17

Overgave

De reis terug leek op een begrafenisstoet. Zelfs in het vliegtuig werden we omgeven door een morbide stilte. Voor we aan boord gingen, probeerde ik Edward en Jesse nog eens uit te leggen waarom ik Ignacio's bestaan voor hen geheim had gehouden, maar ik kon zien dat ze zo gekwetst waren dat mijn woorden als zeepbellen uiteenspatten.

'Laten we er maar niet meer over praten, Delia,' zei Edward, die emotioneel totaal uitgeput leek. Hij zuchtte diep. 'Laten we liever helemaal niet praten.'

Ik deed mijn ogen dicht, slikte mijn tranen in en wachtte tot de afgrijselijke reis ten einde was.

Ik vernam wel een paar dingen van ze. Tante Isabela moest senor Bovio bewegen contact op te nemen met de Mexicaanse ambassadeur om voor ons tussenbeide te komen. Ik kon me niet voorstellen hoe Adan op al het nieuws zou reageren. Ik had gehoord dat de Mexicaanse justitie bereid was mee te werken en Ignacio terug zou sturen om in Amerika berecht te worden. Bradley Whitfields vader had nog veel invloed. Het feit dat Ignacio's dood gefingeerd was en het niet alleen geheim werd gehouden door zijn familie maar ook door vrienden in Mexico en de Verenigde Staten, bleek een te groot obstakel. Niemand kon zoiets verdedigen. We vernamen dat via de lokale kranten en tv- en radiostations, en ook enkele nationale kranten. Alles werd tot in details uit de doeken gedaan.

Het liefst was ik weer weggelopen en zou dat ook hebben gedaan, maar de politie en regeringsambtenaren omringden ons en zorgden ervoor dat we zo gauw mogelijk werden weggestuurd. Niemand wilde me hier, en in Amerika wilde zeker niemand me nu meer. Ik kreeg zelfs de kans niet het graf van mijn ouders en oma te bezoeken. Ik wou dat ik kon verdwijnen, een muur om me heen optrekken en daarachter wegkruipen. Zelfs de doden had ik teleurgesteld.

Maar ondanks de verhalen in kranten en op de tv, wisten tante Isabela en haar invloedrijke vrienden de camera's bij ons vandaan te houden toen we op het vliegveld landden. Senor Garman haalde ons af en bracht ons naar een andere auto zodat we incognito bleven. Binnen enkele minuten waren Edward en ik op weg naar de haciënda, Jesses ouders hadden voor hem een andere regeling getroffen. Ze pikten hem zo snel op dat we niet eens afscheid konden nemen. Als ik ooit het gevoel had gehad in een rechtbank te komen met een genadeloze, wrede rechter, dan was het wel toen Edward en ik, beiden met gebogen hoofd als witte vlaggen van overgave, de haciënda betraden en met tante Isabela geconfronteerd werden. Ze zat in de fauteuil tegenover de entree en wachtte tot we in de zitkamer waren. Sophia was nergens te bekennen, waar ik tenminste dankbaar voor was.

'Voor je van wal steekt, moeder,' begon Edward, en stak zijn hand op als een verkeersagent, 'vind ik dat je moet weten -'

'Ga op de bank zitten, Edward. Ik weet alles wat ik moet weten,' viel ze hem in de rede. Ze draaide zich om naar mij. 'Zit,' beval ze, naar de grond wijzend alsof ik een hond was.

Edward en ik keken elkaar aan en gingen tegenover elkaar zitten. Tante Isabela drukte haar vingertoppen tegen elkaar en legde haar duimen tegen haar borst alsof ze ging bidden.

'De schade die jullie in deze familie hebben aangericht is onherstelbaar. Als het alleen bedacht en veroorzaakt was door Delia, had ik de mensen onder ogen kunnen komen en zelfs sympathie hebben geoogst. Per slot heb ik mijn best gedaan die derdewereldstumper beschaving bij te brengen, heb haar de beste opleiding en veel meer dan het strikt noodzakelijke gegeven, haar in luxe laten leven, en haar in de hoogste kringen van de society geïntroduceerd. Ik heb haar etiquette geleerd en dacht dat ik haar had veranderd in een elegante jongedame.

