9. Dr. Foremans spion

 

Op een gegeven moment wordt je gegil zo hoog en schel dat het ergens anders vandaan lijkt te komen. Het is alsof een ander in de verte schreeuwt, en je kunt het nauwelijks verdragen, maar die gewaarwording komt niet onmiddellijk. Eerst blaas je bijna je longen kapot van inspanning en je stembanden komen onder spanning te staan en je wordt hees.

Het begon allemaal met het geluid dat ik door de koptelefoon hoorde in die vreemde helm, een al te bekend piepend geluid dat algauw aanzwol tot een afschuwelijk koor. Eerst kon ik er maar een horen, toen nog een en nog een, tot ik wist dat er een hele menigte was.

Ratten.

Ik wist niet wat de helm en het vizier waren, maar wat ik zag en hoorde was levensecht. Algauw besefte ik dat het iets was dat virtual reality werd genoemd, maar wat mij betreft was het echt werkelijkheid. Ze kropen overal over me heen, snuffelend, knabbelend. Het was de realiteit. Ik kon hun koude neuzen voelen, hun kleine tandjes, hun dunne staarten en hun kleine klauwtjes.

Ze kropen niet gewoon over mijn lichaam. Ze verzamelden zich en begonnen elk deel van me te onderzoeken, kropen in de pijpen van de overall en over mijn dijen, tussen mijn benen, onder mijn slipje, toen onder mijn shirt, onder mijn borsten, snuffelden rond mijn heupen en kropen over mijn keel naar mijn mond, drongen zich tussen mijn lippen, stopten hun koppen in mijn mond. Ze zaten ook in mijn oren, wurmden zich naar binnen in mijn hoofd. Hun vacht was vochtig, hun staarten waren lang en slijmerig, de kleine nageltjes in hun klauwen pijnlijk.

Ik kon ze zelfs ruiken, die rottende, muffe stank die ze opdeden door het wentelen in stapels afval en dode dieren. Golven van walging gingen door mijn hele lichaam en verhevigde de misselijkheid van de steek door de schorpioen.

En ik kon niets doen om ze te verjagen. Omdat ik zo stevig vastgesnoerd lag, kon ik me nauwelijks bewegen, al zou dat natuurlijk niet geholpen hebben, omdat ze niet echt over me heen liepen.

Het had geen zin om mijn ogen dicht te doen. De beelden werden door mijn oogleden heen geprojecteerd, en in die beelden zaten de ratten op die oogleden en dwongen ze open. Ik gilde aan één stuk door.

En toen waren ze plotseling even snel verdwenen als ze gekomen waren. Ik weet niet hoe lang ze er geweest waren, maar ze waren weg en er was alleen maar duisternis, de zegen van een totale duisternis.

Even later klonk de zachte stem van dr. Foreman.

‘Phoebe, mijn arme Phoebe, ik ben er om je te helpen. Dat geloof je nu toch?’

Ik kon alleen maar fluisteren en ik was bang dat ze me niet zou horen.

‘Ja,’ zei ik. Mijn keel deed pijn van inspanning. ‘Ik geloof het.’

‘Goed zo, Phoebe. Er moet vertrouwen tussen ons zijn. Dat heb ik je al verteld sinds je hier aankwam. Jij kunt mij vertrouwen en ik kan jou nu vertrouwen, hè?’

‘Ja, doctor, ja.’

‘Dat is goed, Phoebe, dat is heel goed.’

Haar stem klonk zo sussend, dat ik zelfs bang was dat ze zou ophouden met praten.

‘Ik was zo ongerust over je, ongerust over je slechte gedrag.’

‘Het spijt me, dr. Foreman, het spijt me.’

‘Dat weet ik, Phoebe. Het is nooit je bedoeling iemand te kwetsen. Je bent een goed kind. Laten we nog eens terugkomen op ons gesprekje, oké? Je wilde me vertellen over Gia en Posy. Weet je nog?’

‘Ja, ja.’

‘Wat heeft Gia je precies verteld over Posy, Phoebe?’

‘Ze zei dat ze uw dochter was en dat u haar niet kon beletten te liegen en de regels te overtreden en denkbeeldige mensen te fantaseren, en ze bracht u in verlegenheid en daarom sloot u haar op in het souterrain.’

‘Aha. Verder nog iets?’

‘Dat ze geadopteerd was.’

‘Geadopteerd. Ja, dat klinkt logisch. Heel goed, Phoebe. Dit is een echte doorbraak. Jij en ik zullen nu veel meer op elkaar gaan vertrouwen. Zou je dat willen?’

‘O, ja, dr. Foreman, ja.’

‘Je mag nooit meer ongehoorzaam zijn, Phoebe.’

‘Ik zal het nooit meer doen. Ik beloof het. Ik weet dat beloftes niet belangrijk meer zijn, maar ik meen het. Ik meen het echt.’

‘Ik geloof je, Phoebe, maar zoals je al hebt gezien, heeft het alleen iets te betekenen als je er ook daadwerkelijk naar handelt.’

‘Ik voel me zo ziek, dr. Foreman. Ik ben vreselijk ziek. Ik ben misselijk en ik heb overgegeven. Ik was echt gestoken door die schorpioen. Ik lieg niet.’

‘Ik weet het. Het komt allemaal goed, Phoebe. Wees maar niet bang. Ik wil dat je nu gaat slapen.’

‘Ik ben weer misselijk.’

‘Ik zei dat ik wil dat je gaat slapen.’

‘Goed, ik ga slapen.’

Het was zo stil, dat ik het bonzen van mijn hart kon horen. Ik hield mijn adem in. Hoorde ik toch weer gepiep? Kwamen ze terug?

Ondanks mijn angst viel ik toch in slaap, maar vlak daarvoor bedacht ik dat ik ontzettend stom was geweest. In de voorlichtingsruimte had ik mijn angst opgeschreven in die biografie. !k had me al overgegeven nog voordat ik hier zelfs maar was aangekomen. Ze is heel erg slim, dacht ik. Ze zal natuurlijk haar zin krijgen. Lady One had gelijk. Dr. Foreman faalt niet. Er was geen Posy. Er bestond niemand die ze niet kon veranderen of kneden tot de persoonlijkheid die ze wenste.

