Epiloog

 

Lieve malloten,

Ik denk niet dat jullie verwachtten iets van me te zullen horen, vooral niet in de vorm van een brief, maar al dat verplichte geschrijf op dr. Foremans school heeft zijn nut gehad. Ha! Ha!

Serieus, ik had een tien voor Engels dit kwartaal. Ik ben goed in alle vakken, zelfs wiskunde. Telkens als ik een goed cijfer krijg voor een bepaald vak, dank ik Gia.

Ik dacht dat de enige reden dat ik niets van een van jullie hoorde, was dat jullie mijn adres niet kenden, vooral omdat ik het zelf niet wist toen we afscheid namen. Waarom zouden jullie me anders al die tijd genegeerd hebben? Tenzij jullie natuurlijk allebei een straftijd uitzitten in een maximaal beveiligde gevangenis omdat jullie elke mogelijke wet zijn blijven overtreden.

Ik heb zelfs niet één keer een standje gekregen in de klas en ik ben niet één keer te laat gekomen op school of voor een les. Niemand schrikt daar méér van dan ikzelf.

Weet je wat me de meeste angst aanjaagt van dit alles? Als dr. Foreman nog leefde, zou zij de eer voor zich opeisen. Ze zou tegen iedereen zeggen dat zij het had gedaan, en dan zouden nog meer arme, zielige meisjes als wij naar haar school zijn gestuurd. Misschien is dat wel de ware reden waarom Gia deed wat ze gedaan heeft. Zij heeft er een eind aan gemaakt.

Ik weet niet hoe het jullie vergaan is in al die tijd. Soms word ik wakker en kijk om me heen alsof ik terug ben in de barak, en dan ben ik verbaasd dat ik in een echt bed lig in mijn eigen kamer, een heel mooie kamer trouwens. Ik weet zeker dat hij niet zo mooi is als die van Teal, dus begin niet weer je kamer te beschrijven en al je waardevolle bezittingen op te sommen, Teal. Ik erken dat je een verwende, rijke meid bent.

Geintje. Ik ben nog even jaloers als altijd.

Soms, vaak moet ik zeggen, als ik een dreunend geluid hoor, misschien alleen de bas uit een of andere autoradio, denk ik aan Natani. Ik moet stiekem lachen bij de gedachte aan het gezicht dat jullie trokken als hij een van zijn dierenverhalen vertelde of op zijn mystieke wijze tegen ons sprak. Eerlijk gezegd mis ik hem, en ik hoop dat ik op een dag terug kan om hem te bezoeken.

Het enige is dat ik, net als jullie denk ik, ook huiver bij de gedachte dat ik daarnaar terug zou keren.

Ik vraag me af wat er met Mindy gebeurd is. Er schijnt geen enkele manier te zijn om daar achter te komen. Misschien zit ze nog wel opgesloten in een of andere kliniek, is ze te ver heen om ooit nog te kunnen genezen. Ik hoop van niet. Denken jullie weleens aan haar?

En natuurlijk denk ik vaak aan Gia, dat ze zoveel van zichzelf voor ons verborgen hield, verscholen achter denkbeeldige mensen en gebeurtenissen. Als ik erover nadenk, gaven mijn ouders me eigenlijk ook weg, en ik vind dat mijn oom en tante ongeveer een zelfde verschrikking zijn als dr. Foreman. Je zou mijn tante moeten ontmoeten om te weten wat ik bedoel. Het grote verschil was dat mijn vader echt hoopte me terug te krijgen.

Goed, ik denk dat ik het jullie maar zal vertellen. Ik heb een heel aardig iemand leren kennen. Een jongen. Hij heet Ralston Marks. Hij is lid van het footballteam. De quarterback! Teal, begin nou niet op te scheppen over jouw vriendjes.

