‘Waar heb jij jouw auto geparkeerd?’ vroeg Rico, terwijl hij Renée snel over het parkeerterrein naar zijn auto leidde. Omdat hij te laat voor de races was geweest, stond zijn auto ergens achteraan.

‘Ik ben niet met de auto gekomen,’ bekende ze hijgend. Ze kon zijn tempo bijna niet bijhouden op die belachelijke hakken. ‘Ik heb een taxi genomen.’

‘Waarom?’

‘Het leek me zinloos om met de auto te komen, terwijl je me naderhand mee naar jouw huis zou nemen.’

‘Aha. Een meisje dat vooruit denkt. Daar houd ik van.’

‘Ik denk altijd vooruit.’

Daar twijfel ik niet aan, dacht hij cynisch, maar hij zei niets. Ze waren bij zijn auto, en hij wilde geen ruzie beginnen.

‘Ik verwacht dat je het hele weekend bij me blijft,’ zei hij, haar intussen in haar stoel helpend.

Met een ruk hief ze haar hoofd op. Ze staarde hem aan, en weer verscheen dat paniekerige in haar ogen. Het was echter even snel weer verdwenen. ‘In dat geval moet ik eerst naar huis.’

‘Waarom?’

‘Ik wil andere kleren halen. En een pyjama.’

Hij deed het portier dicht, liep om de auto heen en ging achter het stuur zitten. Vervolgens keek hij haar weer aan. ‘Een pyjama heb je echt niet nodig,’ zei hij met een vastberaden blik in zijn ogen.

Haar blos verbaasde hem. Eigenlijk wilde hij haar direct kussen, maar hij wist dat hij dan niet meer zou ophouden. Bovendien was de Ferrari al geen auto om in te vrijen, laat staan het soort dat hij van plan was. ‘Tenzij,’ voegde hij eraan toe, in de hoop de spanning met humor te doorbreken, ‘je een strak zwartsatijnen nachtjaponnetje hebt, zonder rug, nog minder voorkant en bandjes die steeds naar beneden zakken.’ Zijn doel was bereikt, want ze begon te lachen.

Haar ogen fonkelden ondeugend. ‘Nee, maar ik heb wel een zwartsatijnen korset, met halve, ingenaaide push-up-cups. Hij is zo hoog uitgesneden dat ik me vanochtend helemaal heb moeten scheren omdat ik hem anders niet aankon.’

Hij kreunde en probeerde zich niet voor te stellen hoe ze eruit zou zien als hij haar die jurk uittrok.

‘Ik heb ook een paar rode babydolls waar je doorheen kunt kijken en waarvan ik de broekjes kwijt ben.’

‘Houd op!’ protesteerde hij. Toen grinnikte hij en zei hoofdschuddend: ‘En dan noem je míj een duivel.’

‘Ik ben alleen maar een brave minnares.’

‘Volgens mij probeer je me verliefd op je te laten worden,’ grapte hij, direct ongerust dat ze dat misschien inderdaad van plan was. Aan haar verbaasde gezichtsuitdrukking zag hij dat hij ernaast zat.

‘Dat heb je helemaal mis, minnaar,’ bevestigde ze.

‘En mijn geld?’ vroeg hij, van de gelegenheid gebruikmakend. ‘Ben je daarin geïnteresseerd?’

‘Nog minder dan dat ik je verliefd op me wil laten worden. Kijk, we kunnen hier blijven bekvechten, wat we meestal doen, maar eerlijk gezegd heb ik daar schoon genoeg van. Inmiddels zijn we lang genoeg kinderachtig geweest. En als het helpt: ik heb niet zo’n hekel aan je als ik dacht. Het zal je ook aanspreken dat ik je altijd vreselijk sexy heb gevonden. Dat is een van de redenen waarom ik altijd zo op je vitte. Het stoorde me dat ik zo graag met je wilde…’ Ze stokte en glimlachte vermoeid. ‘Foei, Renée. Waar zijn je manieren?’ wees ze zichzelf terecht. ‘Schuttingwoorden zijn niet je stijl. Ik bedoelde dat het me stoorde dat ik zo graag met je naar bed wilde,’ verbeterde ze zichzelf poeslief.

Hij was meer dan tevreden met dit nieuws. Hij was uitgelaten. Maar hij probeerde zich te beheersen en beleefd te blijven. ‘Had ik maar geweten dat ik niet de enige was die de vrijdagavonden in frustratie doorbracht.’