'In plaats daarvan,' ging ze verder, terwijl ze haar ogen dichtkneep tot hatelijke, kwade spleetjes, 'heb je alles aangepakt wat ik je heb aangeboden en het vertrapt, erop gespuwd, vernield en mijn reputatie een ernstige klap toegebracht, een reputatie waar ik jaren over heb gedaan om die op te bouwen. Wat ook mijn motief is geweest om je hier te brengen en je uit de onwetendheid en armoede te halen, is mijn verderf geweest. Ja, ik verwijt het mijzelf ook; ik verwijt het me dat ik geloofde een varken te kunnen veranderen in een prinses.'

'Stop, moeder,' zei Edward. 'Zo is het genoeg.'

Ze draaide zich zo langzaam naar hem om dat ik mijn adem inhield.

'Je bent een grotere stommeling dan je zuster en zelfs een grotere teleurstelling voor mij en je vaders nagedachtenis. Je wordt verondersteld een goed stel hersens te hebben, een student met een eervolle vermelding, en je doet mee aan dat bedrog?'

'Hij wist het niet, tante Isabela. Ik zweer het,' zei ik.

'Dan is hij een nog grotere stommeling omdat hij het niet wist, omdat hij in je lieve, valse maniertjes, je huichelarij, trapte. Ik denk datje meer man bent dan ik dacht, Edward, net zo blind voor vrouwelijke listen en trucjes.'

'Ik ben niet van plan hier te blijven zitten en naar nog meer hiervan te luisteren, moeder. Het is gebeurd; het is achter de rug.'

'Het is alleen maar achter de rug omdat ik er een eind aan heb kunnen maken, idioot'

Ze leunde achterover en trok haar schouders op, alsof haar ruggengraat plotseling verhard was tot een ijzeren staaf.

'Je hebt gelijk, je blijft hier niet zitten luisteren naar nog meer. Je verdwijnt uit dit huis, stapt in je auto en gaat terug naar je campus. Je komt niet terug vóór het einde van het studiejaar of tot ik je laat weten datje terug moet komen. Je hebt geen enkel contact meer met je...' Ze draaide zich naar mij om en knikte. 'Je nicht. Ik wil de registratie van de auto die je zo gek was om haar te geven en ik wil dat die auto onmiddellijk verkocht wordt. Ik kan me niet voorstellen waarom je dat nu nog zou doen, maar als ik mocht horen dat je iets voor haar hebt gekocht of gedaan, zal ik ervoor zorgen dat de autoriteiten je gedragingen in Mexico herzien. Dat geldt voor jullie beiden en voor Jesse, speciaal voor Jesse. Is dat duidelijk?'

Edward keek even naar mij en sloeg zijn ogen neer.

'Is dat duidelijk?' herhaalde ze.

'Het is duidelijk,' mompelde hij.

'Ik denk dat je, hoe moet ik hem noemen, vriend?, je vriend Jesse misschien zelfs niet terugkomt op de universiteit.'

Edward keek snel op.

'Zijn ouders zijn misschien minder veerkrachtig. Zijn vader en moeder verkeren beiden in een diepe depressie. We hebben elkaar ontmoet om over jullie beiden te spreken en we zijn het erover eens dat jullie geen goede invloed hebben op elkaar.'

'Jullie hebben niet het recht -'

'We zullen ons beraden over dat recht,' zei ze zelfverzekerd. 'Pak je spullen en verdwijn. Hoe eerder je nu het huis uit bent hoe beter het is voor ons allemaal.'

'Graag,' zei hij en stond op.

'Waar is de registratie van haar auto?'

'In de auto met het kentekenbewijs en de verzekeringspapieren.'

'Je geeft me de sleutels,' zei ze tegen mij, 'zodra we hier klaar zijn. Stop je staart tussen je benen, Edward, en ga.'

Hij keek weer naar mij en liep weg.

