VERRASSENDE ONTHULLINGEN

Ik aarzelde toen we bij grootmoeder Cutlers kantoor kwamen. De simpele woorden MRS. CUTLER leken als een neonlicht uit het hout naar voren te springen. Mijn hand verstarde op de deurknop. Na een ogenblik legde Jimmy zijn hand op mijn schouder.

'Als je moeder niets weet en Randolph niets weet, dan is er geen andere manier,' zei hij nadrukkelijk. 'We komen niet stelen!'

Ik knikte en draaide de knop om. Toen we binnenkwamen, zagen we niet onmiddellijk dat Randolph op de bank zat. De gordijnen voor de ramen waren dichtgetrokken en alleen een lampje op het bureau wierp een kleine lichtcirkel. De seringengeur van grootmoeder Cutler was even sterk als altijd. Het leek of ze hier pas nog geweest was. Even bedrogen mijn ogen me en ik verbeeldde me zelfs dat ze achter dat grote bureau zat en me vol haat aanstaarde, zoals op de eerste dag dat ik was aangekomen.

Jimmy pakte mijn schouder vast en toen ik me naar hem omdraaide knikte hij naar de bank. Randolph staarde stilletjes voor zich uit. Er lagen diepe schaduwen in zijn ogen. Onze binnenkomst leek hem niet te verbazen. Het was bijna of hij het verwacht had.

'Het wil maar niet goed tot me doordringen,' zei hij langzaam, 'dat ze weg is en nooit meer terugkomt.' Hij schudde zijn hoofd. 'Eergisteren nog hadden we het over de renovatie van de speelkamer. Ze wilde nieuwe tafels en stoelen.

'Ze wist precies wanneer ze de meubels gekocht had die er nu staan,' ging hij verder, terwijl hij zijn ogen naar ons opsloeg. 'Mijn moeder kon zich de dag nog herinneren waarop ze een pakje haarspelden had gekocht.' Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Wat een geheugen. Er is geen tweede zakenvrouw zoals zij in de hele staat.'

Hij zuchtte diep en keek weer naar het bureau.

'Het zal niet meer hetzelfde zijn. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik neig er bijna toe alles op te geven... er gewoon vandoor te gaan en te wachten tot ik zelf doodga.'

'Dat zou ze niet prettig vinden,' zei ik. 'Ze zou erg teleurgesteld zijn in je, Randolph.'

Hij keek me weer aan en knikte met een glimlach om zijn lippen. Maar zijn ogen bleven bedroefd.

'Ja, je hebt gelijk, Dawn.' Hij scheen weer terug te komen in de werkelijkheid en het heden.

'Vreemd dat je juist nu bent gekomen,' zei hij.

'Dat is niet vreemd, Randolph,' antwoordde ik snel en ging naast hem zitten. 'Je moet geweten hebben wat er met me gebeurd is in New York en dat ik naar juffrouw Emily in The Meadows ben gestuurd. Dat moet.'

'Tante Emily,' zei hij knikkend, ik moet het haar meteen laten weten. Niet dat ik verwacht dat ze die hele afstand zal afleggen om met Charlotte naar de begrafenis te komen,' ging hij verder. 'Maar ze moet weten dat haar zuster is overleden.'

'Het zal haar hart breken,' zei ik droog, maar hij hoorde mijn sarcasme niet.

'Randolph, jij wist dat ik daar was, hè?'Je wist wat er gebeurd was?' drong ik aan. Hij keek me recht in de ogen.

'Ja,' gaf hij eindelijk toe. 'Moeder heeft het me verteld. Het spijt me, Dawn. Je hebt het voor jezelf bedorven toen je zwanger werd.'

'Dat weet ik, maar ik heb mijn baby op The Meadows gekregen en grootmoeder Cutler heeft haar onmiddellijk na de geboorte door iemand laten weghalen. Ik moet mijn baby terughebben,' zei ik vastberaden en greep zijn pols vast. Hij schudde verward het hoofd.

'Terug?'

'Van degene aan wie grootmoeder Cutler haar heeft gegeven. Ze had niet het recht mijn baby weg te geven. Help ons alsjeblieft er achter te komen waar mijn baby is. Alsjeblieft,' smeekte ik.

Plotseling keek hij me angstig aan. Zijn blik ging van de stoel naar mij. Het leek of hij dacht dat zijn moeder uit de dood zou kunnen opstaan om hem te straffen alleen al voor het feit dat hij met me praatte.

'Ik weet niet...'

'Hoe zou ze dat aanpakken? Wie zou ze bellen? Wat moet ik doen?' smeekte ik.

'Er is zoveel te doen nu ze er niet meer is, nietwaar?' zei hij. 'Ik denk dat ik allereerst moeders advocaat zal moeten bellen, Mr. Updike. Hij behandelt al haar zaken.'

'Mr. Updike?' zei ik. Ik keek naar Jimmy die hoopvol zijn ogen opensperde.

'Ja,' zei Randolph, terwijl hij langzaam opstond. 'Ik moet hem bellen. Hij is een goede vriend van de familie.'

'Wil je hem vragen of hij iets over mijn baby weet?' riep ik, toen hij om grootmoeder Cutlers bureau heenliep naar de telefoon. Ik kon zien dat hij niet in haar stoel durfde te gaan zitten.

