6

Het was maar een korte wandeling van het Roosevelt naar het Hollywood, maar in die tijd had mezelf kunnen wijsmaken dat het wang-streel-incident niet was gebeurd. En als het wél was gebeurd, dan kwam dat alleen omdat James Jacobs een dwangmatig versierder was. Dat was immers het beeld dat ik van tevoren van hem had gekregen, hoewel het daar de rest van de dag niet op had geleken. Hij was inderdaad knap, maar verder was hij heel anders dan ik me had voorgesteld. Hij had zich helemaal niet verwaand of onbeschoft gedragen. Tot grote frustratie van topjournaliste Angela Clark had hij niet eens over zichzelf willen praten. Hmm, ik had gedacht dat ik verliefd zou worden op zijn knappe gezicht en tandenknarsend zou moeten verdragen dat hij een hufter was, niet dat hij gewoon aardig zou zijn, of zelfs superaardig. Ik had behoefte aan drank.

Met een mojito in mijn hand stond ik op het dakterras van het Hollywood bij de balustrade van de bar. De witte letters op de heuvels zagen er nog even onwerkelijk uit als toen ik ze zaterdag voor het eerst had gezien. Terwijl mijn leven in New York wel iets weg had van een film, kreeg ik in LA het gevoel dat ik op een filmset rondliep. Alles had iets kunstmatigs, alsof de lucht, de heuvels en het Hollywood-teken een decor vormden dat elk moment afgebroken kon worden om plaats te maken voor een betere stad. Ik leunde over de balustrade en probeerde het allemaal eens goed te bekijken. Nee, ik vond er nog steeds niet veel aan.

‘Hé, daar heb je onze Engelse. Waar hangt Lopez uit?’

‘Ha, Joe.’ Glimlachend keek ik hoe hij tegen de balustrade leunde in zijn strakke zwarte T-shirt dat rond zijn armen spande. Het was me de vorige keer niet opgevallen dat ze zo gespierd waren, maar ik nam aan dat het een van de verworvenheden was van de hele dag cocktails schudden: instant-biceps. ‘Geen idee. Ik ben de hele dag weg geweest.’

‘O ja.’ Hij hield zijn hand boven zijn ogen om ze af te schermen tegen de zon. ‘Ik hoorde van Jenny dat je hier bent om James Jacobs te interviewen. Hoe staat het daarmee?’

Hij aaide over mijn wang en ik denk dat hij me wilde kussen en dat wilde ik ook en nu voel ik me heel slecht, want ik heb een geweldige vriend, maar die heeft me niet gebeld, zelfs geen sms’je gestuurd, en misschien is het niet zo erg omdat hij een filmster is, dacht ik.

‘Gaat wel.’

Joe snoof minachtend. ‘James Jacobs is zo’n eikel. Ik ben benieuwd wat voor slappe verhalen hij tegen jou allemaal ophangt.’

‘Daar heb ik niets van gemerkt.’ Ik was nogal verbaasd. Hoewel ik Joe niet goed kende, leek hij me geen type om jaloers te zijn. ‘James is heel anders dan je denkt, helemaal niet zoals hij in de bladen wordt afgeschilderd.’

‘Die rotzooi lees ik niet eens.’ Joe draaide zich om en leunde met zijn rug tegen de balustrade. ‘Ik ken hem en ik kan je verzekeren dat hij een hufter is.’

‘Echt waar?’ vroeg ik. ‘Vertel eens: waar, wanneer, wat heeft hij gedaan?’

‘Nu ben je een echte journalist.’ Joe begon te lachen. ‘Wie, wat, waar, wanneer, waarom? Je bent veranderd, weet je dat?’

‘Geen idee.’ Ik bracht het koude glas naar mijn voorhoofd. ‘Maar ik weet nog steeds niet precies wat ik hier doe.’

‘Zo te zien doe je het prima.’ Joe sloeg een arm om mijn schouders en trok me even tegen zich aan. ‘Hoe lang ben je hier nou? Zes maanden? En je krijgt zomaar de opdracht een Hollywoodse eikel te interviewen. Bovendien ben je hartstikke sexy. Lopez kan het vast niet uitstaan dat ze jou zo’n grondige opknapbeurt heeft gegeven.’

‘Dank je.’ Het klonk min of meer als een compliment. ‘Maar voor Jenny hoef ik niet bang te zijn. Ze is heel ruimhartig. En ze ziet er zelf fantastisch uit.’ In stilte noteerde ik een paar bonuspunten, voor het geval Jenny nog steeds boos op me was.

‘Ja, Lopez is klasse. Zo te zien doet het samenwonen je goed.’ Hij kneep in mijn schouder. ‘Hé, hoe is het nu met jou en die gast uit Brooklyn? Jullie waren toch uit elkaar?’

‘Bedoel je Alex?’ Ik was verbaasd dat Joe zich dat kon herinneren. Een maand nadat onze relatie schipbreuk had geleden, was Joe naar LA vertrokken en ik had Alex’ naam na de breuk nooit meer genoemd. ‘We zijn weer bij elkaar.’

‘Jammer.’ Joe hield mijn blik iets te lang gevangen, waarna hij wegkeek naar de heuvels. Wat was er vandaag met me aan de hand? Droeg ik een bordje op mijn rug met ‘pak me want ik ben wanhopig’ of reikte mijn rok nog steeds tot aan mijn slipje?

‘Vertel me eens waar je James van kent? Heeft hij in dit hotel gezeten?’ Ik was misschien geen goede interviewer, maar had veel ervaring met het veranderen van onderwerp.

‘Dat niet, maar ik heb hem een paar keer ontmoet.’ Joe fronste zijn wenkbrauwen. ‘Wat een arrogantie. Die man spoort echt niet. Hij vindt zichzelf heel bijzonder, geloof ik.’

‘Vreemd.’ Ik kon me niet voorstellen dat we het over dezelfde persoon hadden. ‘Voor mij was hij juist ontzettend attent.’

‘Misschien behandelt hij vrouwen anders.’ Joe haalde zijn schouders op. ‘En die verschrikkelijke nicht waarmee hij optrekt. Wat een lamstraal is dat.’

‘Blake staat stijf van de stress,’ zei ik kortaf, ‘en ja, hij is homo, maar daarom deugt hij nog wel.’

