Hoofdstuk 3

 

 

 

Het luxueuze penthouse van Madeline was zo ongeveer het tegenovergestelde van de spartaanse omstandigheden waaronder Jake woonde. Madeline verstond de kunst van het ontvangen als geen ander en stelde dan ook niet teleur toen Jake en Jianne rond het middaguur arriveerden. Ze knipperde maar één keer met haar ogen en deed vervolgens alsof het heel vanzelfsprekend was dat hij Jianne had meegenomen.

Luke bleef bewegingloos zitten toen hij Jianne aan de zijde van zijn oudste broer zag binnenkomen, net als Hallie. Pete wierp Jake een verwonderde blik toe, en Tristan keek alleen maar toe. Geen van de familieleden zei iets.

‘Jianne komt een tijdje bij me wonen,’ kondigde Jake aan.

Het was alsof iedereen zijn adem inhield. Het waren de partners die een einde aan de stilte maakten. De vrouw van Pete, Serena, kwam glimlachend naar Jianne toe, waarop Tris’ vrouw, Erin, zich bij hen voegde en een gesprek aanknoopte. Het gedrag van de Bennetts was geen kwestie van onbehouwenheid; ze moesten gewoon even wennen aan de nieuwe situatie.

‘Ze is nerveus,’ vertrouwde Jake Madeline toe, terwijl hij Jianne gadesloeg.

‘Ja, vind je het gek?’ vroeg Madeline. ‘Met uitzondering van Serena en Erin gaan jullie meteen spastisch doen zodra ze in de buurt is. Wat heeft ze in ’s hemelsnaam op haar geweten?’

Jake wierp haar een vernietigende blik toe.

‘Al goed. Je hoeft er ook geen antwoord op te geven,’ zei ze sussend, ‘maar als ik je een goede raad mag geven: als je wilt dat Jianne in dit gezelschap kan ontspannen, moet je bij jezelf beginnen. Als jij ontspannen bent, durft de rest ook weer normaal adem te halen. Wat kan ik je inschenken, wil je bier of iets sterkers?’

‘Een biertje graag.’

‘Mooi.’ Ze lachte zorgeloos. ‘Ik ga kijken of ik Ji kan verleiden om aan de champagne te gaan. Die lila das zou overigens alle verschil hebben uitgemaakt.’

‘Geen denken aan.’

‘Ik weet het,’ verzuchtte ze met een meewarige blik, ‘maar ik weet wel meer manieren om de zachte kanten van een man naar voren te halen.’

Een paar minuten later kreeg hij een baby met een engelachtig gezichtje in zijn armen geduwd. Toen Po naast hem kwam staan en zich over het kleine meisje heen boog, ving hij Madelines zelfvoldane blik op.

 

Het viel allemaal best mee, vond Jianne, totdat iemand baby Layla in Jakes armen legde. Vanaf dat moment moest ze vechten tegen de pijn en het verdriet die haar dreigden te overspoelen.

Het was moeilijk om te moeten aanzien met wat een natuurlijk gemak de man met wie ze uit liefde was getrouwd zijn kleine nichtje vasthield. Ze had zelf ook best kinderen gewild – weliswaar niet meteen nadat ze getrouwd was, maar ze had zich toch wel voorgesteld dat Jacob en zij later kinderen zou krijgen.

Glimlachend nam ze het glas champagne aan dat Madeline haar aanreikte. Hoewel het haar zwaar viel om mooi weer te moeten spelen, kon ze er maar beter aan wennen, want dit zou vast niet de laatste keer zijn dat ze in het gezelschap van Jacob en zijn familie verkeerde. Ze zou zich toch met hen moeten onderhouden.

Ze richtte haar aandacht op het groepje mensen dat bij haar stond, bij wie inmiddels ook Luke en Tristan zich hadden aangesloten. Ze gaf Erin een compliment over de bijzondere ringen die ze droeg, waarop Erin haar vertelde dat ze goudsmid was en de ringen zelf had gemaakt. Ze sprak over koetjes en kalfjes, zoals mensen die elkaar niet goed kennen meestal doen, en iedereen leek zich een beetje te ontspannen. Toen voegde Jacob zich bij hen met de slapende baby in zijn armen.

Er viel even een ongemakkelijke stilte, die Tristan doorbrak door te informeren of ze ooit haar opleiding visual design had afgemaakt.

‘Ja, die, eh… heb ik afgemaakt,’ hakkelde ze, verbaasd dat hij zich dat nog herinnerde. ‘Sindsdien werk ik ook als designer, vooral voor internationaal opererende bedrijven.’

