KENNISMAKING MET MICHAEL

Trisha en ik waren erg opgewonden op de dag van de auditie voor Michael Suttons zangles. We stonden een halfuur vroeger op dan gewoonlijk en probeerden een stuk of tien verschillende rokken en blouses voor we allebei onze lichtroze blouses en ivoorwitte plooirokken kozen. We hadden ze samen gekocht tijdens een van onze wat Trisha noemde 'weekend-winkelsafari's in de stad'. We brachten uren door in het ene warenhuis na het andere met het passen van allerlei kleren, sommige zo duur en extravagant dat we wisten dat we ze nooit konden kopen. Maar het was leuk om net te doen alsof, ook al keken de verkoopsters afkeurend en geërgerd op ons neer.

Het dragen van identieke kleren naar de auditie was een idee vanTrisha.

'Als we eruitzien als een tweeling trekken we zijn aandacht,' zei ze.

We wasten ons haar en borstelden tot het leek te glanzen en bonden er een roze zijden lint in. Toen deden we een klein beetje lippenstift op. Meer make-up hadden we geen van beiden nodig; we waren allebei gebruind door de zomerse zon. We besloten ook witte gymschoenen en sokjes te dragen. Giechelend, meer van nervositeit dan iets anders, sprongen we de trap af om te gaan ontbijten en luisterden aandachtig naar Agnes, die op en neer liep door de eetkamer en ons advies gaf voor de auditie terwijl we zaten te eten.

'Kijk zelfverzekerd, wees zakelijk, en watje ook doet, zorg datje niet de eerste bent,' waarschuwde ze.

Die waarschuwing hadden we niet nodig. Toen we aankwamen was het zo vol in het muzieklokaal dat de kandidaten in de rij moesten gaan staan, waarna ze kaartjes kregen met een nummer in plaats van hun naam. De rij strekte zich uit van de piano aan de andere kant van het lokaal tot buiten de deur. Richard Taylor, een van de oudere en beste leerlingen van Madame Steichen, begroette ons. Richard had talent, maar gedroeg zich nogal arrogant. Hij was benoemd tot assistent van Michael Sutton en voelde zich verschrikkelijk belangrijk.

Richard was lang en slungelig, met lange armen en benen en heel lange vingers. Het was spannend om hem piano te zien spelen, omdat zijn handen zo groot waren dat ze onafhankelijke wezens leken die over de toetsen dansten. Hij had een smal gezicht met een neus die me deed denken aan een windvaantje, en een brede mond waarvan de hoeken zo ver naar binnen vielen dat ze kuiltjes leken. Zijn lippen waren van nature erg rood; het leek of hij lippenstift op had. Hij had een bleke gelaatskleur met sproeten op zijn wangen en voorhoofd. Zijn lichtbruine ogen waren diepliggend. Hij had lang rossig haar dat onder zijn boord verdween.

'Pak een kaartje en ga in de rij staan,' beval hij met zijn neusstem, toen de leerlingen binnenkwamen. 'Na de eerste selectie zullen we de namen noteren. Voorlopig zijn nummers voldoende.' Hij keek fronsend naar een paar kandidaten alsof hij wilde zeggen: 'Waarom moet je jouw en onze tijd verspillen?'

De meeste meisjes letten niet op hem. Ze rekten hun hals uit en wrongen zich in allerlei bochten om een glimp op te vangen van Michael Sutton, die bij de piano stond met zijn rug naar ons toe en een paar muziekbladen doorkeek.

'Hoeveel leerlingen komen er in de klas van meneer Sutton?' vroeg Trisha terwijl ze een kaartje voor haarzelf en voor mij pakte.

'Zes,' antwoordde Richard.

'Zes! Niet meer dan zes!' kreunde ze.

'Drie jongens en drie meisjes?' vroeg een meisje achter me.

'Het gaat niet naar geslacht, maar naar talent,' zei Richard en schudde zijn hoofd. 'Waar denk je datje bent? In een zomerkamp?'

De leerlingen die zijn antwoord hoorden, lachten. Het meisje dat de vraag gesteld had dook weg achter de leerlingen vóór haar. Zelfingenomen liep Richard naar het begin van de rij en tikte Michael Sutton op de schouder. Hij draaide zich om en keek naar ons.

Ik had natuurlijk foto's van hem gezien in kranten en tijdschriften, maar dat was niets vergeleken bij de werkelijkheid. Hij was iets langer dan 1,80 meter, had brede schouders en een smalle taille. Zijn donkere, glanzende haar was opzij keurig recht geborsteld terwijl het van voren naar achteren golfde. Hij zag er op een nonchalante manier elegant uit in zijn witte hemd en grijze broek. Terwijl hij langs de rij hoopvolle kandidaten keek werd zijn glimlach breder en warmer. De donkere saffier- kleurige ogen fonkelden ondeugend. Hij had de aantrekkelijkste glimlach die ik ooit had gezien - het was of hij zo van het witte doek was gestapt.

We hadden gehoord dat Michael Sutton net van de Franse Rivièra kwam, wat zijn fraaie bruine huidkleur verklaarde. Ik hoorde een zucht van oo's en aa's van de meisjes.

Ik vond hem de knapste man die ik ooit in levenden lijve had gezien. Alleen maar naar hem kijken deed mijn hart al sneller kloppen. Ik wist zeker dat ik me belachelijk zou maken als het mijn beurt was om voor hem te zingen. Misschien zou ik geen geluid voort kunnen brengen en alleen mijn mond open- en dichtdoen. Ik begon te blozen bij de gedachte. Mijn wangen gloeiden. Agnes had gelijk. Ik was blij dat ik niet vooraan in de rij stond. Ik had medelijden me dat meisje.

