4

‘Wat een klootzak dat hij niet is komen opdagen,’ zei Jenny, terwijl we door West Third Street scheurden in een waanzinnige, rode Mustang, exact het type auto dat ik haar had verboden te huren, ook al vond ik hem diep in mijn hart wel tof. Veel minder tof vond ik Jenny’s rijstijl. Ze had opgebiecht dat ze niet meer achter het stuur had gezeten sinds haar laatste bezoek aan LA, jaren geleden. En dat was te merken. Alsof het verkeer van LA niet griezelig genoeg was, reed ze ook nog eens levensgevaarlijk.

‘Ik heb Mary gebeld, maar die keek er niet van op.’ Ik greep me stevig vast aan mijn veiligheidsgordel. ‘Het rooster van een beroemdheid schijnt “flexibel” te zijn. Ik krijg hem echt nog wel te spreken.’

‘Ik had nooit gedacht dat James Jacobs zo onprofessioneel zou zijn. Hij stelt me diep teleur.’ Jenny zoefde de hoek om en reed door rood. Hoe vaak ze me ook had verteld dat je rechts mocht afslaan, zelfs als het licht op rood stond, toch sloot ik altijd mijn ogen. ‘Ik denk dat je winkeltherapie nodig hebt en ik ben een deskundige op dat gebied, dus neem ik je mee naar de beste winkels van LA.’

‘Ik weet zeker dat hij een goede reden had om niet te komen. Maar nu je het toch aanbiedt, laten we kleren gaan kopen, Lopez.’ Geïnspireerd door Pretty Woman kreeg ik een visioen van koortsachtig winkelen op Rodeo Drive, waarvan we beladen met stevige papieren tassen terugkeerden. ‘Breng me naar de hippe zaken.’

‘We zijn er al,’ kweelde Jenny en ze reed een ondergrondse parkeergarage in.

‘Maar het is vlak bij het café,’ zei ik verbaasd. We hadden nog maar een paar minuten in de auto gezeten.

‘En?’

‘Waar zijn we?’ Ik schoof mijn zonnebril omhoog om beter in het donker te kunnen zien. Rijen en rijen auto’s. Het was zondag. Dan zouden de meeste mensen in de kerk moeten zitten. ‘Was het niet sneller geweest als we waren gaan lopen?’

‘Jeetje, ze zouden je eigenlijk de stad uit moeten gooien.’ Jenny kneep haar ogen samen in het zwakke licht en draaide de auto roekeloos in een dubbele parkeerplek. ‘Niemand loopt hier. Dat heb ik je toch verteld?’

‘En wat is dit? Een winkelcentrum?’ Ik was nog steeds verbijsterd.

‘Dit is Beverly Center, pop.’ Ze doorzocht het handschoenenkastje. ‘Hét winkelcentrum van LA.’

We hadden in elke willekeurige stad kunnen zijn. ‘Is dit een winkelcentrum?’

‘Hé, wie is er nou eigenlijk naar LA gegaan met niet meer dan twee T-shirts en een skipak?’ vroeg ze. ‘Ik niet. Dus je moet kleren kopen. Kop dicht. Laten we zo snel mogelijk naar Bloomingdale’s gaan.’

Nadat ik me over de teleurstelling heen had gezet dat dit hét winkelcentrum van LA was en mezelf bij Jamba Juice met gezonde sapjes had volgegoten, kon ik me op mijn taak concentreren.

‘Vertel eens: hoe is het met Joe?’ mompelde ik door de zijden stof heen van de überhippe maxi-jurk met paisleymotief die Jenny in een paskamer van Bloomingdale’s over mijn hoofd probeerde te trekken. Aan de wand hingen al een olijfgroen exemplaar van Roberto Rodriguez, een kort geel jurkje van Phillip Lim, een zwartzijden geval van Kerrigan en een zestal rechte jurkjes van Ella Moss, Splendid en James Perse die volgens Jenny ‘blijvertjes’ waren. Tot nu toe had ik haar met succes kunnen weghouden bij de afdeling badkleding.

‘Er valt niets te vertellen,’ antwoordde ze. Met een schuin hoofd bestudeerde ze me van een afstandje om vast te stellen wat er mis was met de jurk. ‘Er is niets gebeurd.’

‘Die jurk is veel te lang,’ zei ik, in de hoop dat haar gezicht zou opklaren. Ze keek zo teleurgesteld naar me. Maar dat kon ook komen omdat ze had gezien dat mijn ondergoed geen setje vormde, iets waar mijn moeder en Jenny grote waarde aan hechtten. ‘En wat bedoel je met “niets”? Heeft hij geen toenadering gezocht?’

‘Nix, nada, zero,’ pruilde Jenny. ‘Ik heb hem genoeg hints gegeven, maar hij heeft ze niet opgepakt. En die jurk is niet te lang. Hij is onwijs hip, maar jij bent gewoon te kort. Probeer deze eens. Hoe gaat het met de telefoonseks? Brooklyn is vast een kei in opgeilen, nietwaar?’

‘Kop dicht.’ Ik bloosde in de fuik van zijde die over mijn hoofd werd gehesen. ‘Ik heb nog niets van hem gehoord.’

