15

‘Onvoorstelbaar dat die man homo is,’ zei Alex. We lagen na afloop op de badkamervloer, gewikkeld in de donzige handdoeken van het Hollywood. Ik wist niet of mijn benen me al naar de kamer konden dragen en kruipen vond ik niet flatteus. Bovendien leek het me hoerig als ik op één dag het bed met twee mannen zou delen.

‘Dat vond ik ook.’ Ik vlijde me tegen Alex’ borst. Hoe dichter ik bij hem was, hoe veiliger ik me voelde. ‘Raar, hè?’

Hoewel Alex zijn best deed een houding aan te nemen van ‘je bent me geen verklaring schuldig’, wilde ik hem graag het hele verhaal vertellen – over James Jacobs in elk geval – zodra zich een goed postcoïtaal moment voordeed.

‘Ik denk dat je het nooit zeker kunt weten.’ Alex speelde gedachteloos met een paar van mijn lokken, die hij optilde en zacht liet vallen. ‘Mensen geloven wat ze willen geloven. Het is nogal triest dat hij er niet vanaf het begin voor is uitgekomen.’

‘Het spijt me dat jij erbij betrokken bent geraakt,’ zei ik zacht, intens genietend van zijn liefkozingen. ‘Toen ik die foto van jou op internet zag staan, kon ik wel door de grond zakken.’

‘Dat was bizar.’ Zijn stem klonk diep en schor in de beslotenheid van de badkamer. ‘Ik weet niet hoe ze eraan zijn gekomen. Maar fijn om te weten dat de roddelbladen me een stuk vonden. De jongens kwamen niet meer bij van het lachen.’

‘Ze zijn jaloers.’

‘Dat denk ik ook. Het idiote is dat onze verkoopcijfers omhoog zijn gegaan.’

‘Krijg ik nog een aandeel in de winst?’ vroeg ik, terwijl ik mijn handdoek zo schikte dat mijn minder geslaagde onderdelen bedekt werden. Het was heel wat anders om bloot te zijn in het vuur van de hartstocht, dan naderhand in het niets verhullende badkamerlicht.

‘Mag ik dat bedrag in termijnen aflossen?’ fluisterde hij in mijn oor. Er trok een huivering over mijn rug die niets te maken had met de temperatuur van de betegelde vloer.

‘Ik dacht dat je honger had.’ Ik duwde zijn haar weg dat in mijn gezicht viel toen hij boven op me kwam liggen. ‘De roomservice komt ons echt geen eten brengen zolang we in de badkamer aan het vrijen zijn.’

‘Je maakt mij niet wijs dat je er geen geheime voorraad op na houdt.’ Zijn warme adem streek langs mijn nek en als vanzelf kromde ik mijn rug. ‘Waar jij bent, is een zakje M&M’s nooit ver weg.’

‘Geen idee wat je bedoelt,’ zei ik, in de hoop dat ik de familieverpakking op tijd voor hem kon verstoppen.

De dag gleed als zand door mijn vingers. Af en toe voelde ik of Alex er nog was, terwijl ik afwisselend wakker werd en weer indommelde. Het was mijn eerste niet door alcohol benevelde slaap sinds dagen. We wisten ons uiteindelijk een beetje fatsoenlijk aan te kleden en liepen naar de dichtstbijzijnde McDonald’s voor een snelle hap – en om de huishoudelijke dienst de gelegenheid te geven het bed te verschonen. Ik keek hoe Alex zijn tweede Big Mac verorberde toen mijn trillende telefoon een sms’je aankondigde. Het was van Jenny.

Alles oké met Alex?Nix over Joe verteld? Ben bij Tessa. Bel me als nodig. xoxo

Toen ik opkeek, zag ik Alex zijn burger naar binnen schrokken alsof iemand die wilde afpakken. Het huilen stond me nader dan het lachen. Ik wist dat Joe elk moment kon opduiken om deze idylle te verstoren.

Nix gezegd. Oké op dit moment. Veel plezier. Tot morgen? Axxx

Ik schoof mijn broodje kip opzij. Opeens had ik geen honger meer en wilde dolgraag terug naar mijn hotelkamer met het bordje NIET STOREN aan de deur.

‘Heb je geen trek?’ Alex keek verlangend naar de resten op mijn bord.

Ik schudde mijn hoofd. ‘Zit nog vol van die M&M’s.’ Terwijl ik slokjes van mijn cola-light nam, maakte Alex korte metten met het broodje kip. ‘Hoe is het met je jetlag?’

