14

Jenny liet het bad vollopen, verwijderde alles wat een scherpe rand had en legde makkelijke, niet-controversiële kleren voor me klaar. Daarna liet ze me alleen, zogenaamd om Tessa te bellen over een kledingafspraak die ze ’s middags hadden, maar ik had zo’n vermoeden dat ze op zoek ging naar Joe om hem een aframmeling te geven. Gelukkig had ik te veel aan mijn hoofd om me daar druk over te maken – James, Alex, Mary en niet te vergeten mijn allereerste onenightstand, die zo fantastisch was geweest dat ik me er niets meer van kon herinneren en de man in kwestie hem was gesmeerd. Ik kleedde me uit. Mijn T-shirt en ondergoed verdwenen rechtstreeks in de afvalbak, want ik voelde er niets voor aan het voorval herinnerd te worden.

Het badwater was prettig heet. Het benam me de adem en mijn benen kleurden vuurrood toen ik erin ging staan. Langzaam uitademend liet ik me onder water zakken, tot het aangenaam warm aanvoelde in plaats van gloeiend heet. Ik tilde mijn arm op en merkte op dat mijn onderste helft rood was als een kreeft was, terwijl mijn bovenkant zachtroze bleef. Op dat intellectuele peil bevond ik me ongeveer.

Na drie vergeefse pogingen om de koudwaterkraan met mijn linkervoet open te zetten, drong het tot me door dat het snerpende geluid dat uit mijn kamer kwam, afkomstig was van mijn eigen telefoon. Ik liet hem nog drie keer overgaan, maar besefte dat de beller niet van plan was het op te geven. Klotsend stapte ik uit het bad en liep naar de slaapkamer om te zien wie me zo dringend wilde spreken. Ik had drie gemiste oproepen: twee van Mary en eentje van een onbekend 818-nummer. Niemand had een bericht achtergelaten. Voordat ik het vreemde nummer nog eens kon bekijken, ging mijn telefoon weer over. Het was Mary.

‘Hoi, Mary.’ Vroeg of laat zou ik door de zure appel heen moeten bijten, dus waarom niet kletsnat en naakt?

‘Waarom neem je verdorie je hoteltelefoon niet op?’ schreeuwde ze. Met een snelle blik constateerde ik dat de hoorn ernaast lag. Blijkbaar een ongelukje tijdens mijn gepassioneerde nacht. ‘En reageer je niet op de tientallen e-mails die ik je heb gestuurd?’

‘Sorry.’ Ik zocht naar mijn handtas. Had ik die meegenomen naar de bar? ‘Ik heb een krankzinnige avond achter de rug.’ Eigenlijk wilde ik alleen vragen of ik ontslagen was of niet, maar ik was bang dat je ja zou zeggen.

‘O ja? En ik dan? We hebben hier tot elf uur een telefonisch spoedoverleg gehad met de uitgever. Ik moest hem overreden je verhaal nog even vast te houden, want hij is bang dat het al uitlekt voordat volgende week ons artikel verschijnt. Denk je dat je hem zolang koest kunt houden?’

‘Nou ja,James gaat echt niet ergens anders over me opscheppen, hè?’ wierp ik tegen, terwijl ik zoekend rondkeek naar iets wat ik kon aantrekken. De airco in het Hollywood was niet berekend op een alleenstaande bloterik.

‘Volgens mij begrijp je het niet,’ ging Mary onverstoorbaar door. ‘Als iemand zo’n besluit eenmaal heeft genomen, is er meestal weinig tijd om er munt uit te slaan. Het zou een ramp zijn als hij zich bedenkt of, nog erger, als hij uit blijdschap dat hij uit de kast is gekomen met iedereen het bed in duikt voordat het officieel bekend wordt.’

Ik zat op handen en knieën om de la van mijn kast open te trekken en verstijfde ter plekke. ‘Hè?’

‘Hoezo, “hè”?’ Mary klonk al even verbaasd als ik. ‘Heb je al een tijdstip afgesproken voor het nieuwe interview?’

