HEIMELIJKE MINNAARS

Vlak voordat de school sloot voor het Thanksgiving-weekend had ik Michael een boodschappenlijst gegeven voor ons diner. Hij had alles klaargelegd op de keukentafel.

'Alles is er,' zei hij, wijzend naar de blikjes en potten, de kalkoen en de groenten. 'Alles watje gevraagd hebt.'

'Fijn. Ik ga vanavond de taarten maken,' zei ik. Ik deed haastig mijn jas uit en bond het schort voor dat aan de binnenkant van de keukendeur hing.

'O, ja? Wat voor taarten?' vroeg hij met een geamuseerd lachje.

'Appel en pompoen. Ik heb het geleerd van een expert, mama Longchamp. Al hadden we zelden genoeg geld voor een dessert, zelfs niet in de vakantie.' Ik haalde schalen en pannen te voorschijn en zette de mixer klaar.

'Je moet toen wel erg arm zijn geweest,' merkte hij op. Hij ging in de keuken zitten en keek toe terwijl ik bezig was en vertelde hoe het leven bij papa en mama Longchamp was geweest.

'Ik herinner me dat we niet meer te eten hadden dan kaantjes en erwten. Papa raakte zo gedeprimeerd dat hij naar de kroeg ging en al het geld dat we nog hadden verdronk en dan moesten we maar zien hoe we rondkwamen. Toen Fern geboren was werd het nog erger. We hadden een extra mond te voeden en mama kon bijna niet meer werken. Ik moest het huishouden doen, voor de baby zorgen en mijn huiswerk maken, terwijl andere meisjes van mijn leeftijd van jongens droomden en naar feestjes en dansavonden gingen.'

'Dat zul je nooit meer mee hoeven te maken,' zei Michael. Hij was zo ontroerd dat hij opstond om me een zoen te geven en me allerlei beloftes in mijn oor te fluisteren. 'Je wordt een beroemde, rijke zangeres, zo rijk dat je je niet meer kunt herinneren datje ooit zo arm bent geweest.'

'O, Michael,' zei ik. 'ik hoef niet zo verschrikkelijk veel geld te verdienen. Zolang ik jou heb en jij van me houdt, voel ik me schatrijk.'

Hij glimlachte. Zijn ogen waren twee poelen van verlangen. Ik begon te beven en moest mijn blik afwenden.

'Wat is er, kleine diva? Vind je het niet prettig om naar me te kijken?'

ik vind het heerlijk om naar je te kijken, Michael. Maar als je me zo aankijkt, is het of je me met je ogen uitkleedt en me met je ogen mee naar bed neemt.'

Hij lachte.

'Misschien doe ik dat ook wel. Misschien zou ik dat nu meteen moeten doen,' voegde hij eraan toe en kuste me teder op mijn voorhoofd. Ik zag

dat hij me niet zou loslaten.

'Michael, ik moet het deeg maken,' riep ik uit, wijzend naar de schaal op het aanrecht. 'En ik moet de vulling maken voor de kalkoen en...'

'Het eten kan wachten,' zei hij. Als die blik in zijn ogen verscheen, was hij door niets te weerhouden. Het werkte aanstekelijk. Even later kuste ik hem hartstochtelijk terug en omhelsde hem innig. Voor ik kon protesteren nam hij me in zijn armen en droeg me de keuken uit.'

'Ons diner!' riep ik.

ik heb je toch gezegd ik krijg pas honger als we gevrijd hebben,' zei hij lachend.

De eerste paar dagen van de vakantie leken we voornamelijk in bed te liggen, maar ik slaagde erin een kleine kalkoen te braden en de vulling te maken, met zoete aardappels, verse doperwten, eigengebakken brood, cranberrysaus en de twee taarten. Michael zei dat het het beste Thanksgiving-diner was dat hij ooit had gegeten.

ik ken niet veel vrouwen die zo goed kunnen koken,' zei hij. 'Alle vrouwen die ik ken zijn afhankelijk van dienstmeisjes en koks en kunnen nog geen water koken voor de thee.'

Het was de eerste keer dat hij iets zei over de andere vrouwen die hij had gekend en onwillekeurig moest ik denken aan de mooie roodharige vrouw met wie ik hem gezien had bij het recital in het museum. Ik vroeg Michael wie ze was.

'O, die.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ze is de vrouw van een vriend van me, een producer. Hij vraagt me altijd hem een plezier te doen en haar te begeleiden naar diverse uitvoeringen. Ze is het soort vrouw dat meer dan één man nodig heeft, als je begrijpt wat ik bedoel,' zei hij met een knipoog.

Maar ik begreep niet wat hij bedoelde. Hoe kon je meer dan één man nodig hebben als je met hart en ziel van iemand hield? En als een man van een vrouw hield, hoe kon hij dan een ander vragen met haar uit te gaan? Is haar man niet jaloers als ze met een ander uitgaat?' vroeg ik.

'Jaloers? Dankbaar!' zei hij met een sluw lachje. 'Zo zijn de mensen uit de showbusiness soms,' zei hij. 'Hun relaties beschouwen ze als een deel van hun toneelleven. Maar maak je niet ongerust, zo ben ik niet,' voegde hij er snel aan toe.

'Heb jij nooit iemand leren kennen met wie je voor altijd samen wilde zijn?' vroeg ik.

'Niet voordat ik jou ontmoette. Ik heb nog nooit iemand gekend die zo onschuldig en puur is. Je naam past bij je; je bent zo fris als de ochtendstond.' Hij boog zich naar me toe en kuste me op de wang.

Ik straalde. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest als op dit moment. Het was het mooiste Thanksgiving-diner dat ik ooit had gehad. Later legde Michael een vuur aan in de open haard en haalde een van zijn donzen dekbedden. Ik lag met mijn hoofd in zijn schoot en we luisterden naar mooie muziek, terwijl het knetterende vuur ons verwarmde. Elke kus die avond leek inniger dan ooit tevoren. Michael streek over mijn haar en zei dat hij wilde dat de tijd zou stilstaan en we eeuwig zo konden blijven liggen.

