6

Na een nacht vol koortsige dromen, waarin ik afwisselend onder een paard bungelend over de Mexicaanse hoogvlaktes galoppeerde en op een afgelegen stationnetje in Rusland achterbleef omdat ik zo nodig een blikje cola light moest hebben en de Trans Siberië Express met mijn bagage en handtas langzaam voor mijn neus vertrok, werd ik om zes uur ’s ochtends gillend en bezweet wakker. Het was een vreselijke nachtmerrie, vooral ook omdat er uiteraard geen frisdrankautomaat te vinden was.

Ik besloot op te staan en het eerste wat ik deed was mijn computer aanzetten en op internet zoeken naar informatie over Lutjelollum. Er was niet veel, maar ik kwam er wel achter dat Lutjelollum een plaats was in een streek bestaande uit dorpjes als Achlum, Spannum, Tzum, Hitzum, Tritzum en nog veel meer exotisch klinkende oorden. Dorpjes met inwonersaantallen die varieerden van één tot een paar honderd Friezen. Gezellige mensen, die allemaal actief waren in het verenigingsleven. Als ik de site tenminste moest geloven.

Heel langzaam begon het tot mij door te dringen dat ik een hopeloos halfjaar tegemoet ging. Waarom ging ik niet gewoon naar Brussel of Barcelona, desnoods naar Maastricht? Ik schudde mijn hoofd. Dit was niet het juiste moment om terug te krabbelen. Sterker nog, ik had helemaal geen tijd om over andere bestemmingen na te denken. Het lot was door mijn cursor bepaald en die rit ging ik uitzitten. Het was vast heel leuk op het platteland hield ik mijzelf moedig voor, maar ondertussen liepen de rillingen over mijn rug. Ik zag mezelf nog niet een halfjaar overleven zonder de gezelligheid van mijn geliefde Amsterdam. Wat moest ik in hemelsnaam doen tussen die Friezen zonder de voor mij noodzakelijke adrenalineverhogende deadlines, zonder mijn snelle rode bolide, zonder mijn totaal gestoorde collega’s en mijn immer fuserende bazen, die alleen nog maar opgewonden konden raken van de woorden groot, groter, grootst.

Om te voorkomen dat ik mezelf helemaal een depressie aan zou praten, pakte ik de telefoon om eerst een ticket te regelen voor de vlucht van 15 juni naar Parijs. Ik zou daar een uurtje of twee op het vliegveld rondhangen en vervolgens weer terugvliegen. Daarna zou ik een trein pakken en afreizen naar mijn bestemming in Friesland.

De ticketlijn liet me weten dat er nog tien wachtenden voor mij waren. Ik trommelde wat met mijn vingers op mijn bureau en uiteindelijk werd ik doorverbonden.

‘Met Christel van der Zwaag. Ik wil een ticket voor de vlucht naar Parijs op 15 juni om 10.30.’

‘Ik zal even voor u kijken.’ De vingers van de dame tikten razendsnel op een toetsenbord. Ik hoorde haar zuchten. ‘Helaas mevrouw, de bestemming Parijs vlucht 15 juni 10.30 zit vol.’

‘Hoezo vol? Er is toch nog wel een plekje?’

‘Plekjes hebben we te over, mevrouw, maar het cabinepersoneel geeft er de voorkeur aan als u op een stoel plaatsneemt.’ Ze lachte als een ezel en vond zichzelf erg grappig.

‘Maar ik moet die vlucht hebben!’

‘Ik kan u op de wachtlijst zetten. U dient zich dan de vijftiende te melden en als er iemand uitvalt, kunt u die stoel krijgen.’

‘Nee, dat kan niet. Ik ga op wereldreis en moet om 10.30 vertrekken.’

‘Ach, u heeft een aansluitende vlucht?’ vroeg de dame meelevend.

‘Nee, nee, ik neem een retourtje. Ik wil graag een paar uur later weer terugvliegen naar Amsterdam.’

Het was even stil aan de andere kant en ik hoorde de dame een collega roepen en iets vaags zeggen over een compleet gestoorde die op wereldreis ging.

‘Met Rob van Duuren, boekingen. Kan ik u helpen?’

Ik herhaalde mijn hele verhaal, maar zei verder niets meer over de wereldreis.

