Austin Clarke was in werkelijkheid negenentwintig, al kon hij waarschijnlijk doorgaan voor een leerling in de hoogste klas van highschool of voor een eerstejaars student. Zijn oom was inderdaad eigenaar van de praktijk voor fysiotherapie, maar Austin vertelde me dat zijn vader er niet blij mee was dat hij voor zijn oom, de broer van zijn moeder, werkte.

'Mijn vader had liever gehad dat ik in zijn voetsporen was getreden.' legde hij uit. 'Hij bezit een elektriciteitsbedrijf in New Jersey, maar ik heb het nooit echt een uitdaging gevonden om je tijd te besteden aan het creatief manipuleren van bedrijfskosten om maar te kunnen concurreren met anderen.

Byron, mijn oom, was altijd al erg bezig met gezondheid en lichamelijke fitheid. Hij is ooit tweede geworden in een van die Mr. Olympia-wedstrijden, voor bodybuilders, je weel wel. Mijn vader vond dat Byron zijn tijd verspilde, maar naarmate mijn oom meer tijd doorbracht in health clubs raakte hij geïnteresseerd in fysiotherapie. Toen is hij dat gaan studeren, en na zijn afstuderen begon hij zijn eigen praktijk. Hij had een grote invloed op me, want ik ging trainen en verdiepte me in gezondheidsvoedsel en zo. En ten slotte raakte ik ook in dat vak verzeild. Het is zoals je begrijpt onnodig te zeggen dat mijn vader niet bepaald liep op te scheppen over mijn prestaties.'

'Waarom niet? Je helpt mensen die je nodig hebben.' zei ik. 'Waarom zou hij daar niet over opscheppen?'

'Het is iets tussen vaderen zoon, denk ik. Mannelijke trots. Elke vader hoopt dat zijn zoon net zo zal zijn als hij en evenveel belangstelling heeft voor zijn werk, voor de dingen die hem interesseren.

Vaders proberen zichzelf' altijd te herkennen in hun kinderen en vergeten dat hun kinderen ook individuen zijn. Sorry,' ging hij snel verder. ik wil niet de eerste de beste dag zo op mijn praatstoel zitten.'

'Dat geeft niet. Ik ben het trouwens helemaal met je eens.'

We waren buiten. Na iets meer dan een uur warming-up, strekken en versterkende oefeningen, besloot Austin dat frisse lucht een onontbeerlijk onderdeel was van de therapie. Het was een warme zomerdag, een beetje vochtig, maar dat vond ik niet erg. Hij duwde me over het pad naar het meer. Toen we bij de kust en de steiger kwamen, stak hij zijn hand in het wateren knikte.

'Niet zo koud als ik dacht,' zei hi j. 'Zwemt hier wel eens iemand?'

'Al heel lang niet meer. Waarom?'

'Aquatherapie is heel effectief,' zei hij.

'Bedoel je dat je verwacht dat ik ga zwemmen?' vroeg ik verbaasd.

'Natuurlijk, waarom niet? het is nog zomer en het is warm genoeg, vind je niet?'

Ik schudde mijn hoofd, ik denk er niet aan. Ik was al niet zo'n goede zwemster voordat ik dit ongeluk kreeg. Ik ben een stadsmens en mijn school had binnen noch buiten een zwembad. Ik heb pas leren zwemmen toen ik hier in de hoogste klas van de school kwam.

'Hé, we komen eigenlijk allemaal uit de oceaan, weet je wel? Water is een heel natuurlijk element voor ons. Nou, we zullen zien. Ik denk dat het je heel veel goed zou kunnen doen, vooral in deze hete hondsdagen.'

'Hondsdagen?' vroeg ik lachend.

'Noemen jullie, de meisjes uit het zuiden, het niet zo?'

ik kom niet uit het zuiden en jij ook niet. wantje hebt geen zuidelijk accent. Waar kom jij vandaan?' vroeg ik.

Hij glimlachte en stond op. 'Trenton, New Jersey. Mijn moeder komt uit het zuiden. Ze is geboren en getogen in Norfolk. Ik heb een jongere zus die het prachtig vindt om te klinken als een Southern Belle, honey,' zei hij met een overdreven zuidelijk accent. 'Ze heet Heather Sue Clarke en laai zich altijd Heather Sue noemen. Als iemand haar alleen maar Heather noemt, verbetert zij het onmiddellijk en zegt: "'Het is Heather Sue." Dat doet ze al sinds ze drie is. En jij?' vroeg hij. 'Heb jij broers of zussen?' Hij keek achterom naar het huis. 'Dat is een groot huis om in je eentje te bewonen. Waar zijn je ouders? Werken ze allebei? Waarom regelt je tante alles?'