Ik voelde me intens gelukkig. Hoe kon een vrouw meer houden van een man dan ik van Michael?

We kleedden ons uit en vrijden voor het haardvuur. Onze kussen en omhelzingen waren even vurig als de brandende houtblokken. We vielen in slaap in elkaars armen, uitgeput maar voldaan.

In de ochtend vertelde Michael me dat hij een afspraak had met een producer in de stad.

'En na mijn afspraak neem ik een kleine kerstboom mee naar huis. Het is traditie om tijdens Thanksgiving te beginnen met versieren, hè?' zei hij. ik heb het nooit eerder gedaan, maar nu ik jou heb...'

'O, Michael, dat zou ik enig vinden. Het is zo lang geleden dat ik een eigen kerstboom had, of zelfs maar iets aan Kerstmis deed. Als je geen familie hebt of een familie van wie je houdt en die van jou houdt, zijn de feestdagen net als alle andere dagen. Behalve datje afgunstig kijkt naar het geluk van anderen.'

'Geen verdriet en afgunst meer voor jou, m'n kleine diva,' zei hij, en kuste me zachtjes op de lippen voordat hij naar zijn afspraak ging.Terwijl hij weg was luisterde ik naar muziek, keek naar de televisie en las wat. We hadden een paar taken gekregen voor de vakantie.

Laat in de middag kwam Michael terug met een klein, maar mooi gevormd boompje, met dikke, groene takken. Hij had dozen vol versiering gekocht. Zowel hij als de boom waren bedekt met sneeuwvlokken.

'Zal ik je eens wat vertellen!' riep hij uit toen hij binnenkwam. 'Het sneeuwt. Wat een heerlijke verrassing en net op tijd om ons in de juiste stemming te brengen. Vind je de boom mooi?'

'O, het is een pracht van een boom!' riep ik uit.

'Ik heb er heel lang over gedaan voor ik hem kocht. De verkoper werd bijna gek van me. Geen enkele boom vond ik goed genoeg. En toen keek ik in een hoekje en zag dit boompje op me staan wachten. Het riep me gewoon!'zei hij lachend.

Hij zette de boom in de standaard en deed een stap achteruit. Ik merkte dat hij sinds zijn thuiskomst regelmatig op zijn horloge keek.

'Verwacht je iemand?' vroeg ik.

'Wat? O, nee, nee.'

'Omdat je voortdurend op je horloge kijkt.'

'Ja.' Hij schudde zijn hoofd, ik moet straks weg voor een vergadering. Die producer met wie ik een afspraak had, heeft op eigen houtje een vergadering belegd zonder mij te raadplegen. Maar het is erg belangrijk, en ik moet er bij zijn. Er is een goede kans dat ik volgend seizoen de hoofdrol krijg in een nieuwe musical op Broadway.'

'O, Michael, wat geweldig.'

'Ja, maar die dingen hebben maanden en maanden van voorbereiding nodig en eisen eindeloze vergaderingen met investeerders en schrijvers en producers. Iedereen heeft zijn eigen mening. Ik haat de voorbereidingen van een produktie, maar het is een noodzakelijk kwaad. Het spijt me zo dat ik je alleen moet laten, net nu we zo goed op gang kwamen.'

'O, dat geeft niet, Michael. Terwijl jij weg bent zal ik de boom versieren en het eten klaar maken.'

Hij keek bezorgd en wendde snel zijn blik af.

'Wat is er?' vroeg ik.

ik denk dat die vergadering wel uit zal lopen en ik met die mensen zal moeten gaan eten,' zei hij. 'Het spijt me verschrikkelijk.'

'O, dus dan kom je pas heel laat thuis,' besefte ik.

'Ja. Zul je je niet vervelen?'

'O, nee. Ik zal alle restjes opmaken. Het duurt toch wel even voor ik de boom versierd heb. Maak je geen zorgen over mij. Echt niet.'

'Ik zal proberen je later op de dag te bellen om je te laten weten hoe laat het zal worden,' zei hij en ging zich verkleden. Hij kwam weer te voorschijn in een van zijn mooie wollen sportjasjes en broekventen hij zijn donkerblauwe overjas aantrok, vond ik hem er heel erg knap uitzien, en dat vertelde ik hem.

'Ja, je moet er goed uitzien voor die mensen. Dat verwachten ze. Dat is een van de nadelen als je een ster bent: iedereen verwacht datje er uitziet of je net een toneel opgewandeld komt. Je moet je aanpassen aan het beeld dat ze van je hebben, omdat je voortdurend in de schijnwerpers staat. Als er maar een haartje van zijn plaats is of je glimlacht niet op tijd, kan dat al een ramp zijn. Voor je weet wat er gebeurd gaan er allerlei geruchten over je rond en krijg je geen goede aanbiedingen meer.

'Weet je zeker dat je het niet erg vindt?' vroeg hij weer. 'Wil je misschien naar een film? Ik zal je wat geld geven voor een taxi en een bioscoop,' zei hij en haalde zijn portefeuille te voorschijn.

'O, nee, ik heb genoeg te doen. Huiswerk zelfs.'

Hij schudde zijn hoofd.

'Huiswerk. Sommige leraren zijn huurders. Het idee om huiswerk te geven in de vakantie! Oké, tot vanavond,' zei hij en gaf me een zoen ten afscheid.

Ik had gezegd dat ik het niet erg vond, maar zodra de deur achter hem dichtviel en ik weer alleen was, stond het huilen me nader dan het lachen. Ik keek om me heen in het lege appartement. Ik wilde dat we niet alles stiekem hoefden te doen en dal ik met hem mee had kunnen gaan. Ik zou het allemaal erg interessant hebben gevonden, al was het voor hem routinewerk geworden.

Ik keek naar de kleine kerstboom.