‘Als u een vlucht later vertrekt, die van 12.00, dan bent u om 13.30 in Parijs en kunt u de vlucht van 14.30 weer terugnemen.’

‘En een vlucht eerder?’ Op die manier kon ik toch nog proberen om op het vliegveld van Parijs een glimp op te vangen van Pim1013.

‘Sorry, die zit ook vol. Alleen op de vlucht van 6.30 heb ik nog een gaatje.’

Nee, dat kon absoluut niet. Als ik die vlucht nam, zouden mijn ouders bij mij komen logeren om ervoor te zorgen dat ik mij niet zou verslapen. Dat wist ik zeker. De kans was groot dat ze er dan achter kwamen dat ik nergens naartoe ging en dat risico wilde ik niet nemen.

‘Doet u die van 12.00 uur maar,’ zei ik teleurgesteld.

‘Ik hoop dat het uw wereldreis niet in de war schopt?’ vroeg de man belangstellend.

Ik vermoedde dat hij een goed verhaal wilde voor in de pauze. ‘Man, hou op. Ik heb een vergadering van nog geen uur op het vliegveld van Parijs. Belachelijk toch! Zoiets noem ik geen zakenreis maar een wereldreis.’

‘O,’ zei de man en de teleurstelling droop van zijn stem.

Opgelucht hing ik op. Ik had in ieder geval voorkomen dat er een kruisje achter mijn naam stond. Ik zat er niet echt op te wachten dat ik bij de douane uit de rij geplukt zou worden en door een grof gebouwde dame gefouilleerd zou worden op verboden zelfmoordwapens in de vorm van een nagelvijltje.

Ik klikte op mijn Outlook en besloot meteen een mailtje te sturen aan Pim1013 om hem gerust te stellen dat ik in ieder geval niet bij hem in het vliegtuig zou zitten.

Van: Christel@hetnet.nl

Datum: woensdag 9 juni 2007 11.30

Aan: Pim1013@hotmail.com

Onderwerp: wereldreis

Hoi Pim,

Maak je geen zorgen. Ik neem een vlucht later.

Groet, Christel

Een paar minuten later kreeg ik antwoord.

Van: Pim1013@hotmail.com

Datum: woensdag 9 juni 2007 11.35

Aan: Christel@hetnet.nl

Onderwerp: RE: wereldreis

Mooi, en jij moet je geen zorgen maken over die treinreis. Kijk maar eens op www.transsiberian.co.uk. Ik neem de reis van Moskou naar Peking en reis aansluitend door naar Hongkong.

Gr. Pim

Nieuwsgierig ging ik meteen naar de site en met open mond nam ik de reisroute door. Van Moskou naar Hongkong in dertig dagen. Met mijn vreselijke nachtmerrie nog vers in mijn geheugen zag ik het mezelf absoluut niet doen, maar ik moest toegeven dat ik wenste dat ik meer lef in mijn donder had. Dit was absoluut fantastisch! Beelden van de prachtigste landschappen gleden over mijn scherm. Deze magnifieke treinreis zou ik in Friesland virtueel beleven.

Hongerig naar nog meer plaatjes klikte ik van het ene scherm naar het andere totdat het gerinkel van de telefoon mij uit mijn reisroes haalde.

‘Christel! Met Ellen!’

‘Hoi, hoe is je gesprek gegaan?’ vroeg ik enthousiast.

‘Mijn gesprek? Zullen we het even over jouw gesprek hebben? Ik loop totaal onwetend naar je kantoor om daar de een of andere griezel met te lang haar aan te treffen die een joint zit te roken in jouw vensterbank. Op mijn vraag waar jij was, kreeg ik te horen dat je op wereldreis bent!’

‘Ik ben nog niet weg.’

‘Maar je gaat dus wel!? Waarom heb je niks tegen me gezegd?’

‘Sorry, maar het liep echt heel raar. Je mag het aan niemand verder vertellen, maar ik heb gebluft en tegen die Gré gezegd dat ik een sabbatical had afgesproken met Justus.’

Aan de andere kant hoorde ik de vrolijke lach van Ellen. Als ze eenmaal haar gierende uithalen inzette, duurde het meestal enige tijd voor ze weer normaal kon praten. Ik hoorde het glimlachend aan.

‘Dat plan had ik ook graag van je geleend,’ zei ze nog nagrinnikend.

‘Had gemogen, maar ook voor mij was dit nog nieuw. Hoe is je gesprek gegaan?’

