Kalverliefde

Laatst reed ik langs de school van mijn dochters. Het was een grauwe, nevelige dag, een uur of tien ’s ochtends. De verleiding diende zich aan om te stoppen en even door de hoge ramen de lokalen in te kijken. Hoe zouden de dames erbij zitten?

Maar ik kon me beheersen en vervolgde mijn weg, een beetje bedroefd ineens, want het is makkelijker om je buitengesloten te voelen dan om vertrouwen te hebben in de goede afloop, ik bedoel; te accepteren dat ze hun eigen leven leiden. Maar toch: je zou af en toe een dagje onzichtbaar in hun gezelschap willen zijn. Waar hebben ze het over, hoe doen ze het in de les, wat snoepen ze in de pauze, met wie trekken ze op, dat werk.

Mijn jongste dochter, die in de eerste zit, kwam een tijdje geleden thuis met een platgereden munt. Er moest een gaatje in worden geboord, zodat ze het als sleutelhanger kon gebruiken. Het bleek te gaan om een 5-centstuk dat ze op de rails van de tram had gelegd. Ze vertelde het met enige trots. Onmiddellijk opende zich een luikje waardoor ik even naar haar dagelijkse beslommeringen kon kijken: pauze op school, kinderen op het plein, trams die voorbijrijden, iemand die op het idee komt een muntje op de rails te leggen, spanning, avontuur, schitterend plat eindresultaat. Tegelijkertijd vroeg ik me af of de kids het schoolplein eigenlijk wel af mogen, of er wel toezicht is en of het niet ontzettend gevaarlijk is, kleine kinderen die op de trambaan klooien. Maar ik bracht die onderwerpen niet ter sprake, omdat dochter nu juist aan het vertellen was hoe mooi de tram hobbelde als hij over het muntje reed.

‘Echt waar?’ vroeg ik.

‘Ja, hij gaat echt op en neer als hij eroverheen gaat,’ herhaalde ze, en ze maakte een mooi, bijpassend handgebaar.

Ik zag de tram op en neer gaan, uit de rails lopen en tegen de hekken rond het schoolplein tot stilstand komen. ‘Rijdt hij hard eigenlijk?’

‘Nee, helemaal niet, heel zacht,’ zei de dochter.

De gedachten verplaatsten zich naar de tramchauffeur. Al jaren rijdt hij op dezelfde lijn, en iedere dag komt hij tientallen keren langs de school. Iedere keer als hij optrekt van de halte, houdt hij in de gaten of er kinderen met muntjes aan het klooien zijn. In zijn eigen jeugd legde hij ook stuivers op de tramrails. Zo kwam hij uiteindelijk bij het GVB terecht, nu nadert zijn pensioen.

‘Ik vind het toch wel gevaarlijk, hoor,’ sprak de vader in mij. Ik had mezelf even niet in de hand of ik was overgeschakeld op de automatische piloot. Overbezorgdheid is een reflex die meer over de ouder zegt dan over het kind en de situatie waarin het zich bevindt, heb ik inmiddels geleerd. Door schade en schande, dat wel. Maar ja, alles is vallen en opstaan en soms lijkt het wel alsof je vaker op de grond ligt dan lekker monter voorwaarts marcheert.

‘Aah nee, joh,’ luidt het antwoord.

Maar toch gebeurt er nu iets, want ineens verandert het verhaal. Het zijn niet mijn dochter en haar vriendinnen die de stuivers op de rails leggen, maar het is één jongetje dat het doet, kennelijk een waaghals, of een dromer die zichzelf al in de cockpit van een tram ziet zitten. Ook is het mogelijk, en de wat verlegen, maar blozende toet van mijn dochter geeft daartoe nu aanleiding, dat er amoureuze redenen voor zijn waagstuk zijn: hij is verliefd, maar op wie van de meiden? Dit brengt me bij de oudste dochter, die is de laatste tijd wel heel veel geheimzinnig aan het bellen en sms’en. Dus ik vraag: ‘Hoe is het met je zus? Zie jij die vaak op school?’ Lijkt mij nou leuk: zusjes die door dezelfde gangen sjouwen met hun veel te zware tassen.

‘Soms,’ zegt ze, maar aan alles merk ik dat dit een onderwerp is waar ze niets over los gaat laten, dus ik vis achter het net. ‘Ga je nou dat gaatje nog boren?’ vraagt ze. ‘Dan ga ik mijn huiswerk maken.’

Dat is duidelijke taal en ik ga met de platte munt aan de slag. Hij is niet rond meer, maar bijna rechthoekig, en dun als een visitekaartje. Er is niets meer op te zien, maar toch voel ik de tram hobbelen als ik over het gladde metaal wrijf en het duurt niet lang of ik weet weer wat kalverliefde is.