17

Toen Jenny en ik onze bagage in de Mustang hadden geladen en hadden uitgecheckt, verliet ik met een onwezenlijk gevoel het hotel. Tot mijn verbazing was ik een beetje triest dat ik hier wegging.

‘Weet je zeker dat je alles hebt?’ vroeg ik een erg katerige Jenny.

Ze knikte en zocht behoedzaam een plaats tussen alle tassen op de achterbank. ‘Angie, ik ga tien minuten verderop wonen,’ zei ze achter een bos haar vandaan. ‘Als ik iets vergeten ben, neem ik het morgen mee. Dan moet ik er toch zijn voor mijn werk.’

‘Heb je nog iets gehoord over het voorval van gisteravond? Willen ze je nog wel hebben in het Hollywood?’

‘Geen probleem.’ Ze nam een slok uit haar waterflesje. ‘Joe is ontslagen. Ik hoef niet bang te zijn dat het weer tot een uitbarsting komt.’

‘Is hij ontslagen?’ siste ik. Buiten zag ik Alex zoekend rondkijken. ‘Hoezo?’

‘De leiding ziet niet graag dat een personeelslid op de vuist gaat met een gevierde acteur, of naar bed gaat met een van de gasten.’

‘Maar hij is niet met me naar bed geweest,’ zei ik snel, want Alex zwaaide en kwam naar de auto toe. ‘En James sloeg hem. Niet dat ik het voor hem wil opnemen.’

‘Ik weet het en ik hoop niet dat je boos op me wordt,’ zei Jenny. ‘Maar dat verhaal heb ik de leiding verteld. Het maakt trouwens niet uit wie er begonnen is met vechten. We zijn in Hollywood. Daar gaan beroemdheden altijd vrijuit. Joe heeft het verdiend, dus ga je nou niet schuldig voelen.’

‘Doe ik ook niet,’ zei ik tot mijn eigen verbazing. ‘Hij is een ontzettende klootzak.’

‘Goed zo.’ Jenny gaf me zwakjes een high-five. ‘Hé, Alex.’

‘Hoi.’ Hij stond aan de bestuurderskant. ‘Zal ik rijden?’

‘Jenny rijdt in elk geval niet.’ Ik draaide me om. Ze werd met de minuut groener. ‘En ik ook liever niet, want ik zou niet weten waar we heen moesten.’

‘Ik rij wel.’ Hij opende het portier en plofte naast me neer. Het drong nu pas tot me door dat ik hem in New York nooit achter het stuur had zien zitten. Ik wist niet eens dat hij een rijbewijs had. Alsof dat niet verrassend genoeg was, zette hij een zonnebril van Ray-Ban op, startte de motor en reed Hollywood Boulevard op.

‘Wat is er?’

‘Niets.’ Ik glimlachte tevreden. ‘Ik wist niet dat je kon rijden.’

‘Er is zoveel wat je niet van me weet.’ Hij minderde vaart voor een rood licht. ‘En er zijn waarschijnlijk een heleboel dingen die ik van jou niet weet.’

‘Stop,’ kreunde Jenny en ze gaf me een tik op mijn hoofd. ‘Ik moet overgeven.’

‘Ik weet niet of ik dat wel wil weten.’ Toen ze in haar handtas spuugde, streek ik het haar uit haar gezicht en probeerde er niet bij stil te staan wat Alex kon hebben bedoeld.

‘Ik bel je als we terug zijn,’ zei ik, haar tassen naar de woonkamer slepend. Daphne had een prachtig huis. Een woonkamer over de hele verdieping, grote ramen en een terras met uitzicht over LA. Misschien was het nog niet zo gek om er een rijke minnaar op na te houden.

‘Ja, bel me als je thuis bent.’ Jenny hield zich staande tegen de deurpost. ‘Ik denk dat je nog een paar spullen moet opsturen.’

‘Dat zal wel.’ Ik bedacht hoe vreemd het zou zijn om thuis te komen nu Jenny er niet meer woonde, terwijl ik niet wist wanneer ze thuiskwam, óf ze nog wel thuiskwam.

Ze gleed langs de deurpost, waardoor haar eigen bel overging. ‘Ik moet weer overgeven.’

‘Zal ik nog even blijven?’ Ik gaf haar een knuffel met het risico dat ze over mijn schouder ging kotsen. ‘Als je wilt, doe ik dat.’

‘Niks aan de hand. Ga je vliegtuig maar halen.’ Ze viel weer tegen de bel aan. ‘Wat is dat voor herrie? Angie, zeg alsjeblieft dat je het me niet kwalijk neemt dat ik blijf.’

