6

Adan

Voor het dessert werd opgediend, werd senor Bovio geïntroduceerd. Hij hield een toespraak over zijn kandidatuur, over de reden waarom hij zich kandidaat had gesteld, en hoezeer hij de steun op prijs stelde die hij ontving van de hier aanwezigen en de mensen uit de gemeenschap. Hij beloofde zijn volle inzet, en stelde toen Adan voor, die opstond om te applaudisseren.

'Mijn zoon en ik zijn partners in zaken en partners in het leven, in alles wat een van ons beiden doet,' zei senor Bovio, en keek daarbij zo trots naar Adan dat de tranen in mijn ogen sprongen. 'Hij zal op mijn rug letten als ik vooruit loop.'

Iedereen klapte nog harder. Adan en zijn vader omhelsden elkaar, en toen stond Fani's vader op en zegde zijn steun toe aan Bovio's campagne met een bijdrage van een kwart miljoen dollar. Ik geloof dat mijn mond openviel. Ik had geen idee hoe rijk deze mensen waren. Met die donatie kon hij mijn hele dorp opkopen en nog meer, dacht ik.

Ik keek om me heen naar al die mensen, de mannen in hun fraaie smokings en de vrouwen beladen met diamanten en goud. En kijk dan eens naar mij, dacht ik. Hoe was ik in vredesnaam hier terechtgekomen? En waar ga ik nu naartoe?

De kelners en serveersters dienden het dessert op, een omelet sibérien. Onmiddellijk daarna werd Bovio benaderd door gasten die hem een envelop meteen cheque overhandigden of hem een bepaald bedrag in het vooruitzicht stelden. Ook Adan werd omringd door mensen die hem en zijn vader succes wensten.

'Kom,' zei Fani. 'We hoeven hier niet langer te blijven.' Ze liep met me de kamer uit naar haar eigen kamer in wat ze noemde het oostelijke deel van de haciënda.

Even dacht ik dat ik me in een of ander sprookjeskasteel bevond. Fani's slaapkamer was minstens twee keer zo groot als die van tante Isabela. Ik kon me er geen voorstelling van maken hoe groot de kamer van haar ouders zou zijn. Ze lachte toen ze mijn gezicht zag.

'Ik heb nog nooit zo'n kamer gezien, zelfs niet in een film.'

'Het is niet mijn schuld,' zei ze. 'Mijn vader denkt dat ik een prinses ben. En zeg niet dat ik me ook zo gedraag,' ging ze verder voor ik iets kon zeggen.

'Ik denk niet dat zelfs een prinses zo'n kamer of zo'n fantastisch bed heeft.'

'Waarschijnlijk niet. Mijn vader heeft het speciaal laten maken. Het is zeker zestig centimeter breder en langer dan het normale Californische kingsize bed.'

De vier pilaren reikten tot aan het plafond. In elk ervan waren engelen gebeeldhouwd met opgeheven hoofd en ogen, zodat het leek alsof ze opstegen naar de hemel. Het hoofdeinde was een kunstwerk op zich, een impressie van de ochtendstond, als de zon de vogels doet ontwaken en de bloemen ontluiken. Degene die dit gemaakt had moest werkelijk een kunstenaar zijn geweest. Het leek of alles in beweging was.

'Hoe kun je slapen in zo'n mooi omgeving? Er is zoveel om van te genieten.'

De kamer had grote boogvormige ramen met lichtroze fluwelen gordijnen die door gouden sjerpen bijeen werden gehouden. Er hingen twee gouden kroonluchters met de meest ongewoon gevormde gloeilampen die ik ooit had gezien. Ze kromden omhoog aan het eind en leken een beetje op de snavels van vogels.

Rechts was een zithoek met een televisie, computer en geluidsapparatuur, en ander entertainment, en links stond een toilettafel met een blad dat minstens drie meter lang was tot aan de deur van haar inloopkast. Die was twee keer zo groot als die van Sophia, met een tweede toilettafel en spiegels aan de muren.

ik slaap heel goed,' zei Fani. 'Alles hier is speciaal voor mij gemaakt, zelfs deze matras.' Ze drukte op de verende matras. 'Toe dan, ga maar zitten.'

Ik deed het. Ik vond eigenlijk niet dat hij veel comfortabeler was dan die van mij, maar ik glimlachte en zei dat het verbluffend was.