‘Begrijp me niet verkeerd.’ Joe stak zijn handen omhoog. ‘Ik heb geen vooroordelen. Dit is Hollywood. De helft van de mannen hier is homo. Maar hij, nou ja... hij kan niet met mensen omgaan.’

‘Waarom ga je vanavond niet met ons mee?’Twee vliegen in één klap, dacht ik. Als ik hem meeneem, vergeeft Jenny me en Joe kan zien dat James anders is dan hij denkt. ‘We gaan naar Teddy’s.’

‘Met James Jacobs?’

‘En Jenny. Doe het nou maar. Ik denk dat we James amper zien. Alleen in het begin om ons naar binnen te loodsen.’

‘Dat had ik ook kunnen doen,’ zei Joe gepikeerd.

‘Ik zou het heel leuk vinden als je meeging. En Jenny ook.’ Ik gaf hem een kneepje in zijn arm.

Aarzelend keek Joe van mij naar de bar, waarachter hij de hele dag had gestaan. ‘Hoe laat?’

Om een uur of acht kwam Jenny mijn kamer binnengestormd. Hoewel ze in een veel beter humeur was dan toen we elkaar voor het laatst hadden gesproken, weigerde ze te vertellen waar ze sinds gisteravond was geweest. Mijn vragen werden luchthartig beantwoord met een vaag ‘overal en nergens’. Behoorlijk irritant. Nadat ze een eeuwigheid onder de douche had gestaan, kwam ze als een godin naar buiten. Haar weelderige krullen dansten als een stralenkrans om haar gezicht, haar huid gloeide van twee dagen zonnebaden en ze glimlachte stralend.

‘LA lijkt je goed te doen,’ merkte ik op, terwijl we elkaar voor de opmaakspiegel verdrongen. Ik vond dat Jenny zich blind zou moeten opmaken om mij tenminste nog een kans te geven. Terwijl haar huid goudgetint was door de zon, was ik vlekkerig verbrand op het strand en was mijn haar veranderd in een ontembare warboel.

‘Ik was vergeten hoe leuk het hier was,’ gaf ze toe. ‘Door LA krijg ik zin om uit mijn bol te gaan. Hier heb ik het gevoel dat ik leef. Of vind je dat goedkoop klinken?’

‘Helemaal niet. Ik snap precies wat je bedoelt.’ Met een inktzwart oogpotlood trok ik een lijntje rond mijn ogen. Daarmee wilde ik de aandacht afleiden van mijn woeste haardos en schilferige neus. Dat was toch niet te veel gevraagd? ‘Hier heb ik dat gevoel niet, als ik eerlijk ben, maar in New York altijd wel. Misschien had je het nodig er even tussenuit te gaan om nieuwe impulsen op te doen.’

‘Maar nu heb ik iets anders nodig.’ Ze gaf me een knipoog en begon met het aanbrengen van de vierde laag mascara. ‘Jij bent in functie, dus jij mag James Jacobs niet versieren, maar voor mij geldt die regel niet. Wat vind je ervan als ik uitprobeer hoe hij in bed is? Ik zal je uitvoerig verslag doen. Geloof maar dat het een exclusief artikel zal worden.’

‘Jenny,’ waarschuwde ik haar, terwijl ik mijn felgele mini-jurk van Phillip Lim aanschoot. Ik hoopte dat de zonnige kleur me in de juiste stemming voor LA zou brengen. Tot nu toe had dit jurkje me alleen in geldnood gebracht, maar het stond me geweldig. ‘Je hebt wel eens betere ideeën gehad. Hoe zit het met Joe?’

‘Hoezo?’ Ik herkende het kledingstuk dat ze aantrok onmiddellijk als haar geluksjurk: een prachtig zijden exemplaar van Alice + Olivia, rood, paars en goud, met een diepe V-hals en een wijdvallende rok. De gekruiste bandjes op haar rug accentueerde haar gelijkmatig gebruinde huid en haar smalle taille, terwijl de klokkende rok om haar heen wervelde als ze liep. Jemig, het was haar ernst. ‘Joe heeft zijn kansen verspeeld. Je moet altijd voor het beste gaan, Angie. Hoe kan een ander geloven dat je het waard bent als je niet in jezelf gelooft?’

‘O god, Oprah Lopez is terug,’ zei ik, terwijl ik lipgloss aanbracht en er het beste van hoopte. ‘Je weet dat ik je van harte een vrijblijvend, nietszeggend, goedkoop avontuurtje gun, maar moet dat uitgerekend met de acteur die ik aan interviewen ben?’

‘Natuurlijk niet.’ Jenny pakte me bij mijn schouders en keek keurend naar mijn make-up. ‘Als James me aan Jake Gyllenhaal voorstelt, wil ik hem wel laten vallen.’

‘Dat zou een slechte ruil zijn,’ zei ik zacht, terwijl ik Jenny’s nieuwe lipgloss van haar aanpakte. ‘James is knapper dan Jake én vast veel aardiger én een veel betere acteur.’

‘Nee maar, hier spreekt iemand die verliefd is.’ Jenny knikte goedkeurend naar de perzikkleurige lipgloss. ‘Wat vindt Alex ervan dat hij is ingeruild?’

‘Alsjeblieft...’ Ik bloosde. Ik was veel te blij dat Jenny weer tegen me praatte. Het leek me onnodig te vertellen dat James over mijn wang had gestreken. ‘Geen enkele filmster kan tegen Alex op. Liefde is iets heel anders dan een bevlieging.’

‘Wacht even, heeft Alex gezegd dat hij van je houdt?’ Jenny stopte acuut met het poederen van haar neus. ‘Wanneer dan? Waarom weet ik dat niet?’

‘Nou ja, hij heeft het nog niet gezegd,’ moest ik beschaamd toegeven. ‘Maar ik bedoel dat ik James nooit zou willen ruilen voor wat Alex en ik samen hebben.’

‘Angie, ik wil dat je nu de telefoon pakt en het tegen hem zegt,’ commandeerde Jenny. ‘Waar wacht je op? Je mag best de eerste zijn, hoor.’

