Hoofdstuk 2

 

 

 

Na het ongemakkelijke onderonsje met Jacob vond Jianne het wel welletjes. Ze nam afscheid van Luke en Madeline en de rest van de familie en wierp een laatste vertederde blik op baby Layla, die weer in slaap was gevallen. Hallies uitnodiging om de volgende dag samen met de familie mee uit eten te gaan sloeg ze af. Ze liet haar oom en tante weten dat ze naar huis wilde, waarop haar oom meteen zijn chauffeur belde met het verzoek om haar op te komen halen.

Niet ver van de ingang van het hotel zag ze een wat slungelachtige figuur in een smetteloos pak rondhangen, die haar bekend voorkwam. Ze hield prompt haar pas in en sprak de jongen aan. ‘Hou je niet zo van feestjes?’ informeerde ze vriendelijk.

Po schudde zijn hoofd en bestudeerde haar gezicht. Ze had de indruk dat hij iets op zijn lever had, al zou ze niet kunnen bedenken wat. Ze wist nauwelijks meer van hem dan zijn naam. Bovendien wist ze niet goed wat ze met jongeren aan moest. Dat was vroeger ook al het geval geweest, iets wat Jakes broers en zus hartgrondig zouden kunnen beamen.

‘Vervelend dat je door ons gesprek in de problemen bent geraakt,’ zei ze.

Er flitste een onzekere uitdrukking over Po’s gezicht. ‘Inderdaad.’

‘Is dit de eerste keer dat Jake je een gebrek aan respect verwijt?’ Hij, Jacob, de hardvochtige sensei, de hoeder van zwerfjongeren, de beschermer van de zwakkeren.

‘Nee,’ antwoordde Po. ‘Niet dat ik het snap. Ik kan niet zoveel met dat woord respect.’

‘Noem dan eens een woord waar je wel iets mee kunt?’

De jongen dacht een ogenblik na. ‘Nodig hebben,’ antwoordde hij toen.

‘Dan lijken we meer op elkaar dan je zou denken,’ zei Jianne met een samenzweerderig lachje. ‘Leuk met je kennis te hebben gemaakt, Po van de dojo. Mocht je me ooit nodig hebben, dan weet Madeline wel waar ze me kan bereiken.’

‘Doet Jake dat dan ook als hij je nodig heeft?’

‘Ach, weet je, Po…’ Hoe moest ze dit nu uitleggen? ‘Jake heeft altijd geweten hoe hij me moest bereiken.’

 

Een paar minuten nadat Jianne het feest had verlaten, hield Jake het ook voor gezien. Hij vroeg zich af waar Po heen was gegaan toen hij eerder op de avond de zaal uit was gestormd. Tot zijn opluchting was de jongen niet terug naar Bugis Street gevlucht of naar een van zijn andere schuilplaatsen; hij bleek zich tot zichtbaar ongenoegen van de portier in de buurt van de ingang van het hotel op te houden. Het was dat hij er zo netjes uitzag, maar anders zou hij allang weggestuurd zijn, vermoedde Jake.

Toen zijn motor werd voorgereden door iemand van het hotelpersoneel, zette Jake zijn helm op. Hij keek naar Po en hield de andere helm – nog niet zo lang geleden aangeschaft – omhoog. ‘Ga je mee?’

‘Wil je me dan nog als leerling?’ vroeg Po.

‘Wil je doorgaan met karateles?’

De jongen knikte.

‘Dan spreken we het volgende af. Als ik je ooit op diefstal betrap, kun je onmiddellijk vertrekken. In alle andere gevallen krijg je één keer een waarschuwing. En verder geen gesnuffel meer in andermans spullen. Is dat duidelijk?’

Po knikte weer.

‘Vooruit, we gaan naar huis.’

De jongen wist niet hoe gauw hij achter op de motor moest klimmen. Hij klemde zich stevig aan Jake vast en liet hem de hele weg naar huis niet meer los. Toen Jake die nacht, overspoeld door herinneringen aan vroeger, de slaap niet kon vatten en daarom besloot om maar wat te gaan trainen, voegde een tengere schaduw zich zonder iets te zeggen bij hem.