‘Geweldig. Hij was helemaal onder de indruk. Wacht eens even!’ Het was even stil aan de andere kant. ‘Nu begrijp ik wat hij bedoelde toen hij zei dat ik die kleine met rugzakidealen mag vervangen. Dat ben jij!’

Ik moest even slikken. Mijn superplan, waar ik maanden op had zitten broeden, was dus goed gevallen. Fijn voor Ellen! Toch voelde ik een behoorlijke steek van jaloezie. Ellen was goed, héél goed. Ik had geen enkele garantie dat ik mijn leuke baan weer terug zou krijgen als ik mij op 2 januari om halfnegen meldde.

‘Jeetje, ik mag jou vervangen. Dat is echt een eer. Ik heb zo veel aan je te danken. Ik heb er weer helemaal zin in en ik weet zeker dat alles goed gaat komen. Ik heb een superoppas geregeld voor de kinderen. Een wat oudere vrouw, die ook het huishouden gaat doen en gaat koken. Dus als ik moet overwerken is dat geen enkel probleem. Weet je, Christel?’ Ze begon te fluisteren. ‘Ik heb een enorme salarisverhoging gekregen. Echt enorm. Ik ging bijna van mijn graat toen ik het hoorde. Voor het eerst in mijn leven kan ik het me permitteren om iemand mijn huishouden te laten doen. Vind je het niet fantastisch?’

‘Ja, ik vind het echt geweldig voor je.’ Ik was blij dat het een telefoongesprek was en ze mijn beteuterde gezicht niet kon zien. Een enorme salarisverhoging! Shit! Ik kreeg helemaal geen salaris meer. Het komende halfjaar zou ik al mijn spaargeld moeten gebruiken om in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Volgend jaar, als ik weer begon met werken, zou de teller bij mij op nul staan en was mijn positie bij P&R allerminst zeker. Dat had ik goed uitonderhandeld!

‘Dus je gaat op wereldreis! Dat vind ik echt een gave actie van je. Waar ga je naartoe?’

‘Werken op een ranch in Australië, IJsland, klimmen in Nepal, treinreis door Rusland en China, op safari in Kenia, zeilen in Zuid-Afrika, Mexico te paard en ik eindig met een cursus Frans.’ De woorden rolden zonder horten of stoten uit mijn mond. ‘Maar het kan best zijn dat ik nog wat dingen aanpas,’ haastte ik mij nog te zeggen. Het was even stil aan de andere kant van de lijn.

‘Zo, dat heb je snel geregeld!’

Ongemakkelijk draaide ik op mijn stoel, maar gelukkig kon Ellen dat niet zien. ‘Nou, om eerlijk te zijn speelde zo’n reis al langer door mijn hoofd. Dus ik wist wel wat ik wilde. Dan is het gewoon nog een kwestie van boeken en de dingen regelen,’ zei ik stoer en realiseerde me ondertussen dat als een simpel vluchtje naar Parijs al helemaal volgeboekt was, het volstrekt onwaarschijnlijk was dat ik dit binnen vierentwintig uur had geregeld.

Ellen nam het voor zoete koek aan en het enige wat ze zei was: ‘Gaaf! Echt retegaaf!’

Het eerste wat ik deed toen Ellen had opgehangen was een lijstje maken van dingen die ik nog moest doen en een lijstje maken van dingen die ik had gezegd. Nu ik mijn reisschema aan Ellen er uit had geflapt, leek het mij verstandiger om aan dat verhaal vast te houden. Het leek me absoluut noodzakelijk dat ik standaardantwoorden klaar had om de standaardvragen te kunnen pareren.

Ik liep naar de badkamer en ging voor de spiegel staan, trok mijn intelligentste gezicht zodat mijn gezichtsuitdrukking de inhoud van mijn woorden zou onderstrepen en stak tegen mezelf van wal.

Australië was een duidelijk verhaal en zou zeker geloofwaardig overkomen. Wie wilde daar niet naartoe? Werken in de keuken op een ranch was een logische keus. Zo’n wereldreis kostte een hoop centen en het geld groeide mij nu eenmaal niet op de rug.

IJsland had ik altijd al eens willen zien. Totaal geïntrigeerd door geisers. Al vanaf dat ik kind was. Nee, dat wist niemand. Schaamde ik me ook wel een beetje voor. Ik glimlachte mezelf bemoedigend toe in de spiegel. Ik deed het goed.