‘Natuurlijk neem ik het je niet kwalijk. Ik begrijp het wel,’ zei ik met tegenzin. ‘Het is alleen jammer dat je het verre LA hebt gekozen om bij te tanken.’

‘Je kunt altijd een poosje bij mij intrekken.’

Ik keek naar de auto. Alex hoofd wiegde heen en weer met wat er op dat moment op de radio was.

‘Je kunt ook in New York bij hem intrekken.’

‘Als hij me hierna nog wil,’ zei ik.

‘Jezus, Angie.’ Ze liet de deurpost even los om me een tik op mijn wang te geven. ‘Ik moet mijn belminuten ophogen als ik je telkens uit de put moet praten wanneer het even niet lekker gaat tussen jullie. Stap in de auto, maak lol in het vliegtuig en ga naar huis. Daarna doe je of er niets is gebeurd.’

‘Strak plan.’ Ik liet haar los. ‘Ik hou van je, Jenny, omdat je overal raad op weet.’

‘Dat is mijn sterke kant,’ beaamde ze. ‘Ik hou ook van jou, Angie, omdat je je altijd in de nesten weet te werken, zodat ik me nodig voel.’

Ik kon er niets aan doen dat ik moest huilen toen ik naar de auto liep. Altijd als er iets misging, was Jenny er geweest om alles op een rijtje te zetten. Hoe moest dat nu? En waarom konden Jenny en ik elkaar zo makkelijk vertellen waarom we van elkaar hielden, terwijl ik dat niet durfde te zeggen tegen degene die het misschien nog harder nodig had?

‘Gaat het, denk je?’Alex zette de radio zachter.

Ik knikte. ‘Ze redt het wel.’

‘En jij?’ Hij veegde de tranen weg die over mijn wangen rolden.

‘Dat komt goed.’ Ik gleed met mijn vingertoppen langs mijn wimpers om eventuele mascaravlekken uit te wissen. ‘Gaan we naar het vliegveld?’

‘We hebben nog een paar uur de tijd. En ik sta niet te popelen om langer dan nodig is op de luchthaven rond te hangen.’ Alex trok zachtjes op.

‘Wat wil je dan?’ Ineens zag ik er tegenop alleen met hem te zijn, ook al glimlachte hij.

‘Het klinkt misschien raar, maar ik wil nog naar het strand. Nu ik in LA ben moet ik in elk geval de Grote Oceaan gezien hebben. Wie weet hoe lang het duurt voordat ik weer hier ben.’

‘Alex Reid als beachboy.’ Ik trok mijn vest uit om van de laatste zonnestralen van LA te genieten. ‘Wie had dat ooit gedacht?’

Ik bleef op het plankier staan om mijn sandalen uit te trekken, terwijl Alex voor me uit liep over het strand. Het was zo onwerkelijk zijn silhouet tegen de achtergrond van de lucht en de zee afgetekend te zien dat ik hem nauwelijks durfde te volgen uit angst dat hij zou verdwijnen wanneer ik dichterbij kwam. Misschien was het een fata morgana, niet van een palmboom met sprankelend bronwater, maar van een man wiens brede schouders en smalle heupen gehuld waren in een ongestreken T-shirt van Kellogg’s Corn Flakes. Toen Alex zich glimlachend naar me omdraaide, betrapte hij me erop dat ik schaamteloos naar hem gluurde.

‘Was je me aan het observeren?’ Hij hield zijn hand boven zijn ogen. Zelfs met zijn Ray-Ban was de zon in Santa Monica te fel voor zijn ogen die aan Brooklyn waren gewend.

‘Een beetje.’ Ik stapte met mijn blote voeten in het zand. Het was gloeiend heet. Als ik naar Alex keek, kreeg ik het nog heter. Geen enkele man kon aan hem tippen, zelfs James Jacobs niet. Iedereen kon een halve week in de sportschool doorbrengen en naar een dure kapper gaan, maar niemand kon op dezelfde manier als Alex zijn ongekamde haar, dat aan een kant te lang was, uit zijn ogen duwen. Wanneer was het voor het laatst geknipt? Een maand geleden, dacht ik. Toen ik naar hem toe sloop om het voorzichtig uit zijn gezicht te strijken, voelde het nog steeds zacht aan. ‘Je verbrandt nog sneller dan ik. Heb je zonnebrandcrème bij je?’

‘Maak je geen zorgen.’ Hij pakte mijn hand. ‘Niet verder vertellen, hoor, maar ik word heel snel bruin. In New York krijg ik alleen de kans niet.’

‘Volgens mij zijn er niet veel zongebruinde rocksterren,’ babbelde ik, blij dat we het over iets onbenulligs konden hebben. ‘Het staat niet erg hip, hè? Niet erg...’

‘Angela, ik hou van je.’