‘Meen je nou?’ Jenny klonk oprecht verbaasd. Intussen probeerde ze me in te snoeren in een knalblauw strapless mini-jurkje van French Connection. ‘Maar heb je hem gisteravond niet gebeld? Je weet wel, nadat je me had gedumpt.’

‘Ik heb je niet gedumpt,’ piepte ik, want de jurk spande om mijn oude ribbenkast. ‘En nee, ik kon hem niet te pakken krijgen. Niks aan de hand. We zijn hier pas een dag en hij werkt zich te pletter aan zijn nieuwe album. De producent zit de band op te jutten. Die wil dat ze eind van het jaar met iets goeds komen.’

‘Vast wel,’ zei Jenny, terwijl ze probleemloos in de überhippe jurk gleed, die haar goddelijk stond. De bitch. ‘Ik zou het alleen prettig vinden als hij niet altijd aanbelde als jij niet thuis bent en ik in het bad zit.’

‘Hmmm.’ Officieel hield ik me niet met Alex bezig. Tot dusver was mijn met sterren bezaaide Hollywood-avontuur één grote tegenvaller geweest en als ik me ging afvragen wat Alex op vierduizend kilometer afstand aan het doen was, zou mijn humeur daar niet beter van worden.

‘Jenny, als je me de echte filmsterrenglamour wilt laten zien, waar zou je me dan mee naar toe nemen?’

‘Hou alsjeblieft op met dat gezeur. Ik weet dat dit een gewoon winkelcentrum is, maar er zitten de meeste modezaken. Iedereen komt hier,’ zei ze afwezig, terwijl ze een felroze creatie van Nanette Lepore en een marineblauwe Theory-hemdjurk ophield. ‘Voordat we vertrekken gaan we ook nog naar Melrose en misschien naar The Grove, maar het Beverly Center heeft alles... Ik ben Britney een keer tegengekomen toen ze alleen op stap mocht, nog voordat ze zich kaal had geschoren. Rodeo Drive is een graadje te duur voor jou. Ik weet wat je verdient...’

‘Dat bedoel ik niet. Iets van het echte Hollywood.’ Ik probeerde niet afkeurend naar de roze jurk te kijken. ‘Een onvervalste LA-ervaring.’

‘Een lunch in The Ivy? Een drankje in La Deux?’ Ze hield de jurk op om mijn advies te vragen. ‘Of misschien LAX of Hyde Lounge of zoiets als je een club bedoelt. Ik weet niet meer zo goed wat er op het moment in is.’

‘Lunch lijkt me een goed idee.’ Ik hield een donkerrood geval van Elizabeth & James op. Jenny knikte instemmend en hing de roze jurk terug op een willekeurig rek. Als we elke aankoop hardop moesten bespreken, hadden we geen tijd om andere, levensbelangrijke kwesties door te nemen. ‘Is The Ivy wat?’

‘Ik geloof het wel.’ Jenny wikkelde de roodzijden jurk om zich heen en stak haar hoofd onder de hanger door, waarna ze mij een stapel kledingstukken in handen drukte. ‘Deze moet je nemen. Joe kan wel voor een reservering zorgen en dan nodig ik Daphne uit om mee te gaan lunchen.’

Ik klapte verrukt in mijn handen, terwijl Jenny weg beende naar een plaats waar haar mobieltje een beter bereik had. De roodzijden jurk zwierde nog om haar nek. Het kon me al niet meer schelen dat een filmster me voor niets had laten wachten. Winkelen en lunchen in een hip eettentje met Jenny Lopez was een veel beter alternatief.

‘Zal ik u naar de paskamer helpen?’

Naast me verscheen een attente winkelhulp, die haar handen uitstak om de stapel zijden en jersey kledingstukken van me over te nemen. Ik aarzelde even en dacht aan mijn armzalige garderobe in het hotel. En toen aan de limiet op mijn creditcard. En toen weer aan mijn armzalige garderobe in het hotel.

‘Wilt u deze kleren voor mij naar de kassa brengen?’ vroeg ik. Ze knikte verheugd en nam een spurt door de winkel. Ik gluurde in mijn tas om op het scherm van mijn telefoon te kijken. Geen bericht van Alex, nog steeds niets. Met een zucht slingerde ik mijn tas over mijn schouder. Ik snakte naar een toetje.

De ideeën van Jenny en mij over het echte Hollywood bleken hemelsbreed van elkaar te verschillen. Hoewel ik niet kon ontkennen dat The Ivy een exclusieve, hippe tent was, had het geen doodstille, donkere entree, zoals de chiquere gelegenheden in New York, om ongewenste bezoekers te intimideren en te weren. Het restaurant stond plompverloren aan een grote weg, ingeklemd tussen een rij winkels en aan het zicht onttrokken door toeristen en ‘sterrenkijkers’. Het was even exclusief als de McDonald’s in Oxford Street.