'Hallo iedereen,' zei hij. 'We zijn klaar om te beginnen.' Hij had een zachte, melodieuze stem met een zweem van een Engels accent. 'Om te beginnen wil ik iedereen bedanken voor hun komst. Dat er zoveel kandidaten zijn doet mijn ego geen kwaad, dat kan ik wel zeggen,' zei hij. Er klonk een zacht gelach.

ik wou dat ik iedereen kon nemen,' zei hij, weer ernstig, 'maar dat is natuurlijk onmogelijk. Misschien kies ik er een of twee uit alleen voor de afwisseling, dus als je niet wordt aangenomen is dat geen definitieve uitspraak over talent en bekwaamheid. Wie dit semester niet met mij werkt, studeert bij andere kundige leraren, misschien wel betere leraren dan ik.'

Hij sloeg zijn handen ineen en ik zag het dunne, elegante, gouden horloge om zijn linkerpols.

'Goed, dames en heren,' ging hij verder, ik zal de toon aangeven, één voor één,' zei hij, wijzend op zijn stemharmonica, 'en dan wil ik graag dat u de toonladder voor me zingt, op en neer.'

Hij vroeg de eerste leerling naar voren te komen. Het werd doodstil, zo stil dat ik de diepe ademhaling om me heen kon horen. Hij gaf de toon aan en ze zong haar toonladder. Halverwege zei hij dank u en vroeg de volgende kandidaat naar voren te komen. Het ging allemaal heel snel en voor ik het wist was ik aan de beurt.

Ik zag Michael Suttons ogen van de jongen vóór me naar mij gaan. Haastig wendde ik mijn ogen af van zijn lange, onderzoekende blik, bang dat hij zou zien hoe zenuwachtig ik was. Toen ik weer naar hem keek glimlachte hij. Hij luisterde even naar de jongen en bedankte hem. Toen keerde hij zich naar mij, zijn volle, sensuele lippen geopend. Lange tijd staarde hij me alleen maar aan, nam me van hel hoofd tot de voeten op. Ik had geen gevoel meer in mijn vingers, misschien omdat ik ze zo stevig in elkaar had geklemd.

'Goed,' zei hij en bracht zijn harmonica aan zijn lippen.

Ik begon te zingen en voelde mijn keel dichtknijpen. Ik stopte onmiddellijk.

'Dat geeft niet,' zei hij zacht. 'Probeer het nog eens.'

Deze keer zong ik de toonladder zo goed als ik kon. Toen ik klaar was, knikte hij alleen maar en mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik besefte nu pas hoe intens ik gehoopt had bij hem in de klas te kunnen komen.

'Dank u, nummer negenendertig,' zei hij en ik deed een stap opzij.

Toen iedereen in de rij een beurt had gehad, overlegde Michael met Richard Taylor.Toen kwam Richard naar voren met een vel papier in de hand.

'Willen de volgende mensen alstublieft blijven. De rest wordt bedankt,' waarna hij de nummers oplas. Halverwege de lijst hoorde ik mijn nummer. Ik kon mijn oren niet geloven. Zoveel leerlingen hadden veel beter geklonken dan ik, en waren minder zenuwachtig en zagen eruit of ze veel betere leerlingen en zangers zouden zijn dan ik. Trisha kneep in mijn arm.

'Bofferd,' zei ze afgunstig.

'We krijgen nog een tweede selectie,' merkte ik op.

'Jij haalt het. Veel succes,' zei ze, en ging weg met de andere teleurgestelde kandidaten.

De volgende stap was Richard de muziek te geven van het lied dat we wilden zingen, zodat hij ons kon begeleiden terwijl Michael Sutton achterin het auditorium met pen en notitieboek zat te luisteren. Ik had besloten 'Somewhere over the Rainbow' te zingen, het lied waarmee ik zoveel succes had gehad op het concert van Emerson Peabody in Richmond.

Deze keer moesten we onze naam opgeven met de titel van het lied.

'Dawn Cutler,' zei ik.' "Somewhere Over the Rainbow."'

Toen ik begon gebeurde hetzelfde met me als altijd wanneer ik zing. Ik vergat waar ik was en wie naar me luisterde. Ik was alleen met mijn muziek. Ik concentreerde me uitsluitend op het perfectioneren van de klanken. Ik zweefde op een magisch tapijt van melodieën, weg van alle zorgen en verdriet. Ik vergat het verleden en het heden. Ik voelde me als een adelaar in de wind, geobsedeerd door mijn vermogen om te vliegen. Niet de wolken, niet de sterren, niets leek te ver weg.

Ik deed mijn ogen pas weer open toen ik uitgezongen was. Even heerste er een diepe stilte, toen klonk er applaus. De andere kandidaten klapten enthousiast, even vergetend dat wc allemaal vochten om een plaats. Ik keek naar Michael Sutton. Hij knikte glimlachend.

'Volgende,' riep hij.

Toen iedereen een beurt had gehad, confereerde hij weer met Richard Taylor. Deze keer kwam Michael Sutton echter zelf naar voren om de aankondiging te doen.

'Ik kan jullie niet zeggen wat een fantastische ervaring dit voor me is geweest,' zei hij. 'Ik ben onder de indruk van de hoeveelheid talent hier, en ik vind het erg moeilijk om een beslissing te nemen. Maar het kan helaas niet anders.' Hij bekeek zijn notitieboek. 'Ik verzoek de volgende leerlingen te blijven voor een bespreking van het lesrooster,' zei hij, en las de namen op.

Mijn naam was de laatste die werd genoemd, maar toen ik het hoorde sprong mijn hart op van vreugde. Ik was erbij, gekozen uit al die andere begaafde leerlingen om bij een beroemd man te studeren. Wat zul je zeggen en denken als je dit hoort, grootmoeder Cutler? dacht ik. Die vreselijke dag van onze confrontatie op je kantoor had je niet kunnen dromen dat ik zoveel zou bereiken. Ik was een van Madame Steichens beste leerlingen, ik was al bezig het stuk te repeteren dat ik dit jaar op het Kunstweekend zou spelen, en nu was ik een van de zes leerlingen die waren geselecteerd voor lessen van Michael Sutton!

