Hoofdstuk 25

Prins Edward, die zelf jong en romantisch was - en ook blij dat het kasteel zo snel was gevallen - gaf Adrien en Danielle onmiddellijk toestemming hun eigen gang te gaan. Adrien stelde voor naar Aville te gaan, maar zij wilde graag naar Londen terug.

'Ik vind het vreselijk niet bij de baby te zijn, Adrien, ook al weet ik dat hij in de allerbeste handen is bij de koningin. Ik wil mijn eigen kind blijven voeden, Adrien. Dat is heel belangrijk voor me.'

'Ik begrijp het,' zei hij tegen haar en dat deed hij ook. Ze zei niets over haar ongemak, maar haar borsten waren erg gezwollen, en hij was blij dat ze hun kind wilde voeden in plaats van een vrouw te laten komen, zoals bij de adel vaak gebeurde. Eens was Aville alles voor haar geweest, net zoals heel belangrijk voor hem was geweest dat hij zijn gang kon gaan - in alle opzichten de Engelse koning dienen. De wereld om hen heen zou niet veranderen, maar zij waren veranderd. Maar omdat de wereld was zoals hij was, stonden hen nog veel moeilijkheden te wachten.

Ze staken onmiddellijk het Engelse Kanaal over. Ze voeren op een van prins Edwards eigen schepen en konden de kapiteinshut krijgen. Ze waren dolblij dat ze eindelijk weer samen waren. En terwijl Adrien daar Danielle wilde omhelzen, deed ze een stapje achteruit, keek hem indringend aan en raakte hem aan. Hij pakte haar handen en vroeg: 'Wat is er liefste?'

'Ik ben verbijsterd en dankbaar. Ik kan nog steeds niet geloven dat je leeft. Ik wilde zelf dood. Ik weet dat ze je in zee hebben gegooid...'

'En je weet dat ik kan zwemmen. Het water was koud, en daardoor kwam ik weer bij bewustzijn. En we hebben vele goede vrienden. Monteine kwam schreeuwend om hulp naar buiten en de mannen zijn snel begonnen vuren aan te steken en hebben een zoektocht georganiseerd. En Terese - ja, dat meisje met wie jij dacht dat ik me amuseerde - is naar de koningin gegaan. Ze was helemaal van streek omdat ze was gedwongen voor paarden te zorgen voor Simon en graaf Langlois.'

'Als ze heeft geholpen jouw leven te redden, ben ik haar eeuwig dankbaar.'

Hij lachte. 'Zij en mijn schildknaap, Luke, willen trouwen. Ze zal het heel druk krijgen.'

'En Monteine en Daylin wachten alleen nog op een goede datum om te gaan trouwen!' zei Danielle met een glimlach. 'Maar, hoe kon je -'

'Meteen na het verhaal van Terese is prins Edward uit Londen vertrokken, en samen met mijn mannen hebben ze in kleine bootjes de kustlijn afgezocht. Prins Edward heeft me zelf gevonden, terwijl ik naar de kust aan het zwemmen was.'

'De Plantagenets spelen een belangrijke rol in ons leven, is het niet?' vroeg ze.

Hij wilde haar antwoord geven, maar besloot toen dat hij moest wachten met haar te vertellen hoe belangrijk de rol van de Plantagenets precies was. 'Ja, inderdaad,' was het enige wat hij zei.

Mistroostig vervolgde ze: 'ik begrijp niet wat er met Simon is gebeurd. Ik zweer je dat hij niet zo'n monster was toen ik hem vroeger kende. Mannen raken bezeten van wie en wat ze zijn. Ik denk dat hij geloofde dat hij als een Valois recht had op meer rijkdommen dan hij had vergaard, en misschien heeft dat zijn geest aangetast. Ik zeg je, Adrien, eerst was hij zo slecht niet, en de meesten van mijn volk zijn niet zo. De Fransen zijn aardige, begaafde, hardwerkende, charmante-'

'Danielle, liefste, die kwestie tussen koning Edward en koning Jean zal niet ophouden, want Edward kan ook bezeten zijn! Ik heb vele geweldige Franse bondgenoten. Je moeder was een van de mooiste, intelligentste, aardigste mensen die er zijn, en aangezien jij Française bent, zouden mensen als Simon me er nooit van kunnen overtuigen dat de Fransen geen geweldige mensen zijn.'

Ze glimlachte, dolblij met zijn woorden.

'Ik was zo bang dat Simon -' begon hij.