‘Ik vind het vreselijk als je Oprah nadoet,’ mompelde ik, terwijl ik mijn altijd bereidwillige Louboutins aantrok. Hoe was het mogelijk dat een eenvoudig rood zooltje deze gouden sandalen van een ‘leuk schoentje’ transformeerde tot ‘als je een maand huur voor me neerlegt, maak ik je compleet’? Mijn schoenen en ik hadden samen veel beleefd, onder andere een bruiloft waarop ik iemands hand had gebroken. En hoewel ze me dus ook herinnerden aan minder goede tijden, hadden ze een magisch effect op mijn benen. Om die reden alleen al zou ik ze altijd alles vergeven.

‘Dus je durft niet? Je wilt niet de eerste zijn die het zegt?’ drong Jenny aan. Ik wist dat ze niet zou rusten tot ze antwoord kreeg. Helaas voelde ze feilloos aan wanneer ik loog.

‘Nee,’ verzuchtte ik, zittend op de rand van het bed om mijn riempjes vast te gespen. ‘Ik wil niet de eerste zijn, oké.’

‘Natuurlijk.’ Ze ging naast me op bed zitten. ‘Maar ik weet toch al dat je van hem houdt. Iedereen weet dat. Erin weet het. Vanessa weet het. Ik denk dat Scottie van de eettent het zelfs weet. Dus dan zal Alex het ook wel weten.’

‘Die man heet geen Scottie,’ verzuchtte ik. ‘Dus jij vindt dat ik het moet zeggen?’

‘Nee, ik bedoel dat je je hart op je tong draagt, Angie. Misschien moet je nu maar eens afwachten.’ Jenny streek het haar uit mijn gezicht. ‘Laat hem maar wat harder lopen. Als hij van je houdt, zegt hij dat wel.’

‘Als.’ Het was uren geleden dat ik hem had gesproken en ik vond het steeds vervelender worden dat hij niet had teruggebeld.

‘Wilde je me nog meer vertellen, pop?’ vroeg Jenny. ‘Want als hij in de fout is gegaan...’

‘Dat niet.’ Ik ademde diep in en stond op. ‘Ik word een beetje paranoia omdat ik hem zo moeilijk te pakken krijg. Kom, we gaan iets voor jou versieren.’

‘Graag.’ Ze trok haar sandalen aan. ‘Maar hij is gewaarschuwd. Als ik zie dat je één traan om hem laat, schop ik hem over de Brooklyn Bridge.’

‘Eerst moet ik je weer in Brooklyn zien te krijgen.’ Ik haakte mijn arm door die van Jenny en trok haar mee de kamer uit. ‘Je lijkt je hier helemaal thuis te voelen.’

‘Kom, laten we eens zien of het klikt tussen die filmster en mij,’ zei Jenny opgewekt. ‘Als het nodig is, kan ik dan altijd met zijn privéjet overkomen.’

Joe stond ons bij de receptie op ons te wachten. Hij leunde tegen de balie, gekleed in een strakke, zwarte spijkerbroek en een nauwsluitend grijs T-shirt, waarvan de diepe V-hals zijn brede torso goed deed uitkomen. Het was duidelijk dat hij de competitie met James serieus opvatte, ook al wist James van niets. Jenny sprong letterlijk uit de lift, vloog op Joe af en nestelde zich in de holte van zijn arm. Ze was haar dromen over een privéjet en een villa in Malibu even vergeten, in elk geval tijdens de korte wandeling van de receptie naar de auto waarin James op ons zat te wachten.

Hoewel ik het persoonlijk jammer vond, maar Jenny niet, had hij de Hummer verruild voor de limousine. Met een onbetaalbare blik schoof ze behaaglijk tussen de verschrikt kijkende James en de bezitterig ogende Joe in. Ik ging naast Blake zitten voor een ritje van vijf minuten naar het Roosevelt en probeerde te doen alsof er niets verontrustends tussen mij, James en Blake was voorgevallen. Maar ik faalde.

Toen iedereen zich aan elkaar had voorgesteld, vroeg ik: ‘Waarom moeten we voor die vijf minuten een auto nemen? Dat is niet milieuvriendelijk.’

‘Wil je zien wat er gebeurt als ik om elf uur ’s avonds over Hollywood Boulevard ga wandelen?’ vroeg James. Hij liet het zwartgetinte raampje zakken. ‘Dag dames,’riep hij naar een groepje dat rondhing voor Gap.

‘Wacht eens, jij bent...’ De rijzige brunette die het dichtst bij de auto stond, liet haar blikje uit haar handen vallen zodat de cola over het trottoir stroomde.

De meiden tuurden naar James in de auto. Ik begreep best dat ze zich niet konden beheersen. Ook als hij geen megaster was geweest, was hij een giga lekker ding. Zijn zwarte overhemd spande om zijn ‘van het witte doek weggelopen’ wasbord en zijn wijde spijkerbroek met rechte pijpen kon niet verhullen dat hij fantastische dijen had. Hoewel hij er momenteel op zat, had ik toen hij daarnet was gaan verzitten, een glimp van zijn strakke billen opgevangen. Niet dat ik daar speciaal op had gelet...

‘Ja, James Jacobs.’ Hij knikte en zwaaide even. ‘Een fijne avond nog.’

De drie meiden verbleekten en stonden verbijsterd stil, terwijl James het raampje zoevend sloot. Daarna slaakten ze een oorverdovende, door merg en been snijdende gil. Ik wilde net achterover leunen toen ze zich letterlijk op de auto wierpen.

‘Zo is het genoeg,’ verzuchtte Blake. De limousine kroop langzaam vooruit en de meiden gaven het op. ‘Het komt verdorie allemaal in dat tijdschrift te staan. Wil je dat?’

‘Gebeurt zoiets overal waar jij je gezicht laat zien?’ wilde ik weten, terwijl ik de meiden nakeek. Ze ondersteunden elkaar om niet flauw te vallen.

‘Zo’n beetje.’ James schoot in de lach. ‘Heb je vandaag niets gemerkt?’

‘Alleen in het restaurant.’ Ik liet alle gebeurtenissen van die dag de revue passeren. Misschien waren er links en rechts van mij wel allerlei mensen ter aarde gestort, maar ik had me zo ingespannen om zelf niet verliefd te worden dat het me helemaal was ontgaan. ‘Wauw. Dat moet een hel zijn.’

‘Je leert ermee leven.’ Hij glimlachte naar Jenny, die (voor het eerst in haar leven) de hele tijd haar mond had gehouden en hem met een grote, wezenloze grijns zat aan te staren. Joes gezicht stond daarentegen op onweer. Dit kon wel eens een heel slecht idee van me zijn geweest. ‘Zullen we naar binnen gaan?’

