12

Chantage

Ik wist dat Santos niet met opzet het grote geheim van de familie zou verraden, maar ik was bang voor wat Sophia kon zeggen of vragen. Ze was de sluwste intrigante die ik ooit had ontmoet, en ik twijfelde er niet aan of ze hunkerde er met hart en ziel naar op de een of andere manier mijn leven te verwoesten. Op z'n minst kon ze nu naar haar moeder gaan en haar vertellen dat ik mijn relatie met de familie Davila voortzette. Ze wist dat haar moeder me elk contact met hen verboden had.

Maar ik vreesde iets ergers. Ik was bang dat ze er op de een of andere manier achter zou komen wat er aan de hand was met Ignacio.

'Nadie reconoce el engano asi como al^uien que engana', zou mijn oma zeggen. Niemand ontdekt een bedrog zo snel als iemand die bedriegt.

'Soort kent soort', had ik leerlingen op school horen zeggen. En dat ging zeker op voor Sophia. Het was spelen op haar terrein en zij was veel en veel beter in het spel van de leugen dan ik, want ze had het haar leven lang al gespeeld.

Ik was op van de zenuwen. Ik beefde zo erg dat ik bang was niet goed meer te kunnen rijden. Om de paar minuten keek ik in mijn achteruitkijkspiegel om te zien of ze me nog volgden, maar ik zag ze niet. Waar waren ze? Waarom bleven ze zo lang bij het huis van de Davila's? Wat voor moeilijkheden zou Sophia hun kunnen veroorzaken? Was Ignacio's vader teruggekomen en had hij ze daar aangetroffen? Had Sophia het lef om aan te kloppen en senora Davila te ondervragen? Wat zou Ignacio's moeder denken? Ze zou zich natuurlijk afvragen waarom ik die mensen naar haar huis had gelokt. Welk nieuw gevaar had ik voor hun familie in het leven geroepen?

Mijn eigen verzonnen vragen en zorgen deden de tranen in mijn ogen springen. Toen ik voor Fani's huis stopte, zat ik zelfs te snikken. Ik stopte ermee, veegde de tranen van mijn wangen en vermande me. Als Fani me zo zag, zou ze de reden willen weten. Even vroeg ik me af of ik haar voldoende kon vertrouwen om haar de waarheid te vertellen. Maar ze zou het ongetwijfeld doorvertellen aan Adan, dacht ik. Het geheim moest veilig in mijn hart verborgen blijven.

Ik moest aanbellen op de intercom bij het hek. De huismeester opende heten ik reed naar het huis. Fani's ouders hadden meer fulltime personeel dan tante Isabela. Een vrouw die jonger was dan se- nora Rosario had binnen de leiding en begroette me bij de deur. Fani kwam haastig naar buiten.

'Je bent er binnen een uur,' zei ze, terwijl ze met me meeliep naar haar kamer.

'Ik had bijna een bon voor te hard rijden gekregen,' antwoordde ik en vertelde over de politieman die zijn vinger naar me schudde.

'Je boft. Hij was in een goeie bui. Waarschijnlijk had mijn vader die boete trouwens wel voor je kunnen regelen,' zei ze zelfingenomen. 'Dat heeft hij voor mij ook een paar keer gedaan.'

'Een paar keer?'

'Politieagenten doen niets liever dan mooie vrouwen in mooie dure auto's beboeten. Dat is te verwachten, Delia. En, wat was dat voor belangrijks datje moest doen?'

Het leek onmogelijk om leugens te vermijden in deze wereld, dacht ik. Als je altijd eerlijk was, verkeerde je vaak in groot gevaar, of anders iemand die je lief was. Maar toch, of de leugen bedoeld was om een ander te beschermen of om te vermijden iemand te kwetsen van wie je hield, het bleef bedrog, en je moest er bedreven genoeg in zijn om de toehoorder te overtuigen.

En dan waren er natuurlijk nog de mensen die experts waren in het zichzelf bedriegen. Daarin was tante Isabela nummer één, dacht ik.

Ik had veel geleerd van Sophia. De beste leugenaar was degene die een deel van de waarheid gebruikte en daarmee de ander vertrouwen gaf in wat er gezegd werd, en de beste manier om dat te doen was de ander een of ander geheim te vertellen.

We gingen naar Fani's kamer en namen plaats in de zithoek. Ze wachtte op mijn antwoord.

'Het is iets waar mijn tante Isabela niet blij mee zou zijn,' zei ik. 'Ze heeft het zelfs verboden, maar ik kan niet anders dan doen wat me juist lijkt.'

'En dat is?'

'Op bezoek gaan bij de familie Davila.'

