6

Een gros, zonder noppen

‘Zoek je wat voor de dag, de avond of allebei de shifts?’ vraagt de kamerverhuurder. De dagshift duurt van tien uur ’sochtends tot halfzeven ’s avonds, de avondshift van zeven uur tot vier uur ’snachts. ‘Liefst iets voor overdag,’ antwoord ik. De dagshift is 70 euro goedkoper – ’savonds lopen er veel meer potentiële klanten rond, waardoor wij ook meer kunnen verdienen.

Irene, van wie ik het telefoonnummer van het kamerverhuurbedrijf heb gekregen, geeft al dagen niet thuis. De laatste keer dat ik haar heb gesproken is een paar dagen geleden, toen ik van mijn advocaat kwam. Eerst was alles nog heel gezellig geweest en hadden we zelfs een flesje bubbels gedronken op de goede afloop. In de loop van de avond, toen het gesprek over de Wallen ging, was haar humeur ineens omgeslagen. Behalve dat ze me duidelijk maakte dat we op de Wallen geen vriendinnen maar concurrenten zouden zijn, gaf ze me ook het dringende advies vooral geen kamer in het pand te huren waar zij resideerde. ‘We hebben beiden niet alleen bijna dezelfde leeftijd, maar zijn bovendien ook nog eens dezelfde types: lang, slank, blond, cupje D. Je begrijpt toch wel dat als jij hier met je mooie onschuldige smoeltje naast mij komt koekeloeren, die hoerenlopers linea recta bij jou naar binnen zullen sjezen omdat ze mij al een keer of tien hebben gehad. Daar heb ik natuurlijk geen trek in, dat begrijp je toch, schat?’ Ik had alleen maar geknikt. Ik was geschrokken van haar toontje, dat niet alleen vijandig was maar ook kil. Zo kende ik haar totaal niet. In al die maanden daarvoor was het altijd heel gezellig tussen ons geweest.

Eenmaal thuis kreeg ik een ontzettende huilbui. Ik was radeloos. Ik twijfelde of ik er wel goed aan had gedaan om binnenkort op de Wallen te gaan werken. Wat wist ik nou van die wereld, behalve wat Irene me in de afgelopen tijd had verteld? Was het allemaal wel zo gemakkelijk en rooskleurig als zij me had voorgespiegeld? Waarom liet ik me niet gewoon failliet verklaren, waarom zette ik die vreselijke trots van mij niet aan de kant en belde ik mijn ouders? Misschien was het juist wel goed als ik eens een tijdje onder hun vleugels zou terugkeren. Ik pakte mijn adressenboekje en bladerde het door. Ik moest met iemand praten. Maar in dat hele boekje stond niemand bij wie ik mijn hart zou durven uitstorten.

‘Dat heb je ervan, als je leeft zoals jij hebt geleefd,’ sprak mijn denkbeeldige stemmetje me verwijtend toe. ‘Dan blijft er uiteindelijk niemand over.’ Anderhalf jaar lang had ik iedereen laten stikken. Gewoonweg genegeerd. Eén voor één waren mijn vrienden afgehaakt. Dus moest ik nu niet gek opkijken dat er op dit moment niemand meer was aan wie ik mijn verhaal kwijt kon. En mijn advocaat, die toch van mijn financiële problemen op de hoogte was, in vertrouwen nemen was ook uitgesloten. De goede man, die ik nog kende uit de tijd dat het nog goed met me ging, zou zich een hoedje zijn geschrokken als hij echt had geweten hoe ik mijn schulden dacht te gaan oplossen. Hij ging er immers van uit dat ik die 3000 euro kon betalen omdat ik hem had wijsgemaakt dat ik kon beschikken over een salaris van 6000 euro per maand.

‘Je kunt overmorgen beginnen, je huurt de kamer voor de hele week, waarvan zes betalend en één dag vrij, ongeacht of je zwak, ziek of misselijk bent. De huur dient altijd een dag vooruit te worden betaald,’ klinkt het door het apparaat. ‘Per volledig gewerkt jaar heb je recht op veertien dagen vakantie. Beddengoed en handdoeken krijg je van hier, voor de rest moet je zelf zorgen. En vergeet vooral niet om 120 euro mee te nemen, want anders mag je niet beginnen.’ Ik ben verwonderd dat de huisbaas niet eens wil weten aan wie hij nou precies een kamer verhuurt. Zelfs naar mijn naam heeft hij niet gevraagd. Dat de huur op voorhand betaald moet worden heeft hij daarentegen tot drie keer toe beklemtoond.