Ralston lijkt op geen enkele jongen die ik ooit gekend heb. Hij is beleefd, religieus, maar niet overdreven, en hij is een heel goede leerling. Hij krijgt zonder mankeren een beurs voor een van de belangrijke universiteiten. Ik weet niet waarom hij steeds bij mij wil zijn, maar – bedaar mijn onrustig hart – hij wil het. Hij zegt dat ik voor onze leeftijd een van de meest volwassen meisjes ben die hij ooit gekend heeft.

Ik denk dat wat ik nu ben een gevolg is van wat we allemaal hebben doorstaan. Alles wat andere meisjes doen lijkt me de laatste tijd zo stom. Ik haat het tegenwoordig om rond te hangen in een winkelcentrum, en als ik ze hoor roddelen op school, moet ik altijd denken aan Natani ’s kakelende kippen. Zo zag Ralston me de eerste keer zitten, met die mallotige grijns op mijn gezicht. Hij vroeg me wat er voor grappigs was, en ik vertelde het hem, en hij lachte, en sinds die tijd zijn we blijven praten en zijn we voortdurend bij elkaar.

Ik moet jullie ook vertellen dat mijn pleegouders heel aardig zijn. Mijn pleegmoeder heet Coco. Ze is Frans-Canadees. Haar ouders zijn hierheen geëmigreerd uit een plaats in Zuid-Frankrijk, Cap Ferrat, waar ze werkten in de dienstverlenende sector, een fraai woord voor butler en dienstmeisje. Ze leerde André kennen in Quebec en ze trouwden in Canada, verhuisden toen naar Amerika en gingen in Atlanta wonen dankzij een zakenrelatie van André. Ze hebben nu een groot warenhuis, en Coco is de inkoopster voor de modeafdeling.

En hier volgt het beste nieuws van alles… elke zondag loopt ondergetekende over de catwalk in het warenhuis en toont de nieuwe mode uit Europa. Het was Coco’s idee. Ik had bijna geweigerd omdat ik me herinnerde dat dr. Foreman me vertelde dat ik een goed model zou kunnen worden en zij zou helpen dat te regelen als ik maar een braaf klein Foreman-meisje werd. Maar waarom zouden we onszelf beletten dingen te doen die we leuk vinden alleen omdat dr. Foreman het erover had?

Misschien ga ik hier wel mee door op professionele basis. Een vrouw die een modellenbureau heeft, kwam verleden week langs. Ze zei dat ze over me gehoord had en wil dat ik haar kom opzoeken. Coco is het ermee eens. Ik hou echt van haar. Ze is altijd zo vrolijk en blij, en de drie kinderen van haar en André mogen me ook graag.

Al dat geluk maakt me bang. Ik blijf maar denken dat iemand van vroeger plotseling voor mijn deur zal staan en met een reden komt waarom ik zo niet door kan gaan. Hebben jullie ook weleens die angst? Wanneer zal dat ophouden?

Verleden week ben ik op aandringen van André en Coco naar het kerkhof gegaan en heb de graven bezocht van mijn vader en mijn moeder. Het leek allemaal erg irreëel. Ik moest steeds weer hun namen lezen om me ervan te overtuigen dat dit de plaats was waar ze nu lagen. Is er echt een manier om vrede te sluiten met je verleden? Ik kwam in de verleiding in een van Natani’s schilden te kruipen, om de grafstenen te vermijden, maar ik deed het niet. Ik kon het niet.

En hij had gelijk. Ik kon daar niet staan en afscheid nemen. Ik wist dat ik vaak terug zou komen om hun de goede dingen te vertellen. En misschien op een dag mijn eigen kinderen meenemen.

Als ik aan dit alles denk, besef ik wat we hebben bereikt. Alweer, ironisch genoeg, is wat we hebben bereikt iets waarvan dr. Foreman zei dat we dat niet hadden – een toekomst.

We hébben een toekomst. Ja toch?

We kunnen hopen en, vooral, we kunnen dromen.