'De ouders van die gestorven jongen?'

'Ja. Ik ben erg gesteld op Ignacio's moeder, en ik heb het altijd vreselijk gevonden wat er gebeurd is.'

'En?'

'Vandaag is het Ignacio's verjaardag, of zou dat geweest zijn.'

Ze sperde haar ogen open. 'Echt waar? Dus je bent haar gaan bezoeken?'

'Ja, ik kom er net vandaan. Ze wonen in Indio.' Dat was ook een deel van de waarheid dat ik kon vertellen.

'Nou, dat is een heel aardig gebaar. Het spijt me dat ik je zo onder druk heb gezet en je bezoek verkort, maar als je me dat meteen verteld had...'

'Ik ben bang, en nu heb ik nog meer reden om dat te zijn,' ging ik verder.

'Waarom?'

'Ik ben gevolgd naar het huis van de Davila's.'

Ze staarde me aan en toen klaarde haar gezicht op. 'Die krengerige nicht van je?'

'En Christian Taylor.'

'Wat zeiden ze?'

'Ik heb niet met ze gesproken. Toen ik buiten kwam zag ik dat ze daar stonden en me gevolgd waren. En toen ik wegreed, zag ik dat Sophia uitstapte om met Ignacio's broer, Santos, te gaan praten. Ze zal natuurlijk meteen naar huis rijden om het mijn tante te vertellen.'

'Verstandig van je om mij in vertrouwen te nemen, Delia,' zei Fani na een ogenblik. 'Ik kan je helpen.'

'Heus? Hoe?'

Glimlachend stond ze op en liep naar een kast. Ik wachtte terwijl

ze een doos openmaakte op de grond en een paar mappen doorbladerde. Ze haalde er iets uit en overhandigde me een foto.

'Dit zou kunnen helpen,' zei ze.

Ik bekeek de foto. Het was Sophia, misschien een jaar of zo jonger, naakt op een bank met een jongen, Gregory Potter. Hij zat in onze klas, maar ik had nooit gezien dat hij ook maar enige tijd doorbracht met Sophia of haar enige aandacht schonk.

'Hoe kom je aan zo'n foto?'

'Het is ongeveer anderhalfjaar geleden, een wild feest. Een andere jongen in onze klas, Danny Rosen, heeft alle apparatuur en maakte heimelijk foto's. Ik kwam erachter en heb een paar foto's van hem gekocht.'

'Waarom?'

'Om te beginnen omdat ik het leuk vond en verder om iets achter de hand te hebben dat ik zou kunnen gebruiken tegen Sophia en een paar andere meiden.'

'Weten ze het?'

'Sommigen vermoeden het, maar Sophia niet. Ik heb nog geen reden gehad om die foto te gebruiken, maar nu heb ik die wél. Als zij klikt over jou, klik jij over haar, en het ergste voor haar is dat jij het kunt bewijzen. Als Isabela Dallas denkt dat mensen zulke compromitterende foto's kunnen maken van haar dochter, zal ze niet alleen woedend zijn, maar een zenuwinzinking krijgen, en Sophia waarschijnlijk wegsturen naar een of ander opvoedingskamp, misschien zelfs wel naar Europa of Zuid-Amerika.'

'Wat is dat voor kamp?'

'Een opvoedingskamp is een van die instellingen waar ze heel, heel slechte kinderen naartoe sturen, kinderen die door hun ouders niet in de hand kunnen worden gehouden. De kinderen worden gewoon opgesloten, ze kunnen niet naar buiten en hebben met niemand contact. Er was een jongen bij ons op school, Philip Deutch. Hij eindigde in zo'n instelling.'

'Wat is er met hem gebeurd?'

'Dat weet ik niet. Ik heb nooit meer iets over hem gehoord en hij is niet meer teruggekomen. Zijn familie doet of hij nooit bestaan heeft Ik weet zeker dat Isabela er zo over zou denken, of zou willen denken. Je hebt een hoop macht, Delia,' zei Fani, met een knikje naar de foto in mijn hand. 'Sophia weet niet of er nog meer foto's zijn of waar het negatief van die foto is. Hij is genomen met een digitale camera en staat in een computerfile. Die heb ik niet, maar die kan ik wel krijgen, voor een prijs, dat weet ik zeker.'

'Zijn daarom zoveel meisjes in onze klas bang voor je, Fani?'

'Sommigen. Anderen zijn gewoon... bange hazen. Als je "boe" zegt schrikken ze zich een ongeluk.' Ze ging zitten.

Ik keek weer naar de foto en schudde mijn hoofd. 'Vreselijk.'

