Haar verbieden bij me in te trekken was iets anders dan dat verbod daadwerkelijk in praktijk te handhaven. Als ik ooit had gedacht dat mijn leven moeilijk was voordat Victoria hierheen verhuisde, schenen me die dagen nu een picknick toe vergeleken bij het leven dat me nu te wachten stond.

Eerst dacht ik dat ze het niet serieus kon menen dat ze hier zou komen wonen. Het was gewoon weer een loos dreigement, om me te laten meewerken aan haar plannen omtrent grootma Hudsons testament - vooral nadat ik had gedreigd niet met haar te zullen meewerken.

Maar ik had moeten beseffen dat de waanzinnige flonkering die ik in haar ogen had gezien op de avond van het onweer anders was dan een bliksemflits of een tijdelijke vlaag van woede. Iets slechts en duisters had als een open zweer in haar liggen etteren sinds ze had gehoord dat mijn moeder uit de inrichting was ontslagen en Grant haar niet alleen terugnam, maar zelfs probeerde weer een succes te maken van hun huwelijk, ondanks Brody's tragische dood en mijn moeders geheime verleden.

Natuurlijk had ik geen flauw idee wat Victoria achter de schermen had uitgespookt, hoeveel tijd en moeite ze had geïnvesteerd in het ondermijnen van het huwelijk van mijn moeder. Ik stelde me voor dat ze was als Iago in Othello: hartstochtelijk wilde gedachten fluisterend in Grants oor. hem herinnerend aan mijn bestaan en de duistere nacht van Brody's onnodige dood. Op de manier waarop ze negatief tegen mij had gesproken over mijn moeder, moest ze ook Grants hoofd hebben gevuld met beelden van Megan als het verwende meisje dat haar fouten altijd door iemand liet vergoelijken.

'Megan hoefde zich nooit onveilig te voelen,' had Victoria verbitterd opgemerkt tegen mij, en iels dergelijks zou ze nu beslist tegen Grant zeggen.

Grant moest wel heel veel van mijn moeder houden, dacht ik. Hij kon haar immers haar verleden vergeven, verweet haar niet de dood van hun zoon en wilde dat ze herstelde zodat ze hun huwelijk konden voortzetten. Tegenover die vastberadenheid hadden Victoria's giftige influisteringen waarschijnlijk geen effect gehad; Grant had ze van zich afgeschud. Misschien had hij eindelijk ingezien wie en wat Victoria was, en had hij haar nu zonder pardon het bos in gestuurd. Op de momenten dat Victoria het nu nog over Grant had, sprak ze altijd even bitter, ging het altijd over de stommiteit en het egoïsme van alle mannen, en schilderde ze hem altijd af als een gewillig slachtoffer van het bedrog van mijn moeder. Dat haar beschrijvingen van hem zo'n radicale verandering hadden ondergaan - van de man van haar dromen, de man waarvan ze beweerde dat ze hem verdiende en die haar verdiende, tot de bazelende idioot die hij nu in haar optiek was geworden - kon niet anders betekenen dan dat Grant haar scherp en ferm van zich had afgestoten.

Afgewezen en weggestuurd, richtte ze nu haar giftige pijlen op mij, zag mij als de oorzaak van alles. In haar scheve, verdraaide logica, ging ze zelfs zo ver dat ze tot de conclusie kwam dat, alleen omdat ik was teruggekomen en Brody verongelukt was, mijn moeder Grants liefde door zijn medelijden terug had kunnen krijgen, een liefde die Victoria anders had kunnen veroveren.

ik ken mijn zuster maar al te goed,' zei ze verbitterd. 'Ze wist dat als ze net deed of ze zwak en ziek en vol berouw was, Grant blind zou zijn voor haar fundamentele zwakheid. Ze is blij datje hier bent, blij dat je invalide bent en nog veel blijer dat je al die problemen hebt geschapen. Het geeft haar meer gelegenheid om te kreunen en te steunen en te huilen en te jammeren. Ik vraag me af hoe vaak Grant gedwongen was de krokodillentranen weg te kussen en hij haar moest vertellen niet bedroefd te zijn omdat er een nieuwe ochtend gloorde.'

De eerste paar dagen nadat Victoria bij me ingetrokken was ratelde ze zo maar door. Ik zat ongelovig toe te kijken in mijn rolstoel toen twee mannen haar spullen naar binnen droegen: niet alleen hutkoffers vol kleren en persoonlijke dingen, maar ook dozen vol dossiers die ze naar het oude kantoor van grootvader Hudson brachten. Ze nam dat vertrek volledig over en liet faxen, kopieerapparaten en haar computer en printer aansluiten. Boven legde ze beslag op wat vroeger haar kamer was geweest.