Je wraak is een tweesnijdend zwaard geworden en de scherpste kant is naar jou gericht, grootmoeder Cutler.

'Geef Richard alstublieft het rooster van je andere lessen,' zei Michael Sutton, mijn onaangename gedachten onderbrekend, 'zodat we onze privé-lessen kunnen plannen. We komen slechts één keer per week bijeen als groep. De overige tijd werk ik met elke leerling apart.' Zijn ogen bleven zolang op me rusten dat ik zenuwachtig werd en mijn blik afwendde.

Ik gaf Richard mijn rooster en wilde naar de deur lopen.Twee andere muziekleraren waren binnengekomen om Michael te spreken, maar hij keek naar mij en glimlachte toen ik wegging. Met bonzend hart glimlachte ik terug. Toen struikelde ik over een van mijn schoenveters die was losgeraakt en kon nog net voorkomen dat ik languit op de grond viel.

'Gaat het?' riep Michael, terwijl hij naar me toekwam.

'Ja,' zei ik snel, en holde naar buiten. Ik voelde me volslagen belachelijk. Ik zag vuurrood en voelde me dodelijk verlegen. Ik wilde zo gauw mogelijk weg.

Trisha stond op me te wachten in de hal.

'Je bent aangenomen, hè? Ik wist het wel. Je zult me alles moeten vertellen over je privé-lessen, tot in de kleinste bijzonderheden,' beval ze. 'Ik wil alles weten wat hij tegen je zegt.'

'O, Trisha, hij vindt me vast een idioot. Ik viel bijna op mijn neus toen ik heel stom naar hem liep te staren terwijl ik de deur uitging!' zei ik.

'Is het heus? Wat opwindend. Zie je wel, er is al iets gebeurd,' zei ze. Ze deed me altijd weer verbaasd staan over de manier waarop ze de dingen kon verdraaien. Ik moest om haar lachen.

Later op de dag moest ik terug naar school voor mijn lesuur bij Madame Steichen. Later vertelde ik haar dat ik gekozen was voor Michael Suttons klas, maar ze leek er niet erg blij mee. We stonden nu op zo'n vriendschappelijke voet dat ik haar durfde te vragen waarom ze meesmuilde toen ik het haar vertelde.

'Hij is niet klassiek,' zei ze. 'Hij is geen echte artiest. Hij is een zanger.'

'Ik begrijp het verschil niet, Madame Steichen,' zei ik.

'Dat komt nog wel, m'n beste Dawn. Op een dag zul je het begrijpen,' voorspelde ze en zei toen dat we geen seconde langer mochten verspillen van haar kostbare tijd met het praten over onzin.

Na mijn les bij Madame Steichen pakte ik mijn muziek en liep langzaam naar buiten. Ik had tijd genoeg om vóór het eten terug te zijn in het studentenhuis, dus ik hoefde me niet te haasten. Ik genoot van het laatste uurtje van de warme zomermiddag. Een koele bries van de East River woei in mijn gezicht. Boven me waren de kleine wolkjes net dotten slagroom op het blauwe glazuur van de lucht. Ik ging op een van de houten banken zitten en sloot mijn ogen om de geur in te ademen van de rozen en goudsbloemen en madeliefjes. De geuren en de warmte wekten plezierige herinneringen bij me. Ik zag mezelf als klein meisje touwtjespringen, terwijl ik een van de springliedjes zong die ik van de oudere meisjes had geleerd.

'Witte zwanen, zwarte zwanen...'

Ik moest onwillekeurig lachen.

'Dat moet een heel grappige gedachte zijn,' hoorde ik iemand zeggen. Ik deed mijn ogen open en zag Michael Sutton voor me staan. Hij keek met een vage glimlach op me neer. Hij had een klein leren aktekoffertje bij zich.

'O, ik...'

'Je hoeft het niet uit te leggen,' zei hij lachend. 'Ik wil niet storen.'

'O, u stoort niet,' protesteerde ik. 'Ik schrok alleen even.'

Hij knikte en hield zijn aktekoffertje met twee handen voor zich.

'En hoe ging de pianoles vandaag?' vroeg hij. Het verbaasde me dat hij zich mijn rooster nog herinnerde.

'Goed, geloof ik, al is Madame Steichen heel zuinig met complimentjes. Ze gelooft dat een echte artiest geen andere mensen nodig heeft om haar te vertellen dat ze goed is. Ze weet het zelf wel, instinctief.'

'Flauwekul,' zei Michael Sutton, zich naar me toebuigend. 'Iedereen moet wel eens onder zijn kin gekieteld worden, wil horen dat hij of zij het goed doet. We hebben allemaal een ego dat als een jong katje gestreeld wil worden. Als je het goeddoet, zal ik het je laten weten; en als je het niet

goed doet ook.'

Hij richtte zich weer op en keek om zich heen. Ik hield mijn adem in. We praatten met elkaar of we elkaar al heel lang kenden. Hij leek zo ontspannen en helemaal niet hooghartig en verwaand, zoals ik gedacht had dat beroemdheden zouden zijn.

'Ik wilde net een capuccino gaan drinken in het cafeetje om de hoek. Zin om mee te gaan?' vroeg hij. Even kon ik hem alleen maar aanstaren. Het was of zijn woorden voor me vertaald moesten worden. Hij glimlachte en hield zijn hoofd schuin. Wat was een capuccino? vroeg ik me af. Was het wijn?

'Capuccino?'zei ik.

'Je kunt ook een gewone kop koffie krijgen als je dat liever hebt,' zei hij.

'O, ja,' zei ik snel. 'Dank u.'

Hij wachtte even.

'Je moet wel opstaan als je met me meegaat,' merkte hij op.