'Kom mee,' zei ze en ging me voor naar de zithoek. 'Ga zitten,' beval ze, wijzend naar een gigantische stoel met rode kussens en gouden kwasten. 'Ik heb een fles witte wijn.' Ze liep naar de kast en kwam terug met de fles en twee glazen.

Ze ontkurkte de fles en schonk de wijn in. 'Mijn vader heeft een kleine ijskast voor me in de kast laten installeren,' legde ze uit, 'zodat ik niet voortdurend het personeel hoef lastig te vallen of naar beneden moet als ik iets wil hebben. Op mijn zorgzame vader,' zei ze en tikte met haar glas tegen het mijne.

We dronken de wijn.

'En, heb je genoten van het diner?'

'O, ja, heel erg. Dank je.'

'O. Ik wilde alleen maar zo gauw mogelijk weg. Ik vond het zo'n bekrompen gedoe: iedereen die zo angstvallig lette op zijn of haar tafelmanieren. Ik vind het vreselijk om me al die tijd zo perfect te moeten gedragen, maar mijn moeder houdt één oog voortdurend op mij gericht en het andere op alle overige gasten. God verhoede dat er één haartje van je kapsel van zijn plaats is.'

'Mijn tante was net zo toen ik vanavond wegging. Ze moest eerst mijn jurk en schoenen goedkeuren.'

'Precies. Iedereen heeft het zo druk met indruk te maken op alle anderen, dat ze vergeten wie ze in werkelijkheid zijn. Het is alsof we allemaal in een toneelstuk optreden en geen regel van onze tekst mogen vergeten.'

Ik knikte, al had ik eigenlijk niet verwacht zoiets van Fani te horen. Op school gedroeg ze zich alsof dat het belangrijkste was, indruk maken op alle anderen, rondparaderend alsof ze inderdaad op het toneel stond.

'Als je jezelf blijft, zul je waarschijnlijk iedereen die je maar wilt imponeren,' zei ik.

Ze glimlachte, kneep toen haar ogen samen en boog zich naar me toe.

ik mag je graag omdat je nog onschuldig, ongekunsteld en eerlijkbent,' zei ze. Ze leunde achterover en wapperde met haar hand alsof ze een vlieg verjoeg. 'Maar waarschijnlijk zal dat niet lang duren.'

'Waarom niet?'

'Je zult net zo worden als alle anderen, je ongerust maken over vriendschappen, over je populariteit. Vertel me niet dat het je niets deed toen je in het begin van de week genegeerd werd.'

'Dat was Sophia's schuld, omdat...'

'Doet er niet toe wiens schuld het was. Je vond het niet leuk. Je was erg blij dat je gered werd. Je bofte dat ik dat kon doen.'

Ik voelde me verstijven. Een koude rilling kroop over mijn rug, maar veranderde in een vurige blos toen hij mijn hals en gezicht bereikte. Ik vond het niet prettig om beschouwd te worden als iemand die gered moest worden, en Fani deed er te arrogant over.

'Ik wil geen vriendschap met iemand die niet echt mijn vriendin wil zijn, maar alleen omdat ik plotseling belangrijk lijk.'

'Dan krijg je helemaal geen vriendinnen,' zei Fani. 'Ga niet te hoog te paard zitten. Des te dieper val je. Ontspan je. Geniet van het moment. We hebben plezier gehad, en misschien krijgen we nog wat meer. Ik mag je nichtje en haar vriendinnen niet, maar feitelijk vind ik niemand echt aardig op die school.'

'Waarom niet?'

'Dat heb ik je gezegd. Ze willen veel te graag populair zijn, geaccepteerd worden, belangrijk zijn.'

'Jij niet?'

'Ik hoef me er niet ongerust over te maken. Ik weet dat ik het ben,' zei ze zonder enige aarzeling. 'Nu wil ik dat je me vertelt wat er gebeurd is, over dat incident met Bradley Whitfïeld.'

'Incident? Hij is gestorven. Dat is meer dan een incident.'

'Je weet wat ik bedoel,' snauwde ze, en glimlachte toen. 'Hoe heeft hij je verkracht? En probeer maar niet het te ontkennen. Ik heb mijn informatiebronnen, of liever gezegd, mijn vader heeft ze. Nou?'

