44

Chib liep langzaam naar de ontbijtbar en ging naast Colin Miller staan. De journalist zag bleek, hij zweette en rilde. Zijn gekreun werd gedempt door de knevel. Chib haalde een combinatietang tevoorschijn; de rubber handgrepen staken donker af tegen zijn chirurgische latexhandschoenen. ‘Zo,’ zei hij, vriendelijk glimlachend terwijl Colin begon te huilen. ‘Brigadier McRae, ik wil graag dat jij en… het spijt me, liefje, ik weet niet hoe je heet.’ Jackie keek vol afgrijzen naar het pistool dat de Manke vasthield. ‘O, heb je je tong ingeslikt? Geeft niet. Ik wil dat jullie rustig gaan zitten, dan zullen we even doornemen wat we gaan doen, oké?’

De Manke wees naar een lege stoel aan de keukentafel en Logan liet zich er met tegenzin op zakken. Hij probeerde onbewogen te blijven kijken terwijl het wapen tegen zijn oor werd geduwd en Isobel opdracht kreeg zijn handen aan de stoel vast te maken met een paar plastic handboeien die op de ontbijtbar lagen. Ze bevestigde ze losjes, zodat Logan er gemakkelijk uit zou kunnen ontsnappen. Maar de Manke greep de uiteinden en gaf er een harde ruk aan waardoor ze zo strak kwamen te zitten dat Logan siste van de pijn.

Jackie liep met onvaste tred achteruit naar de hoek waar het wijnrek stond. Ze had haar handen voor haar mond geslagen en begon met tranen in haar ogen te jammeren: ‘O, mijn god, o, mijn god, nee. O, mijn god, nee!

‘Laten we maar beginnen,’ zei Chib terwijl hij Colins arm omhoogtrok en draaide, zodat de pols zich in de juiste positie bevond. Colins handen zaten niet meer in het verband, waardoor de stukjes vlees zichtbaar waren die aan de gekneusde en opgezwollen stompjes waren vastgenaaid. Je kon duidelijk de gewrichten zien waar twee vingersegmenten chirurgisch waren aangehecht, omdat de huid bij het stiksel enigszins was ontstoken. ‘Zodat we allemaal weten dat dit geen spelletje is…’ Hij rukte met de tang een aangezette vinger van Colins hand. Uit het ontstane gat begon bloed te vloeien. Achter zijn knevel gilde Colin het uit. Chib liep glimlachend naar de pedaalemmer en gooide het stuk vinger tussen de eierschalen. ‘Dit zijn de gemakkelijkste, het wordt een stuk smeriger als we met de schaar aan de slag moeten.’

Isobel zat naast Logan aan de keukentafel. Haar gezicht was bleek als marmer en de tranen stroomden langs haar wangen terwijl de Manke haar handen aan de stoel vastmaakte.

‘Dit was er maar één. Colin heeft nog, laat eens kijken, hij heeft nog vier hele vingers, twee duimen en dan al die stompjes…’ Zijn lippen bewogen geluidloos terwijl hij de optelsom maakte. ‘Hij heeft nog drieëntwintig stukjes over! Allemachtig, dan kunnen we nog uren door, waar of niet?’

Logan probeerde zijn stem onder controle te houden, waar hij bijna in slaagde. ‘Hier bereik je helemaal niets mee, Chib, waarom laat je…’

‘Nee, het is Brendan. Niet Chib, maar Brendan!’ Chib knikte, waarna het pistool van de Manke in onzachte aanraking kwam met Logans slaap. Er ging een pijnscheut door zijn hoofd en hij voelde bloed langs zijn oor stromen. ‘“Chib” is zo’n kinderachtige bijnaam, vind je ook niet?’ Hij trok zijn stropdas recht en produceerde weer een rustige glimlach. ‘In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, kun je met marteling en zinloos geweld véél bereiken. Als we hier klaar zijn, zullen ze ontdekken wat er van jullie lichamen over is en dan weten ze dat ze niet met ons moeten spotten. Zo blijven de junkies, de dealers en de hoeren in het gareel. Angst is een belangrijke drijfveer.’

‘Op die manier hou je die Manke er ook onder, nietwaar?’ siste Logan. ‘Af en toe sla je hem in elkaar om hem te leren dat hij van kinderen af moet blijven.’

‘Hij is geen kinderverkrachter!’ Chib sprong naar voren en ramde zijn vuist in het gezicht van Logan, waardoor diens hoofd achteroversloeg, de keuken even donker werd en alles werd overstemd door een overdonderend geraas. ‘Begrepen? Ik zeg het je niet nóg een keer!’