Het drong pas veel later tot me door, maar voordat de deur weer openging, had ik de hele dag en de nacht geslapen. Herhaaldelijk werd ik wakker en raakte dan weer praktisch bewusteloos. De helm was losgemaakt en het felle licht drong door de schaduwen heen. Het was heel pijnlijk. Ik vertrok mijn gezicht en deed mijn ogen dicht, maar het licht was te sterk.

‘Wat ziet ze er smerig uit,” hoorde ik Lady Two zeggen.

‘We zullen haar naar de douche brengen.’

‘Je bent walgelijk, Phoebe. Je hebt je overall bevuild en je stinkt zo erg, dat ik denk dat zelfs de buizerds je lijk met rust zouden laten,’ zei Lady One.

Ik was heel zwak. Ik kon mijn hoofd niet optillen, maar ze trokken me overeind. Mijn benen weigerden de dienst. Ze schoven hun armen onder de mijne en sleepten me de IJskamer uit. Lady Three stond klaar met een kruiwagen.

‘Ik dacht dat we die wel nodig zouden hebben,’ zei ze triomfantelijk. Ze lachten.

Ze tilden me op en lieten me in de kruiwagen vallen. Mijn benen waren verdraaid, mijn hoofd sloeg hard tegen het metaal. Ik kreunde en probeerde wat gemakkelijker te gaan liggen, maar ze duwden me voort, hotsend en botsend over zand en grind. Ik moest mijn uiterste best doen om niet herhaaldelijk met mijn hoofd tegen de binnenkant van de kruiwagen te stoten. Toen we bij de douche waren, rukten ze de kleren van mijn lijf. Toen zetten ze me onder de douche en draaiden het koude water aan. Ik gilde, maar ik was de vorige avond mijn stem kwijtgeraakt, en ik kon alleen maar mijn mond opendoen. Ik was blij met het water dat in mijn keel stroomde.

Ze stonden naar me te kijken terwijl ik me in allerlei bochten wrong.

Toen ze vonden dat het genoeg was geweest, draaiden ze de kraan uit en gooiden me een handdoek toe. Ik kreeg een schoon slipje en een schone overall en een schoon shirt. Ze scholden me uit omdat ik er te lang over deed om me aan te kleden, maar ik had een totaal gebrek aan energie. Mijn voet was nog steeds gezwollen. Ik trok zo voorzichtig mogelijk mijn schoen aan en ze tilden me weer op.

‘Je moet nu op eigen benen lopen,’ zei Lady One. ‘Dr. Foreman wil dat je te eten krijgt, dus ga naar het huis.’

Ik wankelde naar voren. Ik zag geen van de anderen, maar meende een glimp op te vangen van Natani die op een hoek van de schuur – naar me stond te kijken. De buddy’s bleven mopperen dat ik te langzaam liep en porden me in mijn ribben en mijn rug. Ik beefde over mijn hele lichaam, maar bleef in beweging, verdroeg de pijn als ik mijn voet neerzette en liep door, nu gedreven door mijn behoefte om nog iets meer te kunnen drinken. Mijn mond voelde nog steeds aan alsof hij in zand veranderd was en mijn tong in een lang scheermes. Ik betastte mijn lippen om te zien of ze bloedden, maar ze waren zo droog dat het leek of ik hout aanraakte.

Ze moesten me de trap op helpen en naar de tafel brengen, waar ik sap kreeg, zachtgekookte eieren, toast en jam. Ik was nog te misselijk om veel te kunnen eten, maar ik wist dat ik iets nodig had om weer op krachten te kunnen komen, dus deed ik mijn best. Alleen Lady One bleef in de eetkamer. Toen dr. Foreman binnenkwam, kromp ik ineen. Elke cel in mijn lichaam, alles in me was nu bang voor haar.

Ze glimlachte. ‘Hoe gaat het met mijn meisje? Die spinnenbeten kunnen zo pijnlijk zijn.’

Ik wilde vragen waarom ze me niet geloofde toen ik dat zei, maar ik bewoog zelfs mijn lippen niet.

‘Ik denk dat je nu behoefte hebt aan wat liefdevolle zorg. Net als Teal had, alleen denkt Teal dat de wereld haar die verschuldigd is.’ Toen ging dr. Foreman verder tegen Lady One: ‘Breng haar naar de logeerkamer. Geef haar twee Tylenols en een ijskompres voor haar voet.’ Ze richtte zich weer tot mij. ‘Vanavond zul je je een stuk beter voelen. Je moet sterk voor me zijn, Phoebe. We hebben nu een hoop werk te doen samen, jij en ik, ja toch?’

Ik knikte.

‘Goed.’ Ze keek naar Lady One. ‘Stuur Gia bij me als je voor Phoebe hebt gezorgd,’ beval ze.

‘Oké, doctor.’

Ik was te moe en te suf om over iets na te denken, maar ik had vaag medelijden met Gia en vroeg me af hoe zi j en de anderen me nu zouden behandelen.

Lady One bracht me naar een slaapkamer. Alleen al hel zien van een echt bed maakte dat ik me ontspande. Het voelde zo fantastisch om op een dikke matras te liggen. Ze gaf me de pillen en wat water en bracht het ijskompres.

‘Leg die op je voet,’ zei ze, en trok me overeind zodat ik hem zelf op zijn plaats kon houden.

‘Jij hebt die schorpioen in mijn schoen gestopt, hè?’ wist ik er eindelijk met schorre stem uit te brengen.

Ze glimlachte. ‘Hoe zou ik zoiets vreselijks kunnen doen? Je weet toch nog wel dat ik een ander mens ben geworden? Ik doe geen gemene dingen meer,’ antwoordde ze en ging weg.

Ik hield het kompres op mijn voet, maar de pijn begon al te minderen. Ik was zo moe, dat ik niet rechtop kon blijven zitten, en ten slotte liet ik het kompres voor wat het was en viel in slaap. Sinds mijn komst op deze ranch had ik niet zo goed geslapen. Ik werd weliswaar niet vol energie wakker, maar ik voelde me een stuk beter en sterker. De misselijkheid was verdwenen en ik had ook geen koorts meer. Ik zag dat de zon laag stond en achter de bergen in het westen verdween. Ik had de hele dag geslapen.