'Ik vind het moeilijk om over dat alles te praten,' zei ik. 'Alsjeblieft.''O, hou op. Het is allemaal verleden tijd. De Mexicaanse jongens zitten in de gevangenis, en een ervan is dood, toch? Er zijn geen gevoelens meer die gekwetst kunnen worden.' 'Behalve die van mij,' zei ik.

ik heb je een gunst bewezen. Je kunt dat goedmaken door me alles te vertellen. Ik wil alle details weten. Als iets dergelijks je overkomt, zijn zelfs de kleinste kleinigheden belangrijk. Nou?'

Ik voelde mijn ogen vochtig worden. Erover praten was het opnieuw beleven en ik was altijd bang dat ik iets zou zeggen dat mensen op het idee zou brengen dat Ignacio niet dood was.

'Het is zo pijnlijk om weer aan dat alles te denken.'

Ze dacht even na. 'Oké. Ik weet wat je kunt doen. Je moet doen alsof het iemand anders is overkomen. Doe maar of je een verslaggever bent die het verhaal schrijft. Om te beginnen, hoe heeft hij je ertoe gekregen met hem mee te gaan?'

Ik wendde mijn blik af. Waarom wilde ze dat allemaal weten? Ik haalde diep adem. Ze zou niet ophouden voor ik het haar vertelde.

'Hij sprak goed Spaans en gedroeg zich alsof hij een vriend was en me wilde helpen mijn weg te vinden in Amerika. Ik vond hem vriendelijk en aardig. Op een dag pikte hij me op toen ik van de bushalte naar huis liep, en hij vroeg of ik hem gezelschap wilde houden als hij een huis ging inspecteren dat hij en zijn vader renoveerden om het daarna te verkopen. Ik wilde niet, maar hij beweerde dat het in een wip gebeurd zou zijn. Hij was Sophia's vriendje, dus ik dacht niet dat ik bang hoefde te zijn. Ik dacht dat hij gewoon indruk op me wilde maken met zijn prestaties, maar toen we daar kwamen...'

'Ja? Wat toen?' vroeg ze, zich naar voren buigend.

'Hij drong zich aan me op, drukte me omlaag op de grond. Het was afschuwelijk.'

'Waar deed hij dat precies?'

'Waar? In het huis... op de grond.'

'Dus... je hebt er geen moment van genoten?'

'Nee,' zei ik, verbaasd over haar vraag. 'Ik voelde me smerig, vanbinnen en vanbuiten.'

Ze keek een beetje teleurgesteld en leunde weer achterover.

'Hij probeerde me over te halen het niet te vertellen, en toen probeerde hij me met andere jongens mee te laten gaan.'

'Wat een engerd. Ik kan me hem nog heel goed herinneren. Hij was een knappe jongen, en natuurlijk wilde hij met me uit, maar hij had iets dat me deed afknappen.'

'Dan heb je geluk gehad.'

'Bij mij zou hij nooit zoiets geprobeerd hebben.' Ze staarde me even aan en glimlachte toen. 'Wat vind je van Adan?'

'Hij is een heel aardige en knappe jongen.'

'Hij is een man, geen schooljongen. Ik weet zeker dat hij het al met een hoop vrouwen heeft gedaan. Ik denk dat je erg bang bent om alleen te zijn met een jongen sinds die verkrachting, hè? Waarschijnlijk heb je voortdurend nachtmerries.'

'Nee. Ik geloof niet dat alle jongens zo gemeen zijn.'

Ze nam me weer aandachtig op. 'Er is niet echt iets tussen jou en je neef Edward, hè? Je kunt het mij wel vertellen. Ik roddel niet. Een geheim wordt bij wijze van spreken weggesloten in een kluis als het mij wordt verteld.'

'Niets van wat Sophia allemaal rondbazuint is waar. Edward is mijn beste vriend, en Jesse ook.'

'Dat dacht ik al. Hij maakt niet de indruk dat hij bi is.'

'Wat is dat?'

iemand die biseksueel is. Je weet wel, een jongen die van jongens en van meisjes houdt.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Er zijn zoveel verwarrende dingen over jongens en romantiek, dat ik begrijp dat sommige vrouwen non willen worden.'

Ze vond dat erg grappig.

ik meen het serieus.'

'Ik geloof je. Kom maar bij mij als je twijfelt of vragen hebt.'

'Hoe komt het dat je zoveel weet? Heb je veel vriendjes gehad?'

'Nee, maar ik heb een ingebouwde sekstrucdetector.'

'Wat is dat nu weer?'

'Een soort alarm dat hier afgaat,' zei ze, wijzend op haar slaap, 'en me vertelt dat ik op mijn tellen moet passen, uit de buurt van deze of gene moet blijven.'