Camera’s klikten en lampen flitsten toen we ons door het smalle pad wrongen dat naar een soort boerenhoeve leidde. Op het terras bleef ik staan en keek om naar de straat, waar paparazzi stonden te zwaaien en te schreeuwen. Met mijn ogen knipperend draaide ik me weer naar het restaurant en liep achter Jenny aan tussen de kalme, zacht pratende, aantrekkelijke bezoekers door. Het leek alsof niemand echt aan het eten was. Ze zaten erbij alsof ze niet beseften dat ze fungeerden als fotomateriaal voor de rubriek ‘Voor u gesignaleerd’ in het tijdschrift Heat. Terwijl ik veilig navigeerde tussen de gietijzeren tafels en stoelen, en de tientallen stevige draagtassen, zag ik achter op het terras iemand die naar ons zwaaide.

‘Waarom wilde je in godsnaam hier afspreken, Jenny-lief?’ De opgestoken hand hoorde bij Jenny’s vriendin Daphne, die zich aan me voorstelde en ons allebei met een dikke klapzoen begroette. ‘Dit is zo’n poppenkast.’

‘Angie wilde een onvervalste LA-ervaring.’ Over haar zonnebril keek Jenny me priemend aan. ‘En die krijgt ze.’

‘Dit was niet precies wat ik bedoelde.’ Van de deinende menigte op straat verlegde ik mijn aandacht naar Daphne. ‘Ik dacht aan iets met meer, eh, glamour misschien, meer stijl. Het is een rare stad.’

‘Wen er maar aan,’ zei Daphne. ‘Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik al heb besteld. Ik sterf van de honger.’

De clientèle van The Ivy bestond voornamelijk uit hetzelfde soort blondjes dat ik die ochtend in Toast had gezien – alleen waren ze even naar huis gegaan om zich te verkleden in blote zonnejurkjes – en uit oudere, rijke mannen in plaats van Ugg-laarzen en sportschooljongens. Vergeleken bij hen was Daphne een opvallend figuur. Ze was minstens even prachtig als de andere bezoekers, maar niet hip, eerder een retro-schoonheid. Ze droeg haar glanzende zwarte haar in een Betty Page-kapsel en naast haar porseleinen huid leek zelfs ik met mijn Engelse lelieblanke annex fletse huid op een zondoorstoofde toerist. Met haar scherp getekende eyeliner en perfect aangebrachte donkerrode lippenstift (waarom lukte mij dat nooit?) was Daphne een fascinerende verschijning. Jenny had me verteld dat ze artiest was, maar ik had niet verwacht dat haar kunstzinnigheid op make-upgebied zou liggen. In vergelijking met haar gepolijste perfectie voelde ik me alsof ik in m’n oude kloffie bezig was mijn huis een verfbeurt te geven.

Toch schonk niemand veel aandacht aan Daphne. Iedereen in het restaurant keek, of probeerde juist niet te kijken, naar een frêle vrouw met bruin haar, die weggedoken zat in de hoek en zich gehuld had in een belachelijke hoeveelheid laagjes voor dit zonnige weertype. Ze zat naast een doodgewoon uitziende man in zakenpak.

‘Wie is dat?’ vroeg ik zacht, me invoegend in het gezelschapsspel van we-doen-alsof-we-niet-kijken. ‘Ik heb zo’n idee dat ik haar zou moeten kennen.’

‘Inderdaad.’ Jenny nam kleine slokjes van de cocktail die Daphne voor ons had besteld. ‘Tessa DiArmo, de zangeres. Voor de kerst zat ze bij ons in het Union. Wat een zeikerd was dat.’

‘Dat vind je van iedereen.’ Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen, draaide me om en keek eens goed. Ze was popperig klein met een massa golvend lichtbruin haar en een glanzende, gebronsde huid. Tessa baadde kennelijk elke ochtend in het raadselachtige fluïdum dat om beroemdheden hing, want zonder met haar ogen te knipperen trok ze de aandacht van iedere bezoeker van het restaurant. ‘In het Union heb ik haar nooit gezien. Wat is ze knap.’

‘Maar ze kan niet tegen ons op, hè?’ zei Daphne, nippend aan een nieuwe cocktail die geluidloos voor haar was neergezet. ‘Als je niks hebt, kun je ook nergens mee schudden.’

‘Schudden?’ Ik probeerde de blikken te peilen die de vrouwen uitwisselden. Jenny keek lichtelijk angstig en Daphne glimlachte onschuldig boven haar drankje.

‘Jenny heeft je toch wel verteld waar we elkaar hebben leren kennen?’ vroeg Daphne.

‘Nee.’ Ik keek naar mijn vriendin. ‘Dat weet ik niet.’

‘Daphne!’ vermaande Jenny haar. Hoe streng het ook klonk, ik had zo’n vermoeden dat Daphne zich niet de mond liet snoeren.

‘Rustig maar. Zo vreselijk is het niet.’ Ze perste haar lippen op elkaar en tuitte haar mond. ‘We zijn collega’s uit de tijd dat Jenny hier woonde.’

‘Toen ze acteerde?’ vroeg ik.

‘Toen ze danste.’

Ik beet op mijn lip, keek weer naar mijn vriendin en kon het amper geloven. Jenny werd vuurrood.

