6

De kamer was ruim, met muren van ruwe steen; de meubels waren uit dezelfde rots gehouwen en bedekt met kussens. Een ronde patrijspoort, afkomstig uit een neergestort ruimteschip, keek uit op het noorden. De Bovenlanden strekten zich ruig en donker uit tot de steile rots van het Berkeley IJsveld. Die rots was een goede veertig meter hoog en glansde geelgroen in het schijnsel van een afnemende Jupiter. De ijsmijn van Samuel Hoshi lag aan de voet van de rots, waar een skeletachtige hijskraan en een afdak om de machinerieën te beschermen tegen meteorieten te zien waren. De installatie leek zielig klein tegen een dergelijke achtergrond. De oude, maar gespierde man met zijn kortgeknipte grijze haar stond op uit zijn stoel en liep naar het televisietoestel. ‘We zullen eens luisteren wat admiraal Swayne te vertellen heeft,’ zei hij.

‘Ha.’ snoof Tom, de oudste van zijn vijf zonen. ‘Ik zou er maar niet op rekenen dat hij op het aangekondigde tijdstip met zijn proclamatie komt.’

‘O, maar dat is één van de weinige dingen waar je wél op kunt rekenen,’ zei Pat Mahoney. ‘Ik ken zijn soort.’

Eén van Hoshi’s jongste kleinkinderen begon te huilen. Zijn moeder had haar handen vol om het te sussen. De vrouwen en de kinderen zaten op de banken aan de andere muur, net of ze zich voor het scherm wilden verbergen. De mannen gingen er vlak voor zitten. Colin Fraser zat er ook bij, maar bleef in de buurt van zijn vader.

Mahoney lachte. ‘Alleen al door hier te zijn, heeft hij al conformisten van ons gemaakt,’ zei hij. ‘Op elke maan, overal waar mensen zijn, schakelt iedereen in op hetzelfde moment.’ Niemand reageerde. Mark Fraser zat met zijn pijp te spelen. Hij wilde dolgraag roken, maar hij kon niet almaar van de Hoshi’s blijven roken. Of wel soms?

De oude man drukte op een knop. Het scherm lichtte op. Frasers pijp viel in zijn schoot. Lorraine Vlasek keek hem aan.

‘… belangrijke mededeling,’ zei ze met haar donkere stem. ‘Men heeft mij gevraagd om een inleidend woord te spreken, als vertegenwoordiger van de burgerbevolking, dat wil zeggen, van ieder van ons in het hele Jupiterstelsel. Wat jullie nu gaan horen, zullen jullie niet erg leuk vinden. Maar voor het welzijn van jullie gezinnen en jullie buren, vraag ik jullie om kalm te blijven. In tijden als deze kunnen we niets anders doen dan onze wettige leiders te volgen.’

‘Goeie God! barstte Mahoney los. ‘Ik wist dat Lory voor de Garwardisten was, maar ik had nooit gedacht dat ze hen zou helpen!’

Fraser schudde zijn hoofd. Hij voelde zich misselijk worden. ‘Ik ook niet.’

‘Ze kan gedacht hebben dat ze niet anders kon,’ zei Eve zacht. Dat oorlogsschip kan Aurora gemakkelijk vernietigen, niet?’

‘Wees even stil,’ zei Hoshi.

‘… commandant van de USS Wega, admiraal Lionel Swayne.’ Lorraines gezicht verdween uit het beeld. De camera reed in op een man die achter een bureau zat. Hij droeg zijn uitgaansuniform, zijn schouders en borst schitterden van de sterren en onderscheidingstekens, maar hij maakte een Spartaanse indruk. Misschien kwam dat door zijn stijve manier van zitten, of door zijn strenge gezicht met de grijze haren, of door zijn ogen, blauw en ijskoud, net als de sterren in het heelal.

‘Landgenoten.’ Zijn stem klonk verbazingwekkend zacht. ‘Ik ben naar jullie toegekomen op een tragisch moment, in het donkerste uur van de geschiedenis van ons land. Ook nu weer wordt onze wereld verscheurd door de strijd van broeder tegen broeder. Ook nu weer kan niets of niemand haar redden, behalve de moed en toewijding van een Lincoln of de ijzeren wil van een Grant.