‘Zo,’ hoorde ik een stem in de deuropening. Ik keek op en zag dr. Foreman. ‘Je bent net op tijd wakker geworden voor het eten. Gelukkig maar, want ik wil dat je goed eet vanavond, Phoebe. Je moet aansterken. Oké?’

‘Ja, dr. Foreman.’

‘Mooi. Ga dan maar naar de eetkamer.’

Voorzichtig trok ik mijn schoenen aan. Ik kon het niet helpen. De herinnering aan de pijn was nog zo levendig, dat ik dacht dat mijn voet in opstand zou komen en zou weigeren in die schoen te stappen. Dr. Foreman keek naar me en ging opzij toen ik de kamer uitliep.

‘Dit is een comfortabele kamer, hè, Phoebe?’

‘Ja.’

Ik had naar niets anders gekeken dan naar het bed, maar nu zag ik een ladekast en een spiegel, een klein bureautje en een stoel, en een toilettafel met nog een spiegel. Op de grond lagen blauwe en witte tegels en een ovaal, crèmekleurig kleed voor het bed. Naast het bed zag ik een staande lamp met een kap die van zeeschelpen gemaakt leek. Er stond zelfs een radio op het nachtkastje.

‘Dit zou jouw kamer kunnen zijn, Phoebe.’ Ik keek haar even met een hoopvolle blik aan. ‘We zullen zien.’ Ze gebaarde dat ik voor haar uit moest lopen naar de eetkamer.

De anderen zaten al te eten. Ze keken allemaal op toen ik binnenkwam, behalve Gia, die haar blik op haar bord gevestigd hield.

‘Zoals jullie gehoord hebben, voelde Phoebe zich niet goed. Ze – is daarom vanavond ontslagen van de keukendienst,’ kondigde dr. Foreman aan.

Mindy grijnsde spottend. Robin en Teal keken me jaloers aan.

Dr. Foreman legde haar hand op mijn schouder. ‘Eet wat en ga dan terug naar je veldbed en rust wat, Phoebe. Je hoeft ook geen huiswerk te maken vanavond.’

Hoe meer gunsten ze me bewees, hoe ongemakkelijker en beschaamder ik me voelde. De anderen voelden het en staarden nu allemaal naar hun bord. Ik ging naar mijn plaats en begon eten op te scheppen. Ik had honger en dorst. Dr. Foreman bleef nog even naar me staan kijken en ging toen weg.

Een tijdlang zei niemand iets.

Ten slotte verbrak Teal de stilte. ‘Je was in de IJskamer, hè?’

Ik knikte.

‘Hoe was het? Wat is er gebeurd? Wat hebben ze gedaan?’ vroeg ze vol verwachting. ‘Robin wil me niks vertellen,’ en ze wierp een boze blik op haar.

Ik schudde slechts mijn hoofd.

‘Over zoiets praten maakt alleen maar dat je alles weer opnieuw beleeft,’ mompelde Gia. ‘Hou je mond dus.’

‘Ik laat me door jou de wet niet voorschrijven,’ snauwde Teal. Ze keek weer naar mij. ‘Wat bedoelde ze, dat je je niet goed voelde?’ vroeg ze. Ze weigerde stil te zijn, al keken ook Robin en Mindy en niet alleen Gia haar nu zo doordringend aan, dat ieder ander geïntimideerd zou zijn.

‘Ik ben net als jij door een schorpioen gestoken, en dat was vlak nadat dr. Foreman me het nieuws gaf dat mijn moeder verleden week gestorven is.’

‘Wat?’ vroeg Robin. ‘Is je moeder gestorven?’

‘Een of andere drug dat ze had gebruikt had een funeste invloed op haar hart en ze stierf in de kliniek waarin ze lag.’

‘Waarom heeft ze zo lang gewacht met het je te vertellen?’ vroeg Teal.

‘Ik weet het niet.’ Ik kon het niet helpen, ik zocht naar medeleven en begrip.

‘O, wat vreselijk allemaal,’ zei Teal. ‘En dan ook nog gestoken worden door een schorpioen. Waar ben je gestoken?’

‘Hij zat in mijn schoen.’

‘Hoe kon hij nou in je schoen zitten,’ zei Robin met een grimas.

‘Ze kunnen in je schoenen kruipen als ze buiten worden gelaten. Makkelijk genoeg,’ zei Gia cynisch.

‘Nou, hij kroop onder mijn overall, dus ik denk dat hij ook in een schoen kan komen,’ zei Teal.

Robin staarde haar meesmuilend aan. ‘Weet je, nu ik erover nadenk, Teal, hoe komt het dat jij niet naar de IJskamer moest omdat je probeerde weg te lopen?’

‘Dat weet ik niet,’ zei Teal snel. ‘Ik was te ziek, denk ik. Ze legden me in een van de slaapkamers hier. Misschien was ze bang dat ik dood zou gaan en er een onderzoek zou komen en ze naar de gevangenis zou gaan.’

‘Phoebe zit hier alweer na één dag. Hoe komt het dat het zo lang duurde voordat jij beter werd en terugkwam in de barak?’ vroeg Mindy. Haar ogen stonden achterdochtig.

‘Waarschi jnlijk had ik een ergere reactie. Misschien was het een grotere schorpioen of was hij giftiger of zo. En vergeet niet dat ik heel lang in de woestijn had gelopen. Ik was totaal uitgeput en mijn voeten deden pijn en ik was uitgedroogd. Ze hadden me naar een ziekenhuis moeten brengen, niet hier houden.’ Teal jammerde luid genoeg dat iemand buiten de eetkamer het zou kunnen horen.

‘Zoals wij worden behandeld, eindigen we allemaal nog in een ziekenhuis,’ opperde Robin.

‘Precies.’ Teal knikte en zei tegen Gia: ‘Misschien is dat waar Posy is. In een ziekenhuis.’