‘Dansen? Heb jij gedanst?’ Ik hoopte dat ze zou knikken, lachen, misschien zelfs een tapdansje voordeed.

‘Gut, heeft Jenny je nooit over haar show verteld?’ Daphne keek verontwaardigd.

‘Had je een eigen show?’ Dit was meer dan ik aan kon.

‘Nou en of,’ zei Daphne, terwijl de kelner met drie enorme salades verscheen. ‘Een burlesque-show.’

Jenny’s blos verdween en haar frisse, karamelkleurige huid verbleekte tot vaalgroen. Ondanks haar reusachtige zonnebril zag ik dat haar ogen even groot werden als de enorme slaborden die voor ons stonden. Gelijktijdig pakten we onze cocktail en dronken het glas tot op de bodem leeg.

‘Jenny Lopez, je bent een vrouw vol verrassingen, maar ik had het kunnen weten.’

‘Sorry.’ Jenny pakte Daphnes cocktail en dronk die in één teug op. ‘Hoe bedoel je dat in godsnaam?’

‘Je hebt de houding van een danseres,’ verdedigde ik me. Hoewel ik nog maar één cocktail op had, kon ik al niet meer overtuigend liegen. Daphne zat tegenover ons te gniffelen en naar de kelner te gebaren dat we nog iets wilden drinken.

‘En je hebt gevoel voor ritme.’ Onmogelijk me hier uit te redden. ‘Het spijt me. Je moet het echt gewoon even vertellen. Hoe zit het met die show, Lopez?’

‘Ik ga naar het toilet.’ Ze schoof haar stoel met een ruk achteruit, tegen iemand aan die daar toevallig stond. ‘Als ik terugkom, wil ik het er niet meer over hebben.’

‘Afgesproken,’ riep ik haar na, terwijl ze over het terras stormde en in het voorbijgaan diverse gasten tegen het hoofd mepte met haar buideltas. Zodra ze naar binnen was, draaide ik me naar Daphne om. ‘Ik schat dat we zo’n drie minuten hebben, dus vertel.’

‘Oké.’ Daphne schraapte theatraal haar keel. ‘We hebben elkaar zo’n zeven jaar geleden ontmoet. Jenny was serveerster en deed mee aan alle mogelijke open audities zonder dat het iets opleverde. Ik werkte in een tweedehandszaak op Melrose en kluste bij als een soort stripper. Maar in het nette, zeg maar, geen vulgair gedoe op een dronken vrijgezellenfeest.’

‘Natuurlijk,’ knikte ik, terwijl ik me een nette striptease probeerde voor te stellen, wat me niet lukte.

‘We kwamen elkaar in die club tegen,’ vervolgde Daphne, ‘en we raakten aan de praat, gingen dansen en zopen ons klem. Ik vertelde dat er de volgende dag een open auditie was omdat ze dansers zochten voor een nieuwe musical. Ik dacht dat ze toch niet zou komen opdagen, maar tot mijn verrassing deed ze dat wel. Ze was in danstenue: beenwarmers en zo’n hemdje met één schouder, net als in Flashdance.

‘Het probleem was dat Jenny niet kon dansen. Ik bedoel, ze bewoog zich goed, maar ze was geen ervaren danseres. En ik was ook niet bepaald het type waar MTV naar op zoek was. Dus we kwamen op en stonden verschrikkelijk voor schut. We waren van plan ons te bezatten en hartelijk te lachen over onze afgang toen er een kerel op ons af stapte en vroeg of we ervoor voelden om stripdanseres te worden.’

‘En toen?’ Het beeld van Jenny gekleed als figurant in Fame was al te erg, maar toch wilde ik de rest van het verhaal horen.

‘Wat heb ik verdomme gezegd?’ Met een ferme tik achter tegen mijn hoofd kondigde Jenny aan dat ze terug was van het toiletbezoek. ‘Ik wil het er niet meer over hebben.’

‘Wij wel.’ Ik schoof haar een nieuwe cocktail toe. ‘Drink op.’

‘Ik meen het.’ Jenny sloeg het drankje achterover. ‘Geen woord meer. En we kunnen ook niet met de Mustang naar het hotel, want ik ben kapot. Helemaal vergeten hoe sterk dit spul is.’

‘Ik rij wel, dus we nemen er nog eentje.’ Ik gaf haar klopjes op haar hand en zei: ‘Ga door Daphne.’

‘Nee, stop Daphne.’ Jenny schudde haar hoofd. ‘En jij mag ook niet rijden, Angie. Je hebt te veel gedronken. Gaan we nu eindelijk eten?’

Bij gebrek aan betere ideeën prikte ik in mijn salade, glimlachte, knikte en consumeerde de drankjes die op tafel verschenen. Jenny keek Daphne aan met een gezicht als een oorwurm. Ik kreeg steeds meer behoefte aan een toetje om deze dag nog te redden. Of aan nog een drankje.

‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg Daphne, nadat de kelner de borden had weggehaald. ‘Jullie hotel heeft een zwembad, hè?’

‘We vragen de rekening en gaan terug,’ antwoordde Jenny, op haar horloge kijkend. ‘Angie moet beschikbaar blijven voor Mister Movie Star en ze moet haar Alex nog bellen.’