'Nou,' zei ik, 'ik heb in ieder geval jou nog. We zullen elkaar nu goed leren kennen.'

Ik maakte de dozen met versiering open die Michael gekocht had en begon de boom op te tuigen. De uren gingen heel langzaam voorbij, juist omdat ik wilde dat ze voorbij zouden vliegen. Ik besteedde zoveel mogelijk tijd aan de boom, versierde hem, en veranderde het dan weer, tot het precies was zoals ik het hebben wilde. Daarna at ik mijn restjes en luisterde naar muziek en dacht aan Michael. Ik waste af en probeerde mijn huiswerk te maken, maar ik kon me niet concentreren. Ik keek voortdurend op de klok en werd woedend op die koppige kleine wijzers die zo langzaam vooruitkomen. Ik probeerde een vuur aan te leggen en keek naar de televisie. Het werd later en later, en Michael belde niet. Ik sliep een paar keer in, maar werd met een schok wakker, bang dat ik de telefoon niet had gehoord.

Mijn armzalige pogingen om een vuur te maken liepen op niets uit. Na voor de zoveelste keer in slaap te zijn gevallen keek ik weer op de klok en zag tot mijn schrik dat het al bijna half één was. Waarom had Michael niet gebeld?

Toen ik uit het raam keek zag ik dat het harder was gaan sneeuwen en dat de trottoirs wit waren. De rijweg was nat en modderig. Claxons toeterden. Er gebeurden ongelukken met slecht weer, dacht ik. Misschien was er iets met Michael gebeurd! Hoe moest ik dat horen? Niemand wist dat ik in zijn flat zat te wachten, dus zou niemand me bellen.

Ondanks mijn ongerustheid had ik moeite mijn ogen open te houden. Toen er weer een halfuur was verstreken dommelde ik weer in op de bank en werd pas wakker toen ik de deur open hoorde gaan. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en ging overeind zitten. Michael draaide zich om en wilde de deur dichtdoen. Hij morrelde aan de knop en het slot. Ik hoorde hem zeggen: 'SST.'

'Michael?'

'Hè?' zei hij. Hij draaide zich om. Zijn haar was verward en zijn jasje was gekreukt. 'SST,'zei hij, met zijn wijsvinger tegen zijn lippen. 'Je mag Dawn niet wakker maken.'

'Michael, ik ben Dawn,' zei ik glimlachend. Ik stond op. 'Wat is er?'

'Hè?' zei hij weer. Hij knipperde met zijn ogen en wankelde.

'Michael, ben je... dronken?' vroeg ik. Ik had papa Longchamp vaak genoeg in die toestand gezien om het te weten.

'Nee,' zei hij. Hij wuifde met zijn hand en viel bijna voorover. 'Helemaal niet. Ik heb alleen...' Hij stak zijn rechterhand op en kneep zijn rechterwijsvinger en duim tegen elkaar. 'Zoveel gehad. Om de tien minuten,' ging hij verder, en lachte weer. Door het lachen viel hij voorover en hij moest zich vasthouden aan de muur om niet op zijn gezicht te vallen.

'Michael!' riep ik en holde naar hem toe. Hij legde zijn arm om mijn schouder en leunde op me. Hij stonk. Het leek wel of hij een bad had genomen in whisky. 'Waar ben je geweest? Waarom heb je zoveel gedronken? Hoe ben je thuisgekomen?'

'Thuis?'zei hij. Hij keek om zich heen. 'O, ja, thuis.'

Ik hielp hem naar de bank en zag toen iets als lippenstift op zijn kin. En er zaten haren op zijn jasje, rode haren!

'Michael, waar ben je geweest? Met welk wasje?' vroeg ik. Hij gaf geen antwoord. Hij liet zich op de bank zakken en viel achterover, staarde me wezenloos aan, knipperend met zijn ogen, blijkbaar in een poging mij en alles om ons heen in focus te brengen.

'Waarom draait die kamer zo?' mompelde hij, en deed zijn ogen dicht. Toen gleed hij onderuit tot hij op zijn rug lag, met gesloten ogen.

'Michael!' Ik schudde hem heen en weer, maar hij kreunde slechts. 'O, wat heeft het voor zin!' riep ik uit. Ik tilde zijn benen op en trok zijn schoenen uit. Toen hield ik hem met moeite overeind en trok zijn overjas en sportjasje uit. Hij was te zwaar om naar de slaapkamer te dragen. Ik hing zijn kleren op en haalde een deken voor hem. Toen ik die over hem heenlegde, steunde hij en draaide zich op zijn zij. Ik legde het kussen onder zijn hoofd en bleef bij zijn voeten zitten, terwijl ik hem diep en regelmatig zag ademhalen.

Mijn blik ging naar onze kleine kerstboom. Het versierde en verlichte boompje straalde een vredige warmte uit, maar nu Michael uitgeteld op de bank lag, leek het plotseling even eenzaam en teleurgesteld als ik. Michael had het niet eens gezien. Hij had mij nauwelijks gezien!

Ik stond langzaam op en deed de lichtjes van de boom uit. Ik keek nog één keer naar Michael. Hij lag te snurken. Ik deed het licht in de zitkamer uit en ging naar Michaels slaapkamer, waar ik in mijn eentje in slaap viel.

Michael was eerder op dan ik. Ik voelde dat hij op het bed zat en deed mijn ogen open op hetzelfde moment dat hij mijn gezicht aanraakte.

'Michael. Hoe laat is het?'

Hij droeg nog dezelfde kleren als de vorige avond. Zijn hemd stond open en zijn haar was verward en stond alle kanten op. Hij geeuwde en schudde zijn hoofd.

'Het is nog vroeg. Het spijt me, Dawn,'zei hij. 'Ik moet er vreselijk aan toe zijn geweest gisteravond. Ik herinner me niet eens dat ik op de bank in slaap ben gevallen of dat je een deken voor me hebt gehaald. Ik was wat je noemt apezat.'

