Epiloog: Wie ik ben

De zaal was stampvol. Achterin stonden de mensen zelfs. Mevrouw Topper zei dat het de grootste show in jaren was. Ik wist dat veel mensen waren gekomen om mij te zien en te horen spelen. De directeur, meneer Webster, zei dat toen hij ons succes kwam wensen.

'Ik wist dat een viool de aandacht zou trekken,' zei hij, maar ik wist dat de meeste mensen niet gekomen waren om de muziek te horen, maar om Olivia Logans nieuwe kleindochter te zien.

Iedereen van de familie was er, zelfs oom Jacob. Geen van de leerlingen, behalve degenen die op de repetitie waren geweest, had me ooit horen spelen. Sommige meisjes kwamen om te lachen. De drie heksen uit Macbeth bijvoorbeeld. Ze zaten vooraan. Achter hen zat Adam Jackson met zijn vrienden en vriendinnen, de hoofden bijeengestoken, spottend giechelend.

De meeste andere leerlingen die optraden zongen of speelden gitaar. Eén leerling speelde Carnival of Venice op de trompet, een prestatie die door het publiek werd toegejuicht. Twee meisjes speelden een scène uit De Getemde Feeks, en een jongen jongleerde met eieren. Toen een van de eieren kapotviel aan zijn voeten werd er luid gelachen. Hij voelde zich verlegen, maar zette door tot iedereen ophield met lachen en applaudisseerde.

Na zoveel talent voelde ik me nog zenuwachtiger. Toen het mijn beurt was, wachtte ik in de coulissen terwijl mevrouw Topper me introduceerde als de nieuwe leerlinge. Er klonk beleefd applaus toen ik opkwam. Ik voelde alle ogen gericht op mijn geringste bewegingen. Ik droeg de nieuwe jurk die tante Sara en oom Jacob voor me hadden gekocht. Ik droeg ook mijn ID-armband, en wat vroeger Laura's bedelarmband was geweest.

Ik weet niet waarom ik dit deed na zoveel droefheid. Ik had gemakkelijk af kunnen zeggen, maar ik voelde dat vooral Papa George trots zou zijn geweest als hij me op hel toneel had zien staan. Maar mijn vingers trilden zo erg toen ik begon, dat ik een valse noot speelde. Degenen die erop wachtten dat ik een afgang zou maken juichten en klapten. Ik stopte, haalde diep adem en keek over het publiek heen. Ik keek terug door de tijd en zag Papa George op zijn patio, met zijn pijp in zijn mond. Ik zag Mama Arlene in haar schommelstoel en hoorde pappa roepen: 'Wacht op mij!'

Ik draaide me om op het toneel alsof hij. uit onze caravan naar die van Papa George en Mama Arlene gerend kwam, en toen hij ging zitten, hief ik de strijkstok op.

Het werd rustig in de zaal. Ik begon met 'Beautiful Dreamer' en sloot mijn ogen om te zingen. Toen ik dat deed, zag ik pappa's lachende gezicht. Hij had zoveel van me gehouden. Misschien had hij me nooit de waarheid verteld omdat hij was gaan geloven dat ik werkelijk zijn dochter was, of misschien wilde hij niet dat ik ooit minder van hem zou gaan houden.

Ik zou nooit minder van hem kunnen houden.

De muziek en mijn zang gingen door. Papa George glimlachte, Mama Arlene straalde.

Ergens achter me zat mamma, zoals gewoonlijk klagend dat we niet op haar hadden gewacht.

Pappa zei dat ze moest ophouden met op haar lip te bijten en gauw moest komen. Ik stond op het punt een volgend lied te beginnen. Ze kwam naast me zitten en even waren we weer een gezin, onberoerd door leugens en bedrog, zonder jaloezie en angst. Liefde straalde uit onze ogen, en ik wilde dat dit moment eeuwig kon duren.

Ik speelde harder om het zo te houden.

Ik zong ook - nooit had mijn stem zo krachtig geklonken, zo vol hoop. Ik ging zo helemaal op in mijn fantasie en mijn spel dat ik bijna klaar was voor ik besefte dat ik de hele zaal had meegesleept, zelfs de leerlingen die waren gekomen om me uit te lachen.

Cary straalde. Tante Sara lachte breed en oom Jacob knikte alsof hij iets bijzonders had gezien. Zelfs May, die er zoveel minder van meemaakte, klapte en riep mijn naam. Grootma Olivia keek peinzend en grootpa Samuel schudde lachend zijn hoofd.

Helemaal achterin meende ik Kenneth Childs te zien. Voordat het daverende applaus was geëindigd, was hij alweer verdwenen.

Maar hij zou er die eerste ochtend zijn, zoals hij had beloofd.

Ik wachtte op hem op de veranda. De ochtendzon stond nog niet hoog aan de hemel en het was nog koel. Cary was al naar de boot met oom Jacob. May sliep nog en tante Sara ruimde op na het ontbijt, zachtjes neuriënd, terwijl ze nu en dan bleef staan alsof ze Laura's stem hoorde, waarna ze glimlachend verderging.

Zijn jeep nam de bocht naar het huis. Lang geleden had mijn moeder misschien zo op hem gewacht. Dat was voordat alle leugens begonnen en lange tijd als een monster ons leven beheersten.Dit was het begin van het eind daarvan, dacht ik, Dit was het begin van de waarheid. Leugens hadden me hier gebracht, maar ik zou ze vertrappen. Er moest een reden zijn voor dit alles.

Kenneth Childs wist het ook. Hij kwam me halen omdat hij in zijn hart eenzelfde stem had gehoord. De stem die had gezegd: 'Vertel het haar. Laat haar weten wie ze is.'