Teddy’s was sfeervol, al deed het allemaal erg surrealistisch aan. Het leek of de club, net als het Roosevelt Hotel, Hollywood in zijn oude glorie probeerde te laten herleven. Terwijl ik door het schemerige interieur liep, langs de zitjes van wijnkleurig fluweel en de mahoniebruine mensen, voelde ik me net als Elizabeth Taylor. Gesteld dat Elisabeth Taylor er ontzettend onder gebukt ging dat ze minstens het dubbele woog van iedere andere vrouw die hier zat. En dat ze bovendien haar beste vriendin in bedwang moest houden om niet iedere man die hier zat lastig te vallen. Misschien had Elisabeth Taylor dat ook moeten doen. Wist ik veel.

‘Jezus, Angie, volgens mij ben ik in de hemel terechtgekomen,’ fluisterde Jenny, terwijl we naar een viptafel werden begeleid. ‘Dit is de plek waar ik thuishoor.’

‘Als je maar niet verwacht dat ik hier blijf hangen,’ fluisterde ik terug. ‘Ik heb het gevoel alsof ik de Olsen-tweeling ben in één jurk. Wat zijn al die vrouwen mager. En ik denk dat Joe van plan is James neer te slaan. Of Blake. Of allebei.’

Al deed James hardnekkig pogingen het gesprek op gang te houden, Joe hulde zich in ijzig stilzwijgen. Alleen als Jenny of ik hem aanspraken, reageerde hij even. Bovendien hadden Blake en hij elkaar voortdurend broeierige blikken toegeworpen sinds we in de limousine waren gestapt en dat was in de club nog erger geworden.

‘Vertel eens, Joe,’ begon ik met een snel beraamde afleidingstactiek. ‘Kom je hier vaak?’

‘Hmm.’ Joe knikte, draaide het bier dat hij per se zelf bij de bar had willen halen rond in zijn glas. ‘Met een groepje collega’s uit het hotel. En soms doe ik modellenwerk. Een paar weken geleden had ik nog een opdracht in de Tropicana Bar op het dakterras hier.’ Hij ging tussen Jenny en mij in zitten en sloeg een arm om ons heen. Oppervlakkig gezien zag het er onschuldig uit, maar dat was het niet. Daarvoor greep hij mijn schouder net iets te stevig vast.

Jenny vlocht gedachteloos haar vingers door die van hem, hoewel haar ogen James geen moment loslieten. Ik deed enorm mijn best met niemand oogcontact te maken behalve met mezelf in de spiegel achter de bar. En met iemand die sprekend op Kristen Stewart leek. Verhip, het wás Kristen Stewart.

‘Heb je ooit overwogen om te acteur te worden?’ vroeg James, terwijl hij royaal ieders glas vol wodka schonk uit een fles die zojuist bij ons was bezorgd.

‘Kom nou,’ antwoordde Joe en hij keek weg. ‘Modellenwerk is tot daaraan toe, maar in een maillot ronddansen voor de kost? Ik pieker er niet over.’

‘Hé,’ protesteerde Blake.

James schoot in de lach, alsof hij Joes vijandige houding niet eens in de gaten had. ‘Dat risico loop je nu eenmaal als je een heldenrol speelt in een actiefilm. Maar zo’n maillot zit hartstikke lekker, hoor. Daar wen je aan.’

‘Een maillot?’ zwijmelde Jenny. Ze liet Joes hand los en gaf een kneepje in James’ knie. ‘Heb je er nu eentje aan?’

‘Meen je dat?’ Joe keek door zijn samengeknepen ogen naar Jenny, die haar onweerstaanbare, flirterige lachje in de strijd had gegooid. ‘Iedereen weet dat acteurs onbetrouwbare, egocentrische mannetjes zijn. Vroeg of laat komen ze allemaal in een afkickprogramma terecht.’

‘Zou je Jenny mee laten dingen naar de titel van de volgende Oprah of niet?’ vroeg ik met een geforceerde lach, want het begon allemaal een beetje heftig te worden en ik hield niet van confrontaties.

‘Ik ga een luchtje scheppen.’ Joe haalde een paar keer diep adem en sloeg zijn arm bezitterig om mijn schouders. ‘Ga je mee, Engelse?’

James keek naar me maar ik wist niet precies wat zijn donkerblauwe ogen me wilden vertellen. Ik deed mijn mond open om Joe af te wimpelen, maar Blake gaf me geen kans.

‘Wat een goed idee,’ zei hij provocerend tegen Joe, die onbeschaamd een slok uit de wodkafles nam. ‘En blijf allebei maar weg.’

‘Ik ook?’ reageerde ik verbaasd. ‘Wat heb ik gedaan?’

‘Jij hebt deze klootzak meegenomen,’ antwoordde Blake. ‘Wat mij betreft is het interview afgelopen. Kom, James, we gaan.’

‘Prima, flikker op, mietje,’ bromde Joe in zijn bierflesje.

‘Wat zei je daar?’Blake stond op. Joe en James deden hetzelfde.

‘Hé, rustig nou,’ zei James. ‘Daar komt niets van in.’ Hij sprong tussen de twee mannen, die allebei een vechthouding hadden aangenomen.

‘Donder toch op.’ Joe wrong zich erlangs en sloeg in het voorbijgaan Jenny van haar stoel. Ze viel tegen mij aan. Ik kon haar gewicht nog wel hebben, maar dat ze wodka-soda over mijn jurk morste was een probleem.

‘Shit,’ riep ik en ik nam een sprong, recht in James’ uitgestrekte armen.

‘We moeten hier weg.’ Blake trok James mee aan zijn schouder. Ik bevroor, drukte me tegen James’ borst – zijn overhemd werd net zo nat als mijn jurk – en voelde me weer ontdooien door zijn lichaamswarmte. Pas toen hij me optilde alsof ik niets woog, alsof ik de helft van de Olsen-tweeling was en geen twee helften in één jurk, besefte ik dat hij me mee naar buiten nam.

‘Angie?’ riep Jenny boven de muziek uit. Ze zat op de grond naast onze tafel met puinzooi. ‘Wacht even!’