Ik wreef in mijn ogen en kwam snel overeind.

'Waar ben je geweest? Wat is er gebeurd? Waarom ben je 7,0 dronken geworden?'

'Het was een soort feestje. Ik heb geprobeerd weg te gaan, maar iedereen stond erop dat ik meeging. Ik was het middelpunt, zie je, de ziel van het feest. We moesten die investeerders onthalen. Zij hebben alles betaald. De champagne heeft de hele avond gevloeid.' Hij rekte zich uit en geeuwde weer.

'Maar waar ben je geweest?'

'Waar ik ben geweest? Eens zien,' zei hij. Hij dacht zo diep na dat het leek of hij een belangrijke vraag op een examen moest beantwoorden. 'Waar ben ik geweest? Eh, eerst zijn we naar het kantoor van de producer gegaan. Toen zijn we met z'n allen gaan eten bij Sardi's. Daarna hebben we de ronde van de nachtclubs gedaan. Ik hoor me een of twee gelegenheden te herinneren, maar alles tolt door elkaar in mijn hoofd.'

Hij zuchtte en verborg zijn hoofd in zijn handen.

'Wie was er bij je?'

'Wie er bij me was?' Hij keek op, dacht na en haalde toen zijn schouders op. 'Een paar mensen van de produktie en de investeerders.'

'Was die roodharige vrouw er ook bij?' vroeg ik.

'Roodharige vrouw? O, nee, nee,' zei hij. 'Er was geen roodharige vrouw. Kom, ik ga douchen. Ik heb een ontstellende kater. Het spijt me,' herhaalde hij. Hij bukte zich en gaf me een snelle zoen op de wang. 'Bedankt datje voor me gezorgd hebt.'

Hij stond zo soepel op als een kat, zich rekkend en strekkend. Ik lag achterover op mijn kussen en keek naar hem terwijl hij zich uitkleedde en een douche ging nemen. Loog hij tegen me, vroeg ik me af, of waren die rode haren op zijn jasje er van een vorige keer, misschien een van de keren dat hij de vrouw van zijn vriend had moeten vergezellen? Ik kon gewoon niet geloven dat hij tegen me zou liegen. Hij hield te veel van me om me verdriet te doen.

Ik stond op en liep naar de keuken om koffie te zetten en het ontbijt klaar te maken.Toen Michael kwam zag hij er fris en wakker uit en zijn haar was keurig geborsteld. Hij droeg een lichtblauwe, zijden ochtendjas.

'Hm, dat ruikt lekker,' zei hij. Hij kwam achter me staan en omhelsde me. 'Het spijt me echt van gisteravond,' herhaalde hij. iedereen was zo opgewonden over de nieuwe show, dat het moeilijk was om niet mee te gaan feesten.' Hij zoende me in mijn hals.

'Dus alles is goed gegaan?'

'Ja, Binnenkort zul je horen en lezen over Michael Sutton in een Broadway-première,' zei hij trots. Ik draaide me om in zijn armen.

'O, Michael, wat heerlijk voor je. Je hebt gelijk, dat is geweldig. Ik wilde alleen dat ik gisteravond bij je had kunnen zijn om het te vieren.'

'Wij vieren het vanavond,' zei hij. 'We nemen een taxi naar een klein, afgelegen Italiaans restaurant dat ik ken in Brooklyn. Niemand zal ons daar herkennen, maar het eten is er uitstekend.'

'Maar, Michael, vind je wel dal we dat moeten doen? Als iemand ons zou zien...'

'Niemand ziet ons. Lief van je om zo bezorgd voor me te zijn,' zei hij. 'Kom mee, dan gaan we de kerstboom bekijken.' Hij pakte mijn hand vast en we gingen naar de zitkamer. Ik deed de kerstboomverlichting aan.

'Schitterend,' zei Michael. 'Op kerstavond zullen we samen kastanjes roosteren in het haardvuur en nog drinken en vrijen naast de boom. Onze boom,' voegde hij eraan toe. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me naar zich toe. 'Mijn kleine diva,' zei hij weer en kuste me zacht op de lippen.

'Maar nu,' zei hij, 'ga ik dood van de honger. Laten we ontbijten.'

De rest van de dag ging snel voorbij. Michael ging weg om een paar boodschappen te doen. De telefoon ging twee keer over, maar ik nam niet op. Michael had gezegd dat ik dat niet moest doen, want dat iemand dan zou weten dat ik in de flat was en dat zou tot vragen leiden.

'En vragen,' had hij met opgetrokken wenkbrauwen eraan toegevoegd, 'leiden tot antwoorden die we nog niet kunnen geven.'

Toen hij 's middags terugkwam had hij zijn armen vol pakjes in cadeaupapier.

'Wal is een kerstboom zonder pakjes eronder,' zei hij, terwijl hij ze neerlegde.

'Voor wie zijn die pakjes, Michael? Verwacht je familie?'

'Familie? Nee, die pakjes zijn allemaal voor jou.'

'Allemaal voor mij? O, Michael, je had niet zoveel moeten kopen!' riep ik uil, met een blik op de enorme stapel.

'Natuurlijk wel,' zei hij vastberaden. 'Aan wie moet ik anders mijn geld uitgeven, als het niet aan jou is. Zeker niet aan mijn ondankbare familie.' Hij glimlachte ondeugend en haalde een klein doosje uit zijn zak in roze papier met een roze lint erom. 'Dit,' zei hij, 'kon niet wachten. Het is een Thanksgiving-geschenk.'

'Je geeft geen cadeautjes met Thanksgiving, Michael,' riep ik lachend uit.

'O, nee?' Hij haalde zijn schouders op. 'Nou, dan begin ik een nieuwe traditie, en van nu af aan doen we het wel. Voor jou,' zei hij.

Ik pakte het doosje aan en maakte het zorgvuldig open. Mijn vingers trilden van opwinding. Op een bedje van watten lag een prachtig gouden medaillon aan een gouden ketting. Op de buitenkant zaten kleine diamantjes in de vorm van een hart.

