3

De zaterdag van ons vertrek brak voor mij veel te snel en voor Jenny veel te langzaam aan. Zij had de week ervoor al vrij kunnen nemen en in die week was ze vooral bezig geweest met harsen, scrubben en bruinen. Tussendoor had ze steeds pikantere sms’jes naar Joe in het Hollywood gestuurd en steeds pikantere bikini’s in haar tas gegooid. Zelf had ik gekozen voor een veel minder ontspannen voorbereiding.

Na het lastige telefoongesprek met Louisa, maakte ik Alex wakker om hem te vertellen dat ik me had bedacht en toch naar LA ging. Hij reageerde met een slaperige glimlach en ‘neem iets caloriearms voor me mee’. Het was niet precies wat ik had verwacht, maar ik was niet van plan LA te laten bederven door mijn ziekelijke angst hem kwijt te raken. In stilte had ik gehoopt dat hij het verschrikkelijk zou vinden dat ik naar het bruisende, zonnige Hollywood zou gaan om een oogverblindend knappe man met een slechte reputatie te interviewen. Ik had zelfs gehoopt dat hij me zou smeken om mee te mogen. Maar Alex had bijzonder lauw gereageerd.

Daar kwam nog bij dat hij de hele week ‘aan het werk’ was geweest en ik hem amper had gezien. De band was begonnen met het samenstellen van een nieuwe cd, wat betekende dat hij zich dagen opsloot in zijn appartement en in het holst van de nacht onaangekondigd bij me binnenviel met een koortsachtige blik in zijn ogen en een nieuw liedje in zijn hoofd. En daaruit vloeide natuurlijk voort wat bij zo’n nachtelijke bezoek hoort. Op zichzelf was dat natuurlijk niet erg, maar mijn uiterlijk had zwaar te lijden onder mijn nachten met Alex en mijn schrijverij overdag. Terwijl Jenny er vrijdagavond uitzag als een echte pin-upgirl: gladde huid, gebronsd van top tot teen en met een volumineus kapsel, had ik meer weg van een ontsnapte gevangene: verfomfaaid, opgezet gezicht en dikke wallen onder mijn ogen.

Het was acht uur ’s morgens en bitter koud. Jenny stond trappelend van ongeduld op de hoek van de straat. Ze droeg een kolossale zonnebril en een al even kolossale met dons gevulde parka, terwijl ik me maar niet kon losmaken uit de afscheidsomhelzing van Alex.

‘Geef me een seintje als jullie zijn aangekomen.’ Hij trok aan mijn haar, waar mijn bob iets langer was, en wond een streng om zijn vinger. ‘Een sms’je is genoeg.’

Ik knikte. ‘Dat doe ik, behalve als Jenny wordt opgepakt wegens ongewenste intimiteiten en ik haar moet redden.’ Jenny las met een voze glimlach haar sms’jes. ‘Het zit er dik in dat ik haar borgsom moet betalen.’

‘Zolang jij je intimiteiten tot mij beperkt, vind ik alles best.’ Hij boog zich naar voren voor een warme kus. Doordat hij met zijn pony mijn bevroren neus kietelde, moest ik niezen. ‘Hoe sta je tegenover telefoonseks?’

‘Je hebt het vast koud,’ zei ik, zijn vraag negerend. ‘En Jenny staat op het punt zonder mij een taxi te nemen.’ O, en ik hou van je, voegde ik er stilzwijgend aan toe. ‘Ahum, zal ik je nog bellen?’

‘Voor telefoonseks.’ Alex knikte bloedserieus. ‘Denk eraan dat je drie uur eerder leeft dan ik.’

‘Jij bent toch altijd drie uur langer op.’ Ik gaf Jenny een seintje dat ze een passerende taxi kon aanhouden.

‘Misschien is dit wel de perfecte regeling.’ Alex gaf mijn gehavende leren weekendtas aan. Hij zag er zielig uit naast mijn (zucht, prachtige) Marc Jacobs-tas. Misschien kon ik een nieuw vriendje voor hem kopen in LA. ‘We zouden het eerste stel kunnen zijn met een succesvolle langeafstandsrelatie.’

‘Zal best.’ Ik kon er niet om lachen. Waarom zeiden mannen altijd iets stoms vlak voordat je in het vliegtuig stapte? Help, ik moest het gewoon tegen hem zeggen. ‘Alex?’

‘Ja, Angela?’

‘Ik... ik.’ Er viel een stilte, al wist ik niet wat me tegenhield. Alex rilde verwachtingsvol. Zijn adem vormde wolkjes tussen ons in en hij had zijn handen diep in zijn zakken gestoken. ‘Volgende week maandag ben ik er weer. Wen maar niet te veel aan het alleen-zijn.’

Wat een lafaard was ik toch, echt een inspirerend boegbeeld van de sterke, moderne vrouw.

‘Het is maar een week. Dat overleef ik wel.’ Alex gaf een kusje op mijn bevroren neus en trok het portier dicht. ‘Maar alleen mét telefoonseks.’

‘Dag, Alex.’ Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je.

‘Wat heb je toch tegen telefoonseks?’ vroeg Jenny, terwijl de taxi wegreed.

‘Kop dicht,’ antwoordde ik vriendelijk en ik zag ons appartement – en Alex – uit het zicht verdwijnen.

Zodra we uit de luchthaven kwamen, voelde ik dat er in Californië een heel andere sfeer hing dan in New York. En toen we koers zetten naar de snelweg kon ik me niet voorstellen dat we nog in hetzelfde land waren. De stad was ruim opgezet. Auto’s met open dak zoefden af en aan over de wegen. De wolkenkrabbers van het centrum torenden niet boven ons uit, maar blikkerden in de verte, en wat scheen de zon allejezus fel.

Hoewel ik eindeloos had gezeurd en geklaagd over de snikhete New Yorkse zomer, was die op een zekere dag ineens voorbij. Even werd ik misleid door een paar weken zacht herfstweer, waartegen een donzig vestje voldoende bescherming bood, maar toen barstte de winter in alle hevigheid los en deed elke inademing pijn aan je luchtwegen. New York probeerde me nog steeds gunstig te stemmen. De winkels boden al snel een overvloed aan schattige truien, flatteuze panty’s in allerlei kleuren en heerlijke chocolademelk. Maar tegen de kerstdagen, toen ik twee keer was ingesneeuwd en een paar elegante suède laarsjes had opgeofferd aan een onverwachte sneeuwbui, snakte ik naar een beetje zonneschijn. En hier was de zon dus. Die had zich al die tijd in LA verstopt.

