Rico werd wakker van de stilte. Er lag niemand naast hem. De lege champagnefles stond rechtop tegen haar hoofdkussen, met in de hals een opgerold velletje papier. Hij griste het eruit, rolde het uit en las wat ze had geschreven.

Beste Don Juan,
Het spijt me dat ik niet kan blijven voor het ontbijt of nagerecht. Om acht uur heb ik een afspraak bij André’s in de stad. Als je weet hoe populair zijn schoonheidssalon is, zul je begrijpen dat ik de afspraak niet afzeg. Daarna ga ik wat winkelen voordat ik, zoals gewoonlijk, naar de races ga. Daar zul je me zeker kunnen vinden; je weet waar ik altijd rondhang. Ik veronderstel dat je plannen voor vanavond hebt, dus zal ik ervoor zorgen vrij te zijn, zoals het een braaf minnaresje betaamt.
Ciao, Renée.
PS. Scheer je niet!

Met gefronst voorhoofd keek hij naar de laatste regel: scheer je niet. Wat bedoelde ze daarmee? Deed ze weer sarcastisch? Ach wat, was ze ooit niet sarcastisch?

Hij verkreukelde het briefje in zijn hand. Van het ene op het andere moment was hij somber geworden. Als iemand toch dingen kon verpesten, was zij het wel. Ze hadden een meer dan fantastische nacht gehad. En wat deed zij? Ze ging er zo snel mogelijk vandoor. Elke andere vrouw zou nog steeds tegen hem aan hebben gelegen, in de hoop dat ze meer van zijn deskundige aandacht zou krijgen. Urenlang had hij haar laten spinnen en zuchten van genot. Het minste wat ze had kunnen doen, was blijven.

‘Maar nee, hoor!’ mopperde hij, terwijl hij de gordijnen rondom het bed opzij trok en uit bed stapte. In zijn woede vergat hij echter dat het bed op een verhoging stond, waardoor zijn voet in de lucht stapte in plaats van op het tapijt. Heftig vloekend viel hij van de traptreden en belandde op de vloer, dichtbij de plek waar Renée en hij de eerste keer hadden gevreeën. Buiten adem, maar niet geblesseerd, bleef hij even liggen voor hij dreigend opkeek naar de erotisch uitziende beeldhouwwerken.

Renée was verbijsterd geweest over zijn enorm herstellend vermogen, maar ze had dankbaar gebruikgemaakt van zijn niet-aflatende verlangen naar haar. Heel erg dankbaar. Logisch dat ze hun weddenschap niet wilde terugbrengen tot één nacht. Waarschijnlijk kickte ze op het idee dat ze een maand lang een minnaar voorhanden had, en dan nog wel eentje die alles deed om haar te bevredigen, en die zelfs bereid was om ervoor te betalen. Ze was zo geslepen, bedacht hij. Geslepen en pervers, en heter dan een vrouw mocht zijn!

Hij krabbelde overeind en stommelde de zwarte marmeren badkamer in, om vervolgens opnieuw geconfronteerd te worden met bewijzen van hun decadente samenzijn. Twee lege champagneglazen stonden naast het enorme bad dat nog niet leeggelopen was, maar waarvan de bubbels in het water al lang verdwenen waren. Het bijna lege bord stond op de vloer, naast een hoopje badlakens. Hij trok de stop uit het bad en raapte het bord op voordat hij in de spiegel naar zijn waterige, bloeddoorlopen ogen keek. Onmiddellijk dook de herinnering aan die andere ogen in de spiegel bij hem op. Groene ogen vol verlangen, terwijl hun eigenaresse zich tijdens hun wilde vrijpartij vasthield aan de toilettafel achter haar.

De gedachte eraan stoorde hem. Eigenlijk wilde hij niet alleen maar haar hengst zijn. Toch besefte hij dat hij zich daar afgelopen nacht toe had verlaagd. Op elke mogelijke manier had hij haar gediend, steeds weer had hij geprobeerd zich te verbeteren. Logisch dat ze hem spottend Don Juan had genoemd. Het was duidelijk het enige waarvoor ze hem goed achtte. Ze hadden geen enkel gesprek van betekenis gevoerd, enkel uitdagende opmerkingen uitgewisseld die bedoeld waren om hun aandacht bij seks te houden. Uiteindelijk was hij precies dat geweest waarvan ze hem altijd beschuldigd had: oppervlakkig! Toch was hij niet egoïstisch geweest. Dat moest ze hem nageven. Haar genot had bij hem voorop gestaan.