‘Ja, ik moet Alex nodig bellen.’ Instemmend klopte ik op Jenny’s hand. Misschien was ik wel aangeschoten. ‘Horen jullie iets?’

‘Angie, pop, dat is jouw telefoon.’ Jenny viste mijn Blackberry uit mijn (goddelijke) tas en hield hem omhoog. Toen ik me naar haar toe boog, prikte ze per ongeluk met haar vinger in mijn oor.

‘Joehoe,’ lalde ik.

‘Hallo, Blake hier?’

‘Blake?’ Kende ik een Blake?

‘De assistent van James Jacobs?’

‘Verrek, ik bedoel, o ja. Hoi, hoe gaat het...’

‘James vraagt of je naar het Chateau komt?’

Shit, shit, shit, shit, shit.

‘Nu?’ Dit was een gesprek met uitsluitend vragen.

‘Bel dit nummer als je aankomt?’

Met een pingeltje verbrak Blake de verbinding.

‘Wat is er shit?’ vroeg Jenny, die de telefoon weer in mijn tas gooide. ‘Heeft hij het interview afgeblazen?’

‘Was het maar waar.’ Ik sloot mijn ogen en wenste vurig dat ik nuchter zou zijn zodra ik ze weer opendeed. ‘Wat is het tegenovergestelde van afblazen?’

‘Dat je het nu moet afnemen?’ Jenny kromp in elkaar. ‘Is hij weer in Hollywood?’

‘Ja, en ik moet als de wiedeweerga naar hem toe. God, ik ben een wrak! Ik word ontslagen en dan raak ik mijn visum kwijt en dan moet ik terug naar...’

‘Jezus, nog zo’n dramakoningin.’ Daphne stond op, legde een dik pak dollars op tafel (hoe duur waren die cocktails eigenlijk?) en stak haar hand uit. ‘Waar moet je eigenlijk heen?’

‘Eh, naar een chateau? Nu ik er over nadacht, klonk het wel eigenaardig.’

‘Chateau Marmont, dat is een kwartier van hier. Jenny-lief, neem haar mee naar de toiletten en – het maakt niet uit hoe – maar fatsoeneer haar in godsnaam. Dan bestel ik een taxi.’

Daphne was goddank heel doortastend. Eenmaal in de toiletruimte bleek overduidelijk hoe dronken ik was. En terwijl Jenny me uit haar T-shirt hielp, dat onder de slasaus zat doordat er een tomaat van mijn vork was gevallen, en me mijn nieuwe smaragdgroene zijden jurk van Robert Rodriguez aantrok, die me had verleid tot een aanslag op mijn creditcard, begon mijn Blackberry weer te jengelen.

‘Neem hem aan. Misschien belt die geweldige mafkees wel af,’ verzuchtte Jenny, terwijl ze aan het worstelen was met de zwarte lakleren ceintuur. ‘En als hij het is, geef je die telefoon maar aan mij. Dan scheld ik hem verrot en krijgt hij het nummer van mijn mobieltje.’

‘Ik kan er niet bij.’ Ik probeerde de telefoon met mijn voet uit mijn (arme) tas te vissen, maar schopte hem per ongeluk achter de wc.

Jenny keek me aan. ‘Ook al is dit een duur restaurant, pop, voor jou over de vloer van het toilet te kruipen doe ik niet bepaald voor m’n lol. Je staat bij me in het krijt.’ Ze griste de telefoon achter de wc weg en gaf hem aan mij. ‘Een gemiste oproep van Alex.’

‘Shit.’ Ik drukte op ‘terugbellen’, maar werd meteen doorgeschakeld naar zijn voicemail.

‘Je hebt geen tijd, Angie. Bel hem onderweg maar.’ Jenny pakte mijn telefoon en mijn hand, en leidde me tussen de volledig bezette tafels door naar de wachtende taxi die Daphne had besteld. ‘Heb je alles bij je wat je nodig hebt?’

‘Ik denk het wel.’ Met een knikje klemde ik mijn tas stevig vast in de hoop dat de vloer zou ophouden rond te tollen. ‘Dictafoon, geld, hotelsleutel. Zal ik je bellen als ik terugkom?’

‘Wacht maar, ik wil eerst weten of je veilig bent aangekomen.’ Jenny duwde me de taxi in en schoof naast me op de achterbank. Daphne, die nog op de stoep stond, kuchte luid en keek Jenny met een nederige pruillip aan. Die stak haar hoofd naar buiten en verzuchtte: ‘Oké, stap maar in. Wij gaan nog wel ergens iets drinken.’

