Charles keek naar de overkant van de pokertafel, waar een ongebruikelijk stille Renée zat, en vervolgens naar Rico, die met een somber gezicht naast hem zat. Hij vroeg zich af wat er de afgelopen week in ’s hemelsnaam tussen die twee gebeurd kon zijn. Vorige week waren ze nog in vorm geweest, met hun gebruikelijke valse, maar amusante gevatheden.

Deze avond was het een ander verhaal. Beiden waren zwijgzaam en gierig. De pot was steeds klein geweest, en de inzetten waren hopeloos. Rico noch Renée leek de ander graag te overbluffen, zoals ze anders deden. Vooral aan Rico was geen lol te beleven. Zelfs als hij een redelijk goede hand had, verhoogde hij zijn inzet niet op zijn eigen, branieachtige wijze.

Alles bij elkaar leek het een van de saaiste pokeravonden te worden die Charles had meegemaakt. Hij was liever bij Dominique thuisgebleven. In feite kon hij niet wachten tot de avond voorbij was, maar het was pas twintig over elf. Gelukkig gingen ze bijna eten.

‘Jij moet delen, Charles,’ bracht Ali hem in herinnering. ‘Dit is het laatste spel voor het eten.’

‘Oké,’ zei Charles.

Rico vond het best. Hij wilde gewoon weg uit deze hel. Met een vermoeide zucht raapte hij de vijf kaarten op die Charles hem gaf. De eerste was de harten vrouw, de tweede de harten boer. Toen de derde de harten heer bleek te zijn, veerde zijn hart een beetje op. Bij het zien van de vierde kaart, een harten aas, stopte het met kloppen. Lieve hemel! Nu kon hij alleen maar hopen dat zijn laatste kaart ook een harten zou zijn, waardoor hij een flush zou krijgen. Of anders een tien, welke kleur ook, waardoor hij een straat zou kunnen maken. Het was een kans van een op de miljoen dat het een harten tien zou zijn, wat een royal flush, de hoogste kaart, zou opleveren. Hij wist dat het kon, maar had het nooit zelf gezien, laat staan meegemaakt.

Zijn vingers grepen de tafelrand vast terwijl hij zijn laatste kaart pakte. Renées ogen richtten zich direct op hem. Voordat hij er iets aan kon doen, draaide hij zijn hoofd en ontmoetten hun blikken elkaar. Behalve dan bij binnenkomst, keek hij haar voor het eerst die avond echt aan. Sinds het fiasco van zondag had hij voortdurend aan haar gedacht en zich afgevraagd hoe hij van zijn groeiende frustratie af kon komen. Toen hij deze avond hierheen ging, had hij het nog steeds niet geweten. Zijn onmiddellijke en onvrijwillige lichamelijke reactie op enkel haar verschijning, had hem echter snel doen besluiten: dit was zijn laatste pokeravond met de vrolijke weduwe.

Charles en Ali moesten maar een ander zoeken. Verder zou hij ook uit het racesyndicaat stappen. En bovendien zou hij Sydney verlaten en een tijdje naar het buitenland gaan. Er was hem gevraagd zijn show in Italië te gaan doen, en dat was precies wat hij zou doen. Hij moest hier weg voor hij zichzelf te gronde richtte. Zijn besluiten, hoe verstandig ook, hadden hem gedeprimeerd, en het pokerspel van deze avond was als in een waas verlopen. De vier kaarten die hij nu echter vasthad, zouden het bloed van elke pokeraar sneller doen stromen.

Deze keer was zijn opwinding niet van seksuele aard toen hij Renée aankeek. Toen ze glimlachte, schrok hij. Was het bedoeld als verontschuldiging? Als vredespijp? Nee, besloot hij snel. Haar glimlach was veel te zuur en veelbetekenend. Ze had duidelijk zijn plotselinge spanning gevoeld en wachtte nu af hoe hij zou reageren op de laatste kaart. Hij zag dat zij al haar vijf kaarten al vasthad, dus ze wist al wat ze te bieden had. Wat was ze toch koelbloedig en sluw! Hij wendde zijn blik af, maar voelde dat ze hem gadesloeg toen hij zijn vijfde kaart pakte.

Had hij zijn reactie verborgen? Dat dacht hij wel; hij spande elke spier in zijn lichaam om niet te trillen en zijn gezicht in de plooi te houden. Hoe vaak in je leven pakte je een kaart op die je niet alleen een fantastische hand bezorgde, maar ook een onverslaanbare? Onverslaanbaar! Zijn hart bonkte in zijn lichaam terwijl hij vocht om uiterlijk onbewogen te blijven. Zijn slapen klopten. Zijn mond werd droog.

