8

Het feest

Het familielandgoed van Danielle Johnson was net zo mooi en luxueus als dat van Fani, maar minder groot en zonder heliport. Het zwembad en de tennisbaan waren zichtbaar vanaf de oprijlaan. Adan zei dat de eigen golfbaan van de Johnsons maar negen holes had. Arme Johnsons, dacht ik. Gaande van de haciënda van de ene rijke familie naar de andere, kon ik begrijpen dat iedereen die leefde en speelde in deze wereld van overdaad en luxe, met zijn bedienden en gourmetkeuken, zijn fonteinen van wijn, en glinsterende gouden en diamanten sieraden, onverschillig kon worden voor de andere wereld, de wereld waarin mensen zwoegden voor voedsel, warmte en geborgenheid. Het was werkelijk of deze rijke mensen op een andere planeet woonden, en ik een ruimtereiziger was die in een ander zonnestelsel terecht was gekomen.

Rijdend over Danielles oprijlaan, zag ik bedienden in een zwarte broek en een wit hemd heen en weer rennen om alle auto's te parkeren. Franse muziek klonk uit speakers langs de oprijlaan, zodat de mensen die aankwamen onmiddellijk werden ondergedompeld in het etnische thema van het feest. Net als in Fani's huis, en zoveel huizen van de rijke families hier, bevond zich voor de ingang aan de voorkant een groot plein. Vanavond was op dat van Danielle een replica gebouwd van de Eiffeltoren in Parijs, inclusief de verlichting. Later hoorde ik dat de replica de exacte details bevatte van het origineel en zes meter hoog was. Er was zelfs een kleine lift die echt functioneerde.

'En, wat denk je nu werkelijk van dit alles, Delia?' vroeg Adan, gebarend naar het schouwspel vóór ons.

'Als je wilt verdrinken in rijkdom, is dit de plaats om gelukkig te sterven,' zei ik. Hij lachte.

ik ben werkelijk onder de indruk van je gevatheid, Delia. Ik verlies al mijn stereotiepe vooroordelen tegen landelijke Mexicanen. Ik denk dat ik mijn eigen volk onderschat heb.'

'En dus ook jezelf,' zei ik. 'Vergeet niet dat je vader me verteld heeft waar zijn familie oorspronkelijk vandaan komt en waar je nog steeds familie hebt.'

Deze keer keek hij me minder geamuseerd, maar met meer waardering aan. Zijn blik was zo doordringend, dat mijn hart begon te bonzen. Een deel van me had gehuiverd voor elk verlangen dat hij me aardig zou vinden, en een gedeelte, waarvan ik begon te voelen dat het weieens de overhand zou kunnen krijgen, wilde niets liever. Op het ogenblik was elke gedachte aan Ignacio zo ver weg als de maan. Was ik bezig af te glijden van de berg van trouw en liefde? Hoe diep zou ik vallen?

De parkeerhulp die de deurknop vastgreep en mijn porder opende, wekte me uit mijn gedachten.

'Welkom op het feest,' zei hij automatisch.

'Ik moet iets van de achterbank halen,' zei Adan en liep haastig om de auto heen om mijn krukken te pakken. Toen hielp hij me uitstappen en ik plaatste de krukken onder mijn oksels. 'Oké?' vroeg hij.

Ik knikte en keek om me heen naar alles wat zich hier afspeelde. Kelners en serveersters in de kleding van Franse straatverkopers wachtten niet tot de gasten zich in het feestgewoel stortten. Ze kwamen naar buiten om de gasten te begroeten met drankjes en hors d'oeuvres. Het met dienbladen rondlopende personeel serveerde geen alcohol. Voor de volwassenen waren op het voorplein en in het huis bars opgesteld. Ik wist niet wat de minderjarige leerlingen van onze school zou beletten aan alcohol te komen, maar ik zag dat mannen die kennelijk bij de veiligheidsdienst hoorden, terzijde stonden en de mensen aandachtig observeerden, vooral de jongeren.

De entree en de zitkamer van het gigantische huis waren omgebouwd tot een balzaal in Parijs, zelfs met een klein toneel aan de rechterkant. Danielles vader had danseressen gehuurd voor de cancan. Hun kostuums lieten weinig te raden over, en hun publiek be- stond voor het merendeel uit de vaders en vrienden van Danielles vader. Sommigen rookten sigaren, en dunne spiraaltjes rook stegen op en parfumeerden de lucht met het zware, geurige aroma van tabak. Dieper in het huis speelden een stuk of zes mannen en vrouwen op kleine accordeons, jongleerden en goochelden om de gasten te vermaken. Bijna overal waar ik keek waren kraampjes met hapjes, variërend van garnalen, kip en stukken vlees aan stokjes geregen, grote schalen kreeft en vis, brood en groenten, en in één hoek Franse taartjes en pasteitjes die beslist konden concurreren met alles wat in Parijs zelf te krijgen was. De obers die opdienden droegen koksmutsen.