Gia hief haar hoofd op en keek naar mij. Toen liet ze haar vork zo hard vallen dat haar bord bijna brak. ‘Waarom houden jullie je mond niet? Al dat gejammer en geklaag, dag in dag uit. Dat is precies wat ze wil. Ik zal je vertellen wie hier in een ziekenhuis eindigt. Ik. Ik word doodziek van het luisteren naar al dat gekerm van jullie.’

‘Is dat echt waar?’ vroeg Teal verontwaardigd. ‘Huil jij nooit? Klaag of kerm jij nooit? Het perfecte dametje?’

‘Hou op!’ riep ik uit. Ik sloeg met mijn hand op tafel. ‘Gia heeft gelijk. Hou op nu. Houden jullie allemaal je mond.’

Teal sloeg haar armen over elkaar en draaide zich naar me om.

‘Alsjeblieft,’ voegde ik eraan toe.

De woede verdween uit haar gezicht. Ze keek naar Mindy, Robin en Gia en toen weer naar haar bord.

We aten in een doodse stilte verder. We staarden voor ons uit alsof onze ogen waren omgekeerd en we nu naar binnen keken naar onze eigen sombere gedachten. Ik wist zeker dat we leken op gevangenen in een dodencel, die het naderende eind van hun leven overdachten.

Later liep ik in moederziel alleen terug naar de barak en ging naar bed. De anderen kwamen langzaamaan binnen toen ze klaar waren met hun keukencorvee. Teal verkondigde dat ze, omdat ze mijn werk erbij had moeten doen, te moe was om nog huiswerk te maken. Niemand was een andere mening toegedaan, al konden ze verwachten dat ze allemaal een minpunt zouden krijgen omdat ze hun werk te laat inleverden. Iemand draaide het licht uit voordat de buddy’s het konden doen.

De deur ging open en Lady Two keek naar binnen. ‘Moe, meiden?’ Ze lachte. ‘Ik zal iedereen laten weten dat jullie vroeg naar bed zijn gegaan. Misschien zullen we jullie dan eerder laten opstaan.’

Ik hoorde de deur dichtslaan en toen hoorde ik Robin zeggen: ‘En laat ze ook weten dat jij dood kan vallen.’

Teal lachte, en Mindy giechelde. Gia hield zich kalm. Ik moest plotseling weer denken aan dr. Foremans waarschuwing dat ze zo’n heethoofd kon zijn. Zon ze op wraak? Was het veilig om in slaap te vallen terwijl zij op nog geen meter afstand lag? Ik wilde me verontschuldigen, het uitleggen, haar doen inzien dat ik geen keus had, maar ik durfde het niet. In plaats daarvan bleef ik zo lang mogelijk wakker. Eindelijk weigerden mijn ogen nog langer open te blijven en nam de slaap bezit van me.

Toen het ochtend werd, dacht ik dat de stilte die tussen ons was gevallen de hele dag zou voortduren. Niemand zei iets. Met weinig meer dan een gebrom stond iedereen op, waste zich, kleedde zich aan en ging naar de wc. Het ochtendgebed was bijna het enige wat een van ons zei, zelfs aan het ontbijt. Terwijl de anderen de koeien melkten, eieren raapten, de varkens voerden en onkruid wiedden in de tuin, moest ik alle vier de paarden voeren en roskammen, en de boxen schoonmaken. Ik werkte bijna automatisch door, bewoog me als een robot of een gedrogeerde.

Nu en dan stopte ik even en dacht aan mama. Was ze in haar slaap gestorven of was ze in paniek en geraakt en gestorven terwijl ze probeerden haar te helpen? Had ze spijt aan het eind? Had ze zelfs maar aan mij gedacht? Aan mijn vader? Ik kon me niets eenzamers voorstellen dan te sterven te midden van vreemden, niemand om je heen te hebben die zou huilen omdat je doodging, niemand die meer dan professionele belangstelling had voor wat er met je gebeurde. Je zou weten dat als het voorbij was, ze hun hoofd zouden schudden en waarschijnlijk al na een uur, misschien zelfs al na een minuut, hun normale dagelijkse leven zouden hervatten. Sommigen die getuige waren geweest van je dood zouden er misschien niet eens aan denken het er later met iemand over te hebben. Per slot was je niet meer dan een statistiek.

Wat had de dokter ook weer gevraagd in die brief? Wat ze moest doen met mama’s stoffelijk overschot? Hoe formuleerde je zo’n vraag? De dokter dacht natuurlijk: we moeten zien dat we haar hier kwijtraken. Ze is een puinhoop. Kom haar halen, ruim die rotzooi op, zodat we het niet meer hoeven te zien.

Verdiende mama dat? Was ze zo slecht dat ze gestraft werd?

Gebeurde dat nu met ons allemaal? We waren slecht, we hadden ons allemaal schuldig gemaakt aan illegale dingen, de een wat meer dan de ander. Mindy en Gia waren bijna verantwoordelijk voor de dood van een ander mens, en Teal en Robin waren dieveggen. Zou iemand medelijden met ons hebben? Moesten we verbaasd staan over de wreedheid van de buddy’s? Had dr. Foreman gelijk? Zou ze ons kunnen genezen van het kwaad, goede mensen van ons maken? Konden we ons verzetten? Moest ik het mezelf verwijten dat ik me zo volledig had overgegeven?

Die gedachten dwarrelden als vliegen door mijn hoofd. Hoe meer ik ze probeerde te verjagen, hoe meer er kwamen. Ze waren meedogenloos. Ik moest ophouden met werken en me aan iets vasthouden om te voorkomen dat ik duizelig werd en flauwviel. Ik haalde diep adem en begon een van de paarden te roskammen toen ik Gia in de deuropening zag staan. Ze had een kleine tuinspade in de hand. Met de zon achter zich was haar gezicht volslagen in het duister. Ze leek meer op een geest of een schaduw die tot leven was gekomen toen ze langzaam de stal inliep en op me afkwam.

Ik deed een stap naar rechts en pakte de steel van de schop waarmee we de boxen van de paarden schoonmaakten. Ik zou me geen pijn laten doen. Halverwege bleef ze staan.

‘Denk je dat je haar iets verteld hebt over mij dat ze niet al wist?’ begon Gia.