‘Er waren avonden bij waarop ik het liefst van dat hoge balkon af was gesprongen.’

Hij grinnikte. ‘Ik ben erg blij dat te horen.’

‘Daar twijfel ik niet aan. Je bent al even egoïstisch als verderfelijk. O jee, nu doe ik het al weer. Met je kibbelen.’

‘Dat is de macht der gewoonte.’

‘Ja. Maar ik meen het, Rico. Laten we de komende maand niet verpesten met ruzietjes en elkaar niet steeds proberen te overtroeven. Laten we voor de verandering eens genieten.’

‘Dat klinkt goed. Zoals ik al eens heb gezegd: ik heb liever lief dan ruzie.’

‘Laten we in vredesnaam niet zó ver gaan. We spelen een spel. Een behoorlijk erotisch spel, maar laten we het niet over liefde hebben.’ Ze rilde ervan. ‘Of verliefdheid. Daar moet ik gewoon niet aan denken.’

Hij was teleurgesteld en gekwetst, maar vertikte het om het te laten merken. ‘Dat zeggen vrouwen niet vaak,’ merkte hij op, terwijl hij de motor startte. ‘Vrouwen denken vaak meteen aan liefde. Ze willen liefde.’

‘Ik ben een ongewone vrouw,’ zei ze achteloos.

En een geheimzinnige, besefte hij. Net als Ali onthulde ze vrijwel nooit details over zichzelf. Die ochtend was het voor het eerst geweest dat zijn vriend hem iets over zijn verleden of zijn privégevoelens had verteld. Renée was al even terughoudend. ‘Weet je, Renée, ik ken je al vijf jaar, en nog steeds weet ik niet wat er in je omgaat.’

Ze schonk hem zo’n prachtig nietszeggend gezicht. ‘Dat hoef je ook niet te weten. Concentreer jij je nu maar op wat je met me gaat doen als we bij jou thuis zijn. Minnaressen hoeven niet begrepen te worden, alleen gebruikt. Kijk, dat is nou eens netjes omschreven. Gebruikt. Gisteravond heb je me heel deskundig gebruikt, Rico. Eerlijk gezegd heb ik nooit beter gehad.’

Waarschijnlijk bedoelde ze het als compliment, maar in haar woorden hoorde hij alleen de vergelijking met talloze andere minnaars. Bovendien klonk haar spottende toon beledigend en neerbuigend. Opnieuw degradeerde ze hem tot een hersenloos fokdier, een rol waar hij steeds meer gemengde gevoelens over kreeg. Het was niet genoeg. Verdorie! Hadden Ali en Charles dan toch gelijk gehad? Hield hij van deze vrouw? Als hij naar haar keek, voelde het niet als liefde. Hij had geen vlinders in zijn buik, en hij wilde evenmin lief of teder met haar zijn. Hij wilde haar onteren. Heel vaak. Als dat liefde was, was het een verdraaid vreemde liefde. ‘Zo te horen heb je veel ervaring,’ kon hij niet nalaten op te merken, terwijl hij wegreed.

Met haar hoofd scheef, keek ze hem droog aan. ‘Ik ben vijfendertig, Rico. Ik ben tien jaar lang model geweest en heb in die tijd verschillende vriendjes gehad. Met een van hen heb ik zelfs samengewoond. Daarnaast ben ik, toen ik eind twintig was, getrouwd met een man van de wereld, en ben ik sinds mijn dertigste weduwe. Dus wat denk je?’

‘Ik denk dat ik het niet wil weten,’ snauwde hij. ‘Zeg nou maar waar je woont, anders kan ik je er niet heen brengen.’

Haar zucht drukte zijn eigen frustratie uit over de manier waarop ze altijd weer eindigden met gekibbel, ook al beloofden ze elkaar nog zoveel.

‘Ik heb een huis in Balmain.’

‘Balmain?’ herhaalde hij verbaasd. Hij had gedacht dat iemand die zo rijk was wel wat luxueuzer zou wonen, zoals in Double Bay of aan een van de noordelijke kusten. Hij moest toegeven dat Balmain chiquer was geworden. In alle buitenwijken van Sydney, zelfs die in het westen van de stad, waren de huizenprijzen hoog. Balmain was al lang geleden van arbeiderswijk veranderd in een yuppenwijk. Er stonden elegante gerenoveerde rijtjeshuizen, en op elke straathoek waren cafés en restaurants.