 

Broers bleken zo hun nut te hebben, ontdekte Jake toen Luke de volgende ochtend al om halfzeven in de dojo verscheen, uitgerust en goedgehumeurd.

‘Tot hoe laat zijn jullie gisteravond doorgegaan?’ vroeg Jake.

‘O, tot een uur of twee.’

‘Wat doe jij hier dan zo vroeg? Heeft Madeline je er soms uitgegooid?’

‘Madeline is tai chi aan het doen.’ Luke geeuwde vol overgave. ‘Ik had behoefte aan iets pittigers, en toevallig wist ik precies waar ik dat kon vinden. Ben je in voor een robbertje?’

Jake glimlachte. ‘Goed. Om jou een plezier te doen.’ Als hij met zijn leerlingen sparde, moest hij zich altijd inhouden; met Luke daarentegen kon hij zich volledig uitleven. Een man vocht soms om te winnen, soms om zijn techniek te perfectioneren, soms om het beest in zichzelf te temmen en soms, zoals nu, om te vergeten.

‘En hoe was het?’ informeerde Luke, terwijl hij zijn T-shirt en zijn schoenen uittrok.

‘Hoe was wat?’

‘Hoe was het om Jianne weer te zien?’

‘Gewoon. Precies zoals te verwachten was,’ antwoordde Jake.

Luke maakte zijn schouderspieren los en deed wat rek- en strekoefeningen. ‘Je hebt anders een tijd met haar staan praten.’

‘Ben je nu gekomen om te vechten of om me uit te horen?’

‘Allebei natuurlijk. Ik ben hier in de eerste plaats voor jou, jochie. Onthoud dat.’

Jake schonk zijn broer een grijns die weinig goeds beloofde. ‘Wanneer is jullie bruiloft ook alweer?’

‘Over drie weken.’

‘In dat geval zal ik mijn best doen om je niet al te erg toe te takelen,’ zei hij, terwijl zijn vuist Lukes kaak raakte.

Luke gaf zijn broer op zijn beurt een knietje, dat de laatste handig ontweek. Hij liet er een elleboogstoot op volgen, die minstens tot een gekneusde rib had geleid als hij raak was geweest. Ze waren begonnen.

Ze wierpen zich met hart en ziel in de strijd en wilden geen duimbreed wijken. Jake was technisch de betere van de twee, maar Luke was onberekenbaar en kon heel onverwacht uit de hoek komen. Een dergelijke inspanning was precies wat Jake nodig had om zichzelf te bevrijden van de geest die zijn denken dreigde te beheersen. De geest die Ji heette.

Hij wist dat hij er niet zonder kleerscheuren van af zou komen – niet van het weerzien met Jianne en niet van het gevecht met zijn broer. Ze belandden onzacht op de vloer. Luke kreunde, en Jake zag sterretjes.

‘Ben je van plan om een beetje op haar te letten?’ vroeg Luke, nadat hij zich had losgeworsteld en overeind was gekomen.

‘Daar wil ze niet van horen,’ antwoordde Jake, die niet de moeite nam om op te staan en zijn broer met een snelle beweging van zijn been opnieuw onderuithaalde. ‘Waarom vergeet je toch altijd de achterkant van je knieën te beschermen?’

‘Omdat ik graag naar jouw plafond staar.’ Deze keer bleef Luke liggen.

Jake deed één poging om op te staan, maar zag er meteen weer van af.

‘Het lijkt me toch verstandig om een oogje in het zeil te houden,’ zei Luke.

‘Maar dat wil ze helemaal niet.’

‘Sinds wanneer laat jij je daardoor tegenhouden?’

‘Moet je horen, jij bent familie; logisch dat ik me verantwoordelijk voor je voel.’

‘En Jianne is geen familie? Heb je dan besloten te scheiden?’