‘Ze dwong me ertoe. Ze stopte me in de IJskamer en je weet wat ze met je kan doen. Jij was degene die zei dat je niet in de IJskamer bent. De IJskamer is in jóú. Nu weet ik wat je bedoelde. Die helm… de ratten waren overal op en in me en ze wist hoe ik die haat.’

‘Dat hoeft ze niet met je te doen om informatie te krijgen. Ze wilde je breken, Phoebe. Ze had Mindy al alles laten vertellen wat ik over Posy had gezegd. Mindy ontkent het, maar ik weet dat ze dat gedaan heeft. Ze doet net of ze me gelooft, maar dat doet ze niet. Dr. Foreman brengt haar op andere gedachten.’

‘Is het waar, Gia? Heb je het verzonnen van Posy?’

‘Wat denk je?’

‘Ik denk van wel,’ zei ik, mijn blik strak gericht op de hand met de spade.

Ze glimlachte kil. Haar lippen vormden een smalle streep en ze trok haar mondhoeken vol afkeer omlaag. ‘Dus je wordt een Foreman-meisje, hè? Je blijft hier of je komt terug en wordt op een goeie dag een buddy zodat je een ander, iemand als jij, kunt kwellen en martelen?’

‘Nee.’

Ze liep naar een hooibaal en ging zitten, duwde haar spade erin.

‘Ze heeft me verteld wat Mindy met haar baby heeft gedaan,’ zei ik.

‘O, ja?’ Gia glimlachte. ‘Dr. Foreman heeft dezelfde methode op mij toegepast toen ze me vertelde wat Posy had gedaan. Dat was daarna natuurlijk.’

‘Na wat?’

‘Nadat de denkbeeldige Posy verdween, maar dat doen denkbeeldige mensen immers? Die verdwijnen toch?’

‘Wat zei ze dat Posy had gedaan?’ vroeg ik.

‘Waarom wil je dat weten als je niet gelooft dat er ooit een Posy geweest is?’

Ik zei niets en ze keek naar het paard achter haar. ‘Posy hield ook van de paarden. Ze zou bij ze hebben geslapen als ze dat goed hadden gevonden. Ik heb je verteld dat Natani veel om haar gaf, net als hij om jou geeft. Hij heeft haar veel geleerd, maar het belangrijkste was hoe ze moest ontsnappen.’

‘Wil je beweren dat ze ontsnapt is? Ik dacht dat je geloofde dat ze in het souterrain werd opgesloten en daar misschien nog steeds is.’

‘Van tijd tot tijd ontsnapte Posy, en uiteindelijk misschien wel voorgoed.’

‘Ik begrijp het niet, Gia.’

‘Weet je iets over meditatie?’

‘Nee. Ik bedoel, het is een religie of zoiets, hè?’

‘Het is geen religie, maar het maakt deel uit van sommige religies. Van Natani’s geloof.’

‘Wat heeft dat met Posy te maken?’

‘Hij heeft haar geleerd te mediteren, deze wereld te verlaten en een nieuwe, spirituele te betreden. En als ze daar was, kon niemand haar raken, niemand haar pijn doen. Uiteindelijk wilde ze liever daar zijn dan hier, en niet lang daarna verdween ze.’ Gia keek of ze zou gaan huilen. Ik meende een traan te zien glinsteren op haar wang.

Ik ging dichter bij haar staan. ‘Ik snap er niks van. Ik weet niet wat dat allemaal betekent.’

‘Misschien kun je het aan Natani vragen.’

‘Ik wil je geloven, Gia. Echt waar, en ik wil je geen verdriet doen. Het spijt me dat ik je daarbinnen heb verraden.’

‘Je hebt me daarbinnen niet verraden, maar je verraadt me hierbuiten,’ zei ze, en stond op. Ze trok haar spade uit haar hooi.

‘Hoe bedoel je?’

‘Je gelooft me niet. Dat is belangrijker voor me.’

‘Ik zei dat ik je wil geloven.’

‘Is dat waar?’

‘Ja.’

‘Oké, we zullen zien. Ik zal je de kans geven het te bewijzen.’ Ze liep weg.

‘Wanneer?’ riep ik haar na.

Ze draaide zich weer om. ‘Misschien vannacht.’

‘Hoe?’

‘We gaan naar het souterrain.’

‘Ik dacht dat je zei dat de deur was afgesloten. Hoe komen we erin?’

‘Laat dat maar aan mij over. We gaan naar binnen en dan zullen we zien of Posy daar is of geweest is,’ zei ze, en liep naar buiten.

Wind Song stak haar hoofd over de deur van de box en gaf me een duw tegen mijn achterhoofd.

Ik draaide me naar hem om.

Moest dat dienen als een waarschuwing? Had hij iets gezien in Gia’s gedragingen?

Was ik net zo gek as Gia? Nu geloofde ik wat Natani me verteld had… paarden en mensen konden met elkaar praten.

Meditatie? Ontsnappen? Waar had ze het over? Hoe moest ik daar iets van begrijpen? Belangrijker nog, hoe was ik terechtgekomen in die draaikolk van pijn en verwarring?

Telkens als Gia me de rest van de dag zag, keek ze me op een vreemde manier aan. Ze zei niets tegen me over het souterrain en over Posy, dus dacht ik dat het als een kolibrie in en uit haar hoofd was gefladderd. Maar vlak voordat we naar het huis gingen om te eten, kwam ze naast me lopen en fluisterde: ‘Zeg niks tegen de anderen hierover. Het is iets tussen jou en mij, begrepen?’

Ik knikte, maar het maakte me zenuwachtig. Het enige wat ik niet wilde was me hier nog meer moeilijkheden op de hals halen, maar evenmin wilde ik Gia nog bozer maken dan ze al op me was. Ik was zo ongerust dat ik slecht at, en vlak voor het eind van de maaltijd kwam dr. Foreman de eetkamer binnen.

‘Hoe gaat het met mijn meisjes vanavond?’ vroeg ze. Haar blik was voornamelijk op mij gericht.

We mompelden allemaal: goed en dank u.