‘Weet je niet waar Balmain is?’ Ze begreep zijn verbazing verkeerd. ‘Ik dacht dat de koning van Passion for Pasta die wijk wel zou kennen. Balmain heeft meer Italiaanse restaurants dan Leichardt.’

‘Ik weet het wel,’ zei hij. ‘Er wonen vrienden van me.’

‘In dat geval hoef ik je voorlopig de weg niet te wijzen.’

‘Prima,’ antwoordde hij, om vervolgens in gepeins te vervallen.

Ook zij zweeg, wat in het begin een opluchting was en later een kwelling werd. Hun gebrek aan conversatie en zijn bekendheid met de wegen in het westen van Sydney hadden tot gevolg dat zijn hoofd leeg werd. Ruimte genoeg dus om te denken aan wat hij met haar zou doen wanneer ze thuis waren. Het was echter geen stof voor nadenken in de auto: hij reed bijna tegen een vrachtwagen aan.

‘Houd je ogen op de weg, ja?’ berispte ze hem.

‘Dat zijn ze,’ antwoordde hij. ‘Maar mijn hoofd is er niet bij. Enfin, we zijn bijna in Balmain. Begin me maar vast aanwijzingen te geven.’ Dat zou hem tenminste weerhouden van zijn gedachte aan haar in dat zwarte satijnen korset met verder niets aan. Behalve de kousen en schoenen natuurlijk. Die moest ze ook een tijdje aanhouden.

Een kwartier later zat hij voor haar huis te wachten in zijn auto. Ongeduldig tikte hij op het stuur, terwijl zij naar binnen was gegaan om te pakken wat ze nodig had.

‘Schiet een beetje op,’ was zijn advies geweest toen ze uitstapte.

‘Ik moet mijn goudvissen voeren,’ had ze kortaf geantwoord voor ze wankelend over de stoep naar het trapje was gelopen dat naar een klein, maar exclusief uitziend woningencomplex leidde.

Hij zag haar verdwijnen in het huis dat het verst van de weg verwijderd lag. Het leek op de andere. Wit, twee verdiepingen en erg stijlvol. Toch was het minder duur dan ze zich kon veroorloven. Hij keek uit naar het verslag over haar financiële situatie, al was hij inmiddels meer geïnteresseerd in het aantal mannen waarmee ze de afgelopen jaren had geslapen. Ze had al toegegeven dat ze seksueel erg actief was geweest. Het enige wat hij nog moest weten, was met wie. Hij durfde zijn leven eronder te verwedden dat ze allemaal jonger dan zij waren. Jonger en gemakkelijk weg te sturen. Mannen die ze door haar werk had ontmoet. Waarschijnlijk mannelijke modellen of reclamejongens of ambitieuze fotografen. Speeltjes, zoals hij al had gedacht.

Ze hield duidelijk van seks, als het maar geen verplichtingen met zich meebracht. De gedachte eraan irriteerde hem, evenals de tijd die ze nam om haar spullen te pakken. Als ze die zwarte jurk en haar satijnen korset aan het uitdoen was, zou hij haar vermoorden. Hij wilde net uit zijn auto springen en op de deur gaan roffelen, toen ze weer tevoorschijn kwam. Gelukkig had ze nog steeds dezelfde sexy kleren aan, en ze droeg een grote blauwe sporttas. Nu sprong hij wel uit zijn auto. Voor ze bij het trapje was, was hij bij haar en nam de sporttas van haar over. ‘Je blijft maar één weekend, Renée,’ zei hij droog, toen hij het gewicht van de tas voelde. ‘Niet de hele maand.’

Overigens leek hem dat geen slecht idee, maar hij wist dat ze dat nooit zou doen. Hij had al veel van haar gevraagd door haar het hele weekend op te eisen. Het had hem verbaasd dat ze daarmee had ingestemd, ook al was het puur eigenbelang geweest. Ze wilde meer van hetgeen waarop ze zo lang had gewacht. Meer seks, meer spelletjes. Maandagochtend zou ze echter weer naar haar werk gaan. En hij ook. Hij had een zware week voor de boeg. Hij moest een aantal programma’s opnemen en had een afspraak met zijn accountant en zijn advocaat over de franchise van het restaurant. Bovendien wilde hij zijn televisieploeg voorstellen om een tournee door Italië te maken.