‘Niet te geloven!’ Ik knipperde met mijn ogen. Eenmaal, tweemaal.

‘Ik weet wat je bedoelt.’ Jenny klopte me sussend op mijn rug.

‘Maar de zon schijnt.’ Ik keek omhoog naar de strakblauwe lucht.

‘Ik weet het.’ Jenny zuchtte.

‘En het is maart.’

‘Kun je één minuut je mond houden?’

‘Kijk!’ Ik drukte mijn neus plat tegen het raampje van de taxi om naar de voorbijschietende billboards en fastfoodrestaurants te kijken. Gelukkig scheurde onze taxichauffeur als een gevaarlijke gek over de weg. Of je in Londen, New York of LA zat, taxichauffeurs waren overal hetzelfde. Vreemd genoeg stelde dat me gerust.

‘Ja, ja,’ mompelde Jenny, terwijl ze haar make-up controleerde. Een veegje Touche Eclat, een beetje bronzer, een vleugje lipgloss en ta-da: ze zag er perfect uit.

Zelf durfde ik niet eens naar de weerspiegeling in de ruit van de taxi te kijken. Hoewel ik de tijd in het vliegtuig had benut met het reinigen, insmeren en nog eens insmeren van mijn schrale huid, wist ik dat ik er beroerd uitzag. Mijn huid leek wel schuurpapier en mijn haar slierde futloos om mijn gezicht. Het had me mateloos geërgerd dat Jenny tijdens de drie uur durende vlucht niets anders had hoeven doen had dan tegen het raampje geleund naar America’s Next Top Model kijken en alle glazen wijn leegdrinken die gratis werden verstrekt, terwijl ze af en toe mijn hand wegsloeg als ik haar ongevraagd met vochtinbrengende crème probeerde te bewerken. Godzijdank had de man naast ons zich slechts één keer beklaagd, en wel toen ik per ongeluk een handvol Beauty Flash Balm op zijn voorhoofd kwakte.

‘Zie je dat?’ Ik wees naar een rij winkels. ‘Een zaak die Condo-mania heet, wauw. En een IHOP! Die ken ik alleen van naam!’

‘Angela, je woont hier nu al, eh... een maand of negen. Wanneer komt er eens een einde aan je verbazing over Amerikaanse winkels en restaurants?’Jenny wees naar me met haar mascara. ‘Als het de hele week zo gaat als toen je voor het eerst Twinkies in ons buurtwinkeltje zag liggen, dan scheiden hier onze wegen.’

‘Sorry, maar het is zo opwindend!’ Ik probeerde niet naar de Wal-Mart links van ons te wijzen. ‘Je ziet al die winkels op tv maar New York heeft ze niet. Ik ben gewoon even door het dolle. Ik begrijp niet meer waarom ik geen zin had naar LA te gaan. Misschien komt het door de zon.’

‘Dat zal wel,’ mompelde Jenny. ‘Je weet toch dat je morgen een beroemdheid moet interviewen?’

‘Het is maar een interview. Hij is ook maar een mens.’ Peinzend keek ik Jenny aan, die ongelovig haar hoofd schudde. ‘Ik bedoel, Alex is best beroemd en hij speelt in een band, maar daar heb ik ook geen last van. Het zijn gewoon mensen, toch?’

‘Ja, dat zei ik ook toen ik in het Union ging werken,’ verzuchtte Jenny. ‘Tot Christian Bale bij ons logeerde. Ik heb drie dagen langs zijn kamer heen en weer geslopen voordat ik kans zag zijn ondergoed te jatten.’

‘Dat meen je niet.’ Met moeite maakte ik mijn blik los van een Taco Bell.

‘Ik bewaar het onder in mijn nachtkastje.’ Jenny glimlachte gelukzalig. ‘Hij heeft gelukkig nooit een klacht ingediend. Ik werkte er pas een week, dus ze zouden me op staande voet ontslagen hebben. Als je die man in het echt ziet raak je helemaal van de kook.’

‘Je hoeft je over mij geen zorgen te maken.’ Ik hoopte dat het waar was, maar de twijfel knaagde. Wat als Jenny gelijk had? ‘Ik praat met de meest uiteenlopende mensen en hij is ook maar gewoon een mens.’

‘Ik wens je veel succes,’ zei Jenny. ‘Celebs zijn geen gewone mensen. Je raakt vanzelf van ze onder de indruk. Ze hebben iets bijzonders, een soort charisma.’

‘Maar jij ziet elke dag beroemdheden,’ wierp ik tegen. ‘En toch hoor ik je alleen maar klagen. Over Angelina Jolie bijvoorbeeld, omdat ze speciale thee wil.’

‘O, ik bedoel beroemde mannen,’ gaf Jenny toe. ‘De vrouwen interesseren me niet. Ik voorspel je dat je helemaal hoteldebotel raakt als je James Jacobs ziet.’

Glimlachend schudde ik mijn hoofd en keek weer naar buiten. ‘Ik heb geen enkele film van hem gezien. Ik wil me niet te laten verblinden door zijn sterrenstatus en me uitsluitend richten op wie hij werkelijk is.’

‘Dat lijkt me duidelijk. Hij is een supersexy filmster, een supertalent en superrijk. Jeff en ik hebben die film over het casino gezien...’ Haar stem stierf even weg nu het J-woord was gevallen. ‘Hij was fantastisch.’

De rest van de rit bleef het akelig stil, maar gelukkig waren we niet lang meer onderweg. Ik was bang dat Jenny van streek was geraakt door het noemen van haar ex. Negen van de tien keer liep dat op een drama uit. Ik had haar een keer proberen op te vrolijken na een beroerde werkdag (ze had kleding van Mischa Barton en Nicole Richie verwisseld die terugkwam van de stomerij en de hel was totaal losgebroken) met ijs van Ben & Jerry’s, maar ze had mij op haar beurt getrakteerd op een huilerig, nogal ranzig verhaal over Jeff en haar, de keukenvloer plus een bak roomijs op oudjaarsavond 2007. Een andere keer, toen ze dacht Jeff in de metro gezien te hebben, had ik haar geprobeerd af te leiden met een paar flessen wijn, maar het drinkgelag was om vier uur ’s nachts ontaard in een scheldtirade van Jenny, die in haar pyjama alle mannen naar de hel had gewenst. En daarna had ze uit het raam gehangen en van tweehoog naar beneden gekotst. Geweldige herinneringen.