'Hij heeft me niet aangeraakt!' zei ze snel. 'En ik heb jou nooit verraden.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Daar ben ik ook nooit bang voor geweest, en als hij je wel had aangeraakt, zou ik alleen maar gehoopt hebben dat je zijn wreedheid zou overleven. Niets zou mijn liefde veranderen. Maar heb je echt heet water over hem heen gegooid?'

'Ja.'

'Omdat ik zelf vaak met je heb gevochten, had ik moeten weten hoe goed je was. Het was slim van je - maar onbezonnen. Uit wraak had hij je van alles aan kunnen doen, en ik was toen machteloos.'

'Het was niet ongelooflijk slim van me - ik had het water toevallig in mijn handen. En hij was ervan overtuigd dat jij dood was en dat hij met mij zou trouwen - en dan wraak zou kunnen nemen. Hij wilde geen lelijke vrouw met littekens.'

'Het is nu voorbij. En je moet niet verdrietig zijn. Geloof me, Danielle, Simon spande met Armagnac samen tegen Edward. Het kon hem niet schelen wat hij zijn eigen volk aandeed. Jij hebt niet gezien hoe weinig eerbied hij voor het leven had...'

'Je moet het begrijpen, Adrien. Ik heb mijn moeder ooit een belofte gedaan, en die was heilig. Maar ik geloof dat ik hem heb vervuld door Jean te waarschuwen dat men hem wilde doden.'

'Edward heeft nooit iemand bevel gegeven te proberen koning Jean te doden.'

Ze knikte. 'Ik was bang dat je me niet meer zou komen halen, ook al kon je!'

'Ik zal je altijd komen halen. De gedachte aan een tunnel was absoluut niet bij me opgekomen. Als jij het niet over Aville had gehad, zou ik misschien nooit hebben geweten dat er een was. Ik werd bijna dol van verlangen je te bevrijden.'

'Ik wist dat er iets onder het kasteel was, omdat Simon steeds tegen me zei dat ik gemarteld kon worden in de tunnels, en dat er lijken in zee waren gegooid. Denk je eens in! Ik heb je zo vele jaren gehaat om wat er voor mijn geboorte in Aville is gebeurd. En als Aville er niet was geweest, zou mijn moeder nooit Robert hebben ontmoet, mijn vader.'

Het was het volmaakte moment om het haar te vertellen, maar hij kon zich er niet toe zetten. Nog niet. Het was te heerlijk om gewoon bij elkaar te zijn, een liefde te kennen die zo diep en veilig en onveranderlijk was. Hij kon het niet opbrengen de tederheid die er op dat moment tussen hen was te bederven.

In plaats daarvan hield hij haar tegen zich aan en bedacht dat het juiste moment wel zou komen. Als ze thuis waren in Schotland, of zelfs op Gariston misschien, op een koude winteravond voor een groot vuur, en dan...

Dan zou hij haar de waarheid vertellen. Nu niet. Nu wilde hij haar alleen maar koesteren.

'Het is voorbij, Danielle. Ik ben bang dat Langlois onthoofd zal worden, maar prins Edward zal degenen die alleen de bevelen van de edelen hebben opgevolgd genadig zijn. En Simon is dood.'

Ze huiverde, ik wil niet meer over hem praten. Ik wil alleen maar in je armen zijn.'

Dus omhelsde hij haar, en ze bedreven de liefde, en het was intiemer dan het ooit tussen hen was geweest, want ze fluisterden elkaar niet alleen toe hoe groot hun honger was, maar ook hoe diep hun liefde.

Ze stopten niet om de nacht door te brengen toen ze de Engelse kust bereikten, maar reden hard door naar de toren waar de koningin vertoefde. Toen ze de vertrekken van Adrien binnenstormden, troffen ze koningin Philippa daar alleen aan, die de baby wiegde.

Ze drukte een vinger tegen haar lippen en stak een hand op, waardoor ze met z'n tweeën bij de deur bleven staan in plaats van verder te lopen.

'Het nieuws van een nieuwe, grote overwinning door uw strategisch inzicht is u al vooruitgegaan, laird MacLachlan. We zijn natuurlijk dankbaar te weten dat u ons dient.'

'Zonder mijn vrouw zou het me niet zijn gelukt,' zei Adrien.

De koningin keek op en trok een wenkbrauw op, waarna ze weer naar Robin keek. Hij sliep niet echt, maar zijn ogen waren heel zwaar. Ze praatte tegen de baby, terwijl ze hem heen en weer wiegde.