Jimmy kwam naast me zitten op de bank en we wachtten en luisterden naar Randolphs gesprek met de advocaat. Haperend vertelde hij hem wat er gebeurd was. Toen luisterde hij alleen maar en knikte om de paar ogenblikken. Ik dacht dat hij zou ophangen zonder naar mijn baby te informeren, dus sprong ik op.

'Kan ik hem even spreken, alsjeblieft,' smeekte ik. Hij keek even naar me alsof hij zich nu pas herinnerde dat ik er was en gaf me toen de telefoon.

'Meneer Updike?' zei ik.

'Ja. Met wie spreek ik?' klonk een diepe stem.

'Mijn naam is Dawn en...'

'O, ja,' zei hij, 'ik weet wie u bent. Ik wilde Randolph juist zeggen dat hij ervoor moest zorgen dat u bij het voorlezen van het testament aanwezig bent.'

'Ik denk niet, meneer Updike, dat ik in het testament van mijn grootmoeder voorkom. Wat ik wilde weten is of u iets weet over de regeling die is getroffen om mijn baby weg te halen.'

Er viel een lange stilte.

'U hebt geen toestemming daarvoor gegeven?'

'O, nee! Nooit!'

'Aha. En nu wilt u me vertellen dat u het kind wilt hebben?'

'Ja, meneer Updike.

'Dit is heel ongelukkig, heel ongelukkig,' mompelde hij. 'Goed. Geef me wat tijd. Bij het voorlezen van het testament zal ik de informatie voor u hebben.'

ik wil mijn baby,' hield ik vol.

'Ja, ja. Ik begrijp het. Laat me nog even met Randolph spreken, als hij er nog is.'

Ik gaf de telefoon weer aan Randolph en ging naast Jimmy zitten.

'Weet hij ervan?' vroeg Jimmy snel.

'Ja. En hij heeft beloofd iets te doen. We moeten een paar dagen in het hotel blijven tot het testament wordt voorgelezen, terwijl hij de nodige maatregelen neemt. En dan,' zei ik met een zucht, 'zal het allemaal eindelijk voorbij zijn.

'Kom mee.' Ik pakte Jimmy's hand. 'Laten we een kamer voor onszelf gaan uitzoeken.'

'Denk je dat dat kan? Ik bedoel...'

'Wie zal het ons verbieden?' antwoordde ik met een glimlach. Ik was zo gelukkig bij het vooruitzicht dat ik mijn baby terug zou krijgen. 'Bovendien, als mijn moeder de nieuwe koningin is, ben ik een van de nieuwe prinsessen.'

We gingen naar de receptie en ik liet me door mevrouw Hill de sleutel geven van een van de mooie suites.Toen ging Jimmy naar buiten om onze bagage te halen. Ik ging niet naar boven om mijn moeder iets te vertellen, maar toen Jimmy en ik terugkwamen van het diner in een van de restaurants van Cutler's Cove stond ze in de hal te praten met een paar personeelsleden. Het verbaasde me hoe krachtig en autoritair haar stem klonk toen ze instructies gaf voor de komende paar dagen.Toen ze klaar was kwam ze naar ons toe.

'Dus dat is Jimmy,' zei ze, haar hand uitstekend. 'De laatste keer datje hier was hadden we geen kans elkaar te ontmoeten.' Ze glimlachte stralend naar Jimmy.

Ontmoeten? dacht ik. Waarom deed ze net alsof Jimmy's laatste bezoek hier een beleefdheidsvisite was geweest? En het was niet te geloven, zo charmant ze stond te flirten. Schaamde ze zich dan helemaal niet?

'Hallo,' zei Jimmy, een beetje verward. Ze hield zijn hand vast alsof ze verwachtte dat hij de rug van haar hand zou kussen. Eindelijk liet ze zijn

vingers los, maar ze bleef hem haar aandacht schenken.

ik zie datje bij hel leger bent gegaan. Ik ben dol op een man in uniform. Het is zo galant en romantisch, zelfs al gaat hij alleen maar naar een afgrijselijk opleidingskamp. O, wat een hoop mooie lintjes heb je,' kirde ze, met haar vinger erover strijkend.

Het bloed steeg naar Jimmy's wangen. Moeder lachte en streek over haar eigen haar. Toen keek ze naar mij.

'Clara Sue en Philip komen vanavond laat,' zei ze. ik zal de begrafenis zo gauw mogelijk regelen, zodat ze niet te veel lessen van school missen. Het schooljaar is bijna voorbij.'

'Wat attent van je, moeder,' zei ik. Haar gelaatsuitdrukking veranderde niet. Haar glimlach begon op een masker te lijken.

'Jullie hoeven niet buiten het hotel te eten,' ging ze verder, ik heb het keukenpersoneel opdracht gegeven te blijven werken. De familie eet in de eetzaal, zoals gewoonlijk. Nussbaum kookt voor het hotelpersoneel, en hel hotel zal ongetwijfeld kort na de begrafenis weer opengaan.'

'Heel efficiënt,' zei ik. 'Grootmoeder Cutler zou trots op u zijn.'

Moeder knipperde snel met haar ogen, maar ze bleef stralen. Er lag een blik van opwinding in haar ogen die ik er nooit eerder in had gezien. De blos op haar wangen maakte haar nog mooier dan anders.