'O, Michael, wat prachtig!'

'Maak eens open,' zei hij.

Ik drukte op de veer en het medaillon sprong open. Erin was een akkoord van muzieknoten gegraveerd. Ik speelde ze in gedachten snel af en glimlachte. Het waren de eerste noten van een van zijn eigen liefdesliederen, 'Forever, my love.'

'O, Michael,' riep ik uit. Tranen van geluk stroomden over mijn wangen. 'Dat is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen. En zo apart.'

Ik sloeg mijn armen om hem heen en bedekte zijn gezicht met kussen.

'Wauw,' riep hij uit en hield me op een afstandje. 'Laten we het een beetje rustig aan doen. We moeten ons kleden voor ons rustige dinertje samen, weetje nog wel?'

Ik voelde me zo gelukkig dat ik het gevoel had of mijn hart elk moment uit elkaar kon springen. Ik had voor alle zekerheid een paar dingen in mijn koffer gepakt. Trisha was met me meegegaan om een steungevende beha te kopen. Mijn opgeheven borsten en de diepere kloof ertussen deden me jaren ouder lijken. Een blos verscheen in mijn hals, maar ik vond me daardoor alleen maar verleidelijker in de zwarte jurk met driekwart mouwen en de V-hals. De kleine diamantjes van mijn medaillon glinsterden in mijn hals.

Ik borstelde mijn haar tot het zachtglanzend op mijn schouders hing. Toen deed ik wat blush en lippenstift op en eyeliner. Toen ik me ervan overtuigd had dat ik meer leek op de vrouwen met wie Michael gewoonlijk uitging, kwam ik te voorschijn om me te laten inspecteren. Hij beëindigde net een telefoongesprek en legde de hoorn neer. Hij draaide zich om en glimlachte met zijn donkere ogen. Zijn sensuele lippen gingen iets vaneen.

'Je bent mooi,' zei hij. 'Heel mooi. ik brand van verlangen je te introduceren in de society. Iedereen zal jaloers zijn op mijn ontdekking en,' ging hij verder, terwijl hij een stap dichterbij deed, 'mijn liefde.'

Ik straalde van trots. Michael hielp me mijn jas aantrekken en gaf me een zoen op mijn wang.

'Onze taxi staat al voor,' zei hij, en we liepen naar buiten.

Het was een lange rit door de stad. Michael had niet overdreven toen hij zei dat het afgelegen was. Maar eindelijk kwamen we bij een klein Italiaans restaurant op de hoek van een straat. Het restaurant heette gewoon Mom's. Het was allesbehalve chique - een klein zaaltje met een heel kleine bar en ongeveer twaalf tafeltjes, maar ik vond het het meest romantische en mooiste restaurant waar ik ooit geweest was.

Michael bracht me naar een hoektafeltje in het donkerste deel van het kleine zaaltje. Hij had gelijk dat we hier geen aandacht trokken. Niemand scheen ons op te merken of zich om ons te bekommeren toen we gingen zitten. Maar alles wat we bestelden en aten was zelf bereid en verrukkelijk. Michael bestelde de duurste wijn en we dronken bijna twee flessen. Hij had veel verstand van wijn en eten omdat hij zoveel gereisd had. Hij beschreef een paar van de beroemde restaurants waar hij in de wereld was geweest.

Het enige waar ik iets over kon zeggen was het eten in het Cutler's Cove Hotel. Ik beschreef Nussbaum, de kok, en hoe bijzonder elk diner in het hotel was.

'Grootmoeder Cutler, soms samen met mijn moeder, begroet de gasten bij de deur en komt langs hun tafeltjes, zodat iedereen zich thuis- voelt.'

'Ze mag dan een tiran zijn,' zei Michael, 'maar ze weet kennelijk wel een succes te maken van het hotel. Ze wekt de indruk van een heel slimme en intelligente zakenvrouw. Ik zou haar best eens willen ontmoeten,' zei hij.

'Je zou haar haten. Ze maakt dat je je nog minder voelt dan een mier, alleen omdat je een artiest bent. Ze heeft alleen maar respect voor blauw bloed, rijk blauw bloed,' zei ik, de woorden bijna uitspuwend.

Ik vertelde Michael dat ze vanaf het begin had geprobeerd mijn verblijf op Bernhardt ongelukkig te maken door die brief vol leugens te schrijven aan Agnes.

'Straks is dat allemaal voorbij,' zei hij. Hij legde zijn hand op de mijne en drukte liefdevol mijn vingers. 'En mensen als zij zullen je geen verdriet meer kunnen doen.'

'O, Michael,' zei ik. 'Ik kan bijna niet wachten tot het zover is.'

'Wel,' zei hij, met een twinkeling in zijn ogen, 'dat komt misschien vlugger dan je denkt.'

'Michael,' riep ik, bijna opspringend van mijn stoel. 'Wat bedoel je?'

'Ik moetje dit eigenlijk niet vertellen,' zei hij met een flauw glimlachje, 'maar het is heel goed mogelijk dat ik een rolletje voor je kan krijgen in de nieuwe Broadway-musical.'

'Michael!' Ik dacht dat ik flauw zou vallen. Ik voelde mijn hart bonzen van opwinding en kon nauwelijks ademhalen. Ik, op Broadway? Nu al?

'Het is niet definitief,' waarschuwde hij. 'Het is niet meer dan een mogelijkheid. We moeten heel hard werken aan je zang. Op het toneel staan in een musical is heel wat anders dan een paar liedjes zingen in een schooluitvoering.'

'Natuurlijk. Dat begrijp ik. Maar ik zal hard werken, Michael, heel hard. Echt waar.'

'Dat weel ik,' zei hij, en gaf weer een klopje op mijn hand. 'Het zit in je bloed. Dat heb ik je toch meteen gezegd?'