‘Het nieuwe interview?’

‘Met James en zijn vriend?’

Ik ging rechtop zitten. ‘Weet je het dan?’

‘Natuurlijk weet ik het. Hoe is het met je? Heb je gedronken?’ Ze ging langzamer praten. ‘James heeft me gisteren gebeld. Hij vertelde dat het allemaal was geregeld. Jij doet het interview en het wordt geplaatst in de Icon van volgende week. Ik moet morgen het artikel van je hebben. De fotoshoot doen we zondag, maar daar hoef je niet bij te zijn. Ik heb je hier nodig. Dus zeg me dat het gaat lukken.’

‘Heeft hij het verteld,’vroeg ik beduusd. ‘Heeft hij je alles verteld?’

‘Als je bedoelt dat hij liever met jongens zoent dan met meisjes, is het antwoord ja.’

Ik had het gevoel alsof de grond onder me schudde en gluurde als een meerkat over het bed om te kijken of Los Angeles door een grote aardbeving werd verzwolgen.

‘Angela, dit is een ernstige zaak,’ zei Mary. ‘Je weet dat de uitgever je al niet op het eerste interview wilde zetten, dus je kunt je voorstellen hoe sceptisch hij er nu tegenover staat. Ik wil je artikel morgenmiddag hebben – één uur Pacific Time – om het te kunnen redigeren. Daarna heb ik je op kantoor nodig. We moeten het verhaal maandag bekend maken voor de verschijning van het tijdschrift op dinsdag. Cici boekt een vlucht voor je op zondagmiddag.’

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Ik staarde door de ruit, zonder de heuvels te zien. ‘Echt niet.’

‘Als je het maandagmorgen maar weet,’ zei Mary. ‘Want om negen uur willen we het hele verhaal van je horen.’

Pas toen ik de verbinding had verbroken, trok de mist in mijn hoofd op, in elk geval lang genoeg om een slipje en een T-shirt aan te trekken. Ik ging met mijn rug tegen het nachtkastje zitten, mijn benen gestrekt. James had Mary gebeld. Hij was bereid zich te laten interviewen. Ik trok mijn benen op en voelde het trekken in mijn kuiten. Waarom had hij mij niet gebeld? Op de tast zocht ik de hoorn van de hoteltelefoon achter me.

‘Hallo, met Angela Clark, kamer zeshonderdacht... zijn er berichten voor me binnengekomen?’

Hoorbaar ademend tikte het meisje op een toetsenbord. ‘Goedemorgen, mevrouw Clark. Inderdaad, het zijn er aardig veel. Zal ik ze boven laten bezorgen of aan u voorlezen?’

Ik aarzelde even. ‘Dank u, ik wil ze graag boven hebben.’ Hardop laten voorlezen leek me een heel slecht idee. Haastig krabbelde ik overeind en probeerde mezelf toonbaar te maken. Als ik in deze toestand opendeed, zou mijn moeder een rolberoerte krijgen. Met dezelfde logica maakte ze altijd het hele huis schoon voordat ze op vakantie ging: stel je voor dat er inbrekers binnen zouden komen. Ik bond mijn haar in een paardenstaart, poetste vluchtig mijn tanden, bracht mascara en lippenbalsem op. Daarna zocht ik een passend kledingstuk bij het te korte T-shirt boven het roze gestreepte slipje toen er op de deur werd geklopt. Jezus, wat was het personeel hier snel.

‘Kom binnen,’ riep ik vanuit mijn kledingkast. De deur ging niet open, maar er werd weer geklopt. Goed, dan maar halfbloot. Weer! Het halve hotel had me al in mijn ondergoed had gezien, dus de piccolo kon er ook nog wel bij. Ik trok de deur open.

‘Hoi.’

Het was geen piccolo.

Het was Alex.