‘Moet je dan werken voor je brood?’ vroeg Jake. ‘Je had toch eigen kapitaal? Wat is daarmee gebeurd?’

‘Dat heb ik geïnvesteerd. Meestal vermeerdert het zich dan vanzelf,’ antwoordde ze kalm, ‘maar het antwoord op je eerste vraag is: nee, ik hoef niet te werken voor mijn brood. Ik vind het fijn om te werken. Ik hou van mijn baan en vind het prettig iets nuttigs te doen.’

Jacob keek haar aan met een blik die geen enkele emotie verried.

‘Kun je je werk ook vanuit Singapore doen?’ vroeg Tristan.

‘Ja, hoor. Ik heb zowel hier als in Hongkong en Shanghai cliënten zitten, dus wat reizen betreft maakt het niets uit.’

‘Maar dan heb je kantoorruimte nodig,’ zei Jake.

‘Dat is al geregeld.’

‘O. En je zit daar wel veilig?’ wilde hij weten.

‘Zeker. Ik heb een eigen werkruimte in het kantorencomplex van mijn oom.’

De kleine Layla strekte plotseling een beentje uit en raakte haar oom vol op de kaak, tot grote hilariteit van haar drie andere ooms.

‘Die meid heeft talent,’ merkte Luke op. Hij keek Jianne aan. ‘Wil jij haar misschien ook even vasthouden?’

‘Wat?’

‘Wil je Layla even vasthouden?’ vroeg hij weer. ‘Je bent de enige die nog niet aan de beurt is geweest.’

‘Goed,’ mompelde Jianne. Ze dwong haar emoties in het gareel en slaagde erin een beleefde glimlach te produceren.

Voorzichtig legde Jacob de baby in haar armen. ‘Iedereen zal proberen haar aan je te ontfutselen,’ vertrouwde Jacob haar toe. ‘Maar laat je niets wijsmaken; je hebt recht op minstens een kwartier. Het is maar dat je het weet.’

‘Bedankt voor de tip.’ Glimlachend boog ze zich over het slapende wurm. ‘Ze is zo klein,’ fluisterde ze. ‘Ik durf bijna geen adem te halen uit angst dat ik haar breek.’

‘Dat gevoel ken ik.’

Iets in zijn stem deed haar opkijken, maar hij was al weggelopen. Po, de jongen die nooit iets ontging, wierp haar een razendsnelle blik toe, alvorens zijn leermeester te volgen.

 

De middag was voorbij voordat Jianne het goed en wel in de gaten had. Iedereen maakte zich klaar om naar het restaurant te gaan. Po had te kennen gegeven dat hij graag bij Luke en Maddy wilde blijven logeren en kreeg zijn zin. Daarna werden er taxi’s besteld waarmee het hele gezelschap – op Jake en Jianne na – naar het restaurant vertrok.

Hallie begon natuurlijk te protesteren toen Jacob haar apart nam om te zeggen dat hij niet van de partij zou zijn, maar hij legde haar met een veelbetekenende blik het zwijgen op.

Tegen de tijd dat Jake en Jianne goed en wel thuis waren, was het donker. Jake ontsloot de voordeur en deed het licht aan, waarna hij Jianne liet voorgaan. Na de voordeur weer zorgvuldig te hebben afgesloten, bracht hij de twee reistassen met haar spullen direct naar boven. Voor hij weer naar beneden ging, griste hij in de gauwigheid nog een paar kleren bij elkaar en zei dat hij even naar de Thai aan de overkant ging om wat te eten te halen.

‘Jake. Wacht even.’

Hij draaide zich langzaam naar haar om.

‘Ik vind toch dat jij eigenlijk gewoon in je eigen bed moet slapen en dat ik een van de logeerkamers moet nemen,’ zei ze.

‘Begin nu niet weer.’

‘Hoor eens, ik ben geen klein kind. Ik heb een eigen mening en ben vrij om die te uiten.’

‘Ik weet hoe je erover denkt. Ik heb vanochtend al gezegd dat je hier alleen kunt blijven als je mijn kamer neemt. Je zit hier veiliger dan beneden en een stuk comfortabeler bovendien.’

‘Maar het is jouw kamer.’

‘Nu niet meer. Was dat het?’