‘Hmm,’ antwoordde Alex, met zijn hand voor zijn volle mond. ‘Ik ben elk gevoel voor tijd kwijt, maar het wordt donker.’ Hij wees met een hoofdknikje naar buiten. De zon was aan het ondergaan en alle toeristen, gekostumeerde en gewone gekken op Hollywood Boulevard werden verlicht door de straatlantaarns. Toen Spider Man en Jack Sparrow samen binnenkwamen en een Happy Meal bestelden, moest ik me inhouden om hen niet aan te staren. ‘Weet je zeker dat je vandaag niets meer hoeft te doen? Zie je niet op tegen het interview?’

‘Ja en nee.’ Ik trok mijn haar samen tot een paardenstaart en liet het weer los. ‘De redactie gaat het artikel toch herschrijven, maar ik wil natuurlijk geen rommel inleveren. Daarom ben ik van plan er zoveel mogelijk achtergrondinformatie in te verwerken en dat zo goed mogelijk te ordenen, zodat ze iets hebben om aan te schaven. Ik heb deze week al massa’s informatie verzameld. Morgen hoef ik alleen hun liefdesverklaring eraan te plakken. Dat gedeelte zal het moeilijkst worden. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat ze erg mededeelzaam zullen zijn. Blake heeft een bloedhekel aan me.’

‘Prima, dan kan ik de terugreis boeken. Weet je welk vliegtuig Jenny en jij nemen?’ Hij begon aan de frietjes.

‘Nee.’ Ik speelde met het mondstuk van het rietje. Schoot hij maar eens op, dacht ik, dan konden we weg. ‘In de loop van zondag in elk geval. Cici zou de vlucht morgen bespreken. Zal ik vragen of ze ook voor jou reserveert?’

Alex knikte. ‘Mijn grootse romantische gebaar was vrij ondoordacht.’

‘Anders was het niet romantisch geweest.’ Ik gaf hem een kneepje in zijn hand. Dom, want zo schoot hij nog minder op met eten.

‘Hoe gaat het met Jenny?’ Eindelijk was het bakje friet leeg en kon hij aan zijn cola beginnen. ‘Is het nog wat geworden met die barjongen?’

Mijn gezicht kleurde lichtgroen. ‘Nee, ze kwam erachter dat ze nog niet aan iets nieuws toe was.’ Ik stapte zo snel mogelijk op een ander onderwerp over. ‘Ze treurt nog steeds over Jeff. Ik weet niet wat er moet gebeuren om haar eroverheen te helpen. Er zijn genoeg mannen verkikkerd op haar en ze gaat nog steeds uit en zo.’ Ik wenste vurig dat Alex zijn cola snel opdronk, zodat we weer mijn veilige kamer konden opzoeken. ‘Misschien doet deze vakantie haar goed. Ze trekt op met een oude vriendin die modeadviezen geeft. Daar heeft ze mee geëxperimenteerd, terwijl ik aan het werk was. Ze blijkt er erg goed in te zijn.’

‘Is Jenny goed in adviezen geven?’ Alex draaide zijn papieren beker rond en nam een laatste, lange teug. ‘Daar geloof ik niets van.’

In de nacht van vrijdag op zaterdag deed ik geen oog dicht. Dat had niets (of minder dan je zou denken) te maken met Alex die naakt naast me lag. Hoewel ik opgelucht was dat mijn kamer weer in de oude toestand was hersteld, bleef ik onrustig. Hoe kon ik hier naast Alex liggen en doen alsof er niets aan de hand was, terwijl ik hem in ditzelfde bed had bedrogen? Toen ik mijn verloofde op overspel had betrapt had ik hem bijna met zijn kop door de ruit gegooid.

De volgende ochtend stond ik op, douchte me en kleedde me aan voordat Alex een teken van leven had gegeven. Mijn nieuwe plan was simpel: ik moest het interview met James afronden, Alex uit het hotel krijgen en iedereen uit LA. Ik wist dat Jenny gelijk had. Het was beter hem niets te vertellen. Dat zou makkelijker worden als ik eenmaal de stad van mijn betreurenswaardige onenightstand achter me had gelaten, heel ver achter me in een andere stad. Nu Alex hier was op de plaats delict, voelde ik me een verschrikkelijke slet.

