Audrey
‘Waar was je in hemelsnaam?’ Angela trok haar bijna het auditorium weer in. De cameraploeg sprak in een hoekje met een groepje fans en de fotografen waren al vertrokken voor ze naar het toilet was gevlucht. Het antwoord deed er niet toe en dus hoefde ze geen leugen te fabriceren om haar afwezigheid te verantwoorden. Het interesseerde Angela namelijk geen ene moer dat ze er niet was geweest. Of wat ze had gedaan. Of met wie. ‘Brenda wil graag nog dat je een nummertje samen zingt met een paar meiden.’
Direct voelde haar keel rauw aan. Audrey legde haar hand om haar hals, voelde haar hart versneld kloppen onder haar vingers. ‘Mam...’ Wanhopig zocht ze naar een excuus, maar ze kon niets bedenken dat enigszins redelijk zou klinken. Zonder de medicijnen kon ze niet optreden. Het angstzweet brak haar uit. Ze haatte het, de momenten van gevoelloosheid. Ze hield ervan, de momenten van gevoelloosheid. Al tijden zweefde ze tussen de uitersten in.
‘Ik heb al gezegd dat we je stem willen sparen voor de auditie.’ In de manier waarop Angela naar haar keek, zag ze dat zij net zo goed wist dat het een leugen was.
De opluchting kwam voorzichtig, alsof de hand die haar hart even ervoor had proberen fijn te drukken, vinger voor vinger van haar afgestroopt werd. ‘Maar ze willen nog wel graag een paar leuke beelden opnemen met die kinderen.’
Die kinderen.
De jongen, Alec... Uit de manier waarop hij het zei, dat de lessen waren afgelast, had teleurstelling doorgeklonken. Ze vroeg zich af waarom. ‘Hoezo hebben we eigenlijk die lessen afgezegd?’
Haar moeder keek haar een tel lang aan, zuchtte daarna alsof het een belachelijke vraag was, verspilling van tijd en moeite. Angela maakte een wegwerpgebaar. ‘Omdat ik niet vond dat jij je moest associëren met van die... die probleemjongeren.’ Ze rimpelde haar neus alsof ze de probleemjongeren kon ruiken en natuurlijk stonken ze, zo goed kende Audrey haar moeder wel.
‘En dus trommel je een stel fans op die wel zijn goedgekeurd?’ Alsof ze niet geschikt was om te functioneren buiten de schijnwereld die haar moeder zo vakkundig voor haar in stand hield. Zij was niet alleen nep, de hele wereld rondom haar was nep. Af en toe voelde ze zich net Jim Carrey in The Truman Show. Hoe hij met zijn bootje de randen van de wereld raakte.
‘Doe niet zo moeilijk.’ Angela zuchtte demonstratief, alsof ze een discussie voerde met een lastige peuter in plaats van met een volwassen vrouw. ‘En schiet een beetje op, ik wil naar huis.’
Dat was juist alles wat zij niet wilde. Naar huis, om vervolgens gedwongen achter de piano te zitten en het ene nummer na het andere te spelen. Te zingen. Het voelde iedere keer meer als dwangarbeid. Toch liet ze zich door Angela naar het groepje jongeren duwen, nam hun felicitaties met haar selectie met een glimlach aan. Knipoogde. Schudde handjes en poseerde voor de camera, terwijl ze moest aanhoren hoe veel geluk ze wel niet had en hoe graag zij ook zo wilde zijn als haar.
Iedereen wilde zo zijn als Audrey.
Behalve zij.
Thuis was haar eerste stop de badkamer. Terwijl het bad volliep met heet water, rommelde ze in het medicijnkastje. De verpakking gaf aan dat er nog ruim voldoende pijnstillers waren. Ze stak een strip van acht keer 50mg Tramadol in haar tas. De volgende keer dat iemand haar voor het blok zou zetten om te zingen, zou ze tenminste voorbereid zijn. Het optreden van aankomende zaterdag – volgens Angela wierpen de subtiele hints naar de realityshow en de deelname aan The Voice al hun vruchten af – was voorzien. Daarvoor kon ze haar maatregelen nemen. Godzijdank.
Terwijl ze de kleding van zich afstroopte en in de mand in de hoek van de badkamer trapte, ging haar telefoon. Ze drukte de beller weg, had geen zin in Mitchell en zijn vieze adem, in de manier waarop hij in haar beukte om vervolgens van haar af te rollen en haar achter te laten met het gevoel alsof hij haar een gunst had verleend. Met een zucht liet ze zich in het bad zakken, het hete water prikte in haar huid.
De auditie kwam snel dichterbij. Zoals alles op tv, was ook dit een uitvergrote werkelijkheid. Naast het zoeken naar de perfecte kleding, had haar moeder al een kapper en stylist beschikbaar gevonden voor de dag van de opnames. En natuurlijk was de cameraploeg er ook bij.
Hoe makkelijk zou het zijn om te verdwijnen. Niet zo zeer door het slikken van genoeg pillen om haar de anderhalve minuut op het podium te laten staan, maar gewoon, weg? Ergens waar ze rust zou vinden.
Vroeger hield ze van zingen. Het was idioot te bedenken dat haar doorbraak juist datgene was geweest dat haar liefde voor muziek helemaal om zeep had geholpen. Er was een Duits spreekwoord, herinnerde ze zich van haar lessen op de middelbare school. Toen droomde ze van het podium. Van de spotlight. Nu droomde ze van dat tafeltje achter in de lesruimte, verscholen en veilig.
Was sich liebt, das neckt sich.
Het gekke was, dat ze vandaag even dat veilige gevoel weer had ervaren. Die paar minuten dat ze met Alec samen was geweest, eerst in de oefenruimte waar hij met gesloten ogen de muziek speelde van een van de prachtige werken van Leonard Cohen. Later toen ze samen op de bovenste traptree zaten. Het lag niet aan de ruimte, maar aan de rust die hij had uitgestraald. De warmte in zijn woorden.
Ze glimlachte, om vervolgens haar hoofd onder water te houden, net zo lang tot haar longen om zuurstof schreeuwden.
Tot ziens, Audrey. Alsof hij ervan overtuigd was dat ze elkaar nog een keer zouden treffen, dat ze hem nog een keer zou opzoeken.
Net op het moment dat haar longen dreigden te knappen, kwam Audrey omhoog. Vol overgave zoog ze de zuurstof naar binnen en ze voelde hoe haar hart hamerde, haar zintuigen op scherp stonden. Hoe het voelde om niet gevoelloos te zijn.