'O, ja.' Ik lachte en sprong op. We liepen naar hel hek.

'Dus je woont in een van de door de school goedgekeurde studentenhuizen in de buurt,' zei hij.

'Ja,' antwoordde ik. Ik wist plotseling niet meer wat ik moest zeggen.

'Bevalt het leven in New York je?' vroeg hij. Toen we de hoek omsloegen gaf hij me een arm. Ik zou gedacht hebben dat een dergelijk gebaar me nerveus en verlegen zou maken, maar in plaats daarvan voelde ik me juist ontspannen en verrassend veilig.

'Het is leuk,'zei ik in antwoord op zijn vraag. 'Maar je moet er wel aan wennen.'

'Mijn lievelingsstad is Londen. Je moet er eens een keer naar toe. In Londen loopje in de schaduw van gebouwen die er al eeuwen staan, en toch heb je de hele moderne wereld om je heen.'

'Dat klinkt opwindend,' zei ik.

'Heb je veel gereisd?' vroeg hij.

'Niet buiten de Verenigde Staten,' antwoordde ik.

'O, nee? Ik dacht dat alle leerlingen hier zo bereisd waren,' zei hij. Ik was bang dat ik nu in zijn achting zou dalen. 'Maar,' ging hij verder, terwijl hij plotseling bleef staan, 'wal me het meest opviel tijdens je auditie wasje onschuld. Die was ontroerend.' Ik keek naar hem op om te zien waarom hij me zo doordringend aankeek en mijn hart begon wild te bonzen. Ik keek in zijn ogen en kon mijn blik niet van hem afhouden. 'Je ziet eruit als iemand die op het punt staat te worden ontdekt en op het punt staat te ontdekken,' zei hij, zo zacht dat ik hem nauwelijks verstond. Hij hief zijn hand op en gedurende een seconde die een uur leek te duren dacht ik dat hij mijn gezicht zou aanraken.Toen liet hij zijn hand zakken. 'En toch,' ging hij verder, 'schuilt er nog iets anders achter die blauwe ogen, een wijsheid die suggereert datje misschien een paar heel

pijnlijke en verdrietige ervaringen hebt gehad. Je intrigeert me.' Hij keek me nog steeds strak aan.Toen was het ogenblik voorbij en draaide hij zich plotseling om.

'We zijn er,' zei hij. We liepen het café binnen en zochten een hoektafeltje. Toen de serveerster vroeg of we onze capuccino's met kaneel of chocola wilden, moest ik bekennen dat ik er nog nooit een gedronken had en niet wist wat ik moest kiezen.

'Je lijkt me iemand die van chocola houdt,' zei Michael, en bestelde. 'Vertel me wat meer over jezelf. Ik wil mijn leerlingen graag persoonlijk leren kennen. Ik heb je dossier natuurlijk gelezen en ik weet dat je uit Virginia komt en datje familie een beroemd hotel bezit. Ik ben er nog nooit geweest. Hoe is het daar?' vroeg hij. Ik beschreef het hotel en de zee en het kleine kustplaatsje Cutler's Cove. Hij luisterde aandachtig en zijn ogen lieten mijn gezicht niet los terwijl ik aan het woord was. Nu en dan knikte hij en informeerde naar iets anders. Ik vertelde niet veel over mijn familie, behalve dat ze het erg druk hadden met het werk in het hotel.

'Ik heb mijn ouders al heel, heel lang niet meer gezien,' zei hij triest. 'Ik ben op tournee geweest, zoals je weet. Het leven van een zanger, een bekende zanger, is gecompliceerd. Dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn, zijn voor ons niet weggelegd. Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren wanneer ik voor het laatst op een feestdag bij mijn ouders was. Ik schijn op die dagen altijd onderweg te zijn.'

Hij keek over zijn dampende capuccino naar mij. Ik keek terug met een blik vol medeleven en verbazing. Ik had nooit gedacht dat iemand die zo beroemd en succesvol was als Michael Sutton zulke trieste gedachten kon hebben. Op elke foto die van hem genomen was zag hij eruit of hij de gelukkigste man ter wereld was, glimlachend naar de afgunstige, adorerende menigte.

'Ja,' zei hij plotseling, 'je bent anders dan de anderen, vanaf je naam tot die blauwe ogen die voortdurend van kleur veranderen en zich aanpassen bij je gedachten.'

Ik bloosde, maar hij legde zijn hand op de mijne.

'Verander nooit,' zei hij zo intens, dat het me verbaasde. 'Wees jezelf en laat je niet door anderen beïnvloeden om te worden wat zij van je verwachten of wat zij willen. Toen je vandaag voor me zong werd je jezelf, jouw eigen bijzondere zelf. Het zweept je bloed op. Ik weet het. Ik voel hetzelfde als ik zing, en zodra ik jou zag, werd ik aan mijzelf herinnerd en wist ik dat ik mijn beste leerling had gevonden, een echte ster.'

Zat ik hier werkelijk tegenover Michael Sutton die me vertelde dat ik het potentieel had om een ster te worden? Of was het maar een droom? Over een ogenblik word ik wakker en is het pas ochtend en beginnen Trisha en ik te overleggen wat me moeten aantrekken naar de auditie.

Ik sloot mijn ogen en deed ze toen weer open, maar Michael Sutton verdween niet. Hij was er nog, hij zat tegenover me en staarde me zo bewonderend aan dat mijn hart in mijn keel klopte. Ik zag pretlichtjes in zijn ogen toen hij zijn handen onder zijn kin vouwde en naar me glimlachte.

'Je ziet eruit of je op het punt staat in huilen uit te barsten,' zei hij.

'Ik vind het geweldig om te horen dat u zich met mij vergelijkt,' zei ik verontschuldigend. Hij knikte en leunde achterover, starend naar de deur van het café.