Schrijf me als jullie kunnen, als jullie willen, als het niet te veel pijnlijke herinneringen wekt.

Ik wil nooit, nooit meer de oorzaak zijn van iemands pijnlijke herinneringen.

Liefs, Phoebe

 

Lieve Phoebe,

Je zult het niet geloven, maar ik heb mijn belangrijke broer op zijn huid gezeten om via zijn relaties achter jouw adres te komen. Hij beloofde het te doen en schepte op hoe gemakkelijk dat voor hem zou zijn. Hij kende deze en die in de regering, maar – tot jouw brief gisteren kwam – heeft hij geen mallemoer voor me kunnen ontdekken.

Ik schrijf je deze brief in mijn kamer in de studentenflat. Nee, ik woon niet thuis. Mijn ouders besloten na veel heftige discussies me op deze nieuwe school te plaatsen. Ik vind het vervelend om het te moeten zeggen, maar het is een heel goede school, en net als jij ben ik goed in mijn schoolwerk en, alweer net als jij, heb ik me geen serieuze moeilijkheden op de hals gehaald. Misschien een klein beetje. Ik werd bijna betrapt na de avondklok, maar, en ik weet dat je dit niet zult geloven, ik deed niet iets geweldig opwindends. Ik had geen afspraakje met een jongen of haalde kattenkwaad uit met een paar andere meisjes of rookte. Ik was gewoon aan het wandelen en verloor de tijd uit het oog.

Ik wandel veel in mijn eentje en denk na. Iedereen vindt me maar een rare, maar het kan me niet schelen. Mijn moeder heeft me een paar keer bezocht, feitelijk vaker dan ik verwacht had. Gewoonlijk praat ze tijdens het hele bezoek over haar nieuwe liefdadigheidsevenementen en geplande vakanties. Ze valt zichzelf soms in de rede om me te vertellen over een nieuwe mode die ze mooi en elegant vindt voor mij, en praat dan verder over een paar rijke mensen die ik nooit gekend heb en niet wens te kennen. Maar ik ben een stuk toleranter jegens haar en ik glimlach en kijk, of ik luister, en, weet je, ze begint meer tegen me te praten en naar me te kijken. Het is alsof ze, omdat ik haar niet laat merken hoe vreselijk ik het vind zoals ze is, begint te veranderen. De laatste keer dat we elkaar spraken had ze het eigenlijk alleen over plannen om samen ergens naartoe te gaan en elkaar beter te leren kennen. Ze wil me meenemen naar plaatsen waar zij van genoten heeft toen ze zo oud was als ik. Vroeger zou ik de draak hebben gestoken met dat idee, maar nu heb ik besloten het te doen.

Ik geloof dat wat ik eigenlijk wil zeggen is dat niets in een snel tempo verandert en het meeste nooit zal veranderen, maar het is leren omgaan met dat besef dat geluk mogelijk maakt. Anders keer ik terug tot wat ik was, altijd kwaad, altijd gefrustreerd, altijd zelfvernietigend.

Verbaasd over mijn zelfanalyse?

Ik volg een cursus psychoanalyse en ik leer meer over mezelf dan me lief is. Ik ben zelfs dingen gaan begrijpen van dr. Foreman, al vecht ik tegen de herinneringen. Het is of je probeert luchtbelletjes tegen te houden in een glas of zoiets.

Ik ben jaloers op je, Phoebe. Ik heb nog niemand ontmoet als jouw Ralston. We hebben bijeenkomsten met leerlingen van een jongensschool, maar dat is me allemaal te kunstmatig. Ik hou van spontaniteit en ik droom ervan de Ware te ontmoeten op een straathoek of in een winkel of in het park, overal behalve op een bijeenkomst die is goedgekeurd door beide scholen.

Ben ik een hopeloos geval?

