7

Nu er geen paparazzi achter me aan zaten, leek de rit naar het Hollywood eindeloos te duren. Maar ten slotte leverde de wagen me bij de ingang van het hotel af en liep ik door de lobby rechtstreeks naar de lift, bekaf en wanhopig verlangend naar slaap.

‘Waar heb jij verdomme uitgehangen?’

Van slaap zou weinig terechtkomen. Jenny stond midden in de kamer en zag witheet van woede.

‘Jenny.’

‘Hou op met dat stomme ge-Jenny’ raasde ze, stampend met haar lieftallige voetje. ‘Je hebt me in die club laten zitten! Je liet me op de grond liggen en kneep ertussenuit met die klootzak. Hoe durf je!’

‘Ik ben er niet tussenuit geknepen, ik werd weggesleept,’ verdedigde ik me, bang om dichterbij te komen. Jenny hield haar schoenen in haar hand. Daardoor was ze sneller dan ik en bovendien in het bezit van twee dodelijk wapens. Ik had indertijd met mijn eigen naaldhakken genoeg schade aangericht om te weten hoe gevaarlijk ze waren. ‘Jenny, ik vind het vreselijk. Het spijt me echt. Maar James zei dat je het wel zou redden en trouwens,je had er vast niet bij willen zijn...’

‘O, zei hij dat?’ Ze smeet een van de schoenen naar mijn hoofd. Ik dook weg. Dat was alvast één projectiel minder.

‘Dus omdat James het zegt, durf je me rustig in die club op de grond te laten liggen, doorweekt van het een of andere gemorste drankje. Ongelofelijk, zeg. Je hebt één dag met die kloterige filmster doorgebracht en je gedraagt je zelf al even kloterig.’

‘Vind je dat niet te cru? Ik heb je niet moedwillig laten zitten. Misschien is het je ontgaan, maar ik liep niet op eigen benen weg. En verder denk ik dat je James verwart met die hufter van een Joe. Hij heeft die drankjes omgegooid.’

‘Alleen omdat Blake, die kwal, hem zat te jennen.’ Jenny zwaaide dreigend met haar andere schoen. Het was geen lolletje in haar schootsveld te staan. ‘Ik vond dat James en Blake hem onbeschoft behandelden. Ze keken op hem neer omdat hij een gewone barkeeper is, maar eigenlijk waren ze gewoon jaloers. Als Joe zou willen, was hij een veel betere acteur dan die stomme James Jacobs.’

‘Hoe kom je erbij?’ vroeg ik, terwijl ik mijn tas op bed gooide en mijn eigen schoenen uitschopte... maar ze bij de hand hield voor het geval we in een duel verzeild raakten. ‘Joe had een hekel aan James en Blake, vooral aan Blake, vanaf het moment dat we in de auto stapten. Daarvoor eigenlijk al. Hij zat vanmiddag al op ze af te geven. Ik heb hem alleen maar meegevraagd om jou een plezier te doen.’

‘Dank je, ik hoef geen date uit medelijden. Dus Joe ging voor mij mee, omdat jij hem dat had gevraagd? Wie denk je wel dat je bent?’

‘Jenny,’ zei ik hoofdschuddend. ‘Ik trek dit niet. Ik ben moe en jij gedraagt je belachelijk. Laten we gewoon naar bed gaan en morgen verder praten.’

‘Noem je mij belachelijk?’ Haar andere schoen zeilde langs mijn hoofd en raakte de deur. ‘De enige die zich belachelijk gedraagt ben jij. We zijn nu twee dagen in LA. In die tijd heb je me twee keer in de steek gelaten én me publiekelijk achtergelaten op de grónd in een bar. Dat is nog eens belachelijk.’

‘Jenny, het spijt me.’ Ik wilde nu echt heel erg graag gaan slapen. ‘Het spijt me dat ik je achterliet, maar ik was moe en nogal dronken. En het spijt me dat ik niet terugkwam om je te halen maar we werden door paparazzi achtervolgd en ik zat vast in het hotel. En het spijt me dat je denkt dat ik jou in de steek laat voor James. Dat is niet zo, maar ik heb nu eenmaal de opdracht hem te interviewen. Daarvoor ben ik hier, weet je nog? Ik word geacht deze week met James op te trekken. Ik zou veel liever iets leuks met jou doen. Echt waar.’

‘Dat zal wel,’ zei ze kortaf met haar handen op haar heupen. ‘Ik vind het nog steeds niet te geloven dat je me hebt laten zitten. Die Blake is een minkukel.’

‘En Joe was onbeschoft tegen hem,’ bleef ik volhouden. Razende Jenny had soms een tik op haar vingers nodig. ‘En hij heeft je toch wel naar het hotel gebracht?’

‘Als je bedoelt dat hij me achter zich aan gesleurd heeft naar de lift en me daar aan mijn lot heeft overgelaten, dan is het antwoord ja,’ zei ze met een pruillip. ‘Als je bedoelt dat hij zich heeft verontschuldigd voor zijn koppige gedrag en me daarna naar het hotel heeft gebracht, is het antwoord nee.’

‘Sorry, Jen, maar Joe gedroeg zich nogal lomp, al weet ik dat Blake ook niet de makkelijkste is. Het spijt me, ik had eigenlijk... Ik weet niet wat ik had moeten doen, maar ik had je in elk geval niet alleen moeten laten.’

‘Inderdaad.’ Ze liet haar armen vallen. ‘Het spijt me. Ik had niet zo’n scène moeten schoppen. Ik ben moe, denk ik. En humeurig.’

‘Ik ook.’ Langzaam liep ik de kamer door en ging op de rand van het bed zitten. Jenny plofte languit naast me neer op bed. ‘Maar je moet toch echt eens iets aan die driftbuien van je doen. Heb jij Oprah ooit zo tekeer zien gaan?’