‘Hoeveel kaarten wil jij, Rico?’ vroeg Charles een beetje ongeduldig.

Zeer bewust aarzelde hij, voordat hij achteroverleunde en een houding vol zelfvertrouwen aannam. Zo reageerde hij meestal niet als hij een goede hand had. Hij wilde zijn tegenstanders in verwarring brengen, anders zouden ze er allemaal mee stoppen en won hij geen cent. En dat zou vreselijk zonde zijn! ‘Ik pas, geloof ik, maar,’ zei hij op zelfverzekerde toon. Hij trok met zijn mondhoek.

Ali fronste en keek hem met verbaasde donkere ogen aan.

Rico glimlachte naar hem en bedacht dat hij met plezier een paar duizend van Ali’s oliemiljoenen zou winnen. Het probleem was dat Ali zich niet liet bedotten. Hij verloor zelden veel aan de pokertafel. Zou hij iets vermoeden en stoppen?

‘Dus Rico doet vanavond toch mee,’ mompelde Ali. Hij legde drie kaarten neer, en Charles gaf hem drie andere terug. Helaas leek hij niet erg blij te zijn met wat hij oppakte, wat betekende dat hij waarschijnlijk niet mee zou doen met inzetten, ongeacht wat hij dacht dat Rico van plan was. Hij zou zijn ontevredenheid nooit laten zien, als hij van plan was om te bluffen.

Nu was de beurt aan Renée. ‘Ik pas ook,’ zei ze op die zachte toon die hij zo moeilijk te peilen vond. Soms blufte ze, andere keren had ze een full house of tenminste drie dezelfde kaarten. Nu maakte het niet uit. Wat ze ook had, ze kon toch niet winnen.

Bruisend van opwinding keek hij haar aan. Vanavond ga ik weg als winnaar, dame, dacht hij met een wreedheid die voortkwam uit gekrenkte mannelijke trots. Ik hoop dat je een full house hebt, of zelfs four of a kind. Dat, of ik hoop dat je denkt dat ik bluf, en zet je elke cent in die je hebt.

‘Ik neem er twee,’ zei Charles, wat kon betekenen dat hij three of a kind had. Waarschijnlijk niet, want hij had vaak een pair en een hoge kaart. Hij leek tevreden met wat hij pakte, maar dat kon van alles betekenen. Hij was een erg sluwe pokeraar als hij op dreef was.

Rico had gelijk over Ali. Hij stopte er meteen mee. Renée ging echter door en verhoogde voortdurend de inzet. Rico deed hetzelfde.

Charles stopte toen het bedrag in de pot uit zes cijfers bestond. ‘Dit is te link voor mij,’ zei hij, terwijl hij zijn kaarten dicht op tafel legde. ‘Vechten jullie het maar uit.’

‘Ik vind dat Rico zijn geld moet houden en ook moet stoppen,’ adviseerde Renée koeltjes. ‘Tenzij hij natuurlijk graag verliest, wat volgens mij zo is, gezien zijn spel van vanavond.’

Dat was tegen het verkeerde been, zeker nu Rico deze kaarten vasthield en zich voelde zoals hij al de hele week deed. Plotseling was het hem niet genoeg om Renées geld te winnen. Hij wilde haar trots krenken, net zoals zij zondag bij hem had gedaan. Het venijn van het voorstel dat bij hem opkwam, deed zijn hart sneller slaan. Als Renée niet blufte, wat ze volgens hem niet deed, zou ze zijn plan niet kunnen weerstaan. En dan zou ze van hem zijn. Van hém, waar hij haar altijd had gewild: in zijn bed. Alleen al van de gedachte kreeg hij een erectie.

‘Als je zo zeker van jezelf bent,’ zei hij luchtig, ofschoon de adrenaline door zijn aderen stroomde, ‘zullen we de inzet dan verhogen?’

‘Wil je de maximuminzet verhogen?’ vroeg ze, onderwijl haar geëpileerde wenkbrauwen fronsend.

‘Nee, ik dacht we om iets anders konden wedden.’

Met een ruk van haar hoofd keek ze hem aan. Haar lange wimpers knipperden snel. ‘Zoals wat?’

‘Ja, zoals wat?’ vroeg ook Charles nu.

‘Wat we willen. Renée kan iets kiezen wat ze wil, en wat ik haar kan geven of kan kopen. En andersom. Wat dan ook.’

Ze schonk hem een schampere blik. ‘Wat zou jij voor me kunnen kopen dat ik niet zelf kan betalen?’