'Tja,' zei hij ten slotte, 'ik geloof dat als je gezegend bent met talent en je hebt in de hele wereld succes gehad, je de plicht hebt anderen te helpen die ook talent hebben.

'Dat,' zei hij, terwijl hij zich naar me toedraaide met een fonkeling in zijn ogen die mijn hart sneller deed kloppen, 'is de reden waarom ik erin heb toegestemd les te geven aan de Bernhardtschool. Ik wist dat ik hier niet alleen begaafde jonge mensen zou vinden, maar ook jonge mensen die leiding nodig hebben en het advies van iemand die zelf het moeilijke pad heeft afgelegd.

'En daarom vind ik het belangrijk op persoonlijke, informele voet te staan met mijn leerlingen, mijn speciale leerlingen,' zei hij nadrukkelijk. 'Als ik hen niet kan laten profiteren van mijn ervaring, wat voor nut heeft die dan?

'In ieder geval,' ging hij verder, terwijl hij zijn hand weer op de mijne legde, 'heb ik hel gevoel dat ik je al goed ken. Als je op mij lijkt, ben je een hartstochtelijk mens. Je voelt alles intenser dan andere, gewone mensen, of dat nu geluk of verdriet is, vreugde of pijn. En je kunt die ervaring vertalen in een lied met die mooie stem van je. Heb ik gelijk of niet?'

'Ja,'zei ik, 'ik geloof het wel.'

'Natuurlijk heb ik gelijk. Heb je een vriendje?' vroeg hij.

'Ja, maar hij is in Europa. Hij is in het leger.'

'Aha.' Hij knikte. 'Vergeet niet, Dawn,' zei hij, zich vooroverbuigend, 'dat hartstocht ons wanhopig maakt.'

Ik staarde hem als gehypnotiseerd aan. Het leek of mijn hart stilstond. Ik durfde niet te ademen uit angst dat ik het broze moment zou verstoren. Hij glimlachte loom en ging weer rechtop zitten.

'Vanavond,' zei hij, 'wordt er een recital gegeven in het Museum of Modern Art, en daarna is er een receptie met wijn en kaas. Natuurlijk ben ik een van de eregasten, en ik wil graag dat jij daar ook bij hoort.'

'Ik?'

'Ja. Zorg datje om acht uur bij het museum bent. Je weet vast wel wat je aan moet trekken. Kijk niet zo verbaasd,' zei hij glimlachend. 'In Europa is het trés chic voor een leraar om een van zijn beste leerlingen uit te nodigen voor een recital. In ieder geval wil ik dat je die mensen hoort zingen. Er zijn dingen die geleerd moeten worden. Elk ogenblik van onze dag moet een positief en waardevol moment zijn. Voortaan,' zei hij, 'mag je je geen gelegenheid door de vingers laten glippen.'

Hij keek op zijn horloge en greep naar zijn portefeuille.

ik moet er vandoor. Ik moet nog een hoop doen voor ik aan plezier kan denken. Ik ben blij dat we dit informele babbeltje hebben gehad en elkaar wat beter hebben leren kennen. Ik verheug me erop je vanavond te zien. Kom je?'

'O, ja,' zei ik snel. In gedachten ging ik koortsachtig mijn garderobe na. Wacht maar tot Trisha dit hoort, dacht ik.

Michael stond op en we liepen het café uit. Op het trottoir buiten namen we afscheid. Ik zag dat hij een taxi aanriep. Hij zwaaide nog even voor hij instapte en toen was hij verdwenen.

Ik bleef staan. De gedachten tolden door mijn hoofd en ik voelde me zo duizelig dat ik tegen een lantaarnpaal moest leunen om op adem te komen. Droomde ik? Eindelijk stak ik de straat over. Ik voelde me of ik op wolken liep en moest omlaag kijken om me ervan te overtuigen dat mijn voeten werkelijk de grond raakten. Ik besefte pas waar ik was toen ik voor de deur van ons studentenhuis stond.Toen holde ik naar binnen, de trap op, en stormde de kamer binnen. Trisha keek op van haar tijdschrift.

Me raadt nooit,' zei ik hijgend, 'waar ik vanavond naar toe ga en wie me heeft uitgenodigd.'

Toen vertelde ik in één adem alles wat er gebeurd was. Ik was zo opgewonden dat ik aan tafel geen hap door mijn keel kon krijgen. Het eten bleef op mijn bord naar me liggen staren. Ik prikte er wat in rond toen mevrouw Liddy binnenkwam, omdat ik niet wilde dat ze zou denken dat ik het niet lekker vond wat ze had klaargemaakt. Ik had mijn haar gewassen en in grove krulspelden gedraaid. Agnes en mevrouw Liddy wisten dat ik naar het recital ging en dat Michael Sutton me had uitgenodigd.

Vóór het eten hadden Trisha en ik mijn garderobe geïnspecteerd en getracht te beslissen watje 's avonds naar een recital moest aantrekken. Bijna alles was te gewoon, vonden we. Eindelijk kozen we mijn mouwloze zwarte taftjurk met de V-hals. Hij had een brede sjerp om het middel en een wijde rok die ergens tussen mijn knieën en enkels kwam.

Na het eten, toen ik naar boven ging om me aan te kleden, haalde Trisha haar opgevulde beha uit de bovensta la van haar kast. Ze liet hem voor mijn ogen bungelen.

'O, nee.' Ik verzette me tegen de verleiding. 'Dat kan ik niet dragen.'

'Natuurlijk wel. Je wilt er toch ouder uitzien en accentueren watje al hebt? Je komt onder volwassen vrouwen; je kunt er niet uitzien als een kind,' zei ze. 'Het lijfje van je jurk heeft het nodig. Doe het nou maar,'

snauwde ze toen ik nog steeds aarzelde.