Logan zakte voorover in zijn stoel. Uit zijn mond sijpelde bloed, het geraas in zijn hoofd ging door en de omtrekken van de kamer kwamen maar langzaam weer in beeld. Misschien was het geen goed idee Chib boos te maken. De gangster uit Edinburgh greep Logan bij zijn haar, trok zijn hoofd omhoog en schreeuwde recht in zijn gezicht: ‘Wil je een kinderverkrachter ontmoeten? Probeer dan maar eens op te groeien in een kindertehuis. Of ga zes jaar in een jeugdgevangenis zitten!’

In de hoek, bij de Shiraz en de Zinfandel, bleef Jackie snikken. Haar gejammer werd luider en luider; het ging aan één stuk door: ‘O god nee, o god nee, o god nee…’ Ze had haar knieën opgetrokken tegen haar borst en hield haar gebroken arm voor haar gezicht. Het gips was bijna onherkenbaar geworden door het roet en het bloed van agent Steve.

‘Allemachtig!’ Chib draaide haar vol walging de rug toe. ‘Greg, doe alsjeblieft iets aan die vreselijke herrie!’

Het woord ‘Nee!’ borrelde uit Logans gespleten lippen, maar de Manke liep al met geheven pistool op Jackie af, alsof het een knuppel was waarmee hij haar schedel wilde splijten. En op dat moment trapte agent Watson hem met volle kracht tegen zijn ballen. De Manke opende zijn mond om naar adem te happen, maar Jackies voet raakte nu zijn knie, waardoor hij languit op de keukenvloer viel. Grommend sprong ze boven op hem en begon zijn gezicht met het gips te bewerken. Chib slaakte een kreet en sprong op haar af, maar Jackie was te snel. Ze rolde opzij zodat de zware man tegen het wijnrek botste en de flessen in het rond vlogen. Toen kwam ze overeind met het pistool in haar rechterhand. Het gips om haar linkerarm was gescheurd. De snippers hingen erbij en er waren verse bloedvlekken op terechtgekomen. De Manke bewoog niet.

Het had niet langer dan vier seconden geduurd.

Ze glimlachte en alle tekenen van hysterie waren verdwenen. ‘Vrouwen. Je kunt voor geen cent van ze op aan, nietwaar?’

Chib bevochtigde zijn lippen en keek van de loop van het wapen naar de bebloede gestalte van zijn vriend. ‘Greg?’

‘Op de grond. Handen in je nek, benen wijd.’

Chib knielde en legde een hand op het bewegingsloze lichaam van zijn maat. ‘Greg, is alles goed?’

‘Ik zei: handen in je nek!’

‘We moeten een ambulance laten komen! Hij ademt niet!’

‘Mooi!’ Ze maakte een trapbeweging naar het been van de Manke. ‘Die klootzak heeft mijn vriend neergeschoten!’

Logan spuwde bloed en zijn gezicht vertrok. ‘Jackie, we moeten een ambulance voor hem laten komen.’

‘O, ja? Waarom?’ Ze keek hem aan met een van woede verwrongen gezicht. ‘Waarom moet deze voddenbaal leven terwijl Steve op sterven ligt?’

‘Ze hebben geen van beiden het recht om te blijven leven.’ Het was Isobel. Haar stem klonk gebroken. ‘Kijk wat ze gedaan hebben! Als je ze arresteert, wat gebeurt er dan?’ Haar stem werd nu luider. ‘Ze komen voor de rechter en ze krijgen hooguit veertien jaar. Dan komen ze wegens goed gedrag over zeven jaar of zelfs eerder weer vrij. Denk je dat die klootzakken dan niet terugkomen? Maak ze af!’

Logan draaide zich om en staarde haar verbijsterd aan. ‘Je kunt ze niet zomaar afmaken. Het zijn geen beesten, het zijn mensen!’

‘Nee, dat zijn het niet.’ Jackie zette haar laars op Chibs onderrug en schoof hem een decimeter over de keukenvloer. Ze hield het pistool in de lucht en controleerde het magazijn.

‘Jackie, niet doen!’

‘Greg?’ Chib zat weer op zijn knieën. ‘Kom op, Greg, haal nou adem!’

‘Doe het!’ ging Isobel door met verwrongen gezicht. ‘Niemand zal er ooit achter komen, Colin kent iemand met een varkensboerderij… daar kunnen we ons van de lichamen ontdoen! Als je het niet doet komen ze terug!’

‘Jackie!’

Ze plaatste de loop tegen Chibs nek.