Ik wilde mijn advocaat bellen en me beklagen, maar ik was bang dat ze dan verschrikkelijk kwaad zou worden en het zou afreageren op Austin en zijn oom.

Nog dezelfde dag dat ze hier introk, nam ze een nieuwe huishoudster aan, maar niet eentje voor dag en nacht. De naam van die nieuwe hulp was mevrouw Churchwell, ze was dik in de vijftig, een weduwe die na het overlijden van haar man nauwelijks voldoende kreeg van de verzekering om van te leven en daarom parttime werk aannam. Ze was onvriendelijk, had kortgeknipt, grijsbruin haar, dat dun en stug was. Haar grijze kraalogen waren altijd vochtig en de lijnen in haar magere, bleke gezicht leken meer op littekens dan op rimpels, diep en willekeurig verspreid over haar kin en wangen. Ze deden denken aan krabbels en tranen in haar ziekelijk uitziende, bijna doorzichtige huid. Ze was even lang als Victoria, en als ze naast elkaar stonden in de vaag verlichte gang, maakten hun bijna niet te onderscheiden gestaltes dat mevrouw Churchwell een schaduw leek van Victoria.

Van begin af aan was duidelijk dat mevrouw Churchwell doodsbang was voor Victoria, en ze haar tevreden wilde stellen om haar baan en haar schijnbaar royale loon te behouden. Maar Victoria had een bijbedoeling met mevrouw Churchwells ruime salaris. Ze eiste volledige trouw en gehoorzaamheid van haar, vooral ten aanzien van mij. In tegenstelling tot mevrouw Bogart, die geleidelijk aan een bereidwillige klikspaan was geworden, was mevrouw Churchwell met opzet als een soort levend afluisterapparaat bij me geïnstalleerd om elk contact te rapporteren dat ik met de buitenwereld had, vooral elk contact met Austin. Altijd als Victoria er niet was, was mevrouw Churchwell er om te zien waar ik naartoe zou gaan zodra ik het huis wilde verlaten. Elke keer dat ik achteromkeek zag ik haar gezicht voor het raam.

Na de storm werd de telefoon gerepareerd, maar om de een of andere reden bleef de mijne kapot. Ik kreeg te horen dat de hele leiding opnieuw moest worden aangelegd en dat ik moest wachten op andere reparaties die het bedrijf in de buurt moest doen. Dus als de telefoon in huis ging, was mevrouw Churchwell er meestal als eerste bij en beweerde dat het iemand was die om geld bedelde. Ik kon me niet voorstellen dat Austin niet had geprobeerd me te bellen, maar ik wilde niet het risico lopen hem te bellen en nog meer problemen te veroorzaken. Pas bijna een week nadat Victoria haar intrek had genomen hoorde ik dat Victoria een ander, geheim nummer had genomen. Noch mevrouw Churchwell, noch Victoria had het me verteld.

Mevrouw Churchwell had, in tegenstelling tot mevrouw Bogart, geen enkele ervaring met iemand met mijn handicap. Ze was alleen maar huishoudster en kok. En toen ik eenmaal op de hoogte was van de verstandhouding tussen haar en Victoria, duldde ik haar zo min mogelijk om me heen. Het gevoel van afkeer was wederzijds. Ze voelde zich onbehaaglijk als ze me zag en niet alleen omdat ik gehandicapt was. Ik besefte al na een dag of wat na haar komst dat me ze discrimineerde, omdat ik een zwarte vader had. Als en wanneer ze legen me sprak, keek ze altijd een andere kant op, alsof ze zichzelf wilde overtuigen dat ze niet echt tegen me sprak en niet voor mij werkte.

Koken kon ze niet. Ik zei dat onmiddellijk tegen Victoria, maar die leek dat niet belangrijk te vinden. Ik begon voor mezelf te koken, wat Churchwell niet beviel.

'Ik ben aangenomen om te koken,' zei ze de eerste keer dat ik in de keuken kwam en iets begon klaar te maken.

Ik stopte even, keek haar aan en zei: 'Daarvoor bent u niet aangenomen. En evenmin bent u aangenomen om het huis schoon te houden.'