Ik pakte mijn geliefde, trouwe handtas, liet een briefje voor Alex achter en liep naar de deur. Het was nog veel te vroeg voor de afspraak met James, maar Jenny had de autosleutels voor me neergelegd en ik kon niet blijven rondhangen in deze kamer, waar ik langzaam maar zeker gek werd. Nadat ik onhandig over het bewaakte parkeerterrein had gemanoeuvreerd, bereidde ik mezelf geestelijk voor op het legendarische verkeer in LA (met zonnebrandcrème, lippenstift en een zonnebril) en zette het navigatiesysteem in werking. Ik had nog nooit in een automaat gereden – ik had geen auto meer gereden sinds ik in Amerika was – maar het was zoiets als fietsen. Nou ja. Helaas bleken de wegen in LA zelfs op zaterdagochtend om halfzeven niet fiets- of buitenlander-vriendelijk te zijn. Het rijden aan de verkeerde kant van de weg had ik vrij snel te pakken, maar ik kon er niet aan wennen dat je bij een rood stoplicht rechts af mocht slaan. Gelukkig waren er een heleboel rechte wegen waarover ik kon voortsukkelen tot ik de moed had gevonden om bij een Starbucks te stoppen, een kop koffie en een muffin aan het loket te bestellen en mijn navigatiesysteem op Griffith Park in te stellen.

Het park was prachtig. Heel anders dan alles wat ik tot nu toe in LA had gezien, uitbundiger begroeid dan Central Park en al helemaal niet te vergelijken met de aangeharkte plantsoenen in Londen. Nadat ik de auto bij het openluchttheater had geparkeerd, nam ik mijn koffie en iPod mee en wandelde het park in, achter de mensen aan die hun hond uitlieten of aan het hardlopen waren. Toen ik twintig minuten lang mijn gedachten had verdreven met snoeiharde muziek, stond ik voor het Griffith Observatorium. Ik ging in het gras zitten, dronk mijn lauwe koffie op en keek uit over de stad, waarboven de zon langzaam opkwam. Ik was erg ver van huis.

Van hieruit zag LA er heel anders uit. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik weg was. New York was zo volgebouwd en hoog, een smalle eilandstrook die zich inademend lang maakte, alsof ze haar hand ophief om aandacht te vragen van de hele wereld. New York riep bij me op dat ik sneller ging lopen, dat ik net zo groots en glansrijk wilde zijn als de wolkenkrabbers, dag en nacht, de hele week door. Ondanks de pracht en sterrenpraal van LA, leek het of de stad eens goed had uitgeademd, haar schoenen had uitgetrokken en het raam had opengezet. De zongebleekte gebouwen waren lager en stonden verder uit elkaar, niet opeengepakt en naar de wolken wijzend. Deze stad straalde zoveel zelfvertrouwen uit dat ze niet voortdurend aandacht nodig had. Bovendien was het hier zonnig en warm, dus waarom zou je je niet even ontspannen?

Ik had te vroeg gejuicht. Prompt ging de telefoon in mijn tas over. Wie zou er op dit tijdstip aan me denken? Op het schermpje zag ik dat mijn moeder aan de lijn was.

‘Hallo?’

‘Angela?’

‘Ha, mam.’

‘Ha, lieverd. Ik had het net over je. Ben je bij je filmster?’

‘Waarom praat je zo bekakt?’ vroeg ik. Meteen had ik er spijt van dat ik de telefoon had aangenomen.

‘Wat bedoel je?’ vervolgde mijn moeder op een toon die ze reserveerde voor de leraren vroeger en voor de monteur die Sky+ kwam installeren. ‘Sheila is langs geweest. Herinner je je Sheila nog van de bibliotheek? Ze vertelde dat je vriend een tijdje verkering had met dat meisje uit die film... hoe heet die ook alweer, over die man uit Ghostbusters die naar China gaat, en dat is echt een heel knap kind.’

Nu had ik mijn eerste rit in LA overleefd en dit was mijn beloning! Sinds wanneer was ik een masochist geworden? ‘Mam, hij is mijn vriend niet. Alex is mijn vriend. Dat heb ik je al eens uitgelegd.’

‘Ik weet dat het tegenwoordig een rage is met twee mannen tegelijk om te gaan, maar dat loopt altijd op huilen uit, Angela,’ babbelde ze verder. ‘Dat weet ik uit eigen ervaring. Ik ging met een andere man toen ik je vader ontmoette. Ik moet eerlijk bekennen dat er een korte overlapping is geweest maar...’

‘Mam!’ riep ik, wat de aandacht van een paar labradors en een chihuahua trok. ‘Er is helemaal niks tussen James en mij. Alex is mijn vriend.’

‘O.’ Ze klonk belachelijk teleurgesteld voor iemand die geen van beide mannen in levenden lijve had ontmoet. ‘Wat jammer toch. Hij leek me zo aardig.’

‘Het spijt me.’

‘Wou je zeggen dat je niet met die acteur gaat trouwen of komt er nog meer? Ik moet brood voor je vader gaan smeren.’