Ik nam de beha langzaam van haar aan en deed hem om.Toen trok ik de jurk aan en ze ritste de achterkant dicht. Ik bekeek me vol verbazing in de spiegel. Het was niet alleen de opgevulde beha. Er waren subtiele, maar duidelijke veranderingen ontstaan in mijn uiterlijk sinds mijn moeder en ik een jaar geleden in Virginia hadden gewinkeld. Ik had de veranderingen in Jimmy opgemerkt, maar de veranderingen in mijzelf waren me niet opgevallen.

Net als bij hem was de kinderlijke molligheid in mijn wangen verdwenen. Ik zag een rijpere glans in mijn ogen en merkte dat ik telkens als ik nu aandachtig naar iets keek, de neiging had mijn rechterwenkbrauw als een vraagteken op te trekken. Mijn hals leek zachter, de welving naar mijn schouders sierlijker, en de gleuf tussen mijn borsten dieper, met de schaduw onderaan vol suggesties en beloften. Zelfs Trisha was verbaasd.

'Je lijkt een stuk ouder!' riep ze uit. 'Hier.' Ze pakte haar sieradendoos en haalde er een gouden ketting met fonkelende diamantjes uit. 'Doe deze om.'

'O, nee, Trisha! Als ik hem eens verlies! Ik weet dat het een speciaal cadeau voor je was van je vader.'

'Al zijn cadeaus zijn speciaal.' Ze haalde haar schouders op. 'Maak je niet ongerust, je verliest hem niet en je moet iets om je hals hebben met dat decolleté. Of moet ik zeggen "diepe decolleté"?' vroeg ze plagend.

'Ik zie er idioot uit, net als iemand die jaren ouder wil lijken, hè?'

'Helemaal niet,' zei ze. 'Ik maakte maar gekheid. Waag het niet iets anders aan te trekken, Dawn. Nu ga je meteen naar beneden en belt een taxi vóór je niet meer durft. Toe dan!'

Agnes stond onderaan de trap op me te wachten. Even dacht ik dat ze erop zou staan dat ik me ging verkleden in iets dat me minder verleidelijk maakte en me meer op mijn eigen leeftijd deed lijken. Maar plotseling begonnen haar donkerbruine ogen te stralen en ze bracht haar handen naar haar keel.

'Een secondelang,' zei ze bijna ademloos, 'dacht ik dat ik terug was in de tijd en dat ik mezelf de trap afzag komen in een drama waarin ik de hoofdrol had toen ik vier of vijfjaar ouder was dan jij.' Ze zuchtte en schudde haar hoofd.

'Ik moet een taxi bellen,' legde ik uit en liep naar de zitkamer. Als Agnes zich verdiepte in haar herinneringen kon ze uren doorgaan.

'Ja, maar wacht hier op me,' beval ze en liep haastig weg. Ze kwam terug met een paarlmoerwitte sjaal en drapeerde die om mijn schouders. 'Zo,' zei ze, terwijl ze een stap achteruit deed. 'Nu zie je er echt elegant uit, als een van mijn meisjes.'

Mijn hart klopte zo snel toen ik naar buiten liep, de buitentrap af naar de taxi, dat ik dacht dat ik flauw zou vallen en naar een ziekenhuis gebracht zou moeten worden. Ik beefde over mijn hele lichaam toen ik instapte. Even kon ik me zelfs niet meer herinneren waar ik naar toe

ging.

'Welk museum?' vroeg de chauffeur weef.

'Het Museum... of Modern Art,' hijgde ik.

'Oké,' antwoordde hij, en reed weg.

Toen we er waren bleef ik even zitten en staarde naar de menigte duurgeklede, mondaine mannen en vrouwen, die uit taxi's en limousines stapten en naar de ingang van het museum liepen. Hier en daar zag ik een paar jonge mensen, maar die waren allemaal samen met hun ouders. Ik betaalde de taxichauffeur, en stapte zo langzaam uit dat hij beslist gedacht moest hebben dat ik naar een uitvoering ging waar ik een hekel aan had. Toen hij wegreed bleef ik staan, in de hoop Michael Sutton te zien, maar hij was nergens te bekennen. Ten slotte liep ik naar de ingang en volgde een paar mensen naar binnen.

In de hal stonden kleine groepjes mensen, ledereen scheen elkaar te kennen. Ik zag niemand die alleen was, zoals ik. Ik baande me een weg door de zee van gelach en conversatie en liep langzaam in de richting van de zaal waar het recital zou worden gegeven. Borden wezen me de weg. Toen ik bij de deur van de zaal kwam zag ik een oudere dame achter een bureau zitten met een lijst namen voor zich. Ze keek verwachtingsvol en glimlachend naar me op. Moesten we soms een kaartje hebben?

'Goedenavond,' zei ze en wachtte tot ik mijn naam zou noemen.

'Goedenavond. Ik ben Dawn Cutler,' zei ik.

'Cutler?'Ze keek naar de gastenlijst. 'Cutler,' herhaalde ze. 'Het spijt me, ik...'

Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. De mensen om me heen staarden me aan en wachtten ongeduldig tot ze door konden lopen.

'Hebt u een uitnodiging ontvangen?' vroeg de oudere dame, nog steeds met een vriendelijke glimlach.

'Ik... ik ben uitgenodigd door Michael Sutton,' stotterde ik haastig.

'O. Een gast van meneer Sutton. Ja, goed. U kunt naar binnen gaan en plaatsnemen waar u wilt.'

Snel liep ik de zaal in en keek om me heen. Ik zocht wanhopig naar Michael. Ik kende niemand en wist niet waar ik naar toe moest. Ik deed mijn best om niet verward en angstig te kijken, maar ik had de indruk dat iedereen in de zaal naar me keek. Mensen die zaten keken achterom, mensen die binnenkwamen bleven even staan om naar me te staren, niemand glimlachte. Ik wist zeker dat ik opviel als onkruid in een perk rozen.