Jake hield zijn broer met een knie tegen de grond en greep hem bij zijn keel.

‘Foute conclusie, begrijp ik,’ bracht Luke gesmoord uit.

Jake liet hem los en kwam overeind, waarop hij zijn broer hielp op te staan. ‘Sorry.’

‘Geeft niets,’ raspte Luke. ‘Ik mankeer niets. Zijn we klaar?’

‘Wat mij betreft wel. Blijf je ontbijten?’

‘Alleen als je pijnstillers serveert.’

‘Watje.’

‘Zakkenwasser.’

Jake wierp een meewarige blik op zijn broers gezicht, waarop zich een flinke blauwe plek begon af te tekenen. ‘Je zult er in elk geval gekleurd uitzien op je huwelijksdag.’

‘Idioot,’ mopperde Luke, naar de deur strompelend. ‘Dus wat gaat er nu gebeuren? Ben je van plan weer met Jianne om te gaan? Haar regelmatig te bellen? Met haar in het openbaar te verschijnen?’

‘Daar zal ze niets voor voelen.’

‘Dat zul je nooit weten, tenzij je het haar vraagt,’ zei Luke. ‘Ik vraag Maddy straks wel even om eens poolshoogte bij Jianne te nemen. Om te informeren of ze nog onverwachte telefoontjes heeft gekregen, of er nog cadeaus bezorgd zijn. Grote cadeaus, daar houdt Jiannes aanbidder volgens Maddy van. Vorige week nog stuurde hij haar een trouwjurk – op maat gemaakt. Ze heeft hem meteen per koerier teruggestuurd.’

‘Nou, zeg! Heeft hij haar een trouwjurk gestuurd?’

‘Het verhaal is nog niet afgelopen,’ zei Luke. ‘De koeriersdienst keerde onverrichter zake terug. Er bleek niemand met die naam op het opgegeven adres te wonen. Toen Ji dat door vrienden in Shanghai liet controleren, bleek de goede gever er nog gewoon te wonen. Intussen zit het arme kind natuurlijk vreselijk met die jurk in haar maag. Haar oom zit erover te denken om dat ding hoogstpersoonlijk terug te bezorgen. Hij twijfelt alleen nog of hij hem niet eerst nog even aan flarden moet scheuren.’

‘Wat is het probleem? Of hij daarvoor een schaar of een mes zal gebruiken?’

Luke trok een mondhoek op, wat hem een boze blik van zijn broer bezorgde.

‘Jianne heeft geen behoefte aan mijn hulp,’ zei Jake, terwijl hij zich over het ontbijt ontfermde. ‘Bovendien heeft ze haar oom om haar te beschermen, en Madeline, en jou. Hoeveel mensen heeft ze nog meer nodig?’

Luke zette een stel koffiemokken op tafel. ‘Nou, volgens sommigen één, namelijk jou.’

 

Het was iets over negenen toen Luke de dojo verliet, weliswaar een beetje mank, maar met een goed gevulde maag. Jake sloot de deuren achter hem; de dojo was op zondag gesloten, zodat hij in elk geval één dag helemaal voor zichzelf had. Nog geen tien minuten daarna ging de telefoon. Hallie. Ze probeerde een afscheidsetentje voor de familie te organiseren voordat iedereen weer zijns weegs zou gaan. Vervolgens belde Madeline, die iedereen uitnodigde voor een geïmproviseerde lunch.

Toen de telefoon kort daarop voor de derde keer rinkelde, wilde Jake hem eigenlijk het liefst laten overgaan, maar hij nam uiteindelijk toch op. Hij zou zich vreselijk schuldig voelen als later bleek dat het Pete of Tris was geweest.

Bij het horen van Jiannes stem liet hij de telefoon bijna uit zijn hand vallen. ‘Problemen?’ vroeg hij, zodra hij zijn stem had hervonden.

‘Neem je altijd op met die tekst?’ vroeg ze.

‘Het wil wel eens voorkomen, ja.’