'Zodra de begrafenis voorbij is en de mensen die hun medeleven komen betuigen vertrokken zijn, zal ik mevrouw Boston opdracht geven grootmoeder Cutlers spullen uit haar kamer te halen, zodat jij erin kunt trekken,' zei ze.

'Dat is niet nodig, moeder. Ik ben niet van plan hier te blijven,' zei ik snel.

'Niet van plan om...' Ze keek naar Jimmy. 'Vertel me niet datje iets doms van plan bent, Dawn. Niet nu, nu je deze prachtige nieuwe kans krijgt. Je bent toch zeker wijzer!

'Denk je eens in hoe het hier nu zal worden - je kunt me helpen met het toezicht. En 's avonds zullen we samen bij de eetzaal de gasten begroeten. Ik zal mooie kleren voor je kopen en...'

'Maar, moeder, denk eens aan je broze gezondheid. Lijkt het wel verstandig zoveel extra verantwoordelijkheid op je te nemen?' vroeg ik op snijdende toon. Ze kromp heel even ineen, maar beheerste zich onmiddellijk. Ze glimlachte nog stralender en boog zich naar voren om me een zoen op mijn wang te geven.

'Wat lief van je om je bezorgd over me te maken, Dawn. Natuurlijk stort ik me niet onmiddellijk in het drukke leven. Ik zal het langzaam aan doen, maar dat is reden te meer waarom ik jou naast me nodig zal hebben als mijn kleine assistente,' zei ze nadrukkelijk. Ze bewoog haar schouder en keek met grote ogen naar Jimmy. Ik zag dat hij haar verbijsterd aanstaarde.

'Ik ben bang dat het daarvoor een beetje te laat is, moeder,' zei ik. 'Als ik mijn baby gevonden heb gaan Jimmy en ik weg. Je kunt natuurlijk proberen me tegen te houden, omdat ik nog geen achttien ben, maar ik denk niet datje erg gesteld bent op zo'n scène op dit moment, en binnenkort kan ik toch doen wat ik wil.'

Eindelijk verdween haar glimlach.

'Ik had gehoopt datje iets van dit verleden geleerd zou hebben, Dawn, maar blijkbaar heb je helemaal niets geleerd, behalve hoe je het leven van jezelf en iedereen om je heen ellendig moet maken. Vooral dat van mij. Waarom, o, waarom probeer ik het zelfs maar?' kreunde ze theatraal.

'Ik ben bang datje gelijk hebt,' ging ze verder, feller en kwader dan ik voor mogelijk had gehouden bij iemand die zo klein en tenger was.

Ze keek naar Jimmy. 'Ik heb medelijden met jullie, met jullie allebei,' zei ze met een woedende blik in haar ogen. Toen liep ze weg.

Maar zodra de chef van de piccolo's haar weg kruiste, keerden haar glimlach en haar charme weer terug.

Jimmy en ik waren uitgeput van de reis en de traumatische ervaring in het ziekenhuis. We gingen vroeg naar bed en ik viel onmiddellijk in slaap. De volgende ochtend namen we een douche, kleedden ons aan en gingen naar beneden naar de eetkamer om te ontbijten. We waren de eersten van de familie die aan tafel kwamen. Ik was vergeten dat Clara Sue en Philip de vorige avond waren aangekomen. Ze liepen samen de eetzaal in, met mijn moeder en Randolph vlak achter hen. Zodra Philip mij zag glimlachte hij, maar Clara Sue vertrok vol afkeer haar mond.

'Jimmy,' zei Philip, terwijl hij met uitgestrekte hand naar de tafel kwam. 'Hoe gaat het met je? Je ziet er geweldig uit.'

'Goed,' zei Jimmy. Hij gaf Philip een hand en ging snel weer zitten.

'En Dawn,'zei Philip, op me neerkijkend. 'Je bent even mooi als altijd.'

'Dank je, Philip,' zei ik, mijn ogen afwendend.

Clara Sue bekeek ons beiden zonder een woord te zeggen. Ze ging aan tafel zitten en beval een van de obers haar een glas sinaasappelsap te brengen.

'Goedemorgen,' zong mijn moeder. Ze zag er fris en uitgerust uit en haar haar glansde als altijd. Ik zag dat ze wat oogschaduw had aangebracht en wat rouge op haar wangen. Ze was een heel knappe vrouw. Het viel niet te ontkennen dat ze een perfect poppengezicht had, een gezicht dat nooit de kinderlijke onschuld verloor, maar met blauwe ogen die een man konden verleiden en kwellen. Ze droeg een blauwzijdenjurk met een uitdagend decolleté en smal toelopende mouwen.

Randolph daarentegen zag eruit of hij niet geslapen had. Zijn oogleden waren zwaar; hij zag bleek en zijn schouders zakten af. Hij droeg dezelfde kleren als de vorige dag, alleen waren ze nu gekreukt. Misschien was hij erin in slaap gevallen, dacht ik. Het zou me niets verbazen als hij de hele nacht in grootmoeder Cutlers kantoor had gezeten.

ik ben blij dat jullie zo vroeg zijn opgestaan,' zei ze, toen ze ging zitten. Randolph keek even verward om zich heen, tot moeder op de rugleuning van zijn stoel klopte en hij ging zitten. Ze bestelde sap en koffie en eieren voor zichzelf. Randolph wilde alleen koffie.