De treinreis was inderdaad iets waar ik tegen opzag, maar ik wilde nu eenmaal Rusland en China zien en dit was het beste vervoermiddel. Je kunt zoiets wel op de fiets willen doen, maar dan kom je niet echt ver.

In Nepal klimmen? Altijd al een droomwens geweest! Uiteraard ging ik dit wel in groepsverband doen. Ik bedacht rond Pim1013 nog wel een aantal andere randfiguren op bergschoenen.

En een safari moest je gedaan hebben! Al was het maar eens in je leven. Van het daaropvolgende zeilavontuur in Zuid-Afrika zou ik ook een groepsgebeuren maken. Wel zo’n prettig en veilig idee voor mijn ouders tenslotte.

Over het paardrijden in Mexico moest niemand zich zorgen maken. Nee, ik had nog nooit op een knol gezeten, maar op de ranch in Australië zou ik gratis paardrijles krijgen. En als je dan toch via Parijs terug moest vliegen dan was het logisch dat je daar nog even een cursus Frans ging doen. Het leek me dat hier de wenkbrauwen wel eens opgetrokken konden worden omdat ik nu eenmaal niet bekendstond om mijn talenknobbel. Maar deze reis was tenslotte ook bedoeld om de grenzen van mijn eigen geestelijke en fysieke zelf te overwinnen. Goh, dat klonk mooi!

Grinnikend en tevreden knikte ik naar mezelf in de spiegel. Dit kon niet misgaan. Dit was een strak en ijzersterk verhaal! Op een paar punten na dan…

Ik zag dat het inmiddels al vier uur was en dat ik als een gek achter woonruimte aan moest. Volgende week moest ik ergens een huisje in Friesland hebben!

Net toen ik op Funda wilde gaan zoeken, ging de telefoon.

‘Hoi Christel, met Ellen. Heb jij je huis al verhuurd?’

Het duurde even voor het tot mij doordrong waar ze het over had.

‘Tuurlijk heb je dat al,’ beantwoordde ze haar eigen vraag. Ze klonk teleurgesteld. ‘Dat is natuurlijk het eerste wat je hebt gedaan. Toch?’

‘Nou, nee,’ zei ik. ‘Ik denk niet dat ik…’

‘Fantastisch,’ gilde ze door de telefoon. ‘Ik heb zonet even met Hans koffiegedronken en ik heb hem het huis uitgezet. Ik vind het volstrekt belachelijk dat ik hem ’s ochtends met zo’n enorme dikke ochtendlul tegenkom in de badkamer. Dat was misschien leuk toen ik nog van hem hield, maar nu ben ik er wel klaar mee.’

Ellen ratelde aan één stuk. De altijd zo rustige en beheerste Ellen!

‘Dus ik heb tegen hem gezegd dat hij zo snel mogelijk het huis moet verlaten. Weet je wat hij zei? Hij zei: “Waar moet ik naartoe?” Belachelijk! Vind je ook niet? Dus ik heb hem duidelijk gemaakt dat hij maar bij dat weekendteefje van hem moet intrekken. Blijkt dat die trut in Breda woont! Maar hij kan dus mooi jouw huis huren.’

‘Mijn huis is niet zo goedkoop, Ellen. Ik weet niet of dat nou…’

‘Geweldig. Je moet hem het volle pond laten betalen. Hoe minder geld hij aan die sloerie kan besteden, hoe beter het is.’

Er was een ongekende felheid hoorbaar in Ellens stem en ik begon me een beetje zorgen te maken.

‘O, en dan is er nog iets,’ ging ze door. ‘Ik neem zijn Espace, lekker handig met de kinderen, maar mijn auto is niet helemaal bedrijfszeker meer, dus ik kan moeilijk van hem verlangen dat hij daar in gaat rijden. Dus ik stel voor dat hij jouw auto er ook bij huurt. Dan kun je hem daar ook nog even een flinke poot mee uitdraaien.’

‘De auto wordt lastig,’ wierp ik tegen, en ik realiseerde me dat ik met deze woorden indirect mijn appartement had vergeven.

‘Waarom? Hij staat maar voor de deur en jij hebt een parkeervergunning. Het duurt maanden voordat je in Amsterdam een parkeervergunning krijgt, dus het is wel zo makkelijk als hij jouw auto neemt. Weet jij ook zeker dat die niet een halfjaar stilstaat. Toch?’