We verlieten algauw de snelweg en kwamen langs koffie- en winkelketens die ik kende: American Apparel, Starbucks,The Gap, nog een Starbucks en tenslotte langs voetgangers die een Star-bucks-beker in hun hand hielden.

‘We zijn er,’ snauwde de chauffeur en hij sloeg met een scherpe bocht een ronde oprijlaan in. ‘Vijfenzeventig dollar.’

‘Echt waar?’ fluisterde ik tegen Jenny, terwijl ik mijn portemonnee trok en hem betaalde met de kostbare contanten die ik van The Look voor mijn onkosten had meegekregen.

‘Taxichauffeurs zijn hier volkomen gestoord.’ Jenny hees zichzelf uit de auto. ‘Iedereen in LA rijdt in zijn eigen auto. Waarom denk je dat een pseudo-sterretje als Paris Hilton worden opgepakt voor rijden onder invloed? Niemand neemt hier een taxi.’

‘Waarom lopen ze niet als ze te veel hebben gedronken?’ Ik moest over de achterbank kruipen omdat mijn portier niet openging. Bij het hotel was het nog zonniger dan bij het vliegveld.

Jenny keek me aan alsof ik achterlijk was. ‘Dit is New York niet. Wat weet jij eigenlijk over LA?’

Ik wist niets over LA

De lobby van het Hollywood was zo mogelijk nog chiquer dan die van het Union. De gedempte verlichting was even flatterend en de tientallen geurkaarsen roken even bedwelmend, maar over alles lag nog een extra glans, van de goudkleurige vlakken tot aan het haar van de meisjes achter de receptiebalie. Hier ontbraken alleen de horden draagkrachtige toeristen, rond hun koffers geschaard en als mummies verpakt in donzen The North Face-jacks. In plaats daarvan leken hier een paar figuranten uit Beverly Hills rond te hangen. Lange, bloedmooie, schaars geklede mensen waren aan het loungen in de lobby – zitten kon je het niet noemen, het was meer een ingewikkeld soort leunen. Terwijl Jenny ons incheckte, probeerde ik alle spiegelende oppervlakken te vermijden door naar de grond te staren, maar ik zag hoe iedereen naar me keek. Het flatterende licht was niet opgewassen tegen hun kritische blikken.

‘Kom, Angie,’ schreeuwde Jenny, die al bij de lift stond. ‘We zitten op de vijftiende verdieping. Prachtig uitzicht. Twee kamers pal naast elkaar.’

‘Hopelijk met een slot op de deur.’ Ik probeerde niet naar de mooie mensen bij de receptie te kijken.

‘Waar is dat voor nodig?’Jenny schoot de lift in en drukte op de grote, ronde knop voor de vijftiende etage. ‘Schiet op. Hoe sneller we ons hebben geïnstalleerd, des te eerder liggen we in het zwembad.’

‘Het zwembad?’ Ik rolde mijn koffertje de lift in, terwijl een meisje in de kortste hotpants die ik ooit had gezien, haar zonnebril op het puntje van haar neus zette en me inspecteerde met een blik van onvervalste afschuw. Ik wist zeker dat ze gruwde bij de gedachte dat ik me in een bikini zou vertonen. Net als ik, trouwens.

‘Is het niet geweldig?’Jenny kneep te hard in mijn arm. ‘We zitten in LA, pop!’

De deuren gleden dicht, de lift vloog omhoog en mijn maag maakte een duikeling.

Het werd er niet beter op toen ik ontdekte hoe slecht ik had ingepakt. Erger dan slecht. Op de een of andere manier had ik een déja-vu-ervaring. Hier stond ik in een Amerikaanse hotelkamer en had de totaal verkeerde kleren bij me. Verspreid op de lakens van Egyptisch katoen lag de hele inhoud van mijn weekendtas. Twee Seven-jeans, een serie T-shirts van American Apparel (met driekwart mouw), een paar kasjmier sjaals die ik voor een zacht prijsje op de kop had getikt bij Century 21, en mijn warme omslagjurk met lange mouwen van Marc Jacobs. Iedereen had gezegd dat het zonnig zou zijn in Californië. Maar omdat het nog steeds maart was, had ik zulk warm weer niet verwacht. Hoe stom kon je zijn?

Bovendien was het Hollywood een exacte kopie van het Union, wat het allemaal nog griezeliger maakte. Dezelfde kamerindeling, hetzelfde beddengoed, dezelfde luxe toiletartikelen, dezelfde acht-dollarcondooms bij het bed. Zelfs de gordijnen waren identiek. Ik liet de zware draperieën tussen mijn vingers glijden en tuurde uit het raam. Daar beneden, aan de zonzijde van de straat, zag ik mensen lopen, horden mensen, allemaal in een super-klein broekje en een nog kleiner topje. Shit.

‘Hallo.’ Jenny kwam door de tussendeur mijn kamer binnenvallen. Eerst had ze per se een kamer met me willen delen, maar ze had al even hardnekkig de vrijheid opgeëist om Joe te verwennen als die daar behoefte aan had. Hoe dol ik ook op mijn vriendin was, ik had er niets voor gevoeld met mijn koptelefoon op de wc te zitten als die twee hun gang gingen. Het was tenslotte geen schoolreisje naar België.

‘Ben je nog niet klaar?’

Jenny’s dagenlange schoonheidsbehandeling had vrucht afgeworpen. Ze glom van haar roze teennagels tot aan haar lange bruine krullen. Meestal droeg ze haar haar in een paardenstaart voor haar werk, of hield ze het in toom met een degelijke diadeem. Nu ze het los droeg, uitwaaierend om haar gezicht en golvend tot ver over haar schouders, herinnerde ik me weer waarom ik bij onze eerste ontmoeting zo onder de indruk van haar glamoureuze verschijning was geweest.

‘Schiet op. Hijs jezelf in badkleding, dan kunnen we gaan,’ zei ze bazig, terwijl ze haar zonnebril afzette en me van top tot teen bekeek. Nu herinnerde ik me ook waarom ik meteen dol op haar was.

‘Help, niet boos worden...’ Ik week langzaam achteruit om te zorgen dat er een heel bed tussen ons in stond. Ik had haar eens op hoge hakken zien rennen en wist dat ze ook op teenslippers een formidabele snelheid kon halen. ‘Ik heb geen bikini bij me. Ik had er een moeten kopen, maar ik ben het vergeten.’

‘Ik wist het wel. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat je je beter moest voorbereiden?’ Ze rommelde in haar megagrote zilverkleurige tas.