Dat was hij nog steeds van plan. Hij wist precies hoe het gaan zou met Renée. Ongeacht zijn prestaties in bed zou hij de laan uit worden gestuurd zodra deze maand voorbij was. Behalve als ze op zijn geld uit was; in dat geval zou hij zeker niet het volgende slachtoffer willen worden. Nee, het zou bij deze ene maand blijven, en daarom zou hij er voor honderd procent van genieten. De pot op met dat dwaze getob over verliefd op haar worden of haar geheime agenda. Seks zou het worden. Daarvoor was hij bij uitstek gekwalificeerd. Net als de vrouw die naast hem liep. Opnieuw liet hij zijn ogen glijden over die ongelooflijke zwarte outfit, zich intussen lichamelijk voorbereidend op actie.

‘Wat moest je al die tijd binnen?’ vroeg hij, de tas in de kofferbak zettend. ‘Afgezien van je keuken inpakken.’

‘Ik zei toch dat ik mijn goudvissen moest voeren.’

‘Hoeveel heb je er? Tweeduizend?’

Ze zuchtte. ‘Ik heb even mijn voicemail beluisterd en een paar mensen teruggebeld.’

‘Wie?’

‘Dat gaat je niets aan.’

‘Goed,’ zei hij knarsetandend. ‘Dan gaan we nu,’ voegde hij eraan toe, in stilte alle gedachten behalve seksuele opschortend. Ze wilde hem alleen als Don Juan? Dan zou ze die krijgen ook.

Hij begon met zijn rol zodra de voordeur van zijn huis achter hen dicht was, en hij haar tas op de grond had gezet, zodat hij zijn handen vrij had. Haar protesten noch haar zwakke poging om haar handtas tussen hen in te duwen, maakte indruk op hem toen hij haar tegen de dichtstbijzijnde muur duwde. Haar tas belandde bij de sporttas, waardoor ze geen ander wapen meer had dan haar tong. En die, ontdekte hij snel na wat heftig zoenen, verloor al snel zijn scherpte.

‘Je kust erg goed,’ zei ze poeslief, toen hij eindelijk zijn hoofd wegtrok.

‘Ik doe bijna alles goed,’ zei hij kortaf, en hij stapte net ver genoeg achteruit om te kunnen doen wat hij al de hele middag wilde. Het viel niet mee om de leren veter waarmee de sjerp bijeen werd gehouden, niet in de knoop te laten raken. Toch lukte het hem, al begon zijn hart nog onregelmatiger te bonken toen hij het ding langzaam loswond. Hij zag dat haar borst ook snel op en neer ging. Haar gezicht was echter bleek geworden, alsof al het bloed uit haar hoofd was gestroomd.

‘Waag het niet om flauw te vallen,’ waarschuwde hij, toen de leren sjerp van haar lichaam af gleed. Haar jurk hing nu losser om haar heen, maar zat toch nog ergens vast. Drukknoopjes, ontdekte hij al gauw.

Die had hij gemakkelijk los kunnen rukken, maar dat j wilde hij niet. Hij wilde haar net zo erg kwellen als zichzelf. Haar ogen stonden al wijdopen, en hij kon haar opwinding voelen. Hij wist hoe ze zich voelde, omdat hij precies dezelfde ervaring had. Hij werd verscheurd door het verlangen om deze zalige ogenblikken van verwachting te rekken, en de behoefte om alles meteen te zien, om alles zonder omhaal te doen. Doordat hij wist dat ze hem in dit stadium niet zou tegenhouden, werd hij geduldig, en vatte hij het boosaardige plan op om haar het eerst haar zelfbeheersing te laten verliezen. Hij zou haar laten smeken zoals hij zich ooit had voorgenomen om haar te laten smeken.

Hij maakte elk drukknoopje langzaam los en zorgde ervoor dat zijn handen alleen de zachte zwarte wol van de jurk aanraakten, ook al kwam hij een paar keer dicht in de buurt. Ze stond roerloos en stijf, elke spier verrukkelijk gespannen, beeldde hij zich in. Eindelijk waren alle knoopjes los, en trok hij de jurk van haar slanke schouders, de onderliggende geheimen ontblotend. Hij wist niet waar hij het eerst naar moest kijken, maar onwillekeurig keek hij naar beneden. Lieve hemel, het was geen leugen geweest dat het korset hoog uitgesneden was. Tussen haar benen zat niets meer dan een supersmal reepje zwart satijn.