‘P&R heeft mijn auto teruggenomen. Het is een leasebak.’

‘Ach ja, natuurlijk. Waar heb jij het komende halfjaar ook een auto voor nodig?’ zei ze lachend.

‘Ellen, is dit nou allemaal wel verstandig?’ vroeg ik.

‘Hoezo? Wat bedoel je? Vind je het raar dat ik die enorme eikel, waar ik stom genoeg mee ben getrouwd, het huis uit trap? Laat hem lekker voor zichzelf zorgen. Hij en die ellendige glijdoos van hem.’

‘Er klinkt wel erg veel agressie in je door. Gaat het wel goed?’ vroeg ik bezorgd.

‘Dat zijn fases. Eerst is er verdriet, dan woede, dan weer verdriet en daarna verbittering. Met een beetje mazzel kun je het daarna verwerken, maar woede kan lang de overhand hebben.’

‘Hoe weet je dat allemaal?’

‘Ik heb zo’n zelfhulpboekje: Scheiden op een makkelijke manier. Voor de kinderen heb ik het boekje Papa gaat weg. Daarin leren ze dat mijn agressie losstaat van papa. Je hebt dus Hans mijn echtgenoot, die ik momenteel alle ellende van de wereld toewens, en Hans de papa, die ik bijzonder waardeer. Maar niet heus!’

Ik kon een lach niet onderdrukken en tot mijn grote opluchting zette Ellen weer de haar bekende gierende uithalen in.

‘Dus dat is geregeld?’ vroeg ze nadat ze weer op adem was gekomen.

‘Wil Hans dit wel?’

‘Die heeft geen keus, maar ik zal hem even bellen en dan neemt hij wel contact met je op.’

Ellen liet er geen gras over groeien, want binnen tien minuten belde Hans op met de vraag of hij even langs mocht komen. Ik kon moeilijk weigeren en nog geen kwartiertje later stond hij op de stoep.

Ik had hem altijd sympathiek gevonden, Hans, de immer bezorgde huisvader en het maatje van Ellen, maar nu ik hem zo zag staan besloot ik hem gewoon een engerd te vinden die ik veel te veel geld zou vragen voor mijn appartement. Als ik trouwens mijn verblijf in Lutjelollum iets aangenamer wilde maken dan een ligfiets plus boomhut op het platteland had ik ook weinig keus en moest ik hem wel een poot uittrekken.

‘Ik wil het graag van je huren, Christel’. Hij keek goedkeurend rond. ‘Hoeveel moet je ervoor hebben?’

‘Vijftienhonderd euro, exclusief gas, water en licht.’

Hij keek mij verschrikt aan. ‘Dat kun je niet menen. Dat is wel heel erg veel. Ik neem aan dat Ellen je heeft verteld over Eva?’

Ik keek hem slechts vragend aan.

‘Misschien is Eva beter bij je bekend onder de naam ordinaire glijdoos, want zo noemt Ellen haar.’

Ik zei nog steeds niets.

‘Ze is fotomodel en vijfentwintig jaar oud. Dat steekt, dat snap ik ook wel.’

‘Jij bent vijfenveertig, Hans! Was zo’n achterlijke midlifeactie nou echt nodig?’

‘We hebben al twee jaar een relatie.’

‘Wat ben je toch een lul.’ Het flapte er uit, het was niet mijn bedoeling.

‘Dat soort dingen gebeuren,’ wierp hij tegen. ‘Ik hou ook nog steeds zielsveel van Ellen. Snap je dat niet? Begrijp jij niet dat je van meerdere mensen tegelijkertijd kunt houden?’

Ik schudde mijn hoofd. Het kostte mij al moeite genoeg om er eentje te vinden die van mij hield. Er twee op na houden leek mij een buitengewone luxe.

‘Wat ga je doen? Wil je dit appartement of niet?’

‘Ho, Christel. Niet zo snel. Ik vind dit niet prettig. Ik snap heel goed dat je in eerste instantie een vriendin van Ellen bent, maar daarom hoef je mij nog niet als oud vuil te behandelen. We kennen elkaar al jaren en naar mijn kant van het verhaal heb je nog niet gevraagd.’