Nee. Ze wilde hem zo wanhopig graag aanraken… Ze raapte al haar moed bijeen en deed een stap naar hem toe. ‘Dank je wel, Jake,’ zei ze zacht. ‘Je weet niet half hoe blij ik ben dat je me wilt helpen.’

‘Geen dank.’

‘Het betekent heel veel voor me. Ik voel me hier veilig. Een stuk veiliger en zekerder dan ik me in lange tijd heb gevoeld.’

‘Je hebt zelf actie ondernomen,’ zei hij met een lachje. ‘Zoiets geeft altijd een goed gevoel.’

‘Maar dat heb jij mogelijk gemaakt.’ In een opwelling raakte ze zijn hand aan om te weten of achter die ongenaakbare beheerste buitenkant het vuur van vroeger nog altijd smeulde.

Dat was het geval.

Er ging een huivering door hem heen. Hij sloeg zijn ogen neer en trok als door een wesp gestoken zijn hand terug. ‘Niet doen.’

Jianne bleef hem rustig aankijken, al was ze de wanhoop nabij. ‘Het was geen uitnodiging tot intimiteit, Jacob. Het was gewoon een aanraking.’

‘Niet doen.’ Zijn ogen schoten vuur. ‘Niet hier. Niet wanneer we alleen zijn. Dat kan ik niet aan.’ Hij draaide zich om en maakte dat hij wegkwam.

Jianne haalde diep adem en kreunde. Jacobs woorden waren bedoeld als waarschuwing, maar gek genoeg gaven ze haar hoop. Ze keek de kamer rond. Het licht van de blauwe en rode neonletters op het reclamebord aan de overkant viel tussen de latten van de rolluiken naar binnen. Er waren geen gordijnen, dus echt donker was de kamer niet te maken. Het was even wennen. Het voordeel was dat ze niet in het donker overvallen kon worden.

Toen keek ze naar het bed. Jacobs bed. Hij had het beddengoed die ochtend verschoond; er lag nu een grijze sprei overheen. Haar blik bleef op de plank met boeken rusten en dwaalde naar de gemakkelijke stoel. De afdruk van zijn lichaam was in de leren bekleding achtergebleven. Ook zijn geur zweefde nog door de kamer.

Ze pakte haar tassen uit, legde haar nachthemd op bed en verdween met haar toilettas naar de badkamer. Zou Jacob nog altijd naakt slapen, vroeg ze zich af. Zelf sliep ze niet meer naakt sinds ze bij hem weg was.

Even later draaide ze de kraan open en stapte onder de koude douche. Jacobs appartement bood haar weliswaar niet de luxe die ze gewend was, maar er heerste hier wel de rustige sfeer van een eenvoudig leven. Onderdak, eten, discipline en een doel – meer had een krijger niet nodig. Zachtheid en mededogen leken hier niet thuis te horen. Leken, want in werkelijkheid was er wel degelijk plaats voor zachtheid en mededogen. Jacob had een warm hart en een sterke neiging om zich over degenen te ontfermen die bescherming nodig hadden.

Hij had ruimte gemaakt voor Po. En voor haar.

 

Het was wonderlijk hoeveel herinneringen er spontaan bovenkwamen. Zo koos Jake bij het opgeven van zijn bestelling automatisch Jiannes lievelingsgerecht: gestoomde groenten met rijst. Hoewel dat eigenlijk al meer dan genoeg was voor twee personen, nam hij er nog een garnalengerecht bij. Als hij straks tegenover de vrouw zat van wie hij ooit krankzinnig veel had gehouden, moest hij iets hebben om zijn aandacht op te kunnen richten, en wat was er dan beter dan het eten?

Terwijl hij buiten stond te wachten tot zijn bestelling klaar was, liet hij zijn blik door de straat gaan. Hij kende iedereen in deze buurt; een onbekende zou meteen opvallen. Als Zhi Fu zou proberen om hier een ruimte te huren vanwaar hij de ingang van de dojo in de gaten kon houden, zou dat niet lang onopgemerkt blijven. Gelukkig waren er meer manieren om de dojo binnen te komen en te verlaten – via de winkels en eethuisjes die uitkwamen op de zij- en achterafsteegjes. Po maakte actief gebruik van alle sluipwegen en had er waarschijnlijk intussen nog meer ontdekt. Als voormalige zakkenroller voelde hij zich niet op zijn gemak als hij niet minstens een handvol vluchtwegen kende.

Turend naar de door het zonlicht verbleekte houten jaloezieën van zijn appartement boven de dojo, vroeg hij zich af hoeveel inkijk hij had vanaf de overkant. Waarschijnlijk niet zoveel, mits de lamellen de juiste kant op stonden.