‘Jenny,’ protesteerde ik. Mijn ogen waren gefixeerd op James’ donkerbruine krullen om de starende blikken en fluisterende stemmen buiten te sluiten. En, hemeltjelief, nu begonnen er ook nog camera’s te flitsen.

‘Blake, ga haar halen,’ beval James. Met grote passen liep hij de lift in, terwijl Blake witheet van woede bleef stilstaan. ‘Nu herinner ik me weer waarom ik nooit uitga.’

Ik wist niets te zeggen. Ik vond het afschuwelijk Jenny alleen te laten – een rotstreek eigenlijk – maar ik wist ook dat als James me zou neerzetten, het onherroepelijk afgelopen was met het interview, mijn baan, mijn visum en eigenlijk met mijn hele leven. Op de een of andere manier moest ik proberen de zaak weer op de rails te krijgen. Jenny zou anders geen huisgenoot meer hebben om kwaad op te zijn.

‘James, het spijt me ontzettend,’ zei ik, toen we in de limousine kropen en wegscheurden over Hollywood Boulevard. ‘Ik... moet terug naar mijn hotel en...’

‘Dat lijkt me geen goed idee,’ zei James rustig. ‘Kijk eens door de achterruit.’

Worstelend met mijn gordel draaide ik me zo dat ik achterom kon kijken. Het kostte me moeite niet duizelig te worden doordat we zo loeihard reden. Ik wist niet precies wat ik had verwacht, maar ik elk geval geen zee van lampen en professionele flitslichten. Ik had geen idee aan welke kant van de weg we hadden moeten rijden, maar we werden omsingeld door andere auto’s. Het getoeter, het gepiep van banden en het gegil was hard en indringend. Een wandeling door New York was daarbij vergeleken een melodieus hoornconcert.

‘Wat is dat?’ vroeg ik, verblind en misselijk.

‘Paparazzi,’ verzuchtte James. ‘Mijn vrienden de paparazzi.’

‘Hoe wisten ze dat je in Teddy’s zat?’

‘Geen idee. Misschien heeft iemand ons vanmiddag afgeluisterd en de journalisten getipt. Misschien stonden ze voor de club op de uitkijk naar filmsterren. Misschien zijn ze getipt toen we daar aankwamen.’

‘Maar we waren er pas een halfuur.’ Het was niet te geloven. Hoe snel we ook reden, de paparazzi waren sneller en zwermden als hinderlijke vliegen om onze wagen.

‘Ga bij het raam weg.’ James trok me naar het midden van de limousine, waar ik op de grond tussen de stoelen plaatsnam. ‘Sommige flitslampen zijn sterk genoeg om een foto te nemen door het getinte glas.’

‘Wauw, wat een belevenis,’ zei ik. Intussen sjorde ik mijn jurk omlaag om verdere onthulling van mijn ondergoed te voorkomen.

‘Inderdaad, het rock-’n-roll-leven van een filmster.’ Hij hield met tegen toen ik in een scherpe bocht bijna omviel. ‘Maar dat ken je toch al?’

‘Ik?’Terwijl ik op de vloer heen en weer schoof, probeerde ik de verleiding te weerstaan om me tegen zijn brede, warme, nog vochtige borst te vlijen.

‘Alan, je vriend, is toch een rockster?’

‘O, Alex. Hij heet Alex. En hij is geen ster. Er gaapt een enorme kloof tussen hem en Bono.’ Op de tast zocht ik de bodem van de wagen af naar mijn tas. ‘Hoe laat is het?’

‘Nog geen twaalf uur. Waarom wil je dat weten?’

‘Ik vroeg het me af.’ Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn. Als het hier twaalf uur was, was het drie uur in New York. En ik had een oproep van Alex gemist. Eentje maar, twintig minuten geleden en hij had geen bericht achtergelaten. ‘Klote.’ Ik wilde terugbellen toen James de telefoon uit mijn hand griste.

‘Als je die uit het raam gooit, word ik gek.’

‘Sorry.’ Hij schakelde het toestel uit. ‘Ze kunnen je telefoon hacken.’

‘Wat?’ Het moest niet gekker worden.

James knikte langzaam. ‘Als je bij hen in de buurt aan het bellen bent, kunnen ze je hacken. Vraag me niet hoe.’

‘Wat doe jij als je moet bellen?’ vroeg ik.

‘Ik bel niet. Ik leef nog in het mobielloze tijdperk.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Als ik echt iemand wil spreken, belt Blake namens mij.’

‘Dus je kunt je vriendin niet bellen om te vragen welke muffins ze het lekkerst vindt?’

‘Ik kan niet naar buiten om muffins te kopen. Ik kan geen muffins eten.’

‘En je kunt zeker geen taxi bellen als je te veel gedronken hebt?’

‘Om eerlijk te zijn hoeft dat ook niet. Ik heb een chauffeur.’

‘En als je de limiet van je creditcard wilt overschrijden om iets waanzinnig moois te kopen?’

‘Dat is geen probleem, behalve als het om het bedrag van een Bentley gaat.’

‘Als ik jou was, zou ik wel kunnen leven zonder mobieltje,’ zei ik zonder een greintje medelijden.

James knikte. ‘Maar dan hoefde ik ook niet weg te rennen uit die club. Dan zouden de paparazzi me niet achtervolgen, en zat jij niet op de grond je prachtige jurk te bederven, terwijl je niet eens je vriend mag bellen.’

‘Maar dan zou ik ook niet in LA zitten. Dan had ik je nooit ontmoet en zou ik in maart echt niet in zo’n prachtige jurk rondlopen.’ Ik ging weer op de stoel zitten, terwijl de limousine een paar onzichtbare bochten nam en langzaam tot stilstand kwam. Het rumoer van de paparazzi stierf weg. Toen we uitstapten, hoorde ik slechts het tikken van de afkoelende motor.

James gleed met zijn handen over mijn heupen om de gekreukte jurk glad te strijken. Ik hapte naar adem toen zijn handen weer omhooggingen en mijn blote armen streelden. ‘Heb ik je al verteld dat ik het een prachtige jurk vind?’ vroeg hij, boven mij uit torenend. Hij was ontzettend lang, zag ik. Het viel me nu pas op hoe lang hij eigenlijk was. ‘Van Phillip Lim, hè?’