Mijn eerste gedachte toen ik zo om me heen keek en zoveel mogelijk in me opnam, was hoe groot het verschil was met een verjaardagspartij voor een meisje van Danielles leeftijd in mijn Mexicaanse dorp. Ik herinnerde me zelfs de noodlottige avond toen ik op het verjaardagsfeest was van Ignacio's zuster. Al het eten was zelf bereid, meegebracht door vrienden en familie. Behalve het spandoek boven de ingang van het huis waarop stond GEFELICITEERD, DANIELLE, wees niets erop dat het een feest was ter ere van haar. Op de uitnodiging had gestaan dat het verboden was om cadeaus mee te brengen, met de simpele verklaring dat uw aanwezigheid een voldoende geschenk was. Als het spandoek werd neergehaald, zou het een nieuwjaarsfeest kunnen zijn. Zou zo'n feest haar blij of somber maken? Als dit haar verjaardagsfeest was, hoe zou haar bruiloft dan wel niet zijn?

'Je bent er!' riep Danielle. Ze klapte in haar handen en kwam haastig naar ons toe. Drie van haar goede vriendinnen op school, die ook vriendinnen van mij waren, slierden achter haar aan als de staart van een vlieger. 'Ik ben zo blij dat je toch hebt kunnen komen, ondanks je ongeluk. Heb je pijn?'

'Nee,' zei ik, me afvragend hoeveel ze wist over mijn zogenaamde ongeluk.

'Wat een mooie jurk, Delia,' zei Colleen. De andere twee vielen haar bij, verbaasd en afgunstig.

'Dank je.'

Danielle omhelsde me, maar bewaarde haar liefste glimlach voor Adan, die ze net als een Frans meisje op beide wangen kuste.

'Ik ben zo blij datje kon komen,' zei ze. Ze wendde zich volledig van me af, net als de andere drie. Het leek of ik plotseling in een marmeren standbeeld was veranderd en zelfs niet de geringste aandacht waard was.

'Nee, ik ben degene die blij is. Wat een feest!' merkte Adan op.

'Ja, geweldig, hè?' Danielle boog zich zo ver naar hem toe dat ik dacht dat hij haar in zijn armen zou moeten opvangen om te voorkomen dat ze viel. 'Mijn vader grijpt elke gelegenheid aan voor een groots feest.'

'Dan is het hem beslist weer gelukt,' zei Adan. Hij veranderde van houding, zodat hij dichter bij me stond, en pakte mijn hand.

Ze keek even naar mij en ging weer rechtop staan. 'Fani staat met mijn moeder te praten,' zei ze. 'In het Frans! Ze spreekt drie talen.'

'Vier eigenlijk,' zei Adan. 'Ze kan zich redden met Duits omdat ze een tijdje in Berlijn is geweest met haar ouders.'

'Duits ook nog! Heb je geen hekel aan haar als ze zo perfect is?'

'Als we een hekel moesten hebben aan mensen omdat ze perfect zijn, zouden we ook een hekel aan jou moeten hebben, Danielle,' zei Adan. Ze keek hem stralend aan.

'Beloof me dat je me later vraagt om met je te dansen.' Ze knikte naar mij en keek even naar mijn enkel. 'Ik denk niet datje date vanavond kan dansen. Jammer, Delia.'

Haar vriendinnen kwamen dichterbij.

'We hebben allemaal gehoord over je ongeluk, Delia,' zei Katelynn. 'Hoe is het echt gebeurd?' vroeg ze, op de toon van iemand die het antwoord al kent.

'O, niet nu, meiden,' zei Adan, en kwam tussen ons in staan. 'Vanavond willen we niet aan nare dingen denken. Het is Danielles verjaardagsfeest.' Hij gaf haar een knipoog. 'Ik zal later met je dansen. Ik beloof het je. Maar nu verga ik van de dorst.'

Ze keek naar haar teleurgestelde vriendinnen, die allemaal hadden gehoopt op een nieuwsbulletin voor hun roddelpraatjes. Glimlachend deed ze een stap opzij.

'Natuurlijk kun jij iets sterkers krijgen, Adan. Voer alleen geen alcohol aan minderjarige meisjes,' voegde ze eraan toe, met een glimlach naar mij. Ze suggereerde duidelijk dat hij misschien iets voor me zou halen.