‘Je hebt gezegd dat ik gek was als ik een reisje naar LA zou laten schieten. Je hebt gezegd dat je met Joe ging neuken tot je niet meer kon lopen. Je hebt gezegd dat je alles had onthaard wat er te ontharen viel. Maar ik kan me niet herinneren dat je me hebt gezegd dat ik me beter moest voorbereiden.’ Ik graaide nog eens in mijn stapel kleren. Niet dat ik er iets van verwachtte. Ik wist tamelijk zeker dat ik geen bikini bij me had. Ik had geen badkleding meer gehad sinds mijn zeventiende. Bikini’s en badpakken waren vrouwvijandige kledingstukken.

‘Ik weet zeker dat ik er hier nog eentje heb... en “neuken” kan ik nooit gezegd hebben.’ Jenny viste een simpele zwarte bikini uit de diepten van haar tas. ‘Wat zou je zonder mij moeten beginnen?’

Mijn god, ze was serieus van plan me in dat minuscule geval te dwingen.

Een kwartier later, na een uiterst pijnlijke harsbeurt van mijn bikinilijn door een overenthousiaste Jenny met een pakje doe-het-zelf-harsstrips en mijn doodsbange persoontje in de uiterste hoek van de badkamer, ontdekte ik eindelijk een verschil met het Union Hotel: het Hollywood had een zwembad op het dak, een bar bij het zwembad en uitzicht op het levensgrote Hollywood-teken, dat ons vanuit de heuvels toeschreeuwde. Het was duidelijk on-Manhattans. Stuntelig balancerend op de rand van mijn ligstoel wreef ik mijn lelieblanke annex fletse Engelse huid in met factor vijftig, terwijl ik naar de in het oog lopende witte letters keek. Maar toch leek het of er iets niet klopte.

‘Mojito’s.’ Jenny zette twee enorme cocktails neer op het tafeltje tussen ons in. ‘Hoera voor Hollywood, vind je niet?’

‘Ik dacht dat Hollywood-teken veel groter zou zijn.’ Met half gesloten ogen tuurde ik door mijn zonnebril. ‘Gek, het is niet wat ik verwacht had.’

‘Hmm.’ Jenny werd afgeleid door de bar. ‘Ik denk dat je het zo vaak hebt gezien dat je het niet meer goed ziet. Als je me nog kunt volgen.’

‘Misschien.’ Ik knikte. ‘Maar toch vind ik het vreemd. Toen ik het Vrijheidsbeeld zag, kon ik mijn ogen niet geloven. Het was zo indrukwekkend. Maar dit is anders.’

‘Dat komt omdat je een echte New Yorker bent geworden, pop.’ Jenny gaf me een mojito aan en we klonken. ‘LA is cool, maar om ervan te genieten moet je geen verwachtingen hebben, want alles is hier anders dan je denkt.’

‘Een hele geruststelling.’ Ik plukte aan het bovenstukje van de bikini en vroeg me af of ik nog tijd had voor een snelle borstvergroting. ‘Ik hoop dat je hier tenminste goed kunt winkelen, want ik moet een bikini kopen. Hierboven zit te weinig om die van jou te vullen.’

‘Wacht maar, je kunt hier fantastisch shoppen. We gaan gauw alles kopen wat je nodig hebt.’ Jenny keek over de rand van haar zonnebril naar een lange man met donker haar die achter de bar opdook. ‘Maar eerst iets wat ik nodig heb...’

‘Jakkes.’ Ik schudde mijn hoofd en nipte aan mijn mojito. ‘Zet ’m op.’

Terwijl ik Jenny heupwiegend in haar bikini rond het zwembad zag lopen, leunde ik achterover op de gecapitonneerde ligstoel en concentreerde me op de Hollywood-teken. Het leek zo onwerkelijk, al zat ik hier in de zon met een drankje in mijn hand. Ik kon me niet meer voorstellen dat ik gisteren met sneeuwlaar-zen en oorwarmers op naar buiten was gegaan om melk te kopen. De zon was verrukkelijk, maar ik werd bekropen door het gevoel dat het nog verrukkelijker zou zijn als Alex naast me had gelegen. Jemig, ik was nog maar net in LA en liep al te sippen.

Met mijn ene oog gluurde ik naar de bar. Jenny gooide haar haren naar achteren en leunde achterover tegen de leuning van de barkruk om Joe een royaal uitzicht op haar bikini te geven. Ze had geen woord te veel gezegd. Hij was ongelofelijk knap. Het dikke zwarte haar, waarover Jenny al de hele week had gezwijmeld, had hij afgeschoren, maar terwijl anderen daardoor het uiterlijk van een gevangene kregen, accentueerde het bij hem juist zijn fantastische jukbeenderen en betoverende bruine ogen. Jep, dacht ik, zo’n man is het waard om voor een vluggertje naar de andere kant van de Verenigde Staten te reizen. Zijn gebruinde tint stak mooi af tegen zijn zwarte overhemd en ik wist zeker dat zijn broek te strak zat om prettig zijn werk in te kunnen doen. Voor de hoogte van de fooien, oké, maar comfortabel? Vergeet het maar. Zou hij niet de hele avond aandrang hebben? En hoe kon hij zo ooit een kind verwekken?

Pas toen Joe naar me zwaaide en Jenny me vuil aankeek, besefte ik dat ik onbeschaamd naar zijn kruis zat te staren. Ik sloeg de rest van de mojito achterover, trok een T-shirt aan over mijn geleende bikini en hoopte maar dat er geen muntblaadje tussen mijn tanden was blijven steken. Niet erg sexy.

‘Hé, Miss Engeland!’Joe schonk me een flitsende glimlach terwijl ik naast Jenny op een barkruk klauterde, die veel te hoog was om me er elegant op neer te vlijen. ‘Leuk je weer te zien.’

‘Hoi, Joe.’ Ik probeerde Jenny met een subtiele blik duidelijk te maken dat ik hem hartstikke sexy vond, maar ze was in andere sferen.

‘Joe noemt net alle hippe tenten op waar hij ons mee naar toe wil nemen,’ kweelde Jenny, terwijl ze een rietje door haar vingers liet glijden. ‘Hij is hier goed bekend.’

‘Klinkt aantrekkelijk,’ zei ik. ‘Hoe bevalt het je in LA?’

‘Fantastisch,’ antwoordde Joe en hij mixte een nieuwe cocktail voor ons. ‘De zon, het goede leven, de mooie vrouwen. Alles is even geweldig.’