‘Je laat me af en toe versteld staan.’ Ik moest mijn hoofd in mijn nek leggen om hem aan te kijken. ‘Als je geen Hollywood-ster was, had ik gedacht dat je homo was. Overigens zou dat Jenny’s hart breken.’

‘Handig om te weten.’ Hij graaide naar zijn sleutels in zijn broekzak. Ik had het goed gezien. Zijn achterkant was geweldig. ‘We hadden hier moeten blijven. Je kent toch de uitspraak: geen betere plaats voor een schandaal dan Chateau Marmont.’

Was hij daar op uit? Oeps. ‘Ik moet terug naar mijn hotel,’ zei ik met verstikte stem. ‘Het is laat en morgen word ik geacht een filmster te interviewen.’

‘Ik heb gehoord dat het een onbetrouwbare, egocentrische vent is die graag in een maillot paradeert.’ James opende de voordeur en trok me mee naar binnen. ‘Dus daar zou ik me niet al te druk over maken. Bovendien kan ik zorgen dat je jurk in twintig minuten is gestoomd en gestreken. Zodra de paparazzi weg zijn, laat ik je met de auto thuisbrengen. Kom, ik snak naar een kop thee.’

Schouderophalend liep ik achter hem aan naar binnen. Tegen zo’n doordacht plan kon ik geen nee zeggen.

‘Kan ik mijn mobieltje alweer gebruiken?’ riep ik vanuit de badkamer, waar ik de natte gele jurk uittrok. Het stond er vol toiletartikelen: Clinique, Anthony Logistics, Peter Thomas Roth. Waarschijnlijk waren het allemaal relatiegeschenken, dacht ik, maar een man die meer smeerseltjes had dan ik, werkte toch op mijn zenuwen.

‘De vaste lijn zal wel veilig zijn, maar je mobieltje hou ik nog even vast tot je vertrekt.’ James klopte een keer op de badkamerdeur en kwam toen binnen. Ik kon net op tijd een kamerjas van een deurhaak pakken, maar hem niet meer aandoen. ‘Leuk slipje. Calvin Klein?’

‘Eh, ja.’ Ik probeerde de kamerjas aan te schieten zonder vertoon van blote huid of wit kant, maar zelfs als alles meezat was dat niet makkelijk. Het was nog moeilijker voor iemand die a) waanzinnig onhandig was en b) zich bevond in de badkamer van een onwijs sexy acteur. Een onwijs sexy acteur, die ook nog eens zijn overhemd had uitgetrokken. Een genot voor het oog.

‘Zeg het maar niet tegen je vriend, het fotomodel, maar ik heb vorig jaar meegedaan aan een reclamecampagne van Calvin Klein.’ Hij pakte een mouw van de kamerjas. Het was bedoeld om me te helpen, maar het effect was dat ik nog meer verstrikt raakte in de vierkante meters jersey. ‘Volgens mij is dat het setje dat Eva droeg.’

Briljant. Wie wil er nu niet worden vergeleken met Eva Mendes in lingerie?

‘Het spijt me ontzettend,’ begon ik opnieuw. ‘Ik weet niet waarom Joe zo raar deed. Maar... shit, Jenny kan me wel vermoorden.’

‘Dat komt wel goed.’ James streek zijn haar naar achteren. Had hij altijd zulke hoge jukbeenderen gehad? Wat ging er nog meer achter die bruine krullen verscholen? ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen voor die pummel. Het verbaast me alleen dat je bevriend met hem bent. Je beseft toch wel dat hij verkikkerd op je is? God, ik heb al in geen tijden het woord pummel gebruikt. Door jou komen mijn schooljaren boven.’

‘Bedankt – als dat tenminste een compliment is.’ Ik liep plompverloren langs hem heen, doorkruiste de slaapkamer met een schuine blik op het onopgemaakte bed en nestelde me in de woonkamer. In een leunstoel voor één persoon. Laat hem alsjeblieft een overhemd aantrekken, dacht ik. Ik ben ook maar een mens. ‘En voor de goede orde: Joe is helemaal niet in mij geïnteresseerd. Ik ken hem nauwelijks en we zijn niet met elkaar bevriend. Hij heeft in New York in hetzelfde hotel gewerkt als Jenny. Dat is alles.’

‘Hij is dus een vriend van Jenny.’

‘Zoiets.’ Ik keek bedenkelijk. Ik geloofde niet dat Jenny die ‘vriendschap’ nog wilde verdiepen. Dit zou me duur komen te staan.

‘Aha, ze zijn speelmaatjes.’

Voordat ik kon uitleggen hoe het zat, werd er op de deur geklopt. James deed open en ruilde mijn jurk tegen een dienblad met drinken. ‘Dank u,’ zei hij tegen iemand die ik niet kon zien. ‘Trek in thee?’

‘Graag,’ verzuchtte ik. Nu pas voelde ik hoe moe ik was. ‘Ik zou een moord doen voor een kop thee.’

Dan hou ik mijn hart vast voor je reactie als je dit ziet. Hij hield me een pak tarwekoekjes voor. ‘Dit is echt het beste hotel ter wereld.’

‘Zeg dat maar niet waar Jenny bij is,’ zei ik, terwijl ik een handvol overheerlijke kruimige biscuitjes pakte. ‘Ze is vol lof over het Union. Of dat was ze tenminste. Ze heeft al een hele tijd niets meer uit het hotel gepikt.’

‘We hebben twintig minuten,’ zei James, met zijn handen om de dampende kop. ‘Wat wil je in die tijd doen?’

Wat ik wilde doen? Dat was een lastige vraag. Mijn verstand wilde Jenny bellen om er zeker van te zijn dat het goed met haar ging en dat ze weer met me zou praten. Mijn hart wilde Alex bellen om te vragen hoe zijn optreden was gegaan. Ik verlangde ernaar zijn zachte slaperige stem te horen en als hij dan de hoorn op het kussen legde, zou ik wachten tot hij in slaap was gevallen en alleen naar zijn ademhaling luisteren. Maar een minder poëtisch deel van mij hunkerde ernaar op te staan, de kop thee uit James’ handen te pakken en op zijn avances in te gaan. Ik wilde met mijn vinger over zijn buikspieren glijden, over zijn goedgevormde borst en zijn volle lippen. Alleen om te voelen of zijn lippen even sterk en toch zacht waren als ze me leken. En dan misschien even op zijn onderlip sabbelen en dan...