‘Nou en? Wat maakt het uit?’ Ze hees zich uit haar jurk en kroop in bed. Ik had vergiffenis gekregen. ‘Maar ik zeg je: die Blake is een klootzak. James moet hem dumpen. Joe zegt...’

Alsjeblieft,’ kreunde ik, waarna ik met moeite opstond, mijn jurk uittrok en op een hanger hing. ‘Niet boos worden, maar is het bij je opgekomen dat Joe jaloers op James zou kunnen zijn en dat hij zijn frustratie op Blake uitleeft?’

‘Goed hoor.’ Jenny geeuwde. ‘Ik ben nog steeds kwaad, maar ik ben ook veel te moe. Morgen praten we verder. Zullen we iets leuks gaan doen?’

‘Eh, ja.’

‘Mijn god, ze zegt zomaar ja,’ mompelde Jenny in haar kussen. Zonder mijn toestemming te vragen deed ze het licht uit.

‘Welterusten,’ fluisterde ik. Voordat ik mijn hoofd had neergelegd, sliep ik al.

Mijn wekker stond op negen uur, dus ik begreep niet wat er zo’n herrie maakte als het pas tien voor halfnegen was.

‘Zet in godsnaam je telefoon uit,’ murmelde Jenny in haar kussen.

‘Wie kan dat zijn?’ vroeg ik schor en slaapdronken.

‘Eh, Alex?’

Shit, Alex.

Ik rolde uit bed en greep mijn tas, die op de grond stond. Het nummer begon met 212, maar het was niet van Alex.

‘Hallo?’

‘Angela Clark, leg me even uit wat er allemaal aan de hand is?’ Het was Mary. ‘Ben je daar, Angela? Ben je soms te moe om te praten na die desastreuze nacht?’

‘Mary, ik heb geen flauw idee wat je bedoelt.’ Ik wreef alle mascara van de vorige avond in mijn ogen. Jakkes.

‘Kijk maar eens op de site van Perez Hilton of van elke willekeurige roddelrubriek. Bel me daarna terug en geef me een heel goede reden waarom ik je niet op staande voet zou ontslaan.’

Doodse stilte. Ik knipperde met mijn ogen. Waar had Mary het in godsnaam over? Ik kroop naar mijn computer, logde snel in en zocht de site van Perez Hilton, die ik misschien al bij mijn favorieten had gezet tijdens mijn kortstondige onderzoek naar James Jacobs.

Daar was de site al, of liever gezegd, daar waren ze al. De foto’s! James en ik op het strand van Santa Monica. James en ik aan een tafeltje in 25 Degrees. James, die mij Teddy’s uit droeg. James, die me in de auto hielp bij de zogenaamd geheime achteruitgang. Hij had gelijk gehad: het zag er heel beroerd uit, en al helemaal omdat de foto’s waren ingebed in een verzonnen verhaal over onze vermeende relatie.

Zucht, James Jacobs, Hollywoods publiekslieveling en Engelands meest gewilde exportproduct, heeft voor de zoveelste keer ons hart gebroken! Het was ruim een week geleden dat hij in een intieme houding met een ordi grietje in Hyde werd betrapt. Onze angst dat hij daarna uitgerangeerd zou zijn door een soa, blijkt ongegrond. Sterker nog, het lijkt of hij deze keer echt verliefd is! De steracteur van Casino Night heeft gisteren een aantal romantische plaatsen in LA bezocht met zijn nieuwe geliefde. Een tip voor James: als je de hele dag zoveel moeite hebt gedaan een vrouw te versieren, is het niet erg cool om haar na een uur al uit je bungalow van Chateau Marmont weg te werken. Op de set van zijn nieuwste film The Big Time gaat het gerucht dat niemand er zo lang over doet als James om een scène goed op het celluloid te krijgen. In elk geval heeft hij op één terrein zijn leven gebeterd. Jammer, schat, maar voor James staat zijn werk op de eerste plaats.

Shit. Nog een geluk dat de foto van mij in zijn kamerjas er niet bij stond. Maar toch. Ik sloot me op in de badkamer om The Look te bellen en wachtte tot ik werd doorverbonden met Mary, ook al had ik geen flauw idee wat ik ging zeggen.

Ze nam de telefoon aan met: ‘Ik luister alleen naar een goede reden.’

‘Ik heb de foto’s gezien.’ Ik haalde diep adem. ‘Echt waar, het is niet wat het lijkt.’

‘Heb je niets beters?’

‘Het is de waarheid.’ Ik trok een handdoek van de stang en wikkelde die om mijn benen. ‘Er is niets tussen ons gebeurd. Het is precies zoals op de foto’s, maar daar hebben ze allerlei onzin omheen verzonnen. Meer kan ik er ook niet over zeggen.’

‘En dat moet ik geloven?’

‘Ja.’ Ik trok mijn schouders op ter hoogte van mijn oren.

‘Ach ja,’ zei Mary nadat ze een lange stilte had laten vallen. ‘Dat komt ervan als we een onervaren verslaggeefster op een belangrijke opdracht zetten. Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om het aan te leggen met de man die je moet interviewen?’

‘Aan te leggen? Met James Jacobs? Kom nou.’ Ik probeerde te lachen. ‘Het bezoek aan het strand hoorde bij het interview. James wilde dat ik het vraaggesprek daar hield. En in Teddy’s waren er nog drie anderen bij. Ik zou het vervelend vinden als je denkt dat ik er een zootje van heb gemaakt. Het wordt een geweldig artikel. Echt waar.’