Adan lachte. 'Als ik naar jullie kijk, wordt het steeds moeilijker uit te maken wie minderjarig is.' Danielles vriendinnen proestten van het lachen.

'Later,' ging hij verder, en trok me zachtjes mee. 'Red me,' fluisterde hij. 'Zorg dat je die krukken kwijtraakt.'

'Ik weet niet zeker of dat wel genoeg zou zijn. Het waren net hennen die tegen een haan stonden te klokken.'

Hij lachte en pakte een sapje voor me van een van de bladen. Bij een bar bestelde hij een wodka-martini voor zichzelf. We aten een paar hors d'oeuvres voor we door de kamer naar Fani liepen, die ons onmiddellijk voorstelde aan Danielles moeder.

'Welkom, Delia. Ik ben blij dat ik eindelijk Isabela's nichtje leer kennen. Ik heb al zoveel over je gehoord van Danielle en nu van Fani dat ik het gevoel heb dat ik je al ken.'

'Merci, madame Johnson. Je suis honore'e d'étre ici.'

Ze keek me met een verbaasd lachje aan. 'Zijn jullie allemaal zo slim en wereldwijs?'

Ik schudde mijn hoofd, boog me naar haar toe en bekende dat ik die zin uit mijn hoofd had geleerd. Ze lachte hartelijk en staarde me geamuseerd aan. Ik vond haar veel mooier dan Danielle. Fani keek naar me met de goedkeurende blik van een moeder of voogd.

'Wat is er met je enkel gebeurd?' vroeg mevrouw Johnson.

'Een ongelukje. Ce n'est rien.'

'Het is niets? Bon. Wel, kinderen, veel plezier. Ik ben blij dat Danielle zulke aardige vriendinnen heeft.'

Ze gaf me een klopje op mijn hand en ging naar een paar andere volwassenen die dichtbij stonden.

'Dat is een dure jurk,' zei Fani onmiddellijk. 'Heeft je tante die voor je gekocht?'

'Nee. Het is een cadeau van mijn neef Edward.'

'Is het heus? Heel royaal van hem.'

Royaal? Als ze dit al zo royaal vond, wat zou ze dan wel zeggen als ze het hoorde van mijn auto?'

'Waar is die schat van een nichtje van je?' vroeg Fani, naar de ingang kijkend. 'Ik dacht dat ze zeker zou komen.' Het verbaasde me dat haar stem zo teleurgesteld klonk.

'Ze kan er elk moment zijn. Christian Taylor haalde haar af.'

'Christian Taylor? Heeft ze hem zover gekregen? Hm, het begint steeds interessanter te worden. Ik vraag me af wat die twee van plan zijn. Maak je niet ongerust. Ik heb de zaadjes geplant, dus iedereen weet dat zij verantwoordelijk is voor dat ongelukje van je.'

Dus Danielle en haar vriendinnen wisten het, dacht ik. Ik keek naar Adan. Hij had Fani natuurlijk verteld wat ik aan de telefoon tegen hem gezegd had. Ik was bang dat ze nu allemaal vastbesloten waren de kleinste details boven te krijgen.

'We kunnen het beter achter ons laten,' zei ik. 'Vooral op zo'n feest als dit.'

'Heb je me niet verteld dat je vader tegen je zei dat als je je als een schaap gedraagt, zij zich zullen gedragen als wolven?'

'Ja, maar...'

'Doe niet zo huichelachtig, Delia. Wees dapper en trots, of raap het wc-papier van je nichtje op,' snauwde ze.

'Fani, opstookster!' zei Adan.

'Nou en?' Ze keek naar de festiviteiten om ons heen, alle heerlijkheden, de muziek. 'Deze feesten kunnen zo vervelend zijn. Al die mannen die pretenderen jongens te zijn, al die jongens die pretenderen mannen te zijn.'

'Vervelend? Hoe kun je dat zeggen? Ik heb nog nooit zo'n geweldig verjaardagsfeest meegemaakt,' zei ik.

Ze grijnsde. 'Nou, verwacht maar geen pinata. Haal een glas champagne voor me, Adan.'

'Champagne? Wil je dat ik gearresteerd word wegens het bijdragen aan een overtreding van een minderjarige?'

'Spaar me. Het zou niet de eerste keer zijn datje dat deed,' zei ze.

'Wacht hier,' zei hij lachend. 'Ik moet het gaan halen en óverschenken in een limonadeglas.'

De danseressen begonnen weer de cancan te dansen, onder de aanmoedigingen van mannen en jongens.

