Audrey
Ze was blijven staan toen Alec achter de donkere deur verdween, besluiteloos. Moest ze hier op hem wachten? Wilde hij dat? Uiteindelijk besloot ze verder te lopen over de boulevard, ze zou hem straks wel weer opzoeken. Als zij in deze situatie zat, zou ze behoefte hebben aan wat ruimte om alles te verwerken. Hoe het gesprek ook ging, Alec zou zijn vader voor het eerst ontmoeten.
Ze dacht aan Sjors, die haar had verwekt. Een vader kon ze hem niet noemen. Direct na de positieve zwangerschapstest was hij gevlucht. Hij zat nu ergens in Canada, op een boerderij met een nieuw gezin. Ze wilde dat ze het haar ouders niet kwalijk nam dat ze af en toe zo royaal hadden gefaald in het ouderschap, dat ze hun leeftijd – te jong – en hun relatiestatus – te kort – de schuld kon geven.
Toch werkte dat niet zo. Als zij en Alec nu een kind zouden krijgen? Dan zou het in Alec zeker een geweldige vader krijgen. Hij zou haar niet in de steek laten, zou haar helpen en haar het zelfvertrouwen geven waardoor zij een goede moeder zou zijn.
Niet dat ze nu aan kinderen dacht. O God, alsjeblieft niet. Ze kon amper voor zichzelf zorgen, zeker gezien de situatie waar ze zich nu in had weten te manoeuvreren. Ze had niet voor niets al jaren een spiraaltje, eiste van Mitchell dat hij een condoom gebruikte als hij haar neukte. Ze huiverde bij de gedachte. De laatste paar keer met Mitchell was allesbehalve plezierig geweest voor haar. Om kinderen te krijgen had je seks nodig… En Alec had duidelijk zijn voorwaarden gesteld.
Hoe ze ook met walging dacht aan de laatste keer dat Mitchell zich aan haar had opgedrongen, hoe ze stilletjes was blijven liggen en hem zijn gang had laten gaan… Als ze aan Alec dacht, was het allesbehalve tegenzin dat ze voelde. Ze wilde Alec, haar lichaam wilde Alec. Maar hoe zat het met wat hij van haar nodig had? Zou ze het kunnen? Zichzelf compleet aan hem geven. Zonder voorbehoud.
Het antwoord kwam zo sterk en zo verrassend, dat ze over haar voeten struikelde.
Ja.
Maar was ze hem waard? Zoals ze nu was? Ze kende zichzelf amper, speelde al zo lang een rol. Niet met hem. Hij kende haar zoals ze wilde zijn. De Audrey die ze eigenlijk aan niemand liet zien, zelfs niet aan Mitchell of Angela. Die wilden waarschijnlijk deze Audrey niet zien, want deze Audrey zou niet verkopen. Geen plaat en geen optreden.
In gedachten verzonken had ze het einde van de boulevard bereikt. Ze liep terug richting het strand, waar haar oog viel op een klein kapperszaakje, verscholen in een van de vele zijstraatjes die de boulevard rijk was.
Er rinkelde een klein belletje toen ze de deur opende en naar binnen stapte. Een van de twee vrouwen die aanwezig waren, keek op en begroette haar met een waterval aan Spaanse woorden.
‘I’m sorry, I don’t speak Spanish.’
De vrouw keek haar wanhopig aan, glimlachte toen en gebaarde naar de andere vrouw, die een jonge uitvoering van haar bleek te zijn.
‘My mom says you definitely need a haircut.’
De eerlijkheid van de vrouw verraste haar. Haar gebruikelijke kapper, een enorme homo die zichzelf ‘nicht’ noemde, en die haar moeder eens in de twee weken thuis liet komen om haar extensions bij te werken, loog door zijn tanden. Hoe vreselijk ze er ook uitzag, hoe dik de wallen onder haar ogen en hoe grauw de teint van haar huid ook was, ze zag er altijd ‘fabulous uit, schat’.