‘Je moet zorgen dat je goed eet, Phoebe. Je moet sterk worden voor de uitdagingen die je wachten, en geloof me,’ zei ze, nu iedereen aankijkend, ‘die komen er. Ik wil je spreken voor je naar de barak gaat om je huiswerk te maken, Phoebe. Kom naar mijn kantoor als je klaar bent in de keuken.’

Ik knikte en ging verder met eten, maar de andere meisjes, vooral Gia, keken naar mij en toen naar elkaar.

‘Waarom is dat?’ vroeg Mindy.

‘Ik weet het niet,’ zei ik.

‘Wat ik niet weet is waarom ze zich er zo druk over maakt dat je goed moet eten en sterker worden,’ zei Teal. ‘Voor mij was ze niet zo bezorgd na die gruwelijke episode.’

‘Hm,’ zei Mindy, ‘misschien was die episode van je minder gruwelijk dan je doet voorkomen.’

‘Wat bedoel je? Je was erbij toen ze me terugbrachten. Je hebt het gezien.’

Mindy haalde haar schouders op. ‘Ik weet ook hoe ik iets moet aandikken.’

‘Aandikken? Moetje dat horen. Phoebe, vertel haar eens hoe het is om gestoken te worden door een van die… dingen.’

Ik keek op. ‘Het doet pijn, het maakt je misselijk. Ik geloof dat ik zelfs koorts had.’

‘Zie je nou?’ Teal haakte er onmiddellijk op in.

‘Dat is Phoebe, niet jij,’ zei Mindy, haar nauwelijks aankijkend.

‘Ik hoop dat het jou overkomt. Dan zien we wel hoe gruwelijk het is of niet.’

‘En ik hoop dat jij in de wc door een ratelslang in je je-weet-wel gebeten wordt,’ antwoordde Mindy.

Teal smeet een klodder aardappelpuree naar haar hoofd, die Mindy op haar wang trof.

‘Kreng!’ schreeuwde Mindy.

Ze stond op het punt haar glas cranberrysap in haar gezicht te gooien toen Lady Three op de drempel verscheen.

‘Moeilijkheden?’ vroeg ze.

‘Nee,’ zei Mindy snel.

‘Je eet niet zo netjes, hè, Mindy? Waarom was jij vanavond niet al het serviesgoed en het bestek af en maak je de tafel schoon? Misschien word je dan een beetje netter. Is dat een probleem voor je?’

‘Nee,’ zei Mindy hoofdschuddend. Een beetje aardappelpuree viel op haar bord.

Ze veegde haar kin af en draaide snel haar hoofd om.

‘De rest, met uitzondering van Phoebe, gaat terug naar de barak. Vooruit.’

Teal, Robin en Gia stonden op. Mindy boog haar hoofd, maar ik zag dat de punten van haar oren rood waren, als kleine kaarsvlammetjes. Ze keek pas op toen ze weg waren.

‘Ze zal er spijt van hebben. Wacht maar.”

‘Ga nou niet weer vechten, Mindy. Dat is precies waar ze op hopen,’ raadde ik haar aan. ‘En dan zul je weten wat de IJskamer betekent.’

Ze keek me verbaasd aan, verwachtte niets vriendelijks of aardigs van iemand, zeker niet van een van ons.

‘Goed,’ zei ze. ‘Dank je.’ Ze begon de vuile borden en schalen op te pakken. Ik dacht erover haar te helpen, maar iets zei me dat dr. Foreman ons in deze kamer gadesloeg. Misschien waren er werkelijk overal microfoontjes of verborgen camera’s.

‘Tot straks,’ zei ik en ging naar beneden naar dr. Foremans kantoor.

Tot mijn verbazing zat ze niet achter haar bureau, maar op de bank. Ze las een tijdschrift en keek op en glimlachte.

‘Hallo. Kom binnen.’

Ik deed wat ze vroeg en ze gebaarde dat ik naast haar op de bank moest komen zitten.

‘Niet te geloven wat jonge mensen van jouw leeftijd tegenwoordig dragen. Moetje dit bijvoorbeeld eens zien.’ Ze draaide het tijdschrift om en toonde me de foto van een actrice die niets anders droeg dan twee pleisters over haar borsten en een dun minirokje. Om haar hals had ze iets dat op de halsband van een hond leek. ‘En zo gaat ze naar een of andere prijsuitreiking. Zou jij dat dragen?’

Ik schudde ontkennend mijn hoofd.

‘Dat dacht ik al. Mindy misschien wel. Zij heeft misschien dat soort kleren gedragen. Ze was een klassieke nymfomane, weet je. Je weet natuurlijk wat dat is.’

‘Een nymfo? Iemand die vaak seks heeft.’

‘Ja. Alleen had zij die neiging al sinds high school. Alleen denk ik dat iemand die zo onbeheerst en lichtzinnig omgaat met haar lichaam geen respect heeft voor zichzelf. Ik weet dat jouw moeder erg lichtzinnig was, hè?’

Ik knikte. Wat kon ik anders doen, het ontkennen? Ze wist kennelijk heel veel over ons, en ik had een paar van mama’s escapades genoemd toen ik mijn autobiografie schreef voor dr. Foreman.

‘Ik ben onder de indruk van het feit dat jij dat niet doet, Phoebe, al ben je wel door seks in de problemen geraakt op je nieuwe school, niet?’

‘Eigenlijk wel, ja.’ Ik had een jongen ontmoet in het kantoor van de verpleegster, zoals hij van tevoren had gepland, en de verpleegster had ons betrapt. Het was niet iets dat ik vaker had gedaan. Ik had op school feitelijk nooit iets gedaan wat zo serieus was. Ik wilde het natuurlijk uitleggen, vertellen hoe wanhopig en kwaad ik was geweest en dat het me niet kon schelen. Maar ze had mijn uitleg niet nodig.

‘Waarschijnlijk wilde je wraak nemen op je tante. Je wilde haaien je oom in verlegenheid brengen, hè? Je wilde daar niet blijven en je hoopte dat je naar huis zou worden gestuurd, terug naar Atlanta, waar je bij je vader kon zijn. Heb ik gelijk?’

‘Ja.’