'Ben je daarmee geboren?'

'Ja. Het is instinctief. Als je meer ervaring hebt, zul je jongens beter kunnen doorzien en weten wie je wel en niet kunt vertrouwen.'

'Je boft dat je zoveel weet,' zei ik.

Er werd op de deur geklopt en toen we ons omdraaiden zagen we Adan op de drempel staan.

'Mag ik binnenkomen, of is dit een van de meiden-onder-elkaar- discussies?'

'Als je bedoelt of we het over jou hebben, dan is het antwoord nee,' zei Fani, en hij begon te lachen. 'Begint het feest af te lopen?'

'Ja.' Hij kwam binnen. 'Mijn vader heeft het goed gedaan. Je kunt geen campagne voeren zonder een hoop poen, vooral niet als je senator in Californië wilt worden,' zei hij, zich tot mij richtend.

'Poen is geld?'

'Dinero, mucho dinero,' zei hij. Hij keek naar Fani. 'Ik zie die al-te- bekende grijns van je, Fani.'

'Je ziet wat je wilt zien,' zei ze.

'Ja, nou ja, ik kwam alleen even boven om te zien of Delia een lift naar huis nodig heeft. Mijn vader en ik zijn in aparte auto's gekomen.'

'Ze heeft geen lift naar huis nodig, maar ze kan zich door jou thuis laten brengen, als ze dat wil. Wat wil je, Delia?'vroeg ze glimlachend.

'O...' Ik keek naar Adan. 'Ik wil niet lastig zijn.'

ik betwijfel of hij dat lastig vindt,' zei Fani.

'Natuurlijk niet,' viel Adan haar bij. 'Het is min of meer in mijn richting.'

'Hangt ervan af wat jouw richting is,' zei Fani.

Hij lachte. 'Kom, Delia, laat ik je hiervandaan halen voordat ze je ervan overtuigt dat ik een gevaarlijke casanova ben.'

'Bedoel je dat je dat niet bent?' vroeg Fani lachend. Ik lachte ook, maar voornamelijk omdat zij lachten.

'Kan dat wel?' vroeg ik haar. 'Dat hij me thuisbrengt? Zullen je ouders dat niet erg vinden?'

'Nauwelijks,' zei ze. 'Ze zijn zich van niets anders bewust dan waarmee ze op het ogenblik bezig zijn. Toe dan. Morgen praten we verder en bereiden we ons voor op het feest van de Johnsons. Ik heb begrepen dat je nichtje is uitgenodigd. Gaat ze erheen?'

'Ze heeft ja gezegd.' 'Als Adan aanbiedt om met je naar het feest te gaan,' fluisterde ze, 'doe dat dan. Dan hoefje niet bij haar te blijven.'

Ik zei niets, maar vroeg me af wat mijn tante ervan zou vinden.

We liepen naar buiten, de trap af, zodat ik afscheid kon nemen van Fani's ouders en hen bedanken. Ze deden alsof ze niet wisten dat ik er geweest was en bekeken me nauwelijks. Fani keek naar me met een blik van 'Zie je wat ik bedoel?'

Adan had een prachtige teakkleurige Jaguar cabriolet. Fani liep met ons mee naar buiten en ik bedankte haar nogmaals voor de uitnodiging.

'Zorg ervoor dat ze rechtstreeks en veilig thuiskomt, Adan,' waarschuwde ze.

'Jawel, mevrouw,' zei hij, salueerde en maakte het portier voor me open.

'Ik meen het. Ze was mijn gast vanavond, niet jouw gast.'

'Begrepen, commandant.'

'Denk aan de seksdetector,' fluisterde Fani toen ik instapte.

'Dank je. Buenos noches.'

Ze glimlachte en bleef staan tot we wegreden.

'Hoe lang ben je met Fani bevriend?' vroeg Adan toen we van de oprijlaan op de straatweg kwamen.

'Niet lang.'

'Ik geloof niet dat Fani zoveel vriendinnen heeft,' zei hij. Hij keek me aan. 'Heb ik gelijk?'

'De meeste meisjes op school willen haar vriendin zijn.'

'Ja, maar ze weet het en houdt zich op een afstand. Je moet iets hebben dat haar aantrekt om je bij haar thuis uit te nodigen.' Hij glimlachte. 'Als Fani je aardig vindt, moetje iets bijzonders hebben.'