Zoals Daphne had voorspeld, was Chateau Marmont maar een kwartiertje rijden, waardoor er exact dertig minuten waren verlopen tussen Blakes telefoontje en het moment dat ik voor de deur van bungalow nummer twee stond. Jenny en Daphne hadden het onderweg bijgelegd en waren al kletsend vertrokken naar Bar Marmont, zodat ik in mijn eentje de lange weg naar het hotel had moeten afleggen. Hoewel ik al mijn aandacht nodig had gehad om mijn ene voet voor de andere te zetten, was het me niet ontgaan wat een schitterend hotel het was. Zo stelde ik me het oude Hollywood voor. Het had een prachtig torentje hoog op de heuvel. Achter de grote boogramen zag ik zalen vol elegante stoelen met hoge rugleuningen, palmbomen en overal discrete maar erg aantrekkelijke kelners. Als ik bij het zwembad niet de onvermijdelijke mobieltjes, laptops en broodmagere sterren had gesignaleerd, had ik me kunnen voorstellen dat ik in de jaren vijftig rondliep.

Het was echter onvoorstelbaar hoe beroerd ik me voelde. Ik wist niet of mijn misselijkheid te wijten was aan het warme weer (zelfs voor LA), de chaotische taxirit of mijn stijgende angst voor de afspraak met James Jacobs, in combinatie met een jetlag, dronkenschap en mijn pogingen in de taxi make-up op te brengen. Ik bleef staan om Alex nog eens te bellen. Ik zou me beter voelen als ik hem had gesproken, al was het maar een minuut, of een seconde. Dan zou ik wel naar binnen durven en doen wat ik moest doen. Maar hij nam nog steeds niet op. Zoals altijd wanneer mijn vriendinnen het te druk hadden met kletsen in de bar en er geen man was om op te steunen, deed ik een beroep op de enige twee constanten: mijn handtas en mijn lipgloss. Na een snelle veeg van mijn Mac voelde ik me er klaar voor.

De deur ging open zodra ik aanklopte.

‘Hoi, ik ben...’ Toen ik met mijn stralendste glimlach opkeek, kon ik geen woord uitbrengen. James Jacobs had zelf opengedaan.

‘Angela Clark?’ Vulde hij aan met een glimlach waarbij de mijne bleekjes afstak. ‘Hoi, ik ben James.’

‘Ik... ik...’ Met uitgestoken hand greep ik me vast aan de deurpost, wendde me af en gaf over in een paar mooie struiken. Daarna werd het donker, heel donker...

Wakker worden op een onbekende plaats door het gelach van een onbekende man was geen dagelijkse kost voor mij. Dus toen ik mijn ogen opensloeg in een slaapkamer die niet van mij was, in een kledingstuk dat ook niet van mij was, raakte ik lichtelijk in paniek. Ik rolde uit bed, stootte mijn elleboog tegen het nachtkastje en slaakte een gil. Voordat ik een open raam had ontdekt waardoor ik zou kunnen ontsnappen, verscheen er een schimmige figuur in de deuropening. Ik had Misery gezien, dus wist ik wat er nu ging gebeuren.

‘Hallo, wat wilt u?’ Omdat ik toch niet kon ontsnappen aan de griezel, die met een soort knuppel in zijn hand de doorgang versperde, kon ik maar beter beleefd blijven. Mijn moeder zou trots op me zijn.

‘Trek eerst je eigen jurk maar weer aan,’ klonk een stem met een zwaar BBC-accent in het donker. Daarna gingen de gordijnen open. Vanuit mijn lage gezichtspunt zag ik een heel lange, heel knappe man, die me mijn mooie nieuwe groene jurk aanreikte plus een glas water. Ha, alsof ik van plan was zijn met alcohol gemixte drankje op te drinken. Nou ja, behalve als de man die het drankje en mijn jurk vasthield, nu eens James Jacobs was. Verrek.

‘James... Jacobs?’ Snel sjorde ik het T-shirt dat ik aan had tot ver over mijn knieën.

‘Angela Clark?’ Hij zette het glas neer en stak zijn hand uit om me overeind te helpen. ‘Ik hoop dat je je beter voelt.’

‘O, eh, ja.’ Dit kon niet waar zijn. Het moest een droom zijn. De boomlange adonis die me met een scheve grijns mijn keurig gestreken jurk aanreikte, kon onmogelijk James Jacobs zijn. ‘Het spijt me, maar ik heb geen idee wat er met me aan de hand was.’

‘Voedselvergiftiging, denk ik,’ opperde hij vriendelijk, terwijl hij mijn jurk op bed legde. ‘Daar is de douche. Ik heb het braaksel uit je japon gehaald. Ik zie je straks wel in de woonkamer.’

‘Dank je wel.’ Er bestond een grote kans dat ik dit allemaal droomde, maar ik besloot het spel mee te spelen. ‘Ik heb toch niet overgegeven op je schoenen?’

‘Een beetje maar,’ antwoordde hij, gelukkig nog steeds met een glimlach. ‘Maar het is niet erg. Er staan hier meer schoenen dan in een schoenenzaak, dus ik kom er wel overheen.’

Na een snelle douchebeurt en een langdurig onderhoud met mijn Touche Eclat, was ik aangekleed en bereid mijn lot onder ogen te zien. Mary zou razend op me zijn. Ik had deze mooie kans op promotie verspeeld, maar onder het douchen besefte ik dat er veel grotere belangen mee waren gemoeid. Ik had een waanzinnig belangrijk interview voor het tijdschrift verknald. De afgelopen week hadden ze me talloze malen verteld dat James Jacobs zelden een interview toestond en nu had ik op zijn schoenen overgeven, was buiten westen geraakt op zijn hotelkamer en, grote genade, had hij me soms uitgekleed? Toen ik hier aankwam, had ik beslist niet zo’n XXL-shirt aangehad. Ik wist niet zeker of dat een voorof een nadeel was.