'Heb je enig besef van watje complot met die Mexicaanse familie hen en hun zoon heeft aangedaan? Hij zal nu langer in de gevangenis zitten dan anders het geval zou zijn geweest, en tenzij er een schikking wordt getroffen, kunnen zijn ouders worden berecht wegens belemmering van de rechtsgang. Zij kunnen ook in de gevangenis komen.'

'Mi dios,' zei ik.

'Ja, je hebt gelijk dat je de Almachtige om hulp vraagt. Hij is de enige die je die kan geven.'

Ze ging kaarsrecht in haar stoel zitten.

'Ik zal je hier houden tot je oud genoeg bent om op eigen benen te staan, en dan stuur ik je terug de wereld in om voor jezelf te zorgen. Je zult krijgen watje nodig hebt om te overleven, maar meer niet Ik laat je weer overplaatsen naar de openbare school. De andere leerlingen op je school zouden je toch doodverklaren. Hun ouders zouden elke omgang met je verbieden en inmiddels zijn alle docenten

op de hoogte en ze zouden je zeker met andere ogen bekijken. Ze zouden stuk voor stuk het gevoel hebben dat ze beetgenomen zijn en zo stom waren om te geloven dat je een lieve, onschuldige, heldere ster was, en zich schamen.

'En verwacht niet dat Fani Cordova je op wat voor manier ook zal helpen,' ging ze snel verder. 'Haar ouders zijn al genoeg ontdaan over haar vriendschap met jou. Dus bewijs ik je een gunst door je van die school af te halen.

'Je gaat met de bus en komt weer in het gezelschap verkeren van je eigen ordinaire soort, waar je thuishoort. Je zult als vroeger weer hier in de huishouding moeten helpen. Je zult je onderhoud weer moeten verdienen. Mevrouw Rosario heeft al een lijst gekregen met je taken. Je begint onmiddellijk. Ik zal je toestaan in je kamer te blijven. Op die manier kan ik je beter controleren. Maar de telefoon is weggehaald en ik heb een deel van de kleren, juwelen en cosmetica weggenomen die ik je had gegeven. Je zult die niet meer nodig hebben, omdat ik je verbied dit terrein te verlaten, behalve om naar school te gaan. Hoe minder je in het openbaar wordt gezien, hoe beter het zal zijn voor Sophia en mij en zelfs mijn idiote zoon.

'Heb je nog iets te zeggen?' vroeg ze. Ik voelde me als iemand die op het punt staat gefusilleerd te worden en gevraagd wordt naar haar laatste woorden.

Ik haalde diep adem. Ik wilde zoveel zeggen. Ik wilde haar weer vertellen dat Edward en Jesse onschuldig waren. Ik wilde uitleggen waarom ik Ignacio had geholpen, dat hij in de val was gelopen en hoe zijn ouders hadden geleden, maar ik kon geen spoortje warmte zien in haar ogen. De wraak die ze gewild had en waarin ze eerder misschien was verhinderd, lag nu voor het grijpen, en ze genoot ervan. In haar gedachten had ze over het graf heen mijn moeder verdriet gedaan.

Ik schudde mijn hoofd.

'Goed. Ga naar je kamer, pak de autosleutels en breng ze me nu meteen. Blijf dan uit mijn ogen. Je eet voortaan met het personeel. Comprende?'

Ik keek scherp op. Uit haar mond was Spaans een vloek geworden.

'SC' zei ik.

'Ik hoop dat je beseft wat een geluk het voor je is dat je mijn nicht bent. Elk ander meisje dat had gedaan wat jij deed zou in de gevangenis komen. Ik denk dat ik wel een bedankje verdien.'

'Dank je, tante Isabela,' zei ik zonder enige emotie.

'Ga en doe wat ik je gezegd heb,' zei ze en draaide zich om.

Ik stond op en liep haastig naar de trap. Edward was in zijn kamer en pakte zijn spullen. Ik bleef even staan bij de open deur, en hij keek me aan met zo'n hulpeloze blik, dat ik mijn lippen op elkaar moest persen om niet in huilen uit te barsten.