Maar er heerst nu een veel groter gevaar. De Verenigde Staten waren de uiteindelijke overwinnaars in de periode van de atoomoorlogen, maar jullie weten wat het gekost heeft en hoe dicht ze bij een totale vernietiging gestaan hebben. Als het Sovjetrijk niet uiteengevallen was op het moment dat ons eigen volk achter haar regering bleef staan, dan zou er niets anders van ons land zijn overgebleven dan een geblakerde chaos, waar barbaarse vreemdelingen naar buit zochten. Maar toen de Verenigde Staten, bij Gods gratie, de wereldhegemonie verkregen, kon de regering niets anders doen dan de chaotische planeet te reorganiseren. Ze kon niet toelaten dat er nog andere zelfstandige landen bestonden, want ook die zouden eens zonder enige waarschuwing het nucleaire spook op ons kunnen loslaten. En zo werden de Verenigde Staten de beschermers van de mensheid. Jullie zijn opgegroeid onder een hard bewind, maar er was vrede. Jullie kinderen zijn onder dat bewind geboren. Maar jullie hebben ook de radioactieve ruïnes gezien. Willen jullie die oorlogen terug?

Natuurlijk niet. Het Amerikaanse volk heeft door de tijden heen nooit iets anders dan vrede, veiligheid en een wijs beleid gewild. Werd president Garward niet herhaaldelijk met een meerderheid van meer dan negentig procent gekozen, heeft het Congres hem niet met algemene stemmen de titel van Beschermer toegekend en hem ook officieel bedankt voor zijn vooruitziend beleid? Jullie kennen de antwoorden. Maar nu weten jullie ook dat er een bende verraders in ons midden was. Opgegroeid in Amerika’s schoot, heeft deze giftige kliek zich desalniettemin tegen jullie moederland gekeerd. Door de jaren heen hebben de aanhangers van Sam Hall in de ruimte een strijdmacht opgebouwd. En ten slotte hebben ze toegeslagen. Hun schepen zijn geland op het grondgebied van het moederland, hun granaten hebben het land omgeploegd, hun laarzen hebben het vertrapt. Boos, omdat ze geen agressieve wapens mochten hebben en ondankbaar voor de vrede, waarin ook zij hadden geleefd, weigerden de andere staten de wettige regering van de Verenigde Staten te helpen. Misleid door propaganda werden velen van onze medeburgers verraders en gingen onder de piratenvlag van Sam Hall meevechten. Een veel te grote groep mensen bleef afwachten, ze probeerden alleen maar uit de buurt te blijven, alsof hun kostbare bestaan belangrijker was dan dat van hun land. De rebellen hadden bepaalde nieuwe wapens die hun een groot overwicht gaven op de conventionele wapens. En onze leider was te zachtmoedig om nucleaire wapens tegen hen te gebruiken.’

Dat is niet precies hetzelfde zoals ik het gehoord heb, net voordat de Aarde achter de Zon verdween, dacht Fraser. Volgens de nieuwe regering werden er geen atoombommen gebruikt omdat de revolutionairen ze ook hadden. Het zou Garward niets geholpen hebben als hij het land in de lucht had laten vliegen. Alleen, tegen het einde, toen de nederlaag in zicht kwam, heeft hij bevel gegeven dat de raketten afgevuurd moesten worden – en een van zijn eigen officieren heeft hem toen neergeschoten.

Er trilde een spiertje in Swaynes wang. ‘Jullie hebben het resultaat gehoord,’ zei hij. ‘De verraders hebben gewonnen. Ze zitten nu in Washington. Hun agenten jagen achter de dappere mannen van de geheime politie aan, die voor de bescherming van de gehele wereld zorgden. Hun wetgevers veranderen het hele systeem van wetten en regels die van vitaal belang zijn voor de interne orde. Hun generaals roepen onze garnizoenen terug naar huis. Hun diplomaten zijn aan het onderhandelen over verdragen voor een nieuw systeem voor de handhaving van de vrede op een basis van, zoals zij dat noemen, internationale gelijkheid. Ik zal het bij de góéde naam noemen: internationale ongelijkheid, schande, verraad, de Judaskus. De oorlogen hebben ons geleerd hoever we kunnen gaan met vertrouwen stellen in iemand buiten onze grenzen. Nu heeft de revolutie ons geleerd dat we zelfs ons eigen volk niet kunnen vertrouwen.