Zijn blik ging naar boven en zijn zelfbeheersing nam af. Het aanzicht van haar door het korset naar boven geduwde borsten hielp ook niet. Bij elke inademing, en dat waren er veel, wilden haar tepels ontsnappen. Hij kon al een groot deel van beide tepelhoven zien. Het hele korset was een erotisch meesterwerk, zo vormgegeven dat het haar taille precies omsloot, haar heupen extra deed uitkomen en haar borsten groter deed lijken. De stof was ook goed gekozen. Het zwart vormde een perfect contrast met haar blanke huid, en het gladde glanzende satijn was vrouwelijker dan leer, maar even opwindend. Voor hem althans. Ze had geen betere keuze kunnen maken als ze hem week wilde maken. Overdrachtelijk gesproken dan, want zijn lichaam was helemaal niet week. Het was als graniet en schreeuwde om bevrijding.

Zijn ogen gleden weer naar beneden en namen haar lange benen en die adembenemend sexy jarretels op. Zijn eigen seksuele spanning nam nog meer toe. Er was werkelijk geen veilig plekje om naar te kijken. Zelfs als hij zijn ogen sloot, bleef het beeld van haar in die outfit hem bij. ‘Verderfelijk,’ mompelde hij en lachte toen. ‘Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Of wat ik nu moet doen. Hoe vaak heb je dit al gedaan met deze kleren?’

‘Nog nooit.’

‘Wat?’

‘Ik heb hem vanochtend pas gekocht. De jurk ook. En de schoenen. Alles… Speciaal voor jou, Rico,’ zei ze met verstikte stem. Haar ogen droomden weg.

Hij wist niet of ze het meende of een spelletje met hem speelde. Misschien loog ze zelfs. Als dat zo was, wilde hij het niet eens weten. Niet nu. Hij strekte zijn armen uit om met zijn handen langs de zijkanten van het korset te strijken, haar vrouwelijke welvingen volgend. Toen zijn handen haar smalle taille omvatten, hapte ze naar adem, en ze beefde toen hij ze weghaalde.

Het volgende moment vervolgde hij zijn tocht langs de buitenkant van haar naakte dijbenen en vervolgens over de zijden bovenkanten van haar kousen, voordat ze via de binnenkant weer naar boven gingen naar hun uiteindelijke doel. ‘Doe je benen iets uit elkaar,’ beval hij verstikt.

‘Je… Je kunt het losmaken,’ zei ze beverig, terwijl ze gehoorzaamde.

‘Wat losmaken?’

‘Tussen mijn benen. Er zitten drukknoopjes aan de voor- en achterkant. Je kunt dat hele stukje weghalen.’

Hij keek even in haar ogen en toen naar beneden. Deze keer kostte het hem nog meer moeite om zijn handen stil te houden, maar het reepje satijn dat haar intieme delen zo verleidelijk maar onvoldoende had bedekt, lag eindelijk losgemaakt op de vloer van de hal. Hij deed een stapje terug om zijn arbeid te overzien en te proberen zijn verstand erbij te houden, ook al raakte zijn lichaam snel overbelast. Ze zag er ongelooflijk uit. Adembenemend sexy en schitterend slecht. Maar niet slecht genoeg, besloot hij grimmig, en hij trok het korset tot onder haar borsten, waardoor haar tepels helemaal te zien waren. Ze waren keihard en wachtten verlangend op zijn aandacht.

Ze hapte naar adem toen hij in allebei een kneepje gaf voor hij nog een stapje achteruit deed om te zien hoe ze er nu uitzag. ‘Dat is beter,’ zei hij, en hij reageerde helemaal niet op de blik in haar ogen of de manier waarop ze haar handpalmen tegen de muur drukte alsof ze een of ander maagdelijk offer was dat tegen haar wil tegen de muur was vastgepind. Wat een toneelspeelster! Dit was precies wat ze de hele dag waarschijnlijk al voor ogen had gehad: hem ondraaglijk kwellen en opwinden met haar kleding en lingerie en een niet te stillen honger in hem opwekken, zodat hij haar… Ja, haar zou gebruiken zoals ze gebruikt wilde worden. ‘Zoals ik al zei,’ mompelde hij. ‘Verderfelijk.’