Toen ik geen antwoord gaf, ging hij verder, ik zal erachter moeten komen wat dat is.'

Het maakte me zenuwachtig hem zoiets te horen zeggen, dus stelde ik hem vragen over zichzelf en hoorde hem uit over zijn jeugd, zijn opleiding en de samenwerking met zijn vader. Hij vertelde me dat hij een diploma economie had van de University of Southern Califörnia, en ik vertelde hem dat mijn neef Edward daar nu stu- deerde. Verder zei ik niet veel over Edward. Ook al vond ik het geen prettige gedachte, toch maakte het feit dat Sophia en haar vriendinnen die valse geruchten over me verspreidden, dat ik voorzichtiger was met het noemen van Edwards naam, vooral als het trots en bewonderend klonk. Ik was kwaad dat ik zo op mijn hoede moest zijn, maar ik was bang dat iemand zou kunnen denken dat ze gelijk had en al die verschrikkelijke dingen die ze over ons verzon de waarheid waren.

Adan interesseerde zich trouwens niets voorverhalen over andere mannen. Hij was alleen maar geïnteresseerd in mij.

ik zou graag meer willen weten over je leven in Mexico en je indruk over de mensen hier. Ik denk dat ik zal ingaan op Fani's uitnodiging voor dat feest. Zal ik je komen afhalen?' vroeg hij toen we de straat inreden naar de haciënda van mijn tante.

'Ik moet even afwachten wat mijn tante zegt. Mijn nichtje Sophia is ook uitgenodigd.'

'Oké, als we haar met ons mee moeten nemen, kan dat. Ik heb drie auto's en in de twee andere kunnen meer personen.'

'Drie auto's? Waarom heb je er zoveel nodig?'

Hij lachte. 'Het is niet dat ik er zoveel nodig heb, Delia. Binnenkort zal ik er meer dan drie hebben. Ik ben bezig mijn eigen auto- collectie op te bouwen.'

Verbluft schudde ik mijn hoofd. In mijn dorp in Mexico was het al geweldig als je een verzameling flessendoppen had.

'Vertel eens, zijn er veel jongens die met je uit willen?' vroeg hij.

'Niet veel.'

'O? Zijn de jongens tegenwoordig zo verlegen? Ik kan me niet voorstellen dat je bij mij op school zou zitten en ik niet met je zou willen afspreken. Op deze rollende steen groeit geen mos,' zei hij en wees met zijn duim naar zichzelf. Hij glimlachte naar me, maar ik kon me niet ontspannen. 'Je kijkt bezorgd,' zei hij toen hij mijn gezicht zag.

ik ben hier nog niet zo lang, Adan. Ik weet niet altijd hoe ik moet reageren of wat ik moet zeggen.'

'Natuurlijk. Dat is niet meer dan logisch. Het lijkt me leuk je din- gen te laten zien, dingen te leren. Je bent niet zo verknipt als de meeste meisjes van jouw leeftijd. Je bent een frisse teug water.'

Ik lachte, maar keek toen weer peinzend.

'Wat is er?' vroeg hij.

'Ik ben al eens eerder met water vergeleken, met een rivier.'

'Je mag in mijn tuin stromen wanneer je maar wilt,' zei hij lachend.

Ik begon me te ontspannen. Nu was hij degene die plotseling heel ernstig keek.

'Ik ben blij dat je er vanavond was, Delia. Je hebt het begin gezien van iets historisch. Mijn vader zal een groot man worden, niet dat hij dat nu al niet is, maar hij zal eindelijk naar waarde geschat worden. Mijn familie zal een belangrijke familie worden in deze staat. Het zal goed zijn om ons te kennen.'

'Ja, je vader is een indrukwekkend man, Adan. Ik begrijp waarom je zo trots bent.'

'Dank je,' zei hij. 'Hier is het, hè?' Hij knikte naar de ingang van tante Isabela's landgoed.

'Si.'

'Si? Dat vind ik leuk. Blijf Spaanse woorden gebruiken wanneer je maar kunt.' Hij reed naar de voorkant van het huis. Ik wist zeker dat ik Sophia's gordijn opzij zag schuiven zodat ze naar buiten kon kijken.

Adan sprong uit de auto en liep eromheen om mijn portier te openen.

'Gracias, senor,' zei ik. Hij keek me stralend aan.

'Su casa es grande,' zei hij, met een knikje naar de haciënda.

'No es mi casa.'