Misschien niet. Je weet toch hoe je soms kunt voelen dat er iets gaat gebeuren als je maar geduld hebt en opgewekt en blij de wereld in kijkt? Zo voel ik me ten opzichte van de ware. Hij is er. We gaan elkaar ontmoeten. Niet dat ik alleen nog maar aan jongens denk. Ik word geen model, maar mijn Engelse leraar zegt dat ik aanleg heb voor schrijven. Hij zegt dat ik mensen en gebeurtenissen zo meeslepend op papier weet vast te leggen, dat ik erover zou moeten denken om voor de film te gaan werken. Dus heb ik me voor het volgende kwartaal ingeschreven voor een filmstudiecursus. Daarin wordt ook het schrijven van scripts behandeld.

Als ik aan de top sta en beroemd en belangrijk ben, zal ik je in een film casten.

Ik wou dat mijn leven precies zo was als ik het nu heb beschreven. Ik heb nog steeds nachtmerries, Phoebe. Ik zie slangen. Ik zie de buddy ’s in de vlammen. Ik hoor het gegil. Ik kom erover heen, maar het is allemaal niet diep genoeg begraven. Maar op een dag zal het lukken. Toch?

Ik mis jullie beiden. Al mijn nieuwe vriendinnen zijn bang voor me of zijn overduidelijk in hun wens hoe graag ze zouden willen dat ik ze aardig vind. Ik heb jullie beiden nodig. Ik heb het nodig om eraan herinnerd te worden dat ik niet belangrijk, niet nummer één ben.

Dus heb ik het volgende besloten. Ik zal mijn moeder overhalen mijn vader te vragen voor mijn verjaardag een reis te sponsoren voor jou en Robin. Jullie komen allebei naar mijn grote, deftige huis en we slapen op de grond en gaan naar de wc buiten en planten een tuin en nemen ijskoude douches.

Grapje. We zullen een geweldige, verrukkelijke tijd hebben. Kom je? Alsjeblieft! Breng Ralston mee als het moet. Ik vind gewoon dat we weer elkaars lelijke gezicht moeten zien, zodat we weten dat we echt present zijn, we er echt aanwezig zijn. Ik zal de details uitwerken.

Liefs, Teal

 

Lieve verliezers,

Ik heb een fotokopie gemaakt van deze brief, zodat ik er maar één aan jullie beiden hoef te schrijven. Ik heb het op het kantoor van mijn moeders agent gedaan. Ik noem haar niet langer moederlief. Ze heeft een lied geschreven, getiteld ‘Moederlief’. Ze heeft het echt gedaan, en het was een grote hit in de wereld van de countrymuziek.

Goed nieuws is dat ze die engerd met wie ze samen was, in de steek heeft gelaten kort nadat ik naar dr. Foremans school was gestuurd. Toen kreeg ze een mooie kans. Een echt grote agent hoorde haar zingen en hielp haar met het ontwikkelen van haar stijl, zorgde voor een geweldige band, en bemiddelde bij een paar belangrijke boekingen. Er staan twee songs van haar op de hitlijsten.

En nu het grote nieuws. Op een dag repeteerde ik voor de grap met haar, en haar agent hoorde ons samen zingen en besloot dat we een liedje moesten opnemen. We hebben er samen aan gewerkt.

We hadden nog nooit zoiets samen gedaan, maar mijn suggesties bevielen haar.

Jullie zullen het wel banaal vinden, maar hier komt het. Het is getiteld ‘Mama, Let Me Be Me’:

 

Well, I’ve been growing up and I’ve been doing all you say,

I’ve learned all my schooling en I’ve worked hard every day,

You laid out directions and made me follow in your way,

But, Mama, oh, dear Mama, let me be myself today.

Let me be myself today,

Let me look a different way,

Let me find a voice that ’s me,

Let me try to be the woman I was always meant to be.

Say goodbye to your baby,

Say hello to someone new,

And maybe then, dear Mama,

You’11 see I’m really you.