Voor ik in mijn kamer was, kwam Sophia uit haar kamer. Het moment dat ik zo gevreesd had was aangebroken. Ze verkneukelde zich, glimlachte, wierp toen het hoofd in de nek en lachte.

'Ik weet dat jij hier achter zit,' zei ik. 'Ik weet dat je het briefje gestolen hebt dat in mijn tas zat.'

'Natuurlijk heb ik dat gedaan, stupido. Je vond jezelf zo superieur. Je had iedereen onder controle, mijn broer, mijn moeder, zelfs mij. Nu ben je er niet beter aan toe dan de dag waarop je hier kwam. Je bent maar een arme Mexicaanse. Ik moet je bedanken voor de kans om mijn moeder te laten inzien wie haar echte dochter is en wie niet.'

'O, jij bent de dochter van je moeder,' zei ik. 'Daar heb ik nooit aan getwijfeld.'

'Heb jij dit gedaan?' hoorden we allebei. Ik draaide me om. Edward stond in de deuropening en had ons gesprek gehoord. 'Heb jij al deze moeilijkheden veroorzaakt?' vroeg hij, en deed een stap in haar richting.

'Ik heb ons gered,' beweerde ze.

'Ons gered? Je bent nog verachtelijker dan ik ooit heb gedacht.'

'Kies je nog steeds haar partij? Zelfs na de manier waarop ze je gebruikt heeft?

Hij keek naar mij. 'Dat is iets tussen ons,' zei hij. 'Wat zij heeft gedaan, deed ze voor iemand anders, om anderen te helpen, maar wat jij deed was puur egoïsme en intens gemeen. Je hebt mij en Jesse net zoveel kwaad gedaan als ieder ander. Ik wens je niet langer als mijn zuster te beschouwen. Ik kan me niet voorstellen dat jij met iemand getrouwd zou zijn, maar ik heb medelijden met hem. Ik heb medelijden met al je vrienden en vriendinnen, maar niet met jou, Sophia. Je maakt me kotsmisselijk.' Hij draaide zich om en liep terug naar zijn kamer.

'Loop naar de hel!' schreeuwde ze. 'Het kan me geen donder schelen wat je zegt of doet.'

Ze keek woedend naar mij, liep naar haar kamer en smeet de deur dicht.

Ik pakte mijn autosleutels en holde de trap af. Tante Isabela stond te praten met senora Rosario. Ze keerde zich om, pakte de sleutels en draaide me weer de rug toe. Maar voor ik bij de trap was riep ze me.

'Ga je verkleden,' zei ze. 'Mevrouw Rosario heeft werk voor je. De badkamers moeten schoongemaakt en de vloeren gewreven.'

Ik keek niet achterom en holde de trap op. Edward, met zijn tassen in de hand, kwam uit zijn kamer.

'Haat me alsjeblieft niet, Edward,' zei ik en liep haastig langs hem.

Tijdens de rest van de voorjaarsvakantie besefte ik dat Sophia gelijk had met haar hatelijke voorspelling. Ik was weer terugveranderd in het arme Mexicaanse meisje dat ik was toen ik hier pas aankwam. Weer werkte ik samen met Inez, maakte wc's en wasbakken schoon, wreef vloeren, deed de was, diende het eten op en poetste meubels. Als Sophia me meer werk kon bezorgen, liet ze dat niet na. Ze liet haar spullen slingeren, maakte met opzet dingen vuil, maakte rommel in de kamers. Ik vermeed haar zoveel mogelijk, maar ze vond altijd een manier om bij mij in de buurt rond te hangen en lachend commentaar te leveren.