Ik ademde langzaam in en uit, terwijl de zon opging boven de stad. Wat een ander leven had ik kunnen hebben. Als ik mijn baan bij The Look was kwijtgeraakt, had ik nu thuis gezeten en een boterham met mijn vader gegeten.

‘Ik wou je alleen laten weten dat het goed met me gaat,’ zei ik zo geduldig mogelijk. ‘Dat ik niet met James Jacobs aan het hokken ben.’

‘Zit er maar niet over in. Dat blonde meisje is erg knap. Niet dat jij niet knap bent, maar tja. Hoe lang moet je nog in Los Angeles blijven? Wanneer kom je thuis?’

Ik probeerde niet gekwetst te zijn dat mijn moeder me blijkbaar minder knap vond dan Scarlett Johansson. Ik bedoel, als er iemand was die jou de knapste van de wereld vond, zou het je moeder moeten zijn. Tenzij je de moeder van Scarlett Johansson was. Dan moest je haar zus minstens even knap vinden, gesteld dat Scarlett een zus had.

‘Ga je me dat elke keer vragen?’ Ik goot mijn ijskoude koffie naar binnen. Jakkes. ‘Ik weet het niet, mam. Misschien kom ik dit jaar met kerst thuis, als jullie tenminste niet weer met een cruise weg zijn.’

‘Dat bedoelde ik niet.’ Ze klakte afkeurend met haar tong alsof ik oliedom was. En niet ten onrechte, als je keek naar wat ik de afgelopen week had gedaan. ‘Ik bedoelde: wanneer ga je terug naar New York?’

‘O.’ Ik keek glimlachend naar mijn teenslippers. Naar huis. ‘Zondag.’

‘Maak je geen zorgen, kind.’ Mijn moeder zuchtte dramatisch. ‘We zijn er al aan gewend dat je ons hebt verlaten. Jij hebt nu een nieuw leven met al je vrienden en vriendinnen. Hoe is het met Jenny? Dat vind ik toch zo’n mooie vrouw.’

‘Goed.’ Ik wist niet wat ik eigenlijk verwachtte. ‘Mam, mag ik je iets vragen?’

‘Wat een rare vraag. Natuurlijk mag dat.’

‘Heb je ooit iets voor pap geheim gehouden?’

Mijn moeder zweeg een tijdje.

‘Bedoel je geheim als “wat niet weet wat niet deert” of als “hij denkt dat ik nog steeds onze Yorkshire-pudding zelf maak, terwijl ik die kant en klaar in de winkel koop”?’

‘Het eerste.’ Ik was verontwaardigd. Wat een dure liefhebberij om Yorkshire-pudding in de winkel te kopen.

‘Natuurlijk heb ik geheimen,’ zei ze. ‘Die zijn er in iedere relatie.’

‘Echt?’ Ik moest toegeven dat ik best nieuwsgierig was naar mijn moeders geheimen, zolang ze niet al te schunnig waren. Bah. ‘Zoals?’

‘Er zijn leugentjes als over de Yorkshire-pudding. En de gebakken aardappelen. Ik heb eens op zondag aardappelpuree uit een pakje gemaakt omdat ik met je tante Les aan de witte wijn was geweest, maar hij heeft er niets van gemerkt,’ zei ze. ‘Er zijn nog wel meer dingen die hij vrijwel zeker niet weet. Je moet op je eigen oordeel vertrouwen. Dat is het behoud van je relatie.’

‘Maar vind je niet dat hij het eigenlijk zou moeten weten?’ vroeg ik. ‘Moet je niet eerlijk zijn tegen elkaar?’

‘Zou jij alles willen weten?’ Ze praatte heel langzaam, alsof ze haar woorden met zorg uitkoos. Dat was uitzonderlijk voor mijn moeder. ‘Stel dat die vriend van jou, zeg maar, aangeschoten was en het meisje van de bakker had gekust onder de mistletoe en misschien had zij het als een echte kus opgevat, wat hij niet zo had bedoeld, en misschien had ze hem op zijn mond gekust in plaats van op zijn wang en...’

‘Mam, heb je gezoend met meneer Owens van de bakkerij?’ schreeuwde ik door de telefoon.

‘Zo’n reactie is precies waarom je vader het niet hoeft te weten,’ zei mijn moeder stijfjes. ‘Dus wat je ook hebt gedaan, vertel het niet aan je vriend, tenzij je hem diep ongelukkig wilt maken. Beheers jezelf.’

Mijn moeder had gelijk, al kon ik dat niet uitstaan.

‘Ik moet ophangen, mam. Voordat ik naar New York ga, is er nog werk te doen. Morgen vliegen we terug. Ja, ik bel je als ik ben geland,’ beloofde ik, in de wetenschap dat we het allebei weer waren vergeten zodra mijn moeder verderging met het smeren van mijn vaders brood.