‘Alleen was hij niet zo vaak thuis. Het zou nog erger met je zijn afgelopen dan nu, Phoebe. In zekere zin bofte je dat je zo gauw in zoveel moeilijkheden raakte en hiernaartoe werd gestuurd. Ik kan me niet voorstellen wat er met je gebeurd zou zijn als ze je niet in de kliniek hadden opgepakt. Vergeet dat maar. Ik kan het me heel goed voorstellen. Ik heb meisjes gezien die op straat moesten leven. Het is geen prettig gezicht, en hun levensverwachting is niet veel beter dan de levensverwachting van jonge vrouwen in sommige derdewereldlanden.

‘Soms’ – ze zuchtte en keek naar het raam waar dit keer de gordijnen voor de verandering eens waren opengetrokken – ‘heb ik het gevoel dat ik voor mijn werk ben uitverkoren, al die verantwoordelijkheid heb gekregen van een hogere macht.’ Ze staarde even peinzend voor zich uit, schudde toen haar hoofd en glimlachte. ‘Hier.’ Ze gaf me het tijdschrift. ‘Ik weet zeker dat al die onzin je toch wel interesseert.’

Ik keek naar het tijdschrift. Ik wilde het graag hebben, maar als ik het aannam en meenam naar de barak, zou ik een en ander uit te leggen hebben.

Aan de andere kant, ik zag dat als ik het niet aannam, ze kwaad en achterdochtig zou zijn, en daar was ik het bangst voor.

‘Dank u,’ zei ik.

‘Graag gedaan, Phoebe. En, vertel eens, hoe gedroeg Gia zich vandaag tegen je?’ vroeg ze, nog steeds met die zachte, vriendelijke glimlach.

Ik twijfelde er niet aan of ze wist het al.

‘Ze was kwaad omdat ik u had verteld wat ze had gezegd over Posy.’

‘Haar Posy,’ mompelde dr. Foreman. ‘Ja. Je hebt natuurlijk tegen haar gezegd dat je geen keus had.’

Ik knikte.

‘Je mag het best aan de andere meisjes vertellen. Als Gia ziet dat niemand haar gelooft, dan zal dat helpen. Mocht Gia gewelddadig worden, dan wil ik het onmiddellijk weten, begrepen?’

‘Ja, dr. Foreman.’

‘Mooi. Hoe heeft ze zich verdedigd? Heeft ze je nog meer verteld over haar Posy? Beweerd dat ze iets gedaan had?’

‘Ze zei dat ze voor de paarden zorgde, net als ik.’ Hoe meer ik haar vertelde wat waar was, hoe minder ik zou hoeven vertellen wat ik vreesde haar te vertellen, hoopte ik.

‘Ja, nou ja, natuurlijk was het Gia die de zorg voor de paarden had. Dat geloof je toch, hè?’ zei ze snel.

‘Ja.’

‘Mooi. Zoals ik al zei, ik begin me tegenwoordig steeds ongeruster te maken over Mindy,’ zei ze, plotseling van onderwerp veranderend. ‘Ze gaat echt achteruit.’

‘Achteruit?’

‘Ze begint steeds meer te worden zoals ze was toen ze hier pas kwam. Te gereserveerd, te afstandelijk. Ik denk dat het in bepaalde opzichten zelfs slechter met haar gaat. Ik krijg de laatste dagen slechte vibraties. Ik wil dat je haar ook een beetje voor me in het oog houdt. Als je bij haar in de buurt bent, let dan op wat ze zegt en doet.’

‘Alles wat ze zegt?’

‘Je weet wel wat ik wil. Veel plezier met het tijdschrift, maar maak eerst je huiswerk, begrepen?’

‘Ja, dr. Foreman.’

‘En niemand anders mag het lezen, zelfs niet over je schouder meelezen.’

‘Maar…’

‘Ik wil niet horen dat ze het gelezen hebben,’ voegde ze er dreigend aan toe.

Ik knikte.

‘Je kunt gaan.’

Ik stond op en liep naar de deur.

‘Phoebe?’

‘Ja, dr. Foreman?’

‘Ik denk dat jij er heel wat aantrekkelijker uit zou kunnen zien dan die zogenaamde actrice, zelfs in die belachelijke kleren. Ik zie jou nog wel eens carrière maken in de modellenwereld. Zou je dat willen?’

Ik knikte.

‘Mooi. Ik zal zien wat ik kan doen om een goede modellenopleiding voor je te vinden als de tijd rijp is.’

Altijd als ze aanbood iets goeds voor me te doen of iets aardigs tegen me zei, voelde ik me ongemakkelijk.

Hoe kwam dat toch?

Waarom zou ik me nog om iemand anders bekommeren? Eigenlijk had ze gelijk. Ze zouden me allemaal vergeten en me links laten liggen als we hier weg waren, vooral als ik terugging naar mijn eigen buurt in Atlanta of een soortgelijke omgeving. Ik kwam in de verleiding ook de rest nog te vertellen, precies uit de doeken te doen wat Gia vannacht van plan was.

‘Was er nog iets dat je me wilde vertellen, Phoebe?’

Wist ze het al? Verwachtte ze dat ik het zou vertellen? Was dit weer een test en slaagde ik er niet voor?

Wat me ervan weerhield alles eruit te flappen, weet ik niet, maar ik kon het niet over mijn lippen krijgen.

‘Nee,’ zei ik. ‘Dank u.’

Ze glimlachte. ‘Graag gedaan, Phoebe. Heel graag,’ zei ze, langzaam knikkend.

Ik draaide me om en ging weg.

Op weg terug naar de barak, had ik het tijdschrift het liefst weg willen gooien, maar ik was bang dat ze me zou vragen het terug te geven. Ik weet dat ik begon te worden wat Gia paranoïde noemde. Ik keek onwillekeurig om me heen, zocht naar verborgen camera’s, microfoontjes of misschien een van de buddy’s die me gadesloeg vanuit een schuilplaats.

Robin, Teal en Gia keken op toen ik binnenkwam. Ze waren al bezig hun wiskundesommen te maken. Ik merkte dat Mindy nog niet terug was.

‘Waar heb je dat vandaan?’ vroeg Teal toen ze het tijdschrift zag.