Door de verhalen van mijn vriendin ben ik tot in het kleinste detail op de hoogte van de do’s en don’t’s van mijn nieuwe werk. Dus weet ik ook waaruit de basisuitrusting van een prostituee dient te bestaan. Condooms in verschillende maten, glijmiddel, natte doekjes, desinfecterende zeep, make-up en toiletspullen, keukenrol en minimaal twee verschillende setjes lingerie, naaldhakken, laarzen met stilettohak en een radio, die vooral dient om het gekreun en gehijg van mijn toekomstige buurvrouwen te kunnen overstemmen. De poppers, tepelklemmen, cockringen, zwepen, dildo’s en ander materiaal moest ik voorlopig nog maar even overslaan. Dat zijn volgens mijn vriendin de ‘extra’s’, die ik in een later stadium, als ik het gewone werk onder de knie heb, aan mijn uitrusting kan toevoegen.

‘Shit, wat is het hier druk,’ flitst het door me heen als ik de apotheek binnen stap. Ik zou liever meteen weer rechtsomkeert maken, maar ik heb geen keus: ik ga morgen al beginnen.

Nerveus houd ik mijn bijzondere boodschappenlijstje in mijn hand geklemd. Condooms moet ik hebben, glijmiddel, doekjes, zaaddodende pasta en make-up. ‘Volgende,’ roept de jonge apothekersassistente van achter haar toonbank. Zenuwachtig wurm ik me naar voren. Bij de toonbank aangekomen buig ik meteen iets voorover, zodat ik niet al te hard hoef te spreken.

‘Ik zou graag de sterkste condooms willen hebben, en liefst in verschillende maten,’ zeg ik zo zachtjes mogelijk.

‘Heeft u een bepaald merk in gedachten?’ vraagt ze zangerig, terwijl ze zich omdraait naar het schap.

‘Euh, nee, niet echt,’ stotter ik. Ik heb werkelijk geen flauw idee. In de tijd dat ik een relatie had gebruikte ik die dingen nooit. En de keren dat ik een onenightstand had, hadden die mannen zelf voor hun regenkapje gezorgd. Het enige wat ik weet is dat het sterke condooms moeten zijn en dat ik ze in verschillende maten moet kopen. Dat heeft mijn vriendin me op het hart gedrukt. Volgens haar is niets zo gevaarlijk als een niet passend condoom.

‘Als u niet echt een voorkeur heeft zou ik voor de Sensation van Durex gaan, dat is een veel verkocht type dat bovendien voorzien is van wel vijfhonderd stimulerende nopjes.’ Ze knipoogt terwijl ze de oranje verpakking met daarin negen condooms voor me neerzet. Dat het allerminst de bedoeling is dat deze middelen ook bijdragen tot mijn persoonlijke genot houd ik maar voor me. ‘Zijn in de aanbieding, van 12,35 voor maar 9,99,’ zegt ze vriendelijk. ‘Doen we deze?’

‘Heeft u niet wat groters?’ fluister ik zo zacht mogelijk. Ze kijkt me niet-begrijpend aan.

‘Grotere maat, bedoelt u? Deze zijn geschikt voor alle formaten hoor, kijk, staat op de achterkant.’ Ze knipoogt weer. Ik schud resoluut mijn hoofd en probeer met mijn handen duidelijk te maken dat ik een grotere verpakking wil.

‘O, nou heb ik hem, een grotere verpakking bedoelt u?’ Ik knik opgelucht, maar ze heeft ze niet. Ze wijst op de doos. ‘Wij hebben alleen deze. Zitten er negen in, hoor.’

De overige klanten kunnen ons gesprek woordelijk volgen, merk ik. Ik besluit me over mijn schroom heen te zetten. Ze kennen me hier toch niet. ‘Ik ben op zoek naar een gros condooms, zonder noppen,’ zeg ik terwijl ik haar bloedserieus aankijk.

‘Een gros, zonder noppen,’ herhaalt ze. ‘U bedoelt dat u er 144 wilt?’ Ik knik. Ze fronst haar wenkbrauwen en haalt haar collega erbij. ‘Van welk merk hebben wij een gros in het magazijn liggen?’ De collega haalt haar schouders op en antwoordt droog dat er van geen enkel merk een gros voorradig is. Ze draait zich opnieuw om richting het schap. ‘Dan zal u het voorlopig hiermee moeten doen, kijk, ik heb nog zes Sensations. Negen keer zes is vierenvijftig. Die voorlopig maar doen dan?’ Ik schud van nee en leg haar opnieuw uit dat ik condooms wil zonder stimulerende nopjes. Ze geeft me drie andere verpakkingen. Ik twijfel nog steeds. Snel probeer ik de tekst op de achterkant van de doosjes in me op te nemen. Maar daar word ik ook niet wijzer van.