Ik was dankbaar toen de vakantie voorbij was en ik naar school kon. Ik vond het niet erg om terug te gaan naar de openbare school. De leerlingen en docenten waren daar minder goed op de hoogte van het nieuws over mij, Edward en Jesse dan de leerlingen en docenten op de particuliere school. En Sophia zou er trouwens wel voor zorgen dat het niet vergeten werd. Tante Isabela had gelijk dat ze me terugstuurde naar de openbare school, dacht ik. Het werk was gemak- keiijker, maar ik was zo murw geslagen dat ik niet veel meer deed dan ik moest doen. Ik besloot geen nieuwe vriendschappen te sluiten, omdat ik zo beperkt was in mijn bewegingen dat ik toch niet veel met ze zou kunnen ondernemen.

Het nieuws over Ignacio en zijn familie kwam langzaam, druppelsgewijs binnen, maar Sophia wilde me maar al te graag over alles inlichten. Ignacio had een proces vermeden door een schikking te treffen. Maar hij had de zwaarste straf gekregen van alle jongens die erbij betrokken waren: zes jaar. Het was verpletterend nieuws, en die avond lag ik in bed te huilen tot ik in slaap viel. Zijn ouders kregen een ernstige reprimande, maar hun werd niets ten laste gelegd. Gelukkig behield senor Davila al zijn klanten en ging hij niet failliet.

Hoewel tante Isabela senor Bovio van tijd tot tijd nog ontmoette, werden ze in het openbaar niet vaak meer samen gezien. Ik had nog niets gehoord van Adan. Als hij had geprobeerd me te bellen, dan hadden ze me niets gezegd, en hij kwam nooit naar de haciënda. Ik vermoedde dat hij en zijn vader over mij gesproken hadden en tot de conclusie waren gekomen dat ik alleen maar een negatieve invloed zou hebben op de campagne. Ik wist zeker dat Adan zich verraden zou voelen door mijn heimelijke rendez-vous met een voormalig vriendje. Per slot had ik het hem evenmin verteld, ook niet dat tante Isabela de reis verboden had.

Jesse keerde wel terug naar de universiteit en naar Edward, maar deed wat hij moest doen om toestemming van zijn ouders te krijgen. Ik wist zeker dat een van de voorwaarden was dat hij niets meer met mij te maken zou hebben.

De dagen leken nu langer te duren. Weken gingen voorbij als maanden. Ik ploeterde verder, en verwaarloosde mijn uiterlijk. Mijn haar was meestal vuil en piekerig. Ik deed zelfs geen lippenstift op. Als een jongen op school ooit in mijn richting keek, draaide ik hem snel mijn rug toe. Vaag verheugde ik me in gedachten op de dag die tante Isabela had genoemd, de dag waarop ik achttien werd en ze me weg zou sturen. Ik had geen idee of ik al dan niet terug zou gaan naar Mexico, maar alleen al het idee eigen baas te zijn, verlost uit deze nieuwe gevangenis, was voldoende om me op de been te houden.Natuurlijk moest ik voortdurend denken aan Ignacio. Het duurde even voor ik wist in welke gevangenis hij zat, maar toen schreef ik hem een brief en hoopte dat hij me terug zou schrijven. Dat deed hij niet, maar ik schreef hem nog eens en nog eens. Ik wachtte vergeefs op antwoord. Niets wat ik schreef scheen hem te bevallen of voldoende te zijn om me te vergeven. Ik besloot hem niet langer te schrijven. Zelfs al kon ik hem ervan overtuigen dat ik er echt niets mee te maken had gehad, dan zag hij me natuurlijk toch als de oorzaak van alle ellende en het verdriet van zijn ouders.

Ik begon er zelf ook zo over te denken en accepteerde daarom zwijgend alle beledigingen, het extra harde werk en de sleur van mijn leven als een juiste straf. Ik verwelkomde bijna alle gemene dingen die Sophia kon zeggen of doen. Ik merkte dat het afbreuk deed aan haar voldoening. Langzamerhand begon het haar trouwens toch te vervelen en concentreerde ze zich weer op het pret maken met haar vriendinnen. Ze had nu iets waarmee ze dwang kon uitoefenen op haar moeder. Zij was degene die alles aan het licht had gebracht en haar moeder een nog groter schandaal had bespaard. Als tante Isabela probeerde haar te bestraffen of haar vrijheid in enig opzicht te beperken, gooide ze het haar voor de voeten, en haar moeder trok alles terug. Sophia was onberekenbaar en roekeloos als altijd. Ik wist dat haar schoolwerk eronder te lijden had, maar het enige wat haar interesseerde was verveling of somberheid te vermijden.