'Wel,'ging ze verder, 'we hebben een hoop te doen vandaag. Randolph en ik gaan naar de rouwkamer om de laatste voorbereidingen te treffen. Het leek ons aardig als de lijkstoet na de plechtigheid in de kerk naar het hotel ging, zodat grootmoeder Cutler nog een laatste keer langs de ingang aan de voorkant kan rijden en het hotelpersoneel haar een laatste groet kan brengen.

'Lijkt jullie dat niet aardig?' vroeg ze zangerig.

Philip stemde toe. Clara Sue dronk haar sap en bleef woedend naar mij kijken.Tenslotte had ze genoeg moed verzameld om me aan te vallen.

'We hebben gehoord datje grootmoeder Cutler in het ziekenhuis hebt bezocht vlak voordat ze gestorven is,' zei ze.

'Dat klopt. En?' antwoordde ik.

'Je moet iets gedaan hebben om haar dood te bespoedigen. Je ergerde haar altijd,' beschuldigde ze.

'O, Clara Sue,' smeekte moeder. 'Maak alsjeblieft geen scène aan het ontbijt. Ik kan er echt niet tegen.'

'Grootmoeder Cutler had mij niet nodig om haar te ergeren,' zei ik. 'ze had jou.' Waarmee ik haar de wind uit de zeilen nam.

Philip lachte luid en Clara Sue werd vuurrood.

ik hoefde niet weggestuurd te worden om een bastaard te krijgen,' zei ze spottend. 'Van wie was het? Van hem?'Ze wees naar Jimmy. 'Of weet je niet wie de vader is?'

'Alsjeblieft,' zei moeder, 'hou nu op. We zijn een familie in rouw.'

Philip sloeg zijn ogen neer, maar bleef dom grijnzen. Clara Sue sloeg haar armen om zich heen en keek pruilend. Ik keek naar Randolph, maar hij leek verdiept in zijn eigen wereld en niet in staat iets te horen. Onder tafel vond Jimmy mijn hand en kneep erin.

Daarna nam moeder het gesprek over. Ze beschreef in details alle regelingen voor de begrafenis, tot en met de bloemen die ze had gekozen en die ze rond de kist had laten plaatsen, de kaartjes die ze had laten drukken om rond te delen en het voedsel dat ze Nussbaum had laten klaarmaken voor na de begrafenis.

'Natuurlijk moet dit de indrukwekkendste begrafenis worden die ze ooit in Cutler's Cove hebben gezien,' zei ze. 'De mensen verwachten niet anders.'

Met een vreugde en een genot, die ze moeilijk wist te verbergen, had moeder volledig de leiding van Cutler's Cove in handen genomen. Randolph zat erbij en knikte zwijgend bij alles wat ze zei en deed. Hij leek een marionet die door moeder gemanipuleerd werd.

Ze ging enthousiast aan het werk en gedroeg zich alsof het om een groot feest ging. De dag van de begrafenis kwam ze als een koningin de trap af om haar onderdanen te begroeten. Nog nooit had ze er zo stralend mooi uitgezien. Langs de V-hals van haar zwarte jurk liep een rij kleine diamantachtige steentjes. De jurk was zo laag uitgesneden dat ik het indecent vond voor een begrafenis. Het was een jurk met korte mouwen, een strakke taille en een wijde rok. Ze droeg haar opvallendste diamanten ketting en bijpassende oorhangers. Ze had zich door Randolph een van grootmoeder Cutlers mooie zijden sjaals laten geven om over haar schouders te draperen.

Randolph en Philip droegen een zwart pak met zwarte das. Clara Sue droeg een zwarte jurk waarvan ze de taille en het bovenlijfje had moeten laten uitleggen. Ik had een paar leden van het personeel erover horen praten hoe ze tekeer was gegaan tegen de naaister, toen de arme vrouw kwam passen.

Moeder stond erop dat ik naar de boetiek in Cutler's Cove ging om iets te kopen op haar rekening. Ik ging samen met Jimmy en kocht een simpel zwart jurkje.

Jimmy en ik volgden moeder, Randolph en Philip in Jimmy's auto naar de kerk. Het leek of grootmoeder Cutler het juiste weer had besteld voor haar begrafenis. De lucht was volledig bedekt en grauw en er woei een koude wind uit zee. Zelfs de oceaan leek somber en gedeprimeerd. De witte schuimkoppen kwamen nauwelijks omhoog en de vloed kwam bijna niet tegen de kust op.

Moeder had gelijk gehad toen ze voorspeld had hoe belangrijk en indrukwekkend grootmoeder Cutlers begrafenis zou zijn. De kerk puilde uit van de mensen. Elke advocaat, dokter en politicus was aanwezig, evenals elke zakenman, van wie velen het hotel tot hun beste klanten rekenden.