‘Ik weet dat ze in LA informeel gekleed gaan, maar dit gaat wel erg ver.’ Hoofdschuddend stak hij een paar witte oordopjes onder zijn T-shirt weg.

Ik hing tegen de deur, bang om te vallen. Het was hem echt.

‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg hij. Zijn lange pony viel voor zijn vermoeide ogen. Ik knikte. Tegen de deur geleund schoof ik achteruit om hem met zijn rugzak door te laten. ‘Je hebt flink huisgehouden, zie ik.’

Weer knikte ik zonder de deur los te laten. Hij was het echt. Daar stond hij, in mijn hotelkamer. Met zijn verfomfaaide spijkerbroek, groene T-shirt vol gaten en afgetrapte zwarte gympen zag hij er zo anti-LA uit dat ik hem niet kon combineren met het Hollywood-teken dat door het raam te zien was.

‘Angela, zeg iets. Of doe in elk geval de deur dicht,’ zei hij na een gespannen stilte.

Met moeite trok ik mijn hand los, waarna de deur vanzelf dichtviel. Ik durfde niet naar hem toe te lopen. Stel dat ik hem aanraakte en hij bleek niet echt te zijn. Stel dat ik iets verkeerds zei en hij verdween voorgoed.

‘Goed, één ding tegelijk.’ Alex zette zijn tas naast mijn laptop op tafel. ‘Ik moet naar de wc, maar misschien kunnen we daarna praten.’ Hij liep mijn kant uit. Ik kon zijn gezichtsuitdrukking niet peilen omdat hij de badkamer in liep. In elk geval zag hij er moe uit, maar was dat moe van de reis of moe omdat hij niet had geslapen? En hij keek beslist niet vrolijk.

Toen de badkamerdeur weer openging, had ik me nog steeds niet bewogen. Alex keek van mij naar de grote hoeveelheid lege flessen die Jenny had weggesmeten in de afvalemmer, en toen weer naar mij. Hij had een plens water over zijn gezicht gegooid. Het was zachtroze en een paar vochtige pieken kleefden tegen zijn slapen. Ik wilde ze wegstrijken, maar Alex pakte mijn hand en hield die tegen zijn wang.

‘Hoi,’ zei hij zacht.

‘Hoi,’ antwoordde ik.

‘Zal ik weggaan en opnieuw binnenkomen?’

Langzaam schudde ik mijn hoofd. Hij was het echt. Ik kon hem aanraken.

‘Het spijt me wat ik allemaal door de telefoon heb gezegd.’ Hij beet op zijn volle onderlip. ‘Ik, eh, nou ja, ik raakte over mijn toeren.’

‘Het is niet erg,’ mompelde ik. Zijn hand voelde warm aan.

‘Dat is het wél.’ Zijn groene ogen waren bloeddoorlopen. Ik kon het bijna niet aanzien. Zelfs als het goed met hem ging, kwam Alex al chronisch slaap te kort. ‘Ik wilde niet eens naar je luisteren. Ik probeerde het niet eens.’

‘Het is niet erg,’ herhaalde ik. Natuurlijk had ik het wel erg gevonden, maar dat was voordat ik met de barman naar bed was geweest.

‘Angela, hou op met het goed te praten. Het is wél erg.’ Hij trok me zacht naar zich toe. ‘Na dat gesprek heb ik drie uur naar mijn telefoon zitten staren. Ik had zulke dingen nooit tegen je mogen zeggen.’

‘Maar je had me daarna toch kunnen bellen.’ Intussen was ik me er pijnlijk van bewust dat a) ik er afschuwelijk uitzag b) mijn kamer naar drank stonk. ‘Waarom heb je dat niet gedaan? Waarom nam je niet op toen ik je belde?’

‘Een groots romantisch gebaar leek me beter.’ Alex pakte ook mijn andere hand om me ervan te weerhouden de hele tijd aan mijn T-shirt te trekken. ‘Ik had mijn telefoon trouwens uit het raam gegooid toen ik na dat gesprek de foto’s van jou had bekeken. Daarom was bellen een beetje lastig.’