Het was zo lang geleden dat ik zelf gelukkig was geweest, dat ik haar zelfs begon te benijden. Ik keek naar haar als ze lachend en enthousiast pratend voorbij paradeerde met haar vriendinnen, of in de weekends werd afgehaald om dag en nacht uit te gaan. Ik was werkelijk weer de assepoester die zich niet aan de klok van twaalf had gehouden en in haar oude nederige toestand terugkeerde.

En toen werd ik op een dag, zonder enige waarschuwing of voorbereiding, bij mijn tante geroepen op het moment dat ik begonnen was de keukenvloer te dweilen.

'Laat maar. Inez doet het verder wel. Senora Dallas wil je onmiddellijk spreken,' zei senora Rosario.Toen ik weg wilde gaan, hield ze me tegen om mijn haar glad te strijken en mijn kleren recht te trekken. In de war gebracht door haar aandacht, liep ik naar de zitkamer, waar Adan Bovio stond met tante Isabela. Hij stond meteen op, knap en elegant als altijd in zijn strakke jeans en zijden turkooizen hemd met korte mouwen. Hij zag er gebruind en uitgerust uit en droeg een zware gouden ketting om zijn hals.

'Hallo, Delia,' zei hij. 'Como estas?'

Ik keek naar tante Isabela. Ze knikte even alsof ze me toestemming gaf om te spreken.

'Oké, Adan. En met jou?'

'Druk als altijd. Maar ik mocht voor een korte vakantie naar Hawaï en ik ben net terug.'

Weer keek ik naar tante Isabela.

'Tenzij er iets op je kleren zit dat de meubels kan bevuilen, kun je gaan zitten, Delia.'

Verbaasd over de uitnodiging, nam ik haastig plaats. Adan ging ook zitten.

'Wil je iets koels drinken, Adan?' vroeg tante Isabela hem.

'Nee, dank u wel, mevrouw Dallas.'

'Ik heb je zeker al twintig keer verteld dat je me Isabela moet noemen, Adan. Je maakt dat ik me oud voel.'

Hij lachte.

Ik keek van de een naar de ander, verbijsterd dat ze zich allebei konden gedragen alsof er niets verschrikkelijks gebeurd was. Waarom was Adan hier, en waarom was tante Isabela zo vriendelijk tegen me?

'Adan heeft me gevraagd of hij je weer mee mag nemen op zijn boot, Delia. Hij wil graag datje hem aanstaande zaterdag gezelschap houdt. Ik heb hem gezegd dat ik er ernstig over na zou denken, omdat je je goed hebt gedragen en wel wat frisse lucht kunt gebruiken.'

Ik was sprakeloos.

'Je hebt nog de bikini en de kleren voor de boot die ik je heb gegeven,' voegde ze eraan toe.

Ik keek haar aan. Die had ik niet, ze had alles afgepakt, maar ik kon zien dat ze niet wilde dat ik dat zei.

'Si, tante Isabela.'

'Ja?'

'Ja.'

'Oké dan, Adan. Hoe laat kom je morgenochtend?'

'Ik dacht om een uur of negen, als dat goed is, Delia.'

'Het is goed,' antwoordde tante Isabela voor me. 'Is het een feest, Adan, met wat vrienden van je?'

'Nee, Isabela. Voorlopig dacht ik dat het beter zou zijn als we met z'n tweeën waren.' Hij keek naar mij. 'We hebben een hoop bij te praten.'

'Ja, dat kan ik me voorstellen,' zei tante Isabela.

Adan knikte. 'Goed dan, tot morgenochtend,' zei hij en stond op. 'Leuk je weer gezien te hebben, Isabela.'

'En leuk jou gezien te hebben, Adan,' zei ze. Ze volgde hem naar de deur en nam afscheid van hem. Toen draaide ze zich snel om en kwam terug in de zitkamer.