Hier moet iets aan gedaan worden. Voor het welzijn van de hele mensheid moet deze Sam Hall-regering omvergeworpen worden: er moet een wettige opvolger voor de grote president Garward geïnstalleerd worden en de Amerikaanse vrede moet over de hele wereld hersteld worden.’

Hij zweeg. Zijn gezicht bleef in beeld. ‘Zou hij dat nou echt geloven?’ vroeg Fraser hardop.

Hoshi knikte. ‘Ja. Dat is juist het verschrikkelijke.’

Swayne steunde met zijn ellebogen op het bureau. Zijn metalen stemgeluid werd droger en hij ging door op een bijna normale gesprekstoon.

‘Jullie vragen je natuurlijk af wat mijn schip hier allemaal mee te maken heeft. Ik zal heel eerlijk tegen jullie zijn. Als ik dat niet zou zijn, zou de waarheid toch snel genoeg aan het licht komen. Maar dat is niet waarom ik het jullie vertel. Ik wil dat jullie me helpen, vrijwillig en loyaal, en dat kan ik niet van jullie verwachten zolang jullie niet precies weten wat er gaat gebeuren.

De Wega was op patrouille toen de opstand uitbrak. We kregen orders om naar een vijandelijk ruimtestation te zoeken. Het zou ons veel geholpen hebben als we het gevonden hadden; maar dat hebben we niet. We konden toch al niet veel doen op de Aarde. Jullie weten dat een oorlogsschip als dit veel te groot en te zwak geconstrueerd is om op een planeet met een dampkring te landen. Ook zouden we geen atoomraketten vanuit een baan om de Aarde hebben kunnen afvuren. Ten eerste omdat, zoals ik jullie al heb uitgelegd, de wettige regering geen onschuldige Amerikanen samen met de rebellen wilde doden. En in de tweede plaats omdat ruimte-oorlogsschepen in vredestijd geen atoomwapens bij zich hebben. Onze chemische granaten en raketten zijn ruim voldoende om andere ruimteschepen te vernietigen. We hadden de kans niet om ons te bewapenen, want de vijand had het wapenarsenaal op de Maan al op de eerste dag ingenomen en kon elke poging verhinderen om vanaf de Aarde wapens te verschepen.

Daarna kwam de overgave. Alle marine-onderdelen werden teruggeroepen om gedemobiliseerd te worden. Ik heb overleg gepleegd met mijn staf. Onze bemanning was zorgvuldig geselecteerd op loyaliteit. Zij zouden willen doorvechten als zij het voor het zeggen hadden. En ik ben er trots op te kunnen zeggen dat geen van mijn officieren heeft voorgesteld dat we ons moesten overgeven. Maar wat konden we doen?’

Het magere gezicht verstrakte. ‘Nu komt mijn besluit. Ganymedes heeft een middelgrote industriële vestiging. Jullie delven jullie eigen splijtstof, jullie maken jullie eigen reactorbrandstof en wekken jullie eigen atoomenergie op. Wij hebben Aurora bezet en hebben de noodtoestand in het hele Jupiterstelsel afgekondigd in naam van de echte regering van de Verenigde Staten. Jullie weten dat de Aarde spoedig weer bereikbaar is voor radiosignalen. De bandieten in Washington zullen dan een bericht ontvangen van onze vrienden de kolonisten, waarin gezegd wordt dat alles hier rustig is en dat jullie voorlopig geen voorraden nodig hebben. De aanhangers van Sam Hall hebben nog zoveel te doen op de Aarde zelf en op de stations in de nabijheid, dat ze geen kostbaar transport zullen sturen als het niet dringend nodig is. Als er toch om de een of andere reden een schip hier naar toe komt, dan zal het lang voordat het hier is, al onderschept worden door de patrouilleschepen van de Wega. Eén raket is dan voldoende om het te vernietigen. Op Aarde zal men denken dat het een ongeluk is geweest.