Tenslotte liep ik uit louter wanhoop snel over het middenpad en ging op de eerste de beste lege plaats zitten. Ik keek achterom naar de deur, in de hoop Michael Sutton te zien binnenkomen. Zodra hij binnenkwam zou ik naar hem toegaan, dacht ik. Eindelijk, vlak voordat het recital zou beginnen, kwam hij binnen. Hij droeg een smoking en liep gearmd met een mooie vrouw met vuurrood haar en diamanten in haar oren. Een suppoost begroette hen en bracht hen naar de andere kant van de zaal, naar gereserveerde plaatsen op de eerste rij.

Ik was verbijsterd. Hij keek niet eens of ik er was. Hij had er blijkbaar niet naar geïnformeerd, want dan zou hij het weten en me hebben opgezocht, dacht ik. Had hij verwacht dat ik in de hal op hem zou wachten? Dat had hij niet gezegd. Moest ik nu naar hem toe? Ik rekte mijn hals uit om over de mensen voor me heen te kijken, maar ik zag geen lege plaatsen naast hem.

Voor ik verder iets kon doen begon het recital en had ik geen tijd meer om na te denken. Het waren sterren van het Metropolitan Opera House, die beroemde aria's zongen. De stemmen en de muziek waren zo overweldigend dat ik tijdens het recital al het andere vergat. Ik vergat dat ik me verlegen en eenzaam voelde, vergat dat ik tussen vreemden zat die geen enkele belangstelling voor me hadden, vergat zelfs Michael Sutton die vergeten scheen te zijn dat hij me had uitgenodigd.

Toen het applaus was weggestorven en de mensen de zaal uitliepen, bleef ik treuzelen, zodat Michael me zou zien. Er verdrongen zich veel mensen om hem heen toen hij over het middenpad liep. Ik wist niet hoe ik naar hem toe moest komen, tenzij ik me door de menigte bewonderaars heen zou dringen. Hij zag me niet en ik durfde hem niet te roepen. Ik boog mijn hoofd en volgde het publiek naar de receptie.

Kelners en serveersters liepen rond in een grote zaal en droegen bladen met hoge, smalle glazen wijn en bladen met hors d'oeuvres. Ik pakte een glas wijn en wachtte tot ik Michael zou zien. Eindelijk kreeg ik hem in het oog, te midden van een groep mensen, aan de andere kant van de zaal. Ik liep zo elegant mogelijk zijn richting uit, al was ik het liefst naar hem toegehold.Toen ik bij hem in de buurt was bleef ik staan en wachtte tot hij me zou opmerken. Het leek eeuwen te duren, want hij scheen zijn blik niet te kunnen afwenden van de mooie roodharige vrouw naast hem. Ze bleef arm in arm met hem staan en telkens als hij iets zei gooide ze haar hoofd in de nek en lachte en gaf hem een zachte por.

Eindelijk keek hij naar mij. Er verscheen een glans van herkenning in zijn ogen.

'Dawn,' riep hij uit. Hij stak zijn hand uit en ik nam hem aan, om door de mensenmassa heen te dringen. 'Was het niet geweldig?' vroeg hij. Zijn gezicht zag rood van de wijn en de conversatie en de hitte van de mensen om hem heen.

'Ja. Ik wist niet zeker of ik in de hal op u moest wachten, dus...'

'Dit, dames en heren,' verklaarde hij tegen de mensen die het dichtst bij ons stonden, 'is een van mijn nieuwe leerlingen.'

'O, ja, dat is waar ook, Michael,' zei de vrouw lachend. 'Ik vergat datje dit jaar ook nog voor leraar speelt.' Ze fluisterde iets in zijn oor en lachte luid.Toen keek hij naar mij.

'Heb je iets te eten gekregen en een glas wijn?'

'Ja,' zei ik en hield mijn glas op.

'Mooi. Amuseer je. We zullen het hierover hebben als we onze eerste privé-les hebben,' zei hij en gaf me een klopje op mijn hand. Ik wachtte met ingehouden adem tot hij nog iets zou zeggen, maar hij richtte zijn aandacht weer op de mensen om hem heen.

Ik bleef zwijgend staan, me afvragend wat ik verder nog moest zeggen of doen. Na een ogenblik namen zijn vrienden en de roodharige vrouw hem mee naar een ander clubje en ik bleef in mijn eentje achter.

Michael had me niet eens echt voorgesteld; hij had mijn naam niet genoemd. Ik keek om me heen. Kon iemand zien hoe verlegen ik was? Waar ik ook keek, zag ik ogen op me gericht. Ik moest er wel heel dwaas uitzien, zo in mijn eentje, met een glas wijn in mijn hand, wachtend tot iemand iets tegen me zou zeggen, dacht ik. Ik zag een man iets fluisteren tegen de vouw naast hem, die luid begon te lachen. Ze lachten me vast uit. Mijn hart klopte in mijn keel en het zweet brak me uit.

Het liefst was ik de zaal uitgehold, maar ik wist dat ik dan nog meer de aandacht zou trekken. Met gebogen hoofd liep ik naar de deur, de hal in. Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Bang dat iemand me zou zien hollen, liep ik snel het museum uit, de straat op. Daar haalde ik een paar keer diep adem. Ik was zo gespannen dat ik bang was dat ik hysterisch begon te huilen.

Zonder te beseffen wat ik deed of waar ik heenging, sloeg ik linksaf en begon te lopen. Ik weet niet hoe ver ik liep of welke richting ik uitging, want ik sloeg een hoek om bij elk groen licht. Tenslotte bleef ik staan en keek om me heen. Het drong tot me door dat ik verdwaald was. Maar waar ik nog het meest van schrok was dat ik het museum uit was gelopen met mijn wijnglas in de hand. Als iemand me eens had zien weggaan en dacht dat ik het had gestolen! Als ze me hadden beschreven aan de vrouw die bij de ingang van de zaal zat, zou ze weten wie ik was en het aan Michael Sutton vertellen.