'Ik snap niet watje bedoelt,' snauwde ze, maar voor ik erop door kon gaan liep ze de keuken uit. Op de een of andere manier leek ze, ondanks het feit dat ik in een rolstoel zat en betrekkelijk hulpeloos was, door me geïntimideerd en lukte het haar niet me te overbluffen. Ik haalde me de boze ogen van mijn stiefzusje Beni voor de geest om inspiratie op te doen. het bleek dat Austin die eerste week had gebeld voordat het telefoonnummer was gewijzigd. Mijn tante vertelde me later dat zij had opgenomen, dus had hij kennelijk niets willen zeggen. Ze wist door de stilte aan de andere kant dat het Austin was en kwam me dat later vertellen.

'Het schijnt dat die jongeman niet naar zijn oom luistert.' zei ze. ik weet dat hij je probeert te bereiken, ondanks de waarschuwingen. Zodra hij mijn stem hoorde, zei hij niets meer, maar ik wist dat het jouw fortuinjager was.'

'Houd op met hem zo te noemen. Je hebt niet het recht hem te beletten me te bellen of me op te zoeken.' zei ik.

'Als ik hem ooit in de buurt zie van dit huis of van jou, zet ik het proces tegen zijn oom door en wordt diens vergunning ingetrokken. Je weet dat ik dat kan,' dreigde ze.

'Waarom doe je dat?' riep ik uit.

'Ik doe alleen wat het beste is voor jou. Je bent op het ogenblik niet in staat zelf dit soort beslissingen te nemen. Ik zoek een nieuwe therapeut voor je, en die zoektocht zal niet lang duren,' beloofde ze met dat vage. plastic glimlachje van haar.

ik wil geen andere. Ik wil met niemand anders werken.'

'Zoals je wilt,' zei ze. 'Maar het is nadelig voor je revalidatie als je zo koppig blijft. Denk eraan,' zei ze, zwaaiend met haar lange, benige rechterwijsvinger, 'zodra ik hoor dat die vent bij je in de buurt komt, bel ik mijn advocaten.'

Na die waarschuwing liet ze me, ziedend van woede, achter.

Zodra ik kon probeerde ik er met het busje vandoor te gaan. maar ik ontdekte dat de autosleutels verdwenen waren, en natuurlijk wist de dierbare Churchwell van niets. Toen ik het Victoria vroeg, vertelde ze me dat de dokters haar hadden gezegd dat ik nog niet zover was dat ik kon rijden.

'Maar ik héb al gereden!' gilde ik. ik heb het al heel vaak gedaan en ik heb boodschappen gedaan en alles.'

'Dat was verkeerd, iets dat die fortuinjager je liet doen uit egoïstische motieven," zei ze.

ik wil mijn sleutels. Het is mijn busje!' schreeuwde ik. Ze staarde me aan alsof ik nauwelijks met stemverheffing gesproken had.

'Ik zal meester Sanger bellen en hem alles vertellen wat je gedaan hebt. We zullen je voor de rechter dagen," dreigde ik op mijn beurt, maar zoals altijd was ze me weer een slap voor. De telefoon in mijn kamer werkte nog steeds niet. Toen ik naar de keuken reed om daar te bellen, merkte ik tot mijn ontsteltenis dat die ook niet werkte.

'Waarom zijn alle telefoonlijnen dood?' vroeg ik aan mevrouw Churchwell. Altijd als ik haar iets vroeg, deed ze of ze me niet hoorde. Ik moest mezelf herhalen, steeds luider en dringender, voor ze eindelijk reageerde.

'Ze zijn niet allemaal dood,' zei ze sarcastisch. 'De telefoon boven werkt.'

'Wat? Alleen de telefoon boven?'

'En in het kantoor van uw tante natuurlijk,' ging ze verder. Ik draaide met een ruk mijn stoel om en reed naar het kantoor van mijn tante, omdat ik wist dat ze niet thuis was. Ik had mijn krachten kunnen sparen en moeien beseffen dat de deur op slot zou zijn. Ik reed terug en vroeg mevrouw Churchwell de deur open te maken. Weer negeerde ze me tot ik praktisch over haar voet reed.

'Dat kan ik niet,' zei ze. ik heb de sleutel niet en zelfs al had ik die, dan zou ik hem niet openen zonder toestemming van je tante.'

'De toestemming van mijn tante. Je kunt geen ademhalen zonder haar toestemming,' snauwde ik tegen haar.

Ze keek me woedend aan en liep toen naar boven om de slaapkamer en badkamer van mijn tante schoon te maken.