Ik staarde hem aan en hij begon te lachen.

'Sorry, sorry,' zei hij en stak zijn hand op. 'Het was niet mijn bedoeling je te overvallen met mijn nieuwsgierigheid en een spervuur van vragen op je af te sturen.'

'Dat geeft niet,' zei ik. Toen leunde ik achterover en genoot van de frisse lucht voor ik begon. Daar ga ik weer, dacht ik.

ik heb een stiefbroer en een halfzus.'

Hij knikte als iemand die wacht op de clou van een grap.

'En ik woon niet bij mijn moeder. Ik woon in m'n eentje in dit grote huis. En nu met mevrouw Bogart. Ze is net aangenomen. Niet dat ze zulk geweldig gezelschap is, maar goed.'

'Echt waar?' Hij draaide zich om en staarde naar het meer.

'Ik dacht datje alles over me diende te weten voordat je met me aan het werk ging,' zei ik.

'Ik weet hoe je gewond bent geraakt. Dat vind ik heel erg voor je. Weetje,' ging hij verder, en hij keek me aan. ik heb wat interessant therapeutisch werk gedaan met kinderen die ik heb laten paardrijden. Misschien zit je op een goede dag weer in het zadel.'

'Dat betwijfel ik.'

'Onderschat jezelf niet, Rain,' zei hij met een intense blik in zijn ogen. 'Je moet ook niet in een fantasiewereld leven, maar voordat je tot rotsvaste conclusies komt over je toekomst, over watje wel en niet zult kunnen doen, moet je je herstel en revalidatie een kans geven. Eind van de preek,' ging hij snel verder en maakte een gebaar of hij zijn mond dichtritste.

Ik keek omhoog naar hem. De middagzon scheen op ons neer, de stralen glipten tussen twee donzige, trage wolken door, en het leek of we allebei in een spotlight stonden. In mijn neus drong de frisse geur van wilde bloemen die zich vermengde met alle geuren die opstegen uit het water: het vocht van de houten steiger, de welriekende geur van natte aarde.

Austins gezicht straalde, zelfs zonder de gloed van de zon erop. In het heldere daglicht waren een paar groene vlekjes te zien in zijn turkooiskleurige ogen. Hij zag er gezond en sterk uit, jong en dynamisch - alles wat ik ooit zelf was geweest en droomde weer te worden. Als hij naar me keek, speelde er een lach om zijn lippen, een vriendelijke, blije lach.

Hoe kon iemand naar me kijken en iets anders voelen dan medelijden? vroeg ik me af. wat voor geheim bezat hij? Welke toverdrank- nam hij elke dag in om zichzelf de kracht te geven schoonheid en goedheid, hoop en belofte te zien in een wereld die ik nu alleen nog maar zag als duister en onheilspellend? Was het omdat hij het geluk had gezond en fit te zijn?

'Ben je getrouwd of verloofd of zo?' vroeg ik hem. Ik nam aan dat zijn stralende ogen en die gloed in zijn gezicht, iets te maken hadden met de liefde. Iemand daarbuiten vulde zijn hart met vreugde en geluk.

Het uit mijn hoofd leren van Romeo en Julia voor de school in Londen hadden de regels opgeslagen in mijn geheugen en ze kwamen weer snel te voorschijn: Love is a smoke made with the fume of sighs, being purged, a fire sparkling in lovers'eyes... (Liefde is een rookpluim gemaakt van de damp van zuchten, gezuiverd, met een stralend vuur in de ogen van de geliefde...')

'Op het ogenblik ben ik helemaal niets. Een tijdje geleden dacht ik dat verliefd was en dat iemand verliefd was op mij, maar toen ik even wat minder tijd voor haar had, omdat ik het druk had met patiënten, kwam een van mijn vrienden op het geschikte moment tussenbeide, en de liefde waarvan ik dacht dat die zo sterk was, vervloog.'

Hij liep de kleine steiger op, hief zijn handen op en riep: She's gone. I am abused, and my relief must he to loathe her. Ze is weg. Ik ben misbruikt, en mijn bevrijding moet zijn haar te verafschuwen.)

Toen lachte hij. Mijn mond viel open.

'Dat is uit Othello,' zei ik. Hij knikte.

'Het leek toen toepasselijk, dus plagieerde ik het. Het is een passie van me. Ik heb hopen banden van toneelstukken, dramatische voordrachten, en ik luister ernaar terwijl ik sta te koken of met gesloten ogen op de bank lig.' Hij kwam weer terug en zei luid fluisterend: ik ben een gefrustreerde acteur.'