‘Goed, lieverd.’ Ze had gelukkig haar eigen stem weer terug. ‘Denk aan wat ik heb gezegd. En hou je mond over de Yorkshire-pudding. Ik geloof dat pa me die kus nog eerder zou vergeven dan het feit dat ik hem diepvriespudding voorzet.’

Mijn muffin verorberend wierp ik een laatste aandachtige blik op LA. De ochtendzon kietelde de stad wakker, beroerde de daken van Los Feliz, liet zijn licht schijnen over Hollywood, danste door de heuvels van Beverly en weerkaatste op de golven en stranden van Venice en Santa Monica. Ik stond op, klopte mijn broek af en wandelde terug naar de auto met een ontluikende glimlach op mijn gezicht. Als mijn moeder de diepvriespudding voor mijn vader geheim kon houden, kon ik het Joe-incident toch zeker ook uit mijn gedachten bannen?

Na veertig levensgevaarlijke minuten stopte ik bij een Coffee Bean om nog meer koffie en muffins te kopen als een presentje voor James en Blake én om de angstaanjagende rit door LA te onderbreken. Zodra ik het stuur losliet, zag ik de telefoon in mijn tas knipperen. In tegenstelling tot alle andere chauffeurs in LA kon ik niet tegelijkertijd praten en sturen. Ik kon al nauwelijks tegelijkertijd denken en sturen. Er waren twee berichtjes. Een van James.

Ben vergeten wat er was afgesproken, dus komen we naar jou toe. Zie je bij de bar van het zwembad.

Shit. Hoe laat was het?

Tien over halfnegen. Shit.

En een bericht van Alex.

Zomaar wegsluipen? Voel me gebruikt. Ik blijf in het hotel tot je terug bent. Gelukkig mijn zwembroek mee...

Shit, shit, shit.

Ik smeet mijn tas met telefoon op de achterbank en startte de motor. Nooit zou ik me meer ergeren aan Blakes dwangneurotische precisie bij het regelen van James’ afspraken. Maak geen afspraak met de aap als je de orgeldraaier moet hebben. Het schoot me nog even te binnen hoe mank die vergelijking ging. Daarna voegde ik me weer in het verkeer.

Ik had verschrikkelijke haast om op het dakterras van het hotel te komen. Terwijl ik een hengst gaf op het bovenste liftknopje, voelde ik mijn pas verworven rust als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik zag beelden voor me van James tegenover Joe, Alex tegenover James, Blake tegenover Alex. Joe die Alex alles vertelde.

Zo snel als mijn slippers me konden dragen vloog ik de lift uit. Ik schrok me dood. Daar waren ze: James, Blake en Alex zaten aan een tafeltje koffie te drinken en... ze lachten.

‘Hoi!’Alex stond op en gaf me een vluchtige kus. Ik keek van de een naar de ander tot mijn blik op Blake bleef rusten, die me met een engelachtige/huichelachtige glimlach aankeek. ‘Ik heb kennisgemaakt met James en Blake.’

‘Ik zie het.’ Voorzichtig ging ik zitten en nam de koffie aan die James voor me had ingeschonken. Bij nader inzien bleek Joe niet achter de bar te staan. Pff. ‘En hoe is de kennismaking verlopen?’

‘Nou ja, eerst heb ik James uitgefoeterd dat hij je met die fotoellende had opgescheept. Daarna heeft hij mij uitgefoeterd dat ik er zo’n toestand van heb gemaakt. Toen vertelde James dat hij een fan van de band is, en nu drinken we samen koffie.’ Alex kneep zijn ogen dicht tegen de zon. ‘Op dat punt kwam jij aan.’

‘O ja? En nu zijn jullie zeker de beste maatjes.’ Ik kon mijn ogen niet van Blake afhouden. Hij zag er zo vreselijk zelfingenomen uit. En had Alex niet nog een tijd boos moeten blijven om wat James mij had geflikt?

‘Dat heet “vrienden voor het leven”,’ zei James. ‘Want we zijn in Hollywood, liefje.’

‘Eerlijk gezegd weet ik niet of ik tegen hem opgewassen ben in een gevecht,’ fluisterde Alex theatraal. ‘Maar als je het graag wilt, zal ik het proberen.’

‘O, dat zou ze fantastisch vinden,’ merkte Blake op. ‘Twee mannen met ontbloot bovenlijf die met elkaar op de vuist gaan.’