Omdat ik morgen toch condooms moet hebben kies ik uiteindelijk voor de Performa, waarvan ze ook nog zes verpakkingen op voorraad heeft. De aanschaf van mijn glijmiddelen verloopt aanmerkelijk sneller. Aan haar gevatte uitleg te horen heeft ze inmiddels door wat voor vlees ze in de kuip heeft, want met een plof zet ze een grote witte plastic bus met glijmiddel voor me neer. Genoeg om duizend pikken in te verzuipen, lach ik in mezelf. De apothekersassistente vertelt intussen dat de Glyder, zo heet het smeerseltje, volledig op waterbasis is. Daarnaast kun je er zoveel van gebruiken als je wilt en dit ongelimiteerd. Ik knik begrijpend en zeg dat ze mij er dan maar meteen twee van moet geven. De rest van mijn boodschappenlijstje werken we in een aanmerkelijk sneller tempo af.

De hele dag ben ik druk in de weer geweest met het doen van de boodschappen. Behalve mijn aankopen bij de apotheek moest ik ook op zoek naar nieuwe schoenen, laarzen, lingeriesetjes en een goede radio. Gelukkig had ik nog 1500 euro en kon ik alles aanschaffen wat ik nodig had. Natuurlijk had het goedkoper gekund, als ik bijvoorbeeld lingerie zou gebruiken die ik al had. Of een paar laarzen uit mijn eigen collectie zou opdiepen. Maar dat heeft Irene me sterk afgeraden. ‘Alle spullen die met je werk te maken hebben moet je nieuw aanschaffen. Daar mag geen enkel gevoel of herinnering aan vastzitten. Je moet voorkomen dat je als je achter je raam staat plotseling overvallen wordt door de gedachte dat je dat setje ooit hebt gedragen bij die ene speciale gelegenheid met je vriend. Is meteen je hele dag om zeep. En kun je bye bye zeggen tegen je verdiensten. En dat allemaal omdat jij toevallig de hand op de knip wilde houden. Moet je niet willen.’

Niemand, op mijn vriendin na, is op de hoogte van mijn nieuwe betrekking en dat moet, wat mij betreft, vooral zo blijven. Al gaat het ’savonds toch nog bijna mis als ik onverwacht bezoek krijg van mijn buurvrouw. Ze loopt meteen, zoals ze altijd doet, door naar de woonkamer. Op de eettafel liggen net al mijn nieuwe werkspullen als trofeeën uitgestald. Ik zie haar verwonderde blik en weet niets anders te zeggen dan dat ik net als tienduizendste klant het surprisepakket heb gewonnen bij de Pabo, een soort Wehkamp in erotische artikelen. Of ze me gelooft weet ik niet, maar ze heeft er nooit meer een woord over gesproken. Vanaf dat moment weet ik dat ik voortaan omzichtiger te werk moet gaan.

Nadat de buurvrouw is vertrokken stort ik me op het inpakken van mijn spullen. Het valt me nu pas op hoeveel spullen je als prostituee eigenlijk nodig hebt. De koffer is al snel gevuld. Ineens word ik verdrietig. Ik denk terug aan de vroegere vakanties met mijn vriend. Dit is nu precies wat mijn vriendin bedoelde toen ze zei dat je alleen spullen moet gebruiken waaraan geen herinneringen kleven. Als ik naar haar had geluisterd had ik me nu niet zo ellendig gevoeld, en ik veeg met mijn mouw de tranen van mijn gezicht. Ik moet nu even mijn hoofd erbij houden en zorgen dat ik niets vergeet. Wat ik vooral niet moet vergeten is om een A4’tje uit te printen met daarop in het grootste lettertype mijn werknaam, gevolgd door de letters NL. ‘We zijn een uitstervend ras tussen al die buitenlandse grieten,’ heeft Irene me lachend verteld. ‘Als die hoerenlopers een NL-bordje zien, rennen ze meestal zonder over de prijs te onderhandelen bij je naar binnen. Kun je voor pijpen, neuken en wat strelen gemakkelijk 100 vragen in plaats van die kuttige 50 euro.’ Aan zulke tips heb je tenminste iets!

Ik wil net onder de douche stappen als mijn moeder belt. Ze wil weten of ik mijn draai op het werk alweer een beetje heb gevonden. Ik lieg dat het fantastisch gaat en dat ik me nu al niet meer kan voorstellen dat ik anderhalf jaar lang thuis heb gezeten. Nadat ik heb opgehangen walg ik van mezelf. Ik vind het vreselijk dat ik mijn moeder over zoiets onbenulligs heb zitten voorliegen. Ik had gewoon moeten zeggen dat alles in orde is. En waarom, vraag ik me af, was het nodig om haar wijs te maken dat ik weer aan die verdomde vergadercultuur moet wennen, en dat ik nog steeds zo’n moeite heb met vroeg opstaan? Maar waar ik nog het meest van geschrokken ben is het feit dat het liegen me zo gemakkelijk afgaat.