Ik kneep mijn ogen achterdochtig samen. 'Heeft mijn tante je over me verteld?'

ik zei toch dat ik je tante nooit ontmoet heb? Mijn oom heeft me de opdracht gegeven. Ik heb al je medische dossiers gelezen, ik heb je verteld dat ik weet hoe je gewond bent geraakt, maar ik heb geen biografie van je gekregen, nee. Waarom?'

'Hel grootste deel van het jaar was ik in Londen op een toneelschool, waar ik studeerde om actrice te worden,' zei ik.

'Dat meen je niet! Nou, we zullen je dus zo gauw mogelijk moeten opknappen, zodat je auditie kunt doen voor alle gehandicapten- rollen.'

Ik staarde hem aan, zag de plagende glans in zijn ogen en lachte. Het was of er een last van mijn schouders werd genomen. Wie had ooit kunnen denken dat ik in deze toestand om mezelf zou kunnen lachen?

Hij glimlachte. 'Goed zo,' zei hij. 'Dat is het geheim. Uiteindelijk moet je om alles kunnen lachen. Alleen degenen die zichzelf te serieus nemen, lijden écht. Je zult op duizend verschillende manieren beier worden, Rain. Ik weet het gewoon," hield hij vol. hij legde zijn hand op de mijne en keek in mijn ogen, dwong me om diep in zijn ogen te kijken, zodat ik zijn oprechtheid kon zien.

Was het mijn verbeelding of zag ik er nog iets anders in, iels dat ik wilde zien? Zou een man ooit nog naar me kunnen kijken en me mooi vinden? Als je jezelf ziet als een half mens, moet toch iedereen je zo zien?

Hij deed zijn ogen dicht en trok snel zijn hand terug, als iemand die wist dat hij een grens had overschreden.

ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan naar huis. Mevrouw Bogart heelt strenge instructies gegeven over het tijdstip waarop de lunch wordt geserveerd. Rn ze is geen vrouw die ik graag dwars zou willen zitten.'

'Blijf je lunchen?' vroeg ik snel.

'Nodig je me uit?'

'Als je wilt blijven, kun je blijven.' zei ik. Ik wilde niets van mijn gevoel laten blijken. Ik was zo vaak gekwetst in relaties toen ik volmaakt gezond was, dat ik wantrouwend was geworden. En nu had ik er meer dan ooit reden toe.

'Dal is geen erg enthousiaste uitnodiging. Mijn ego is beledigd, maar,' zei hij, terwijl hij de hendels van mijn rolstoel pakte en de stoel keerde, 'ik rammel van de honger, dus zal ik me erbij neerleggen.'

Hij kon de glimlach op mijn gezicht niet zien toen we teruggingen naar het huis, maar die was er, als de herinnering aan een heerlijke kus.

Ik kon niet anders dan geloven dat Austin bleef lunchen omdat hij tenminste één bijbedoeling had. Het grootste deel van de tijd praatte hij met mevrouw Bogart over diverse voedingsmiddelen. Hij vond het belangrijk welk dieet ik volgde. Ik kon zien dat het haar niet erg beviel dat er vraagtekens werden gezel bij haar menu's of dat hij haar dingen voorschreef, maar Austin pakte het tactvol aan en maakte haar zoveel complimentjes over allerlei dingen dat ze ten slotte glimlachte, zij het een beetje onwillig. Ze knikte en keek hem goedkeurend aan.

'Die jongeman weet waarover hij praat, hij kent zijn vak,' zei ze later tegen me. ik heb heel wat slechte therapeuten meegemaakt in mijn leven. Geloof me, het is erg belangrijk om een goede fysiotherapeut te hebben.'

Austin had instructies achtergelaten voor de oefeningen die ik moest doen als hij er niet was. Hij wilde dat ik drie keer per dag minstens tien minuten aan de beenspierpomp ging. Mevrouw Bogart stond naast me als ik mezelf uit de stoel op het apparaat hees, maar ik stond erop zoveel mogelijk zelf te doen. Dokter Snyders waarschuwing om niet van een ander afhankelijk te zijn bleef me achtervolgen. Onafhankelijkheid was de sleutel tot echt herstel, dacht ik.

Zelfs als het betekende dat het tien keer zo lang duurde als ik zelf iels deed, moest ik het toch zelf doen. Ik leerde al snel hoe ik elke ochtend uit bed moest komen, mezelf moest aankleden en zelfs - pijnlijk en ongemakkelijk als het was - hoe ik zelf mijn schoenen en sokken kon aantrekken.