‘Juist.’

‘Ik weet dat je boos op me bent,’ ging hij door. ‘Maar geef me de kans het uit te leggen. Ik heb er de afgelopen tien uur op geoefend. Als je me daarna nog steeds weg wilt hebben, ga ik.’

‘Jou weg hebben?’ Blijkbaar zaten we nog op een andere golflengte en dacht Alex dat ik boos op hem was omdat er geen normale zin uit mijn mond kwam. Ik was wel boos – witheet in feite – maar alleen op mezelf.

‘De laatste keer dat we elkaar spraken, heb ik me erg misdragen. Dat kwam doordat ik waanzinnig jaloers was. Ik weet dat je nooit... je weet wel. Dat wist ik natuurlijk ook wel. Je líjkt niet op mijn ex of... op mij.’ Hij probeerde me mee te trekken, maar ik stond nog steeds als aan de grond genageld. ‘Maar het was een chaos in mijn hoofd. Eigenlijk wilde ik niet dat je naar LA ging.’

‘Had dat gezegd.’ Eindelijk begon het gevoel in mijn voeten terug te keren en liet ik mij meevoeren. ‘Je had mee kunnen gaan.’

‘Dat zag ik niet zo zitten. Alles ging weer zo snel tussen ons. Ik dacht dat het misschien goed zou zijn om elkaar een tijdje niet te zien. Maar die fout heb ik al eens eerder gemaakt.’

‘Ja,’ fluisterde ik.

Alex liep langzaam achteruit naar het bed. Het beddengoed lag nog steeds door de war van wat er die nacht al dan niet met Joe was gebeurd.

‘Ik denk dat ik daarom niet opnam als je belde.’ Zijn handen gleden langs mijn armen omhoog en bleven op mijn schouders rusten. ‘Ik wilde laten zien dat ik je niet miste, dat ik prima zonder jou kon. Zielig, hè?’

‘Heel erg.’

‘Dat bleek een vergissing te zijn, dus nu zit je met me opgescheept. Als je me tenminste nog wilt.’

‘Natuurlijk.’ Er ontsnapte een traan. ‘Maar we moeten nog dingen bespreken. Ik heb nog wat uit te leggen. Het is niet zo makkelijk als...’

‘Het is net zo moeilijk of makkelijk als we het maken.’ Hij omvatte mijn handen en trok me naar zich toe. Ik viel tegen zijn borst. Hij rook naar slaap en naar de deodorant die op de vensterbank van zijn badkamer stond. ‘Je hoeft niets uit te leggen. Je hebt al gezegd dat er niets tussen jou en die vent is gebeurd, en ik had je meteen moeten geloven. Ik had je die vraag niet eens mogen stellen. Het spijt me zo. Maar ik ben er nu en wil het goedmaken. Zeg maar wat ik moet doen.’

Ik had me nog nooit zo waardeloos gevoeld. Daar was hij dan, mijn razend knappe vriend die vierduizend kilometer had gereisd om zich te verontschuldigen dat hij waarde had gehecht aan foto’s die duizenden over de hele wereld, onder wie mijn eigen moeder, klakkeloos voor waar hadden aangenomen. Hij was hier om te vertellen dat hij de verhalen niet geloofde, dat hij zich had vergist, en nu probeerde hij me naar bed te lokken, hetzelfde bed waarin ik zojuist met een poedelnaakte barman had gelegen.

‘Gaat het, Angela?’ Hij legde zijn handen om mijn betraande gezicht. ‘Ik weet dat het niet meteen weer goed kan zijn. Ik verwacht ook niet dat je me nu al kunt vergeven. Ik wil je alleen laten weten dat het goed kan komen.’

‘Ik... ik kan maar niet geloven dat je er bent,’ stamelde ik. ‘Ik kan het niet geloven.’