'Dat is nog eens een man,' zei ze. 'Zie je nou hoe stom je bent? Na de manier waarop je hem behandeld hebt, is hij nog steeds verliefd op je. Als je slim bent en ook maar een klein beetje hersenen hebt, doe je je voordeel ermee. Dit is werkelijk de allerlaatste kans die ik je geef. Als je hem deze keer wegjaagt, verjaag je alles,' besloot ze. 'Ga naar mijn kamer, dan zal ik je de kleren en de bikini geven.'

Ik stond op en volgde haar. Toen ze me de kleren overhandigde, bekeek ze mijn haar en gezicht wat aandachtiger.

'Je kunt voor vandaag ophouden met werken. Doe iets aan je uiterlijk, je haar, je nagels, alles. Het zal waarschijnlijk tot morgenochtend duren voor je jezelf weer presentabel hebt gemaakt. Dat hij dat niet zag, gaat mijn begrip te boven. Mannen zijn blind als het om vrouwen gaat. Kijk maar naar je vader. Vooruit, haast je wat,' beval ze en gebaarde naar de deur.

Snel en volkomen in de war liep ik de deur uit. Wat was de reden dat Adan Bovio terugkwam? Was ik er blij mee of niet? Wat me in ieder geval wél blij maakte was de reactie van Sophia toen ze het hoorde. Ze kwam de trap opgehold naar mijn kamer. Ik had net mijn haar gewassen en de conditioner en lotion gebruikt die tante Isabela me had gegeven en niet had weggenomen. Ik zat mijn haar te drogen en te borstelen toen Sophia binnenstormde.

'Is het waar?'

Ik schakelde de droger uit en draaide me naar haar om. 'Wat?' vroeg ik, en deed net of ik het niet begreep.

'Je weet wel wat. Doe niet zo stupide, Delia. Is Adan Bovio hier geweest en heeft hij je weer op zijn boot gevraagd? Nou?'

'Ik geloof het wel, ja.'

Ze staarde me woedend aan. Ik zag de gedachten door haar hoofd tollen. 'Dat liegbeest van een moeder van me heeft hier iets mee te maken. Ze zit nog steeds achter zijn vader aan. Ik kan het gewoon niet geloven,' zei ze en glimlachte toen. 'Maar je zult ongetwijfeld iets doen om het te verknallen. Aan de andere kant, misschien neemt hij je wel mee de zee op om je te verdrinken. Of misschien heeft mijn moeder hem gevraagd haar een dienst te bewijzen.' Glimlachend liep ze weg.

Dwaas genoeg joeg dat beeld me toch angst aan. Zou Adan kwaad genoeg zijn om zoiets drastisch en afgrijselijks te doen? Ik kon geloven dat tante Isabela ertoe in staat was. Toen schudde ik mijn hoofd naar mijn spiegelbeeld en moest lachen omdat ik zo paranoïde was geworden.

Die avond deed tante Isabela nog iets verrassends. Ze liet Inez een bord bijzetten voor mij om met haar en Sophia aan tafel te eten. Ik kon zien dat Sophia de pest in had, maar tante Isabela gedroeg zich alsof er niet veel was voorgevallen sinds de avond dat ik met hen aan tafel zat voordat ik naar Mexico ging. Haar gesprekken gingen allemaal over sociale gebeurtenissen en de komende politieke evenementen voor senor Bovio. Toen ze over mijn boottochtje begon, werd Sophia zo razend dat ze haar moeder onderbrak om te zeggen dat ze klaar was met eten en naar boven wilde om zich op te knappen voor ze uitging. Ze sprong op voordat tante Isabela kon reageren, maar bij de deur draaide ze zich om met ogen die vuur schoten van woede, en zei: 'Je blijft toch de risee van Palm Springs, moeder, door alles wat je voor haar hebt gedaan, en dit zal er niets aan veranderen.'