'Walgelijk, hè? Ze is ruim zeven kilo te zwaar en die jongen bij haar is een nul. Stop hem in je tas, Delia. Zodra je thuis bent, ga je de confrontatie met haar aan. Ze kan proberen je vóór te zijn met een dreigement of met chantage. Dan haal je die foto tevoorschijn en zegt dat ze zich koest houdt, want datje anders die foto aan je tante laat zien. Als ze wil weten hoe je eraan komt, kun je haar zeggen dat je hem van mij hebt. Dat zal overtuigender zijn en haar nog banger maken, omdat ze weet dat ik haar niet mag. Het zou het einde kunnen zijn van al je problemen met haar.'

Triest schudde ik mijn hoofd en keek weer naar de foto. Tante Isabela zou beslist die zenuwinzinking krijgen waar Fani over sprak.

'Het is heel naar om zo met je nichtje te moeten omgaan,' zei ik.

'Wat zou je zeggen van een moeder met haar eigen dochter? Als Sophia haar moeder kon chanteren, denk je dat ze dan zou aarzelen?'

Weer keek ik naar de foto. Hoe kon Sophia zich zo laten betrappen? Ze was natuurlijk borracha, waarschijnlijk van de wodka.

'Ik weet niet of ik het wel kan.'

'Je zult weten dat je het kunt zodra ze je bedreigt En je wilt de familie Davila toch ook beschermen? Wees toch niet zo'n watje. Stop die foto weg en denk er voorlopig niet meer aan. Laten we het liever over Adan hebben.' Ze trok haar benen onder zich. 'Hij is een knappe man en een prima partij. Ik heb van tijd tot tijd zelf weieens met het idee gespeeld. Hij is maar mijn achterneef of zo, maar hij is niet voor mij.'

'Waarom niet? Wie is dan wel voor jou?' vroeg ik terwijl ik de foto in mijn tas stopte.

'Dat zal ik weten als het zover is, als ik er klaar voor ben. Maar laten we over jou praten, niet over mij. Mag je hem erg graag?'

'Hij is erg aardig, ja. We gaan vanavond samen eten,' zei ik met een blik op de klok.

'Dat weet ik. En morgen gaan jullie varen op zijn jacht. Hij neemt je mee naar Catalina. Je krijgt de superbehandeling. Die geeft Adan niet zomaar aan iemand. Ik heb je al gezegd dat hij erg op je gesteld is. Het wordt nog een echte romance.'

Ze dacht even na. Ik vond dat ze me te aandachtig opnam en wendde mijn ogen af.

'Heb je het, afgezien van die afschuwelijke ervaring, ooit met een jongen of man gedaan, Delia? Met die jongen van Davila, die gestorven is?'

'Zo'n discussie maakt me verlegen, Fani.'

'Daar moet je overheen komen. Je bent nu hier. Je ziet hoe de andere meisjes zijn. Niemand heeft nog last van verlegenheid.'

'En jij, Fani? Praat jij over je romances?'

Ze glimlachte. 'Ik snap het. We gaan dat spelletje spelen van "ik vertel het jou als jij het mij vertelt".'

'Nee, dat soort spelletjes wil ik niet spelen, maar kunnen we geen vriendinnen zijn en toch bepaalde dingen voor onszelf houden, Fani?'

Ze staarde me weer heel doordringend aan en knikte toen bij zichzelf. 'Weetje, Delia Yebarra,' zei ze, 'misschien ben je net anders en authentiek genoeg om het hart van Adan Bovio te veroveren. Oké.' Ze stond op. 'Ga naar huis en maak je klaar voor je date. Als je me meer in vertrouwen wilt nemen, dan ben ik er voor je. Gebruik die foto. Als je te lief bent om dat te doen, zal ze je tot zaagsel vermalen waar je tante bij staat en Adan Bovio of wie dan ook blijft een onbereikbare droom.'

'Dank je, Fani,' zei ik en stond op. 'Ik sta bij je in het krijt.'

'Dat weet ik. Op een dag zal ik ongetwijfeld jou om een gunst vragen en dan kun je je schuld aflossen.'

Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit iets zou hebben of zou kunnen doen waar Fani behoefte aan zou hebben.

Ze liep met me mee naar mijn auto.

'Bel me zondag,' zei ze, 'tenzij je haar er nog vóór je dinertje vanavond mee confronteert. Ik wil het tot in de kleinste details horen.'

'Ik zal het doen.'