‘Ik moest naar je toe.’ Hij legde zijn voorhoofd tegen het mijne; zijn wangen werden nat van mijn tranen. ‘Huil je nou omdat je blij bent me te zien of omdat je boos op me bent?’

‘Ik ben niet boos op jou. Je hebt meer reden om boos op mij te zijn,’ bracht ik moeizaam uit. Ik moest het hem vertellen. Iets verzwijgen als je relatie toch al voorbij was, vond ik iets heel anders dan liegen tegen de man die naar de andere kant van het land was gevlogen om me te zien. ‘Het spijt me zo.’

‘Stil maar.’ Zijn lippen vonden mijn wangen en kusten de tranen weg. ‘Je praat te veel.’ Als vanzelf hief ik mijn hoofd op en beantwoordde zijn kus. Zijn lippen waren zout van mijn tranen en schraal van de reis. Hoe kon ik tegelijkertijd smelten en me zo week voelen in mijn maag? Dat begreep ik niet goed.

Alex liet zich op bed vallen en trok me mee. Ik zat weinig bevallig op zijn schoot, schrijlings met mijn schenen tegen de rand van het bed. Zijn lippen leken zachter toen ze over mijn hals omlaag gleden, naar de geribbelde boord van mijn T-shirt. Ik liet toe dat hij me dichterbij trok en achterover in de kussens duwde, terwijl ik me concentreerde op zijn half gesloten ogen en snelle ademhaling, maar telkens als ik mezelf probeerde te laten gaan, kreeg ik het gevoel dat Joe nog steeds bij ons in bed lag.

‘Ik kan dit niet,’ zei ik gesmoord. Ik hield zijn hand tegen voordat hij verder kon gaan. ‘Sorry, ik heb meer tijd nodig en we moeten nog praten.’

Zacht zuchtend streek hij het haar uit zijn ogen. ‘Het spijt me, ik had je met rust moeten laten.’ Hij hees zich omhoog tot hij met zijn hoofd in zijn handen op de rand van het bed zat. ‘Zal ik weggaan?’

‘Alsjeblieft niet.’ Snel schoot ik overeind en sloeg mijn armen om hem heen. Stel dat hij wegging en nooit meer terugkwam? ‘Het gaat gewoon een beetje snel, maar blijf alsjeblieft bij me.’

‘Ik laat je nooit meer alleen, behalve als jij dat wilt.’ Hij boog naar me toe om me weer te kussen. ‘Heb je vandaag nog dingen te doen?’

In gedachten liep ik de lijst na: James bellen, het interview regelen, Jenny zoeken, Joe de mond snoeren, de letter O van overspel op mijn kleren naaien. Het had allemaal geen haast. ‘Nog niet meteen. Kunnen we gewoon even naast elkaar liggen?’

Alex knikte, kuste het puntje van mijn neus, gooide zijn gympen uit en kroop naast me in bed. Zwijgend kroop ik tegen hem aan met mijn rug tegen zijn borst en verstrengelde mijn benen met de zijne. Ik omklemde de arm die hij stevig om me heen had geslagen, luisterde naar zijn gestage ademhaling en voelde aan de haartjes in mijn nek dat die met steeds grotere tussenpozen ging. Een paar minuten later sliep hij al, maar ik kon mijn ogen niet sluiten zonder Joes blote schouders voor me te zien.

Wat had ik in godsnaam gedaan?

Pas toen ik zeker wist dat dit geen droom (of nachtmerrie) was waaruit ik zou ontwaken om te ontdekken dat mijn bed al die tijd leeg was geweest en niet door de ene na de andere sexy man in beslag werd genomen, bevrijdde ik me uit Alex’ greep en trok een a-modieuze spijkerbroek aan. Zo geluidloos mogelijk sloop ik naar de badkamer, waar ik naar mijn telefoon staarde. Wie zou ik eerst bellen? Wat ging ik zeggen? Bel nou gewoon maar, spoorde ik mezelf aan. Alles is beter dan vanaf de wc-bril naar je mobieltje staren. Hygiënisch is het zeker niet.