's Avonds na het eten, als Churchwell weg was, reed ik naar het portiek als mijn tante niet thuis was, in de hoop dat Austin zou komen om me te redden. Meestal keerde mijn tante terug voor ik enig teken van hem zag. Ik wist zeker dat hij. als hij haar auto voor het huis zag staan, meteen rechtsomkeert zou maken.

'Waarom zit je buiten in de koude avondlucht?' vroeg ze. 'Je weet toch zeker wel dat dat niet goed kan zijn voor iemand in jouw verzwakte toestand.'

'Ik verkeer niet in een verzwakte toestand. Je behandelt me als een gevangene en dat pik ik niet. Ik wil mijn telefoon terug en ik wil de sleutels van mijn busje.'

'Precies je moeder, nooit een greintje dankbaarheid. Ik offer mijn tijd en energie op voor jou, en het enige wat jij kunt is dreigen en klagen."

ik wil je hulp niet. Hoe vaak heb ik je dat al gezegd?'

'Megan, Megan, Megan,' mompelde ze hoofdschuddend.

ik ben Megan niet. Noem me niet zo.'

'Je windt je veel te veel op. Bedaar een beetje. Je eindigt nog in het ziekenhuis,' waarschuwde ze, maar dat leek me zelfs een goed idee. Ik dacht er zelfs over om hevige pijn voor te wenden, alleen om uit het huis te komen. Maar voor ik dat kon doen, kwam Austin.

Na het eten was ik teruggekeerd naar mijn kamer. Victoria had gebeld om te zeggen dat ze laat thuis zou komen omdat ze op een vergadering was, en ze had mevrouw Churchwell gevraagd wat langer te blijven. Ik wist dat ze daarvoor dubbel betaald zou krijgen, want ze protesteerde niet. Ze zat als een schildwacht in de zitkamer, bladerde in tijdschriften en hield de oprijlaan in de gaten, klaar om op te springen en naar boven te hollen om te bellen als Austin verscheen.

Gefrustreerd en woedend reed ik mompelend in mezelf terug naar mijn kamer. Ik probeerde te bedenken wat ik nu moest doen, toen ik plotseling zachtjes tegen het raam hoorde tikken en zijn gezicht achter het glas zag. Mijn hart sprong op van blijdschap. Snel ging ik naar mijn deur en deed die op slot, terwijl Austin het raam omhoog schoof en in mijn kamer klom.

Ik begon te huilen toen hij snel naar me toe liep, naast me knielde en me omhelsde.

'Rain, niet huilen. wat is er gebeurd?'

'O, Austin, mijn tante is hier komen wonen. Ze heeft een vreselijk mens aangenomen om me overdag te bespioneren. Ze heeft mijn telefoon ook afgesneden.'

ik weet hel. Ik heb geprobeerd te bellen en kreeg te horen dat het nummer niet langer in gebruik was, en er stond geen ander nummer in het telefoonboek. Ik wilde al dagen geleden komen, maar de advocaat van je tante heeft mijn oom gebeld en hem verteld dat ik geprobeerd had je te bereiken. Ik moest tegen hem liegen. Ik vond het verschrikkelijk, en toen besloot ik dat het allemaal belachelijk was en ik je op de een of andere manier toch zou komen opzoeken. Ik voelde gewoon dat het niet goed met je ging.

'Niet goed'? Ik ben hier praktisch een gevangene. Ze heeft ook de sleutels van het busje afgepakt en verstopt, en beweert dat de dokters haar hebben verteld dat ik niet fït genoeg ben om te rijden. Ze zei dat als ik één regel overtrad, ze haar advocaten opdracht zou geven de aanklacht legen je oom in te dienen en hem te ruïneren. Ze is ertoe in staat. Ik wil hier weg, Austin. Ik wil hier voorgoed weg.'

De tranen stroomden over mijn wangen.

'Ik weet het.' zei hij. 'Ik weet het.' Hij veegde mijn tranen weg en kuste mijn wangen. 'Dat doen we ook. Ik zal een plan maken.'

'Ik heb geld, Austin. Bergen geld. Ik moet alleen mijn advocaat zien te bereiken. Ik zal hem vragen ons voldoende geld voor te schieten om ergens anders naartoe te gaan, en dan laat ik haar hier alleen in haar eigen het en verkoop het huis onder haar voeten. Ik zweer het. Ik meen elk woord dat ik zeg. O, Austin, ik houd het geen minuut langer uil.'