 

(Wel, ik ben opgegroeid en heb alles gedaan wat je zegt,

Ik heb mijn schoolopleiding gevolgd en elke dag hard gewerkt,

Je hebt de richtlijnen gegeven en me jouw weg laten volgen,

Maar, mama, o, lieve mama, laat me vandaag mijzelf zijn,

Laat me er anders uitzien,

Laat me een stem vinden die van mijzelf is,

Laat me proberen de vrouw te zijn die was voorbestemd.

Neem afscheid van je baby.

Zeg hallo tegen een nieuw mens,

En dan, misschien, lieve mama,

Zul je zien dat ik werkelijk zo ben zoals jij.)

 

We doen het refrein nog een keer over en voegen er een paar coupletten aan toe. De agent vindt het goed. Je moet het horen met de muziek, maar ik denk dat je wel een indruk krijgt. Phoebe, veeg die grijns van je gezicht. Ik herinner me dat je de spot dreef met countrymuziek, maar ik weet ook dat je diep in je hart ervan hield.

Ik hoop een exemplaar van de opname mee te brengen als ik jullie zie op Teals party.

Wat vriendjes betreft, ik ben verliefd. Hij is gitarist, de jongste broer van een beroemde country gitarist, en hij heet niet Willie of Boone, Phoebe. Hij heet Thomas, en geen Tom. Hij vindt Thomas een goeie naam. Thomas Caton. Zijn overgrootvader vocht in de Burgeroorlog en niet voor de yankees.

Mama zegt dat als ik met hem trouw, ik op de weg zal leven of in caravans of wat dan ook. Maar toen vroeg ik haar waar zij leefde en ze lachte.

‘Ik dacht dat je niet wilde zijn zoals ik,’ zei ze.

Ik denk dat ze niet weet in hoeveel opzichten ik op haar lijk. Misschien begint ze dat nu te ontdekken en zijn we daarom intiemer dan ooit.

Gisteren dacht ik, dat toen we samen door de woestijn trokken en het overleefden, we door heel wat meer trokken dan alleen zand en stenen.

We trokken van de ene wereld naar de andere. Misschien zal ik er op een dag een lied over kunnen schrijven en het zingen, met of zonder mama. Dan zal ik weten dat het eindelijk allemaal achter me ligt. Er zijn hopen manieren om pijn en verdriet te begraven, maar in mijn business laat je die voor je werken.

Klink ik niet wereldwijs voor een countrygirl?

Hou op met lachen, Teal. Teal, Phoebe… hoe vaak heb ik jullie namen niet gepreveld als een gebed.

Ik kan gewoon niet wachten om jullie weer te zien.

Liefs, Robin

 

Op een zomerdag vlogen Robin en ik naar het vliegveld van Albany, New York, en Teal stond bij de gate te wachten. We waren allemaal te opgewonden om te wachten tot de anderen stopten met praten.

‘Wacht,’ riep Robin. ‘Jullie moeten leren op je beurt te wachten. Waar zijn die manieren van jullie waarover ik jullie zo heb horen opscheppen?’

We lachten en omhelsden elkaar en liepen haastig naar buiten, naar een verlengde limousine. Teal maakte duidelijk dat we verwend zouden worden en wat er ook gebeurde onder de indruk moesten zijn, anders zou haar moeder het land verlaten.

We konden niet genoeg krijgen van elkaar en ik dacht dat we straks allemaal hees zouden zijn van het praten.

Eindelijk waren we allemaal stil. Onze glimlach bleef op ons gezicht rusten als vermoeide vogeltjes op een tak, en we staarden voor ons uit terwijl de limousine over de snelweg zweefde.

Het deed er niet toe waar we naartoe gingen.

We waren er al. We waren er op het moment dat we elkaar allemaal terugzagen.

Weer samen.

Later zong Robin haar lied en we sloten het in ons hart, samen met alle beloften waarvan we nu wisten dat we die zouden vervullen, zowel ten opzichte van elkaar als van onszelf.