‘Rico, ik -’

‘Stil,’ snauwde hij. ‘Mijn minnaressen mogen hun mond niet opendoen. Behalve om te smeken natuurlijk. Wilde je dat doen, Renée? Smeken?’

Hun blikken botsten. Langzaam werd de paniek in haar ogen vervangen door een bittere vastberadenheid die de zijne bijna overschaduwde. Maar niet helemaal. Een razende Rico was niet te houden of te overtreffen.

‘Ik sterf nog liever dan dat ik jou om iets smeek,’ wierp ze hem voor de voeten.

Hij glimlachte. ‘We zullen zien, liefje. Blijf waar je bent.’ Hij genoot van de angst die onmiddellijk op haar gezicht verscheen.

‘Waar… Waar ga je heen?’ stootte ze uit, zich losmakend van de muur. Haar houding had duidelijk als ondersteuning gediend, want toen ze de muur had losgelaten, zwabberde ze gevaarlijk op haar hakken.

‘Naar mijn slaapkamer,’ vertelde hij haar. ‘Ik ga iets gemakkelijks aantrekken. Maak je niet druk. Ik kom terug. Maar voordat ik ga…’ Hij liep op haar toe en duwde haar rug hard tegen de muur aan. ‘…wil je misschien een voorschotje op wat er komen gaat.’ Met één hand hield hij haar gezicht vast en keek naar haar ogen, terwijl hij haar met zijn andere hand betastte. Hij raakte haar aan tussen haar benen, waar ze zijdezacht en verbijsterend nat was. Hij ging erin en eruit. Overal raakte hij haar aan, behalve op die ene plek waarvan hij wist dat het haar schreeuwend naar een hoogtepunt zou leiden. Hij raakte haar aan totdat haar ijzeren zelfbeheersing brak en hij een boze smeekbede in haar ogen zag komen.

Het was geen verbale smeekbede, maar bijna even goed. Toen er een kreun aan haar lippen ontsnapte, liet hij haar los. ‘Ik ben zo terug,’ zei hij met een neerbuigend klapje op haar hijgende mond.

‘Schoft!’ zei ze woedend. ‘Als je denkt dat ik hier blijf en als een braaf meisje wacht tot je terugkomt, heb je het goed mis.’

‘Je blijft hier. Anders kóm ik niet terug. Dan loop ik hier gewoon weg. Er zijn genoeg vrouwen die me kunnen geven wat jij me geeft, liefje. De keus is aan jou. Je doet precies wat ik zeg of anders is het afgelopen.’ Hij blufte, maar voor het eerst sinds hij haar kende, deed hij het subliem. Zijn gezicht gaf helemaal niets weg en bleef overtuigend hard en wreed kil. ‘Nou, wat wordt het?’ beet hij haar toe.

Ze zei niets. Ze keek hem alleen dreigend aan, wendde haar gezicht af en bleef staan.

Zijn moment van triomf voelde enigszins flauw aan. Misschien omdat hij onbewust wist dat alleen haar trots gekrenkt was. Ondanks haar uitbarsting wilde ze blijven; niet als een zoet, maar als een stout meisje. Een heel stout meisje. Kennelijk was dit het soort spelletjes waarvan ze hield, alleen was ze niet gewend dat een man de leiding had. Zoals hij al eens had gedacht, hield ze ervan om de leiding te hebben in plaats van onder de duim van een man te zitten of tegen een muur te worden gedrukt.

Hij besloot zich niet te haasten, ook al kostte het hem maar een halve minuut om zich uit te kleden. Hij ging naar het toilet, waste zijn handen, poetste zijn tanden en besprenkelde zich met wat dure eau de cologne. Hij overwoog nog even een douche te nemen, maar dat leek hem iets te ver gaan. Ruim tien minuten later kreeg zijn eigen frustratie de overhand. Hij trok een zwartzijden badjas aan en liep nonchalant terug naar de hal. Ze was er niet. Weg. Gevlucht. Ontsnapt. Weggelopen. Vloekend wilde hij net de voordeur openrukken om haar achterna te gaan – een stom plan gezien zijn kledij – toen hij zag dat haar tassen en kleren er nog lagen. Zoals hij haar had toegetakeld, zou ze nooit met de lift naar beneden zijn gegaan. Ze zou worden gearresteerd voor exhibitionisme. Dus waar zat ze?