‘Maar de New Yorkse vrouwen zijn mooier, hè?’ Jenny keek hem quasi-onschuldig aan. Ze kon nog steeds flirten als de beste, ook al had ze een halfjaar niet meer geoefend.

‘Veel mooier.’ Grinnikend boog Joe zich over de bar om Jenny’s haar door de war te gooien. ‘Ik heb toch al gezegd dat je er goed uitziet, Lopez.’

‘Nog een keer kan geen kwaad,’ antwoordde Jenny met getuite lippen. ‘Dat heb ik wel nodig voor mijn gevoel van eigenwaarde. Het is een hele opgave om me in bikini te vertonen.’

Ik glimlachte heimelijk. Aan Jenny’s gevoel van eigenwaarde mankeerde helemaal niets.

‘Het gaat je anders heel goed af,’ merkte Joe op en hij gaf ons de drankjes aan. ‘En dat hier alle vrouwen in bikini lopen, is een niet onbelangrijke reden om voorgoed in LA te blijven. Zodra ze in januari op Union Square in hun ondergoed rondlopen, mag je me een seintje geven en dan kom ik terug, schatje.’

‘Vind je niet dat sommige vrouwen zich beter niet in bikini kunnen vertonen?’ vroeg Jenny zacht.

‘Ja, maar die geven de grootste fooien,’ bracht Joe ertegenin.

In een angstig ogenblik meende ik dat ze het over mij hadden. Was mijn harsbeurt niet gelukt? Maar toen ik Jenny’s blik langs het zwembad zag glijden, begreep ik wat ze bedoelde. Niet iedereen zag er oogverblindend uit. Ik zag twee meiden in bikini met lange, gladde benen, perfect haar en volledig opgemaakt – blijkbaar waren ze niet van plan om te zwemmen. Ze lagen zwijgend naast elkaar en bewogen zich slechts om een slokje van hun kunstige cocktail te nemen of zich tegelijkertijd om te draaien, wat ongeveer elk kwartier gebeurde. Maar toen ik de rij ligstoelen afkeek, zag ik dat niet alle vrouwen zo royaal door moeder natuur waren bedeeld.

Toen ik nog beter keek, zag ik dat sommige zonnebaadsters veel ouder waren dan ze het eerste gezicht leken en dat de huid onder hun sprankelende make-up gelooid was. Anderen droegen strategisch gedrapeerde wikkelrokken, die hun vlezige dijen of gevulde buik moesten verhullen, terwijl weer anderen trots hun weelderige vormen toonden in een afschuwelijke neongele string met twee driehoekige lapjes als bovenstukje. Genoeg inspiratie voor een paar grappige blogstukjes.

Naast de gelooide dames lagen een paar alleenstaande heren. Ze hadden hun dikke lijf in een strakke zwembroek gehesen, óf ze waren juist ongelofelijk mager en bleek. Allemaal zaten ze op hun laptop of Blackberry te tikken onder het genot van een Corona. Ik zag welgeteld één knappe vertegenwoordiger van het mannelijk geslacht. Hij lag tegenover mij te soezen en was vrijwel zeker homo. Goed afgetekende spierbundels, onberispelijk uiterlijk en volledig onthaard. Alle tekenen wezen in die richting. Ik probeerde niet aan mijn ongetrainde figuur te denken. Ik had mijn gewicht redelijk onder controle doordat ik vaak liep en incidenteel lijnde, maar ik was lang niet zo mooi gebronsd als de meiden die bij het zwembad wedijverden wie de bruinste was. Vergeleken bij hen voelde ik me ineens bleek en pafferig. En juist nu kon ik me geen deuk in mijn zelfvertrouwen veroorloven.

‘Ik ben aan het verbranden,’ zei ik keihard, terwijl ik mijn melkwitte arm bekeek. Een van de bikinimeisjes draaide zich om en liet haar platte buik zien, waarvan het brons prachtig afstak tegen haar zilveren string. ‘Ik ga naar binnen. Morgen om elf uur heb ik een afspraak met Mister Movie Star.’

‘Wil je niet eerst iets eten?’ vroeg Jenny, zonder aanstalten te maken met me mee te gaan.

‘Het hotel heeft een prima restaurant. Ik kan een tafel voor je regelen,’ bood Joe aan.

‘Dat hoeft niet. Ik wil vroeg naar bed om morgen fit te zijn. Ik moet ook nog een stukje schrijven voor het blog en Alex bellen.’ Ik gaf Jenny een kus op haar wang en sprong van de kruk. ‘Fijne avond nog.’

‘Groetjes aan Alex,’ riep Jenny me na. ‘En bel me morgen zodra je klaar bent.’

Lichtelijk beneveld door de twee mojito’s liep ik de gang door naar de lift. Ik streek met mijn hand over het reliëfbehang en probeerde niet gedesoriënteerd te raken doordat ze hier dezelfde luchtverversers gebruikten als aan de oostkust. Het leek op het hotelequivalent van een Lush-winkel. In welke stad je ook kwam, overal hing dezelfde overweldigende geur.

Ik ging voor de grote spiegel met houten lijst staan, die tegen de muur stond, trok mijn T -shirt uit en ademde diep in. Toen ik mijn ogen opende, viel het me alles mee. Ik zou nooit een rijzig fotomodel worden, maar lelijk was ik ook niet. Goed, ik zag bleekjes, maar ik was nog maar één dag in LA. Mijn lichtbruine bob was toe aan een knipbeurt, maar het New Yorkse kraanwater hield mijn haar wonderlijk soepel. Ook mijn huid leek te zijn opgeknapt sinds ik me niet meer met het harde Londense water douchte, dus dat was oké. Mijn grootste pluspunt was dat ik als freelancer zelden vroeg op hoefde te staan. En hoewel ik door de nachten met mijn lief last had wallen, zagen mijn ogen zelf er helder en stralend uit. Zelfs de lijntjes, die ik al twee jaar probeerde te negeren, hadden zich op miraculeuze wijze teruggetrokken. Ik was het levende bewijs dat je als vrouw nooit voor tienen moest opstaan. De bikini was helaas geen bron van vreugde, maar het kon erger. Er bubbelde in elk geval niet te veel uit of overheen. Alleen kon ik met de beste wil van de wereld geen spieren ontdekken, maar desnoods zou ik die met wat schaduwwerking kunnen suggereren. Ik had een grote hoeveelheid bronzer meegenomen...

‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,’ mompelde ik afkeurend. Ik raapte mijn T-shirt op en trok het snel weer over mijn hoofd. Het was nooit mijn hobby geweest lang voor de spiegel te staan en ik was bang dat het me een acute eetstoornis op zou leveren als ik daar uitgerekend in LA mee zou beginnen.