Soms was ik zo uitgeput dat ik met hangend hoofd en omlaag bungelende armen in mijn rolstoel in slaap viel. Als ik dan twintig minuten of een uur later wakker werd, had ik spierpijn. Mevrouw Bogart trok zich terug, wachtte in de coulissen of bleef soms, denk ik, gewoon buiten mijn deur staan luisteren. Misschien hoopte ze dat ik haar zou roepen en van haar afhankelijk zou zijn, maar dat weigerde ik als het niet absoluut noodzakelijk was. Sommige dingen kon ik nog steeds niet, zoals het bad in en uit komen, dingen waarbij ik haar hulp nodig had.

De eerste twee weken zou Austin elke weekdag komen. Op den duur begon ik naar zijn komst te verlangen. Langzamerhand verhoogde hij mijn activiteit. Ik oefende op zijn muziek en werd steeds sterker. Vaak besteedde hij veel lijd aan het doornemen van de elementaire bewegingen die je in het dagelijks leven doel. Hij liet me zien hoe ik gemakkelijker uit bed kon komen, mijn lichaam moest bewegen om doorliggen te voorkomen, en hoe ik mijn rolstoel zo efficiënt mogelijk kon gebruiken. Er was wel een aantal pogingen voor nodig, maar op een gegeven moment kon ik zelf omhoog rijden naar de voordeur.

Tijdens onze vele pauzes vertelde Austin me over een paar van zijn andere cliënten, van wie er twee in een verzorgingstehuis zaten.

'Ze hebben allebei nog een jonge geest. Er zijn een hoop overeenkomsten tussen hen en jonge mensen die op de een of andere manier gehandicapt zijn. Ik kijk gewoon langs hun rimpels en grijze haar heen en beschouw ze net als ieder ander die probeert de mobiliteit of beweging terug te krijgen die past bij zijn jeugdige mentaliteit. Soms denk ik wel eens dat het perfect zou zijn als we eerst allemaal hersendood zouden zijn. alsof je een schakelaar omzet...' zei hij en wendde glimlachend zijn blik af. 'Ja, je zet een schakelaar om en dan stopt het lichaam in plaats van te verzwakken of ziek te worden en ons in de steek te laten...'

'Om uit een raam te kijken?' opperde ik.

'Zoiets, ja.' Hij keek vastberaden. 'Ik ga je hieruit halen. Rain. Jij zult niet achter een raam komen te zitten. Je doet het geweldig. wat zou je ervan zeggen als we morgen eens wat van die aquatherapie probeerden? Er is prachtig weer voorspeld: vijfendertig graden en

zonnig. Ik weet zeker dat je het leuk zult vinden.'

ik weet het niet.' Ik schudde angstig mijn hoofd.

'Kom, waag het erop,' drong hij aan.

Ik lachte. 'Zoveel valt er niet te wagen voor me, hè?' zei ik.

'Hoe bedoel je?'

ik kan nog maar weinig riskeren, hè?'

'Mis. Je kan nog veel riskeren. Je hebt al die extra ervaring en kennis om door te geven.'

s"Wat voor extra kennis?' vroeg ik met gefronste wenkbrauwen.

'Jij weet hoe je een tragedie moet overwinnen,' zei hij.

Ik wist niet zeker of niet alles wat hij deed bedacht en gepland was, zoals bijvoorbeeld zijn opgewektheid en gelach, maar voorlopig kon het me niet schelen. Het gaf me allemaal een heerlijk en hoopvol gevoel, en dat was iets waar ik geen afstand van wilde doen, zelfs niet al bestond de mogelijkheid dat het bedrog zou zijn.

'Oké,' zei ik. 'We gaan zwemmen. Of liever gezegd, jij gaat zwemmen en ik ga drijven.'

'O nee, dat doe je niet. Je zult het zien,' zei hij.

Toen hij weg was, inspecteerde ik mijn garderobe om een badpak te zoeken. Ik had het badpak dat ik als uniform had gebruikt in Dogwood, en nog twee andere, maar dat waren allebei bikini's. Ik legde ze allemaal op het bed en dacht na. het zou me uren kosten om ze stuk voor stuk aan te passen, dacht ik, maar mijn angst om er slecht uit te zien was voldoende motivatie om me kracht te geven.

Mevrouw Bogart keek bij me binnen terwijl ik worstelde met het badpak van school.

'Waarom trek je dat aan?' vroeg ze en ik vertelde haar over Austins plan.

Ze keek me van terzijde aan, maar zei niets. Zonder af te wachten hielp ze me het pak aan te trekken.

'Dank u.' zei ik. Ze haalde haar schouders op en ging weg. Ik staarde in de spiegel. Mijn benen leken me dun en benig en ik dacht te zien dat mijn heupen breder waren geworden. Hete tranen sprongen in mijn ogen.