'Rain, laat me eerst een plan maken,' zei hij sussend.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kan hier niet veel langer blijven, Austin.'

ik weet het, ik weet het. Het probleem is dat ze het mijn oom nog steeds moeilijk kan maken. Ik moet uilpuzzelen hoe we dit zullen aanpakken.'

'Nee, ze zal je oom met rust laten. Ik zal mijn advocaat met haar laten onderhandelen en haar geven wat ze wil, als ze me maar laat gaan. Je zult het zien. Breng me morgen naar hem toe, oké'?'

Hij knikte, maar keek niet overtuigd. 'Laten we het slap voor stap doen,' zei hij. ik moet plannen waar we naartoe zullen gaan en wat ik daarna ga doen.'

'We hebben geld genoeg, Austin. Maak je daarover geen zorgen.'

'Geld is niet het enige probleem, Rain. Je hebt grotere behoeften. Ik moet zeker weten datje goed verzorgd wordt,' zei hij.

ik heb jou toch. Wat heb ik verder nog nodig?'

Hij glimlachte, ik ben maar een fysiotherapeut, Rain. Ik kan je helpen met je elementaire behoeften en je sterk maken, maar we moeten ons ook bekommeren om je gezondheid. Ik zal een plan verzinnen. Laten we de dingen even tot rust laten komen.'

Ik knikte. 'Nu jij hier bent. ben ik rustig.'

Hij glimlachte en kuste me. Ik sloeg mijn hand om zijn hals, terwijl hij zijn arm onder mijn benen schoof, me uit de stoel hielp en me voorzichtig neerlegde.

'Ik heb je gemist,' zei ik.

'En ik heb jou gemist.'

Hij knielde naast het bed en kuste mijn hand. Zijn glimlach was als zonneschijn, verwarmde me over mijn hele lichaam, deed mijn hoop en mijn kracht herleven, was een belofte als een regenboog na onweer.

'Wat heb je gedaan?' vroeg ik hem.

'Met mijn andere cliënten gewerkt. Maar, zoals altijd, kon ik alleen maar aan jou denken. Ik noemde zelfs iemand anders bij jouw naam en ze was hevig verontwaardigd. De enige manier waarop ik haar kon kalmeren was haar te vertellen hoeveel ik van je hield.'

'Vertel het mij ook,' drong ik aan.

Terwijl hij sprak begon hij zichzelf en mij rustig en gracieus uit te kleden. Voor mij was het of het sprookje aller sprookjes waarheid werd.

'Het is of ik niet meer hoef te eten of te slapen of iets hoef te doen om mezelf in leven te houden,' zei hij. 'Ik hoef alleen maar aan jou te denken. Ik droom zo intens dat ik je lippen werkelijk op de mijne kan voelen. Elke dag opnieuw zie ik jouw gezicht in het gezicht van een ander. Op straat draai ik me om en vraag me af of je net bent langsgekomen. Mijn hart bonst. Elke vezel van me is vervuld van verlangen en eenzaamheid.

Ik kan niet lezen, niet tv-kijken, naar een film gaan of iets anders doen. Niets kan mijn gedachten van jou afleiden. Elk moment worstel ik met de verleiding om naar je toe te komen. Alleen de wetenschap hoeveel lijd van zijn leven en hoeveel geld mijn oom in zijn bedrijf heeft geïnvesteerd belet me je tante en haar advocaten te trotseren.

Maar ten slotte werd mijn liefde voor jou me te machtig en kon ik niet langer wegblijven. Ik ben hierheen gereden, heb mijn auto een eind weg geparkeerd en ben door het donker en het bos gerend om stiekem hierheen te sluipen, naar je raam.

En nu.' zei hij, terwijl hij naast me op het bed ging liggen, 'ben ik hier en voel ik me weer compleet.'

We kusten elkaar. Ik klemde me aan hem vast.

'Het komt in orde.' fluisterde hij. 'Alles komt in orde.'

Het was ons en-ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig-einde, dacht ik.

Tevredenheid leidde tot passie. Onwillekeurig slaakte ik een kreet. Die heks van een huishoudster moest in de gang hebben gestaan. Ze kwam naar de deur en had zelfs het lef om te proberen die open te maken.

'Gaat het goed daarbinnen?' vroeg ze. Niet omdat ze bezorgd over me was. Ze wilde alleen weten wat ik deed zodat ze het aan Victoria kon overbrieven.

'Laat me met rust.' schreeuwde ik.

We wachtten en hoorden haar weggaan.

'Victoria moet naar een of ander krijgsgevangenkamp zijn gegaan om zo iemand te vinden,' zei ik tegen Austin.