Ik stapte in de auto en reed weg en keek naar haar in de achteruitkijkspiegel. Ze stond me na te kijken en ik vroeg me af hoe haar leven werkelijk was - het meisje dat alles had, maar weinig belangstelling had voor haar eigen leven en meer geïnteresseerd was in het manipuleren van dat van anderen, alsof we allemaal stukken waren op een schaakbord. Zij was degene die opgesloten zat in een kasteel en leefde op haar fantasieën, niet ik. Ik reed door het hek en naar huis.

Wat zou me daar te wachten staan?

Het was bedrieglijk stil in huis toen ik binnenkwam. Mijn hart klopte wild. Ik had half en half verwacht en gevreesd dat Sophia eerder thuis was gekomen dan ik en linea recta naar tante Isabela was gegaan. Beiden zouden op me afkomen zodra ik een voet in de hal had gezet, maar er was niemand te bekennen, zelfs niet senora Rosario of Inez. Zachtjes liep ik de trap op. Toen ik door de gang liep, zag ik dat de deur van Sophia's kamer gesloten was. Ik had Christian Taylors auto niet gezien, dus was het mogelijk dat hij haar had thuisgebracht en weer vertrokken was of dat ze nog niet terug waren.

Met gebogen hoofd en in gedachten verdiept liep ik mijn kamer in, zodat ik Sophia eerst niet zag. Ik legde mijn tas neer en bedacht wat ik aan zou trekken voor mijn diner met Adan. Toen hoorde ik haar stem.

'Bij wie ben je nog meer op bezoek geweest?' vroeg ze. Ik draaide me met een ruk om. Ze lag op mijn bed, mijn kussens onder haar hoofd. Ze keek me met een zelfvoldane grijns aan.

'Wat wil je?'

'Je bent niet rechtstreeks naar huis gegaan, dus bij wie ben je verder nog geweest? Heb je de ronde gedaan, ben je bij alle ouders van je Mexicaanse vriendjes langs geweest?'

Ik gaf geen antwoord.

'Wat ik weieens zou willen weten,' ging ze verder, 'is hoe je die Davila's zo vaak hebt kunnen bezoeken voordat je je auto had. Die busrit duurt zeker anderhalf met al die haltes onderweg. En probeer maar niet te ontkennen dat je ze bezocht hebt. Ignacio's niet al te snuggere broer heeft het verklapt. Ik had het gevoel dat hij niet zo dol op je is. Nou? Ik wil een paar antwoorden, en gauw. Mijn moeder zal niet erg blij zijn als ze hoort dat je nog steeds bevriend bent met die Mexicanen.'

Fani had gelijk, dacht ik. Sophia was in staat om me dingen te laten doen waarvan ik niet besefte of geloofde dat ik ertoe in staat was. Ik wilde meer dan haar alleen de foto tonen en haar dreigementen beantwoorden met die van mij. Ik wilde haar nek omdraaien, haar uit het raam gooien, uit mijn leven bannen. Ze porde met een gloeiende pook in mijn hart en stak me in brand. Ik pakte mijn tas en liep naar haar toe. De uitdrukking op mijn gezicht joeg haar angst aan. 'Gooi geen kruk of iets naar mijn hoofd, Delia, en kom ook niet met een van je Mexicaanse vervloekingen. Ik meen het!' Maar ze nam een verdedigende houding aan.

'Ik zal geen krukken gooien of vervloekingen over je uitspreken. Dat is niet nodig. Ik hoefje niets te vertellen, en je zult niets doen wat me kan beschadigen of ergeren,' zei ik.

Er verscheen een glimlach op haar gezicht en haar mondhoeken krulden omhoog. 'Of anders, Delia?'

'Of anders zal je moeder meer hiervan te zien krijgen, en ook de leerlingen op school en wie weet wie nog meer,' zei ik. Ik pakte de foto uit mijn tas en gooide hem op het bed. Hij viel omgekeerd naast haar.

Ze keek er even naar, pakte hem toen op en bestudeerde hem. Haar gezicht vertrok van angst en frustratie.

'Hoe ben je... van wie heb je die?'

'Fani Cordova,' zei ik. 'Ze heeft ze allemaal, en een hoop afdrukken die ze kan ronddelen wanneer ik het seintje geef.'

Ze keek weer naar de foto. 'Wie heeft die gemaakt?'

'Wat maakt het voor verschil? Denk je dat je moeder de deur uit holt om je nieuwe auto te kopen of je straf op te heffen als ze dit ziet en nog meer soortgelijke foto's? En als de jongens op school die foto's zagen, zou je hier dan nog willen blijven?'Ik kon het verzet en de kracht uit haar gezicht zien verdwijnen zoals water verdwijnt uit een glas met een barst in de bodem.

'Je bent walgelijk,' zei ze.