‘Hoi.’ Toen ik zachtjes de woonkamer binnen glipte, verhief hij zijn lange, prachtige torso uit een makkelijke stoel. In zijn gebruinde handen hield hij een paar losse velletjes.

‘Hoi.’ Ik wist niet waar ik moest kijken.

Hoewel mijn Alex ongelofelijk sexy was – ik begon al te zwijmelen als ik aan hem dacht – kon hij niet wedijveren met deze formidabele figuur. James’ donkere krullen waren langer dan ik op een van de internetfoto’s had gezien en zijn donkerblauwe ogen leken wel zwart. Zijn brede schouders kwamen, zelfs in een ietwat smoezelig T-shirt, goed tot hun recht en liepen taps toe naar zijn smalle middel. O, jee, zijn stevige dijen knalden bijna uit zijn strakke spijkerbroek, alsof ze snakten naar een warm bad. Met mij. En een fles massageolie.

Stoute Angela. Gedraag je als een professional. Trouwens, zelfs al zou ik dat willen, dan had ik nog zo’n gevoel dat James Jacobs geen interesse had in iemand die bij de eerste kennismaking over zijn schoenen kotste. Als we vrienden werden, mocht ik al dolblij zijn.

‘Voel je je beter? Ik kan mijn assistent bellen om te vragen of hij ons koffie wil brengen, of heb je trek in iets anders?’ Hij gebaarde dat ik op de bank kon zitten. ‘Eerlijk gezegd dacht ik dat je volledig uitgeteld was.’

‘Hoe lang, eh, was ik... heb ik geslapen?’ vroeg ik. Mijn ogen dwaalden overal heen omdat ik niet naar hem durfde te kijken, de opwindendste man die ik ooit had ontmoet. Het was allemaal erg cool, zoals in LA Confidential, en het tegengestelde van The Ivy.

‘Een paar uur. Ik wist niet of ik iemand moest bellen, dus daarom heb ik je maar laten slapen.’ James drapeerde zich weer in de fauteuil, terwijl ik op de bank ging zitten. Zijn benen waren heel lang. Die zou hij met gemak om een vrouwenlijf kunnen slaan en dan had hij nog een halve beenlengte over. Nou ja, puur hypothetisch.

‘Het probleem is alleen dat ik al snel weer weg moet. Ik heb vanavond een afspraak met mijn regisseur.’

Geweldig. Ik had het verpest. Heel aardig van hem dat hij me een paar minuten de tijd had gegeven om hem te leren kennen voordat hij met het slechte nieuws kwam. ‘Natuurlijk. Mijn excuses voor, eh, alles eigenlijk. Het was leuk om kennis met je te maken. Ik zal het tijdschrift op de hoogte brengen. Sorry.’

‘Zou je dat wel doen? Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ze dit even grappig vinden als ik. Wil je morgen geen nieuwe poging wagen en doen alsof dit niet is gebeurd?’ James legde de losse velletjes neer en stak zijn hand uit. ‘Ik ben een fan van je blog. Het is reuze grappig. Daarom ben ik wel benieuwd hoe dit interview zal uitpakken.’

Op dat moment drong het tot me door dat hij geen filmscript aan het lezen was, maar de geprinte pagina’s van mijn blog. De salontafel lag bezaaid met bladzijden van ‘De avonturen van Angela’ en kopieën van artikelen die ik voor de Amerikaanse en Engelse editie van The Look had geschreven. Wauw. Hij had zich goed voorbereid.

‘Dank je, maar dat is te veel eer voor iemand die heeft overgegeven op je schoenen,’ zei ik met mijn ogen strak gericht op zijn blote voeten. Zelfs zijn voeten waren ongelofelijk aantrekkelijk. Ogen strak op de vloerbedekking. ‘Wil je het interview nog door laten gaan?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde de stem die bij de mooie man hoorde. ‘Maak je niet zo druk. Later is dit een prachtig verhaal om je kleinkinderen te vertellen.’

Ik schoot in de lach, waardoor ik een slok water opsnoof. ‘Zeg dat wel,’ kon ik na een tijdje uitbrengen. ‘Maar je hebt een afspraak, dus we gaan morgen verder. Hoe laat verwacht je me?’

‘Om tien uur?’ Hij stond weer op en liep naar de deur. ‘Ik laat Blake wel een auto sturen. Waar zit je eigenlijk?’

‘In het Hollywood.’ In opperste concentratie zette ik mijn ene voet voor de andere. ‘Eh, mijn vriendin werkt in het Union in New York. Daarom konden we er een kamer krijgen.’

‘Ik ben dol op het Union. Ik heb er zelf nooit gelogeerd, maar een eh, kennis van me zat er vorig jaar.’