‘En wat krijg je dan zoal te horen?’

‘In de meeste gevallen een variant op: “Ik heb een vrouw leren kennen die ik maar niet kan vergeten”.’

‘Nou, in mijn geval is daar geen sprake van.’

Er viel een ongemakkelijke stilte.

‘Waar ben je?’ vroeg Jake toen. ‘Zit je ergens waar je veilig bent?’

‘Ik sta voor de deur,’ antwoordde Jianne met een waardigheid die alleen zij bezat. ‘En ik wil graag naar binnen.’

Hij was al onderweg om open te doen. Nadat hij haar binnen had gelaten, wierp hij snel even een blik naar buiten om zich ervan te vergewissen dat ze niet gevolgd was. Toen pas sloot hij de deur.

Ze had een limoenkleurige zomerjurkje aan, en haar gitzwarte haren werden uit haar gezicht gehouden met behulp van een paar ebbenhouten kammen. Het handtasje dat ze bij zich had, hield ze als een schild voor haar borst.

Hij gebaarde haar voor te gaan naar de trainingszaal. Bij het zien van haar haren – een golvende waterval, die bijna tot aan haar billen reikte – sloot hij zijn ogen en deed een schietgebedje. Zijn lichaam reageerde enthousiast, maar werd tot de orde geroepen door zijn geest. Was het dan nog niet tot hem doorgedrongen dat sommige dingen te breekbaar waren om door een man als hij te worden aangeraakt?

‘Wat heeft hij gedaan?’ vroeg hij stug. ‘Die ongewenste aanbidder van je.’

‘Hoe weet je dat hij de reden is waarom ik hier ben?’ vroeg ze, terwijl hij haar het keukentje binnen liet.

Hij had geen zitkamer; hij had niet eens een recreatieruimte. Er waren alleen een paar kleine, spaarzaam gemeubileerde gastenkamers voor eventuele logés en cursisten van buiten de stad. Zijn appartement bestond uit een grote kamer boven de trainingszaal.

‘Wat voor andere reden zou je hebben om hier te komen?’ vroeg hij op zijn beurt. ‘Gisteravond gaf je te kennen dat mijn gezelschap wel het laatste was waaraan je behoefte had, en vandaag sta je opeens op de stoep. Kennelijk is de balans naar de andere kant doorgeslagen, en aangezien ik niets bijzonders heb gedaan, moet hij de schuldige zijn.’

‘Door jou slaat de balans altijd door naar de andere kant, Jacob. Dat hoort nu eenmaal bij je.’ Haar blik gleed over het gehavende tafelblad en het samenraapsel van stoelen.

‘Ga toch zitten,’ zei hij haastig, alsof hij zich opeens herinnerde dat hij ooit manieren had geleerd. ‘Wil je misschien iets drinken?’

Ze ging op het randje van de tafel zitten. Nee, ze wilde niets drinken. Jake ging met zijn rug tegen het aanrecht staan, sloeg zijn armen over elkaar en keek haar afwachtend aan.

‘Hij is hier,’ zei ze kalm. ‘Zhi Fu. Ik ontving vanochtend een uitnodiging van hem voor een housewarmingparty hier in Singapore.’

‘Hij is je dus achternagereisd.’ Dit was een ontwikkeling die Jake allerminst beviel, al keek hij er niet echt van op. ‘Tja, dat was te verwachten.’

‘Ik had gehoopt dat zijn zakelijke connecties dat zouden verhinderen,’ mompelde Jianne. ‘Daar had ik eigenlijk op gerekend.’

‘Dus, wat nu?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Ik was van plan om zijn uitnodiging af te slaan – dat doe ik namelijk altijd – maar mijn oom dacht dat het misschien tijd werd om nu eens een ondubbelzinnige boodschap af te geven. Hij stelde voor dat ik deze keer naar Zhi Fu’s feestje zou gaan. Samen met jou.’

‘In de tegenaanval,’ zei Jake. ‘Dat mag ik wel.’