‘Dat je om de haverklap “echt waar” roept, helpt niet bij mijn inspanningen je positie op kantoor te verdedigen. Als er geen e-mail was gekomen van James’ kantoor dat hij alleen door jou geïnterviewd wil worden, had je allang in het vliegtuig naar huis gezeten.’

‘Echt waar?’ vroeg ik verbaasd. Wanneer had hij dat gedaan? Waarom had hij dat gedaan?

‘Je begrijpt toch wel dat we hier allemaal denken dat je, eh, meer met hem doet dan vragen stellen.’ Mary leek niet erg onder de indruk, noch erg overtuigd. ‘Ik weet niet wat er allemaal gebeurt, maar wees ontzettend voorzichtig. Je ligt al genoeg onder vuur.’

‘Echt, Mary.’ Ik wist niet wat me allemaal overkwam. ‘Ik geef je het beste interview dat je ooit hebt gelezen. Beloofd. En er is niets aan de hand tussen mij en James. Je kent me, dat zou ik nooit doen.’

‘Prima, stel me niet teleur,’ waarschuwde Mary me, waarna ze de verbinding verbrak.

Wat een ellende. Ik liet mijn bonkend hoofd tegen de koele glazen douchewand rusten en sloot mijn ogen. Terwijl ik bang was geweest ontslagen te worden omdat ik James in een moeilijk parket had gebracht, zat ik nu zelf in een lastig parket en wilden ze me bij The Look ontslaan omdat ze dachten dat ik seks met hem had gehad. Wat nu? Voordat ik tot een besluit kon komen,jengelde mijn telefoon weer. Laat het alsjeblieft Mary niet zijn, die zich heeft bedacht...

‘Hallo?’

‘Ik heb een paar superinteressante foto’s van je op internet gezien,’ zei Alex.

‘Ja, er zijn...’ Wat een beroerde start van mijn dag. Ik had nog geen tijd gehad na te denken hoe ik de zaak bij Alex moest aankaarten. Daar kwam bij dat ik nog steeds in mijn maag zat met de vier woordjes die me gisteren waren ontglipt. Ik besloot ze door vier andere te vervangen: ‘Het is een giller.’

‘Vind je?’ Het klonk niet alsof hij er de humor van inzag.

‘Alex, je weet dat die foto’s iets suggereren wat er niet is. Het hoorde allemaal bij het interview, maar de pers klopt het op. Misschien bij gebrek aan echt nieuws.’

‘Dat zal wel,’ zei hij emotieloos. Het was afschuwelijk. Ik had nog liever gehad dat hij tegen me tekeer was gegaan of me had uitgescholden voor slet.

‘Nee, echt, het slaat nergens op. Ik ben net door The Look gebeld. Ze willen een aanklacht indienen.’ Dat was niet echt waar, maar ik kon zijn kilheid niet verdragen. ‘Het is compleet belachelijk. We gingen met z’n vijven naar een club. Jenny’s vriend Joe raakte bijna slaags met James en toen moesten we wegvluchten. En mijn jurk moest gestoomd worden omdat er een glas drank overheen was gegaan. Dat was er aan de hand toen ik je vannacht belde. Dat probeerde ik je juist te vertellen.’

‘Dus daarom belde je me om vier uur ’s nachts?’

‘Daarom belde ik,’ zei ik langzaam. ‘Ik had een verschrikkelijke avond achter de rug. Ik wilde je stem horen. Sorry.’

Stilte.

‘Hoe ging je optreden?’

‘Goed.’ Zijn stem klonk nog steeds afgemeten en vlak. ‘Wat gaan jullie vandaag doen? Verlovingsringen kopen? Naar Las Vegas voor een flitshuwelijk?’

‘Alex, er is niets tussen James en mij. Ik weet dat het op die stomme foto’s lijkt... alsof we iets hebben, maar dat is echt niet zo. Het is hier echt vreselijk. Ik ben een waardeloze interviewer, ik heb ruzie met Jenny en ik probeer jou de hele tijd te pakken te krijgen. En bovendien hebben ze met ontslag gedreigd.’ Mijn maag draaide zich om toen ik het hardop uitsprak.

‘Als ik je een tip mag geven voor je interview,’ zei Alex op effen toon. ‘Het is echt niet nodig rond middernacht mee te gaan naar zijn hotelkamer. Ik hou bij journalisten altijd mijn kleren aan.’

‘En dat zeg jij? Alsof je vroeger zelf niet bij elke groupie je broek uittrok.’ Het was eruit voordat ik er erg in had. Dat was de schaduwkant van snel reageren.

‘Overal staan foto’s waarop je aan het slettenbakken bent met die kloterige acteur die je één dag kent, en jíj durft het over míjn verleden te hebben.’ Nu had ik tenminste zijn volle aandacht. Shit. ‘Wordt het soms tijd je eraan te herinneren dat je aan het begin van onze relatie stiekem met een ander uitging?’

‘Nee, het wordt tijd om rustig na te denken en te beseffen dat die foto’s een lachertje zijn, dat ik je nooit zou bedriegen en dat die roddelsites het ook bij het verkeerde eind kunnen hebben.’ Hoe durfde hij aan de andere kant van het land te zitten nu we onze eerste ruzie uitvochten? Ik kon hem bijna hóren denken, maar het bleef stil.

‘Ik vraag je alleen om mij te vertrouwen in plaats van internet. Zo moeilijk is dat toch niet?’ Ik was niet blij. Dit soort gesprekken waren in het verleden nooit goed afgelopen. Bovendien had ik wel degelijk overwogen de professionele grens te overschrijden, waardoor mijn argumenten onwaarachtig klonken.

‘Het spijt me, maar het is allemaal zo absurd,’ zei Alex ten slotte. ‘Ik weet niet wat ik erover moet zeggen.’