‘Juist. Wat een verrassing, vooral omdat we eigenlijk in jullie hotel hadden afgesproken.’ Ik goot de koffie naar binnen en maakte me zorgen over de riskante hoeveelheid cafeïne die ik vanmorgen al op had. Ook maakte ik me zorgen over de toespelingen die Blake zou kunnen maken. ‘Maar jullie hebben elkaar nu tenminste ontmoet en er is gelukkig geen geweld aan te pas gekomen.’

‘Gelukkig niet,’ merkte Blake fijntjes op. ‘Want als we vrienden van Angela ontmoeten, wordt er meestal gevochten.’

‘Heeft Jenny klappen uitgedeeld?’ vroeg Alex.

‘Nee,’ kwam ik snel tussenbeide om Blake de mond te snoeren. Ik merkte dat hij me nog steeds te grazen wilde nemen. ‘Dat is een lang verhaal, waarvoor we nu geen tijd hebben. Hopelijk zijn jullie niet vergeten dat we het interview nog moeten doen. Zo’n gevoelig onderwerp kunnen we beter niet bespreken als iedereen mee kan luisteren.’

‘Laten we teruggaan naar het Chateau.’ James dronk zijn espresso op. ‘De auto staat beneden.’

‘Daar hebben we geen tijd voor.’ Stomme kerels dat ze niet hadden gedaan wat we hadden afgesproken. ‘Het moet maar op mijn kamer. Sorry, Alex, kun jij je zolang alleen vermaken? We hebben een paar uur nodig.’

‘Natuurlijk.’ Hij knikte. ‘Dat van die zwembroek was een grapje. Maar hier in de buurt zit een goede muziekzaak. Ik denk dat ik daar een kijkje ga nemen.’

‘Oké.’ Wat mij betreft had ik Alex het liefst weg uit dit hotel. Joe was nog nergens te bekennen, maar je kon nooit weten. ‘Ik bel je als we klaar zijn.’

‘Laten we vanavond gezellig met elkaar uit eten gaan,’ stelde James voor. ‘Ik wil jullie graag naar een eersteklas restaurant meenemen. Dat is het minste wat ik voor jullie kan doen.’

‘Dat klinkt goed,’ zei Alex instemmend. ‘We hebben toch geen plannen, hè?’

‘Wat zouden jullie voor plannen kunnen hebben?’ vroeg Blake, met weer zo’n stralende glimlach naar mij.

‘Klopt.’ Ik klemde mijn lippen op elkaar. Blake genoot. ‘We gaan graag mee.’

‘En vraag je Jenny dan ook?’ Blake sloeg zijn arm om mijn schouders, terwijl we naar de lift liepen.

‘Ik weet niet of ze kan.’ Ik probeerde niet al te gespannen klinken. Alex kon beter geen argwaan krijgen tegenover Blake. Bovendien wilde ik James niet tegen me in het harnas jagen voordat ik het interview zwart op wit had.

‘Weet je wie je ook moet meenemen?’ Blake kneep me bijna fijn. ‘Die Joe, je weet wel, om te laten zien dat we niet boos op hem zijn.’

‘Moet dat echt?’ vroeg James. Met een gekwelde blik leunde hij tegen de wand van de lift.

‘Heb je liever dat hij zijn verhaal verkoopt en dat het gelijktijdig met ons interview verschijnt?’ vroeg Blake, waarop James zijn hoofd schudde. ‘Dan moeten we hem uitnodigen. Vind je niet, Angela?’

Ik voelde me als een hobbit, bekneld tussen drie reuzen die allemaal op me neerkeken. ‘Mmm-hmm.’

‘Goed, ik zal een tafel voor zes reserveren.’ Blake glimlachte toen het belletje voor onze verdieping ging. ‘Dolce misschien?’

‘Maakt me niet uit.’ Ik duwde ze naar buiten en draaide me om naar Alex, die luid geeuwde en niets in de gaten had van Blakes gestook. Hij kon natuurlijk niet vermoeden dat zijn aanwezigheid voor problemen zorgde. ‘Tot straks.’

‘Tot straks,’ antwoordde hij met zijn lage, donkere stem, die me een steek in mijn maag bezorgde. Na een vluchtige zoen was hij verdwenen.

James kon zijn glimlach nauwelijks bedwingen. ‘Aha, ik begrijp wat je in hem ziet.’

‘Zwijg.’ Ik liep voor hen uit naar mijn kamer. ‘We gaan niet over vriendjes praten.’

‘Als dat ook al niet mag, wat schiet ik er dan mee op dat ik openlijk voor mijn geaardheid uit kom?’ kreunde James, terwijl hij achter me aan kwam.

