, ja maar. Wij vrouwen worden altijd onderdrukt. Onderdrukt door mannen. Altijd weer die mannen met hun overdreven en belachelijke eisen. Nu moeten we weer slank en mooi zijn!’ krijste de andere vrouw.

Ik zag Jeroen en Paul wat hulpeloos naar elkaar kijken en had op slag medelijden met ze. Stoute Jeroen en brave Paul. Hier zaten ze en ze vertegenwoordigden zonder dat ze het in de gaten hadden de Nederlandse man en je kon zeggen wat je wilde, maar volgens mij hadden die twee toch echt geen tijd, zin en behoefte om vrouwen te onderdrukken.

‘Stom wijf, ga toch eens uit van je eigen kracht,’ mopperde ik tegen de hysterische dames die nu Paul en Jeroen verrot scholden. ‘Wat vind jij nou, Spruit?’ Ik keek het lelijke mormel aan dat tevreden naast mij lag. ‘Als wij vrouwen zo onzeker zijn en ons laten vermageren tot op het bot, de hele dag in de sportschool hangen, ons haar laten verven, alles wat overtollig is af laten zuigen dan wel weg laten laseren, kunnen we daar de mannen toch niet de schuld van geven? Je moet je mooi maken voor jezelf of gewoon zijn… zoals jij.’

Spruit keek me aan, zuchtte diep en nestelde zich nog eens dicht tegen mij aan.

‘Nou, dit was een mooi maar heftig gesprek en over dit onderwerp is het laatste woord nog niet gesproken, maar helaas moeten we afsluiten,’ zei Jeroen en grijnsde onzeker in de camera.

Ik geeuwde en besloot mijn bed weer op te zoeken. Toen ik naar boven wilde lopen zag ik dat mijn pc nog aanstond. Ik had mail.

Van: Suus@hetnet.nl

Datum: zondag 2 oktober 2007 03.34

Aan: Christel@hetnet.nl

Onderwerp: wat is wijsheid?

Hoi Christalletje,

Het is al laat maar ik moet je nog even mailen. Ik had je toch verteld van die ene makelaar bij ons op kantoor die ik wel sympathiek vond? Nou, vandaag ben ik verhuisd naar Bussum en hij stond met een bos bloemen voor de deur. Zo schattig! Hij heeft me geholpen om mijn bed weer in elkaar in te schroeven en vanavond zijn we samen uit eten geweest. Van het een kwam het ander. Je weet hoe het gaat. Jeetje, wat heb ik mijzelf al die jaren tekortgedaan met XXL, vijf minuten met zijn broek op zijn enkels omdat hij weer naar zijn vrouw moest! Ik was bijna vergeten dat het ook zo leuk kon zijn…

Ik zuchtte even. Leuk? Was het leuk? Ik zou het namelijk niet meer weten.

Ik maak me natuurlijk wel een beetje zorgen. Het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dat ik weer verliefd word op mijn baas. Overigens is Floris niet getrouwd, dus dat scheelt. Wat vind jij? Moet ik streng zijn voor mezelf en dit beëindigen? Miljoenen kusjes, Suus

Van: Christel@hetnet.nl

Datum: zondag 2 oktober 2007 03.55

Aan: Suus@hetnet.nl

Onderwerp: een paar regels

Lief Soesje,

Het is natuurlijk wel de bedoeling dat dit gesabbatical ergens goed voor is, en zo af en toe trek ik wat conclusies over het leven in zijn algemeen en dat van mij in het bijzonder. Volgens mij moeten je gewoon zelf bepalen wat het beste voor je is, dan komt het allemaal wel goed. Dus….

Regel 1. ga uit van je eigen kracht.

Regel 2. het maakt niet uit of hij je baas, je buurman of de klusjesman is, als hij maar aardig is! Ja, inderdaad, je leest het goed. AARDIG.

Regel 3. als hij in staat is om een bed in elkaar te schroeven, verdient hij nader onderzoek op het gebied van andere leuke eigenschappen.

Nou, wat kan ik dat mooi verwoorden. Vind je ook niet? Ik moet alleen nog wel even die regeltjes toepassen op mezelf en dat lukt nog niet echt. Vooral met regel 1 heb ik wat moeite. xxxxxxxxxx Christel

Net toen ik wilde afsluiten zag ik dat er nog een mailtje binnen was gekomen.

Van: Pim1013@hotmail.com

Datum: zondag 2 oktober 2007 09.07

Aan: Christel@hetnet.nl

Onderwerp: treetje gemist

Hoi Christel,

Ik ben van het vliegtuigtrapje afgedonderd en lig nu met een verdraaide knie in een smerig hotel in Kathmandu. Als er al geklommen wordt dan pas over een aantal dagen. Ben niet chagrijnig maar echt vrolijk ben ik ook niet. Dit is waarschijnlijk mijn straf voor mijn onbezonnen gedrag met Myrthe, die flink de pest in had dat ik de rest van mijn reis niet met haar wilde doorbrengen. Die celibatical van jou is zo slecht nog niet.

xx Pim

Ik mailde onmiddellijk terug in de hoop dat hij zijn computer nog aan had staan.

Van: Christel@hetnet.nl

Datum: zondag 2 oktober 2007 04.23

Aan: Pim1013@hotmail.com

Onderwerp: rot voor je!

Hoi,

Ik vind het echt rot voor je! Ik hoop dat je knie snel herstelt dan kun je volgende week alsnog lekker gaan klimmen. Geniet maar even van je rust. Dit was een domme opmerking, sorry.

O, en zo’n celibatical is alleen maar leuk als je er zelf voor kiest! xxxx Ch

Ik bleef nog een tijdje wachten, maar er kwam geen antwoord. Teleurgesteld deed ik mijn computer uit, gaf Spruit een kus en dook mijn bed weer in.