'Waar ben ik mee bezig?' mompelde ik. 'Dit is stom. Waar ben ik in godsnaam mee bezig?'

Ik begon het badpak uit te trekken, trok er zo hard aan dat ik de sluiting aan één kant losrukte. Toen voelde ik het schokken van mijn schouders en een vreemde rimpeling door mijn maag. Ik keek in de spiegel en zag dat ik hysterisch zat te huilen. Maar ik deed het zwijgend.

Misschien had ik te hard gewerkt aan mijn therapie. Misschien moest ik beter naar mevrouw Bogart luisteren en voldoende rust nemen. Misschien had ik mezelf toegestaan door een fantasiewereld te zweven in een zeepbel die eindelijk uiteen was gespat. Wat de reden ook was. ik voelde me plotseling volledig uitgeput. Vermoeidheid en depressie namen bezit van me en veranderden me in een hoopje verslagenheid. Halfnaakt zakte ik onderuit in de stoel. Ik had geen kracht meer om het badpak helemaal uit te trekken en me weer aan te kleden.

Een zacht en laag gekreun begon onder in mijn keel en tri 1de naar de achterkant van mijn nek en omhoog langs mijn achterhoofd. Plotseling kreeg ik ook een verschrikkelijke kramp in mijn maag. Mijn gekreun werd luider en mevrouw Bogart kwam aangehold. Toen ze naar me keek, schokte mijn lichaam zo hevig dat de stoel rammelde.

'Oké,' zei ze, 'oké. Kalm maar.' Ze hielp me snel naar de zijkant van het bed, uit de stoel en onder de dekens. Mijn randen klapperden. Ik had het vreselijk koud. Ze legde nog een deken over me heen en toen nog een voor ze de dokter ging bellen. Daarna kwam ze terug en zei dat ik naar het ziekenhuis werd gebracht.

'Nee!' gilde ik.

'De dokter wil dat je komt voor een of ander onderzoek. Je moet erheen. Je chauffeur is onderweg. Ik zal wat voor je halen.' zei ze. en trok me een sweatshirt en -broek aan terwijl ik nog steeds over mijn hele lijf beefde.

Nog een kwartier later stond Jake naast me. Hij zag er grijs en moe uit en zijn gezicht was bleek en ingevallen. Zou het door mijn toestand komen dat ik hem op die manier zag?

'Hoe gaat het, prinses?' vroeg hij.

Het beven was een beetje bedaard, maar de krampen in mijn maag waren nog hevig.

'Ik weel het niet, Jake. Er is iets gebeurd. Ik ben ziek.'

'Oké, we gaan,' zei hij. Mevrouw Bogart reed de stoel naar ons toe, maar Jake tilde me uit bed en droeg me in zijn armen het huis uit. Mijn hoofd rustte tegen zijn borst.

'Je kunt haar rijden,' zei mevrouw Bogart.

'Dit gaat sneller,' antwoordde hi j.

'Laat dat kind niet vallen zolang ik hier ben, hoor je? Ik wil niet de schuld krijgen.'

'Niemand laat iemand vallen,' verzekerde hij. 'Maak je geen zorgen en doe de deur voor ons open,' beval hij krachtdadig. Snel liep ze voor ons uit om het te doen. Jake droeg me naar buiten en zette me voorzichtig achter in de Rolls. Toen ging hij achter het stuur zitten en reed weg.

'Ik denk dat Victoria gelijk heeft wat de auto betreft,' zei hij. 'Ik had hem moeten verkopen en een busje voor je moeten aanschaffen. Sorry, prinses.'

'Ik wil geen busje. Ik hou van de Rolls,' mompelde ik. Ik hield mijn ogen gesloten, ik wil de Rolls van grootma Hudson.'

In het ziekenhuis legden ze me op een stretcher en reden me naar de eerste hulp. Er werden tests gedaan en uren later kwam dokter Morton, de dienstdoende arts, naar me toe om te vertellen dat ik een ernstige blaasontsteking had.

'Dat is niet ongebruikelijk voor iemand in jouw toestand,' verzekerde hij. 'We zullen hem snel onder controle krijgen en je weer op de been helpen.'

Ik begon te lachen en hij staarde me even aan.

'Weer op de been? Neem alle tijd die je nodig hebt, dokter.'

Het toverde een glimlach op zijn gezicht. 'Het is een uitdrukking,' zei hij.

ik weet het. En óf ik dat weet!'

Ze brachten me naar een privé-kamer en gaven me iets om te helpen slapen. De volgende dag, iaat op de ochtend, gingen mijn ogen knipperend open en ik zag Victoria met een woedend gezicht naar me staren.

ik zal Jake moeten ontslaan,' zei ze. ik heb hem instructies gegeven om een busje te kopen, maar wat denk je dat hij heeft gedaan?