Alles bij elkaar zouden wij het Jupiterstelsel voor ongeveer drie maanden hermetisch kunnen afsluiten. Dat is de tijd die we denken nodig te hebben om de benodigde kernwapens te maken. Dan zullen we jullie hoofdzender vernietigen… het spijt ons, maar jullie zullen de noodzaak daarvan wel inzien. Met volle snelheid zullen we daarna naar de Aarde terugkeren.

Met haar nieuwe bewapening kan de Wega met een paar onverhoedse aanvallen de basis uitschakelen waar vandaan misschien vijandelijke schepen zouden kunnen komen en ze kan zich verdedigen tegen de schepen die op dat moment in de ruimte zijn. Ik zal de onwettige regering dan een ultimatum stellen dat als ze de wapens niet neerleggen ze een atoombombardement kunnen verwachten.

Als het moet, zullen we bombarderen, met zorg in ons hart, maar met de standvastige wil om onze plicht te doen. Maar ik geloof beslist niet dat dat nodig zal zijn. Het volk zal in opstand komen en de verraders verdrijven. Loyale mensen die zich nu verborgen houden, zullen te voorschijn komen en zullen de macht overnemen en de orde herstellen. Wij zullen gedaan hebben wat onze eer van ons verlangt. Jullie ook, die de wapens voor ons gemaakt hebben. Geen enkele gemeenschap in het hele Zonnestelsel zal zo roemrijk zijn als die van jullie.

Maar maak geen vergissingen. Het is nog steeds oorlog. We zullen geen verraad dulden. Enkelen zijn al uit deze stad gevlucht. Verschillende mannen van de Wega – mannen in het uniform van hun land – zijn gesneuveld. De daders zullen ingerekend en doodgeschoten worden. Elke daad van ontrouw zal met de grootste beslistheid bestraft worden. Jullie, bewoners van het Jupiterstelsel, zijn nu soldaten van het recht. Jullie staan vanaf heden onder de krijgstucht. Ik moet iedere verrader eraan herinneren dat de Wega, zelfs zonder nucleaire wapens, elke nederzetting op welke maan dan ook kan vernietigen. Denk niet dat mannen die klaarstaan om met één klap hun eigen geboortegrond schoon te vegen, zullen aarzelen om hun kracht hier te gebruiken.

Met Gods wil zal het niet nodig zijn om iets dergelijks te doen. Met Gods wil zal de bevolking van deze kolonie, zij aan zij met de dappere mannen van de Wega, aan de overwinning werken – een Amerikaanse overwinning!’

De camera bleef nog een minuut op Swayne gericht, daarna kwam er een filmpje op het scherm. De Amerikaanse vlag wapperde in een wind die een miljoen mijl hier vandaan had gewaaid en het volkslied werd gespeeld.

In Hoshi’s huis bleef iedereen roerloos zitten kijken. Lorraine Vlasek kwam weer in beeld. ‘Jullie hebben de toespraak van admiraal Swayne gehoord,’ zei ze. Haar stem en haar sterke, mooie gezicht straalden een haast onnatuurlijke rust uit. ‘Als woordvoerster van de tijdelijke koloniale regering, wil ik graag even uitleggen wat dit voor ons betekent.

Hoshi sprong op en zette het beeld af. ‘Ik zal de bandopnemer laten lopen,’ zei hij, ‘maar op het moment heb ik genoeg gehad.’

‘Die vent is gek,’ fluisterde Eve vanuit de schaduw waar ze zat. ‘Eén schip tegen de hele Aarde… dat kan niet!’

‘Gek, misschien,’ hoorde Fraser zich zelf antwoorden. ‘Maar ze zoúden het kunnen doen. De hele situatie thuis zal de eerstkomende maanden nog chaotisch zijn, totdat de nieuwe regering stevig in het zadel zit. Wat gebeurt er als de bevolking in paniek raakt? Kun je je nog herinneren wat atoomkoppen kunnen aanrichten? Een bom van duizend megaton die op de hoogte van een satelliet ontploft, zal een gebied van een half miljoen mijl vernietigen.’