'Hé, je woont hier, dus is het van jou,' zei hij. Hij pakte mijn hand en hielp me de trap op naar de voordeur, ik lever je veilig af,' zei hij met een diepe buiging. 'Zeg alsjeblieft tegen je nichtje dat ik me als een echte gentleman heb gedragen.'

Ik moest lachen.

'Zo is het beter. Je lach zou een wilde tijger temmen.'

'Buenos noches,' zei ik en reikte naar de deurknop. Hij pakte mijn hand vast en draaide me naar hem om.

'Buenos noches, senorita México,' zei hij, gaf me een snelle kus op mijn mond en maakte weer een buiging, ik bel je morgenochtend om onze afspraak te regelen voor het feest, si?'

Het ging zo gauw allemaal, dat ik het gevoel had dat ik had lopen rennen en op adem moest komen.

'SC?' vroeg hij weer.

'SC zei ik en opende de deur. Hij keek me na toe ik naar binnen ging. 'Goedenavond en welbedankt,' zei ik zachtjes, en sloot de deur. Ik had het gevoel dat als ik hem snel weer opendeed, hij er nog zou staan.

'Wie heeft je naar huis gebracht?' hoorde ik Sophia boven aan de trap vragen, ik zag dat je niet thuis bent gebracht met hun Rolls- Royce.'

Eerst dacht ik erover geen antwoord te geven, maar ik wist dat het geen eind zou maken aan haar vragen. Ik begon de trap op te lopen.

'Een vriend van Fani.'

'Wie? Ik ken al haar vrienden.'

'Hou kun jij al haar vrienden kennen? Je bent toch nooit bij haar thuis geweest?'

'Mocht wat. Ik weet tóch wel met wie ze rondhangt. Wie was het?'

Ik bleef een paar treden onder haar staan. 'Sophia, het gaat je niets aan,' zei ik langzaam en vastberaden.

Ze keek me woedend aan. Ik boog mijn hoofd en liep verder de trap op. Op het moment dat ik langs haar kwam, pakte ze mijn haar beet. Met een gefrustreerde gil trok ze zo hard aan me dat ik mijn evenwicht verloor en achteroverviel, op de hoek van een tree terechtkwam en tollend omlaagviel, terwijl ik wanhopig naar de trapleuning greep om mijn val te breken. Ik gilde van pijn toen mijn rechtervoet in een van de spijlen terechtkwam en me met een ruk tot stilstand bracht. Ik was bijna onder aan de trap.

Senora Rosario kwam als eerste de gang door gehold, gevolgd door senor Garman en tante Isabela. Ik kreunde en probeerde op adem te komen terwijl de pijn omhoogschoot door mijn been naar mijn heup.

'Wat gebeurt hier?' vroeg tante Isabela.

Voor ik kon antwoorden, deed Sophia een stap omlaag en zei: 'Misschien is ze dronken of zo. Ze struikelde over een tree en verloor haar evenwicht.'

'Dronken?' zei tante Isabela.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dat is niet waar, tante Isabela.' Senora Rosario stond naast me en probeerde me overeind te helpen. In een oogwenk was senor Garman om haar heen gelopen en tilde me letterlijk op de been, maar ik gilde het uit toen ik mijn gewicht op mijn rechtervoet plaatste.

'Misschien is hij gebroken,' zei hij tegen tante Isabela.

'Ik zal wat ijs halen,' zei senora Rosario en liep haastig weg.

'Wat een herrie! En dat 's avonds laat. Jullie tweeën betekenen nog eens mijn dood,' zei tante Isabela.

De tranen stroomden over mijn wangen.

ik probeerde haar tegen te houden, maar het ging zo snel in zijn werk,' zei Sophia. 'Het ene moment liep ze de trap op en het volgende rolde ze omlaag. Ik dacht dat ik droomde.'

'Je droomt ook,' wist ik uit te brengen. 'Hoe kun je zo liegen!'

Ze zette haar handen op haar heupen en schudde haar hoofd, ik lieg niet! Waag het niet mij een leugenaarster te noemen! Ze is dronken, moeder. Ruik maar aan haar adem.'

Ik keek naar tante Isabela. Ik had een glas wijn gedronken met Fani en verbeeldde me dat het nog steeds te ruiken was.

Ze deed een stap naar voren, maar bleef staan toen senora Rosario terugkwam met het ijs en dat op mijn enkel legde, die al rood en gezwollen was.

ik hoef niemands adem te ruiken. Dit is een belachelijk tumult. Meneer Garman, breng haar naar de spoedeisende hulp en zeg dat ze mij de rekening sturen,' beval ze. 'En jij gaat naar boven, naar bed, Sophia.'