Hij lachte en kuste me steeds opnieuw en we vrijden weer. Toen legde hij zijn hoofd tussen mijn borsten en we sliepen in. Geen van beiden letten we op de tijd, en evenmin hoorden we iets of iemand buiten mijn kamer.

ik weel natuurlijk wat er daarna gebeurde. Victoria kwam terug en mevrouw Churchwell bracht rapport uit. Ze vertelde dat ik mijn deur op slot had gedaan en haar had weggestuurd. Achterdochtig, omdat ze zelf zo' n veteraan in bedrog was, ging mijn tante een sleutel van de kamer halen en sloop naar de deur. Ze stond buiten met haar oor ertegen te wachten, slak toen langzaam en stil de sleutel in het slot en maakte mijn deur open. Ze zag Austin naast me liggen, beschenen door het maanlicht dat door het raam naar binnen viel. Haar hart moet zijn opgesprongen van vreugde over die ontdekking.

'Verkrachting!' riep ze uit. "Dil is niet minder dan een verkrachting. het meisje is een hulpeloze invalide en je hebt haar verkracht!'

Austin was zo zenuwachtig en in de war dat hij bijna geen woord kon uitbrengen. Geen van beiden verwachtten we dat ze zou doen wat ze vervolgens deed. Alles wat ik verwachtte was dat ze nog meer zou schreeuwen en dan de deur zou dichtsmijten na haar dreigementen. Maar ze was als een beul die hield van haar werk, iemand die zout wilde strooien in de wonden.

'Kom hier, mevrouw Churchwell.' beval ze,' en wees getuige van deze liederlijkheid.'

Plotseling kwam Churchwell naast haar staan. Austin had slechts ongelovig zijn hoofd opgetild. Ik stond op het punt terug te schreeuwen naar Victoria, maar ze verraste ons allebei door naar het bed te springen en de deken vast te grijpen. Ze trok hem zo snel weg dat ik schrok. Daar lagen we, allebei naakt, blootgesteld. Austin liet zijn handen zakken om zijn edele delen te bedekken. Ze sperde haar ogen open en glimlachte.

'Ontken het nu maar,' zei ze met opeengeklemde tanden. 'Ontken wat je met haar gedaan hebt. Je bent mijn getuige, mevrouw Churchwell. Kijk naar dit smerige, walgelijke vertoon.'

Churchwell knikte.

'Zie je het?'

'Ja,' zei Churchwell.

'Verdwijn!' kon ik eindelijk schreeuwen. 'Jullie allebei, mijn kamer uit!'

Victoria bleef staan met de deken in haar handen, genietend van haar zege. Toen draaide ze zich om en zij en Churchwell gingen langzaam weg. Victoria liet de deken op de grond vallen en deed de deur dicht.

'O, mijn God,' zei Austin, die haastig zijn kleren bij elkaar zocht. Hij raapte de deken op en legde die over me heen. 'We hebben het nu wel heel grondig verpest.'

'Zie je nou hoe vreselijk ze kan zijn?' riep ik uit.

'Ja. Onmogelijk te voorspellen wat ze gaat doen. Ik kan maar beter gaan.' Hij ging op weg naar de deur, maar bleef toen staan en liep naar het raam. 'Ik wil haar niet nog eens onder ogen komen,' zei hij.

'Maar Austin, je kunt me hier niet achterlaten.'

Hij bleef even staan en dacht na. "We kunnen nu niets doen, Rain. Ik zal voor je moeten terugkomen.'

'Vergeet het niet,' zei ik. ' Dat doe ik zeker niet, maar wat moet ik tegen mijn oom zeggen

als haar advocaten bellen?' Hij schudde met een bezorgd gezicht

zijn hoofd, klom toen het raam uit en deed het achter zich dicht.

Een ogenblik later was hij verdwenen. Ik had me nog nooit zo alleen

gevoeld. zelfs niet in het ziekenhuis na mijn ongeluk. Toen ik

voor het eerst te horen had gekregen van mijn benarde toestand. Ik

kon onmogelijk in slaap komen. Ik kon alleen maar blijven liggen,

bevend, en net als Austin wachten op het ergste.

en kwam, maar niet zoals hij of ik het ons hadden voorgesteld.

Victoria kwam niet terug in mijn kamer. Churchwell ging weg en

mijn tante ging naar boven. Een paar uur later viel ik eindelijk in

slaap. Ik werd wakker bij het geluid van Victoria's zware voetstappen.