‘Ik vroeg me al af wanneer ik iets van je zou horen.’ James klonk niet zo opgewekt als ik had gehoopt. ‘Je hebt er de tijd voor genomen.’

‘Weet je, ik heb iets ongelofelijks gehoord. Bij mij op kantoor gaat het gerucht dat je homo bent.’ Ik stak mijn voeten naar voren om mijn tenen op de verwarmde douchestang te leggen. Verdomme, te heet. ‘Bizar, hè?’

‘Grappig, hoor,’ galmde het door de badkamer, die blijkbaar geen geschikte plaats was voor een serieus telefoongesprek. ‘Wanneer kom je ons interviewen? Het liefst ben ik er zo snel mogelijk vanaf.’

‘Dank je,’ hoorde ik Blake achter hem roepen. ‘Fijn dat het zo van harte gaat.’

‘Hou je kop,’ zei James, maar je kon horen dat hij erbij glimlachte. ‘Volgens je verschrikkelijke redacteur is er haast bij.’

‘Ik weet het,’ zei ik met mijn tenen op de koude tegelvloer. ‘Dat het dringend is, heeft ze mij ook duidelijk gemaakt. Het enige probleem is dat Alex onverwacht is overgekomen en ik hem niet meteen alleen kan laten.’ Wat ik wegliet was: ‘Als ik er niet ben, vindt hij misschien iets wat verraadt dat ik vannacht met de barman naar bed ben geweest.’

‘Heeft hij zijn excuses aangeboden?’

‘Mm-hm.’

‘En je diamanten gegeven om het goed te maken?’

‘Nee.’ Ik kon me nauwelijks rotter voelen dan nu, maar als hij me diamanten had gegeven, had ik waarschijnlijk zelfmoord overwogen. ‘Het ligt ingewikkeld. Ik moet mijn kopij morgen voor één uur inleveren. Zal ik om negen uur ’s ochtends bij jullie komen? Dan hebben we genoeg tijd voor het interview en kan ik het daarna uitwerken.’

‘Ben je zo’n goede journalist of snak je naar een goede beurt?’ vroeg James. ‘En omdat ik voor jou uit de kast kom, verwacht ik een eerlijk antwoord.’

‘O, doe je het voor haar?’ vroeg Blake op de achtergrond.

‘Moet ik hem eigenlijk meenemen?’ vroeg James. ‘Hij is onuitstaanbaar geworden sinds ik met het interview heb ingestemd. Ik kan me toch nog bedenken?’

‘Nee, dat kan niet meer,’ antwoordde ik snel. ‘Spreken we af bij jou in het hotel?’

‘Prima, geen betere plaats voor een schandaal dan Chateau Marmont.’ Ik hoorde geschuifel en gegiechel. ‘Sorry, Blake heeft het er moeilijk mee dat ik zelf iets organiseer. Flikker op. Jij moet de fotoshoot regelen, niet meeluisteren met mijn gesprekken. Ik wil even kwijt, mevrouw Clark, dat het me zwaar tegenvalt dat je niet bij de opnamen bent.’

‘Ik sta al vaak genoeg met je op de foto,’ zei ik. ‘Ik zie je morgen om negen uur.’

‘Tot morgen. Het spijt me,Angela, dat het zo’n gedoe heeft gegeven. Hopelijk pakt dit voor ons allebei goed uit.’

Met een halve glimlach verbrak ik de verbinding, blij dat James en Blake bij elkaar waren, maar toch nog steeds pissig over al die foto’s van James en mij. Als die niet op internet waren verschenen, was Joe nooit bij mij in bed terechtgekomen. Ik nam een pauze om mijn gezicht te reinigen en in te smeren met vochtinbrengende crème. Mijn huid was behoorlijk uitgedroogd. Na een centimeter dikke laag Beauty Flash Balm te hebben opgebracht, bekeek ik mezelf in de spiegel.