'Ik ben alleen wat jij van me maakt. Je mag die foto houden. Zoals ik zei, er zijn er nog veel meer. Neem hem mee en verdwijn uit mijn kamer, en waag het niet me ooit nog met Christian Taylor of wie dan ook te volgen. Ik wil de naam Davila niet uitjouw mond horen in dit huis of waar dan ook. Ze hebben genoeg verdriet gehad door wat jij en je vriendinnen die afschuwelijke avond hebben gedaan, toen jullie Ignacio en zijn vrienden opstookten.'

Ze liet zich van het bed glijden maar bleef op een afstand. 'Ik wilde je vriendin zijn en ik wilde dat mijn vriendinnen je aardig zouden vinden,' kermde ze.

'Zei de spin tegen de vlieg. Nee, gracias.'

'Je zult er spijt van hebben. Dat zul je zien. Fani zal ook jou verraden. Als ze op je uitgekeken is, smijt ze je weg als oud vuil.'

'Maak je over mij geen zorgen,' zei ik. 'Ik ben van niemand hier afhankelijk. Vrienden buigen hier te gemakkelijk mee met de wind. Dat weet jij ook, en je zult het je hele leven meemaken.'

'Ja, jij weet altijd alles,' zei ze. 'Je kunt tegen Fani Cordova zeggen dat als ze dit soort foto's laat zien, ik haar goed te pakken zal nemen.'

Ze verscheurde de foto en gooide de snippers naar me toe voor ze de kamer uitholde. Ze fladderden omlaag aan mijn voeten. Ik hoorde haar deur dichtslaan. Ik pakte de snippers op en stopte ze in een hoek van een la. Op een dag zou ik ze misschien weer als een puzzel aan elkaar passen, dacht ik. Ze was gemeen, maar laf en dom.

Voornamelijk om zelf weer tot rust te komen, nam ik een hete douche en waste mijn haar. Het begon al Iaat te worden en ik moest me nog kleden voor mijn afspraak. Ook al mocht ik Adan graag, toch voelde ik me bezwaard, en ik was bang dat ik geen prettig gezelschap zou zijn vanavond en morgen. Ik overwoog of ik de boottocht zou afzeggen, maar besefte dat het tante Isabela zou verontrusten en haar achterdocht zou wekken.

Sophia was voor vanavond verslagen, maar ze zou zich niet zonder meer uit de strijd terugtrekken. Ze zou in de schaduw blijven rondhangen, wachtend op een kans om terug te slaan. Ik mocht niets doen om haar die kans te geven, dacht ik. Ik zou zelfs nog voorzichtiger moeten zijn.

Ik borstelde mijn haar en zocht een jurk en schoenen en een paar oorbellen uit. Mijn make-up was nog steeds niets vergeleken bij die van Sophia en de andere meisjes op school. Ik zat nog achter mijn toilettafel toen tante Isabela klopte en binnenkwam. Ik draaide me in angstige verwachting om, bezorgd dat Sophia ondanks alles had besloten haar moeder te vertellen waar ik geweest was.

'Heel goed, Delia,' zei tante Isabela, die mijn outfit inspecteerde. 'Je hebt de juiste jurk gekozen en watje met je haar en make-up hebt gedaan, vind ik heel goed.'

'Dank je.'

Ik heb Adans vader vandaag gesproken,' ging ze verder, terwijl ze ging zitten. 'Adan heeft hem blijkbaar veel over jou verteld. Zijn vader is onder de indruk en is er erg verheugd over. Tegenwoordig worden de families van kandidaten voor een hoog ambt bijna net zo goed onderzocht als de kandidaat zelf. Je kunt verwachten dat fotografen en verslaggevers en mensen in het algemeen meer aandacht aan je zullen besteden. Je moet goed nadenken voor je iets zegt, vooral als ze je vragen stellen over je familie of over die afgrijselijke gebeurtenis die je hier is overkomen.'

Dus dat was de reden dat ze zo vriendelijk was. Het was niet dat ze zo tevreden was over mij, maar bezorgd voor zichzelf en haar reputatie. Wat een geluk dat Fani me die foto had gegeven en ik Sophia had kunnen beletten dat verhaal aan mijn tante door te vertellen. Ze zou het beslist zien als een bedreiging voor haar imago en reputatie, en de uitbarsting zou zo hevig zijn geweest dat we er allemaal onder geleden zouden hebben.

'Ik zal eraan denken,' zei ik.

'Nee. Ik bedoel datje voorzichtig moet zijn. Ze zullen je natuurlijk vragen stellen over de dood van Bradley Whitfield. Je moet gewoon zeggen dat je advocaat je heeft opgedragen niet over dit onderwerp te spreken.