'Adan vindt je echt aardig,' zei Fani. 'Ik heb hem nog nooit zoveel over een meisje horen praten. Hij bleef maar aan de telefoon hangen vanmiddag. Hij vindt dat je ver uitsteekt boven andere meisjes van jouw leeftijd. Wat heb je met hem gedaan toen hij je gisteravond naar huis reed?'

'Niks.'

'Zijn jullie rechtstreeks naar huis gegaan?' vroeg ze, hem nakijkend.

'Ja, we zijn meteen naar huis gegaan.'

'Ja, nou ja, wat je dan ook wel of niet gedaan hebt, het was genoeg om zijn fantasie aan het werk te zetten, en Adan heeft een wilde fantasie.'

Ze zweeg toen Adan terugkwam met de champagne in een limonadeglas. 'Gracias, senor.' Ze klonk met hem en nam een slokje van haar champagne.

'Laten we iets voedzaams gaan eten,' stelde ze voor.

Toen we door de kamer liepen naar de uitstalling van gerechten, bleef Fani staan en gaf me een zachte por om me te doen omdraaien. Sophia en Christian kwamen net binnen.

'Dit gaat goed worden,' fluisterde ze met een knikje naar Danielle en haar vriendinnen, die Sophia ook hadden gezien. Ze begonnen opgewonden te praten. Ze deden me denken aan een zwerm nijdige bijen.

'O, ik hoop dat ze geen problemen gaan maken,' zei ik. Het klonk als een gebed.

'Ze krijgt alleen maar wat ze verdient,' verklaarde Fani. 'Bovendien is het Danielles feest. Ze kan doen wat ze wil.'

'Met een beetje hulp van jou, denk ik,' mompelde Adan. 'Je vindt het heerlijk om het leven van anderen te regelen.'

'Het is geen leuk karwei, maar iemand moet het doen,' zei ze, en ze lachten allebei.

Adan schepte een en ander voor me op en bracht me naar een van de tafeltjes die waren opgesteld als in een Frans café, met kaarslicht en mandjes croissants. Toen ik om me heen keek in de kamer zag ik

Danielle en haar vriendinnen afstevenen op Sophia, die ondanks het feit dat ze eleganter gekleed was dan ik haar ooit had gezien en aan de arm liep van Christian Taylor, toch de indruk wekte van een vis op het droge.

Adan maakte ook een bord klaar voor Fani, en ze ging naast me zitten. Het viel me op dat geen van de jongens van onze school probeerde haar aandacht te trekken. Waren ze allemaal zo bang voor haar, bang om te worden afgewezen? Ze scheen het zich niet aan te trekken.

Vlak voordat Adan terugkwam met zijn eigen bord, boog Fani zich naar me toe, terwijl we allebei keken naar Danielle en haar vriendinnen, die stonden te praten met Sophia en Christian, en fluisterde: 'Adan weet wat er met je gebeurd is. Hij weet alles van de beruchte Bradley Whitfield-affaire. Hij wist er meer van dan ik.'

Ik verslikte me bijna in het stuk kreeft dat ik net in mijn mond had gestoken, maar voor ik kon reageren kwam hij naast me zitten.

'Wat gebeurt er in de soap?' vroeg hij, terwijl hij een hap van zijn hamburger nam en naar Sophia en Chrisdan knikte.

'Ik weet zeker dat ze haar een kruisverhoor afnemen,' zei Fani. 'Ze schijnt zichzelf te verdedigen, en Christian Taylor kijkt alsof hij haar advocaat is.'

Ze schenen nu in een serieus twistgesprek te zijn verwikkeld.

'Dat is niet leuk voor Danielles feest,' zei ik. 'Ze zal natuurlijk de pest in hebben.'

'Doe niet zo mal! Danielle is net als de anderen. Ze vindt het heerlijk om iemand te treiteren. Ik heb haar net wat nieuwe ammunitie bezorgd.'

'Wat ben je toch een kreng, Fani,' zei Adan glimlachend.

'Ik heb een goeie leermeester gehad.'

Sophia maakte zich los van Danielle en haar vriendinnen en liep de kamer door in onze richting, met Christian achter zich aan.

'Ojee,' zei Adan, 'hier komen de moeilijkheden.'

'Je vindt jezelf erg slim, hè?' zei Sophia, toen ze dicht genoeg bij ons was. 'Dat verhaal verzinnen over mij en dat snel rondvertellen om mijn avond hier te kunnen bederven.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb tegen niemand iets over jou gezegd.'