Het had geen zin er omheen te draaien. ‘Dr. Foreman heeft het me gegeven, maar ze waarschuwde me dat ik het aan niemand anders mocht laten lezen.’

Teal deinsde onmiddellijk terug, trok haar hoofd omlaag en haar armen naar achteren. ‘O, we mogen er niet naar kijken. Alleen de uitzonderlijke Phoebe mag het lezen. Wat een flauwekul. Wat kan zo’n stom tijdschrift je nou schelen?’ Ze ging weer verder met haar huiswerk.

Robin staarde me teleurgesteld aan.

‘Ik heb er niet om gevraagd. Ze heeft het me gegeven.’

‘Natuurlijk,’ zei Gia. ‘Ze heeft hetzelfde gedaan met Mindy toen ik hier net was. Het is een van haar kleine trucjes om ons tegen elkaar op te zetten en afhankelijk te zijn van haar.’

Ik wilde haar waarschuwen niet hardop zoveel vreselijke dingen te zeggen over dr. Foreman. Er waren beslist een of twee microfoontjes verborgen in de barak, maar als ik haar waarschuwde, kon dr. Foreman de waarschuwing ook horen.

Ik zei niets en ze gingen weer aan hun huiswerk. Gia vroeg me bij hen te komen zitten en hielp me met mijn opgaven. Ik legde het tijdschrift onder mijn bed en pakte mijn boeken en schrift. Na een tijdje vroegen we ons allemaal af waar Mindy bleef. Zelfs al was ze in haar eentje, dan hoorde ze nu toch wel klaar te zijn, dachten we. Natuurlijk hadden we geen idee hoeveel tijd er feitelijk verstreken was, want niemand van ons had een horloge en er waren geen klokken, maar Robin schatte dat het zeker twee uur geleden was.

Lady Two verscheen op de drempel en zei dat we ons gereed moesten maken om naar bed te gaan.

‘Waar is Mindy?’ vroeg Teal.

‘Het gaat je niets aan waar Mindy is. Het enige wat jou hoort te interesseren is waar jij bent.’

Ik dacht dat Teal nog wat wilde zeggen, maar ze keek even naar mij en draaide zich toen om naar haar bed. Voordat we helemaal klaar waren om naar bed te gaan, deed Lady Two het licht uit.

‘Het gaat me niet aan,’ mompelde Teal. ‘Het enige wat mij interesseert is hoe ik hieruit kom.’

Niemand zei nog iets. De atmosfeer was zo zwaarmoedig, dat zelfs het licht van de sterren dat door de ramen naar binnen viel somber leek. Ik deed mijn ogen dicht en hoopte dat ik gauw in slaap zou vallen, maar dat gebeurde niet. Aan de houding waarin Teal lag, zag ik dat zij sliep, en ook Robin lag doodstil, met haar rug naar me toe.

Toen Gia me een por gaf, sprong ik bijna met een gil overeind, zo stilletjes was ze naar mijn bed geslopen.

‘Het bevalt me niks,’ fluisterde ze. ‘Als Mindy nu nog niet terug is, heeft dr. Foreman haar, en het is onmogelijk te zeggen wat er met haar zal gebeuren. Heeft dr. Foreman laten doorschemeren dat ze op een of andere manier niet tevreden over haar was?’

Ik aarzelde. Moest ik vertellen wat dr. Foreman tegen me gezegd had?

‘Ja,’ fluisterde ik. ‘Je moet oppassen met wat je zegt, Gia. Ik geloof echt dat er microfoons verborgen zijn hier.’

‘Geeft niet. Ze weet wat we denken. Oké, laten we gaan.’

‘Gaan?’

‘Naar het souterrain, zoals we hebben afgesproken.’

‘Maar denk je niet dat het nog gevaarlijker zal zijn nu Mindy weg is?’

‘Dat maakt geen verschil. Maak je geen zorgen. De buddy’s zijn nu al met hun eigen pleziertjes bezig. Die zullen niet de wacht houden, Sta op en trek gauw je kleren aan.’

‘Maar…’

‘Je wilt de waarheid weten of niet, Phoebe, maar je mag me geen leugenaarster noemen en dat de anderen laten geloven. Je moet een beslissing nemen.’ Gia’s gezicht was zo dicht bij dat van mij, dat ik haar adem kon voelen. ‘Oké, ik ga mee.’

Bij mezelf dacht ik dat als we betrapt werden, ik tegen dr. Foreman zou zeggen dat ik haar wilde vertellen wat Gia van plan was, en was meegegaan omdat ze het toch zou doen, met of zonder mij. Het was een zwak excuus, dat ze waarschijnlijk onmiddellijk zou doorzien, maar het was het enige wat ik zo snel kon bedenken.

Hopelijk zouden we een leeg souterrain vinden, en daarmee zou het dan afgelopen zijn.

Misschien zou dr. Foreman me zelfs wel feliciteren. Was het heel slecht van me om dat te hopen, te hopen op nog een beloning, misschien minder werk, slapen in dat comfortabele bed in haar huis, en naar een modellenschool gaan? Was het heel slecht om dingen voor jezelf te wensen, ook al ging dat ten koste van de anderen?

Natani wist hoe je moest overleven in de harde woestijnwereld, maar ik moest leren hoe ik hier moest overleven en in de wereld waarin ik uiteindelijk zou terugkeren, want zoals dr. Foreman me duidelijk had gemaakt, had ik nu niemand dan mijzelf. Dat was bijna altijd al zo geweest, maar toen had ik in ieder geval een plek die ik mijn thuis kon noemen.

Dat was nu voorgoed voorbij. Ik had werkelijk niemand op wie ik kon steunen.

Had een van ons dat wél? Echt?

Ik zag dat Gia zich al had aangekleed en stond te wachten.

Iedereen heeft zijn eigen manier om te overleven, dacht ik.

Misschien was dit haar manier en misschien had ik niet het recht daartussen te komen.

Maar één ding had ik geleerd, en pijnlijk geleerd: keuzes waren een privilege. Hier deden we wat ons gezegd werd of wat er van ons verwacht werd.

Nu was ik dr. Foremans spion.

En het was nauwelijks mijn beslissing geweest om dat te worden.