Alle ogen waren op ons gericht, en speciaal op moeder, dacht ik, toen we onze plaatsen op de eerste rij innamen. De kist stond voor ons. Moeder had opdracht gegeven hem gesloten te houden. De dominee hield een lange preek en sprak over de speciale verplichtingen van fortuinlijke mensen ten opzichte van de gemeenschap. Hij noemde grootmoeder Cutler een belangrijke aanvoerster van de gemeenschap, die haar talenten en zakelijk instinct had gebruikt om te helpen de gemeenschap op te bouwen en daarmee degenen te helpen die minder fortuinlijk waren dan zij. Hij eindigde met te zeggen dat ze de taak die God haar had gegeven naar behoren had vervuld.

Alleen Randolph toonde enige oprechte emotie. De tranen stonden in zijn ogen en hij hield zijn hoofd gebogen. Moeder behield haar perfecte glimlach, draaide zich om en knikte van tijd tot tijd tegen een of andere belangrijke persoonlijkheid. Telkens als ze het nodig vond, bette ze haar ogen met een punt van haar witzijden zakdoek en boog haar hoofd. Ze wist hoe ze haar emoties als een kraan aan en uit kon draaien. Clara Sue keek verveeld, zoals gewoonlijk, en Philip bleef naar mij kijken, met een ondeugende glinstering in zijn ogen en een flirtende glimlach om zijn lippen.

Daarna volgden we de weg die moeder had voorgeschreven. De lijkstoet volgde de kist naar het hotel, waar we allemaal uitstapten om te luisteren naar de dominee die nog een paar woorden zei op de trap van het hotel. Het verzamelde personeel was aanwezig en iedereen keek somber. Ik zag Sissy op de achtergrond staan met haar moeder. Ze was gekomen ondanks het feit dat grootmoeder Cutler haar meedogenloos had ontslagen.Toen ze mij zag, glimlachte ze.

We reden verder naar het kerkhof. Het eerste wat ik zag toen we er kwamen was dat de grafsteen met mijn zogenaamde naam, die grootmoeder Cutler had laten neerzetten, verdwenen was. Nu leek het of het een nachtmerrie was geweest.

De dominee las een paar psalmen voor bij het graf en vroeg toen ons hoofd te buigen voor het laatste gebed. Ik bad dat grootmoeder Cutler, waar ze ook was, eindelijk de wreedheid van haar gedrag zou beseffen. Ik bad dat ze berouw zou hebben en God het haar zou vergeven.

Alweer, alsof grootmoeder Cutler het zo had bevolen, begon de lucht op te klaren en kwam de zon te voorschijn. De zee was weer blauw en de sternen, die 's ochtends klaaglijk hadden geschreeuwd, krijsten nu vrolijk terwijl ze neerstreken op het strand, op zoek naar voedsel.

Randolph ging zo gebukt onder zijn verdriet dat hij naar de auto gebracht moest worden. Moeder bedankte de dominee voor zijn mooie dienst en nodigde hem uit in het hotel op de receptie voor de rouwenden.

Ze had alles in de hal laten klaarzetten. Het enige wat nog ontbrak was levende muziek, dacht ik. Het personeel bediende er zoals bij elke andere gelegenheid in het hotel. Kelners liepen rond met hors d'oeuvres en glazen whisky en wijn. Buffetten stonden klaar aan de andere kant. Op moeders verzoek had Nussbaum allerlei salades en vleessoorten bereid, waaronder gehaktballetjes, kleine frankfurters en plakken kalkoen. Er waren gelatinepuddingen met fruit en een aparte tafel voor de desserts.

Vrijwel iedereen kwam die de kerkdienst had bijgewoond. Het zachte stemmengemompel dat had geklonken toen we net terugkwamen van het kerkhof explodeerde in een luid lawaai van stemmen. Randolph probeerde naast mijn moeder, Clara Sue en Philip bij de ingang van het hotel te staan om de mensen te begroeten, maar na een tijdje moest hij gaan zitten. Hij kreeg een glas whisky en staarde versuft en verward voor zich uit. Nu en dan richtte hij zijn verre blik op mij en glimlachte.

Het duurde niet lang of ik hoorde de parelende lach van mijn moeder en zag haar de mannen, die ze blijkbaar belangrijk vond, naar de diverse tafels met eten en drinken begeleiden. Het leek of ze overal tegelijk was. Ze zag eruit als een modeplaatje, levendig en mooi en altijd omringd door groepjes bewonderende mannen.

Laat in de middag begonnen de gasten afscheid te nemen. De meesten bleven even staan om Randolphs slappe hand te schudden. Oudere mensen, vooral de oudere vrouwen, probeerden hem wat echte troost te geven en sommigen omhelsden hem. Toen pas leek het of hij besefte wat er gebeurde en wat er gebeurd was.

Eindelijk, toen er nog maar een stuk of zes mensen over waren, kwam een lange, gezette, grijsharige man met een robuust, gebruind gezicht en donkerbruine ogen naar Jimmy en mij toe. In zijn voorhoofd waren diepe rimpels en ik zag een net van rimpeltjes bij zijn ogen. Ondanks zijn kennelijk gevorderde leeftijd had hij een kaarsrechte houding en hij straalde een zekere autoriteit uit die me zei dat dit Mr. Updike moest zijn, nog voordat hij zich had voorgesteld.

ik heb me met de mensen in verbinding gesteld die dachten dat ze uw baby geadopteerd hadden,' zei hij, terwijl hij ons terzijde nam. ik heb hier hun adres,' ging hij verder en overhandigde me een envelop. 'Ze zullen over een dag of zo langskomen. Natuurlijk zijn ze erg geschrokken, want we hadden allemaal begrepen dat u dit zelf wilde.'