Of niet? Had hij alle registers opengetrokken om haar een plezier te doen, of omdat hij wilde laten zien hoe goed hij was in bed? Welke rol speelde zijn mannelijke ego in de vele gevarieerde voorstellingen van de afgelopen nacht? Een grote, moest hij uiteindelijk toegeven. Bij deze conclusie kromp hij ineen.

‘Rico, Rico, Rico…’ zei hij hoofdschuddend tegen zijn spiegelbeeld. ‘Wat voor man ben je nu eigenlijk? De in wezen fatsoenlijke vent voor wie je moeder je aanziet? Of de oppervlakkige egocentrische losbol die Renée ziet als ze naar je kijkt?

Serieuze zelfreflectie was iets dat hij al een tijd niet had gedaan. Een paar maanden geleden was hij gedwongen geweest om zichzelf gedeeltelijk te beoordelen. Hij had overhaaste conclusies getrokken over Charles’ vrouw en daarmee had hij zijn arme vriend een hoop ellende bezorgd. Maar het enige wat hij indertijd over zichzelf had ontdekt, was dat hij cynisch was geworden over mooie vrouwen. Met reden. Er waren veel op geld beluste vrouwen in de wereld die maar op één ding uit waren: namelijk een rijke echtgenoot. Ooit was Renée er daar een van geweest, maar nu kennelijk niet meer. Ze leek er totaal niet in geïnteresseerd om een nieuwe Joseph Selinsky aan de haak te slaan. Of een Rico Mandretti. Toch moest ze weten dat ze het kon, als ze wilde.

Er zou weinig voor nodig zijn om zijn lust voor haar om te zetten in liefde. Hij hoefde alleen maar te denken aan dat moment waarop hij had gedacht dat hij misschien een kind bij haar had verwekt, om te weten dat zijn gevoelens voor haar dieper gingen dan pure begeerte. Joost mocht weten waarom. Eigenlijk was het gewoon pervers. Hij was er doodziek van dat hij de hele tijd aan haar dacht. Ze wilde duidelijk ongebonden blijven. Ze was allerminst geïnteresseerd in hertrouwen of een gezin. Het enige wat ze van de mannen in haar leven wilde, was wat hij haar vannacht had gegeven. De mannen in haar leven?

Nors draaide hij zich om en haastte zich naar de plek in de slaapkamer waar hij het verfrommelde briefje had neergegooid. Hij raapte het op, streek het papier glad en herlas het gedeelte waarin ze schreef dat ze zich de komende avond vrij zou maken. Zijn hele wezen spande zich. Betekende dat dat ze voor de komende avond een afspraak moest afzeggen? Tenminste een week, had ze geantwoord op zijn vraag hoelang ze geen seks had gehad. Toen had hij gedacht dat het een grapje was geweest, maar terugkijkend moest hij toegeven dat dat misschien niet het geval was. Waarschijnlijk had een vrouw met zo’n groot libido elk weekend een spannende afspraak.

Hij werd groen van jaloezie bij de gedachte dat ze de dingen die ze met hem had gedaan, ook met anderen deed. Het verleden kon hij niet veranderen, noch kon hij haar eerdere minnaars laten verdwijnen, maar hij zou haar wel te verstaan geven dat er deze komende maand geen andere mannen in haar leven mochten zijn. Minnaressen gaven hun geliefden exclusieve rechten op hun lichaam. Althans, dat was de bedoeling, maar hij snapte wel dat minnaressen niet altijd deden wat hun plicht was. Renée ook niet. Ze zou haar eigen wedstrijd spelen en haar eigen regels maken. Helaas had hij geen exclusiviteit bedongen op dat stuk papier, en dat was stom van hem geweest. Hij durfde te wedden dat zij geen fouten had gemaakt met haar geschreven wens.