'Ja, ja.' Ze keek naar Fani. 'Ik zou ze maar gauw bij me vandaan halen als je weet wat goed voor je is.'

ik? Ik heb niets over ze te zeggen,' antwoordde Fani. 'En ik hou er niet van om bedreigd te worden.'

'Kom, meiden,' zei Adan. 'Laten we gewoon plezier maken vanavond.'

'Ja, nou, we weten wat dat voor jou betekent, Adan Bovio. Jij zult waarschijnlijk wel plezier hebben. Je hebt de juiste vrouw ervoor.' Ze knikte naar mij, draaide zich om en liep weg.

Christian haalde zijn schouders op alsof hij er niets aan kon doen, maar we konden zien dat hij ervan genoot, misschien wel net zoveel als Fani.

Ik voelde dat ik een vuurrood gezicht had. Mijn wangen gloeiden.

Adan lachte.

'Zie je nou?' zei Fani. 'Dit maakt het feest toch veel interessanter? Ik verheug me al op de tweede ronde.'

Zoals in het kinderspelletje, waarin een geheim in het oor van iedereen in een kring wordt gefluisterd tot het dramatisch veranderd terugkomt in het oor van de oorspronkelijke bedenker, begonnen de roddels van Sophia en Christian zich te verspreiden via de oren en monden van de andere leerlingen op het feest. Mijn schoolvriendinnen waren weer jaloers op me omdat ik met Adan Bovio was gekomen. Ze luisterden gretig en gaven de fluisteringen door. Ik had geen idee wat voor verdachtmakingen en geruchten tijdens die avond ontstonden, maar Fani hoorde alles wat er gemompeld werd en berichtte ons dat Sophia en Christian beweerden dat Sophia mij in bed had gezien met Edward en Jesse. Ze vertelde rond dat mijn tante erg van streek was en tegen ze had gezegd dat ze niet meer bij mij in de buurt mochten komen. Sophia beweerde dat ik daarom dat verhaal had verzonnen dat ze me van de trap zou hebben geduwd.

Even snakte ik naar adem. Het scheen dat iedereen op het feest afkeurend en hoofdschuddend naar me keek. Het verbaasde me dat iemand, vooral de meisjes van wie ik dacht dat het vriendinnen van me waren, zo'n verhaal konden geloven, maar nu was Katelynn bezig te beschrijven hoe innig ik met Edward en Jesse was omgegaan in het restaurant, en natuurlijk beweerde Christian dat ik liever bij hen dan bij hem was.

Zoals alle nare geruchten waren ze in essentie gebaseerd op enkele feiten. In dit geval was het dat Edward een auto voor me had gekocht en dat ze beiden de jurk die ik droeg hadden uitgezocht en gekocht. Christian bevestigde alles. Hij had de auto vanavond gezien. Toen ik die feiten niet kon ontkennen won al het andere aan geloofwaardigheid, en nog vóór het eind van de avond was ik en niet Sophia het mikpunt van de valse roddels.

'Heeft je neef een sportauto voor je gekocht?' vroeg Fani toen ze dat hoorde.

'Si. Het was een verrassing.'

'Dat geloof ik graag. Geen wonder dat Sophia zo roddelt. Ze gaat waarschijnlijk dood van jaloezie.'

Tot mijn verbazing en teleurstelling beschouwde Fani dat niet als onaangenaam voor me. Integendeel, ze vond de verbale strijd nog leuker. Adan moest uiteindelijk toch met Danielle dansen, en toen vroeg een van haar vriendinnen hem op de dansvloer. Jongens werden ten slotte dapper genoeg om Fani ten dans te vragen, maar niemand sprak verder met mij. Ik was bezig te verdrinken in ellende, terwijl ik naar iedereen zat te kijken. De stroboscooplampen werden aangezet en flitsten over hun lachende gezichten, gaven alle dansers een duivels aspect. Zelfs mijn enkel begon weer pijn te doen.

Hoe was die heerlijke avond zo verzuurd? Ik wilde niets liever dan vertrekken, maar niemand kon weg voordat de reusachtige verjaardagstaart naar binnen werd gereden. Danielle blies de kaarsjes uit, en toen volgde er een explosie van ballons die opstegen in de lucht. Tot ieders verrassing werden we daarna naar buiten geleid voor een spetterend vuurwerk, dat eindigde met de woorden Happy Birthday, Danielle in stralende letters tegen de inktzwarte lucht. Het was zo overweldigend allemaal dat ik in die ogenblikken elke gedachte aan Sophia en haar lasterpraatjes was vergeten.