'Het is me zelfs nooit gevraagd, en ik zou nooit hebben toegestemd,' antwoordde ik. Hij knikte en schudde zijn hoofd.

'Een lelijke zaak, een lelijke zaak. Over een halfuur lees ik het testament voor in mevrouw Cutlers kantoor,' zei hij. 'Zorg dat u er bent.'

'Wat zou grootmoeder Cutler jou nou nalaten?' vroeg Jimmy zodra Mr. Updike weg was.

'Een emmer en een dweil,' antwoordde ik. Ik kon niets anders bedenken. Mr. Updike zat achter grootmoeder Cutlers bureau met de papieren en documenten voor hem uitgespreid. Randolph, mijn moeder en Clara Sue zaten op de bank. Philip zat op een stoel rechts van hen en Jimmy en ik op de stoelen links. Zelfs met alle lichten aan en met de zon die door de ramen naar binnen scheen, leek het kantoor somber, grauw en donker.

Ik kon er niet over uit hoe stralend mijn moeder was. Het regelen van de begrafenis en de receptie daarna hadden een gezonde kleur op haar wangen gebracht. Er flonkerde een jeugdig licht in haar ogen. Clara Sue, die de hele dag had lopen pruilen, staarde me vol haat aan. Onze vrolijke moeder leek meer haar zuster.

'Daar iedereen die aanwezig dient te zijn hier aanwezig is,' begon Mr. Updike, 'zal ik met de officiële voorlezing van het testament beginnen en met de verdeling van de nalatenschap van William en Lilian Cutler, beiden overleden,' zei hij op sombere toon. Mijn moeder was de eerste die iets vreemds bespeurde.

'Zei je William en Lillian, John?' vroeg ze.

'Ja, Laura Sue. Er is nog een onafgedane zaak. Instructies die William heeft achtergelaten.'

'Waarom is dat niet eerder gebeurd?' hield ze vol.

'Heb alsjeblieft geduld, Laura Sue,' antwoordde hij. 'Hierin bevindt zich het antwoord,' ging hij verder, tikkend op een document. De glimlach van mijn moeder verflauwde en ze keek plotseling ongerust. Randolph leek niets te merken of zich nergens iets van aan te trekken. Hij bleef onbewogen zitten, met zijn benen over elkaar geslagen en zijn blik gericht op een of andere herinnering in plaats van op Mr. Updike.

'Ik zal beginnen,' zei Mr. Updike, 'met een brief die is nagelaten door wijlen William B. Cutler.' Hij zette zijn bril recht op zijn neus en begon te lezen.

'Beste John of wie dit aangaat,

'Deze brief geldt als mijn laatste wilsbeschikking en moet onmiddellijk na het overlijden van mijn vrouw Lillian worden voorgelezen. Ik heb uitdrukkelijk opdracht hiertoe gegeven opdat mijn vrouw tijdens haar leven niet in verlegenheid wordt gebracht.'

Plotseling stond mijn moeder op, met haar hand op haar boezem. Mr. Updike keek op.

'Ik... ik voel me niet goed. Ik moet gaan liggen!' riep ze uit en liep haastig het kantoor uit. Randolph wilde haar volgen.

'Je kunt beter hier blijven, Randolph,' zei Mr. Updike vastberaden.

'Maar... Laura Sue...'

'Dat komt wel goed,' zei Mr. Updike en maakte een gebaar met zijn hand om aan te geven dat we haar even moesten vergeten, zodat hij verder kon gaan met voorlezen. Randolph ging langzaam zitten. Hij keek bang en verdwaasd. Mr. Updike las verder.

'Ik besef dat er geen echte manier is om mijn daden goed te maken, maar ik mag niet toestaan dat mijn zonden onschuldigen blijven straffen. Derhalve beken ik dat ik het tweede kind van de vrouw van mijn zoon heb verwekt. Ik heb geen ander excuus dan dat ik ten prooi ben gevallen aan dezelfde dierlijke wellust en begeerte waaraan de mannen ten prooi zijn gevallen sinds Adam en Eva. Ik geef niemand anders de schuld dan mijzelf.

'Derhalve geef ik hierbij opdracht dat in het geval van het overlijden van mijn vrouw Lillian en op de achttiende verjaardag van het tweede kind van mijn zoon, dat in werkelijkheid de halfzuster is van mijn zoon, zestig procent van mijn aandelen in het Cutler's Cove Hotel worden overgedragen aan het tweede kind en de resterende veertig procent aan mijn vrouw Lillian, die hierover naar eigen inzien kan beschikken in haar testament.'

Mr. Updike keek op. Even leek het of een bliksemschicht door het kantoor was gegaan en we allemaal zaten te wachten op de donderslag. Iedereen, ook ik, keek ongelovig en geschokt. Randolph schudde langzaam het hoofd. Philips adamsappel wipte op en neer alsof hij een levende kikker had ingeslikt. Clara Sue verbrak eindelijk de stilte door in tranen uit te barsten.

