46

Amper een uur later opende Lance de deur van de Kozy Bar. Na het gesprek met Tammy had hij Chrissy gebeld, haar stem had heel zwaar geklonken, maar ze had ermee ingestemd om hem te ontmoeten, zonder ook maar te vragen waarover het ging. Zodra zijn ogen waren gewend aan het bruinachtige, onderaardse licht, zag hij haar in de donkerste hoek zitten, aan het tafeltje waar hij zelf had gezeten toen ze elkaar een paar weken geleden hadden getroffen. De enige gast was een broodmagere oude man die aan de bar zat; hij keek alleen even op toen Lance een cola light bestelde.

Een oude videofilm van Madonna flikkerde geluidloos over het beeldscherm van de tv die tegen het plafond hing.

‘Hallo,’ begroette hij haar en hij ging zitten.

Zijn nichtje glimlachte moe.

‘Waar ben jij eigenlijk mee bezig?’ vroeg hij.

Ze haalde heel even haar schouders op.

‘Zou jij niet op school moeten zitten?’

‘Ben je aan het werk?’ vroeg ze met dezelfde zware stem, alsof er iets aan haar stembanden mankeerde.

Lance schudde zijn hoofd.

‘Waar wil je dan met me over praten?’ vroeg ze.

‘Ik vraag me af waarom je doet zoals je doet.’

‘Wat doe ik?’

‘Je propt van alles naar binnen.’

Chrissy’s oogleden gleden bijna helemaal naar beneden, maar Lance kon nog steeds haar donkere irissen onderscheiden. Hij stak zijn arm uit om haar hand te pakken, die op tafel lag, maar ze trok hem naar zich toe.

‘Binnenkort begint de rechtszaak,’ zei hij.

Ze knikte, nauwelijks merkbaar.

‘Hij wordt zonder twijfel veroordeeld.’

‘Onschuldig,’ zei ze zacht.

‘Hoe weet je dat zo zeker?’

‘Omdat iemand de moordenaar heeft gezien,’ zei ze. ‘Een man, onder het bloed, met een honkbalknuppel. Dat heb ik je toch verteld?’

‘Er is nooit zo’n man met een honkbalknuppel in de buurt van Finland geweest,’ zei Lance. ‘Er is ook geen feestje geweest in de hut bij Lost Lake. In elk geval niet die nacht.’

‘Maar jij hebt gezegd dat je wist wie het had gedaan,’ zei ze. ‘Iemand met wie je op school hebt gezeten. Een flikker, toch?’

‘Je weet net zo goed als ik dat ik het fout had,’ zei hij.

Chrissy keek naar beneden.

‘Dus hoe kun jij weten dat Lenny Diver onschuldig is?’ herhaalde Lance.

Het leek alsof zijn nichtje elk moment in huilen kon uitbarsten.

‘Snap je dan niet dat ik het moeilijk heb?’ piepte ze.

‘Jawel, maar daar kun je alleen zelf iets aan doen.’

‘Nee, je moet me helpen, oom. Je moeten zorgen dat hij wordt vrijgelaten.’

‘Niet zonder dat de echte moordenaar in de gevangenis zit,’ zei Lance hard.

Chrissy legde haar hoofd op tafel en verborg haar gezicht in haar armen. Ze was ineens weer een kind. Voorzichtig stak Lance zijn hand uit en aaide over haar haar. Onder de zwarte kleur zag hij haar blonde haarwortels.

‘Zou de schuldige zich niet gewoon moeten aangeven?’ vroeg hij.

Ze keek op van het tafelblad.

‘Misschien is de schuldige er nog veel erger aan toe dan Lenny,’ zei ze.

‘Noem je hem bij zijn voornaam?’

‘Eigenlijk niet.’

‘Chrissy… ik weet alles van jou en Lenny Diver. Dat jullie iets met elkaar hadden… of misschien nog steeds hebben. Dat je drugs van hem kreeg…’

Met een wantrouwende uitdrukking op haar gezicht kwam ze overeind. Toen ging haar ineens een lichtje op.

‘Mama?’ riep ze uit.

Lance knikte.

‘Dat rotwijf! Ze heeft me nooit iets gegund, zelfs geen vriendje. Ze wil alleen maar dat ik net zo’n ellendig kloteleven krijg als zij, maar dan ga ik nog liever dood. Ze haat Lenny zo dat ik er bang van word. Alleen maar omdat hij een indiaan is.’

‘Dus niet omdat hij een crimineel is die haar minderjarige dochter van drugs voorziet?’

‘Nee, omdat hij alles is wat zij niet zijn.’

‘Volgens mij moet je blij zijn dat zij anders zijn,’ zei Lance.

Chrissy keek hem aan met een uitdrukking die hij nog nooit eerder had gezien, een intense bitterheid.

‘Zij zijn niets,’ zei ze kil. ‘En daarom word ik ook niets.’

‘Jij bent niet je ouders,’ zei Lance. ‘Er is ook iets wat alleen van jou is, en daarom ben jij sterker dan de meesten.’

‘Maar om iets van mijn leven te maken, moet ik weg uit Two Harbors.’

‘Ja, dat begrijp ik.’

‘En van alles wat met deze zaak te maken heeft.’

Ze keek Lance aan.

‘Weg van de moord?’ vroeg hij.

‘Dat moet ik wel, anders heb ik geen toekomst. Dat snap je toch, oom?’

Ze bleven elkaar een tijdje strak aankijken. Lance had het gevoel dat het minuten duurde, maar waarschijnlijk waren het slechts een paar seconden.

‘Of niet?’ vroeg ze smekend.

Lance stond op, zonder te antwoorden.

‘Ik moet gaan,’ zei hij. ‘Zal ik je naar huis brengen?’

‘Nee, ik blijf hier nog even,’ zei Chrissy.

Hij stond op het punt om te zeggen wat hij dacht van minderjarige meisjes die rondhingen in de Kozy Bar, maar deed het niet. In plaats daarvan gaf hij haar een voorzichtig klopje op haar schouder, en werd overweldigd door een gevoel van tederheid toen hij voelde hoe breekbaar ze was.