Adan hield me dicht tegen zich aan. 'Je gezicht wordt verlicht door het vuurwerk,' zei hij, en kuste me. Het was een tedere, zachte kus, maar hartstochtelijk genoeg om een rilling van opwinding door me heen te laten gaan. Ik voelde dat ik bezig was alle weerstand te verliezen, en hij voelde het ook. 'Laten we hier weggaan,' fluisterde hij.

Ik keek naar rechts en zag dat Fani naar ons keek met een sluw glimlachje op haar gezicht. Ze had gezien dat hij me een zoen gaf.

'Kom,' drong Adan aan. Hij bleef even bij Fani staan toen we naar binnen gingen om afscheid te nemen van Danielle en haar ouders.

'Gaan jullie nu al weg?' vroeg Fani.

'Della heeft last van haar voet,' zei hij.

Ze glimlachte nog stralender. 'Niet alleen van haar voet denk ik.'

'Je bent een mormel,' zei hij.

'Bonne nuit, mon amie,' zei ze tegen mij. 'Ik spreek je morgen.'

'Buenos noches,' antwoordde ik. Daarna gingen we naar Danielles ouders.

'Ik ben erg blij dat je hebt kunnen komen,' zei haar moeder. Haar vader gaf Adan een hand en wenste zijn vader succes met de verkiezingen. Hij zei ook dat hij een bijdrage aan de campagne zou sturen.

Alle leerlingen van onze school die ze had uitgenodigd omringden Danielle, maar toen ze zag dat wij aanstalten maakten om te vertrekken, maakte ze zich los uit het groepje.

'Waarom gaan jullie zo vroeg weg?' jammerde ze. 'Het feest begint pas. De band blijft tot twee uur spelen.'

Adan legde uit dat mijn enkel pijn deed en dat ik naar huis moest om te rusten.

'Natuurlijk,' zei Danielle. 'Maar je kunt altijd terugkomen als je haar thuis hebt gebracht,' voegde ze  er flirterig aan toe. Hij reageerde niet. 'Ik hoop datje je gauw beter voelt, Delia. Zie je op school.'

'Dank je. Nog veel plezier vanavond.'

Ze glimlachte en keerde snel terug naar haar entourage. Ik keek om me heen of ik Sophia en Christian zag. Adan merkte het.

'Ik heb je nichtje ruim een halfuur geleden weg zien gaan. Ik weet zeker dat het niet was om naar huis te gaan.'

De parkeerhulp reed Adans auto voor en hij legde mijn krukken weer achterin.

'Nou, dat was me het verjaardagsfeest wél,' zei hij, toen we over de oprijlaan naar het hek reden. Hij keek me aan toen ik niet reageerde. 'Het spijt me dat Fani zo'n opschudding heeft veroorzaakt. Ze heeft zo'n geprivilegieerd, luxe leven geleid, zoveel glamoureuze en dure plaatsen bezocht en haar leven lang in dat paleis gewoond, dat ik denk dat ze zich gewoon verveelt en dit soort dingen doet om zich te amuseren. Ik maak me zorgen over haar.'

'Je maakt je zorgen over Fani? Met alles wat zij heeft, schoonheid, hersens, rijkdom?'

'Er ontbreekt iets belangrijks, Delia. Ze benijdt je.'

'Mij? Ik heb helemaal niks vergeleken met haar.'

'Je hebt een verdomd mooie nieuwe auto,' zei hij lachend.

'Je weet wat ik bedoel, Adan. Ik heb mijn familie verloren. Mijn neef Edward is royaal en lief voor me, maar ik zal zelf mijn weg moeten vinden in deze wereld. Ik ga gebukt onder lasten waarvan Fani zich geen voorstelling kan maken.'

'Dat weet ik, maar het heeft je sterker gemaakt, Delia. Dat kan ik zien, en Fani ook, en ze is jaloers op je innerlijke kracht, je trots. Geloof me.'

Ik zei niets. Het was troostvol dat te horen, maar ik wist niet zeker of het niet gewoon vleierij was.

'Ik wil je iets laten zien als je het goedvindt,' zei hij. 'Je wilt vast niet meteen naar huis.'

'Me iets laten zien?'

Die woorden, dat idee, wekten mijn pijnlijke herinneringen aan Bradley Whitfield.

'Het is niet meer dan een stuk grond,' zei hij. 'Ik weet wat er met je gebeurd is. Wees maar niet bang, ik heb een meisje nooit tot iets gedwongen dat ze niet zelf wilde. Dat soort mannen is onzeker en meelijwekkend.'

'Waar ligt die grond? Waarom wil je me die laten zien?' vroeg ik, niet in staat mijn zenuwachtigheid te verbergen. Was dit de rokkenjager die eindelijk boven water kwam?