Jianne glimlachte. ‘Dat verbaast me niets.’

‘Is dat een compliment?’ vroeg hij. ‘Waarschijnlijk niet, hè?’

‘Dat mag je zelf uitmaken,’ antwoordde ze. ‘Waar het om gaat, is dat ik iemand nodig heb om me te beschermen, iemand die de oosterse vechtkunst als geen ander beheerst. En ik ken maar één persoon die dat doet: jij. Zhi Fu is hier in Singapore. Hij heeft het huis tegenover dat van mijn oom en tante gehuurd, dus hij weet precies wanneer ik thuis ben en wanneer niet, net als in Shanghai.’

Jianne moest zich een opgejaagd dier voelen! Jakes beschermingsinstinct werd onmiddellijk wakker.

‘Ik kan wel aan de andere kant van Singapore gaan wonen, maar volgens mijn oom zal Zhi Fu me binnen de kortste keren volgen.’

‘Ik denk dat je oom gelijk heeft.’ Hij bestudeerde haar gezicht. Ze had donkere kringen onder haar ogen. Naar haar delicate kaaklijn en die welgevormde roze lippen probeerde hij niet te kijken. ‘Kun je geen straatverbod aanvragen?’

‘Dat kan alleen als hij me bedreigt, maar zoals ik gisteravond al zei, hij doet in wezen niets verkeerds,’ antwoordde ze moedeloos. ‘Wettelijk gesproken dan. Je kent hem niet. Hij is een geboren manipulator. Hij weet precies hoe hij mensen moet overtuigen. Hij doet zich heel charmant voor en biedt vrij snel zijn diensten aan om zo guanxi te creëren. Wie er gebruik van maakt, staat bij hem in het krijt. Zo pakt hij dat aan. Het is een succesvolle strategie, want hij trekt altijd aan het langste einde.’

‘Hoelang is dit al gaande?’

Ze antwoordde niet.

‘Ji?’

‘Een jaar of vijf,’ antwoordde ze met onvaste stem. ‘Het duurde even voordat ik doorhad waar hij mee bezig was en wat hij precies deed. Mijn vader verklaarde me eerst voor gek, maar toen ook hij in Zhi Fu’s web verstrikt raakte, moest hij me gelijk geven. Alleen was er toen niets meer aan te doen. Ik ben er zo langzamerhand doodziek van. Ik wil weer gewoon kunnen leven. Hier moet een einde aan komen.’ Ze stak strijdlustig haar kin naar voren.

‘Wat verwacht je precies van me, Ji?’ vroeg Jake. ‘Moet ik met je mee naar dat feest van hem? Prima, geen punt. En verder?’

‘Ik wil dat hij de indruk krijgt dat we hebben besloten ons huwelijk nieuw leven in te blazen.’ Ze bloosde, maar bleef hem recht in het gezicht kijken. ‘Ik wil dat jij laat zien dat je… dat je…’

‘Dat ik me voortaan over je ontferm?’ vroeg hij.

‘Onder andere.’

‘Wat dan nog meer?’ drong hij aan.

‘Ik kan niet langer bij mijn oom en tante blijven wonen, nu Zhi Fu me ook daar constant in de gaten houdt. Dat is gewoon niet vol te houden.’

Of ze was in de loop van de jaren uit haar schulp gekropen, of het water stond haar echt aan de lippen, dacht Jacob, want de Jianne van twaalf jaar daarvoor was altijd een toonbeeld van onverstoorbaarheid geweest.

‘Ik moet ergens anders naartoe, ergens waar ik me veilig voel.’ Ze keek hem doordringend aan.

Jacob voelde al wat er ging komen. ‘O, nee,’ zei hij. ‘Je speelt toch niet met de gedachte om bij mij in te trekken?’

‘Volgens Madeline zijn er een paar logeerkamers in dit huis.’

‘Dat klopt, maar… Je hebt ze niet gezien. Het zijn piepkleine, eenvoudig ingerichte kamertjes waarin alleen het hoognodige in staat.’