'Dus je vader denkt dat dat blonde haar op je hoofd van hem is!' zei de koningin glimlachend tegen de jongen, die een kirrend geluidje terug maakte. 'Dan heeft hij kennelijk dat kleine moedervlekje op je bips niet gezien. Maar je ouders hebben natuurlijk niet vaak de gelegenheid om de billen van de koning te bekijken, en kunnen dus niet weten dat zo'n vlekje erfelijk is. Niet dat je moeder ook maar enigszins op de Plantagenets lijkt - goddank voor de kleine dingen die mijn trots af en toe hebben gered!'

Adrien keek bezorgd naar Danielle. Hij vervloekte zichzelf wel duizend keer omdat hij haar de waarheid niet had verteld, maar het laatste wat hij zich had kunnen voorstellen, was dat de koningin zo gewoon over de toestand zou praten als ze hun zoon kwamen halen! Danielle was dol geweest op haar moeder, en het verhaal van de Engelse ridder, Robert, van wie ze had geloofd dat hij haar vader was.

Danielle staarde de koningin met grote ogen aan. Haar gezicht was bleek.

Philippa keek Danielle aan en knipoogde. Ze stond snel op, met de baby in haar armen, en kwam naar hen toe. Ze gaf Danielle de baby. 'Jullie moeten leren voorzichtiger te zijn met zulke kostbare bezittingen!' zei ze vermanend. Ze gaf Danielle een kus op haar wang. 'Arm kind, je keek zo geschokt! Ik zou gedacht hebben dat iedereen lang geleden al achter de waarheid omtrent je geboorte zou zijn gekomen. De koning is een goede echtgenoot voor me - hij houdt echt van me, dat weet ik. Hij heeft zijn zwakheden gehad. Ik heb je moeder niet gekend, en toen jij bij ons kwam, was ze al dood, en dus kon ik haar moeilijk haten. Je bent bij mij opgegroeid en je bent als een dochter voor me. Adrien, help je vrouw eens. Haar mond is opengevallen - doe hem weer dicht en neem de baby over. Zorg dat ze hem niet laat vallen.'

Adrien nam Robin over. De koningin streek over zijn wang en schreed de kamer uit.

Danielle keek Adrien aan. Ze beefde en liep bij hem vandaan. Hij legde Robin snel in de wieg en liep achter haar aan. Hij legde zijn handen op haar schouders.

'Je wist het!' zei ze beschuldigend.

'Pas sinds Edward het me tijdens de overtocht over het Kanaal heeft verteld. Hij houdt echt van je. Hij was van plan het kasteel met de grond gelijk te maken om je te bevrijden, of ik in leven was gebleven of niet. Danielle!' Hij draaide haar om zodat hij haar in de ogen kon kijken, terwijl hij tegen haar sprak. 'Danielle, ik weet hoe gekwetst je bent! Ik weet hoe je al die jaren tegen Edward hebt gevochten, hem hebt gehaat omdat hij je naar Engeland heeft gehaald, je aan mij heeft gegeven... al die dingen. Je hield van de herinnering aan een man die je als je vader beschouwde, je was trouw aan de koning die je als de jouwe zag. Alsjeblieft, je moet het niet zo vreselijk vinden dat Edward je vader is. Hij is een geweldige koning, een wijs man, een dapper man - en hij kent genade -'

'Ik haat Edward niet!' stamelde ze.

'Wat is er dan?' vroeg hij.

Ze begon te lachen en hij maakte zich ongerust. Hij drukte haar tegen zich aan om te proberen haar te sussen. 'Danielle, Danielle -'

'O, Adrien, er is niets met me, eerlijk niet. Het is alleen dat... mijn moeder, die ellendige belofte die ik heb gedaan trouw te zijn aan de koning! Adrien, ze moet Edward hebben bedoeld. Ik denk dat ze toen ze stierf heeft geprobeerd me te vertellen dat ik mijn trouw aan Edward moest geven, de koning, mijn vader! Adrien, het spijt me zo verschrikkelijk. Al die jaren, alles wat ik heb geloofd, de dingen die ik heb gedaan... de strijd die ik tussen ons heb veroorzaakt! En Edward is mijn vader! Adrien, al die dingen die ik stiekem heb gedaan voor koning Jean! Zoveel ellende tussen ons in het verleden...'

'Je bent het allemaal waard geweest,' zei hij zacht tegen haar. 'En er zijn vele manieren om de zaak te bekijken. Edward zou tevreden moeten zijn met het regeren van Engeland, maar gebieden in Frankrijk zijn al eeuwen in bezit geweest van Engelse koningen. En na zo vele jaren zijn de koninklijke families zo met elkaar vermengd, dat het moeilijk te zeggen is wie waar recht op heeft.'