'En als ze je vragen naar je leven in Mexico, naar onze familie,' voegde ze eraan toe, me verrassend met dat woordje onze, laat ze dan niet zo arm en onontwikkeld overkomen. Je kunt zeggen dat je vader voorman was en de leiding had over veel arbeiders.

'Natuurlijk leun je ze alles vertellen over ons huis hier, het land eromheen, alle mooie dingen die je hebt, en hoe fantastisch het is om hier te zijn en zoveel mogelijkheden te hebben. Comprende?'

'Si.'

Ze stond op. 'Het zou me niets verbazen als een verslaggever van een Spaanse krant naar je toekomt. Het zou mooi zijn om hem in het Spaans te woord te staan.'

'Waar kunnen die verslaggevers opduiken?'

'Overal! Daarom ben ik boven gekomen, om je dat duidelijk te maken. Omdat Adans vader nu zo'n belangrijk man is, zullen ze op zoek gaan naar informatie, naar dingen waarover ze kunnen schrijven. Je bent mooi. Je hebt goede manieren geleerd. Je zult maken dat ik trots op je blijf,' zei ze. Het klonk meer als een bevel dan als een conclusie.

In de deuropening bleef ze even staan.

'Heeft mijn dochter zich vandaag goed gedragen of hebben zij en Christian iets gedaan dat ik zou moeten weten?'

'Ik wil Sophia niet bespioneren, tante Isabela,' zei ik vastberaden. Ik zou nooit vergeten hoe ze me had gebruikt om Edward te bespioneren, en zij wist het ook.

'Ik vraag je niet om te spioneren. Je moet haar helpen, ons allebei. Laat maar. Maak je nu maar verder klaar voor je diner vanavond,' zei ze en ging weg.

Als ik ooit het gevoel had gehad dat ik door een mijnenveld liep, was het nu wel. Plotseling zou elk woord dat ik zei en alles wat ik deed, worden uitvergroot en belangrijker worden of misschien een rampzalig gevolg hebben. Piekerend over dat alles, herinnerde ik me dat ik Fani beloofd had te bellen met de resultaten van mijn confrontatie met Sophia.

Ze luisterde en zei iets dat me bang maakte. 'Ze heeft het te gemakkelijk opgegeven.' Ze klonk zelfs teleurgesteld. 'Ik had op zijn minst verwacht dat ze je zou hebben uitgedaagd die foto aan je tante te laten zien. Hou je ogen en oren open, wees alert en pas op dat je niet in een val loopt. Ik spreek je zondag, en dan zullen we nadenken en verdere plannen maken. Bovendien wil ik horen hoe je weekend met Adan is verlopen. Ik hoop dat je veel plezier hebt.'

Waarom had zij geen date vanavond? vroeg ik me af. Was er niemand in wie ze geïnteresseerd was? Het lag op het puntje van mijn tong om het te vragen, maar ik durfde niet. Ik bedankte haar, hing op en ging naar beneden om op Adan te wachten.

Sophia's deur was nog gesloten en ik hoorde geen muziek of enig ander geluid in haar kamer. Waarschijnlijk zat ze te mokken. Misschien vergiste Fani zich. Misschien zou dit alles haar ertoe brengen zich fatsoenlijk te gedragen.

Adan was precies op tijd en knap als altijd in een smaragdgroen sportjasje dat zijn ogen goed deed uitkomen. Hij bracht weer een roos voor me mee. Ik verwachtte eigenlijk dat tante Isabela er zou zijn om hem te begroeten, maar ze liet zich niet zien. We gingen naar buiten naar een van zijn andere sportauto's. Hij zei dat het een Aston Martin was, en toen hij me vertelde wat die kostte, snakte ik naar adem. Hij lachte om mijn reactie.

'Zoveel heb ik er niet voor betaald. We hebben een paar invloedrijke vrienden in de auto-industrie. De ironie zal je niet ontgaan, Delia. Mensen met het geld om iets te betalen hebben de relaties om het voor een veel lagere prijs te krijgen. Het is overal ter wereld hetzelfde.'

'Ja,' zei ik. 'Vast wel.'

We reden weg. Ik keek nog even achterom en dacht aan Sophia die nu woedend in haar kamer zat te kniezen. Fani's waarschuwing bleef in mijn hoofd hangen. Sophia zou zich niet zomaar op de achtergrond laten dringen. Elke dag zou ik op mijn hoede moeten zijn voor een nieuwe valstrik.

'Je bent erg in gedachten verdiept vanavond,' zei Adan. 'Alles in orde?'

