Alec
‘Ja.’ Het geroezemoes in de bar verdween naar de achtergrond, alle drukte vervaagde toen Audrey zich vooroverboog en haar hand op die van hem legde. ‘Ik hoopte dat je hier vanavond zou zijn. Ik had een ontiegelijke rotavond, eigenlijk heb ik een ongelooflijke rotweek gehad.’
Dat hadden ze dan gemeen. ‘Hoe kan ik ervoor zorgen dat deze avond dan in ieder geval beter wordt?’
Haar vinger bewoog over de rug van zijn hand, een trage liefkozing die meer met hem deed dan waarschijnlijk goed voor hem was. Hij herkende de opwinding, het verlangen naar haar. Het was niet alleen lichamelijk, al maakte dat wel een overgroot deel uit van het gevoel.
‘We gaan dansen.’
Zijn gezicht verraadde waarschijnlijk direct hoe hij dacht over dansen, maar Audrey liet zich niet uit het veld slaan en kwam overeind. ‘Kom op, Alec. Jij wilde dat mijn week beter werd. Ik ben benieuwd of je op de dansvloer net zo ritmisch bent als achter de gitaar of piano.’
‘God...’ Kreunend kwam hij overeind. Dansen... Ze had alles kunnen vragen, hij was met liefde een brandend gebouw voor haar binnengerend. Dit had hij niet verwacht. Waar waren Finn en Rowan als je ze nodig had.
Net zijn geluk dat het café ’s avonds ruimte maakte voor een kleine dansvloer. Waar overdag een lange stamtafel stond met allerlei tijdschriften, was nu ruimte genoeg om te dansen. Een paar mensen waren hen al voorgegaan. Hij zag de manier waarop iedereen naar Audrey keek, hoe hun uitdrukkingen veranderden als ze haar eindelijk plaatsten en hoe ze elkaar aanstootten.
Hij huiverde bij de gedachte om zo in de belangstelling te staan. Het deed nare herinneringen opkomen, een gevoel van schaamte dat zo diep in hem lag dat het na al die sessies met de psycholoog nog altijd onderdeel van hem was. Hij had het geaccepteerd, wist ermee te leven, maar op bepaalde momenten kwam het boven. Net als de woede.
Audrey had inmiddels de dansvloer bereikt en ging in het midden staan. Ze wenkte hem, sensueel en vol belofte. De schaamte verdween. Dit was anders. Zo anders. De negatieve gevoelens hadden hier geen plek.
Hij ademde diep en ging voor haar staan. Toen pas hoorde hij de muziek. Traag en even sensueel als Audreys bewegingen. Ze legde haar armen rond zijn hals en kwam tegen hem aan staan, raakte hem aan.
‘Dansen doe je samen, Alec.’ Haar stem een fluistering in zijn oor.
Onwennig hief hij zijn armen en legde zijn handen op haar heupen. Hij was 21 jaar en had nog nooit zo gedanst met een meisje. Een vrouw. Als vanzelf volgde hij haar bewegingen, concentreerde zich op haar heupen die tegen hem aan draaiden. Als ze zijn erectie zou voelen, had ze er geen moeite mee. Ze zocht het juist op, maakte hem harder door met haar mond zacht langs zijn oor te blazen, met haar vingers zijn nek te strelen.
Audrey draaide zich om, perfect in de maat, haar rug tegen zijn borst, haar billen tegen zijn kruis. Nog altijd volgde hij haar ritme, gleed met zijn handen naar haar buik, spreidde zijn vingers en drukte haar dichter tegen zich aan. Haar armen bracht ze naar achteren, sloot ze opnieuw om zijn hals. Haar hoofd kwam tegen zijn schouder en hij staarde gebiologeerd naar de serene uitdrukking op haar gezicht. Audrey was het ritme, was de muziek.
De hand op zijn schouder kwam totaal onverwacht en had daarom zo veel impact. Bruut werd hij naar achteren getrokken. Zijn greep op Audrey verslapte en hij zag haar wankelen, zich herstellen en omdraaien.
‘Vuile klootzak.’ De jongen tegenover hem eiste zijn aandacht op. Alec kende hem niet, maar zijn type des te meer. Een junk. Volledig hyper door de drugs die hij had geslikt of gesnoven.