'Ik geloof het niet!' schreeuwde ze. 'Ik geloof het niet!' herhaalde ze, terwijl ze op haar been sloeg. 'Dat kan niet waar zijn!'

'Alles is gelegaliseerd in bijzijn van getuigen. Ik zelf ben jaren geleden getuige geweest,' zei Mr. Updike kalm. 'Er bestaat geen enkele twijfel aan de authenticiteit.'

'Papa,' krijste ze, Randolph aan zijn schouder trekkend. 'Zeg hem dat het niet waar is. Zeg hem dat het een leugen is.'

Randolph boog verslagen zijn hoofd. Clara Sue keek woedend naar mij en toen naar Mr. Updike.'

'Maar waarom moet zij zoveel krijgen?' vroeg ze. 'Ze is een bastaard.'

'Je grootvader wilde het zo,' antwoordde Mr. Updike. 'En,' bracht hij iedereen in herinnering, 'het was zijn eigendom, waarmee hij kon doen wat hij wilde.'

'Maar ze is een... een wangedrocht!' gilde Clara Sue. 'Dat is wat je bent, een wangedrocht.'

'Nee, dat is ze niet,' zei Philip met een geamuseerde glimlach. 'Ze is je halfzuster en je tante.'

'Dat is een wangedrocht. Ik geloof het niet. Het is allemaal een leugen,' hield Clara Sue vol. Ze stond op en draaide zich bij de deur naar mij om. ik haat je,' snauwde ze. 'Het zal je niet lukken! Ik laat me niet door jou afpakken wat me rechtens toekomt. Let op mijn woorden. Op een goeie dag zul je ervoor boeten.' Toen holde ze de kamer uit.

'En grootmoeders testament?' vroeg Philip aan Mr. Updike.

'Dat zal ik zo voorlezen. Ze laat verschillende dingen na aan verschillende mensen, maar haar aandeel in het hotel gaat naar je vader.'

Randolph bleef met gebogen hoofd zitten. Had hij het al die tijd geweten? Was hij daarom zo geworden? Ik wist nu zeker dat grootmoeder Cutler het in ieder geval had geweten. Nu begreep ik waarom ze mij haar vloek noemde op haar sterfbed en waarom ze me zo haatte. Ondanks alles had ik zelfs een heel klein beetje medelijden met haar.

Maar ik had geen medelijden met mijn moeder. Ik stond op.

'Meneer Updike,' zei ik, 'daar de rest mij niet aangaat...'

'Ja natuurlijk. Je kunt gaan. Ik zal me met je in verbinding stellen in verband met het ondertekenen van de documenten.'

'Dank u,' zei ik, en draaide me om. Ik aarzelde even en liep toen naar Randolph, die zijn hoofd ophief en me met betraande ogen aankeek. Ik raakte zijn schouder aan en glimlachte naar hem.

'Ik wou,' zei hij door zijn tranen heen, 'datje werkelijk mijn dochter was.'

Ik gaf hem een zoen op zijn wang en liep toen met Jimmy het kantoor uit.

'Nou,' zei Jimmy hoofdschuddend. 'Van een meisje dat nauwelijks te eten heeft tot eigenaresse van een groot hotel...'

'Ik zou het allemaal onmiddellijk opgeven voor een normaal leven, Jimmy.'

Hij knikte.

'Laten we Christie gaan halen,' zei hij.

'Ga jij vast naar de auto, Jimmy. Ik kom zo,' zei ik. 'Ik wil eerst nog even met mijn moeder spreken.'

Haastig liep ik door de hal naar de vleugel van de familie, en de trap op. De deur van de slaapkamer van mijn moeder was gesloten, maar ik klopte niet aan. Ik gooide hem open en liep naar binnen. Ze lag languit op haar buik op bed. Ze had liggen snikken in een van haar donzen kussens.

'Waarom heb je me nooit de waarheid verteld, moeder?' vroeg ik.

'Ik schaam me dood,' riep ze uit. 'Waarom moest hij zoiets doen? Waarom moest hij die afgrijselijke brief schrijven en het de hele wereld laten weten?'

'Omdat hij niet kon sterven met dit op zijn geweten, moeder. Je weet toch wat een geweten is, hè? Dat is iets datje achtervolgt als je bedriegt en liegt tegen de mensen die je geacht wordt lief te hebben. Dat je achtervolgt als je zo egoïstisch bent dat het je niet kan schelen wie je verdriet doet, zelfs al zijn de mensen die je verdriet doetje eigen vlees en bloed,' zei ik.

'Hou op, hou op!' riep ze. 'Ik wil het niet horen. Hou op!'

'Hou op waarmee? De waarheid. Je hebt nooit de waarheid kunnen verdragen. Nietwaar, moeder?

'Dus dit was de ware reden waarom je grootmoeder Cutler toestond mijn ontvoering te regelen? Ze wist dat grootvader Cutler mijn vader was, hè? Wist ze dat?

'Ja,' bekende mijn moeder. 'Ja! Ja! Ja?

'Dat was de reden waarom ze me zo haatte toen ik werd teruggebracht en waarom ze me niet wilde zien,'ging ik verder. Ik trok elk stukje waarheid eruit zoals een tandarts een kies trekt.

'Ja,' kreunde ze. 'Die vrouw verachtte me om wat William had gedaan. Ze wilde me kwetsen... wraak nemen.'