Sophia keek naar me met een voldane glimlach. 'Ja, moeder. Dat is precies wat ik wilde doen vóór dit belachelijke tumult.' Ze draaide zich om en liep naar boven.

'Steun maar op mij, Delia,' zei senor Garman.

'Hou het ijs erop!' riep senora Rosario ons na.Ik hoefde niet op senor Garman te steunen. Hij droeg me prak- tisch het huis uit naar de limousine. Ik zakte onderuit op de achterbank en sloot mijn ogen. De pijn in mijn enkel was nu meer een dof kloppen dan een stekende pijn, maar het maakte me misselijk.

'Probeer je te ontspannen, Delia,' zei senor Garman op medelevende toon. 'Je bent er in een mum van tijd.'

Hij reed heel snel, en voor ik het besefte waren we op het parkeerterrein. Hij liep om de auto heen, tilde me op en droeg me naar de lobby. Er zaten nog drie andere mensen te wachten: een man met zijn hoofd in zijn handen en een ijszak op de achterkant van zijn hals en een vrouw met een jong kind dat had gehuild.

De receptioniste keek op toen senor Garman me naar de balie droeg.

'Ze heeft een ongeluk gehad op een trap en kan haar voet niet gebruiken,' legde hij uit.

'Breng haar door die deur maar naar binnen,' zei ze terwijl ze opstond.

Een verpleegster kwam naar hem toe om hem de weg te wijzen. Ik werd op een dikke matras gelegd.

'Laat dat ijs op je enkel,' zei de verpleegster, 'tot de dokter komt.'

Ze vroeg senor Garman naar de receptie te gaan om de nodige informatie te geven.

Ik kon bijna niet geloven dat ik in het ziekenhuis was. Het was allemaal zo gauw gegaan. Kortgeleden zat ik nog in een ontzettend duur huis aan het meest fantastische diner dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik was vrolijk, opgewonden, zweefde op een magisch tapijt, en een ogenblik later was alles veranderd.

Natuurlijk was mijn woede gericht tegen Sophia. In haar drift was ze verblind door woede en jaloezie. En toen had ze als altijd gebruikgemaakt van leugens om een excuus te verzinnen, zodat haar geen blaam zou treffen. Het duurde zo lang voor de dokter in de onder- zoekkamer kwam dat ik bijna in slaap viel. De pijn was doffer maar nog heel erg.

'Zo, zo,' zei de dokter, 'en wat hebben we hier?'

Ik wilde overeind komen, maar hij zei dat ik me moest ontspannen. Hij keek naar mijn enkel en draaide die even. Ik gaf een gil bij de nieuwe, stekende pijn.

'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' vroeg hij.

Ik wist niet of het nog meer problemen zou veroorzaken als ik de waarheid vertelde, dus zei ik slechts dat ik op een trap was gestruikeld en mijn voet klem was geraakt.

'We zullen een röntgenfoto maken,' zei hij. 'Rustig maar.'

Hij liep de kamer uit en een ogenblik later kwam de verpleegster terug met een rolstoel.

Ze reed me naar de röntgenafdeling en hielp me te gaan liggen. De röntgenoloog nam de foto's en toen werd ik weer teruggebracht naar de onderzoekkamer. Het leek weer een uur te duren voor de dokter terugkwam.

'Hij is niet gebroken,' zei hij. 'Het is een ernstige verstuiking. Je hebt geluk gehad.'

Geluk? dacht ik. Ik moest bijna lachen.

ik zal hem voor je verbinden. Je mag hem een paar dagen niet gebruiken, en houd hem voorlopig omhoog. Leg er een paar kussens onder als je gaat slapen. Als de zwelling verdwijnt, moetje een vochtig thermoverband aanbrengen. Wees maar niet bang, het komt prima in orde.'

'Hoe lang mag ik hem niet gebruiken?'

'Je kunt op krukken lopen. Daar kunnen wij voor zorgen. Breng ze over een paar dagen terug. Ik weet zeker dat je enkel dan weer beter is.'

Hij liet de verpleegster een paar krukken brengen.

'Probeer er een tijdje geen gewicht op te laten rusten,' adviseerde ze.