Zijn bestelling was klaar en de kok wenste hem smakelijk eten, waarna hij de straat overstak en deze keer via een van de zijsteegjes naar huis terugkeerde. De achterdeur was oud, en het slot was zo open te breken. Een alarmsysteem had hij niet. Misschien was het moment nu gekomen om er een te laten installeren.

Jianne deed de deur open nog voordat hij zijn sleutel in het slot had kunnen steken.

‘Wil je dat voortaan niet meer doen?’ vroeg hij.

‘Nou, zeg. Als ik in een gevangenis wilde wonen, was ik wel bij mijn oom gebleven.’

‘Als je hier wilt wonen, doe je wat ik zeg,’ zei Jake, terwijl hij de achterdeur afsloot en het eten op tafel zette. Te oordelen naar de frisse geur die ze verspreidde, had ze intussen gedoucht. Ze zag er ook weer verdraaid elegant uit in dat rokje met bijbehorend lijfje. Negeren, hield hij zich voor, net zoals hij moest negeren dat zijn hart op hol sloeg zodra hij haar alleen maar zag.

‘Nee echt, Jianne. Doe me een lol en doe voortaan pas open wanneer je weet wie er voor de deur staat, vooral als je alleen thuis bent. Maak er maar een gewoonte van.’

‘Het is anders vast geen gewoonte van jou,’ zei ze.

‘Ik heb dan ook geen last van een stalker.’ Hij rommelde in de keukenla en viste er lepels en vorken uit en een paar eetstokjes, voor het geval ze daar de voorkeur aan gaf.

Jianne zette het zoutvaatje op tafel en pakte een paar glazen uit het afdruiprek.

‘Wat drink je bij het eten?’ vroeg hij. ‘Je kunt kiezen tussen bier, whisky of water. En in de trainingszaal staat een automaat met blikjes cola en sportdrank. Als je iets anders wilt, haal ik het even bij de supermarkt om de hoek.’

‘Water is prima,’ zei ze. ‘Of bier, maar alleen als jij er ook eentje neemt.’

Hij pakte twee flesje bier uit de koelkast en herinnerde zich dat Jianne vroeger ook al orde in de chaos had weten te scheppen. Zo had ze geëist dat iedereen voor het eten zijn handen waste. Ze had er altijd van genoten om met zijn allen aan tafel te zitten, ook al was iedereen meer geïnteresseerd geweest in het eten zelf dan in het gezellig samenzijn.

‘Verdorie, geen kommen,’ mompelde hij, vergeefs zoekend in de keukenkastjes. ‘Die heeft Po vast gebruikt voor het mengen van meubelwas.’

‘Waarvoor?’ vroeg ze verwonderd, want ze had in het hele huis geen houten meubel aangetroffen.

‘Luke en Po hebben samen een bureau voor Po getimmerd, maar dat moest nog in de was gezet worden. Nou ja, als er geen kommen zijn, hebben we nog altijd borden om van te eten, al horen ze niet tot hetzelfde servies. Het is niet bepaald wat je gewend bent.’

‘Heb je me soms horen klagen?’ vroeg ze.

‘Nee, maar jij klaagt nooit,’ antwoordde hij. ‘Dat maakt het ook zo moeilijk om te weten wat je denkt en wat je wilt.’

‘Ik wil graag het bord met dat blauwe randje,’ zei ze doodkalm, waardoor het onmogelijk was om uit te maken of ze een geintje maakte of serieus was, of iets ertussenin. ‘En ik zou het fijn vinden als we nu aan tafel konden.’

Een tijdlang concentreerden ze zich op het eten, maar ze konden niet de hele tijd zwijgend tegenover elkaar blijven zitten. Uiteindelijk trok Jake de stoute schoenen aan, al was hij niet erg bedreven in praten over koetjes en kalfjes.

‘Waarom heb je eigenlijk voor Singapore gekozen?’ vroeg hij.

‘Omdat mijn oom en tante er wonen,’ antwoordde ze. ‘En ik heb hier een paar cliënten zitten. En ik wist dat jij hier zat. Het kon geen kwaad om Zhi Fu te doen geloven dat ik weer contact met jou zocht.’

‘Hoe wist je dat ik in Singapore zat?’

‘Van mijn neven. Ze wisten altijd waar je was en wat je deed.’

‘Hoe wisten ze dat?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ooit gehoord van internet?’