Rondgehangen in de plaatselijke kroeg. Ik heb ontdekt dat hij twee keer achter elkaar met een taxi naar huis moest, omdat hij te dronken was om zelf te rijden. Waarschijnlijk was hij ook dronken toen hij je gisteren kwam halen.

'Zo iemand kunnen we niet gebruiken als jouw chauffeur. Ik wil niet dat zo iemand in verband wordt gebracht met de familie.'

'Nee,' zei ik en schudde krachtig mijn hoofd. 'Hij was niet dronken. Hij rijdt uitstekend. Waag het niet hem te ontslaan. Hij is niet jouw chauffeur. Hij is de mijne.'

'Wat mankeertje? Die kerel is een zuipschuit. Altijd geweest. Ik heb mijn moeder steeds weer gezegd dat ze een fatsoenlijke, goed getrainde en respectabele chauffeur moest aannemen en niet iemand zonder enige ambitie of klasse.'

'Jake is de beste vriend die ik in de wereld heb,' zei ik. 'Waag het niet zoiets tegen hem te zeggen.'

Ze zag het verzet in mijn gezicht en liet haar schouders verslappen.

ik heb met de dokter gesproken. Hij denkt datje fysiotherapeut misschien te hard van stapel loopt, je te veel laat doen. Ik heb het bedrijf gebeld en om een oudere, meer ervaren therapeut voor je gevraagd.'

'Het is niet de schuld van de therapeut. Het is een veel voorkomend probleem bij paraplegiepatiënten. Ik wil Austin.'

'Austin?' zei ze. Haar mond vertrok.

ik wil met niemand anders werken. Dat weiger ik,' verzekerde ik haar.

Ze nam me even aandachtig op en schudde toen langzaam haar hoofd. 'Je gaatje toch niet aan die therapeut hechten, hè? Dat is gevaarlijk. Dat heb ik gehoord van mensen die ik ken.'

'Nee,' zei ik te snel. 'Maar ik voel me op mijn gemak bij hem en we maken vorderingen. Bel ze terug en zeg dat hij oké is.'

'We zullen zien,' zei ze.

'Als je het niet doet, zal ik niet met je samenwerken en geen enkel papier van je tekenen,' dreigde ik. 'Ik meen het.'

Ze staarde me aan. Woede flikkerde weer in haar ogen. 'Poen beheerste ze zich en glimlachte.

'Maak jezelf niet zo van streek. Rain. Ik dacht alleen aan wat het beste zou zijn voor jou. Als je het voorlopig op deze manier wilt, mij best. Ik zal ervoor zorgen. Wat ik wil is datje nu rust en snel beter wordt, zodat je na het weekend naar huis kunt. Aanstaande dinsdag kom ik met Grant naar het huis om je een paar dingen uit te leggen die we van plan zijn te doen met de nalatenschap. Oké?'

'Oké.' Ik vertrouwde haar nog steeds niet.

ik zal in elk geval voor het busje zorgen. Vandaag nog. Ik doe het zelf,' zei ze.

'Verkoop de Rolls Royce niet.'

Ze toonde haar kille, scherpe glimlach, kneep haar lippen samen tot twee dunne potloodlijnen die dwars over haar smalle gezicht liepen. 'Goed. We zullen hem voorlopig houden. Het is trouwens een van die dingen die in waarde stijgen als ze goed worden onderhouden.' zei ze, vastbesloten elke onenigheid om te buigen tot een overwinning voor haar. Ze stond op en gaf me een klopje op mijn hand. 'Zorg jij nu maar dat je beter wordt en maak je geen zorgen over andere dingen. Ik houd contact met de dokters. Kan ik nog iets voor je doen?'

'Nee,' zei ik. Ik deed mijn ogen dicht. Toen ik ze weer opende was ze verdwenen.

Later, tijdens de lunch, kwam Austin me opzoeken

'Over trucs gesproken om onder het zwemmen uit te komen,' zei hij glimlachend. Hij had een boeket rode rozen voor me bij zich.

'Dank je,' zei ik en rook eraan. Hij zette ze in een vaas en trok een stoel dichter bi j mijn bed.

'Dit is een kleine terugval,' zei hij. 'Laatje er niet door ontmoedigen. Houd je goed aan je medicatie en alles komt in orde. Over een paar dagen gaan we weer aan het werk. Denk maar niet dat je aan alles ontsnapt bent. Er zijn nog genoeg dagen in het verschiet waarop het ideaal zwemweer zal zijn. *

'Daar maak ik me heus niet bezorgd over,' zei ik lachend.