Vier uur later staarde ik naar de laatste versie van James Jacobs Komt Uit De Kast. Het artikel stond nog iets te vol met citaten als ‘Ik was erg in de war’ en ‘Het was een heel zware tijd’, maar zijn gevoel voor humor kwam goed uit de verf evenals, tot mijn grote spijt, zijn oprechte liefde voor Blake. Wat het ook goed deed waren de woorden die Blake zo strategisch voor hem had gekozen: ‘Ik heb mezelf nooit als homo gezien. Ik werd gewoon verliefd op een man. Dat kan volgens mij iedereen overkomen.’ Ik moest toegeven dat Blake goed was in zijn werk. Dankzij hem kon James’ grote schare vrouwelijke fans zich vastklampen aan de hoop dat ze hem konden omturnen.

Ik stuurde het interview als bijlage naar Mary met gekruiste vingers, en alles wat er nog meer te kruisen viel. Toen het uit mijn mailbox floepte, belde ik Cici.

‘Met de secretaresse van Mary Stein,’ zei ze afgemeten.

‘Dag, Cici, met Angela.’

‘De vrouw door wie James homo is geworden,’ antwoordde ze effen. ‘Nog bedankt dat je je werk zo grandioos hebt verknald dat ik op zaterdag moet werken.’

‘Sorry.’ Iets anders schoot me niet te binnen, behalve ‘haha’, wat niet erg aardig zou zijn. ‘Eh, ik bel om te horen hoe laat mijn vlucht morgen vertrekt.’

‘Om halfvier vanaf LAX. En Mary verwacht je maandagmorgen om negen uur op kantoor. Ze zou je bellen als ze het interview heeft bekeken, wat trouwens nog maar net is binnengekomen.’

‘Ik was op tijd,’ protesteerde ik. ‘Mary zei dat ze het voor vier uur moest hebben.’

‘Alsof we voor ons plezier de hele dag zitten te wachten,’ antwoordde Cici sarcastisch. ‘Het gaat er bij mij niet in dat hij ineens homo is geworden.’

‘Dat was hij al voordat ik hem interviewde.’

‘Dat zal wel.’

‘Je weet toch ook dat de kerstman niet bestaat?’

‘Goed, ik mail je de vluchtgegevens wel.’

‘En de paashaas ook niet.’

‘Dag, Angela. Ik hoop dat je Jake Gyllenhaal niet tegenkomt op de terugweg.’

Na het gesprek met Cici las ik het artikel nog eens door. Het was goed. Ik was gelukkig. Ik sloot mijn laptop, liep naar de kledingkast en haalde mijn reistas tevoorschijn. Inpakken betekende weggaan. Weggaan betekende dat ik Joe nooit meer zou zien. Als ik Joe nooit meer zag, zou Alex niet te weten komen wat er was gebeurd. Dat stemde me nog gelukkiger.

Nu moest ik alleen het eten nog uitzitten, maar wat zou ik aantrekken? In elk geval niet de spijkerbroek die in het park smerig was geworden. Dat zag ik toen ik langs de spiegel liep. Waarom had niemand me gewaarschuwd dat ik al de hele dag rondliep met vuile plekken achter op mijn broekspijpen? Ik pakte de groene jurk van Robert Rodriguez, die ik bij de eerste afspraak met James had aangehad. En legde hem weer weg. Hoe mooi ik de jurk ook vond, ik wilde James geen grappige opmerkingen ontlokken over de keer dat ik voor zijn bungalow had overgegeven. Hmm, de gele Phillip Lim kon ik ook beter niet aantrekken. Stuk voor stuk pakte ik mijn nieuwe jurken uit de kast, de gedachte aan mijn creditcard negerend, totdat er alleen een paar T-shirts en Jenny’s bikini over waren. Niet bepaald de ideale dracht voor een etentje.

Ik deed het eerste wat in me opkwam: Jenny bellen.

‘Ha, liefje, alles goed?’ Ze had de telefoon meteen opgenomen. Dat was een unicum.

‘Gaat wel.’ Ik gooide mijn niet-gedragen ondergoed in mijn tas. ‘James en Blake hebben ons uitgenodigd voor een etentje vanavond. Ga je mee?’

‘O, Angie, ik weet het niet,’ klonk er krakend door de lijn. ‘Is dat een goed idee?’

‘Waarschijnlijk niet, maar James wil het goedmaken door ons mee uit eten te nemen. En Alex heeft ja gezegd voor ons twee en ik heb ja gezegd voor jou.’

‘Je belt me dus eigenlijk om te vertellen dat ik mee móét.’