Ik schoof een kuipstoel voor het plafondhoge raam – Jenny had indertijd precies dezelfde stoel van het Union naar ons appartement twintig straten verderop gezeuld – en liet me als een warme, enigszins tipsy zoutzak vallen. Hollywood Boulevard lag letterlijk aan mijn voeten en tientallen toeristen wandelden over het met sterren bezaaide trottoir. Ik drukte de tenen van mijn blote voeten tegen het glas en tuurde naar buiten. Ook al zag ik niet meer dan de bovenkant van hun honkbalpet, toch durfde ik te wedden dat ze met een glimlach op hun gezicht rondliepen. Waarom ook niet? Ze waren op vakantie in Hollywood. Boven hen, voorbij ’s wereld grootste advertentie van The Gap op de tegenoverliggende hoek, verrezen de beroemde heuvels van Hollywood. Ik vroeg me af hoeveel beroemdheden er op dat moment vanuit hun eigen huis op mij uitkeken. Welke filmsterren kon ik bijna aanraken? In hoeveel realityshows zou ik de komende zeven jaar ergens op de achtergrond fungeren?

In New York en Londen wemelde het ook van de acteurs, musici en schrijvers, maar toch was het anders. Het echte sterrendom was voorbehouden aan de artiesten uit Hollywood.

Het zachte trillen van mijn telefoon haalde me uit mijn razendsnel ontrollende fantasie over hoe-ik-Brad-Pitt-ontmoette. Het was Louisa.

‘Hoi.’ Ik trok de stoel dichter bij het raam om een betere ontvangst te krijgen. ‘Zit je al in New York? Is alles goed?’

‘Ja en ja,’ antwoordde ze lachend. ‘We zijn een paar uur geleden aangekomen. Tim is naar de bar, waar hij met een paar anderen heeft afgesproken.’

‘Een paar anderen? Juist.’ Ik glimlachte, dankbaar dat ze de naam van mijn hufterige ex niet had uitgesproken. Ik kon het niet eens verkroppen dat hij zomaar door míjn New York durfde rond te lopen. ‘Wat ga jij in die tussentijd doen?’

‘Ik ga bij Balthazar eten, dat restaurant waar jij zo lyrisch over was. Tim heeft voor me gereserveerd.’ Haar stem klonk krakerig door de slechte ontvangst. ‘En jij? Heb je Tom Cruise al ontmoet?’

‘Ja, ik drink net een cocktail met Tom en Katie,’ antwoordde ik, blij dat we weer vrienden waren. Ik wilde met niemand ruzie hebben, stompzinnige exen uitgezonderd. Daar kon ik niets aan doen. Ik was een Weegschaal en dus zo zacht als boter. ‘We zijn er nog niet zo lang en ik loop al in bikini.’

‘Echt niet.’ Ik hoorde haar aan de andere kant van het land lachen. ‘Ik heb je na je zesde niet meer in badkleding gezien.’

‘En dat krijg je ook niet te zien. Elk mogelijk bewijsmateriaal wordt vernietigd.’

‘Ik benijd je,’ klaagde Louisa. ‘Het is hier gruwelijk koud.’

‘Daar had ik je voor gewaarschuwd,’ zei ik, blij dat de zon bij mij nog steeds door het raam scheen. De onwinterse warmte verzachtte het rotgevoel dat ik niet bij Louisa in New York was. De prijs voor Beste Vriendin zou dit jaar beslist niet naar mij gaan. ‘Je overleeft het wel. Blijf zo lang mogelijk in de winkels en neem veel taxi’s. Melk de onkostenvergoeding van Tim maar flink uit.’

‘Welke vergoeding? We hebben geen cent te makken. We zitten nota bene in een Hilton Hotel,’ verzuchtte ze. ‘Maar ik mag blij zijn dat hij nog een baan heeft. Nu ga ik eerst douchen, want ik stink meer dan een uur in de wind.’

‘Dat geloof ik niet.’ Zelfs als Louisa acht uur in een vliegtuig had gezeten, zag ze er nog kraakhelder uit. ‘Maar ik moet nog een stukje schrijven. Hou me op de hoogte.’

Ik maakte een eind aan ons gesprek, opgelucht dat Marks naam niet was gevallen. Of dat wel of niet gebeurde, had ik zelf niet in de hand. Dat was een van de wetmatigheden, had ik ontdekt, van een verbroken relatie. Anderen wilden het gebeuren tot in den treuren met me doornemen, ongeacht hoe lang het geleden was of wat er in die tussentijd allemaal was gebeurd. Als ik niet naar mijn ex vroeg, dachten ze ik het dolgraag wilde weten, maar niet durfde te vragen omdat het te gevoelig lag. Als zij hun mond erover hielden, wist ik dat het op het puntje van hun tong lag om me het laatste nieuws te vertellen waardoor ik me ‘iets beter zou voelen’, terwijl ik het gewoon niet wilde weten. Daarom was ik min of meer verplicht ernaar te informeren, beleefd – of masochistisch – als ik nu eenmaal was.

Ik probeerde Alex te bellen en liet de telefoon een paar keer overgaan tot ik zijn voicemail kreeg met de boodschap dat je beter geen bericht kon achterlaten omdat hij die toch niet afluisterde, maar of je het snel nog eens wilde proberen. Ik verbrak de verbinding en bleef naar mijn mobieltje staren. Hij nam dus niet op; ik moest het straks nog eens proberen. Het komende uur was een kwestie van actief en wakker blijven om de tijd door te komen. Ik keek naar mijn laptop. Hoe vreemd het in deze omgeving ook leek, er zat niets anders op dan aan het werk te gaan. Het kon geen kwaad om Mary te laten zien hoe serieus ik mijn taak opvatte, want ik had nogal ondankbaar gereageerd toen ze me het interview had aangeboden. Ik logde in op mijn account bij TheLook.com. Mijn vingers zweefden een paar seconden boven het toetsenbord.

De avonturen van Angela: Hoera voor Hollywood

Ongelofelijk maar waar: ik zit in LA. Wat ben ik toch een jetsetter.

Alhoewel, een jetsetter die zich in haar hotelkamer heeft verschanst na het drinken van twee mojito’s zonder een goede bodem in haar maag. Dat kan ik je niet aanraden. Maar het goede nieuws is dat ik in een fantastisch hotel zit vol fantastische mensen en dat ik me voor het eerst sinds onheuglijke tijden in de warme zonneschijn koester. Dat zijn dingen die ik je beslist kan aanraden. Wat ik je trouwens weer afraad is om voor het eerst sinds onheuglijke tijden een bikini aan te trekken – het voelt als een vreemde, wrede straf. Maar het tempert mijn eetlust behoorlijk...