Ze holde de trap op voor tante Isabela kon antwoorden. Die scheen trouwens niet te willen antwoorden. Ze glimlachte, schudde haar hoofd en bleef praten over mensen en festiviteiten die haar sociale agenda vulden. Ik luisterde, knikte en glimlachte als ik dacht dat dat van me verlangd werd, maar ik had het gevoel dat ik iemand naar de mond praatte die gek geworden was.

Toen ik naar mijn kamer ging, was Sophia al de deur uit. Ze kwam heel laat thuis en maakte genoeg lawaai om zeker te weten dat ze me wakker had gemaakt. Ik hoorde dat ze mijn deur opendeed, maar ik hield mijn ogen gesloten en deed net of ik sliep. Ze lachte en liep naar mijn bed.

'Ik weet dat je wakker bent,' zei ze. 'Waarschijnlijk kun je niet slapen omdat je zo opgewonden bent over je date met Adan morgen.'

Kreunend draaide ik me naar haar om. 'Wat wil je, Sophia?'

'Niks.'

Ze wankelde een beetje en ik rook de alcohol. Ze dronken nu allemaal een of ander drankje met rum.

'Ga dan slapen en geef de rest van de wereld wat rust,' zei ik en draaide me weer terug.

'Grappig, hoor. Ha-ha. Overigens heb ik wat informatie voor je.'

Ze wachtte, maar ik vroeg niet wat, en bleef met mijn rug naar haar toe liggen, in de hoop haar te ontmoedigen.

'Het gaat over Adan Bovio.'

'O.'

'Toevallig heeft hij al die tijd een serieuze relatie gehad met een ander. Hij heeft haar zelfs meegenomen naar Hawaï. Ze heet Dana Del Ray, en haar vader is de topman van Atlantic Air. Ze wonen in Beverly Hills, en iedereen zegt dat het niet lang meer zal duren voor ze verloofd zijn.'

Ik gaf geen antwoord en keek haar niet aan.

'Ik zou dus maar niet al te veel hoop hebben op je date morgen. Het klinkt alsof hij met je speelt.'

Ik perste mijn lippen op elkaar om een kreet te smoren. Ze liegt, dacht ik. Ze doet gewoon alles wat ze kan om me te kwetsen. Ik hoorde haar giechelen en toen weggaan, maar bij de deur van mijn kamer draaide ze zich om.

'Als je wilt, zal ik je mijn zaaddodende pasta geven. Ik zal je zelfs laten zien hoe je die moet gebruiken. Klop morgenochtend maar op mijn deur. Dat vind ik niet erg.'

Ze lachte weer en ging weg.

Lange tijd bleef ik liggen zonder me te kunnen bewegen. Haar woorden zoemden als wespen rond in mijn hoofd.

Ten slotte viel ik in slaap, maar bijna had ik me verslapen. Ik stond op, nam een douche en kleedde me snel aan. Toen ik mijn deur opendeed om naar beneden te gaan, zag ik een doos met Sophia's zaaddodende pasta op de grond liggen.

Ik pakte hem op en liet hem als een hete aardappel voor haar deur vallen, waarna ik haastig de trap afliep voor koffie en toast en om op Adan te wachten. Mijn maag was in opstand en ik had totaal geen honger. Ik kreeg zelfs het toastje niet naar binnen.

Misschien omdat ik te weinig had geslapen of door de verwarring en opwinding, voelde ik me duizelig. De meeste tijd zat ik met gesloten ogen aan tafel. Tante Isabela kwam me geen gezelschap houden, wat me verbaasde. Toen ik de deurbel hoorde, was ik al bijna van plan weer naar boven en naar bed te gaan. Ik liep naar de voordeur, maar tante Isabela was er eerder dan ik, en ook eerder dan senora Rosario.

'Zo, Adan,' zei ze, 'je bent precies op tijd.'

Hij liep naar binnen en ze keek naar mij.

'En onze lieve Delia ook. Wat willen jullie toch graag bij elkaar zijn... Heel roerend.'

Haar glimlach deed mijn aderen bevriezen.

Het was of de duivel in haar was gekropen en me voortjoeg door de poorten van de hel.