‘Ja, maar het kan leuk worden,’ zei ik zonder overtuiging. ‘James neemt ons vast mee naar een luxe restaurant en het kan geen kwaad om de laatste avond nog eens lekker uit eten te gaan zonder dat we op de voorpagina van Perez Hilton terechtkomen.’

‘Hmm, ja,’ zei ze vaag. ‘Weet je... ik hoopte dat we vanavond samen konden eten, wij tweetjes. Ik wil iets met je bespreken.’

‘Dat snap ik wel. Ik heb het gevoel dat ik je al een hele tijd niet fatsoenlijk heb gesproken.’ Ik rook aan de zwarte Kerrigan-jurk. Nee, die kon ik niet nog een keer aan. ‘Zullen we voor het eten samen gaan borrelen? Ik denk dat Alex ons wel een uurtje kan missen. Heb je als mijn privéstyliste toevallig een jurk voor vanavond te leen?’

‘Ik neem iets voor je mee.’ Ik meende een glimlach te horen, maar toch klonk ze nog niet erg opgewekt. ‘Hoe laat gaan we eten?’

‘Tegen achten, denk ik.’ Ik keek naar de klok. Het was iets over enen. ‘Hoe gaat het met jou?’

‘Dat hoor je nog wel.’ Er zat storing in de lijn. ‘Ik kom om een uur of zes bij je. Dan zullen we je prachtig uitdossen en daarna gaan we iets drinken.’

‘Beloof me dat je James geen aframmeling geeft?’

‘Dat beloof ik.’

‘En Alex ook niet?’

‘Een twijfelgeval.’

‘Jenny!’

‘Goed, ik zal me gedragen,’ gaf ze toe. ‘Ik vind het zo jammer dat we niet samen kunnen eten.’

‘Als je bij Daphne bent, mag je haar wel meenemen,’ probeerde ik Jenny tegemoet te komen, hoewel het me niet bepaald aantrok om Daphne aan het bonte gezelschap toe te voegen. Ik had haar niet meer gezien sinds de avond dat ze met een vreemde man uit Bar Marmont was vertrokken en had ook niet het gevoel ze me erg miste.

‘Nee, die komt niet,’ zei Jenny tot mijn grote opluchting. ‘Wij gaan samen wat drinken.’

‘Voor het geval je je nog bedenkt: Blake is nu nog in een sociale bui.’ Ik trok mijn slippers uit en stopte ze in mijn reistas. ‘Hij wil zelfs dat ik Joe uitnodig.’

‘Shit, wat heb je gezegd? Denk maar niet dat ik vergeten ben wat hij heeft geflikt. Ik sla hem wel even in elkaar.’

‘Ik hoop eigenlijk dat we hem tussen nu en ons vertrek niet meer zien.’ Naar het bed lopend overwoog ik nog een dutje te doen. ‘Maar als we nog eens naar LA gaan, mag je hem van mij een aframmeling geven.’

‘Fijn,’ gniffelde Jenny. ‘Tot straks.’

Zodra Jenny ophing, ging de deur op een kiertje open.

‘Ha, ben je klaar of moet ik nog even weg?’ riep Alex naar binnen.

‘Kom maar binnen,’ antwoordde ik glimlachend.

De deur ging wijd open en hij liet me een plastic tas zien. ‘Fijn, want ik ben uitgewinkeld.’

Ik pakte de tas van hem aan en bekeek snel de cd’s. Geen enkele band kwam me bekend voor, maar ik wist zeker dat ze steengoed waren. ‘Sneu hoor. Je hebt één tasje en dat noem je al uitgewinkeld. Jenny zou je uitlachen.’

‘Jenny lacht me altijd uit.’ Hij nam de cd’s van me over en legde ze op het nachtkastje. ‘Wat zijn de plannen voor vanmiddag? Heet van de naald?’

‘Ik denk dat ik dringend een dutje moet doen.’ Ik liet me achterover op bed vallen en pakte zijn handen. Zijn bleke New Yorkse huid was roze verkleurd door de zon. Erg schattig. ‘En jij?’

‘Als jij gaat slapen, dan kom ik er wel bij liggen.’ Hij klom over me heen en legde zijn been over de mijne. ‘Maar ik ben niet moe.’

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Ik vlijde mijn rug ontspannen tegen hem aan. Niet alleen zijn gezicht had een zonnebad gehad; zijn hele lichaam was warm. ‘Ik voel me gesloopt.’

‘Daarom laat je mij zeker al het werk doen?’ Met gesloten ogen voelde ik hoe hij mijn nek kuste. We hadden nog een paar uur. Het zou zonde zijn om de luxe van een hotelkamer niet ten volle te benutten. Toen zijn handen om mijn middel gleden, bedacht ik dat we vaker ruzie moesten maken.