‘Ik heb ook niet veel nodig.’

‘Er is hier geen kok en geen schoonmaakster. Ik woon hier met Po. Verder lopen mijn leerlingen hier de hele dag in en uit. Po is een nachtuil. Als ik de slaap ook niet kan vatten, staan we samen op de mat – midden in de nacht. En dit hier is de keuken, tevens eetkamer, zitkamer en studeerkamer.

Ze gaf geen krimp.

Hoe kon ze nu denken dat ze het hier uit zou houden, vroeg hij zich af. Haar zo nu en dan begeleiden naar een of andere gelegenheid was geen probleem, maar haar bij zich in huis nemen? ‘En als je de badkamers ziet…’

‘Als je er niets voor voelt om me tijdelijk in huis te nemen, zeg dat dan gewoon,’ zei ze ijzig kalm. ‘Ik besef dat het veel gevraagd is. Je privacy geef je niet zomaar op, dus als je er niets voor voelt, dan heb ik daar alle begrip voor.’

‘Maar waar ga je dan heen?’

Daarop moest ze het antwoord schuldig blijven.

‘Je zult het hier geen vierentwintig uur uithouden,’ zei hij weer. ‘Het is hier warm, lawaaiig, het stinkt naar zweet, en het gaat er ruw aan toe. We zitten pal aan de straat, bepaald geen rustige straat ook.’

‘Ik zal er wel aan wennen.’

Waarom wees hij haar verzoek niet gewoon van de hand, vroeg Jake zich af, intussen bedenkend welke kamer hij haar moest toewijzen en hoe hij haar het best kon beschermen. Hij begon onrustig de kleine keuken op en neer te lopen.

‘Kom mee,’ mompelde hij ten slotte, waarop hij haar voorging naar zijn privévertrek, dat zich boven de trainingszaal bevond.

Het was één grote, spaarzaam ingerichte, rechthoekige ruimte met een kale plankenvloer. Op het keurig opgemaakte bed lag een marineblauwe sprei met een paar dito kussens. De doucheruimte en wc waren van elkaar gescheiden door een halve muur en een geïmproviseerd kamerscherm om enige privacy te hebben. De hoog in de twee lange wanden geplaatste ramen waren voorzien van houten jaloezieën; het onderste gedeelte van een van de wanden was bedekt met een verzameling op zijde geschilderde klassieke strijdtaferelen. Tegen een andere muur was een boekenplank bevestigd, die zo vol boeken stond dat hij doorboog, en verder stond er een gemakkelijke stoel met een schemerlamp. Aan de andere kant van de kamer bevond zich een kleine berging, waar hij zijn kleding en de rest van zijn weinige bezittingen bewaarde.

‘Het stelt niet veel voor, maar het is wat comfortabeler dan die hokjes beneden,’ zei hij.

‘Maar…’ Jianne keek de kamer rond.

Ze vond het hier ongetwijfeld een armoedige bedoening, dacht hij knarsetandend.

‘Dit is jouw privédomein. Ik –’

‘Ik verhuis naar beneden. Ik zal zo even mijn spullen weghalen.’

‘Nee,’ zei ze gedecideerd. ‘Ik wil niet hebben dat je je bed aan me afstaat. Dat is absoluut niet de bedoeling. Geef me nu maar gewoon een van die kamertjes beneden. Meer heb ik echt niet nodig.’

Jake hield voet bij stuk. ‘Ik kan je alleen deze kamer aanbieden, Jianne. Dus je slaapt hier of je vertrekt weer. Je mag kiezen.’

Ze aarzelde een ogenblik. ‘Akkoord,’ zei ze toen. ‘Natuurlijk zal ik je ervoor betalen,’ voegde ze er haastig aan toe, en ze noemde een bedrag waarvoor ze een week in een vijfsterrenhotel kon verblijven.

‘Hou je geld maar,’ zei hij nors. ‘Ik wil het niet hebben.’