Ik deed mijn best om overeind te komen, in mijn stoel te gaan

zitten en naar de badkamer te gaan om me te wassen en aan te kleden.

Het zou ongetwijfeld een vreselijke dag worden.

Ik zat rechtop in bed, de deken om mijn schouders geslagen, toen

ze de deur opendeed en mijn kamer binnen kwam. Ze keek om zich

heen, luisterde en knikte toen.

'Hij is weg, neem ik aan?' zei ze op bijna vriendelijke toon.

Ze droeg nog steeds haar verschoten roze badjas. Zonder make-up.

haar gezicht gerimpeld van het slapen en haar haren in de war,

zag ze eruit als een van die arme, slonzige dakloze vrouwen die in

de stegen en op de stortplaatsen huisden in de arme wijken waar ik

woonde in Washington. In haar rechterhand klemde ze een licht geIe

map.

' Ja.' zei ik . ' Hij is meteen vertrokken nadat je bij ons bent binnengevallen.

Je hebt wél lef om mijn privacy te verstoren .'

' Jouw privacy?'ze lachte en keek toen streng. ' Je hebt geen recht

op privacy. Niet als je je gedraagt als een straatmeid in het huis van

mijn vader en moeder. waar alleen waardigheid en fatsoenlijk gedrag

getolereerd werden. ik weet zeker dat mijn moeder zich onmiddellijk

bedacht zou hebben als ze gisteravond naast me had gestaan. En na

alle waarschuwingen en goede raad die ik je heb gegeven!

Net als Megan breng je schande over ons huis. Hoe vaak heeft

mijn vader niet iemand moeten afkopen om onze reputatie te redden! Vaker dan ik kan tellen,' zei ze, haar eigen vraag beantwoordend.

'Nu hij zo onbeschaamd was in zijn verleidingskunsten. heb

ik mevrouw Churchwell als betrouwbare getuige:

' Ik ben niet verleid. ik hou van Austin en hij houdt van mij: hield

ik vol.

Ze schudde haar hoofd. 'Natuurlijk doe je dat. Welk meisje in

jouw plaats, invalide, haar leven lang veroordeeld tot een rolstoel.

zou zich niet vastklampen aan de eerste de beste knappe man die

met een valse glimlach naar je kijkt en je hoofd vult met fictieve beloftes?

De meeste meisjes die niet in een rolstoel zaten zouden tegenwoordig

in die smoesjes en knipoogjes trappen, laat staan iemand

als jij :

'Houd je mond! Je weet niet wat je zegt. dat heb je nooit kunnen

begrijpen: gilde ik.

Victoria vertrok haar dunne lippen in de gemene grijns van een

oude vrijster.

'0, kind, er zijn weinig vrouwen die zo goed de doortraptheid en

sluwheid en verraderlijkheid van mannen kunnen begrijpen. In tegenstelling

tot de meeste vrouwen laat ik me niet verblinden door

valse complimentjes. Je zou kunnen zeggen dat ik een ingebouwde

leugendetector heb. Die zit hier: zei ze, en legde haar hand op haar

hart. 'En stuurt de waarschuwingen onmiddellijk hierheen.' Ze wees

op haar slaap.

' Wat heeft die fortuinjager je verteld? ging ze verder, terwijl ze

dichterbij kwam. "Heeft hij je verteld dat je nog net zo mooi bent

als vroeger, misschien zelfs nog mooier? Heeft hij je verteld dat je

zijn dag goedmaakt, zijn hart laat zingen en je hem zo gelukkig

maakt dat hij zich zelf niet meer zonder jou kan voorstellen? Heeft

hij verteld dat hij je overal zag, voortdurend je stem hoorde en dat

je voor eeuwig en altijd in zijn hart en brein bent geprent? Heeft hij

beloofd je altijd lief te hebben en te koesteren?'

' Ja,ja,ja! Dat allemaal ,' schreeuwde ik tegen haar. 'En hij meent

het en we houden van elkaar en we zullen bij elkaar zijn.'

Ze knikte. 'We zullen zien; zei ze. ' Misschien zal ik je op een

dag niet langer beschermen en zul je nog eens eindigen met iemand

als hij .'

ik zal nooit eindigen met iemand dis hij. Ik zal eindigen met hem,1 zwoer ik.

'Mooi. Maar eerst kun je beter naar me luisteren en doen wat ik wil.'