‘O.’ Het idee dat ze een privédetective hadden ingehuurd kon dus de prullenbak in. ‘Ja, natuurlijk.’

‘Zo’n wereldtitel trekt de aandacht, hoor,’ hernam ze met een klein lachje. ‘Weet je dat je fans een site voor je hebben gemaakt? Compleet met foto’s?’

‘Vind je het goed om het daar niet over te hebben?’ vroeg hij. ‘Liefst nooit meer.’

Grijnzend klemde Jianne een garnaal tussen haar eetstokjes. ‘Ik heb nooit geweten wat je nu eigenlijk met je leven wilde, afgezien van toernooien winnen en kampioen worden. Maar lesgeven lijkt je op het lijf geschreven.’

‘Ik ben anders nooit van plan geweest om les te gaan geven,’ bekende hij ruiterlijk. ‘Na het winnen van mijn eerste wereldtitel belandde ik hier. Ik had het even gehad met al die competities en zocht de oude sensei op die bereid was me te helpen om mijn techniek te verbeteren. Een week ben ik toen gebleven. Ik voelde me herboren. Drie maanden later kwam ik weer. Daarna kwam ik terug wanneer ik maar even in de gelegenheid was. Toen de oude sensei besloot om de school van de hand te doen en terug te keren naar zijn geboorteplaats, wist ik dat dit was wat ik wilde. Het had niet op een beter moment kunnen komen; Hallie en mijn broers waren volwassen, en ik had thuis geen verplichtingen meer. Dus ik deed een bod.’

‘Heb je nooit eens heimwee naar Australië?’

‘Nee.’

‘Maar je familie zal je toch wel missen?’

‘Ach, Luke zit ook hier in Singapore. De rest spreek ik regelmatig via de telefoon.’

‘En je vader? Belt hij je ook wel eens?’

‘Niet zo vaak, nee.’

‘Is hij nooit over de dood van je moeder heen gekomen?’

Hij schudde zijn hoofd.

‘Heb je hem eigenlijk ooit vergeven dat hij je in de steek liet toen je hem het hardst nodig had?’

‘Wat denk je?’

‘Ik weet het niet, daarom vraag ik ernaar.’ Ze keek hem ernstig aan. ‘En mij? Heb je mij vergeven?’

‘Jianne…’ Wat moest hij daar nu op antwoorden? ‘Ik heb nooit beseft wat ik van je vroeg, toen ik vroeg of je bij ons wilde komen wonen. We hebben je maar laten aanmodderen en je op geen enkele manier gesteund. Dat is iets wat ik vooral mezelf verwijt. Ik kon het je ook niet kwalijk nemen dat je besloot om weg te gaan.’ Nou ja, een klein beetje dan.

Jianne nam nog wat groenten bij het restje garnalen op haar bord.

‘Wat eet je weinig,’ zei Jake met een blik op de enorme hoeveelheid eten die over was.

Ze ging niet op zijn opmerking in. ‘Waarom heb je besloten me te helpen?’

‘Waarom? Omdat je hulp nodig had.’

‘Is dat de enige reden?’

‘Misschien omdat ik nu eenmaal graag de strijd aanga.’

‘Dat is niets nieuws,’ mompelde ze lichtelijk geïrriteerd.

Hij glimlachte meewarig. ‘Het spijt me dat ik je teleurstel.’ Ze vond het vroeger al vreselijk dat hij zoveel tijd en energie stak in het beoefenen van de oosterse vechtsporten. Ze kon ook niet weten dat dit de enige manier was om zijn agressie in te tomen, agressie die hij anders wel eens zou kunnen uitleven op de mensen om wie hij gaf. Toen had hij niet geweten hoe hij haar dat moest uitleggen, en nu wist hij het nog steeds niet. ‘Misschien zag ik het als een nieuwe uitdaging. En misschien heb ik ja gezegd omdat ik vind dat ik je iets verschuldigd ben, ongeacht wat je van me vroeg.’

Jianne zette grote ogen op, opende haar mond en sloot hem weer. ‘Dat had ik eerder moeten weten, zeg,’ zei ze met een geamuseerde blik in haar ogen. ‘Wie had dat ooit gedacht? Ik zeker niet, gezien onze relatie… Het is even wennen, maar ik moet zeggen, het heeft wel wat, zo’n slaaf die altijd voor je klaarstaat.’

‘Wat nou slaaf? Hallo, je bent keizerin Wu niet, prinses,’ waarschuwde hij. ‘Pas op, hoor. Dat loopt niet goed af.’