Ik hoorde het haar al zeggen. 'Uw beste leerlinge heeft een wijnglas gestolen en is ermee naar buiten gehold.'

Ik zocht wanhopig naar een plek waar ik het kon weggooien. Plotseling hoorde ik iemand zeggen: 'Hoi, liefje, aan de rol vanavond?'

Ik draaide me met een ruk om en stond tegenover een man met een ongeschoren gezicht en ogen die meer op lege oogkassen leken. Toen hij glimlachte zag ik een mond waarin de meeste tanden ontbraken. De stank van whisky sloeg me tegemoet. Hij zag eruit of hij had geslapen in zijn verschoten bruine regenjas en gekreukte broek. Zijn gymschoenen

waren opzij gescheurd.

Toen hij lachte, draaide ik me snel om en holde zo hard ik kon weg op mijn hooggehakte schoenen. Agnes' witte sjaal vloog van mijn schouders, maar ik bleef niet staan om hem op te rapen omdat ik die afschuwelijke man hoorde roepen. Bij de hoek brak een van mijn hakken af. Ik schopte mijn schoenen uit en bleef hollen, zonder om te kijken. Ik rende zo hard ik kon tot ik bij een druk kruispunt kwam. Daar hield ik me vast aan een lantaarnpaal om op adem te komen. De voorbijgangers staarden naar me, maar niemand bleef staan om me te vragen of er iets mis was en of ze konden helpen.

Eindelijk kon ik een taxi aanhouden.

'Dat is me het feestje wel geweest,' merkte de chauffeur op toen ik instapte. Ik besefte dat mijn haar in de war zat en piekte. Mijn wangen waren vuil van de tranen. Mijn jurk was gekreukt en ik was op blote voeten. Toch klemde ik nog steeds als een idioot het wijnglas in de hand dat ik van de receptie had meegenomen. Ik gaf de taxichauffeur mijn adres en leunde met gesloten ogen achterover.

Toen we aankwamen betaalde ik haastig en holde de trap op, naar binnen. Zodra ik binnenkwam hoorde ik stemmen in de zitkamer en ik herinnerde me dat Agnes een paar van haar toneelvrienden op bezoek had. Ik probeerde stiekem langs te glippen, maar Agnes had me horen binnenkomen. Ze kwam de zitkamer uit.

'Dawn,' riep ze. 'Kom en vertel ons over de receptie.' Toen ik dichter- bijkwam besefte ze dat er iets mis was. 'Wat is er gebeurd?'

'O, Agnes,' riep ik uit. 'Ik ben verdwaald en ik ben je sjaal verloren. Het spijt me zo.'

'O, hemeltje. Ben je niet op de receptie geweest? Hoe kan dat? De taxi heeft je er rechtstreeks naar toe gebracht.'

'Nee, daarna,' legde ik uit. Ze staarde me aan en zag toen het glas in mijn hand.

'Ik begrijp er niets van,' zei ze. 'Wat moetje met dat glas?'

'Ik... ik weet het niet!' stotterde ik en rende langs haar heen de trap op.

Natuurlijk was Trisha nog op. Ze wachtte op me om alles te horen over de opwindende avond. Maar toen ik binnenkwam verdween haar glimlach en keek ze me geschrokken aan.

'Wat is er met jou gebeurd?'

lO,Trisha, ik schaam me zo. Het was geen afspraak met Michael. Hij heeft nauwelijks een woord tegen me gezegd. Ik ben uit de receptie gehold en ben vergeten het glas terug te geven. Toen ben ik verdwaald en een afschuwelijke man zat me achterna, dus ben ik er als een haas vandoor gegaan en ik ben de sjaal verloren die Agnes me had gegeven en ik heb een hak gebroken.' Ik liet me languit op mijn buik op bed vallen.

'Ik begrijp geen woord van watje zegt,' zei Trisha. Ik draaide me om en schreeuwde door mijn tranen heen.

'Ik bedoel dat het geen zin heeft om te proberen iemand te zijn die je niet bent. Ik had me niet zo moeten aankleden. Ik had niet eens moeten gaan. Grootmoeder Cutler heeft gelijk. Ik ben een waardeloze nul die is teruggelegd op de drempel van een rijke familie, maar iedereen kan zien dat ik niet een van hen ben en er niet bij hoor.'

'Doe niet zo stom. Natuurlijk heeft ze geen gelijk. Iedereen kan 's avonds in New York verdwalen. Hou op met huilen,' beval Trisha. 'Nou, dan héb je vergeten een glas terug te geven. Wat dan nog. Jij vergat het tenminste. Andere mensen pikken ze met opzet, zelfs rijke, deftige mensen. Heeft Michael Sutton je weg zien gaan?'

'Ik weet het niet,'zei ik, mijn tranen onderdrukkend.

'Dus?'

'Ik voelde me zo stom,' herhaalde ik. 'Niemand heeft de hele avond een woord tegen me gezegd, zelfs de mensen niet naast wie ik zat. Ze zijn allemaal zo verwaand. Ik had het gevoel dat ik in een zaal vol grootmoeder Cutlers zat.'

'Ze zullen er spijt van hebben,' zei Trisha. Ze ging naast me zitten en streek over mijn verwarde haren. 'Op een dag komen ze allemaal naar je luisteren als jij een recital geeft, en dan kun je ze aan deze avond herinneren.'

Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd.

'In ieder geval,' zei Trisha, terwijl ze het glas pakte en op mijn laden- kast zette, 'hebben we nu een echt souvenir van je eerste avond met Michael Sutton, of hij het weet of niet.'

Ze sperde haar ogen open en we begonnen te lachen.

God zij dank dat ik Trisha had, de zuster die ik nooit had gekend. Ik zou haar onmiddellijk inruilen voor Clara Sue. Grootmoeder Cutler had ongelijk: het hemd was niet altijd nader dan de rok.