‘Daar heb je gelijk in, maar misschien wil ik het niet weten.’ Ik was bang dat ik een hoop ellende te horen zou krijgen die mijn beste vriendin in een heel ander daglicht zou plaatsen en daar zat ik niet op te wachten. Lafbek die ik was.

‘Als je het niet wilt weten, vind ik dat prima, maar oordeel dan ook niet.’

Ik keek hem aan en ik zag tranen in zijn ogen. Ik twijfelde en vreesde dat mijn fantastische beeld van Ellen als ideale vrouw en moeder in duigen zou vallen. Wat had ze misdaan dat Hans het voor zichzelf kon goedpraten dat hij er een andere dame op na hield? Voor mij stond een gebroken man met tranen in zijn ogen en je zou bijna denken dat híj het slachtoffer was in deze onverkwikkelijke zaak.

‘Vertel,’ zei ik en slikte een paar keer. Het voelde als verraad.

‘Ellen is mijn maatje, de moeder van mijn kinderen. Een vrouw met wie ik altijd lol heb gehad. Ze staat altijd voor mij klaar en zorgt meer dan geweldig voor de kinderen. Maar op een gegeven moment ben je tien jaar getrouwd. De spanning is er dan wel vanaf. Als je kinderen hebt gekregen, word je er ook niet mooier op. En dan komt er zo’n sexy jong ding voorbij. Lange benen, grote borsten. Ik ben een man, Christel. Daar doe je niks tegen.’

Met grote ogen van verbazing keek ik hem aan. Vol zelfmedelijden stond hij daar zijn verhaal te doen. Ik had alles verwacht: Ellen die de kinderen mishandelde, Ellen die zich te buiten ging aan gokautomaten, een te veeleisende Ellen, een te weinig eisende Ellen, een Ellen die hem niet begreep, maar dit! Lange benen en grote borsten en daar vroeg hij nog begrip voor ook?

‘Zestienhonderd euro en ik hoop dat je hier doodongelukkig wordt.’ Mijn ogen spoten vuur en ik kon bijna niet bevatten dat er mannen rondliepen die het presteerden om het clichébeeld van de wanhopige veertiger tot een nog belachelijker karikatuur te maken.

‘Waarom begrijpen jullie vrouwen dit nou niet?’ riep hij wanhopig uit.

‘Wij begrijpen het juist heel goed. Ik zou het namelijk niet waarderen als Ellen jou zou verlaten voor de eerste de beste sportschoolbink met een weelderige haardos en een strakke pens.’

Ik zag hem slikken, zijn kale kruin glansde in het zonlicht en zijn buikje, dat akelig over zijn broekriem hing, ging zenuwachtig op en neer. Ik geloof dat hij voor het eerst, ook al was het maar voor een fractie van een seconde, voelde wat Ellen doormaakte.

‘De argumenten waarmee jij het voor jezelf rechtvaardigt om je jongeheer in een fotomodel van vijfentwintig te proppen, zijn te stompzinnig voor woorden. Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ook op mijn begrip kun je niet rekenen. Je kunt mijn appartement voor een halfjaar huren en als je ook maar een beetje compassie hebt met Ellen dan zorg je dat je zo snel mogelijk het huis verlaat. Want zij is jou terecht spuugzat!’

‘Zestienhonderd?’ vroeg hij met een benepen stemmetje.

‘Voor klootzakken reken ik zestienhonderd.’ Ik opende de voordeur van mijn appartement en als een verslagen konijn ging hij weg.

Het eerste wat ik deed was Ellen bellen om haar te vertellen dat Hans binnen een paar dagen het huis zou verlaten. Ik hoorde haar zuchten van opluchting.

‘Fantastisch, Christel. Ik ben je eeuwig dankbaar. Ik kan niet wachten tot hij het huis verlaat.’

‘Houd moed. Nog zes dagen.’

‘O, en heb je veertien juni wat te doen?’

‘De dag voor mijn vertrek? Wat dacht je van mijn koffer pakken?’

Ze begon weer hard te lachen. ‘Dat doe je dan maar een dag eerder. Ik heb wat voor je geregeld. Met een aantal van je liefste collega’s van P&R gaan wij uitgebreid afscheid van je nemen. Je moet ’s middags om een uur klaarstaan. Dan haal ik je op.’

Ik wilde nog wat zeggen, maar de verbinding was al verbroken.