‘Je kijkt zo wazig,’ zei James. ‘Waar denk je aan?’

Dat ik je op de bank wil duwen en allerlei stoute dingen met je wil doen totdat mijn visum is verlopen.

‘O, niets bijzonders.’

‘Ik moet je eigenlijk nog iets zeggen,’ vervolgde hij. ‘Over vanmiddag in dat hamburgerrestaurant.’

Of zachtjes bijten. Dat kon ook. ‘Dat hoeft echt niet.’

‘Toch wel. Het spijt me. Ik raak altijd in allerlei toestanden verzeild. Het is gewoon gênant. Op de set moet ik de slechte teksten uitspreken die anderen voor me bedacht hebben, maar nu ga ik die bullshit uit mezelf zeggen.’ Hij ging op de leuning van mijn stoel zitten. En rook verrukkelijk. ‘Ik denk dat Blake daarom zo boos op me is. Ik heb mezelf in de nesten gewerkt met al die foto’s.’

‘Foto’s?’

‘Van mij, nou ja, als ze alleen van mij waren was het geen probleem.’

‘O.’

‘Het zijn maar foto’s, Angela.’ Hij keek me van bovenaf aan.

‘Je hoeft me niets uit te leggen.’ Ik staarde recht voor me uit, vechtend tegen mijn jaloezie.

‘Jawel, jij bent de journalist,’ zei hij. ‘Maar ik heb het nu eenmaal gezegd. Hoewel ik me afvraag wat er uit dat interview gaat komen.’

‘Het interview.’ Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. ‘Ik breng er niets van terecht, hè? En ik raak vast mijn baan kwijt en dan word ik het land uit gezet en ga ik zwerven. Wie gaat dat nou weer aan mijn moeder vertellen?’

‘Waar héb je het over?’James trok mijn handen weg en hield ze in zijn eigen, door de thee verwarmde handen. ‘Waarom raak je je baan kwijt?’

‘Omdat Blake het interview heeft afgeblazen.’ Ik keek hem aan alsof hij niet goed bij zijn hoofd was. Heel knap maar niet goed bij zijn hoofd.

James keek mij op precies dezelfde manier aan. ‘Blake kán het interview niet afblazen.’

‘Hoezo?’ vroeg ik beduusd. ‘Ik dacht dat hij alles regelde.’

‘Maar het interview niet,’ zei James.

‘O, nee?’

‘Nee, Angela.’

‘Ik weet dat ik traag van begrip ben, maar ik begrijp niet...’

‘Het was míjn idee om een interview met jou te houden.’ James leek nogal ingenomen met zichzelf. ‘Ik ben niet dom, dus ik weet heus wel wat mensen denken als ze die foto’s van mij zien met al die vrouwen. Daarom heb ik een paar vrouwentijdschriften gelezen en uitgezocht wie ervoor schreven. Zo heb ik jou ontdekt.’

‘Heb je naar mij gevraagd?’ Ik was verbaasd. Logisch natuurlijk. ‘Was jij dat?’

‘Ja, ik heb speciaal naar jou gevraagd, want ik vond je stukjes zo leuk.’ Hij knikte. ‘Maar toen ik mijn keus op jou had laten vallen, moest Blake de afspraken met het tijdschrift regelen, anders was het vreemd geweest. Een acteur doet nooit zijn eigen pr. Eerlijk gezegd was Blake er niet van overtuigd dat jij de juiste persoon was. Ik zou het erg op prijs stellen als je zou bewijzen dat hij zich heeft vergist.’

‘Het interview is dus nog niet voorbij?’

‘Gisteren heb je op mijn schoenen overgegeven. Vandaag is er door jouw toedoen bijna een vechtpartij ontstaan. Ik ben reuze benieuwd wat je morgen voor ons in petto hebt.’ Hoofdschuddend keek hij uit het raam. ‘Ik laat je met de auto thuisbrengen. De kust zal nu wel veilig zijn.’

Achterovergeleund in mijn stoel keek ik zijn gespierde rug na toen hij de kamer verliet. James Jacobs had mij uitgekozen. Het interview was nog niet voorbij. Misschien hoefde ik het land toch niet te verlaten. En als dat zo was, hoefden Alex en ik onze relatie niet te verbreken. Dat was dus supergoed nieuws.

Behalve als Alex het zo druk had met zijn groupies dat hij geen drie minuten over had om een berichtje op mijn voicemail achter te laten. Onder in mijn avondtasje knipperde de batterij-indicator van mijn zwijgzame telefoon. Het leek me duidelijk: Alex was niet wanhopig bezig geweest mij te pakken te krijgen om te vertellen dat hij van me hield. Waarom kon hij het niet over zijn lippen krijgen dat hij me miste, terwijl een wereldberoemde superster – nee, megaster – me persoonlijk uit de hele pool van journalisten had uitgekozen om hem te interviewen? Ik was nu al twee keer bij hem in het hotel geweest. En ik had al twee keer mijn jurk moeten uittrekken. Dat wees toch ergens op. Weer werd er geklopt, waardoor mijn bijzonder vruchteloze gedachtegang werd onderbroken.

‘Daar zal je jurk zijn,’ riep James vanuit de andere kamer. ‘De auto komt over vijf minuten.’

Ik wikkelde mezelf goed in de kamerjas en probeerde niet over de zoom te struikelen. Daarna opende ik de deur. Daar was mijn jurk, smetteloos schoon en verpakt in doorzichtig plastic. Twintig minuten stomerij en mijn leven had een andere wending genomen. ‘Dank u.’ Ik nam de hanger van de bezorgster over.

‘Jij ook bedankt,’ zei een stem vanachter een enorme camera.

‘Wat krijgen we...’ Ik wankelde naar achteren en hield mijn jurk omhoog als bescherming tegen de snel opeenvolgende flitslichten.

‘Angela!’James kwam aanrennen. ‘Sluit de deur! Ga daar weg!’

