Epiloog

Singapore, twee jaar later…

Jacob sloeg zijn ogen op. Het was nog vroeg; Jianne sliep nog. Zoals gewoonlijk, wanneer hij als eerste wakker was, lag hij een tijdlang naar haar te kijken.

In de twee jaar dat ze weer bij elkaar waren, was het leven er alleen maar mooier op geworden. Zhi Fu had uiteindelijk ingezien dat hij geen kans maakte en was teruggekeerd naar Shanghai. Volgens Jiannes moeder was hij kortgeleden in het huwelijk getreden; Jake en Jianne waren niet voor het huwelijk uitgenodigd.

Kort nadat de dojo was afgebrand, was Po opeens spoorloos verdwenen geweest. Drie dagen later had hij zich bij een politiebureau gemeld, bont en blauw geslagen. Hij had een jongetje van zes en een meisje van drie bij zich – zijn halfbroer en -zusje. Ze hadden geen moeder meer, en nadat was gebleken dat hun vader, Po’s stiefvader, de brandstichter was, waren ze op zichzelf aangewezen geweest. Po’s halfbroer en -zusje waren uiteindelijk door hun grootmoeder in huis genomen; Po was officieel geadopteerd door Jake en Jianne.

Op de ruïnes van de oude dojo was een splinternieuw gebouw verrezen met een ondergrondse parkeergelegenheid, een dakterras en een extra woonlaag. Verder had Jianne er een eigen kantoor, en ook was er een aparte vleugel voor gasten en logés.

Jake vond zichzelf de gelukkigste man van de wereld. Hij had Jianne, zijn familie, zijn dojo… Wat kon hij zich nog meer wensen?

Hij liet zich voorzichtig uit bed glijden om Jianne niet te wekken en sloop op zijn tenen naar de kamer ernaast, waar nog iemand wakker geworden was: een pasgeboren meisje met roze lipjes en zwarte haartjes en een paar donkere oogjes. Alleen had ze nog geen naam…

Op het moment dat de verloskundige het krijsende bundeltje in zijn armen gelegd, was hij verkocht geweest. De baby was prompt opgehouden met huilen en had een knuistje om zijn pink gekruld.

‘Net haar vader,’ had Jianne opgemerkt. ‘Wat ze eenmaal vastheeft, laat ze nooit meer los.’

‘Ze is het evenbeeld van haar moeder,’ had hij daarop gezegd. ‘Onwaarschijnlijk mooi.’

‘O, wat is ze schattig!’ had Luke uitgeroepen, bij het zien van zijn pasgeboren nichtje, dat hem prompt bij zijn haren had vastgegrepen. ‘We worden ingepakt waar we bij staan, oude jongen.’

‘Een lastpak,’ had Po gemompeld toen hij de baby voor het eerst had vastgehouden.

Inmiddels was hij niet meer bij haar weg te slaan. In Po had de lastpak een bereidwillige slaaf gevonden.

Jake aanbad haar eenvoudigweg.

‘Vandaag komen al je ooms en tantes, weet je dat?’ Hij tilde haar uit de wieg en hield haar tegen zijn borst. ‘En al je neefjes en nichtjes. Ze zijn hier omdat jij vandaag gedoopt wordt.’ Hij drukte zijn lippen tegen haar hoofdje.

‘Je tante Hallie zal vast beginnen over hooggesloten kraagjes en rokken tot je enkels, maar daar moet je je niets van aantrekken,’ hernam hij. ‘Wij Bennetts zijn meegegaan met onze tijd. Zorg gewoon dat je altijd een parasol bij je hebt en dat je knieën niet onbedekt zijn, dan is er niets aan de hand.

Het kleine popje drukte haar neusje tegen zijn borstkas en sloeg met haar kleine vuistje.

Jake grijnsde. ‘Ik neem aan dat dat “ja, pappie,” betekent.’ Hij hield haar zijn pink voor, die ze meteen vastgreep. ‘Wel een beetje lief zijn voor je neefjes en nichtjes, hoor. Ze zijn misschien een beetje wild, maar ze zullen altijd voor je klaarstaan. Zo zijn wij Bennetts. Dat moet je goed onthouden.’

Ze bracht het vuistje met Jakes pink naar haar mondje.

‘Ze heeft honger,’ zei Jianne, terwijl ze een arm om zijn middel sloeg.

‘Inderdaad.’ Jake wilde zijn pink terugtrekken, maar zijn dochter hield hem stevig vast. ‘Ze wil me niet laten gaan.’

‘Heel verstandig van haar,’ merkte Jianne op. ‘Dat zou ik ook niet doen.’

‘Ze is zo klein,’ fluisterde Jake, ‘en zo broos…’

Jianne vlijde haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Ze is sterker dan je denkt, hoor. Ze heeft het hart van haar vader, een hart waar anderen kracht uit putten. Het hart van een tijger.’

‘Oeps. Ik ben gewaarschuwd, bedoel je?’

‘Dat zou best eens kunnen,’ antwoordde Jianne. ‘Maar ik beschouw het als een zegen. Het is bovendien jouw schuld. Ik heb dan ook een naam bedacht waar kracht uit spreekt.’

‘Wat? Je wilt haar toch geen Tijger noemen, hoop ik?’

Jianne glimlachte fijntjes. ‘Wees maar niet bang, het is iets elegants en het betekent wilg. Hoe hevig de storm ook, een wilg zal niet breken; hij buigt. Liu in het Chinees. Liu Li, als je wilt, al wordt die tweede naam doorgaans aan een jongen gegeven. Li betekent kracht.’

‘Ik vind het wel een mooie naam,’ zei Jake. Hij keek naar zijn dochtertje. ‘Wat vind jij ervan, Liu Li? Ben je sterk genoeg om zo’n naam te dragen?’

‘Natuurlijk is ze sterk genoeg.’ Jianne kuste hem vluchtig op de wang en daarna op de mond. ‘Ze is toch een Bennett?’