'En dus vond je goed dat ze me weggaf, moeder. En je liet me door haar kwellen toen ik terugkwam. Omdat ik haar herinnerde aan je verhouding met grootvader Cutler. Je hebt het haar laten doen, moeder. Je hebt het goedgevonden. Niet één keer heb je geprobeerd me te helpen.'

ik heb het geprobeerd,' zei ze, terwijl ze zich naar me omdraaide. Haar gezicht zag rood en betraand, ik heb gedaan wat ik kon.'

'Je hebt niets gedaan, moeder. Je hebt me door haar laten vernederen. Je hebt haar die grafsteen laten neerzetten die mijn dood symboliseerde. Je hebt een slavin van me laten maken. Je liet me naar die afgrijselijke zuster van haar sturen om me te laten kwellen. Je hebt het allemaal laten gebeuren. En waarom? Waarom? gilde ik, gefrustreerd door de onbeantwoorde vragen die me smoorden en omdat ik mijn leven lang een pion was geweest in een spel waarover ik niets te zeggen had.

'Omdat je bang was,' zei ik, mijn eigen vraag beantwoordend. 'Je bent altijd bang geweest dat ze de waarheid zou onthullen en die waarheid moet zijn geweest datje hem hebt verleid.' 'Neer

'Nee? Ik ben niet blind. Ik zie hoe je flirt, zelfs met Jimmy. Het is je karakter, het zit in je natuur. Dat verhaal over mijn echte vader, die een of andere rondtrekkende zanger was, een verhaal dat jij en grootmoeder Cutler me hebben laten geloven, was niet helemaal verzonnen, hè? Je hebt waarschijnlijk een hele ris minnaars gehad, nietwaar? Is het niet zo? schreeuwde ik.

'Hou op!' gilde ze, met haar handen voor haar oren.

ik heb geen medelijden meer met je, moeder. Ik veracht je om watje gedaan hebt. Je hebt zoveel mensen verdriet gedaan, dat als jij een geweten had, het je zou verscheuren.'

'O, Dawn,' antwoordde ze, terwijl ze haar gezicht met de rug van haar hand afveegde. 'Je hebt gelijk dat je zo kwaad bent,' ging ze verder op dat zachtere, kinderlijke toontje dat ze zich zo gemakkelijk wist aan te meten. ik neem het je niet kwalijk datje zo voelt. Echt niet. Ik had meer moeten doen om je te helpen, maar ik was bang voor haar. Ze was een tiran. Het spijt me. Echt, het spijt me.

'Maar,' ging ze glimlachend verder, 'het is goedgemaakt. Je wordt nu een heel rijke jongedame en er moet een hotel worden geleid. Aan Randolph heb je niets. Hij is altijd nutteloos geweest. Maar wc kunnen weer vrienden worden. We kunnen werken aan onze moeder-dochterrelatie. Misschien zelfs vriendinnen worden. Dat zou ik graag willen, Dawn, jij niet? Ik heb altijd van je gehouden, Dawn. Eerlijk. Je moet me geloven. Ik zal je helpen en samen zullen we iets van dit hotel maken en...'

'Op het ogenblik, moeder, is het enige wat me interesseert dat ik mijn baby terugkrijg. En denk niet dat geld het allemaal goedmaakt. En wat dit hotel betreft... het zou me niets kunnen schelen als het tot de grond toe afbrandde.' Ik stormde de kamer uit.

'Je zult er anders over gaan denken, Dawn,' riep ze me achterna. 'Als je tot rust komt, denk je er anders over. En dan zul je me nodig hebben. Je zult me nodig hebben...'

Ik sloeg de deur achter me dicht, zodat ik haar niet meer kon horen en liep haastig de trap af. Zodra ik buiten was bleef ik staan om diep adem te halen. Toen keek ik naar de blauwe lucht. De wolken waren afgedreven naar de horizon.

God kon niet gewild hebben dat dit allemaal gebeurde, dacht ik. Hij heeft het scenario niet geschreven voor de nietige kleine acteurs hier beneden. Dat hebben we zelf geschreven - met onze wellust en onze begerigheid en ons egoïsme. Deze rijke en machtige mensen vielen elkaar aan als kannibalen en als iemand daarbij gewond raakte, ach, dan was dat jammer.

En later, net als mijn moeder in haar luxueuze suite, deden ze of er niets bijzonders gebeurd was. Het was afschuwelijk, en ze hoorden nog veel meer te lijden, dacht ik.

'Hé,' riep Jimmy bij de auto. 'Kom, Dawn.' Hij kwam naar me toe. 'Neem afscheid van het verleden en zeg hallo tegen de toekomst. We verspillen onze tijd. Christie wacht op je.'

'Ja,' zei ik glimlachend. 'Dat is zo, hè?'

Net iets voor Jimmy om de juiste woorden te zeggen en te maken dat ik me vrij voelde, zo vrij dat ik alle gedachten aan wraak vergat en alleen maar dacht aan blauwe luchten en warme winden, dagen van geluk gevuld met muziek, de muziek die me zo lief was.

Ik nam zijn hand in de mijne en liet me wegleiden van het hotel. Een paar ogenblikken later reden we weg naar een regenboog en alle beloftes die hij inhield.