'Een beetje geduld. En een beetje meer vertrouwen,' zei hij lachend.

We reden nog een eindje verder en toen nam hij een bocht die ons wegvoerde van de lichten en huizen. De weg liep over een lage heuvel. Toen hij stopte keken we uit op de lichten van Palm Springs. Het was een adembenemend uitzicht.

4

'Hier ga ik mijn eigen huis bouwen,' zei hij. 'De grond is van mij. Mijn vader heeft er niets mee te maken.'

'Het is een prachtig uitzicht.'

'Ja, en ik bezit ook het land eromheen, zodat ik aan beide kanten zeker zestienduizend vierkante meter privacy heb.'

'Wanneer ga je dat huis bouwen?'

ik ga beginnen op de dag dat ik de vrouw van mijn dromen heb gevonden,' zei hij. ik wil dat het het eerste en misschien enige huis wordt dat we zullen hebben. Je ziet,' ging hij glimlachend verder, 'dat ik een heel serieuze kant heb en weet wanneer het tijd is mijn wilde haren kwijt te raken. Weet je,' vervolgde hij, starend naar zijn terrein, 'als mijn vader gekozen wordt en zich met succes van zijn taak kwijt, is het niet ongebruikelijk dat zijn zoon zijn politieke voetspoor volgt. Misschien word ik later zelf wel senator. Het is heel belangrijk datje een goed huisvader bent als je de politiek in wilt.'

'Waar is die vrouw van je dromen?'

'Hier.' Hij wees naar zijn slaap. 'En hier', wijzend naar zijn hart. 'Ik zal het weten als ik haar tegenkom.'

'Ik wens je veel succes, Adan.'

Hij glimlachte naar me. 'Ik ben niet een van die mannen die je het hoofd op hol brengen met romantische leugens om je in bed te krijgen, Delia, maar ik wil je wel zeggen dat ik genoeg jonge vrouwen heb gekend om te weten wanneer iemand oprecht is, authentiek, en dat ben je. Ik wil meer over je weten, over de familie die je had in Mexico, over je kindertijd, alles, want als ik meer over jou te weten kom, denk ik dat ik ook iets over mijzelf te weten zal komen.'

Hij hief zijn handen op.

'Niet meer, no mas. Vorm je nu nog geen oordeel over me. Wees wantrouwend en sceptisch. Ik wil je vertrouwen verdienen.' Hij schakelde weer en reed terug.

Ik begon me te ontspannen. Allerlei gedachten tolden door mijn hoofd. Ik voelde me uitgeput door de achtbaan van emoties van deze avond. Ik aarzelde over mijn gevoelens voor Adan. Ik vond hem aardig, maar ik was bang dat ik hem te aardig zou gaan vinden en Ignacio de derde dood zou laten sterven nog voordat hij echt gestorven was. Elk warm gevoel voor Adan voelde aan als verraad jegens Ignacio. Hij had zoveel opgeofferd voor mij, voor ons.

'Wat ben je stil, Delia,' zei Adan. 'Ik heb toch niet iets gezegd dat je beledigd kan hebben?'

'O, nee, het spijt me. Ik ben gewoon erg moe.'

'Natuurlijk. Dat is begrijpelijk. Hoe gaat het met je enkel?'

'De pijn is niet zo erg meer. Ik denk dat hij gauw beter wordt.'

'Ik zou die krukken maar gauw wegleggen,' zei hij, toen we over tante Isabela's oprijlaan reden. 'Er staat een auto op je te wachten,' ging hij verder met een knikje naar mijn auto, die glanzend in het maanlicht voor tante Isabela's haciënda stond.

'Ja,' zei ik, nog steeds geschokt toen ik het me realiseerde.

We stopten achter de auto en hij stapte haastig uit om mijn krukken te pakken. Hij hielp me uit zijn auto en de trap op naar de voordeur.

'Ik hoop dat je ondanks enkele nare incidenten toch een prettige tijd met me hebt gehad vanavond.'

'O, ja!'

'Dus je gaat morgenavond met me eten? Ik beloof je dat ik je vroeg thuis zal brengen.'

ik ga 's avonds liever niet uit als ik de volgende dag naar school moet. Ik heb nog helemaal niets aan mijn huiswerk gedaan.'

ik snap het. Wat zou je zeggen van vrijdagavond? Een vriend van me opent een geweldig nieuw restaurant in Indian Wells, en ik zou daar graag met jou naartoe gaan.'

Zijn glimlach begon te verdwijnen bij mijn aarzeling. Mijn hart sloeg even over toen ik het zag. Het was of je een vlieger met een gebroken touw zag wegdrijven in de wind.