'Mijn oom zei datje tante zich over me geërgerd had en wilde dat ik vervangen werd,' zei hij na een ogenblik.

'Daar heb ik al met haar over gesproken. Je wordt niet vervangen.'

Hij glimlachte. 'Ik geloof echt niet dat iets wat we hebben gedaan hiermee te maken kan hebben, Rain. Anders zou ik het je wel vertellen en de therapie veranderen.'

ik geloof je, Austin. Let alsjeblieft niet op mijn tante. We zijn nu niet elkaars wederzijdse bewonderaars. Ik ben het familielid dat haar door de strot is geduwd. We hebben een soort wankele wapenstilstand gesloten.'

'Dat gaat mij allemaal niet aan,' zei hij snel.

'Doet er niet toe. Ik vind het niet erg dat je meer over me weet. Misschien is het goed voor mijn therapie als je me beter begrijpt,' zei ik.

Hij leunde achterover en ik begon hem mijn verhaal te vertellen. Ik werd slechts onderbroken toen de zuster binnenkwam om me mijn medicijnen te geven. De rest van de tijd bleef Austin doodstil zitten; zijn reacties bleken slechts uit de bewegingen van zijn ogen en de manier waarop ze verhelderden en versomberden.

'Dus daarom vertelde je me dat je een stiefbroer en een halfzus had. Ik dacht datje gekheid maakte.'

'Was het maar waar.'

Mijn oogleden waren zo zwaar dat ik mijn ogen niet open kon houden, al deed ik nog zo mijn best.

'Ik zal je nu laten slapen.' hoorde ik hem zeggen. 'Ik zal je in de gaten houden en zodra je kunt, gaan we verder met de therapie.'

Mijn hoofd knikte alsof het bewogen werd door een krachtige onzichtbare hand. Toen viel ik in slaap.

De zondag daarop, toen ze me het ziekenhuis uit reden, stond Jake naast een splinternieuw busje, voorzien van een elektrische lift. Ze hoefden me er alleen maar op te rijden en ik werd omhooggetild, zodat ik zelf het busje in kon rijden. Ik vond het een heel luxueus busje.

'Victoria was niet erg gelukkig over deze deal, omdat ik er een hoop dingen in heb laten bouwen,' fluisterde hij. 'Maar ze kon er niet veel tegen doen. Je advocaat heeft het geregeld. En raad eens,' ging hij verder, terwijl hij achter het stuur ging zitten. 'De wagen is zo uitgerust datje mettertijd zelf zult kunnen rijden.'

'Wat? Hoe dan?'

'Deze stoel kan eruit en dan kun je de rolstoel ervoor in de plaats rijden.' legde hij uit. 'Alles kan met de hand bediend worden. Heel gemakkelijk. Je kunt in minder dan geen tijd overal komen, prinses.'

Ik was onder de indruk en tegelijk een beetje angstig bij het vooruitzicht, maar op die mooie, heldere zomerdag voelde ik me versterkt door de belofte van een hoopvollere toekomst.

Maar toen ik thuiskwam begroette mevrouw Bogart me met een heel nieuwe lijst van restricties en bevelen.

'Je bent ziek geworden, omdat je probeerde te gauw te veel zelf te doen,' zei ze. 'Geloof me, ik heb dat al eerder gezien. Misschien zul je nu luisteren naar mensen die meer weten.'

Ik was veel te blij dat ik uit het ziekenhuis was om me door haar zure gezicht van streek te laten maken.

Vlak voordat ik mijn middagslaapje ging doen herinnerde ze zich dat er een brief voor me was en ze bracht me hem. hij was van mijn vader. Het nieuws van mijn ongeluk en letsel had hem erg verontrust en had, zoals hij uitlegde, zijn eigen frustratie verergerd.

Ik voel me zo hulpeloos, omdat ik niets voor je kan doen, zelfs niet nu je meer dan ooit een vader nodig hebt, een familie. Wat moet je sterk zijn om dit alles alleen te kunnen doorstaan na wat er met Megan gebeurd is.

Ik kan je alleen maar beloven dat ik, zodra ik de kans heb, naar Amerika zal komen om je op te zoeken. Leanna vindt het allemaal verschrikkelijk en zou je het liefst hierheen halen. Ze is een fantastische vrouw. Je zult je wel afvragen waarom iemand die geen bloedverwant van je is, zo bezorgd en meelevend kan zijn. Misschien is liefde van mensen die geen verplichting tot liefde hebben wel de sterkste liefde van allemaal.