Ik wist dat mijn mond nogal onaantrekkelijk openhing, maar kon me niet verroeren.

‘Angela?’

Ik knipperde met mijn ogen. Hij was er nog steeds. Het was geen droom. Misschien had ik onderweg naar het strand een zonnesteek opgelopen, want ik had niets op mijn hoofd gezet. Misschien was ik nog dronken van... nou ja, de hele week.

‘Gaat het wel?’

‘Wat zei je net?’

‘Iets wat ik al tegen je had moeten zeggen voordat je naar LA vertrok. Toen was ik bang dat ik je zou afschrikken, dat ik daarna te ver weg zou zitten om er goed over te praten. Ik hou van je, Angela.’

‘Waarom?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Waarom hou je van me?’

Hulde, Angela. Het is je gelukt een perfect moment te bederven.

‘Kom zitten,’ verzuchtte Alex. Hij trok me naast zich in het zand. Dat was inderdaad heet. Voor hem geen probleem omdat hij een spijkerbroek droeg, maar voor mijn blote benen was het veel te warm. ‘Op zo’n reactie was ik niet voorbereid. Wil je weten waarom ik van je hou?’

‘Graag,’ zei ik zacht. Ik vermeed zijn blik, niet uit ongeloof maar omdat het hele tafereel – Alex naast me, die met zijn skinny jeans, gekreukte T-shirt, bleke huid en zwarte haar een vreemd contrast vormde met het zonovergoten strand – me surrealistisch voorkwam, waardoor het leek alsof ik droomde.

‘Ik hou van je omdat er naast je badkuip een stapel boeken ligt met kromgetrokken kaften en je uren in het bad doorbrengt als je eigenlijk moet werken. Ik hou van je omdat je ’s morgens mijn sokken op de verwarming legt als je eerder opstaat dan ik, dus altijd... Ik hou van je omdat ik door jou dingen wil doen die een halfjaar geleden nog niet eens bij me waren opgekomen.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘En omdat ik voor jou naar LA ben gekomen om te vertellen dat ik van je hou.’

‘Echt waar?’ Ik stak mijn haar achter mijn oren en glimlachte voorzichtig zonder hem aan te kijken. ‘Ook na alle toestanden van deze week?’

‘Heb je iets speciaals op het oog?’

Ik aarzelde. ‘Nee, dat niet.’

‘Een telefoontje om vier uur ’s nachts bijvoorbeeld?’

Pff, dat viel mee. ‘Dat was een van die toestanden.’ Ik keek van hem weg. ‘Toen ik zei dat ik van je hield.’

‘Daar dacht ik aan,’ antwoordde Alex op effen toon. ‘En jij?’

Schouderophalend tekende ik een acht in het zand. ‘Het is zo’n idiote week geweest. Ik had niets speciaals in gedachten.’

‘Dacht je niet aan een nacht met de barman die James gisteravond knock-out heeft geslagen?’ vroeg hij.

Ik hield op met cirkels trekken en mijn adem stokte. ‘Niet speciaal.’

‘Je weet hoe belangrijk het voor me is je te kunnen vertrouwen.’ Alex legde zijn handen op de mijne. ‘Daar hebben we het al eerder over gehad.’

Ik kneep mijn ogen dicht. Alsjeblieft, dacht ik, niet nog een keer. Laat hij me dit alsjeblieft niet nog een keer aandoen.

‘Ik zou het fijn vinden als jij me vertelt wat er precies is gebeurd, zodat ik het niet hoef te verzinnen aan de hand van wat ik gisteren heb opgevangen. Wat ik bedenk is vast veel erger dan wat er in feite is gebeurd.’

‘Ik wist niet dat je erbij was. Heb je alles gehoord?’

‘Dat weet ik niet. Vertel jij het me maar.’

‘Goed.’ Voordat ik het hele verhaal in het wilde weg zou gaan spuien, nam ik het in gedachten door. Kon ik alles vertellen zonder dat Alex aan het eind bij me weg zou lopen? Waarschijnlijk niet. ‘De korte versie dan maar. Ik dacht dat ik mijn baan kwijt was en dat ik jou kwijt was. Bovendien weigerde James openheid van zaken te geven. Ten einde raad ging ik naar de hotelbar. Joe bracht me naar mijn kamer, hij kuste me en ik viel flauw. De volgende morgen, toen ik wakker werd, lag hij naast me. Ik schrok me dood en dat was het. Gisteravond hoorde ik pas wat er was gebeurd, niets dus. Ik ben gewoon ontzettend stom geweest.’

‘Dus je was niet van plan het me te vertellen?’ vroeg hij.