'Dat geloof je niet!' zei ze met een glimlach, terwijl ze haar hoofd schudde. 'Je zult altijd voor Edward vechten.'

'Ik zal altijd voor jou vechten,' zei hij tegen haar.

Ze glimlachte en kreeg tranen in haar ogen. 'Ik denk dat we nu een wapenstilstand kunnen sluiten.'

'Ja, dat kunnen we. Maar je moet weten dat ik dankbaar ben voor Aville, nu meer dan ooit. Dankbaar dat de muren zijn gevallen, en dankbaar, met mijn hele hart, dat jij bestaat!'

De baby begon te huilen. Danielle lachte en zei: 'ik kan zelfs zeggen dat ik heel erg dankbaar ben! Als jouw militaire geest niet zo ijverig had gewerkt bij Aville, zou Robin niet bestaan!'

Ze liep naar haar zoon toe en nam hem mee naar bed. Adrien kwam bij haar liggen, met de baby tussen hen in, tot Robin verzadigd was en in een hele diepe slaap viel. Terwijl Adrien hem in zijn wieg teruglegde, zei hij: 'ik denk dat het misschien Plantagenet-haar is.'

'Plantagenet-ogen, ben ik bang,' zei ze verontschuldigend.

'Ik geloof dat er een beetje Frans groen in zit,' zei Adrien, terwijl hij zijn slapende kind voorzichtig toedekte.

Daarna ging hij weer bij zijn vrouw liggen en nam haar in zijn armen. 'O, Adrien,' zei ze, 'ik denk nog steeds aan al die tijd dat ik van je hield en trouw wilde zijn, en dacht dat ik mijn trouw aan koning Jean verschuldigd was. Ik wilde Edward niet verraden, maar ik had het gevoel dat ik aan mijn afkomst moest denken. Kun je je voorstellen! Terwijl al die tijd...' Ze zuchtte zacht. 'Ik kon het risico niet nemen dat de mannen van de koning Jean zouden vermoorden.'

'Koning Edward zou zo'n koelbloedige moord nooit hebben goedgekeurd. Dat weet je toch wel. En jouw koning Jean is ook een goed mens, nobel, wijs, en trots in gevangenschap. Ik heb grote bewondering voor hem.'

'En toch...' zei ze, terwijl ze zich omdraaide in zijn armen en hem met haar mooie ogen indringend aankeek, 'ik heb je in het verleden zo vaak pijn gedaan!'

'En ik heb jóu pijn gedaan in het verleden. Maar ik hou van je. Met mijn hele hart. Het is natuurlijk prettig dat we nu weten dat je beloofd hebt koning Edward trouw te zijn. Je moet je veel beter gaan gedragen.'

'Beter gedragen!'

Haar ogen schoten vuur en hij lachte. Tot zijn verbazing voelde hij dat hij beefde, zo dankbaar was hij haar te bezitten, bij haar te zijn, en te weten dat zij van hem hield zoals hij van haar hield.

'Misschien niet. Je zult altijd hartstochtelijk vechten voor datgene waar je in gelooft!'

'En dat is verkeerd?' fluisterde ze heftig.

'Nee, dat is iets waarom ik van je hou. En ik hou echt van je, Danielle. Ik ben om zoveel dingen verliefd op je geworden, niet in het minst om je trouw aan dat waar je in geloofde, en je eerlijkheid tegen mij over die trouw. De liefde die ik voor je voel is gegroeid met de tijd, door je te leren kennen, door al het goede in je hart en ziel te leren zien.'

'O, Adrien, er was zoveel wat ik in je bewonderde en waardeerde, zelfs toen ik probeerde je te haten! Ik ben zo vaak jaloers geweest zonder het te weten, ik wilde je, maar ik wist niet hoe ik je moest krijgen.'

'O, mijn liefste, je hebt me voor het leven.'

Daar moest ze om glimlachen. En toen werd haar glimlach wat ondeugend, een duidelijke uitnodiging. Hij boog zijn hoofd om haar te kussen, en toen hun lippen elkaar raakten, vlamde het vuur in hen op...

'Geen gepraat meer over koningen!' zei hij met klem. 'Koninginnen, ridders, of landen!'

'Het verleden was van hen...' begon ze.

'En de toekomst is van ons,' beloofde hij.

'De koning heeft gekregen wat hem behaagde - nu is het onze beurt!'

Ze knikte, en nog steeds was haar glimlach verleidelijk ondeugend. Ze sloeg haar armen om hem heen.

En de toekomst begon die nacht.