Toen Michael had afgerekend en wc het kleine restaurant uitliepen, maakten we weer de lange rit naar huis. Maar ik vond het niet erg. Ik bracht die door in zijn armen, dromend van Broadway. Wie had ooit kunnen denken dat wat mama Longchamp me jaren geleden had voorspeld ooit waarheid zou worden?

Ik wist nu dat ze getracht had de tragische gebeurtenissen te vergeten die tot mijn ontvoering hadden geleid. Het was of ik geboren was als een leugen. Ze kon niet daarmee leven of met haar eigen schuldgevoel, en mettertijd was ze het verhaal gaan geloven dat ze zelf had verzonnen, dat ik geboren was bij het krieken van de dag terwijl de vogels zongen.

'Ze hebben een lied in je hart gebracht,' vertelde ze me. 'Op een dag zullen de mensen je horen zingen en dan zullen ze weten dat er een wonder is gebeurd toen die mooie zangvogel je zijn stem gaf om je geboorte te vieren.'

Die dag kwam sneller dichterbij dan je had kunnen denken, mama, dacht ik, en met liefde in mijn hart zou mijn stem mooier klinken dan zelfs ik had kunnen dromen.

De tijd die Michael en mij nog overbleef ging sneller voorbij dan me lief was. Op de ochtend van de laatste dag deed ik node mijn ogen open. Trisha en ik hadden alles goed afgesproken. Ik zou met een taxi naar het busstation gaan en haar afhalen als ze met de bus van huis kwam. Dan zouden we samen een taxi naar het studentenhuis nemen, zodat Agnes zou geloven dat ik de hele vakantie bij Trisha had doorgebracht.

Toen ik me had aangekleed en gepakt, stond ik met mijn koffer in de zitkamer en keek triest om me heen. Een stralende zon scheen naar binnen door de ramen en viel op onze kerstboom, die stond te fonkelen in het licht. Zelfs het cadeaupapier om de stapel geschenken glansde.

'Het was heerlijk,' zei Michael bij de deur. ik heb van elk moment genoten. Maar beschouw het niet als een einde,' berispte hij me toen de tranen in mijn ogen sprongen. 'Denk eraan als een begin.' Hij kuste me en drukte me tegen zich aan. Mijn keel was dichtgeknepen en ik kon geen woord uitbrengen.

'Ga wat rusten, kleine diva,' waarschuwde hij. 'We hebben een hoop werk te doen als de school weer begint.'

ik zal het doen. Ik hou van je, Michael,' fluisterde ik. Zijn ogen fonkelden van blijdschap en we namen afscheid.

Ik was te vroeg op het station, dus ging ik op een bank zitten en las een tijdschrift tot Trisha's bus arriveerde. Ze sprong de bus uit, haar lange rode sjaal wapperend over haar schouder.

'Je moet me alles vertellen,' riep ze uil toen we elkaar omhelsd hadden. 'Wat hebben jullie gedaan? Waar zijn jullie naar toe geweest? Hij heeft je vast elke dag meegenomen naar een duur restaurant en een show.'

'Nee, we zijn de meeste tijd thuisgebleven,' zei ik, en vertelde dat ik het Thanksgiving-diner had klaargemaakt. Ze keek teleurgesteld, tot ik haar het medaillon liet zien.

'Wat mooi,' zei ze met een jaloerse blik. 'En wat aardig van hem er iets muzikaals in te laten graveren. Wat voor liedje is het?'

'O,' zei ik, bang dat ze Michaels lied misschien kende, 'het zijn zo maar een paar noten. Niets bijzonders.'

We hielden een taxi aan bij het station en bleven praten over onze vakantie tot we bij het studentenhuis kwamen. Trisha vertelde me alles wat ze gedaan had, zodat we elkaar niet zouden tegenspreken.

'Als Agnes ernaar vraagt,' zei Trisha, 'we waren met z'n tienen aan het Thanksgiving-diner en we hadden eend en kalkoen.'

'Het klinkt fantastisch,'zei ik. Nu was het mijn beurt om jaloers te zijn, jaloers op een gelukkige, vrolijke familie rond een eettafel tijdens de feestdagen.

Tot onze verbazing stond Agnes in de gang aan de voet van de trap te wachten toen we binnenkwamen. Blijkbaar had ze ons verwacht en haar positie ingenomen zodra ze ons hoorde aankomen. Eén blik op haar gezicht, en de angst sloeg me om het hart. Ze was in het zwart, haar gezicht zag bleek, ze had geen lippenstift op, geen enkele make-up. Haar haar was naar achteren getrokken in een wrong. Het was altijd moeilijk te zeggen of Agnes een van haar rollen speelde of niet. Het leek me dat ze nu een treurende nabestaande speelde.

'Je hebt tegen me gelogen,' snauwde ze voordat ik iets kon zeggen. Ik keek even naar Trisha en toen naar Agnes.

'Gelogen?'

'Je moeder heeft twee dagen geleden voor je gebeld. Ze wist er niets van datje naar Trisha ging. Ben je gegaan zonder je familie om toestemming te vragen? Ik voelde me belachelijk,' ging Agnes verder voor ik kon antwoorden. Ze draaide haar witte, zijden zakdoek rond in haar handen. 'Ik heb de leiding, ja, maar ik vertrouwde je. Toen je me vertelde datje toestemming had, geloofde ik je. Ik had beter moeten weten; ik had het moeten verwachten.

'Ik verwacht nu elk moment een telefoontje van je grootmoeder.' Ze leek er doodsbenauwd voor.

'Ze zal heus niet bellen,' stelde ik haar gerust. 'Mijn moeder is het gewoon vergeten. Ze zal wel weer medicijnen hebben geslikt toen we elkaar het laatst gesproken hebben. Dan kan ze het zich niet meer herinneren. Dat gebeurt vaak genoeg,' zei ik. Ik keek Agnes strak aan, verbaasd hoe gemakkelijk de leugens over mijn lippen kwamen. Ik kon zien dat ze de mogelijkheid overwoog.