Ik hobbelde naar de hal, waar senor Garman zat te wachten. De verpleegster vertelde hem over de bevindingen en de instructies van de dokter. Hij hielp me weer op de achterbank van de auto en zette de krukken naast me.

'Goed dat hij niet is gebroken,' mompelde hij, en we reden weg.

Plotseling werd alle pijn me te veel en een intense vermoeidheid maakte zich van me meester. Ik viel in slaap voordat we bij de haciënda waren. In plaats van me de trap op te laten hinken naar de voordeur, tilde senor Garman me weer op en droeg me als een baby naar bo-ven. Ik voelde me heel erg verlegen, maar ik denk dat ik voor hem niet veel meer woog dan een baby.

Mijn tante kwam niet naar buiten om te zien wat ze met me gedaan hadden, maar senora Rosario kwam wél en luisterde naar de verklaring van senor Garman, die me nog steeds in zijn armen hield. Hij droeg me de trap op naar mijn kamer en zette me vlak achter de deur op de grond.

'Denk aan de kussens onder je enkel,' zei hij.

Ik bedankte hem. Ik zag Sophia's deur op een kier opengaan en meende haar naar ons te zien gluren. Toen senor Garman zich omdraaide en wegging, deed ze haar deur weer dicht. Ik wilde dat ik de kracht had om naar haar toe te gaan, maar ik kon alleen maar aan mijn bed denken. Het was al bijna halfdrie in de ochtend. Ik legde de kussens onder mijn enkel en viel zo snel in slaap dat het meer leek of ik het bewustzijn verloor.

Als iemand al kwam kijken hoe het met me ging, dan werd ik in ieder geval niet wakker. Ten slotte werd ik gewekt door mijn telefoon, en toen ik op de klok keek, zag ik dat het al bijna twaalf uur was. Ik schrok dat ik zo lang had geslapen. Toen ik me omdraaide om op te nemen, herinnerde mijn enkel me eraan dat het gebeurde geen nachtmerrie was geweest.

Met hese stem zei ik hallo.

Ik hoorde een mannelijke lach. 'Vertel me niet dat je nog slaapt, Delia,' zei Adan.

'Helaas wel,' zei ik, 'maar niet omdat ik zo lui ben. Ik ben gisteravond van de trap gevallen en moest naar de spoedeisende hulp. Ik heb een verstuikte enkel.'

'Dat meen je niet. Hoe kwam het dat je van de trap viel?'

'Ik had hulp,' zei ik raadselachtig.

Hij zweeg even. 'Bedoel je datje geduwd bent?'

'Getrokken lijkt er meer op.'

'Wie heeft dat gedaan? Sophia?'

'Ik wil er niet over praten, Adan.'

'Afgrijselijk. Ik had gehoord dat ze nogal gemeen is, maar dit... kun je nog naar het feest van de Johnsons?' 'Ik weet het niet. Ik loop een paar dagen op krukken.'

'Dan is het enige datje niet zult kunnen dansen,' zei hij. 'Ik heb al met Fani gesproken. Ik kan je om zeven uur komen halen. Weten we al of Sophia meegaat?'

'Ja, dat weten we. Ze gaat niet met ons mee. Hoe zeg je dat? Als ik haar niet meer zie of spreek, zou dat te gauw zijn.'

Hij lachte. 'Ik bel je later nog om te horen hoe het met je gaat. Laat je er niet onder krijgen. Denk er maar aan hoe nieuwsgierig iedereen zal zijn om je op krukken te zien lopen. Je zult het middelpunt van de belangstelling zijn.'

'Ik ben liever onzichtbaar.'

'Ik hou van je gevoel voor humor, Delia. Ik spreek je nog', en toen hing hij op.

Ik kermde toen ik rechtop ging zitten en naar mijn arme verbonden enkel keek. Als ik had ontbeten zou ik het thermoverband erom doen, dacht ik.

Er werd op mijn deur geklopt en Edward en Jesse kwamen binnen. Ik was vergeten dat ze vandaag zouden komen. Ze hadden blijkbaar alles al gehoord van senora Rosario of senor Garman, misschien zelfs wel van tante Isabela.

'Vertel me wat er is gebeurd, verdomme,' zei Edward kwaad. 'En verzin geen excuses voor haar of probeer haar minder schuldig te doen lijken.' Ik keek naar Jesse, die even kwaad keek als Edward. Ze waren een weerspiegeling van mijn eigen woede.

'Wees maar niet bang,' zei ik. 'Dat zal ik beslist niet doen.'