‘Och, dat weet ik zo net nog niet. Ik zie jou hier al rondlopen met alleen een lendendoekje voor,’ zei ze. ‘Glimmend en glibberig van de olie…’

‘Dat mocht je willen.’

‘Maar, eh… begrijp ik het goed dat je bereid bent om orders uit te voeren?’ vroeg ze liefjes.

Jake staarde haar al kauwend aan.

‘Ik vraag het maar even,’ zei ze. ‘Het zou toch jammer zijn als ik het verkeerd had begrepen.’

 

Jake wilde niet dat Jianne hielp met afwassen, maar hij maakte geen bezwaar toen ze de tafel afruimde en de restjes eten in de koelkast zette. Zo’n eenvoudige keuken had beslist zijn voordelen, bedacht ze. De boel was binnen de kortste keren weer aan kant. Jammer alleen dat Jake zich nu weer in stilzwijgen hulde. Ze had juist het idee dat hij zich tijdens het eten een beetje was gaan ontspannen. Kennelijk zat ze ernaast.

‘Heb je hier een geluidsinstallatie?’ vroeg ze. ‘Ik zou wel zin hebben in wat muziek.’

‘Daarvoor zul je naar boven moeten,’ zei Jake. ‘Daar staat een geluidsinstallatie.’ Niet bepaald een subtiele manier om kenbaar te maken dat hij alleen wilde zijn. ‘Ga je gang, hoor. Ik moet zo toch nog even mijn administratie bijwerken,’ voegde hij eraan toe. ‘En daarna duik ik mijn bed in.’

‘Heb je nog iets nodig uit je kamer?’ vroeg ze. ‘Kleding, toiletspullen?’

‘Nee, voor vanavond heb ik alles. Morgen haal ik de rest wel naar beneden, wanneer jij op je werk bent. Of ga je morgen niet werken?’

‘Jawel.’

Hij leek bijna opgelucht.

‘En wanneer is dat feest waar ik mee naartoe moet?’ vroeg hij.

‘Aanstaande vrijdag.’

‘Hm. Misschien moeten we ons voor die tijd maar eens een keer in het openbaar vertonen,’ zei hij met zichtbare tegenzin. ‘Eens kijken wat er gebeurt.’

‘Goed.’ Het was op zich een goed idee, maar ze verwachtte er niet veel van. ‘Nou, welterusten dan maar.’

‘Slaap lekker.’ Jake knikte en keerde haar de rug toe.

Eenmaal boven dook Jianne meteen de badkamer in. Ze poetste haar tanden en vlocht haar haren om te voorkomen dat ze de volgende ochtend wakker werd met een ragebol. Na haar nachthemd te hebben aangetrokken, kroop ze tussen de lakens.

Jacobs bed. Onwillekeurig dacht ze terug aan de beginperiode van hun huwelijk. Ze had toen niet genoeg van hem kunnen krijgen, verslaafd als ze aan hem was geweest. Ze was dan niet opgewassen geweest tegen het leven te midden van zo’n stelletje opgeschoten jongeren, mocht dan geen verstand hebben gehad van het huishouden, maar in bed was ze Jacobs gelijke geweest.

De slaap wilde maar niet komen. Om twee uur wierp ze het beddengoed van zich af en begon in de kamer heen en weer te lopen. Ze streek met een vinger over de zijden wandtapijten. Een tijdje zat ze in Jacobs luie stoel naar de ruggen van zijn boeken te staren. Ze legde haar hoofd tegen de rugleuning en sloot haar ogen. Zijn geur hing nog altijd in de kamer. Ze wenste dat hij er zelf was.

Ze was net bezig in slaap te vallen, toen ze werd opgeschrikt door een vaag geluid dat van beneden leek te komen. Het klonk als gebonk en was regelmatig.

Ze opende de deur en sloop geruisloos de trap af. Halverwege liet ze zich op een tree zakken. In het halfduister was een man te onderscheiden. Jacob. Hij had alleen een trainingsbroek aan en stond met zijn rug naar haar toegekeerd. En hij sloeg fanatiek tegen een zware zak, die aan een touw aan het plafond hing.

Geconcentreerd, doelgericht, beheerst.

Na hem een paar minuten te hebben gadegeslagen keerde Jianne terug naar haar bed. Ze sloot haar ogen en luisterde naar het eentonige ritmische gebonk, maar de slaap bleef uit.