Jianne kromp ineen alsof hij haar had geslagen.

Van frustratie klemde Jake zijn kaken opeen. ‘Moet je nu echt elke keer ineenkrimpen als ik naar je kijk?’

‘Trek dan ook niet zo’n chagrijnige kop bij alles wat ik zeg,’ wierp ze tegen. ‘Voor zover ik weet, is het heel normaal om huur te betalen als je in een huis woont dat niet van jou is. Waarom reageer je zo beledigd als ik aanbied huur te betalen? Jij mag dan een gevoel van eigenwaarde hebben, maar dat heb ik net zo goed.’

Geld was een heikel punt in hun relatie geweest. Niet in het begin, maar wel nadat Jianne, toen ze al zes maanden getrouwd waren geweest, zich had laten ontvallen dat ze uit een bijzonder gefortuneerde familie kwam en zelf ook het nodige bezat. Het feit was aan het licht gekomen toen ze hem had voorgesteld op haar kosten een huishoudster te nemen om haar te helpen bij het huishoudelijke werk en bij de zorg voor zijn zusje en zijn drie broers.

Ze had het vele werk niet aangekund – ze was ook absoluut niets gewend geweest – maar Jake had het niet willen hebben. Hij had haar voorstel als een belediging opgevat. Er was geen huishoudster gekomen. Dus had Jianne eenzaam en onbegrepen verder geworsteld, totdat ze er ten slotte aan onderdoor was gegaan. Het was bepaald geen periode waarop de familie Bennett met trots kon terugzien.

‘Goed dan,’ zei Jake. ‘Als je graag iets wilt bijdragen aan het huishouden, ga je gang. Er komt dagelijks iemand om de boel schoon te maken. Als je wilt, vraag ik hem voortaan ook deze kamer te doen. Maar een paar honderd sing per week lijkt me ruim voldoende. Als je dat te weinig vindt, kan ik je een rekeningnummer geven waar je wat op kunt storten. Het is een rekening die ik heb geopend op naam van Po.’

Het leek hem een goed compromis. Niemand kon beweren dat Jacob Bennett niet van zijn fouten leerde.

Ze bleef hem een lange tijd zwijgend aankijken. Toen knikte ze. ‘Goed, dat zal ik doen.’

Jake kon bijzonder snel handelen als hij dat nodig vond, iets waarvan zijn tegenstanders konden getuigen. Ook Jianne kon erover meepraten. Destijds had hij haar nog geen vijf minuten het hof gemaakt, of hij had al een ring aan haar vinger geschoven. Daarna had hij zich voorgenomen om voortaan eerst even goed na te denken alvorens belangrijke beslissingen te nemen. ‘Weet je oom dat je bij me intrekt?’ vroeg hij.

‘Ja.’

‘En hij gaat ermee akkoord?’ Hij wist wat het was om afgekeurd te worden door de familie Xang. Nu wilde hij van tevoren weten wat hem te wachten stond.

‘Ja. Wat je ook doet, hij zal je geen strobreed in de weg leggen.’

‘En je vader?’

‘Mijn vader kan me niet helpen,’ antwoordde ze op vlakke toon.

‘Lijkt het je niet beter om hier nog eens even goed over na te denken?’ vroeg hij.

‘Als ik erover ga nadenken, weet ik niet of ik het doe.’

‘Maar dat zegt toch genoeg?’

‘Ja.’ Er speelde een glimlachje om haar lippen. ‘Het zegt dat ik er vooral niet over moet nadenken.’

 

Onder het genot van een kop thee spraken ze af dat Jianne diezelfde middag nog bij hem zou intrekken. Ze zou hem moeten vergezellen op zijn lunch- en dinerafspraken, want hij wilde haar niet thuis alleen achterlaten – in elk geval niet zolang die stalker van haar de betekenis van het woord ‘nee’ niet begreep.