‘Er is vast wel iets. Op de open dag kreeg ik de indruk dat er wel iets was…’ Hij ving haar blik en zag het kwartje vallen. Zijn aandeel in Ebony Fire. Dat wilde ze maar al te graag. Hij kon zich voorstellen wat er in haar sluwe hoofd omging. Als zij zijn derde deel won, kon ze gemakkelijk Charles uitkopen. Die verloor zijn interesse in het syndicaat toch al. Dan zou haar grootste wens in vervulling gaan. Haar kostbare paard zou helemaal van haar zijn. Hij wist dat ze de verleiding niet kon weerstaan. Ze zou instemmen met zijn voorstel en regelrecht in zijn val trappen.

‘Ik weet het niet, hoor,’ zei Charles, als altijd een heer. ‘Het klinkt niet goed.’

‘Bemoei je er niet mee, Charles,’ snauwde Renée, waarmee ze Rico liet merken dat ze al bijna overstag was. ‘Dit is tussen Rico en mij. Oké, hoe wou je het aanpakken?’

‘We schrijven allebei onze hartenwens op papier,’ stelde hij voor. ‘We doen de velletjes in afzonderlijke enveloppen en leggen ze naast de pot. Daarna laten we tegelijkertijd onze kaarten zien en de winnaar krijgt de pot. De verliezer krijgt de envelop van de winnaar en moet de ander geven wat hij of zij wil.’

‘Dus we hoeven niet hardop te zeggen waar we om wedden,’ zei Renée met een bedachtzame uitdrukking op haar gezicht. ‘Dat is geheim.’

‘Ja. Dat maakt het spannender, vind je niet?’

‘Wat gebeurt er met de envelop van de verliezer?’ Ze kneep haar groene ogen tot spleetjes.

‘Zij of hij kan hem terugnemen zonder dat de ander de wens te zien krijgt.’

Haar frons werd dieper. ‘Eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen wat jij van mij zou willen.’

‘Misschien hetzelfde als jij van mij.’

Ze staarde hem strak aan. ‘Misschien,’ zei ze uiteindelijk. ‘Maar toch betwijfel ik het. Enfin, het kan… interessant zijn om te ontdekken.’

‘Ervan uitgaand dat ik win, natuurlijk,’ voegde Rico eraan toe. Hij deed alsof de uitkomst nog niet vaststond. ‘Want dan zal ik zeker mijn envelop terugnemen.’ Hij had alles willen geven om te weten wat de blik betekende die ze hem toewierp. Maar ze had altijd al de waarheid voor hem weten te verbergen als ze daar zin in had. Daarom wist hij ook nooit of ze blufte of niet.

‘Laat het papier en de enveloppen maar komen dan,’ zei ze kordaat.

‘Toch weet ik niet of ik dit wel leuk vind,’ mompelde Charles.

‘Waarom niet?’ antwoordde Rico schouderophalend. ‘Wat is er nou zo erg aan? Het is maar voor de lol.’

‘Het zal wel,’ gaf Charles schoorvoetend toe. ‘Zoals jij er vanavond bij zat, mag je wel wat opgevrolijkt worden.’

‘Maar we maken er geen gewoonte van,’ kwam Ali tussenbeide op zijn gebruikelijke autoritaire toon. Hij hield er niet van als het persoonlijk werd aan zijn kaarttafel. ‘Dit is eenmalig. James!’ riep hij naar zijn butler, die het souper klaarmaakte in de aangrenzende zitkamer. ‘Breng Mr. Mandretti een blocnote, twee pennen en twee enveloppen.’

‘Ja, Hoogheid,’ antwoordde de butler. Hij liep naar het bureau in de hoek van de kamer, waar hij de gevraagde spullen pakte en ze vervolgens met zijn gebruikelijke aplomb op tafel legde.

Rico scheurde het bovenste velletje van het blok eraf en gaf de rest ervan aan Renée, samen met een balpen en een envelop. Ze schreef snel. Kennelijk wist ze precies wat ze wilde. Opeens bevond hij zich in een lastig parket. Wat moest hij vragen? Eén nacht met haar? Twee? Of elke week een nacht? Dat was lang niet genoeg, besloot hij grimmig, terwijl hij nog harder werd. Hij begon te schrijven: ‘Vanaf vanavond zul je een maand lang mijn minnares zijn.’ Zijn handen trilden een beetje toen hij het vel papier opvouwde en in de overgebleven envelop stopte. Daar krabbelde hij zijn naam bovenop, en vervolgens legde hij hem boven op die van Renée.