‘Het spijt mij ook. Ik had niet tegen je mogen uitvallen,’ zei ik snotterend. ‘Ik haal me de gekste dingen in mijn hoofd omdat ik je nauwelijks heb gesproken sinds ik in LA ben, en nu die stomme foto’s en Mary belde en jij bent boos...’

‘Angela, stop,’ onderbrak hij me. ‘Sorry, maar ik kan dit niet door de telefoon bespreken. We gaan steeds meer domme dingen zeggen.’

‘Wil je pas met me praten als ik terug ben?’

‘Je komt zondag al terug.’

‘Maar het is dinsdag...’ Ik beet op mijn lip. ‘Mag ik je dan helemaal niet meer bellen?’

Hij zuchtte hoorbaar. ‘Sorry. Eh, ik bel jou wel. Oké? Dag.’

Ik bekeek mijn telefoon vol ongeloof. Ja, hij had opgehangen. Een perfecte start van een perfecte dag. Als ik had geweten dat het hoe dan ook gedonder zou geven, had ik me suf geneukt met James toen de gelegenheid zich voordeed. Maar mijn geweten had me dwarsgezeten.

‘Angela, je staat op het net!’ gilde Jenny vanuit de slaapkamer. ‘Je bent beroemd!’

Super! Echt super!

Ik kon Jenny met moeite bij de laptop weghalen en ervan weerhouden mijn gegevens naar Perez Hilton te mailen. Ze vond heel stellig dat ik mijn recente naamsbekendheid moest uitbuiten. Op zijn minst moest ik me opgeven voor een realityshow en zorgen dat we vip-plaatsen kregen. Zelf vond ik heel stellig dat ik weer in bed moest kruipen en er pas uitkomen als de wereld niet meer geïnteresseerd was in roddels over beroemdheden op internet of als het hele internet plat lag. Eén van de twee. Maar dat kon niet. Ik moest doorgaan. Ik moest voor mijn blog schrijven en als James het nog zag zitten, moest ik me morgen weer buiten vertonen en doorgaan met het interview. Hij had een goed woordje voor me gedaan bij de The Look, maar als ik hem belde, kreeg ik hem niet te pakken. Ik stuurde een nogal verbolgen Jenny weg nadat ik onder ede had beloofd dat onze brunch door zou gaan en ging achter mijn laptop zitten.

De avonturen van Angela: diepe dalen in The Valley

Mijn avontuur in LA gaat niet echt van een leien dakje. Als je mijn blog leest, ben je waarschijnlijk goed op de hoogte van internet en weet je dat je daar een ongelofelijke hoeveelheid informatie kunt vinden. Bijvoorbeeld net-a-porter.com. Jammer genoeg vind je op het wereldwijde web ook een ongelofelijke hoeveelheid rotzooi en veel daarvan komt hiervandaan.

Dat wist ik wel voordat ik naar LA ging. Wie heeft er nooit zijn kostbare minuten/uren/(werk)dagen verlummeld met het lezen van Perez Hilton of ander celebrity-nieuws? Kom nou, iedereen is toch benieuwd naar de privéfoto’s die het een of andere Disney-sterretje met haar mobieltje heeft gemaakt. Maar al waren er aanwijzingen genoeg, ik stond er nooit bij stil dat de verhalen op die websites vaak verzonnen zijn. Sterker nog, dat hun relatie met de werkelijkheid even hecht is als mijn relatie met Brad Pitt. Non-existent dus.

Veel mensen denken misschien dat het leuk is om op internet te staan, om met een beroemdheid geportretteerd te worden in een dure Hollywoodse nachtclub, maar net als de websites zelf is niet alles wat het lijkt.

Hopelijk krijgt dit avontuur een gelukkig Hollywood-einde... en ik ontvang nog steeds graag tips waar ik naar toe kan. Stuur je mail naar echtgeenslet@thelook.com

Nadat ik mijn blogstukje naar Mary had gemaild (en alle mogelijke goden om hulp had gesmeekt), ging ik twee keer door mijn én Jenny’s kledingkast om een passende outfit te zoeken die uitstraalde: Ik heb het niet met James Jacobs gedaan. Al onze jurkjes leken op de een of andere manier alleen geschikt voor een party in de Playboy Mansion.

Maar welke imbeciel geloofde nu echt dat ik met een topacteur naar bed was geweest? Kom nou. Ik, deze Angela in haar niet bij elkaar passende ondergoed, die haar wimpertang niet kon hanteren zonder een ooglid mee te nemen, die alleen in haar beste spijkerbroek geen zwembandje boven haar broekband had. Deze nutteloze Angela, die op haar zevenentwintigste nog geen stekker kon repareren, was echt geen verleidster van een megaberoemde filmster, geen wilde meid die van strippen in het openbaar hield, geen internationaal bekende superslet. Ik koos voor mijn jeans (jammer genoeg die mét het zwembandje) en de gestreepte rugbytrui van Splendid. Met knoopjes. Al mijn weelderige vormen waren bedekt. Het was vijfentwintig graden, dus ik zweette als een otter, maar ik was in elk geval van top tot teen bedekt.

‘Dus je vindt het Beverly Center niks,’ zei Jenny, terwijl ze haar zonnebril goed op haar neus zette en wegreed van het parkeerterrein van het Hollywood Hotel. ‘En je gaat zeker de hele dag over die foto’s zitten sippen, hè?’

‘Zou kunnen,’ antwoordde ik somber. Ik was nog te verdoofd door het telefoongesprek met Alex om last te hebben van Jenny’s stuurkunst.

‘Wat kunnen we doen om je uit de put te halen?’

‘Mmm-mm.’ Ik volgde met mijn vinger de rand van het portier. Het voordeel van een auto met open dak was dat mijn haar door de war zou raken. Dat kwam goed uit, want ik had er niets aan gedaan. En kijk eens, de zon scheen! Met een beetje geluk zou ik vandaag weer zo rood als een kreeft worden.