‘Ik wist niet wat er te zeggen viel.’ Ik keek Alex aan, maar op zijn ellebogen steunend staarde hij naar de zee. Zijn neus was heel roze geworden. ‘Nee, ik was niet van plan het je te vertellen.’

‘Ook niet toen je nog dacht dat je met hem naar bed was geweest?’

Bestond er wel een goed antwoord? ‘In dat geval had ik het waarschijnlijk verteld als we thuis waren, maar nu ik weet dat er niets is gebeurd, denk ik dat ik mijn mond had gehouden.’

Alex bleef roerloos zitten en zweeg.

‘Ik vind het niet nodig het nog erger te maken dan het al was. Als er niets is gebeurd, zie ik geen reden je te kwetsen.’

Na wat een eeuwigheid leek te duren, ademde hij uit en knikte. ‘Daar zit iets in.’

‘En de rest begrijp je nu hopelijk ook.’ Terwijl ik de hele ochtend oogcontact had vermeden, wilde ik nu juist dat hij me aankeek. ‘Die stomme foto’s op internet.’

‘Wist je dat James homo was toen je die nacht bij hem in het hotel was?’

Wat was er gebeurd met je hoeft me niets uit te leggen? In opperste concentratie blies ik mijn wangen bol. ‘Nee, maar er is niets gebeurd.’ Het was geen leugen. Er was inderdaad niets gebeurd.

‘Het klinkt misschien achterdochtig, maar ik vind het vreemd dat je me om vier uur ’s nachts opbelde om te zeggen dat je van me hield en dat de volgende dag die foto’s van James en jou verschenen.’ Hij keek me aan en zette zijn zonnebril af. ‘Waarom hou je van mij?’

Shit. Hij ketste de vraag terug. ‘Waarom ik van je hou?’

‘Zeggen dat je van iemand houd is veel makkelijker dan uitleggen waarom,’ zei hij. ‘Zoals je wel zult weten.’

Ik sloot mijn ogen weer. Als het makkelijk was geweest om het uit te spreken, had ik het weken geleden wel gezegd. Dan hadden we dit gesprek niet gehad. Waarom vond ik dit zo lastig? Normaal bazuinde ik de hele dag rond wat ik leuk en aardig van anderen vond.

‘Ik hou van je omdat je altijd een T-shirt voor me onder je kussen legt, al weet je van tevoren niet of ik blijf slapen. Ik hou van je omdat je weet dat ik ’s morgens suiker in mijn thee wil, maar ’s avonds niet. Ik hou van je omdat je in Starbucks zogenaamd vergeet dat ik om magere chocolademelk had gevraagd, terwijl je weet dat ik liever volle melk wil en dat niet durf te zeggen uit angst dat het meisje achter de toonbank me toch al te dik vindt.’

Er brak een glimlach op zijn gezicht door, dus ik vervolgde: ‘Ik hou van je omdat ik altijd vlinders in mijn buik krijg als ik uit de metro stap en je in het koffietentje bij je huis zie zitten. Of als ik naar huis loop en ik zie je in het buurtwinkeltje een pak Lucky Charms voor me kopen. Elke keer weer. Als ik op je deur klopt, voel ik het altijd tintelen voordat je opendoet. En als ik wakker word, kijk ik altijd waar jij bent, alsof mijn brein niet beter weet dan dat je naast me moet liggen.’ Ik nam dezelfde houding aan als Alex door op mijn ellebogen te steunen, maar het zand was er eigenlijk te warm voor. ‘Is dat genoeg? Ben ik geslaagd?’

Hij boog naar me toe om me zacht op mijn mond te kussen. Zijn huid voelde warm aan tegen de mijne. Een hele tijd zwegen we.

‘Het spijt me. Het was geen examenvraag.’ Hij maakte de afstand tussen ons iets groter. ‘Ik vroeg het mezelf alleen af. Ik wil je geen schuldgevoel aanpraten. Ik heb nooit zo’n kloterige vriend willen zijn die zijn vriendin wantrouwt, maar – dat is geen excuus – ik geloof dat ik nog niet over het bedrog van mijn ex heen ben. Ik weet dat je mijn ex niet bent. Dat weet ik echt wel, dus beloof ik dat ik je nooit meer zo zal ondervragen. Ik heb me als een eikel gedragen.’

‘Is dat alles?’

‘Vind je het niet genoeg?’

‘Je bedoelt niet: ik hou van je, maar ik kan hier niet mee doorgaan?’ Ik drukte mijn voorhoofd tegen het zijne. Waarom kon ik nooit mijn mond houden?

‘Ik bedoel: ik hou van je. Punt.’ Hij duwde me in het zand en kuste me weer.

‘Daar kan ik mee leven.’ Ik ging boven op hem liggen. Het zand was nog steeds veel te heet.