'Si.'

Hij geloofde me niet natuurlijk. Hij zei dat ik na een verrukkelijk diner en de kennismaking met zijn vriend wel op zou monteren.

'Charles Daniels is een kok van wereldklasse,' zei hij. 'Zijn naaste vrienden noemen hem Chuck. Hij heefteen zogenaamde cordon bleu- kookopleiding gevolgd in Frankrijk, maar de Italiaanse keuken ligt hem meer. We hebben samen op een college gezeten, en toen veranderde hij van koers en ging doen wat hij altijd al had willen doen, kok worden. Zijn vader, die een opslagbedrijf heeft en een grote transportonderneming, vond het erg onplezierig dat hij niet bij hem in de zaak kwam. En hij vindt het beroep van kok nou ook niet om over op te scheppen. Maar hij heeft een oudere broer die in het bedrijf van zijn vader werkt.'

'Net als jij.'

'Ja, net als ik, wat Chucks vader niet ontgaan is. Hij gebruikt mij altijd als voorbeeld, maar Chuck is erg blij met zijn restaurant, om te kunnen doen wat hij het liefst doet. Hij is een aardige kerel en je kunt een hoop lol met hebben. Hij behandelt de gerechten die hij creëert als kunstwerken. Wacht maar tot je ziet hoe hij alles presenteert.

'Ik zal je een geheim verklappen,' ging hij verder, fluisterend alsof er iemand in de auto zat die hem zou kunnen afluisteren. 'Op een dag zal ik een groter restaurant voor hem bouwen en dan gaan we samen in zaken.'

Hij keek me aan om te zien hoe ik reageerde.

'Ik meen het serieus,' zei hij nadrukkelijk.

'O, ja.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik merk datje niet gauw onder de indruk bent,' zei hij. Wat voor reactie verwachtte hij van me? 'Eigenlijk vind ik dat heel prettig van je, Delia. Ik geloof niet dat je iets van namaak in je botten hebt.'

'Iets van namaak?'

'Je weet wel, iets huichelachtigs. Je bent authentiek van top tot teen,' legde hij uit. Het herinnerde me aan de keer dat Fani voor het eerst tegen me sprak en me vertelde dat ik een authentieke Mexicaanse was die in een authentiek Mexicaans restaurant kon werken.

'Ik ben wie ik ben,' antwoordde ik.Het restaurant was wat kleiner dan ik verwacht had, maar ik was niet teleurgesteld in het eten of Adans vriend Chuck. Wanneer hij maar de kans kreeg, kwam hij bij ons aan tafel zitten, en hij en Adan vertelden het ene grappige verhaal na het andere over hun ervaringen op college.

Fysiek kon het contrast tussen hen niet groter zijn. Chuck Daniels zag eruit als een echte kok, gezet, met een voortijdige onderkin, en armen als deegrollers. Toen Fani voor het eerst enige aandacht aan me schonk op school, probeerde Sophia, jaloers natuurlijk, me snel tegen haar in nemen door me te vertellen dat mooie meisjes en knappe mannen graag bevriend raken met mensen die minder aantrekkelijk zijn. Het maakt dat ze zelf beter uitkomen. Het was weer een manier om mij te beledigen. Ik had even nagedacht en toen gevraagd: 'Waarom ben jij dan niet haar beste vriendin?'

Ik had het niet op een onaangename toon gevraagd, maar het was voldoende voor haar geweest om zich op te winden en bij haar vriendinnen te gaan klagen dat ik onmogelijk te helpen was. Niettemin had ik me onwillekeurig afgevraagd of het waar was wat ze gezegd had. Ik vroeg het me nu ook weer af. Wat hadden Adan en Chuck met elkaar gemeen dat ze zulke goede vrienden waren? Misschien hoopte ik iets te vinden dat me afkerig zou maken van Adan, maar ik zag gauw genoeg dat er tussen hem en Chuck een warme, oprechte vriendschap bestond. Later vertelde Adan me dat Chuck de broer was die hij nooit had gehad.

'Ik zal alles doen om hem te helpen,' zei hij. 'En dat zal ik doen ook. Ik kan me zo kwaad maken over zijn vader!'

Maar zijn chagrijnige stemming was algauw weer verdwenen, en hij praatte enthousiast over onze boottocht naar Catalina.

'Ik zou nog wel ergens anders met je naartoe gaan,' zei hij toen we het restaurant verlieten, 'misschien om te gaan dansen, maar ik wil je vroeg naar huis brengen. Ik wil dat je morgen fris en uitgeslapen bent, zodat je niets zult missen.'