‘Je laat me wel werken.’ Jenny gaf een klap op het stuur. ‘Stel dat iemand tegen je zei: LA? Waar zou je dan aan denken?’

‘Hè?’

‘Waar zou je aan denken? Wat zou je met Hollywood associëren?’ vroeg ze door zonder zich te laten ontmoedigen.

Paparazzi, blond haar, borstimplantaten. ‘De zon.’

‘Nog meer?’

Dat ik me niet op mijn plaats voel. Dat ik Alex mis. Dat ik me zorgen maak over James. ‘Films.’

‘Welke films?’

‘Jenny!’ Het liefst zou ik naar bed willen. ‘Waar gaat dit heen?’

‘Ik probeer je gewoon af te leiden. Morgen is het leed geleden. Soms zit het leven tegen, maar dan moet je je gewoon mee laten drijven met de stroom.’ Ze bleef staan voor een rij winkels. Allemaal mooie, aantrekkelijke, verleidelijke winkels. ‘Of winkelen.’

‘Waar zijn we?’ Ik keek mijn ogen uit naar al die pracht en praal. Alles was zo wit. En megagroot. ‘Wat gaan we doen?’

‘We gaan een heleboel geld over de balk smijten,’ antwoordde Jenny met een grijns.

Toen de wagen veilig was overgedragen aan de parkeerhulp (daar zou ik nou nooit aan wennen) loodste Jenny me over de brede, zonovergoten straat langs de ene na de andere modezaak.

‘Dit is de eerste keer dat ik wel wat voor de prostitutie voel.’ Ik hield Jenny’s hand stevig vast en mijn mond viel wagenwijd open. ‘O, zie je die tas?’

‘Hallo, Pretty Woman.’ Jenny gaf een kneepje in mijn hand. ‘En voor die jurk wil ik best met Richard Gere slapen en, hallo, hoe oud zou hij inmiddels wel niet zijn?’

‘Is dit Rodeo Drive?’ vroeg ik bewonderend. ‘Waarom heb je me gisteren dan naar dat winkelcentrum gebracht?’

‘Omdat we hier niets kunnen kopen.’ Ze trok me weg bij de etalage van Louis Vuitton, waarop ik kleverige vingerafdrukken achterliet. ‘Maar het leek me een goede afleiding voor je.’

‘Kunnen we hier echt niets kopen?’ Ik bedwong mijn impuls om de eerste de beste winkel in te gaan en een gigantische hoed aan te schaffen. Plus handschoenen. ‘Echt niet?’

‘Angie, waar gaan we altijd winkelen in New York?’ vroeg Jenny.

‘Bloomingdale’s, Bergdorf’s.’ Ik kon mijn ogen niet van al die mooie dingen afhouden. Ik had ze in tijdschriften zien staan, in The Look, maar nu zag ik ze in het echt! In een winkel! En ze waren te koop!

‘Ik vraag niet: waar gaan we passen zonder iets te kopen, behalve als het fors is afgeprijsd? Maar waar gaan we altijd winkelen?’

‘Eh, Century 21 en Filene’s,’ moest ik bekennen. ‘En als jij er niet bent om me tegen te houden, ga ik ook wel eens naar The Gap.’

‘Precies. En ik heb mijn creditcard gisteren uitgeput in het Beverly Center, dus kunnen we ons niets meer veroorloven.’ Jenny viste een lipgloss uit haar handtas, smeerde onnodig een extra laag op haar toch al glanzende lippen en gaf daarna mijn vale lippen een hoogstnoodzakelijke oppepper. ‘Maar niemand hoeft dat te weten, toch? Geen betere manier om je problemen te vergeten dan het passen van peperdure haute couture.’

Als mijn enige bezwaar tegen LA was geweest dat het niet aan mijn hooggespannen verwachtingen van pracht en praal beantwoordde, had Rodeo Drive dat probleem kunnen oplossen. De in het oog lopende witmarmeren puien, de palmbomen die verrezen uit de smetteloos schone trottoirs en de ernstig kijkende portiers die voor de ingang van elke modezaak op wacht stonden, zagen er precies zo uit als ik had verwacht.

De meisjes met Ugg-laarzen waren er nog steeds, maar ze werden overvleugeld door een ander soort vrouwen. Onwillekeurig bleef ik hen aanstaren. Ze waren dun, net als de platinablondjes, maar ze zagen er veel chiquer, veel duurder uit, en ik kon met geen mogelijkheid hun leeftijd schatten. Hoewel je op hun kleding geen enkel couturierlabel zag – die kon je alleen afleiden aan de stevige papieren tassen die de winkelbediende achter hen aan sjouwde – kon je het geld ruiken. Een dame sneed ons meedogenloos de pas af. Ik deinsde terug. Ze bleef even staan en keek naar ons met een blik alsof we puppies waren in de dierenwinkel bij Bloomingdale’s, schattig maar wel op gepaste afstand voor het geval we op haar kleren kwijlden. Of erger.

‘Waar wil je beginnen?’ vroeg Jenny, die niets in de gaten had. ‘Dior? D&G?’

‘Daarheen.’ Ik wees naar een beeldschone etalage aan de overkant van de straat met prachtige, vrolijk gekleurde jurken in ballerinastijl. ‘Miu Miu voor fleur in je leven.’

Na mijn tweede glas champagne was ik bereid toe te geven dat Hollywood toch zijn charmes had. Jenny was van top tot teen gehuld in haute couture. Ze droeg een prachtige bronskleurige wijde rok die haar smalle taille insnoerde en plateauschoenen van bijna vijftien centimeter hoog waardoor ze op haar tenen liep.