‘Zelfs al mislukt het, dan zal er nog niet veel van het land overblijven,’ knikte Hoshi, ‘en dan zijn er altijd wel landen die een oude rekening willen vereffenen met degenen die het overleefd hebben.’

‘Maar dan zou Swayne voor niets gevochten hebben!’ protesteerde Mahoney.

‘Dat soort lieden laat liever de hele zaak ontploffen, dan zich over te geven aan iets wat zij haten,’ zei Hoshi.

‘Een prijzenswaardige houding als hij aan onze kant stond,’ merkte Fraser spottend op.

Hoshi keek hem met toegeknepen ogen aan. ‘Wat bedoel je daarmee, Mark?’

‘Niets, vergeet het maar.’ Fraser keek door de patrijspoort naar het ijs en de sterren. ‘We moeten hem dit natuurlijk beletten,’ zuchtte hij.

la. Ik ben er zeker van dat door deze toespraak de mannen op de buitenposten die nog twijfelden toen wij met ze spraken, aan onze kant komen te staan,’ zei Hoshi.

Hij begon op en neer te lopen voor het donkere scherm en telde de argumenten af op zijn vereelte vingers. ‘We kunnen rekenen op een paar honderd man op z’n minst. Ze hebben snelle voertuigen. We zullen verschillende verzamelplaatsen uitkiezen en van daaruit komen we allemaal bijeen in de oostelijke Sinus. Met een beetje geluk kunnen we omstreeks middernacht bij Aurora zijn.’

‘Waarom wil je vechten?’ vroeg Mahoney.

‘We konden ons toch aardig redden in de Shepard Pas, niet?’ antwoordde Tom Hoshi.

‘Ja,’ zei zijn vader. ‘Dat soort gereedschap is niet slecht voor een gevecht van man tegen man. We zouden echter geen enkele kans hebben tegen een echt leger. Maar de bemanning van de Wega is van de marine. Ze hebben niet veel kleine wapens en wij zijn met veel meer mensen. Het schip kan op ons schieten, maar ik geloof niet dat ze de tijd zullen hebben om veel geschut in stelling te brengen; en daarbij komt nog dat de granaten gemaakt zijn om in andere schepen te ontploffen. Als ze in een vacuüm ontploffen, is hun effect veel kleiner. We hebben alleen maar te zorgen dat er een paar man onder het schip komen. Een paar honderd pond tordeniet dat onder een van de poten van het landingsgestel ontploft, zal haar volledig buiten gevecht stellen. Dan hebben we meteen het hele zootje te pakken.’

‘Als ze tenminste niet met het schip opstijgen, zodra ze ons zien komen,’ wierp Fraser tegen.

‘Daar hebben ze de tijd niet voor. We kunnen vanachter de horizon naar het landingsplatform komen in de helft van de tijd die zij nodig hebben om een schip van die grootte op te laten stijgen, tenzij ze volledig paraat zijn. Maar dat kan niet, omdat Swayne daarvoor te veel mannen nodig heeft om met zijn produktieplan te beginnen. Vanzelfsprekend moeten we hem niet laten weten dat we er aankomen. Dat zal niet al te moeilijk zijn. Hij kan geen radiostralen aftappen die niet op Aurora gericht zijn en hij heeft niet genoeg manschappen om het achterland uit te kammen. Hij heeft ongeveer twee weken nodig om alles te regelen en dan kan hij regelmatig patrouilles uitzenden om ons in de gaten te houden. Maar we zullen hem die weken niet geven. Als iemand per radiotelefoon contact met ons opneemt, dan moeten de achterblijvers ze afschepen.’

‘Of ons verraden,’ zei Colin.

‘Wees daar maar niet bang voor,’ verzekerde Fraser hem. ‘De mensen die buiten wonen, zijn verstokte individualisten. Anders zouden ze wel in Aurora zijn gebleven. Maar vergeet dat “ons” maar, m’n jongen. Jij blijft hier.’

‘Ik denk er niet aan.’

Fraser stond op en liep naar z’n vrouw. Ze verborg haar gezicht tegen zijn schouder. ‘Iemand moet er op je moeder en Ann letten, Colin. Jij bent daar de meest geschikte man voor.’

En om je de waarheid te zeggen, ik benijd je.