'Goed,' zei ik haastig. 'Dat zou ik fijn vinden. Dank je.'

'Ik dank jou, Delia. Ik heb een fantastische avond gehad.' Hij kuste me weer. Toen liep hij de trap af. 'Hé,' zei hij toen ik de deur opendeed. 'Misschien kun je me uitnodigen voor een ritje in je auto. Ik kan je helpen hem in te rijden.''Binnenkort,' zei ik.

Hij wachtte tot ik binnen was. Ik deed de deur achter me dicht en bleef even in de entree staan om op adem te komen. De trap doemde hoog voor me op en leek plotseling op een berg die ik moest beklimmen. Ik ging naar boven met mijn krukken in mijn linkerhand, terwijl ik me vasthield aan de leuning om niet te veel gewicht op mijn gezwollen enkel te plaatsen. Ik voelde me net een oude vrouw; ik bewoog me zo langzaam als senora Baca. Ik was halverwege de trap toen de voordeur open- en dichtging. Sophia keek naar me omhoog.

'Eerder thuis dan ik? Dat moet een vluggerdje zijn geweest,' zei ze, terwijl ze de trap opkwam. 'Misschien is Adan minder goed dan zijn reputade.'

Ik gaf geen antwoord, maar keerde haar evenmin de rug toe. De manier waarop ik woedend omlaag keek deed haar aarzelen. Haar blik ging van mij naar de trap en toen naar haar verbeelding.

'Ik zou me maar niks in mijn hoofd halen,' zei ze.

Ik genoot van de angst in haar ogen. Langzaam liep ze verder de trap op, bleef zoveel mogelijk aan de linkerkant lopen, en toen ik de kruk een beetje omlaag bewoog, holde ze voor me uit naar boven. Ik moest onwillekeurig even lachen.

'Je zou terug moeten naar Mexico,' riep ze toen ze boven was. 'Terug naar de plaats waar je thuishoort!'

'Dat zou ik moeten, ja,' mompelde ik, maar ze was al halverwege haar kamer.

De opschudding was voldoende om Edward en Jesse uit hun kamer te lokken. Ze kwamen snel naar me toe om me de rest van de trap op te helpen.

'Het gaat prima,' zei ik, maar ze droegen me bijna verder naar boven.

'We willen alles over het feest horen,' zei Edward. 'Ga even mee naar onze kamer.'

'Ik ben moe, Edward. Kunnen we het er morgen over hebben voor jullie teruggaan naar Los Angeles?'

'Natuurlijk. Blijf jij maar in bed,' zei Jesse. 'We zullen je je ontbijt brengen.' 'Nee, ik sta op,' zei ik snel, misschien te snel. Ik kon er niets aan doen maar ik was overgevoelig voor alles wat ze tegen me zeiden en voor me deden. Ik wist dat Sophia het zou opblazen en de afgrijselijke verhalen nog geloofwaardiger maken.

Edward kneep zijn ogen samen. 'Wat is er, Delia?'

'Heb je moeilijkheden gehad met Adan Bovio?' vroeg Jesse.

'Nee, hij was heel aardig, Jesse. Aanstaande vrijdag ga ik met hem eten in het nieuwe restaurant van zijn vriend.'

'O,' zei Edward.

'Het is goed, heus,' zei ik glimlachend. 'Ik ben alleen erg moe.'

'Natuurlijk. Slaap lekker.'

Ze keken me na toen ik naar mijn kamer ging. Ik glimlachte naar hen voor ik naar binnen ging en de deur zachtjes achter me dichtdeed.

'Nu had ik nog een geheim voor ze, dacht ik triest. Voor de twee mensen die het zorgzaamst en het liefdevolst voor me waren geweest. Zouden ze me meer haten als ze de waarheid hoorden of omdat ze die niet hadden gehoord? En hoe zouden ze zich tegenover mij gedragen als ze het wisten van die gemene geruchten die Sophia en Christian verspreidden?

Het leek me dat in welke richting ik ook keek of welke beslissingen ik ook nam, ik altijd gevangen zou raken in dit web van verwarring en gevaar. Mijn volk uit Mexico kwam hier voor bescherming, veiligheid, opleiding en gezondheid, maar ik zag slechts een storm van problemen komen opzetten.

Zelfs in mijn dromen dreven de donkere wolken mijn richting uit. De wind waaide harder, krachtiger, en de greep die ik had om de hand van mijn grootmoeder verzwakte.

Ik viel door een nachtmerrie heen in het licht van de ochtendzon, doodsbang waar de wijzers van de klok me heenvoerden.