Ik knalde de deur vlak voor de camera dicht, hoorde een doffe klap, een gedempt ‘shit’ en daarna het wegstervende geluid van voetstappen. Verdwaasd keek ik naar James, maar hij was al aan het bellen en riep allerlei onsamenhangende dingen in de hoorn. Omdat ik niets beters te doen had, liep ik met onvaste pas naar de badkamer om me om te kleden. Daarna bekeek ik mezelf in de spiegel: de zoom van mijn rok was niet in mijn slipje blijven steken, er was zelfs geen bh-bandje te zien. Onberispelijk. Voor mijn doen tenminste. Ik zag er zelfs erg goed uit, gesteld dat je hield van het type ‘angstig hertje gevangen in de koplampen’.

‘Oké.’ Ik liep naar de zitkamer en pakte mijn tas. ‘Ik kan maar beter gaan. Ik heb vanavond al voor genoeg chaos gezorgd.’

‘Geen sprake van.’ James keek me aan alsof ik oliedom was. Op dat punt zou hij het goed met Jenny kunnen vinden. ‘Ik heb de bewakingsdienst gebeld, maar ze hebben hem nog niet te pakken. Jij gaat nergens heen totdat ze die camera ingenomen hebben.’

Ik schoot bijna in de lach, maar had zo’n idee dat het niet goed zou vallen. ‘Meen je dat nou? Ze hebben alleen een foto van mij en mijn jurk die van de stomerij terugkomt.’

‘Misschien,’ zei James nadenkend. ‘Of een foto van jou zonder jurk in de deuropening van mijn bungalow om één uur ’s nachts. Wat zal je vriend ervan denken? Of je redacteur? Of je moeder?’

‘Mijn moeder zou erg onder de indruk zijn,’ antwoordde ik, hoewel ik me niet zo lekker begon te voelen. ‘Ik begrijp wat je bedoelt, maar ik kan hier niet blijven. Ik moet Jenny spreken. Ik moet hier weg. Is er geen andere manier om te ontsnappen zonder dat die ellendelingen met hun camera’s klaarstaan?’

James Jacobs barricadeerde met zijn boomlange gestalte de deur en keek me fel aan met een blik die ik zelf reserveerde voor de persoon die tussen mij en de laatste espresso brownie in Starbucks stond. Ik wist niet zeker of ik die persoon of die brownie was. ‘Wil je echt weg?’

Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee.

‘Ja.’ Wauw, nooit gedacht dat ik zo sterk kon zijn.

‘Dan vraag ik of de auto naar de achterkant van de bungalow rijdt.’ Hij ademde uit en liet zijn schouders zakken. ‘Zo onopvallend mogelijk, als dat kan. Ik bel even in de slaapkamer.’

Ik merkte dat ik vergeten was uit te ademen sinds ik had gezegd dat ik weg wilde. De rits van mijn tas sneed in mijn hand omdat ik die bijna fijn kneep. Dit was afschuwelijk. Hoe kon ik over James fantaseren, terwijl Alex in New York op een telefoontje van mij zat te wachten. Misschien. Hij had niet echt zijn best gedaan mij te bellen, of te vertellen dat hij van me hield, of mee te gaan naar LA. Daarentegen leek James om de een of andere reden dolgraag te willen dat ik bij hem bleef. Negenennegentig procent van de vrouwen zou voor de verleiding bezweken zijn, of ze nu een vriend hadden of niet. Misschien zou het besluit me makkelijker vallen als ik Alex had gesproken.

Ik liet de bankschroefgreep waarin ik mijn tas had geklemd, verslappen en haalde mijn mobieltje tevoorschijn. Het was vier uur ’s nachts in New York, maar hij zou het niet erg vinden als ik hem even belde. En anders pech gehad.

‘Hallo?’

‘Met mij. Sorry, ik had niet verwacht dat je zou opnemen, maar ik heb een vreselijke avond achter de rug en...’

‘Angela?’

‘Ja?’

‘Het is vier uur ’s nachts.’

‘Weet ik.’

‘Wat wil je?’

Ik beet op mijn lip. ‘Ik wilde je even spreken, zeggen dat ik je mis.’

‘Ben je dronken?’

‘Nee.’ Ik fronste mijn voorhoofd. ‘Ik heb een vreselijke avond achter de rug. We zijn uitgegaan en James raakte bijna slaags en er waren horden paparazzi...’

‘Angela, ik sliep. Bel me morgen maar. Oké?’ verzuchtte Alex.

Ik probeerde me niet beledigd te voelen. Hij had het volste recht om geïrriteerd te zijn, maar ik had gehoopt dat hij blij zou zijn met mijn spontane telefoontje. Zelf vond hij het heel normaal om in het holst van de nacht bij mij op de stoep te staan. Het was toch zeker romantisch om iemand ’s nachts te bellen dat je hem miste? ‘Oké,’ mompelde ik in de hoorn. ‘Ga maar weer slapen. Ik wilde alleen maar zeggen... ik dacht, ik bel je even en... nou ja, ik hou van je.’

‘Wat zei je?’ Ineens klonk hij veel wakkerder.

‘Ik bel je morgen wel. Ga maar slapen. Dag.’ Ik hing op, gooide mijn telefoon in mijn tas alsof ik mijn vingers eraan had gebrand en sloeg mijn hand voor mijn mond. Hoe waren die woorden me ontglipt?

‘Zei je iets?’ vroeg James, die weer naast me opdook.

Voordat ik kon antwoorden ging de telefoon één keer over. ‘De auto is er.’ James leidde me aan mijn arm naar de achterdeur van de bungalow. ‘Morgen zullen we maar niets afspreken, hè? Tenzij je het leuk vind om te zien hoe ik door de make-up onder handen word genomen.’

Ik haalde mijn schouders op, al kon ik in het verleden een vleugje eyeliner bij een man wel waarderen. Had ik echt tegen Alex gezegd dat ik van hem hield?

‘Ik haal je woensdagochtend om elf uur op. Is dat goed?’

‘Prima.’ Stommelend legde ik de korte afstand naar de achterdeur af, waar de wagen met open portier voor me klaarstond.

‘En maak je geen zorgen,’ zei James, terwijl hij het portier achter me sloot. ‘Deze avond was niet deprimerender dan een gemiddelde maandagavond. Ga lekker slapen.’ Hij stak zijn hoofd door het raampje, drukte een tedere kus op mijn wang en gaf een klap op het dak van de auto.

Als de maandagavond voor mij al zo enerverend was, bedacht ik met een duf hoofd toen we Sunset Boulevard op reden, zou ik vannacht verdraaid goed moeten slapen om de rest van de week door te komen.