James kwam met zwaar geschut: een enigszins verlegen glimlach en grote blauwe ogen, omlijst door warrige lokken. ‘Ik moet je eens in het Hollywood opzoeken. Kijken of dat inderdaad zo chic is.’

‘Chic,’ echode ik en ik giechelde als een puber. ‘Tot morgen.’ ‘Tot morgen.’ Hij gaf me een kusje op mijn wang, terwijl ik achterwaarts naar buiten stommelde.

Zodra hij de deur sloot, keerde mijn gezonde verstand langzaam terug. Ik moest een taxi nemen. Ik moest Jenny bellen. Ik moest Alex bellen. Mijn god, wat was die man oogverblindend knap.

Terwijl de taxi over Hollywood Boulevard reed en ik geografisch steeds verder van James Jacobs verwijderd raakte, nam mijn gevoel van vervreemding toe. Dit kon met geen mogelijkheid echt zijn gebeurd. Eén ding wist ik zeker: Jenny zou niet blij zijn dat ik weer vroeg naar bed ging.

‘Dit is al de tweede avond dat je me laat zitten, Angie,’ schreeuwde ze boven het lawaai van de bar uit. ‘Kom nou. Je hebt al overgegeven, dus je kunt gewoon weer drinken.’

‘Dat zou ik best willen,’ loog ik vol overgave, terwijl ik alleen maar naar bed verlangde. ‘Ik heb morgenochtend met James afgesproken, ik moet Alex bellen en een nacht goed slapen.’

‘Alex bellen?’

Dat had ik beter niet kunnen zeggen.

‘Vind je het belangrijker om Alex te bellen dan naar mij toe te komen?’ Jenny klonk verbolgen. ‘Kom onmiddellijk hierheen en vertel me precies hoe het bij James Jacobs is geweest.’

‘Laat ze jou zitten voor een gozer?’ hoorde ik op de achtergrond Daphne kraaien. ‘Wat een trut.’

‘Nee, eh... ik moet echt naar bed,’ verzuchtte ik. ‘Ik meen het. Morgen gaan we uit.’

‘Dat zien we dan wel weer,’ zei Jenny hikkend. ‘Misschien blijf je morgen ook op je kamer tot je vriendje belt. Maar als Mister Movie Star je weer laat zitten, hoef je me niet te bellen. Ik heb andere plannen.’

‘Wat dan?’ vroeg ik. Maar ze had al opgehangen. Jenny was geen prettig gezelschap als ze te veel had gedronken en uit haar humeur was. Waarom had ik toch het gevoel dat Daphne een slechte invloed op haar had?

Eenmaal op mijn hotelkamer trok ik mijn nieuwe jurk uit en schoot het antieke, met Blondie bedrukte T-shirt aan dat ik voor mijn vertrek van Alex had ‘geleend’. Het was al eindeloos vaak gewassen maar toch rook het nog steeds naar zijn appartement, de plaats waar ik me thuis voelde. Ik koos opnieuw zijn nummer.

‘Hallo?’

‘Met mij,’ riep ik, dolblij dat ik zijn stem hoorde.

‘Ik heb je geprobeerd te bellen.’

Oké, dus geen ‘Ik hou van je, ik mis je, ik kan niet zonder jou,’ waarop ik had gehoopt. ‘Ik weet het,’ zei ik. ‘Sorry. Het was een idiote dag.’

‘Ik heb het ook druk. We waren vannacht tot zeg maar drie uur in de studio,’ zei Alex geeuwend. ‘Moest jij die filmster vandaag niet interviewen?’

‘We hebben een nogal rommelige start gemaakt, maar dat komt wel goed. James is echt heel aardig.’ Glimlachend zag ik Alex voor me, zijn zwarte haar op het kussen. Ik lag met mijn hoofd op zijn borst, terwijl hij met zijn hand om mijn pols in slaap viel. ‘Je klinkt nogal slaperig. Is alles in orde?’

‘Ik geloof dat ik al sliep toen je belde.’ Hij geeuwde opnieuw. ‘En hoe aardig is die James precies? Moet ik me zorgen maken?’

‘Nee.’ Ik kroop in bed en zette de wekker op acht uur. ‘Dat denk ik niet. Vooral niet omdat ik...’

‘Omdat?’

‘Omdat ik maar wat heb lopen zwetsen. Hij vindt me waarschijnlijk een belabberde interviewer.’ Het verhaal hoe ik over zijn schoenen had gekotst wilde ik liever bewaren voor New York. Dat voelde als een te intieme ontboezeming. ‘Kruip maar weer in bed. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat er dit jaar geen nieuw Stills-album verschijnt.’

‘Als jij er niet was geweest, was dat album er nooit gekomen,’ zei Alex teder. Ik nestelde me behaaglijk in de kussens en glimlachte. Daar kon geen onwijs knappe filmster van bijna twee meter tegenop. ‘En weet je al hoe je tegenover telefoonseks staat?’

Ik wist zeker dat hij eigenlijk bedoelde: Ik hou van je en ik kan niet zonder jou. Maar dat zei hij niet.

‘Welterusten, Alex.’

‘Wat heb je aan?’

‘Welterusten.’ Ik hing op en deed het licht uit.

Mannen.