‘Hoe zitten deze?’ De absurd knappe verkoper omvatte mijn voet en stak het enkelbandje door het pietepeuterige gespje van een mooie, met lovertjes bezaaide sandaal.

‘Heerlijk.’ Ik durfde bijna niet op de dunne, tere hakken te staan. Wanneer zou ik me eindelijk eens Kylie voelen, en geen Lily Savage, als ik meisjesachtige spullen paste?

‘Ik geloof dat we vanmorgen een bijpassende tas hebben binnengekregen,’ fluisterde de verkoper. ‘Ik zou graag willen weten hoe die bij de schoenen staat.’

‘Ik ook,’ stemde ik in, terwijl ik naar mijn voeten keek. Ik begreep niet waarom ze in LA in Uggs rondliepen. In New York sneeuwde het, het was er koud en je had de met schapenvacht gevoerde laarzen hard nodig. Maar hier kon je makkelijk het hele jaar rondlopen in flinterdunne Miu Miu-creaties. Lopen hoefde niet eens; dit was dé plek voor Limousine-schoenen. Misschien dat daarom iedereen de auto nam.

Ik speelde wat met mijn Blackberry terwijl mijn Nieuwe Vriend, de schoenenverkoper, achter mijn tas aan zat. De Blackberry was nog steeds een soort raadsel voor me. Ik was te vaak in de problemen gekomen doordat ik de e-mails van mijn werk niet kon beantwoorden als ik slechts met mijn mobieltje op stap ging. Met op stap gaan bedoel ik: dronken worden. Voordat ik het toestel weer terug in mijn tas (jaloers op al die jongere Miu Mius om hem heen) kon gooien, begon het bescheiden te zoemen in mijn hand.

‘Hallo?’ antwoordde ik gedachteloos.

‘Met James.’

Krijg nou wat. James. Ik was zo afgeleid door al die schoonheid dat ik een kwartierlang mijn ellende was vergeten.

‘Angela, ben jij het?’

‘Ja.’ Ik zwaaide als een bezetene naar Jenny, want dit kon ik niet alleen af. Zelfs niet in sandalen van achthonderd dollar. Of juist niet in zulke dure sandalen.

‘Ik bel je om te zeggen dat het me spijt van de foto’s. Blake is bezig om ze van internet af te laten halen.’ Hij klonk oprecht bezorgd, maar daarvoor was hij ook acteur. ‘Is alles goed met je? Ik heb The Look gebeld. Het komt allemaal in orde.’

‘Nou ja, ik schrok nogal...’ Maar voordat ik uit was gesproken, had Jenny de telefoon uit mijn hand gegrist en rende ermee weg.

‘James, met Jenny,’ hoorde ik haar zeggen, maar daarna was ze te ver uit de buurt om haar nog te verstaan. Ik friemelde aan de pietepeuterige gespjes van mijn sandalen, maar die waren blijkbaar door kaboutertjes vervaardigd, want ik kon ze met mijn lompe worstenvingers (opgezet door de hitte van LA?) niet goed los-krijgen.

‘Ik geloof dat ze behoorlijk over haar toeren is.’ Jenny kwam langzaam weer bij me terug. ‘Maar ik heb me over haar ontfermd. We zijn aan het winkelen.’

‘Jenny,’ siste ik. ‘Geef me verdomme die telefoon.’

‘We zijn in Miu Miu.’ Ze knipoogde naar me en hield me op een armlengte afstand. ‘Ja, dat zal ze fantastisch vinden. Goed, ik geef hem even.’

Tegen de tijd dat ik me van mijn schoentjes had bevrijd, bevond mijn Blackberry zich in de hand van de aardige verkoper, die was teruggekeerd met een lang en betoverend voorwerp. ‘Natuurlijk, meneer Jacobs,’ fleemde hij. Daarna verbrak hij de verbinding en gaf het toestel aan mij. Mét het betoverende voorwerp. Ik voelde me net een jong katje met een pingpongbal. Blackberry of glanzende tas. Blackberry of glanzende tas.

‘Waar hadden jullie het over?’ vroeg ik aan Jenny, zonder de tas uit het oog te verliezen. Die was lang, slank en rond, als de pennenhaar arm om mijnkoker die ik had gekregen toen ik naar de middelbare school ging, maar in tegenstelling tot mijn pennenkoker zat hier een piepklein prijskaartje van vijfhonderd dollar aan, discreet verborgen in de prachtig gevoerde binnenkant, en was hij bezaaid met fonkelende, goudglanzende glitters. En hij bezat ook nog een leren bandje dat ik om mijn pols kon dragen, zodat ik hem nooit, nooit, nooit kon verliezen. Zelfs niet in mijn slaap. ‘Jenny?’

‘We nemen de tas en de schoenen.’ Ze ontfutselde mij de tas en gaf hem weer aan de verkoper. Zijn ogen waren even glanzend als de lovertjes op de tas. ‘En wilt u deze snoepjes ook aanslaan?’ Ze wees naar de geel met zwarte Mary Janes aan haar voeten en zeeg naast me neer op de beklede bank.

‘Jij moet vaker met beroemde mensen op de foto.’ Ze sloeg haar arm om mijn schouders. ‘James trakteert je op die schoenen. Eigenlijk onze schoenen, maar als hij ernaar vraagt, zijn beide paren voor jou. Ze komen voor zijn rekening, zegt hij, en morgen ziet hij je weer.’

‘Hou je me voor de gek?’ Ik zag dat de tas en de schoenen werden afgevoerd naar de toonbank, waarachter het personeel opgewonden met elkaar fluisterde. ‘Dat kan hij niet doen. Dat mogen we niet aannemen.’