Maar toen we bij tante Isabela's haciënda waren, stapte hij niet onmiddellijk uit. Hij zette de motor af en bleef zitten. Ik wist niet wat ik aan moest met dat zwijgen van hem. Ik begon me nerveus te maken.

'Ik ben blij dat ik je in deze speciale tijd in mijn leven ontmoet,Delia. Ik voel dat mijn vader en ik aan de laatste etappe van een raketlancering beginnen. Ik neem aan dat je een paar pittige verhalen over mij gehoord hebt. Ik weet dat ik een bepaalde reputatie heb. Ik weet zeker dat Edward je voor mij gewaarschuwd heeft.'

Ik begon te protesteren, maar hij stak zijn hand op.

'Het is goed. Ik zeg niet dat ik die reputatie niet verdien. Ik wil je alleen laten weten dat jij het soort meisje bent dat een volwassen man van iemand kan maken.'

Hij glimlachte en boog zich naar me toe voor een tedere zoen. Toen trok hij zijn hoofd een eindje terug en keek me diep in de ogen. Als ik ooit het gevoel had mijn greep op de dingen te verliezen, dan was het nu wel. Ik zou me later vreselijk schuldig voelen, maar ik bracht mijn lippen bij zijn mond en kuste hem. Hij hield me heel stevig vast. Toen legde hij zijn hoofd op mijn schouder en fluisterde: 'Ik zal je nu de auto uit moeten zetten, anders laat ik je er nooit meer uit.'

Hij maakte zijn portier open als iemand die zijn best doet zich te verzetten tegen zijn dwingende fysieke verlangens, stapte uit en liep om de auto heen om mijn portier te openen. Zwijgend bracht hij me naar de deur van de haciënda, waar hij zich gedroeg als een galante Zorro en me een handkus gaf.

'Buenas noches, senorita,' zei hij. 'Suenos dulce.'

'Jij ook, Adan, droom prettig,' zei ik met een stem die recht uit mijn hart leek te komen.

Hij glimlachte en liep haastig naar zijn auto. Ik wachtte tot hij was ingestapt en weggereden en ging toen duizelig naar binnen. Ik had het gevoel dat ik omhoogzweefde boven de trap. Sophia deed haar deur open toen ik naar mijn kamer liep. Ik vermoedde dat ze bij het raam had gezeten en naar ons had gekeken. Ze was in haar nachthemd en op blote voeten.

'Ik wil niet langer ruzie met je hebben, Sophia.'

Haar lippen vertrokken in een wrange glimlach. 'O, dat is oké. Ik zoek geen moeilijkheden. Integendeel, ik wil je vriendin worden. Ik dacht alleen dat je wel zou willen weten waar mijn moeder vanavond was, of liever gezegd, met wie.' 'Ik-'

'Ze was uit met Adan Bovio's vader,' zei ze gauw. Toen lachte ze. 'Ze gebruikt je gewoon, zoals ze iedereen gebruikt.'

Ze liep haar kamer weer in en deed de deur dicht.

Ik bleef staan terwijl haar woorden door mijn hoofd galmden.

Misschien moest ik dankbaar zijn dat ze zo rancuneus was. Adans woorden, zijn knappe uiterlijk, de hele gezellige avond en zijn zoenen hadden me zo hoog in de wolken laten zweven dat ik Ignacio's gezicht niet meer kon zien. Het was of ik hem persoonlijk de derde dood toebracht.

Nu, dankzij Sophia, zakte ik als een lekke, leeglopende ballon terug op de aarde, waar beloftes als glanzende bubbels voorbijzweef- den en dan uiteenspatten.

Haastig liep ik naar mijn bed en de veilige slaap, waar ik kon ontsnappen aan Fani, Sophia, tante Isabela en aan Adan Bovio, en alleen mijn oma kon zien en alleen haar stem kon horen.

Maar vlak voordat ik in bed wilde stappen, zag ik de koplampen van een naderende auto. Ik keek door het raam en zag Adans vader uitstappen en het portier openen voor tante Isabela. Hij kuste haar toen ze uitstapte en ze hielden elkaar stevig vast. Ze leken nu al serieuze minnaars. Een afschuwelijke gedachte ging door me heen.

Als ik iets deed dat haar jacht op Adans vader zou kunnen verstoren, zou ze mij net zo veroordelen als ze mijn moeder had gedaan - als opnieuw haar hoop op een liefdesrelatie ijdel zou blijken.

Het was de emotionele wereld waarin ze leefde en die ze nooit zou kunnen ontvluchten.

We zaten allemaal in onze eigen val, misschien wel van eigen makelij.