Het ergerde hem enorm dat ze dat vervloekte velletje van haar had verbrand. Hij had graag gezien hoe ze had geformuleerd dat ze zijn aandeel in Ebony Fire wilde. Voorzover hij zich kon herinneren, had ze er niet lang over gedaan. Zelf had hij er meer moeite mee gehad, zowel met de formulering als met het feit dat zijn balpen het niet goed deed op de vilten ondergrond. Zij had de rest van de blocnote als ondergrond gehad.

Plotseling schoot hem iets te binnen. De blocnote! Wat Renée had opgeschreven, zou misschien nog te zien zijn op het blocnotevelletje dat eronder had gezeten. Op tv en in films had hij wel eens gezien hoe detectives zoiets achterhaalden. Met een zacht potlood krasten ze er dan overheen, waarbij ze ervoor zorgden dat ze de inkepingen van het geschrevene niet vulden en pronto, zo werden de woorden die op de ontbrekende bladzijde waren geschreven, op magische wijze weer zichtbaar!

Hij rende naar de telefoon, griste de hoorn van de haak en belde de receptie. Hij gaf zijn naam en vroeg toen om doorverbonden te worden naar Ali’s suite. James nam op, en Rico vroeg zich af of die man ooit sliep. Nou ja, inmiddels was het na negenen, ook weer niet zo vroeg. ‘Met Mr. Mandretti, James,’ zei hij, trachtend niet zo opgewonden te klinken als hij was. ‘Ik wil Ali graag spreken, als hij wakker is.’

‘Zijne Hoogheid drinkt koffie op het balkon. Ik zal hem de telefoon geven.’

Ali kwam aan de telefoon. ‘Goedemorgen, Rico. Waaraan heb ik deze eer te danken?’

‘Ik wil je om een gunst vragen.’

‘Prima. Als het in mijn macht ligt je die te verlenen.’

Rico sloeg zijn ogen ten hemel. Ali’s formele spreekwijze irriteerde hem soms. Toch verdroeg hij zijn iets pompeuze gedrag, omdat hij verder zo’n fantastische kerel was. ‘Ik wil even naar boven komen om te kijken op de blocnote waarop we gisteravond onze wensen hebben geschreven,’ biechtte hij op. Het had geen zin Ali voor de gek te houden. Overigens was het ook niet nodig, want Ali zou heel goed begrijpen waarom hij wilde weten wat Renée had opgeschreven.

‘Naar boven komen? Aha, ik begrijp het al. Je hebt hier in het hotel geslapen. Dan veronderstel ik dat de bevallige Mrs. Selinsky niet de hele nacht bij je is gebleven?’

Rico schudde zijn hoofd. Zoals hij al had gedacht, had het geen zin om Ali voor de gek te houden. ‘Ze moest al heel vroeg naar de kapper,’ antwoordde hij. ‘We hebben vanmiddag na de races afgesproken.’

‘Hoe gaat dat gezegde ook al weer? Er geen gras onder laten groeien?’

‘Óver laten groeien,’ verbeterde Rico. ‘En nee, dat doe ik niet. Al mijn hele leven geloof ik erin dat je iets niet moet uitstellen tot morgen als je het vandaag nog kunt doen.’

‘Of vannacht,’ zei Ali droog.

‘Juist.’

‘Ik zal niet zo onbeleefd zijn om je te vragen hoe het was. Dat kan ik dadelijk zelf zien. Dus ja, mijn vriend, kom naar boven en drink koffie met me. Ik zal James vragen de blocnote te zoeken en klaar te leggen. Je wilt zeker ook een potlood? Een zacht?’

‘Ja, dat zou mooi zijn. Ik wist dat ik op je medewerking kon rekenen. En je begrip.’

Het gelach aan de andere kant klonk vol en diep, een beetje zoals Ali’s bankkluizen. ‘Wij mannen moeten samenwerken. Zeker als de betrokken dame zowel mooi als ingewikkeld is.’

‘Zeg dat wel,’ mompelde Rico. ‘Ik kom eraan. Ik moet me alleen even aankleden.’ Terwijl hij ophing, hoorde hij Ali proesten.