Plotseling zwaaide in de andere gang een deur open. Renée verscheen en wankelde langzaam terug naar hem. Haar ogen stonden kalm en beheerst.

Hij snakte naar adem toen hij haar vertraagd zag aankomen. Zijn ogen concentreerden zich eerst op haar nog schaamteloos naakte borsten en vervolgens op de gladde, naakte heuvel tussen haar dijen. Zijn ingehouden woede maakte plaats voor een verlangen dat zo heet en sterk was dat hij er bang van werd.

‘Je bleef zo lang weg,’ legde ze kil uit, toen ze hem genaderd was. ‘Ik moest naar het toilet. Ik kon het niet meer ophouden. Maar wees gerust, ik ga terug naar mijn plaats, zoals bevolen.’

Toen ze langs hem liep, schoot zijn hand uit naar haar dichtstbijzijnde pols. Hij draaide haar terug naar hem toe en trok haar hard tegen zich aan. ‘Sla je handen om mijn nek,’ zei hij, hetgeen ze deed terwijl ze haar ogen hijgend opensperde. Doordat ze een lange vrouw was en enorm hoge hakken droeg, was ze niet zoveel kleiner dan hij. Haar kruis bevond zich dus op precies de juiste hoogte voor hem. Nu mocht hij geen tijd meer verspillen, besefte hij. Hij kon zijn lichaam niet langer meer in bedwang houden, hij begon zijn zelfbeheersing te verliezen. Met zijn handen rukte hij eerst zijn badjas open, om vervolgens haar benen net genoeg te spreiden om zijn erectie in de vloeibare hitte tussen haar benen te stoppen.

Durfde hij zich tegen haar aan te wrijven voor hij naar binnen gleed? Hij deed het, en het resultaat was de moeite waard. Ze verstijfde tegen hem aan en gilde het toen uit. Maar niet van genot. Het klonk eerder als pijn, de pijn van de wetenschap dat je verlammend dicht tegen een orgasme aan zat. Hij vroeg zich af of ze er net als hij wanhopig naar verlangde en het moment daarna nu al verfoeide.

‘Kijk me aan,’ fluisterde hij, en dat deed ze, op het moment dat hij bij haar naar binnen drong.

‘O,’ riep ze weer, nu van verbazing.

Hij was groter dan ooit. Ze had zich uitstekend van haar taak gekweten, als dit was wat ze wilde.

‘Rico,’ bracht ze snikkend uit.

‘Wat is er?’

‘Niets. Doe… Doe het gewoon.’

Doe het gewoon. Wat had hij de pest in als ze dat zei. Dat had ze de vorige avond ook gezegd. Wist ze niet hoe bijzonder het voor hem was dat hij in haar was? Dat zíj bijzonder voor hem was? Nee, dacht hij woest, terwijl hij haar naakte billen met zijn handen omvatte en begon te stoten. Dat wist ze niet. Elke man was goed genoeg, als hij de juiste uitrusting maar had en wist hoe hij haar moest gebruiken. Zijn uitrusting én haar. Haar gekreun was als een dolksteek in zijn hart, net als de manier waarop haar vlees wild om het zijne samentrok. Zijn orgasme was onvermijdelijk. Hoe kon hij zich inhouden bij zo’n aanmoediging?

Toch schaamde hij zich toen hij schokte en het uitschreeuwde van lichamelijke extase. Zo zou het niet moeten zijn tussen hen. Dit wilde hij niet. Hij wilde de liefde met haar bedrijven in plaats van haar gebruiken. Begreep ze dat niet? Natuurlijk niet. Haar doel van dit alles – nu tenminste – was seksuele bevrediging. En die kreeg ze, afgaand op de lengte en intensiteit van haar hoogtepunt. Eindelijk werd haar lichaam rustiger, en hingen haar armen slap om zijn nek. Haar hoofd rustte in de holte van zijn hals. Hij reageerde flauw toen haar mond in een kennelijk teder gebaar langs zijn keel streelde. Hypocriet, dacht hij. Ze wilde geen tederheid. Ze wilde gewoon goed en grondig genomen worden.

Toen haar knieën begonnen te knikken, tilde hij haar op en droeg haar door de gang naar zijn slaapkamer. Ze wilde seks? Dan zou ze seks krijgen. Wilde zij een keer de leiding nemen? Daar kon hij ook mee omgaan. Hij zou van elke seconde genieten.