Ik was niet veranderd door die armzalige onenightstand. Waarom voelde ik me dan zo anders? Nog steeds dezelfde blauwe ogen, hetzelfde lichtbruine haar, dezelfde tanden (niet slecht, maar als ik ooit schatrijk werd liet ik ze coaten). Kon ik me maar herinneren wat er precies was gebeurd, want dan hoefde ik me niet steeds het allerergste voor te stellen. Tenzij het allerergste inderdaad was gebeurd en ik het verdrongen had om mijn gevoel van eigenwaarde te beschermen. Maar ik kon nog zoveel klagen over de foto’s van mij met James of dat Joe misbruik van me had gemaakt, in feite kon ik het niemand anders dan mezelf verwijten. Dit moest ik alleen uitzoeken, eventueel met hulp van Jenny.

Toen ik haar belde, kreeg ik de voicemail. Ik moest de eerste keer nog meemaken dat ze haar telefoon aannam. ‘Ha Jenny, met mij. Ik weet niet waar je zit maar ik móét je spreken. Alex is hier. Hij is op mijn kamer en ik weet niet wat ik moet doen. Ik word gek van de hele... situatie. Help me.’

‘Hé,’ zei Alex, die zijn lange lichaam om de hoek van de deur drapeerde. ‘Is er iets?’

‘Ik dacht dat je sliep.’ Snel veegde ik de vochtinbrengende crème van mijn gezicht. ‘Ik ben een paar dingen aan het regelen.’

‘Mooi, maar je hoeft me geen verantwoording af te leggen.’ Hij rekte zich uit om de bovendorpel te pakken. Zijn T-shirt kroop op en onthulde zijn strakke, bleke buikspieren boven de tailleband. Gelukkig hield ik me al aan de wastafel vast. ‘Mijn interne klok is helemaal van slag en ik verga van de honger. Zullen we iets eten?’

‘Ja, ik moet ook iets in mijn maag hebben.’ Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst had gegeten. ‘Hier of buiten de deur?’

Alex liet de bovendorpel los en liep voorzichtig de badkamer in. Glimlachend veegde hij een restje crème van mijn wang. Ik bloosde als een jong meisje.

‘Wat wil jij?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Van mij hoeven we niet naar buiten.’

‘Van mij ook niet.’ Hij trok zijn T-shirt uit en gespte zijn riem los. ‘Maar ik moet wel onder de douche. Kom je ook?’

Ik keek naar beneden. Waarom maakte hij het me zo moeilijk? Het holle gevoel van misselijkheid had plaatgemaakt voor fladderende vlinders. Voordat ik iets kon zeggen kuste Alex me innig, zodat mijn lippen beurs aanvoelden en ik geen adem kreeg. Met zijn handen onder mijn oksels duwde hij me tegen de wastafel. Ik sloeg mijn benen om zijn middel en beantwoordde zijn kus. Het voelde goed, maar daar kon ik niet op vertrouwen. Mijn ideeën over wat goed en fout was, waren de laatste tijd nogal diffuus.

Toen er een plens ijskoud water over mijn rug stroomde, drong het vaag tot me door dat ik de kraan een zetje had gegeven, maar dat kon me niet schelen. Ik was bezig Alex te helpen bij het uittrekken van mijn T-shirt. In plaats van de kraan uit te zetten, woelde ik met mijn handen door zijn haar, iets wat ik de hele tijd had willen doen sinds hij onverwacht voor mijn neus stond. Ik sloeg mijn handen stevig om zijn nek, terwijl Alex naar achteren stapte, waardoor ik van de wastafel gleed en hardhandig in aanraking kwam met de handdoekenstang.

‘Hoe voelt dit?’ vroeg hij, zwaar ademend tussen de zoenen door. Ik voelde me wiebelig, zodat er niets anders op zat dan door mijn knieën te zakken.

‘Ik dacht nog wel dat ik te veel praatte,’ antwoordde ik en ik trok hem mee op de koude, harde tegelvloer.