Alsjeblieft, alsjeblieft, schrijf me en houd me op de hoogte van je vorderingen.

Ik hou van je, papa

Tranen dreigden de woorden te wissen. Ik vouwde de brief netjes op en legde hem in de la van mijn nachtkastje. Ik zou hem er later uit halen en opnieuw lezen. Het was bijna net zo goed als om zijn stem te horen en hem te zien.

Wal me ongerust maakte was dat ik niets van Roy had gehoord. Hij moest inmiddels mijn brief hebben ontvangen en weten wat er met me was gebeurd. Ik kon onmogelijk geloven dat hij nu niets meer met me te maken zou willen hebben, ai zou ik het hem niet kwalijk kunnen nemen. Ter wille van hem zou ik bijna wensen dat het zo was.

'Heeft er niemand gebeld terwijl ik in het ziekenhuis lag, mevrouw Bogart?' vroeg ik toen ze me een glas koud water kwam brengen waarmee ik mijn medicijnen kon innemen.

'Niet terwijl ik in huis was,' zei ze. 'Maar ik heb wel boodschappen gedaan.'

'O.' Ik dacht even na. Waar is mijn telefoon? Mijn tante zou ervoor zorgen.'

'Ik weet er niets van. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd,' antwoordde ze.

Ik was woedend en probeerde Victoria te bereiken. Ik kreeg de antwoordservice, die je kreeg als haar kantoor gesloten was. De onverschillige telefoniste zei dat ze de boodschap zou doorgeven. Ik vertelde haar dat het erg belangrijk was.

Uren later, terwijl ik zat te eten, ging de telefoon en mevrouw Bogart zei dat het Victoria was. Ik reed erheen en ze overhandigde me de telefoon.

'Ik moeteen telefoon hebben.' begon ik nog voordat ik zelfs maar goedendag zei. 'Je had beloofd ervoor te zorgen en ik...'

'We hebben andere, dringendere zorgen op het ogenblik, Rain. Ik zal voor die telefoon zorgen zodra ik terug ben.'

'Terug? Waar ben je dan?'

ik ben in Washington, met Grant. Je moeder, mijn zuster," de afkeer droop uit haar stem, 'heeft een zielige poging gedaan om zich van het leven te beroven.'

'Wat?'

'Ze heeft een stuk of tien slaappillen geslikt. Grant is in alle staten. We moesten het natuurlijk geheimhouden om het uit de kranten te houden. De schande zou te groot zijn.'

'Gaat het goed niet haar?' vroeg ik.

'Goed?' Ze lachte. 'Nauwelijks. Maar ze gaat niet dood, als je dat soms bedoelt. Het dienstmeisje heel t haar nog op tijd gevonden, wat ze waarschijnlijk wel verwacht had, en ze hebben haar naar het ziekenhuis gebracht en haar maag leeggepompt. De dokters en ik vinden dat ze een tijdje naar een psychiatrische inrichting zal moeten, misschien zelfs wel lange tijd.

Grant wordt volgende week voor het Congres genomineerd. Hij kan dit er nu echt niet bij hebben nu zijn dromen op het punt staan uit te komen.'

Ze zweeg even en liet een diepe zucht horen, als iemand die een zware last te dragen heeft.

'Zodra ik kan kom ik terug en zullen we doen wat er voor jou gedaan moet worden. Voorlopig vrees ik dat je op jezelf bent aangewezen.'

'Dacht je dat ik dat anders niet was?' snauwde ik. Ze gaf geen antwoord en ik bedaarde. 'En Alison?' vroeg ik.

'Wat is er met haar?'

'Hoe neemt zij dit op?'

'Gelukkig is ze hier niet. Ze is in Italië, reist rond met een groep studenten. Grant is niet van plan het haar te vertellen. Waarom zou hij haar reis bederven?'

'Ja. Waarom zou hij dat doen?'

Wal had Alison ooit gedaan om te worden gezegend met een wereld van geluk en genot, een wereld waar droefheid werd tegengehouden en waar het, als het regende, snoepjes regende?

En wat had ik gedaan om te leven in een wereld waar een glimlach en een lach en blijheid en geluk zo kostbaar waren als diamanten, en meer gekoesterd werden dan zeldzame juwelen?

'Als je kunt,' zei ik, 'zeg dan tegen mijn moeder dat ik het erg voor haar vind dat ze zoveel problemen heeft, en dat ik haar beterschap wens.'

Victoria bromde wat. Zelfs iemand die zo ongevoelig was als zij wist hoe graag ik had gewild dat mijn moeder mij dat gewenst had na mijn ongeluk. Maar dat had ze nooit gedaan.

Ik vroeg me af of ze het ooit zou doen.