Met een rotgevoel stap ik na het douchen in bed. Maar in plaats van meteen in te dommelen lig ik alleen maar te woelen en na te denken. In gedachten zie ik mezelf bezig met een tandeloze vieze oude man die steeds opnieuw probeert me te kussen. Ik krijg het zo benauwd dat ik op de rand van mijn bed moet gaan zitten. Pas dan word ik weer wat rustiger. Ik ben eigenlijk doodsbang voor die wereld waar ik vanaf morgen onderdeel van ga uitmaken. Tot nu toe heb ik mezelf op momenten van twijfel steeds gerust kunnen stellen met de gedachte dat die eerste dag nog ver voor me ligt en dat ik er altijd nog vanaf kan zien. De tijd van smoesjes en mezelf voor de gek houden is nu wel voorbij. En is er geen weg meer terug. De spullen zijn gekocht. Mijn koffer staat in de hal en over negen uur word ik verwacht bij mijn huisbaas. Dat zijn de feiten.

‘Goedenacht, telefonische hulpdienst, met Marijke.’ Ik wil ophangen. Wat moet ik hier. Over een uurtje of vijf moet ik opstaan, en liefst zo fit mogelijk. ‘Goedenavond,’ klinkt het opnieuw. ‘Bent u daar? U belt voor een gesprekje?’ ‘Ja, ik ben er nog,’ zeg ik bedeesd. ‘Fijn. Hoe mag ik u noemen?’ vraagt de onbekende vrouwenstem. ‘Zeg maar Elke,’ zeg ik en ik vertel haar dat ik niet kon slapen omdat ik gespannen was. Om wat afleiding te hebben had ik een tijdschrift gepakt en bij het doorbladeren daarvan was ik op het nummer van de telefonische hulpdienst gestuit. De vrouw zegt dat ze blij is met mijn telefoontje en heel graag naar me wil luisteren. Haar stem heeft iets vertrouwds. Om de een of andere reden maakt ze me rustig. Ze informeert waarom ik niet kan slapen. Ik aarzel en wil opnieuw ophangen. Maar bedenk me omdat ik toch volledig anoniem bel. ‘Ik ben nogal nerveus omdat ik morgen voor het eerst op de Wallen ga beginnen,’ zeg ik. Ik probeer erachter te komen of ze schrikt van mijn opmerking. Maar dat is niet het geval. ‘Je hebt nooit eerder gewerkt?’ ‘Nee.’ ‘Dan begrijp ik dat je angstig bent. Wat benauwt je het meest, Elke?’ ‘Buiten het feit dat ik seks ga hebben met wildvreemden ben ik plotseling ook heel bang dat me iets overkomt,’ beken ik. ‘Ik ben echt doodsbang dat ik vermoord word. Vraag me niet waar dat gevoel vandaan komt. Het was er plotseling toen ik in bed lag. En ik krijg dat niet weg.’

Door de telefoon hoor ik hoe Marijke aantekeningen maakt. ‘Ik vind het verschrikkelijk wat je zegt. Ik heb natuurlijk geen ervaring met dat werk. Maar ik kan me je angst goed voorstellen. Ik ben heel blij dat je me gebeld hebt en dit met me wilt delen, Elke. Mag ik je vragen of je de beslissing om dat werk te gaan doen in alle vrijheid hebt genomen?’ ‘Tsja, wat is vrijheid,’ zeg ik. ‘Als je bedoelt of ik gedwongen ben door een man, dan is het antwoord nee. Maar helemaal vrijwillig wil ik het nou ook niet noemen.’

Een halfuur lang ben ik onafgebroken aan het woord en vertel ik haar hoe ik in de schulden ben geraakt en alles wat er daarna gebeurde. ‘En nu kan ik dus niet slapen,’ besluit ik. ‘Dat begrijp ik, Elke,’ zegt Marijke. ‘Ik kan je alleen maar zeggen dat ik heel graag met je mee wil denken of er nog een andere oplossing is voor je problemen. Ik kan bijvoorbeeld eens kijken bij welke instantie je zou kunnen aankloppen?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, Marijke. Bedankt voor je hulp, maar ik ben een vrouw van mijn woord. Ik heb met mijn volle verstand getekend voor die achtenveertig termijnen en zal die dan hoe dan ook betalen. Ik moet, zoals mijn vriendin tegen me gezegd heeft, even door de zure appel heen bijten.’