Ik keek ontstemd en vroeg me even af wat Mary ervan zou zeggen dat ik een tas en schoenen van James accepteerde. En toen de verkoper mijn lege champagneglas aannam en me in plaats daarvan twee grote, met linten dichtgebonden kartonnen tassen gaf, overwoog ik werkelijk om ze af te slaan. Een seconde of zo.

‘O, Angie, Angie, Angie.’ Jenny gooide mijn haar door de war en schonk me een brede grijns. ‘Hij kan het doen en wij mogen het aannemen. Ik ben door dolle heen. Waar gaan we nu naar toe?’

Jenny’s talent voor winkelen werd slechts geëvenaard door haar talent voor eten, dus na Miu Miu, na Dolce & Gabbana, na Cavalli en Gucci gaf ze het eindelijk op. En met een lege maag kon ik van La Perla zelfs niet meer genieten.

‘Tiffany’s zou niet in een winkelcentrum mogen zitten,’ zei ik, terwijl ik het eeuwige slablaadje op mijn vork prikte. ‘Het doet er niet toe dat het een chic winkelcentrum is, maar het hoort gewoon niet.’

‘Och...’ Jenny leunde achterover. Met haar ogen dicht hief ze haar gezicht glimlachend op naar de zon. ‘Eet je krabkoekjes nu maar en zit niet de hele tijd op LA te vitten.’

‘Ik laat dat onderwerp pas met rust als jij me vertelt wat je de vorige keer in LA hebt gedaan.’ Ik waagde het erop. ‘Vertel me alles over je danservaring. En hoe het komt dat de Pussycat Dolls jou hebben laten lopen.’

‘Kop dicht.’ Jenny bleef met haar gezicht omhoog zitten. ‘Is dat een kolibrie?’

‘Inderdaad.’ Ik keek naar het vogeltje dat bij ons tafeltje heen en weer schoot en boven een bloembak bleef hangen. ‘Wat schattig, maar toch kun je me niet afleiden. Heb je echt gedanst?’

‘Ja.’

‘En gestript?’

‘Nee, alleen burlesque.’

‘Striptease dus?’

Met een diepe zucht keek ze me aan. ‘Ik ging nooit naakt.’

‘Maar als Daphne en jij zo goed waren, waarom ben je zo snel teruggegaan naar New York?’ Ik roerde met mijn rietje door de cola-light. ‘Leidde dat dansen niet tot iets anders?’

‘Vaak wel.’ Ze lachte zacht. ‘Bij Daphne in elk geval. Als de mannen ons zagen dansen, wilden ze meer. En daar hadden ze geld voor over.’

‘En Daphne deed het voor geld?’ vroeg ik. Veel te hard blijkbaar, want aan het tafeltje naast ons lieten ze het bestek uit hun handen vallen. ‘Was Daphne een prostituée?’ vroeg ik zachter.

‘Zo zou ze het zelf niet noemen,’ zei Jenny diplomatiek. ‘Call-girl misschien. Ze vond het toen erg aantrekkelijk.’

‘En jij niet?’ vroeg ik. ‘Vond jij het niet aantrekkelijk? Het lijkt me eigenlijk niets voor jou. Heb ik gelijk?’

‘Neem van me aan dat er niets aantrekkelijks aan die kerels is.’

‘Dus jij hebt er niet aan meegedaan?’ Al hadden tien kolibries op dat moment synchroon een dansje uitgevoerd, dan zou ik het nog niet hebben gemerkt.

‘Natuurlijk niet,’ zei Jenny, ‘maar de verleiding was groot. Daphne had ineens veel geld, ze deed niet meer mee met audities en kwam vaak niet opdagen voor de show. Uiteindelijk hield ze helemaal op met dansen en ik vond het raar om zonder haar op te treden, vooral omdat we door Daphne een bepaalde reputatie hadden gekregen. Misschien was het makkelijker geweest als ik had meegedaan, maar dat kon ik niet.’

‘Daarom ging je dus terug naar New York.’ Ik had Jenny nog nooit zo beschaamd gezien. In tegenstelling tot wat ik altijd had gedacht, was het niet grappig.

‘Ja, ik ging terug naar New York.’ Ze schonk me een hartverwarmende glimlach. ‘Goddank, anders was er van jou niets terechtgekomen.’

‘Ze doet het toch niet meer, hè?’ De vraag ontsnapte me, ook al was het duidelijk dat Jenny op een ander onderwerp wilde overstappen. ‘Ik bedoel, je weet wel...’

‘Angie, ik sta versteld dat je op jouw leeftijd die woorden nog niet durft uit te spreken. Maar nee, ze doet het niet meer. Ze is gestopt, vlak nadat ik was teruggegaan. Ze heeft een relatie met een rijke, oudere man en ik denk dat ze het geld niet meer nodig heeft. Bovendien verdient ze genoeg als styliste dus...’ Haar stem stierf weg.

‘Mis je het leven hier?’ vroeg ik, al wilde ik het eigenlijk niet weten. Jenny was van mij. Ze hoorde bij New York, zoals de film Taxi Driver bij New York hoorde. Ze was niet Daphnes dansvriendin uit LA.

‘Alles is anders nu. Het is al zo lang geleden. Ik ben geen tweeëntwintig meer. De tijden zijn veranderd.’ Ze glimlachte vaag. ‘Maar het is fijn om in de zon te zitten. Het is gek, maar ik wil niet meer dezelfde dingen als toen ik hier vorige keer was. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik wil.’

‘Dat ontdek je nog wel.’ Ik keek naar haar, terwijl ze haar best deed er opgewekt uit te zien. ‘Het lukt je altijd.’

‘Ja.’ Jenny haalde haar felgele Miu Miu-schoenen tevoorschijn. Ze waren buitengewoon mooi. ‘Het lukt me altijd.’