'O, hemeltje,' zei ze. Ze hield van een verheven tragedie. 'Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Je verwacht dus geen problemen?'

'Nee.' Ik haalde mijn schouders op. 'Het is al vaker gebeurd. Grootmoeder Cutler is er ook aan gewend.'

'O, wat erg,' kreunde Agnes. 'Je moeder is zo'n aantrekkelijke vrouw. Ik kan bijna niet geloven dat ze zo ziek is.'

'Dat kan niemand,' zei ik droogjes, maar mijn sarcasme ontging Ag- nes.

'Hebben jullie een prettige vakantie gehad?' vroeg ze, van mij naar Trisha kijkend.

'Ja,' zei Trisha snel.

'Mevrouw Liddy heeft iets speciaals klaargemaakt voor jullie terugkomst. O, hemeltje,' zei ze weer, 'ik was zo ongerust.' Met die woorden liep ze weg.

'Ze wordt met de dag erger,' merkte Trisha op terwijl we haar nakeken. 'Ze had zich in die afgrijselijke jurk verkleed om een of andere scène op te voeren. Telkens als er een nieuwe gedachte of stemming bij haar opkomt, duikt ze in haar kist met oude kostuums en vindt iets dat bij de gelegenheid past.'

ik heb medelijden met haar, maar ze hóefde niet te spioneren voor grootmoeder Cutler. Ik hou niet van liegen, maar ik had geen keus,' zei ik.

Trisha knikte en we liepen naar onze kamer om onze spulletjes op te bergen. Natuurlijk was Trisha razend nieuwsgierig hoe het geweest was om zoveel dagen met een man samen te wonen in zijn flat. Ze stelde allerlei vragen en twee keer had ik bijna iets gezegd waarmee ik Michael zou hebben verraden.

'Mijn moeder zegt altijd dat de nachten voor romantiek en fantasie zijn, maar dat als je 's morgens wakker wordt en de man ligt naast je te snurken, de zeepbel snel uit elkaar spat door de werkelijkheid,' zei Trisha. 'Was dat bij jou ook zo?'

'O, nee. De ochtenden zijn even geweldig als de avonden. Ik maakte een uitgebreid ontbijt klaar en we praatten even enthousiast en lang als 's avonds. Hij heeft zoveel te vertellen; hij is bijna overal ter wereld geweest.'

'Waarom reist hij zoveel?' vroeg ze snel.

'O, voor zijn... zijn zaak.'

'Wat voor zaak heeft hij?'

import,' antwoordde ik.

'Jij boft maar,' zei ze. 'Je hebt talent en je bent knap en nu heb je ook nog een volwassen liefdesavontuur.'

'Jij bent ook talentvol en knap, Trisha, en ik weet zeker datje binnenkort ook verliefd zult worden,' voorspelde ik. Ze dacht er even over na en haalde toen met een tevreden glimlachje haar schouders op.

'Erik Richards heeft me drie keer gebeld in de vakantie.'

is het heus?'

'We gaan dit weekend samen eten. In het Plaza! Ik denk dat hij me gaat vragen of ik zijn vaste vriendin wil zijn,' zei ze.

'Wat doe je?'

Iemands vaste vriendin zijn klonk me nu zo kinderachtig in de oren, maar ik wilde niets zeggen dat Trisha zou kunnen krenken. Michael en ik praatten over een leven samen, een leven van optreden en liefde. De schoolring van je vriendje om je hals dragen leek iets voor meisjes die jaren en jaren jonger waren dan ik. Maar Trisha was even oud als ik.

'Hij is erg knap,' zei ze. 'Misschien zeg ik welja.' Haar ogen glinsterden ondeugend. We lachten en omhelsden elkaar en gingen naar beneden naar de eetkamer.

Mevrouw Liddy had een diner klaargemaakt dat met elke Thanksgiving kon concurreren. Agnes droeg nu een heel jeugdige witte jurk met grote pofmouwen en een geborduurde kraag en zoom, en een parelketting om haar hals die een paard zou doen stikken. Ze hield een van haar korte, dramatische toespraken om ons te vertellen hoe dankbaar ze was dat we allemaal weer veilig terug waren van onze vakantie.

'En weer samen, als een eensgezinde familie, in staat alles onder ogen te zien wat de harde, wrede wereld voor ons in petto heeft.'

We keken elkaar veelbetekenend aan. Het was waarschijnlijk een toespraak uit een van de melodrama's waarin ze in haar jeugd had gespeeld. Trisha wist zeker dat de jurk een kostuum was uit datzelfde stuk.

Maar het kon me niet schelen. Niets, niet Agnes' excentriciteiten, niet Madame Steichens driftbuien, zelfs niet grootmoeder Cutlers gemeenheden konden mijn geluk verstoren. Ik voelde me veilig. Ik was onoverwinnelijk geworden door de liefde tussen Michael en mij. Het was het fort dat me zou beschermen tegen de 'pijlen van een gruwelijk lot', zoals Agnes het uitdrukte.

Maar er waren 'pijlen' die ik niet had verwacht en die mijn zeepbel uiteen deden spatten op de manier zoals Trisha's moeder had beschreven. De werkelijkheid was fataal voor de fantasie.

Het begon op de ochtend van de derde dag na onze terugkeer van het Thanksgiving-weekend. Ik werd kotsmisselijk wakker en stond twintig minuten lang over te geven. Trisha was bang dat ik griep had en wilde Agnes op de hoogte gaan brengen en haar om medicijnen vragen, toen ze me de vraag stelde die ijskoude rillingen over mijn rug deed lopen en mijn voeten aan de grond nagelden.

'Je hebt je ongesteldheid toch niet overgeslagen, hè?' Ik hoefde niet te antwoorden. Ze las het antwoord op mijn gezicht. 'O, Dawn, hoe lang is het geleden?'