Ze sloeg het dossier open en haalde er een paar documenten uit die ze op het bed voor me uitspreidde.

ik heb niet stilgezeten terwijl de mooie Megan bezig was Grant te manipuleren, weet je. Je moeder heel t de verantwoordelijkheid voor jou allang opgegeven. We kunnen niet van haar verwachten dat ze nu wel iets voor je zal doen. In verband met je invaliditeit heb ik mijn advocaten een verzoek bij de rechtbank laten indienen om me tot je voogd te benoemen. Ja, je kunt je advocaat laten protesteren, maar ik denk niet datje dat zult doen.

Intussen zijn deze documenten.' zei ze, terwijl ze andere papieren te voorschijn haalde, 'bestemd om naar de rechtbank te worden gestuurd met betrekking tot het bedrijf van je fortuinjager.'

'Noem hem niet zo,' zei ik.

Ze haalde haar schouders op. 'Noem hem wat je wilt. Die andere documenten,'

ging ze onverstoorbaar verder, 'bevatten de aanklacht voor het proces dat ik van plan ben aan te spannen tegen het therapeutische bedrijf van de oom van je fortuinjager. Het zal zijn faillissement betekenen als hij zich wil verdedigen. Je weet hoe advocaten je kunnen uitmelken,' zei ze opgewekt. 'En hier zijn de persberichten die ik heb geschreven.'

De tranen brandden in mijn ogen.

'Maar,' zei ze, 'daar zal ik allemaal niets mee doen als je dit tekent.'

Ze haalde een ander document te voorschijn.

4Wat is dat?'

'Dat is de volmacht die ik je gevraagd had te tekenen. Als ik eenmaal weer de volledige zeggenschap heb over de zaken van de familie en het landgoed, is dat voor ons allemaal beter, ook voor jou.'

'Dat is chantage. Ik zal het mijn advocaat vertellen.'

'Je hoeft het hem niet te vertellen. Je hoeft de volmacht niet te tekenen als je niet wilt, dan ga ik gewoon mijn gang met de aanklacht.

Doe wat je wilt; Ze pakte de papieren op en stopte ze terug in het dossier.

'Luister,' zei ik op kalme, redelijke toon. 'Ik zal mr. Sanger vragen contact op te nemen met jou en je advocaten en dan kunnen jullie elk compromis uitwerken datje wilt, en ik ga weg.'

'Met die jongen?'

'Wat kan jou dat schelen?'

'Als je soms denkt dat hij achteraf geen moeilijkheden zal maken, hen je een nog ergere droomster dan je moeder. Zodra hij met je getrouwd is, zal hij een advocaat in de arm nemen om mij een proces aan te doen en dan zijn we weer terug bij af.'

'Nee, dat doet hij niet. Ik beloof het je.'

'Beloftes. Weet je waar de beloftes van gemaakt zijn die vrouwen als jij doen? Gesponnen suiker. Het zijn dromen en illusies, dramatisch "ik-zweer-het"-geneuzel Ik weet het. Megan heeft me duizend beloftes gedaan die ze nooit is nagekomen.'

'Ik ben Megan niet!' riep ik uit.

Ze staarde me even aan.

'Ja. dat ben je wél,' zei ze. Ze keek om zich heen in de kamer en naar het bed alsof Austin daar nog naast me lag. Toen keek ze naar mijn naakte schouders en herhaalde: 'Ja, dat ben je wél.'

Ze legde de volmacht naast zich op het bed met een pen ernaast.

'Teken dit en ik zal al die andere documenten wegbergen. Ik kom over tien minuten terug.' Met die woorden ging ze weg.

Ik bleef zitten met het gevoel dat al het bloed in mijn lichaam naar mijn voeten was gezakt. Ik was zo duizelig dat ik mijn hoofd een paar ogenblikken op het kussen moest laten rusten en diep ademhalen.

Natuurlijk had ze het mis wat Austin betrof, dacht ik, maar ze was te paranoïde en te achterdochtig om te geloven in enige garantie die ik haar zou geven. Ik steunde op mijn rechterelleboog en keek naar het papier dat ze had achtergelaten. Hier zal nooit een eind aan komen voor ze haar zin krijgt, dacht ik. Ik was het moe om tegen haar te vechten. Bovendien, hoe kon ik haar Austins carrière en de zaak van zijn oom laten verwoesten?

Ik pakte de pen op. Ik vreesde dat ik een pact sloot met de dui-

vel. Toch schreef ik mijn naam onder het document. Misschien zal er nu een eind aan komen, dacht ik. Ik had het moeten weten: het zou nu pas echt beginnen.