‘Ik ga me even opfrissen,’ deelde hij mee, een hand over zijn stoppelbaard halend. ‘Ik heb straks een lunch bij Maddy. Ga maar mee. Je oom kan er wel voor zorgen dat je spullen hierheen worden gebracht.’

‘Wie zullen er nog meer bij die lunch aanwezig zijn?’ vroeg ze voorzichtig.

‘Luke. Po. En de rest waarschijnlijk ook.’

‘De rest… Zijn dat je broers en zusje en hun gezinnen?’

Jake knikte. ‘Het gebeurt niet vaak dat we in de gelegenheid zijn om elkaar te zien, dus als zich een kans voordoet, grijpen we die. Hallie geeft vanavond een etentje. Ik zal haar even bellen om te zeggen dat je meekomt.’

‘Doe dat maar niet. Echt. Het is een familieaangelegenheid; ik zou me opgelaten voelen.’

Jake glimlachte wrang. Jianne had ook bepaald geen goede herinneringen aan zijn familie. ‘Ik weet hoe je over hen denkt, Jianne. Je ziet hen nog als een stel koppige pubers, die alleen maar problemen veroorzaken, maar dat was toen. Nu zijn ze allemaal volwassen, en ik heb alle reden om trots op hen te zijn. En zal ik je nog eens wat vertellen? Nu ik je mijn steun heb toegezegd, krijg je die van hen er ongevraagd bij. Ook zij zullen doen wat in hun vermogen ligt om je te beschermen, en dat is heel wat waard. Daar zou je blij om moeten zijn, lijkt me.’

‘Dat ben ik ook.’ Ze rechtte haar rug en bleef hem recht in het gezicht kijken, iets wat ze vroeger nooit zou hebben gedaan. ‘Maar daar wil ik wel even iets over opmerken. Ze zullen misschien achter me staan en me helpen, alleen niet omwille van mij, maar omwille van jou.’

‘Je vergist je.’

‘Nee.’ Haar mond lachte, maar haar ogen stonden ernstig. ‘Ik vergis me niet. Ik vind het prima om mee te gaan naar Madeline, maar ik ga niet mee naar het familiediner. Ik ga vanavond naar mijn oom; ik wil even uitzoeken wat ik mee wil nemen, dan kan ik morgen verhuizen. Je kunt dus met een gerust hart naar dat etentje, want ik ben in goede handen.’

Zo was het vroeger ook altijd gegaan: zij was altijd degene geweest die zich had aangepast om tegemoet te komen aan zijn behoeften – en aan die van zijn broers en zusje. Haar behoeften waren op de allerlaatste plaats gekomen. Hij had het zich laten aanleunen. Ze hadden het zich allemaal laten aanleunen.

‘Nee,’ zei Jake gedecideerd. ‘Als je zin hebt om mee te gaan naar Madeline, prima. Maar daarna gaan we jouw spullen halen en de boel hier inrichten. Ik hoef niet per se naar dat familie-etentje.’

‘Maar –’

‘Nee, Jianne. Echt niet,’ zei hij, waarna hij zich omdraaide en naar gemeenschappelijke doucheruimte verdween. Hij kleedde zich uit en draaide de douchekraan open. Er kwam een miezerig lauw straaltje water uit. De douche ernaast werkte al niet veel beter. Misschien werd het tijd om de douchekoppen eens te vervangen, dacht hij, terwijl hij het water over zijn gezicht liet lopen.

‘Nee,’ mompelde hij, toen hij merkte dat hij een erectie kreeg. Nee, nee, nee. Hij zou niet toegeven aan het verlangen dat zijn mooie, o zo kwetsbare vrouw in hem opriep. Gewoon douchen. Aankleden. Zorgen dat die ongewenste aanbidder van haar ophoepelde, zodat zij door kon gaan met haar leven en hij ook. En als hij haar intussen kon laten zien dat hij tegenwoordig wel oog had voor de behoeften en noden van anderen, dan was dat mooi meegenomen.

Deze keer zouden haar behoeften niet op de laatste plaats komen; daar zou hij wel voor zorgen.