'Bijna zes weken,' riep ik geschrokken uit. 'Ik heb er niet aan gedacht. Het komt altijd ongeregeld.'

'Reden te meer om je bezorgd te maken en voorzichtig te zijn,' zei Trisha. 'Heeft je moeder nooit met je gepraat over dat soort dingen?'

Welke moeder? dacht ik. Mama Longchamp vond me altijd te jong om iets te weten over seks en toen ik oud genoeg ervoor was, was ze te ziek en maakte ze zich ongerust over andere dingen. Ik wist zeker dat mijn eigen moeder wit zou wegtrekken en flauw zou vallen als ik zelfs maar over het onderwerp begon. Bovendien was zij toch niet iemand met wie je kon praten, dacht ik.

Ik schudde mijn hoofd en de tranen drupten langs mijn wangen.

'O,Trisha, ik kan niet zwanger zijn. Het mag gewoon niet. Nu niet. Ik ben niet zwanger,' zei ik vastberaden. 'Het is griep. Je zult het zien.' Ik dwong mezelf het te geloven.

Trisha kneep in mijn hand en glimlachte.

'Misschien heb je gelijk, misschien is het gewoon een griep,' zei ze. 'Laten we nu nog niet in paniek raken.'

Ik knikte en verbeet mijn emoties. Ik had geen honger aan het ontbijt, maar dat kon komen omdat ik zo zenuwachtig was en niet alleen omdat ik misselijk was geweest. De hele dag liep ik rond met een zware last op mijn schouders. Ik had geen zangles die dag, dus Michael zag me niet, en ik wilde ook niet dat hij me zo zou zien.

Die avond was ik erg moe en ik ging vroeg naar bed. De volgende ochtend was ik weer misselijk en moest weer overgeven. Ik zag dat Trisha zich steeds ongeruster over me ging maken, dus deed ik net of het minder erg was geweest dan de vorige dag.

ik denk dat het griep is,' zei ik. ik voel me al wal beter.'

Maar toen Michael me in de algemene muziekles zag, zei hij dat ik er betrokken en moe uitzag. Ik antwoordde alleen maar dat ik niet goed geslapen had. Voor hij kon vragen waarom, stonden er andere leerlingen om ons heen, zodat we niet verder konden praten.

Later in de middag ging ik naar de bibliotheek om over zwangerschap te lezen, zodat ik wist waar ik naar moest kijken toen ik thuiskwam. Ik trok mijn trui en beha uit en onderzocht mijn borsten in de spiegel. Ik ontdekte al gauw dat wat ik had gedacht dat gebeurde omdat ik volwassen begon te worden, om een heel andere reden gebeurde. Mijn borsten waren groter en mijn tepels werden niet alleen groter, maar ook donkerder van kleur. Kleine nieuwe bloedvaatjes waren zichtbaar vlak onder de huid. De verificatie van de symptomen deed me rillen. Ik kon niet ontkennen wat ik zag en wat het betekende.

Verslagen boog ik hel hoofd. De liefde had me dwaas en zorgeloos gemaakt. Waarom had ik niet nagedacht? Michaels liefde voor mij en mijn liefde voor hem had me heel snel volwassen gemaakt. Ik had de hartstocht gevoeld van een vrouw; ik had hem gekust en bemind als een volwassen vrouw, en ik had zijn hart veroverd zoals alleen een volwassen vrouw kon. Waarom was het niet tot me doorgedrongen dat ik ook de mogelijke consequenties kon verwachten van een vrouw als ik me vol overgave in Michaels armen wierp?

'Wat ga je nu doen?' vroeg Trisha me toen ik terugkwam in de slaapkamer en alle symptomen en de betekenis ervan beschreef. 'Misschien kun je beter je moeder bellen.'

'Mijn moeder? Ik ben naar haar toegegaan toen grootmoeder Cutler erop stond dat ik mijn naam veranderde in Eugenia, de naam die ze me, zoals ze zei, in het begin gegeven hadden.'

'Eugenia?'

'Dat was de naam van een van de zusters van grootmoeder Cutler, die is overleden. Toen ik me erover beklaagde tegen mijn moeder raakte ze bijna in een coma. De minste spanning brengt haar in paniek. Je hebt niets aan haar. Natuurlijk,' ging ik verbitterd verder, 'is het alleen maar aanstellerij, zodat iedereen haar met rust zal laten en medelijden met haar zal hebben.'

'Nou. je vertelt het toch zeker aan Allan? Je zou denken dat een volwassen man voorzichtiger zou zijn geweest en er evenveel aan gedacht zou hebben als jij had moeten doen. Per slot is hij getrouwd geweest en zo.'

Ik zei niets. Ik was bang om het aan Michael te vertellen, bang wat dit zou betekenen voor al onze fraaie plannen... mijn optreden op Broadway, ons eeuwige samenzijn.

'Misschien kon het hem gewoon niet schelen,' zei Trisha, maar ging onmiddellijk verder. 'Het spijt me als ik te hard klonk, Dawn.'

'Nee, nee,'? zei ik. 'Het is niet dat het hem niet kan schelen. Hij is alleen heel erg verliefd op me en liefde kan blind maken,' zei ik. 'Je denkt niet na, je geeft je over aan de extase. Je hebt gehoord hoe sommige meisjes praten in de kleedkamer, wat een moeite ze hebben om hun vriendjes te beletten te ver te gaan, en dat zijn alleen maar... tienerromances.'

'Nou ja, je hebt geen keus, je zult het hem moeten vertellen,'zei ze.

'Ja, ja, natuurlijk doe ik dat. Ik ben alleen bang dat het hem erg van streek zal maken.'

'Hij is medeverantwoordelijk,' snauwde Trisha. 'Mijn moeder zegt altijd: "Er zijn twee mensen voor nodig om de tango te dansen."'

'Ja,' zei ik, nerveus mijn medaillon betastend. 'Ik weet het.'

Ik zei het niet, maar het was een dans die ik liever had uitgezeten.