Hij stak zijn handen afwerend in de lucht. ‘Rustig maar, er is niets aan de hand.’
‘Niets aan de hand? Niets aan de hand? Je moet met je poten van mijn vriendin afblijven.’ De jongen snoof en spoog op de grond. Hij stond instabiel op zijn benen, maar was zo vol energie en zo compleet het besef van realiteit kwijt dat hij gevaarlijk was.
Alec deed een stapje naar achteren. Vanuit zijn ooghoek zag hij Audrey. Ze stond te dichtbij. Als de gozer flipte...
‘Misschien is het beter om even naar buiten te gaan? Dan kun je wat afkoelen en kunnen we erover praten?’
‘Afkoelen? Een of andere sukkel staat mijn vriendin op te geilen in een kroeg en ik moet afkoelen?’
‘Ja. Jij moet afkoelen.’ Finn kwam vanachter de jongen en pakte hem bij zijn schouder. ‘Anders zal ik je even helpen afkoelen.’
Dit ging totaal de verkeerde kant uit.
De jongen schudde zich los en Alec probeerde Finns blik te vangen, hem duidelijk te maken dat dit niet zijn probleem was, dat hij in godsnaam kalm moest blijven. Net als hijzelf, trouwens. De onrust broeide aan de oppervlakte. Hij moest de gozer hier weg krijgen, weg bij Audrey voor...
De junk draaide zich resoluut om en greep Audrey bij haar arm. Hij trok haar hardhandig naar zich toe en een uitdrukking van pijn flitste over haar gezicht.
‘Slet! Ik wist wel dat je achter mijn rug om rondneukte. Je bent net zo’n hoer als je moeder.’
‘Mitchell, alsjeblieft.’ Audrey fluisterde, de beving in haar stem ontging Alec niet. Ze was bang.
‘Fucker.’ Finn rekte zich uit. Binnen een seconde stond Alec naast hem en duwde Finn naar achteren.
‘Kalmeer.’ Wat ze in deze situatie niet konden gebruiken, was dat Finn zijn kalmte verloor. Hij was net een week vrij en de reclassering zou hem dicht op de huid zitten. Dat wist hij uit eigen ervaring.
Rust. Alec ademde in. Uit.
Mitchells ogen leken uit hun kassen te puilen. Hij was ver heen. Door een harde ruk aan haar arm, viel Audrey naar voren, tegen Mitchell aan. Ze zette haar handen tegen zijn borstkas, Mitchell bleef haar vasthouden. Hij vestigde zijn blik op Alec, die weigerde weg te kijken.
‘Dit,’ Mitchell greep met zijn vrije hand Audreys haar vast en trok haar hoofd naar achteren. Het kostte al Alecs zelfbeheersing om te blijven staan, de hand op Finns schouder verkrampte. ‘Dit is van mij.’
‘Mitchell… Laat me los. Je doet me pijn.’ Audreys stem sloeg over.
‘Ik doe je pijn? Weet je hoe het voelt als je ziet hoe je vriendin een ander opgeilt?’
In een flits kwam zijn hand omhoog. De klap tegen de zijkant van Audreys gezicht liet haar hoofd opzij slaan. Ongeloof straalde uit haar ogen. Ongeloof en angst.
‘Ik doe je pijn? Ik zal je eens precies laten voelen hoe goed we het hebben. Dat je niet naar een ander hoeft. Dat ik degene ben die je laat gillen.’
De adrenaline sloeg in als een bliksemschicht. Het zette alles op scherp, zette hem op scherp.
Ik doe je geen pijn. Ik wil je alleen even zien. Ik wil je alleen even aanraken.
Geluid was er niet meer.
Gevoel was er niet meer.
Alleen die woede. De ontembare, ontoombare, absolute woede. Hij had geleerd ermee om te gaan, het te laten op die plek waar het hoorde, niet in hem, maar om hem heen. Het lag altijd voor het grijpen, maar zijn muren waren dik genoeg opgetrokken. Nu ramde het naar binnen, en het voelde, het voelde heerlijk. Net als die andere keer, toen het eruit kwam. Harder en heftiger en groter, zoveel groter dan hijzelf.
Ik wil je alleen laten voelen hoe goed het kan zijn.
De muur om hem heen, alles om hem heen loste op en Alec liet los.