‘Het is ongelofelijk wat jij allemaal in je leven hebt gedaan,’ zei ik. Jenny wist me telkens weer te verbazen. Ik kende niemand zoals zij. Hoe veel tijd we ook met elkaar doorbrachten en met elkaar kletsten, toch verraste ze me elke dag. De ene keer met een zakje pinda-M&M’s; de andere keer met het verhaal dat ze in een nachtclub had gedanst, waar ze bevriend was met een dure prostituee. ‘Hoe hou je het toch vol? Elke dag achter die receptiebalie zonder gek te worden.’

‘Ik weet het niet.’ Ze trok een paar krullende lokken uit haar paardenstaart en hield ze voor haar gezicht om te kijken of de haarpunten gespleten waren. ‘Ik geloof dat het beter ging toen ik Jeff nog had om me af te leiden, maar soms... Nou ja.’

We aten een tijdje in stilte. Jenny concentreerde zich op haar salade, terwijl ik me er pijnlijk van bewust was dat de ober me nog steeds minachtte omdat ik had gevraagd of er geen frietjes bij de krabkoekjes hoorden? Dat was niet zo.

‘Hoe ga je het verder met James aanpakken?’ verbrak Jenny de stilte.

‘Hoe bedoel je?’ Ik probeerde tijd te winnen omdat ik het antwoord niet wist.

‘Als je vriend toch al denkt dat je met een fenomenaal sexy filmster naar bed gaat en die man is duidelijk verkikkerd op je, dan kun je het net zo goed wél doen,’ luidde haar redenering.

‘Hij is niet verkikkerd op me,’ antwoordde ik streng, maar ik kon niet verhinderen dat ik heimelijk glimlachte bij de gedachte dat het waar kon zijn. ‘Dat zeg je alleen omdat hij toevallig een paar winkels heeft en ons die spullen gratis kan geven. Dat kost hem niets. Het is hetzelfde als wanneer jij een kennis in het Union onderbrengt in een kamer die toch al leeg staat. Een van de extraatjes van je werk.’

‘Aan dat soort extraatjes zou ik ontzettend verslaafd kunnen raken.’ Ze hield weer een van haar nieuwe schoenen op. ‘Maar ik zeg je dat hij dol op je is. Dat heb ik gisteren gezien.’

‘Niet waar en zelfs als het waar was, wat niet zo is...’ Ik rommelde in mijn handtas om mijn portemonnee te zoeken. Verrek, al die uitgaven. Dit kon ik wel met de creditcard van mijn werk betalen. ‘... dan zou ik nog niet geïnteresseerd zijn.’

‘Wel als je geen vriend had.’ Jenny nam een hap van een van mijn krabkoekjes.

Ik dacht goed na over wat ik zou antwoorden, want ik wist dat ze elke zwakke plek in mijn betoog zou aangrijpen. ‘Als ik geen vriend had en dit geen werk was en hij was geen acteur, dan heel misschien.’

‘Zie je wel, je bent stapelgek op hem.’ Jenny klapte in haar handen. ‘Ik wist het! Ik kon het gisteren aan je zien. Angie, hoe vaak krijg je zo’n kans? Hoe vaak krijgt iemand eigenlijk zo’n kans?’

‘Daar gaat het niet om.’ Ik bloosde van mijn kruin tot aan mijn tenen. ‘En het gaat er ook niet om hoe sexy hij is en of hij mij leuk vindt. Het is mijn werk. Zelfs al heb ik dat gevoel op het moment niet, ik ben aan het werk.’

‘Je vergeet helemaal het gedeelte van “Ik heb al een vriend”,’ zei Jenny met optrokken wenkbrauwen. ‘Ik dacht dat Alex reden genoeg zou zijn. Interessant.’

‘Dat is níét interessant,’ verbeterde ik haar. ‘Dat spreekt vanzelf.’

‘Dus het gaat prima met jullie? Hij was helemaal niet boos over de foto’s?’

Het had geen zin dit voor Jenny te verzwijgen. Daarmee sneed ik mezelf alleen in de vingers, want vroeg of laat had ik haar hulp weer nodig. Zo ging het altijd. ‘Hij was er niet blij mee,’ gaf ik toe. ‘Maar het komt wel goed.’

‘Dat dacht ik al.’ Jenny knikte. ‘Hij is het jaloerse type.’

‘Nietwaar. Of wel? Waarom denk je dat?’

‘Kom, Angie.’ Ze veegde haar handen aan een servet af en bracht haar paardenstaart in orde. ‘Alex is een hypergevoelige, gecompliceerde muzikant. Er zit beslist een bezitterig trekje in die liefdesliedjes van hem, die telefoontjes om drie uur ’s nachts dat hij je zo graag wil zien. Daarom begrijp ik wel dat hij er moeite mee heeft dat jij voor het oog van de wereld met een sexy Hollywood-ster uitgaat. Jij niet?’

‘Ik zei toch dat hij er niet blij mee was,’ mompelde ik, terwijl ik de ober mijn creditcard gaf zonder zelfs een blik op de rekening te werpen. ‘Maar het komt wel weer goed, denk je niet?’

‘Het is jouw vriend. Ik zou het niet weten.’ Ze gaf me haar lip-gloss aan. Jenny lette altijd op de details. ‘Wat denk je zelf?’

‘Ik denk dat we niet meer over mannen moeten praten. We pakken de auto en gaan zwemmen.’ De ober gaf me mijn creditcard en een bon. ‘En als er een spa is, nemen we een massage. Dit is per slot van rekening jouw vakantie en ik hoef morgen niet voor elf uur de deur uit.’

‘Het moet me van het hart,’ zei Jenny, terwijl ze onze tassen bij elkaar zocht, ‘dat ik altijd veel bewondering heb voor je ideeën.’