‘Yes. I couldn’t agree more.’ Ze lachte en volgde de vrouw die haar met wilde armgebaren naar een van de drie leren stoelen wees.
‘I think I’d like to have it cut short.’
De oudere vrouw keek haar dochter vragend aan en de jongere versie vertaalde haar wens.
‘Si! Si.’ De vrouw stak haar duim omhoog. Audrey volgde haar bewegingen in de spiegel, keek vervolgens naar zichzelf. Haar lip was inmiddels geheeld, je zag alleen nog een kleine verdikking als je echt goed keek. Die avond waarop alles veranderde stond momenteel mijlenver van haar af, letterlijk en figuurlijk. Het was slecht, maar ze kon het niet opbrengen om zonder walging aan Mitchell te denken, de herinneringen gekleurd door angst. Om wat hij had gedaan. Om wie hij was geworden. Om Alec en de gevolgen van zijn handelen. Ineens vermoeid liet ze zich achterover zakken en sloot haar ogen toen de kapster een zwarte kappersmantel over haar heen liet glijden.
‘Dit gaat zo niet werken.’ De styliste die zich had voorgesteld als ‘Emberlie, met een E, niet met een A’, pakte een pluk van haar haar. ‘Het heeft geen kleur, geen stijl en geen body.’
Ze zocht in de spiegel oogcontact met haar moeder, die alleen maar instemmend knikte. Even leek het erop dat Angela haar zou steunen, dat ze de blik in Audrey’s ogen zag voor wat het was: paniek. Dat was niet het geval. Angela boog zich voorover en pakte een andere streng vast.
‘Het is te gewoontjes. Te simpel.’
Emberlie klakte met haar tong. ‘Exact.’
‘Mijn dochter is een ster, ik wil dat ze er ook zo uitziet.’
Emberlie had het begrepen, zo verzekerde ze Angela. Het was de bedoeling dat je Audrey niet meer zou herkennen, zodra ze de kappersstoel afkwam.
Want wie wilde Audrey nu zien?
Wie wilde Audrey nu leren kennen?
De transformatie bekeek ze door haar spiegelbeeld. Het had een vervreemdend effect. Misschien zou Alice zich wel hetzelfde hebben gevoeld, toen ze door de spiegel verdween in een compleet andere realiteit. Alleen was het bevreemdende niet dat ze er totaal anders uitzag. Het gekke was juist dat ze zich eindelijk weer zelf herkende.
De oudere kapster met de rappe Spaanse tongval, die door haar dochter als ‘mamá’ werd voorgesteld, gleed met haar ietwat kromme vingers nog eens stevig over haar hoofdhuid, trok een paar plukjes recht en zuchtte toen tevreden.
Weg waren de klitten, de extensions en het lange, donkere haar. Ervoor in de plaats was een strakke boblijn, die haar kaaklijn en hals accentueerden. Het zag er fris uit. Audrey schudde met haar hoofd en het haar bewoog natuurlijk mee.
‘You? Like?’ Mamá klopte met haar handen op Audreys schouders en trok in een zwierende beweging de kappersmantel van haar af.
‘Yes. I like… Very much. Thank you.’ Ze had zin om de oudere vrouw te omhelzen. En waarom niet? Ze stapte naar voren en sloot haar armen om het moedertje heen. Vanachter de zaak begon de dochter te lachen en Audrey lachte mee. Ze voelde zich lichter en dat had niets te maken met het haar dat bezaaid lag op de vloer van de kapsalon.
Toen ze wilde afrekenen, zwaaide Mamá met haar armen en vertaalde de dochter dat ze niet hoefde te betalen. ‘My mother says you needed a change.’
Resoluut schudde ze haar hoofd en haalde haar pinpas tevoorschijn. ‘Then I’m not paying for the haircut, but for the life change.’
Als ze had geweten dat je voor het veranderen van je leven maar twintig euro hoefde te betalen, had ze het misschien wel veel eerder gedaan.