Ik wens jullie een heel fijn weekend. Ik meld me even om te vertellen dat ik hier in LA aan een superspannend project werk. Je snapt natuurlijk wel dat ik nooit halsoverkop naar Hollywood was vertrokken als het een plezierreisje was geweest. Zoals je weet is alles wat ik doe een gigantische opoffering, maar morgen hoor je meer. Ik ga nu de airco hoger zetten en rol in mijn kingsize hotelbed om een nacht goed te slapen voor de grote dag.

Vind je me nu erg arrogant? Hoe kom je erbij?

Ik drukte op verzenden en kroop in bed. Door de vage toespeling op het interview werd het ineens een stuk reëler. Ik greep de afstandsbediening en besloot me voor te bereiden op morgen. Misschien had ik het hele idee van een onbevooroordeelde aanpak wel te ver doorgevoerd. Stel dat James Jacobs sterallures had en weigerde met me te praten omdat ik geen enkele film van hem had gezien? Het kon geen kwaad er eentje te bekijken. Ik nam een zakje M&M’s van tien dollar en mixte een wodka van drieëntwintig dollar met cola. Eén drankje kon toch geen kwaad?

‘De supersexy, supergetalenteerde James Jacobs...’ zei ik tegen mijn evenbeeld in de grote spiegel en liet me vallen op de waanzinnig gerieflijke boxspring met hetzelfde verrukkelijk zachte beddengoed als waarvan ik thuis elke nacht (illegaal) kon genieten. Ik zocht in het keuzeprogramma de film op die Jenny me had aanbevolen. Mocht ik halverwege in slaap vallen, dan kon zij me tenminste nog bijpraten.

Maar ik viel niet in slaap. Ik zat twee uur lang aan het scherm gekluisterd met het dekbed om me heen, dat ik met mijn ene hand vasthield terwijl ik met de andere hand mijn mond systematisch vulde met M&M’s. Ik wist niet zeker of het door de wodka kwam, doordat Alex niet had teruggebeld of door het vertoon van al dat bloot bij het zwembad, maar tegen het eind van de film had ik het zwaar te pakken van James Jacobs.

Gebruikmakend van de drie toonbeelden van zuivere journalistiek – Internet Movie Database, E! Online en Perez Hilton – kwam ik alles over hem te weten wat er te weten viel. Eerst een theateropleiding, de Royal Academy of Dramatic Art, daarna rolletjes in verschillende televisiesoaps en zijn grote doorbraak naar Hollywood. Zijn hobby’s: hij was een begaafd schilder, een fanatiek bergwandelaar en hij hield van vrouwen. Van veel vrouwen. Zoeken op internet leverde talloze foto’s op uit de afgelopen drie jaar van een waanzinnig knappe vent in diverse stadia van dronkenschap of ontkleding. James, die met Lindsay uit een club vertrok, met Scarlett aan het lunchen was, zich met Paris vermaakte op het strand of met Natalie een opera bijwoonde. Wauw, zo te zien wist hij als geen ander hoe hij hoe een smoking moest aantrekken – en niet te vergeten... hoe je een bh moest uittrekken.

‘Angie?’

Door de tussendeur klonk een luid en dramatisch gesis. Ik schrok me dood.

‘Angie, ben je nog wakker?’

‘Ja.’ Ik sleepte mezelf van het bed naar de deur die onze kamers scheidde. Zodra ik die had geopend, viel Jenny naar binnen, vlak voor mijn voeten. ‘Leuke avond gehad?’

‘Ik ben vergeten de airco in mijn kamer aan te zetten. Mag ik bij jou slapen?’ Ze kroop naar mijn bed en klom erin.

‘Ja, hoor.’ Ik wreef zuchtend over mijn gezicht en kon het niet laten te glimlachen. ‘Als je maar van mijn helft af gaat.’ Ik rolde haar in bikini gehulde lijf naar de andere kant van het bed. Jenny sliep als een os, maar met mijn nachtrust was het gedaan.

Ik had me heilig voorgenomen de volgende ochtend vroeg op te staan, te gaan zwemmen en de parade van schoothondjes te bekijken voordat ik op weg ging naar mijn afspraak met de heer Jacobs, maar mijn voornemen werd verijdeld doordat Jenny mijn kamer was binnengevallen en mijn hele bed in beslag had genomen. Nadat ik haar in twee uur tijd zeventien keer naar haar kant van het bed had geduwd, was ik opgestaan, had me geïnstalleerd op de chaise longue en naar videoclips van James Jacobs op You Tube gekeken, volledig geobsedeerd door zijn knappe gezicht. Om drie uur was ik in slaap gevallen en om tien uur weer wakker geworden met een kussen dat aan mijn gezicht plakte. Een uur voor mijn afspraak met James Jacobs. De geweldige James Jacobs. Shit.

Na een panisch moment schudde ik Jenny wakker, want zonder haar kon ik me niet fatsoenlijk aankleden. Terwijl ik in de badkamer rondscharrelde, stond zij irritant nuchter op en dook in haar eigen kledingkast. Een halfuur later kon ik het hotel verlaten in Jenny’s jadegroene T-shirt van Velvet, op mooie bruinleren sandalen en met een bijpassende brede ceintuur. Ik had droogshampoo in mijn haar gespoten en van Jenny toestemming gekregen om mijn make-up in de taxi aan te brengen. Het leek oneindig lang geleden dat ik pas naar buiten mocht voordat ze me grondig onder handen had genomen.

‘Succes, pop,’ zei Jenny. Ze hield het portier van de taxi voor me open en gaf me een kus op mijn wang. ‘Ik ga de huurauto ophalen, dus bel me als je klaar bent. Ik beloof je dat ik een leuke, veilige auto uitzoek. Misschien kunnen we vanavond met mijn vriendin Daphne uit eten gaan?’

‘Dat lijkt me leuk.’ Ik rommelde in mijn handtas. Had ik wel alles bij me? Wat had ik eigenlijk bij me? ‘Denk erom, ik meen het. Kom niet terug met de een snelle sportauto. We hebben geen Mustang nodig. En ik heb je nog helemaal niet gevraagd hoe het gisteren is geweest. Is er nog iets gebeurd met Joe?’