Bovenop, ja, dacht hij, terwijl een nieuw verlangen zich van hem meester maakte. Daar zou híj de komende maand elke nacht zijn. Behalve als hij haar beval bovenop te gaan liggen. Mannen konden hun minnaressen bevelen. Het was immers hun rol in het leven om de mannen die hen onderhielden, seksueel tevreden te houden en aan elk verzoek te voldoen? Natuurlijk begreep hij dat hij voor zijn recht zou moeten betalen. Minnaressen waren niet goedkoper dan goud zoekende echtgenotes. Maar hij zou met alle plezier geld aan Renée uitgeven. Hij zou haar onder juwelen bedelven en haar in designkleding steken. Ze droeg te vaak broeken naar zijn zin, ook al pasten ze bij haar slanke figuur en deden ze haar prachtige benen nog langer lijken.

Hij wilde haar echter ook zien in flodderjurkjes, laag uitgesneden avondjurken en zwarte satijnen japonnetjes met dunne bandjes die al met één vinger meegaven. Verder wilde hij weten hoe ze eruitzag als ze niets anders droeg dan dat subtiele, muskusachtige parfum waar hij soms gek van werd. Als ze door hem haar zelfbeheersing zou verliezen, als hij haar mond zou zien openvallen terwijl hij naar haar gekreun van onverwacht genot luisterde, zou dat zijn ultieme triomf en de beste balsem voor zijn mannelijke trots zijn.

Hij wist dat als hij één talent had, het zijn expertise in de slaapkamer was. Zijn knappe uiterlijk waarover Renée zondag honend had gesproken, had het inderdaad gemakkelijk voor hem gemaakt om vrouwen te krijgen. Al sinds zijn veertiende kwam de andere sekse in hordes op hem af. Het lag echter niet in zijn aard om ‘het’ gewoon maar te doen. Hij wilde altijd alles zo goed mogelijk doen. Dus had hij alles geleerd wat er te leren viel over het geven en ontvangen van seksueel genot. Hij wilde weten wat vrouwen wilden tijdens een vrijpartij. Geleidelijk aan had hij hun geheime verlangens ontdekt en er, met groot succes, naar gehandeld. Jasmine mocht hem dan vooral om zijn geld zijn getrouwd, in bed had ze zich ook vermaakt.

Hij wist zeker dat Renée zich met hem net zo zou vermaken, als ze ontdooid was. Natuurlijk zou ze niet blij zijn als ze zijn wens las, hoogst waarschijnlijk werd ze woedend. Maar dat was dan jammer. Zo ging dat met wedden. Je moest je belofte nakomen, en dat wist ze. Hij twijfelde er niet aan dat de vrolijke weduwe zich aan de afspraak zou houden, maar niet graag of welwillend. Tenminste, niet in het begin… Hij beschouwde het als een uitdaging om haar te laten inzien dat het best leuk was om een maand lang zijn minnares te zijn. De gedachte dat hij haar naar believen kon verleiden, was bijna even opwindend als de ongelooflijke hand kaarten.

‘Kom op dan,’ zei Charles ongeduldig. ‘Laat je kaarten zien.’

Charles’ woorden deden hem opschrikken. Hij was vergeten wat de reactie van zijn beste vriend zou zijn als zijn niet zo fatsoenlijke wens bekend werd. Charles zou geschokt en afkeurend reageren. Ali niet, vermoedde hij. Zijn ideeën over vrouwen en seks waren primitiever.

Als Ali een vrouw ontmoette die hij leuk vond, nam hij haar vaak mee naar zijn landgoed. Toch kwam ze vrijdags altijd mee terug en werd ze niet opnieuw uitgenodigd. Zijn affaires van één week waren op en rond de racebaan bekend, maar desondanks ontbrak het hem nooit aan bereidwillige dames. Ali vond nog gemakkelijker bedgenotes dan Rico, zelfs op deze tijdelijke basis. Jasmine had de Arabische prins ooit beschreven als ‘seks op benen’. Uiteraard leverden zijn miljarden een aanzienlijke bijdrage aan zijn sex-appeal, maar als de vrouwen die met Ali meegingen, dachten dat ze ooit zijn vrouw konden worden, hadden ze het goed mis. Ali had Rico ooit gezegd dat hij geen interesse had in het huwelijk of in kinderen. Zijn paarden waren zijn kinderen; vrouwen alleen een aangename afleiding.

Nee, Ali zou niet in het minst geschokt zijn. Charles, daarentegen, was een ander verhaal. Maar nu was het te laat om daarover in te zitten. Het was tijd dat hij zijn kaarten op tafel legde. Tijd om zijn prijs te innen.