‘Ik moet er hard voor werken.’ Jenny’s gezicht betrok. ‘Ben ik dik geworden?’

‘Wat een belachelijke vraag,’ riep ik uit het raam van de rijdende taxi. ‘Je ziet er geweldig uit.’

‘Zeg dat maar tegen James Jacobs,’ riep ze terug, zodat iedereen zich naar haar omdraaide. Het kon me niet schelen. Ik zat veilig achter in de taxi en was op weg naar mijn afspraak met James Jacobs.

Zonder dictafoon.

En te laat.

Na deze geweldig professionele start van de dag arriveerde ik drie minuten te vroeg bij Toast met een lukraak aangebrachte blusher en een veeg mascara. Volgens de beschrijving van onze lieflijke Cici was Toast een ‘erg trendy tent in LA om te brunchen, bezocht door erg hippe mensen’. Daarmee had ze geïnsinueerd dat ik noch hip noch trendy was. En ze had gelijk. Breekbare, broodmagere types met skinny jeans, Ugg-laarzen en extreem grote zonnebrillen stonden opeengepakt in een café dat er nogal gewoontjes uitzag in een nogal gewone, zelfs een tikje sjofele straat. Het had beslist niet de glamour die ik van LA had verwacht. Bij gebrek aan acceptabele kleding en maatje-nul-figuur, moest ik me beperkten tot mijn zonnebril en zo liep ik langs tafeltjes waaraan vrouwen hun eten heen en weer schoven.

‘Hallo, welkom in Toast. Hebt u gereserveerd?’

Bij de deur stond een jonge vrouw met een klembord. In een café. Op zondagmorgen.

‘Eh, ja, inderdaad.’ Ik graaide in mijn mooie tas (die hier beter op zijn plaats leek te zijn dan ik) naar het papiertje dat ik erin had gestopt toen ik uit de taxi klom. ‘Ik ben een beetje vroeg...’

‘Het is erg druk, dus als u niet gereserveerd hebt...’

De uitsmijtster bestudeerde me op een weinig vleiende manier.

‘Ik heb een reservering, maar op een andere naam – misschien van James Jacobs, want ik heb een afspraak met hem. Of van The Look, het tijdschrift.’ Ik schakelde mijn charmantste glimlach in. Zonder succes.

‘Natuurlijk, James Jacobs,’ herhaalde ze. De lange pauze die ze tussen zijn voor- en achternaam inlaste, beviel me niet. Ik wachtte af. Ze wierp met tegenzin een blik op haar lijst, trok een perfect geëpileerde wenkbrauw zo hoog op dat die achter haar highlights verdween. ‘O. Ben jij soms Angela Clark?’

Ik knikte en probeerde niet al te triomfantelijk te lachen. Ha-ha-ha.

‘Oké, ik zal je voorgaan. We hebben James’ favoriete tafeltje vrijgehouden. Hij is er nog niet, maar wil je alvast een kop koffie? De boze uitsmijtster was veranderd in een aardige waarmee-kan-ik-je-van-dienst-zijn-serveerster en ik vroeg me af of ik daarnet niet te wantrouwend was geweest. Misschien, heel misschien, was ze ook menselijk,

‘Graag, met melk en suiker alsjeblieft.’ Ik ging aan James’ favoriete tafeltje zitten, dat gelukkig verscholen lag in een uithoek van het café, weg van het gedrang.

De uitsmijtster fronste haar voorhoofd. ‘Melk én suiker? Oké...’

Misschien had ik het me toch niet verbeeld. Eigenlijk zouden ze mij, als enige die geen familie kon zijn van de Olsen-tweeling, met open armen moeten ontvangen vanwege mijn voorliefde voor melkproducten. Jemig, zo te zien had iedereen in dit café al een maand niet gegeten.

Hoewel alle gerechten op het menu verrukkelijk leken, had ik geen trek meer. Over enkele minuten zou ik James Jacobs ontmoeten. Dé James Jacobs. Wie had er behoefte aan kaneelpannen-koekjes met banaan als er een seksgod van één meter negentig aan je ontbijttafel zat. Dat wil zeggen: áls hij tenminste kwam opdagen. Ik was drie minuten te vroeg geweest, maar hij was zeven minuten te laat. Ik pakte mijn pas verworven Blackberry en speelde voor de nieuwsgierige toeschouwers het spel van ‘ik wacht op iemand’. Eerst liep ik alle berichten na of er iets van Alex tussen zat. Hij had me niet teruggebeld. Hoe laat was het nu in New York? Twee uur ’s middags. Het was niet normaal. Hij zou me onderhand toch moeten missen. Ik tikte een boodschap in, verwijderde die, tikte er nog een in, verwijderde die en vond ten slotte de perfect luchtige formule voor ‘ik mis je’.

Hoi, zit in Toast te brunchen. Jummie. Mis je. A x

Met een frons keek ik naar het icoontje dat het bericht was verstuurd. Wat een geweldige schrijfster was ik toch! Woorden vormden mijn gereedschap. Gereedschap dat ik niet nodig zou hebben als mijn beroemdheid me liet zitten. Kleine hapjes nemend van het brood dat de steeds wantrouwiger uitsmijtster voor me had neergezet, verdroeg ik nog veertig minuten meelevende blikken, weinig subtiel gefluister en drie koppen koffie voordat mijn telefoon ging.

Ik nam onmiddellijk op. Op het scherm stond een voor mij onbekend nummer. ‘Hallo?’

‘Hallo, Blake, de assistent van James Jacobs?’

‘Ik zit in Toast. Heb ik me soms vergist in...’

‘James, hij komt niet? Zijn vlucht had vertraging en nu haalt hij het niet?’ ging Blake rustig door.

‘Eh, wilt u dat weten of vertellen?’ Ik vond het verwarrend dat Blake elke uitspraak als een vraagzin formuleerde.

‘Hij excuseert zich. We bellen voor een nieuwe afspraak, goed?’ Daarna verbrak hij de verbinding.

De uitsmijtster vloog als een havik op me af. ‘Komt James niet?’

‘Nee, hij redt het niet.’ Ik maakte een luchtig gebaar, alsof ik er zo aan was gewend dat filmsterren me lieten zitten dat ik er niet warm of koud van werd.

‘De rekening dus maar?’ Ze had de nota in haar hand. Ik zag dat ze popelde om me die te geven, zodat het tafeltje vrijkwam voor een sla-knabbelende kloon van Lauren Conrad.

‘De rekening.’ Ik knikte. Verdomde filmsterren. Ik had de pannenkoekjes moeten nemen.